Zbrodnia w Chodaczkowie Wielkim

Ukraińcy bestialsko wymordowali około 100 tysięcy Polaków z czystej nienawiści, a dzisiaj Sikorski mówi w wywiadzie dla najnowszego numeru amerykańskiego pisma Foreign Affairs. :

"Sikorski dodał, że Polska osiągnęła też pojednanie z Ukrainą,
krajem, z którym łączy nas historia masakr i czystek etnicznych w latach
40. XX wieku."

Szanowna Pani Marylo,

Tyle, że ja nie słyszałem i nigdzie nie przeczytałem o mordach Polaków na Ukraińcach.

Dzisiejsza Ukraina to dawne Dzikie Pola, gdzie:
Kozak złapał Tatarzyna i za łeb go trzyma

Te dzikie Pola zagospodarowali Litwini z Dynastii króla Mendoga, dziadka Władysława Jagięłły.

Na tych terenach chrześcijaństwo wprowadził stryjeczny Jagiełły Witold.

Rola Polaków była dosłownie taka, jaka opisuje Litwin Mickiewicz w Trzech budrysach.
To Polki spolonizowały Kresy, to one wprowadziły tam cywilizacje na miarę Europy.

Nienawiść do Polski wpajali im Rosjanie i Austriacy.
Choć Panowie Polscy tez grzeszyli i to okrutnie.

Bohdan Chmielnicki to powinowaty polskiego króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Pisałem o tym w Blogmedia.

Ukłony moje najniższe

http://www.kresy.pl/publicystyka,reportaze?zobacz%2Fczym-jest-pomnik
(..)

Getto pomników

Czy w związku z powyższym postawienie pomnika „Ofiar zbrodni OUN-UPA, dokonanych na ziemiach południowo-wschodnich Rzeczpospolitej w latach 1943-1947” w Warszawie przy skrzyżowaniu ul. Gdańskiej z Trasą Armii Krajowej jest właściwym posunięciem? Wydaje się, że wytypowane przez Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa miejsce niestety nie jest dobre – z bardzo wielu powodów.

Po pierwsze, po zachodniej stronie ulicy Gdańskiej stoi już pomnik, i to nie jeden, upamiętniający losy mieszkańców wschodu. Istnieją tam: od 1993 roku ogromnych rozmiarów betonowy miecz ku czci 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, obok popiersie dowódcy 27 WDP AK, Jana Wojciecha Kiwerskiego „Оliwy”, liczne tablice upamiętniające mieszkańców Wołynia zamordowanych przez UPA, 12 kamiennych pomników-świec z nazwami powiatowych miast województwa wołyńskiego, kamienna płyta przy słupie z nazwą skweru. Wszystko to sprawia wrażenie lapidarium, ale jeśli dodamy do tego jeszcze jeden pomnik po przeciwnej stronie ulicy to, przepraszam za to określenie, czy nie powstanie tam swoiste getto kresowej (szczególnie wołyńskiej) pamięci? Czy ilość zgromadzonych w tym miejscu monumentów i tablic ma być namiastką wyczekiwanego od dawna, a niepowstałego Muzeum Kresów Wschodnich? W jaki sposób umieszczenie po przeciwnej stronie ulicy Gdańskiej pomnika Polaków pomordowanych przez UPA i OUN ma pomóc w pielęgnowaniu pamięci o tych strasznych wydarzeniach? Czy Pan Kunert naprawdę chce stworzyć Getto Pamięci o Kresach Wschodnich?

Pamięć w odosobnieniu

Po drugie, miejsce przy skrzyżowaniu ul. Gdańskiej z al. Armii Krajowej powinno być ostatnim miejscem, w którym stawia się jakikolwiek pomnik. W jaki sposób monument ma pełnić swoją funkcję w przestrzeni tak, można powiedzieć, odosobnionej, na której łatwiej coś ukryć i o czymś zapomnieć niż o czymś pamiętać. Ul. Gdańska, wpadając w tunel, łączy Żoliborz z Bielanami, które oddziela al. AK. Jest to bardzo mała uliczka o dość małym ruchu. Jeździ nią jedynie najmniejszy z możliwych autobus linii 205, który umożliwia mieszkańcom osiedla przy ul. Gwiaździstej dojazd między innymi do stacji metra i centrum handlowego na sąsiednim Żoliborzu. Nawet jeśli ktoś, kto przemieszcza się komunikacją miejską, zainteresowałby się widokiem pomników, których wcześniej nie widział, to na pewno zniechęciłyby go odległości, jakie musiałby pokonać od przystanków przy ul. Gdańskiej i przy ul. Hłaski. W bezpośrednim sąsiedztwie Skweru Wołyńskiego nie ma żadnego przystanku autobusowego, o parkingu dla samochodów osobowych nie wspominając. Ale to nie koniec. Skwer od strony północnej jest zasłonięty na całej długości przez al. AK i zasłaniające ją dźwiękoszczelne panele. Od strony południowo-zachodniej natomiast ograniczają go zardzewiałe siatki ogrodzeń mało okazałych prywatnych posesji. Od strony wschodniej zamyka go osiedle domów jednorodzinnych z zielonym przedpolem, miejscem wyznaczonym pod kolejny pomnik, i z długą, zieloną alejką usytuowaną pomiędzy ścianą dźwiękoszczelnych płyt oraz ścianami domów i ich ogrodzeń. Teren ten jest uczęszczany głównie przez mieszkańców okolicznych posesji oraz przez ich czworonogi.

Niestety, trzeba to powiedzieć jeszcze raz i dobitnie – w tym miejscu pomnik tak ważnego i tak bolesnego wydarzenia w dziejach Narodu Polskiego nie spełni swojej funkcji! To bardzo przykre, że w okrągłą, 70. rocznicę rozpoczęcia akcji eksterminacji ludności polskiej przez oddziały UPA i OUN podejmuje się decyzję o budowie monumentu w miejscu, które skazuje go na zapomnienie. To prawda, że relacje Polski z Ukrainą są burzliwe, to prawda, że pamięć o krzywdach cały czas burzy krew i może być powodem konfliktów. Ale bez tej pamięci o ofiarach, bez nazwania zła po imieniu, bez wskazania tego, gdzie leży wina, nie będzie możliwy żaden krok w stronę pojednania. Także z tych względów pomnik „Ofiar zbrodni OUN-UPA, dokonanych na ziemiach południowo-wschodnich Rzeczpospolitej w latach 1943-1947” powinien stanąć w innym, godnym go miejscu.

Edwin Kaniuk

Szanowna Pani Marylo,

Kunert już jeden pomnik postawił w Ossowie.
Lepiej nich pisze do GW. Tam jego miejsce po społu z dziadzią

Ukłony moje najniższe

PODLINKUJE MATERIAŁ

Dwa życia SS "Galizien"
http://facet.interia.pl/obyczaje/historia/news-dwa-zycia-ss-galizien,nId...

Resztki rozbitej przez Sowietów 14 Dywizji Grenadierów Waffen-SS "Galizien" trafiły do partyzantki UPA.

Dywizja formalnie powstała 30 lipca 1943 roku. Ochotnicy składali przysięgę na wierność przywódcy III Rzeszy: "Przysięgam przed Bogiem, że w walce z bolszewizmem będę bezwzględnie posłuszny najwyższemu dowódcy sił zbrojnych Niemiec Adolfowi Hitlerowi oraz jako dzielny żołnierz będę gotowy w każdej chwili oddać życie za tę przysięgę". Formowanie poszczególnych jednostek odbywało się na poligonie SS Wrzosowisko w Pustkowie koło Dębicy.

Z kilku pododdziałów utworzono grupę bojową Beyersdorff, którą przerzucono na Roztocze i południowo-wschodnią Lubelszczyznę do walki z operującymi tam silnymi zgrupowaniami Armii Krajowej. 27 czerwca 1944 roku 14 Dywizja Grenadierów Waffen-SS "Galizien" licząca 15 299 ludzi odjechała na front.

(..)
Nie wydano ich Sowietom
Dzieje 14 Dywizji Grenadierów Waffen-SS "Galizien" nie zakończyły się po rozbiciu w kotle brodzkim i odwrocie w Bieszczady. Jednostka została odtworzona jesienią 1944 roku w Neuhammer i wzięła udział w tłumieniu powstania narodowego na Słowacji.

W 1945 roku uczestniczyła w walkach z partyzantami Tity w Jugosławii i ciężkich bojach z Armią Czerwoną we wschodniej Austrii. Na początku maja oddziały ukraińskie przeszły do brytyjskiej strefy okupacyjnej i złożyły broń. W wyniku ustaleń pomiędzy ostatnim dowódcą dywizji Pawłą Szandrukiem a generałem Władysławem Andersem Ukraińcy nie zostali wydani Sowietom i mogli osiedlić się w Europie Zachodniej, mimo że Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze uznał wszystkie dywizje Waffen-SS za formacje zbrodnicze.

Damian Markowski

strach czytać,strach patrzeć..a przeciez znamy to od dawien dawna...może lemingowaci,nie
ale my,Polki i Polacy TAK....
ukłony, a za pomordowanych Zdrowaś Maryja
serdeczne pozdrowienia

Szanowna Pani Marylo,

Ja znałem te fakty o których Pani piszę.
Celowo pominąłem role generała Władysława Andersa.
Jednak główna rolę odegrał papież, Pius XII, który zwracał się do premiera Wielkiej Brytanii by nie wydawano bolszewiom zbrodniarzy ukraińskich.

Kiedyś szukałem dokumentów w tej kwestii. Nie znalazłem

Dziwne ale prawdziwe

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Zofio,

Pięknie dziękuje za bardzo mądry komentarz

Ukłony

"I na Wołyniu, gdzie wstają upiory..."

Ukraińcy to sadystycznie nastawiona dzicz.
Jeżeli ktoś mysli, ze oni teraz kochają Polaków, to się grubo myli.
Podczas mojej wizyty w kamieńcu Podolskim widziałam jak ukraiński chłopiec kąpiący się w Smotryczy zdjął kąpielówki i wypiął gołą pupę na Polaków zwiedzających twierdzę. Kto go takich gestów nauczył?

Pozdrawiam serdecznie.

Pomordowanym przez ukraińskich oprawców, którzy gorsi byli od Niemców:

Wieczny Odpoczynek racz im dać, Panie...


PS Nie kocham Tymoszenko i wcale nie jestem za jej uwolnieniem. To co podają media uważam za ściemę.

Szanowna Pani Ewo,

Napisze wprost,
Pani Tymoszenko jest Żydówka, tak Jak Chodorkowski i tysiące innych biznesmenów, którzy przy pomocy i na garbie Jelcyna, nałogowego alkoholika dorobili się fortun.
Pani Tymoszenko i Juszczenko, współpracowali z przywódcami nacjonalistów ukraińskich.

Dziś Polsce powinno zależeć, by Ukraina była w Europie z jej standardami a nie w Rosji.
W czasie polskiej prezydencji, gdzie punktem numer 1 miało być partnerstwo wschodnie, to Radosław Sikorski organizował wojnę w Libii i Syrii w imię interesów USA.
Dziś Ukraina robi gesty w kierunku Polski i Europy tylko ze względy na Jamał II

Ukłony z kwiatkami dla Pani mamy i Pani


można powiększyć

Wołyń. 11 lipca 1943 r. Polacy gromadzili się w kościołach. Ukraińcy z UPA dokonali masowych mordów. Rocznica Krwawej Niedzieli.

W latach 1942-1946 struktury terenowe i oddziały zbrojne OUN-UPA, na ogól z pomocą i przy aktywnym współudziale ukraińskich sąsiadów, wymordowały na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej ok. 120 tysięcy Polaków.Ofiarami padli wszyscy, niezależnie od płci; od nienarodzonych jeszcze dzieci, po wiekowych starców.

Po tysiącach polskich wsi, osiedli i gospodarstw pozostały dziś jedynie zarośnięte cmentarze z powalonymi nagrobkami, resztki zburzonych i spalonych budowli oraz zbiorowe mogiły pochowanych w pośpiechu ich mieszkańców.

W 1943 r. przywódcy polityczni Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów postanowili ostatecznie usunąć z „etnicznych ukraińskich ziem” wszystkich „nie-Ukraińców”. W praktyce decyzje te dotyczyły przede wszystkim Polaków - najliczniejszej w tym czasie nieukraińskiej grupy narodowościowej.

Pierwszy zaplanowany i zrealizowany na masową skalę mord miał miejsce 9 lutego 1943 r. w powiecie sarneńskim. Sotnia UPA, dowodzona przez Hryhorija Perehijniaka, udając sowiecki oddział partyzancki, napadła na polską kolonię Parośla. Podstępem związano wszystkich mieszkańców powrozami, a następnie zabito ich siekierami. Życie straciło ponad 150 osób. Natężenie akcji likwidacyjnych dokonywanych przez oddziały OUN-UPA i towarzyszące rzeziom okrucieństwo spowodowały w praktyce likwidację żywiołu polskiego na Wołyniu.

Zniszczono też ślady ich wielowiekowej obecności na tych terenach, ich dorobek życiowy i kulturalny. Z wyjątkowym okrucieństwem traktowano księży i osoby duchowne. Napastnicy niszczyli także cmentarze i groby Polaków. Uniemożliwiali też katolickie pochówki pomordowanych. Zabójcy wrzucali zwłoki do wykopanych dołów w lasach, do rowów, okopów, piwnic. Wiele ciał wrzucano do płonących budynków, a także do studni. Wiele osób spłonęło żywcem w podpalonych domach, budynkach gospodarczych i kościołach. Wpływ na nasilenie się fali zbrodni miało porzucenie w marcu i kwietniu 1943 roku przez policjantów ukraińskich służby na rzecz Niemiec i przejście w szeregi UPA. Wielu z tych policjantów brało wcześniej udział w zagładzie Żydów. W nocy z 22 na 23 kwietnia 1943 roku UPA spaliła osadę Janowa Dolina i zamordowała ok. 600 Polaków.

Szczególne nasilenie zbrodni nastąpiło w lipcu 1943 roku. Zamordowano wówczas ok. 10 - 11 tysięcy Polaków. 11 i 12 lipca UPA dokonała skoordynowanego ataku na Polaków w 150 miejscowościach w powiatach włodzimierskim, horochowskim, kowelskim oraz łuckim. Wykorzystano fakt gromadzenia się w niedzielę 11 lipca ludzi w kościołach. Doszło do mordów w świątyniach m.in. w Porycku (dziś Pawliwka) i Kisielinie. Około 50 kościołów katolickich na Wołyniu zostało spalonych i zburzonych. Zbrodni na Polakach dokonano w 1865 miejscach na Wołyniu. Największych masakr dokonano w Woli Ostrowieckiej, gdzie zamordowanych zostało 628 Polaków, w kolonii Gaj - 600, w Ostrówkach - 521, Kołodnie - 516. Zbrodnie na Polakach dokonywane były niejednokrotnie z niebywałym okrucieństwem, palono żywcem, wrzucano do studni, używano siekier i wideł, wymyślnie torturowano ofiary przed śmiercią a także gwałcono kobiety.

UPA atakowała bazy samoobrony polskiej na Wołyniu, w których chroniła się ludność, m. in. Przebraże, w którym uratowało się ok. 10 tys. Polaków. Tylko część baz samoobrony przetrwała. Pomocy bazom samoobrony udzielała partyzantka sowiecka, a także żołnierze węgierscy sprzedając amunicję. Były przypadki pozyskiwania broni od Niemców.

Polacy szukali ratunku uciekając do miast i miasteczek kontrolowanych przez wojsko niemieckie. Wielu z nich zostało wywiezionych na roboty przymusowe do Niemiec.

Określenie Zbrodnia Wołyńska dotyczy nie tylko masowych mordów dokonanych na terenach Wołynia, czyli byłego województwa wołyńskiego, ale także w byłych województwach: lwowskim, tarnopolskim i stanisławowskim (Galicja Wschodnia) a także województwach lubelskim i poleskim.

Z rąk nacjonalistów ukraińskich ginęły także rodziny polsko-ukraińskie, Ukraińcy odmawiający wzięcia udziału w zbrodniczej akcji oraz ratujący Polaków. „Kresowa Księga Sprawiedliwych” (wyd. IPN) opracowana przez Romualda Niedzielkę podaje, że Ukraińcy uratowali 2527 Polaków. Za tę pomoc 384 Ukraińców zapłaciło życiem.

Zbrodnia wołyńska spowodowała polski odwet, w wyniku którego zginęło ok. 10-12 tys. Ukraińców, w tym 3-5 tys. na Wołyniu i w Galicji Wschodniej.

W opinii znawcy problematyki polsko-ukraińskiej, historyka prof. Grzegorza Motyki „choć akcja antypolska była czystką etniczną, to jednocześnie spełnia ona definicję ludobójstwa”. Celem było bowiem zniszczenie na Wołyniu w całości, a na innych terenach w części, polskiej grupy etnicznej.

Slaw/ ipn.gov.pl/ wolyn1943.pl