"Precz z faszyzmem"

1. „Ruch oporu w Polsce może być podzielony na dwie grupy: Partyzanci, którzy preferują bezpośredni, zbrojny opór w walce Rządem przez działania partyzanckie i konspiracyjne Podziemie, szersze, ale luźniej zorganizowany ruch który preferuje działać pośrednio przez propagandę i infiltrację agencji rządowych.

Polityczna opozycja Ruchu

1. Politycznie, Ruch Oporu zawiera wszystkie możliwe elementy od
   antystalinistów do grup reakcyjnych. Generalnie ekstremiści, szczególnie
   prawicowi ekstremiści są silniejsi w formacjach Partyzantów, a umiarkowani i liberałowie znacznie częściej znajdują się w Podziemiu.

Podziemie chce powrócić do warunków sprzed 1939 roku i jest bliższe
umiarkowanym socjalistom i reformatorom ziemskim Mikołajczyka i 
Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL). Istnieją niezliczone wyjątki i
wariacje od tego wzorca i wiele z grup pseudo-partyzanckich, choć
przyznaje, że są frakcją anty-rządową, należy jednak klasyfikować jako czysto bandyckie grupy bez żadnych politycznych celów.

Przywództwo

Ani partyzanci, ani Ruch Oporu nie ma zunifikowanego centralnego przywództwa z dobrze zdefiniowanymi celami.
Bez jednego lidera Ruch Oporu składa się z niezliczonych frakcji, które
mają ze sobą tylko wspólną opozycję wobec obecnego reżimu i Sowietów.

Największe i najważniejsze grupy to Narodowe Siły Zbrojne i Wolność i
Niepodległość. Są one niezależne i mają główne kwatery w Polsce. Do tej
ostatniej należy jednak niezliczona liczba band partyzanckich które są wierne tylko swoim wodzom.

Agencje rządowe walczące z Ruchem Oporu

1. Milicja Obywatelska (Policja) i Ochotnicza Milicja Obywatelska (Policja Ochotnicza)

MO i OMO wykonuje zwykłe funkcje policyjne i nie ma władzy w sprawach
politycznych. Są oni tylko częściowo angażowani w działania
partyzanckie i jeszcze mniej mają do czynienia z Podziemiem.

2. Urząd Bezpieczeństwa Publicznego

UBP tak jak NKWD działa jako wyższa agencja policyjna i jej zadaniem
jest wykrywanie i niszczenie wewnętrznej opozycji politycznej. W związku
z tym jest bardziej zaangażowana w walkę z Podziemiem niż z Partyzantami.

3. Główny Zarząd Informacji (Służba wywiadowcza)

O ile UBP jest zainteresowane subwersyjną aktywnością polityczną w
ogóle, organy GZI interesują się Ruchem Oporu bo niektóre jego elementy
otrzymują wsparcie materiałowe zza granicy i dostarczają pomocy zagranicznym agencjom wywiadowczym w antypolskich i antysowieckich operacjach.

4. Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego

Ciężar operacji antypartyzanckich w polu spada na KBW, dobrze uzbrojoną i politycznie stabilną elitarną formację która przypomina Waffen-SS albo NKWD. KBW jest zorganizowana w zmotoryzowane regimenty i niezależne bataliony strategicznie rozmieszczone w Polsce.

5. Armia

Wojsko bierze udział w operacjach antypartyzanckich tylko w
ostateczności, gdy siły partyzanckie są zbyt duże żeby mogły z nimi
walczyć KBW albo UB. Jednym z tego powodów jest niepewna orientacja
polityczna szeregowych żołnierzy, którzy często sympatyzują z Oporem i pozwalają się rozbroić bez oporu. Żeby zniechęcić do tej praktyki, Sztab Generalny wydał rozkaz nakazujący karać śmiercią tych którzy się poddadzą partyzantom.

II. Organizacja

1. Nie ma standardowej organizacji formacji Partyzantów. Większe grupy, takie jak Szarego, są dobrze uzbrojone i zorganizowane, ale małe bandy mogą nie mieć formalnej organizacji.
2. Przywódcy band partyzanckich – szczególnie grupy NSZ – są często zawodowymi oficerami dawnego Wojska Polskiego z dużym doświadczeniem w walkach partyzanckich.
3. Kompozycja szeregów jest heterogeniczna. Chociaż niektórzy walczą z powodów politycznych, część robi to żeby uciec przed władzą, a niektórzy dla podniety i przygody, są też ci którzy dołączyli się jako najemnicy.
4. W niektórych obszarach istnieje rodzaj partyzanckiej „mobilizacji” w którym mężczyźni obowiązkowo werbowani są aby służyć miesiąc lub dwa w oddziałach leśnych.

Siły

Trudno ocenić dokładnie siły Partyzantów. Na bazie informacji którymi dysponujemy uważa się, że 40 000 do 50 000 ludzi to rozsądne wyliczenie na jesień 1946 roku.

III. Sprzęt

1. Partyzanci generalnie noszą zdobyczne mundury polskiej armii i są nie do odróżnienia od zwykłych żołnierzy, poza tym że noszą orzełka z koroną na czapce, zamiast orła bez korony obecnego reżimu.
2. Partyzanci są uniwersalnie dobrze uzbrojeni, głównie w bronie
   automatyczne i półautomatyczne. Większość z nich to broń niemiecka, ale
   wiele jest też sowieckiego sprzętu, zdobytego na oddziałach polskich i sowieckich.
3. Niektórzy partyzanci mają sprzęt radiowy, z którego jednak ze
   względów bezpieczeństwa korzystają oszczędnie. Większe formacje mają ciężkie uzbrojenie jak moździerze, lekką artylerię i pojazdy silnikowe.

Zaopatrzenie

1. Ich zaopatrzenie nie jest problemem. Czego nie mogą zdobyć w inny sposób, zdobywają napadając na pociągi i publiczne magazyny.

Relacje z ludnością cywilną

Wielu ludzi, choć z zasady sympatyzuje z Partyzantami, deprecjonuje ich działania, ponieważ uważa, że wywołują bezsensowny rozlew krwi nie osiągając żadnych trwałych celów.

IV. Zidentyfikowane grupy partyzantów

(…) F. NSZ – Narodowe Siły Zbrojne

NSZ wydaje się być największą i najlepiej zorganizowaną grupą oporu. Politycznie jest to skrajna prawica która miała wcześniej kontakty z ONR i Stronnictwem Narodowym – teraz zdelegalizowanymi. Chociaż NSZ oficjalnie odcina się od złego traktowania Żydów, jest odpowiedzialna za wiele antysemickich ekscesów. Głową NSZ jest Bolesław Piasecki. Dowódcą oddziałów jest pułkownik Andrzej Rutkowski.  (…)

V. Nastawienie Sowietów

Sowieckie jednostki w Polsce mają zakaz angażowania się w bitwy z
Partyzantami. Tylko jeśli zostaną zaatakowane mogą się bronić. Nawet gdy
polskie władze proszą o sowiecką pomoc, odpowiedź jest zawsze jedna: „bez konkretnych instrukcji z Moskwy nie możemy wam pomóc”,
mimo że wielu z ich wysokich oficerów zostało zabitych przez
partyzantów. Niektóre specjalne jednostki, takie jak NKWD mają większą
swobodę w walce antypartyzanckiej, ale nawet oni specjalnie się nie angażują.

Podziemie (cywilne)

(…) W ciągu osiemnastu miesięcy od zakończenia wojny, nadzieje (ludności) coraz bardziej malały, aż w końcu zorientowano się, że jest bardzo mała szansa na osiągnięcie celów w bliskiej przyszłości. Z tymi wnioskami wielu Polaków stwierdziło, że Partyzanci walczą po nic.

Do tego, cele polityczne stały się jasne: za Partyzantami stoi Anders
i „Londyńscy” Polacy, a za nimi Anglicy. W umysłach Polaków Anders i
grupa londyńska to bogaci kapitaliści i posiadacze ziemscy. Chociaż
„Londyńscy” Polacy mają pewną sympatię za walkę przeciw Sowietom i
reżimowi warszawskiemu, nie można powiedzieć, że wielu Polaków
chciałoby, żeby grupa londyńska przejęła władzę. Zwłaszcza robotnicy i
chłopi czują, że powrót grupy londyńskiej do władzy oznaczałby przywrócenie nietolerowanych warunków życia z 1939 roku, z obecną dyktaturą lewicową zamienioną na równie niesmaczną dyktaturę prawicową.

Podobne emocje panują wśród partyzantów, bazowane na oskarżeniach, że […… – niestety 2 następne linijki są utajnione, może chodzić o dokonane zbrodnie…]
przez kontynuowanie ich bezsensownej walki tylko pogarszają sytuację
ekonomiczną kraju, powodują niepotrzebny rozlew krwi i dostarczają
rządowi powodów żeby zaciskać aparat opresji.

III. Komentarz o rozwoju sytuacji w polskim Ruchu Oporu

Szczyt sił Partyzantów w Polsce został osiągnięty wiosną i zimą 1946 roku. Od tamtej pory ich siły stale spadają, częściowo przez działania rządowe, ale w większości ponieważ coraz więcej i więcej partyzantów przekonuje się o bezcelowości dalszych działań partyzanckich i powraca do normalnego życia.

Byli Partyzanci i członkowie AK skanalizowali swoją wrogość do rządu przenosząc się do Podziemia (cywilnego).
Z tego powodu gdy Partyzanci słabną, Podziemie staje się silniejsze.
Teraz kiedy „legalna” opozycja Mikołajczyka została „pokonana” w
ostatnich wyborach i ogłoszono amnestię dla Partyzantów, można
oczekiwać, że ten proces będzie trwał dalej i że PSL oraz Partyzanci
będą zwracali się do Podziemia jako jedynej pozostałości aktywnego oporu
wobec Rządu.”