Zaciety leming

Autorzy powiesci kryminalnych zazwyczaj unikaja wyraznego popierania, albo krytykowania glownych opcji i partii politycznych. Jezeli ju...Autorzy powiesci kryminalnych zazwyczaj unikaja wyraznego popierania, albo krytykowania glownych opcji i partii politycznych. Jezeli juz pojawia sie jakis polityk, nawet prezydent, to nie podaje sie partii politycznej, ktora reprezentuje. Przykladowo, Lee Child, ktory jest obok Kinga chyba najlepszym dzis autorem powiesci sensacyjnych, w ksiazce pt. "Jutro mozesz zniknac" umiescil wazna dla calosci postac kandydata na senatora o nazwisku Sansom. Jednak kompletnie  nic nie wiemy o tym jaka partie reprezentuje. Po co tracic czytelnikow, ktorzy mogliby miec odmienne sympatie polityczne?

Jaroslaw Klejnocki o tym nie wie, a moze po prostu mu to nie przeszkadza, bo zyje w innym swiecie. Ten warszawski poeta, eseista i krytyk literacki napisal w 2005 r. powiesc kryminalna pt. "Przyladek pozerow".  Nie ukrywa w nim swoich pogladow politycznych, wrecz przeciwnie, dosc nachalnie je forsuje.

Na wstepie mamy charakterystyke zony komisarza policji kryminalnej Ireneusza Nawrockiego. Malgorzata "zaczela pasjami sluchac Radia Maryja". Zmeczony swoimi zajeciami Nawrocki wracal do domu, a zona perorowala mu bezsensownie.

"Nawrocki kiwal wowczas glowa, bo co mial odpowiedziec? Wymykal sie do kuchni, by zrobic sobie wieczorna herbate, albo zamykal sie w lazience, udajac, ze przypilila go nagla potrzeba fizjologiczna".

Na stronie 83 dowiadujemy sie, ze Malgorzata probuje wyrazac swoje poglady na temat Unii Europejskiej.  co na to nie nasz tylko Klejnockiego komisarz?

"Nawrocki nie mial juz sily toczyc jakichkolwiek dyskusji na ten temat. Kazdy nonsens ma swoje granice, za ktorymi rozposcierala sie sahara glupoty i arizona ignorancji. I czasami zacietrzewienie Malgorzaty docieralo do tych najdalszych rubiezy".

Zaraz potem wymysla jakis calkowicie absurdalny argument przeciwko UE i przypisuje go swojej malzonce. Po przypisaniu jej kompletnie bzdurych pogladow pozwala sobie bezlitosnie rozprawic sie z wyimaginowanymi, stworzonymi przez siebie samego pogladami.

"No tak, na takie dictum Nawrocki nie znajdowal odpowiedzi, a karkolomnosc Malgosinych tez potrafila naruszac wszelkie prawa fizyki - i tej Newtonowskiej, i kwantowej naraz".

Na stronie 86 mozemy sie dowiedziec, ze najblizszy wspolpracownik Nawrockiego, sierzant Mirek Ormowiec, ktory bez powodzenia dwukrotnie podchodzil do matury, zagial petakow z IPN:

"...rozmawialem z takimi dwoma szczylami w garniturkach". 

Nie trzeba dodawac, ze Nawrocki, to dawny opozycjonista krzywiacy sie na "dzika lustracje". Oczywiscie nie ma na mysli Komisji Michnika.

Ksiazka warszawskiego doktora pracujacego na UW zapowiadana byla jako "przyklad gry z tradycyjnie rozumianym kryminalem". Taki sobie pastisz, forma literacka pozwalajac na pewna swobode, ale tez majaca byc swiadectwem swietnego warsztatu tworcy. 

Z tej swobody Klejnocki korzystal w sposob nadmierny. Wystepuja w ksiazce nastepujace osoby: Stanislaw Przybyszewski (zamordowany), inzynier Karwowski, psycholozka Oksana Tokarczuk (matka Olgi Tokarczuk, ktora napisala korzystna recenzje cytowana na tylnej okladce ksiazki), doktor antropologii kulturowej, Lesztros. Wszystko przebija postac dr Jaroslawa Klejnockiego, domniemanego mordercy, ktory niezgodnie z prawda przyznaje sie do zbrodni na wydziale warszawskiej Alma Mater. 

Co do jakosci warsztatu autora, raza bledy i pominiecia dowodzace elementarnych brakow warsztatowych Klejnockiego. Cos tam przeczytal, cos tam obilo mu sie o uszy i udaje, ze wie. Pisanie "kryminalow' to pewna sztuka z dawno wypracowanymi zasadami. Co wiecej,razi pretensjonalnoscia.

Calkowita racje ma komisarz Nawrocki (str.220):

"...niekiedy mial wrazenie, ze zyje na kartach powiesci, ktora wysmaza nieudolnie jakis grafoman".

Grafoman napisal pastisz i ktos mu to wydal. Ja przeczytalem na zasadzie lowcy insektow ze szpilka w rece.

Na stronie 237 "dziwny,lodowaty podmuch przeslizgnal sie po lecach Nawrockiego".  A ja zarzalem jak kon i nie moglem sie powstrzymac od smiechu.