Telewizyjne wystawienie Całunu Turyńskiego

 Lniana, poplamiona krwią tkanina o rozmiarze 4,36 na
1,10 metra kryje w sobie skandaliczną, ekstremalnie prowokacyjną
wiadomość. Ktoś kiedyś był owinięty tym długim prześcieradłem! Ukazuje
ono, z przodu i z tyłu, odbicie brodatego mężczyzny z głębokimi ranami
na nadgarstkach, stopach, głowie – właściwie wszędzie. Człowieka
dotkliwie pobitego, ofiary tortur! Zaraz po jego śmierci zadano mu
jeszcze jedną dużą ranę między żebrami. Obraz na płótnie utworzony z
krwi i zimnego, przesiąkniętego śmiercią potu pozwala precyzyjnie
określić, jaką metodą ukrzyżowano owiniętego nim człowieka. Różniła się
ona od wszystkich innych stosowanych w Europie. To dowód na to, że w tej
tkaninie leżał ktoś, kto doświadczył dokładnie tego samego, co spotkało
człowieka z Nazaretu, Jezusa, ogromną nadzieję wielu Żydów tuż przed
zniszczeniem Jerozolimy(...).

Wiele lat temu małżeństwo francuskich naukowców
odkryło za pomocą wyspecjalizowanego urządzenia zwanego
mikrodensytometrem w Instytucie d’Orsay kilka „cieni” na całunie, które
były później odkodowane jako grecka inskrypcja ΙΗΣΟΥ ΝΑΖΑΡΕ(Η)ΝΟΣ: Jesou
Nazarenos. Przyjąłem to, ale nie za bardzo zależy mi na zweryfikowaniu
ich odkryć. „Nie próbuj udowodnić czegoś, co jest bardziej oczywiste niż
jakikolwiek dowód”, powiedział kiedyś francuski pisarz Blaise Pascal.
Tylko że tutaj to pytanie o coś innego niż dowody. Na krótko przed moją
podrożą zadzwonił do mnie mój przyjaciel Bernhard. Powiedział, że
skontaktowała się z nim kobieta, która słyszała o moich zamiarach, aby
zbadać całun raz jeszcze. Prosiła, by przekazał mi następującą
informację: trzy razy grecka Ewangelia wyraźnie wspomina lniane,
sydońskie płótna, które Józef z Arymatei kupił, aby pochować Jezusa.

To nie było dla mnie nic nowego. Już lata wcześniej
wybrałem się w pośpieszną podróż z Jerozolimy do Rantis, aby za
zastawionymi ulicami poszukać śladów Józefa – członka Sanhedrynu, który
na targu w Jeruzalem złożył zamówienie na zakup kosztownej, lnianej
tkaniny, aby pochować w niej Jezusa, torturowanego i uśmierconego przez
Rzymian jako „króla żydowskiego” na górze Golgota poza bramami miasta.
Ale starożytna Arymatea jest dzisiaj zapomnianą przez Boga i ludzi
wioską na płaskim wzgórzu Zachodniego Brzegu Palestyny, położonym
dziesięć mil od Tel Awiwu.

„Tak, wiem”, zachichotał Bernhard. Ale teraz i mimo
wszystko „powinienem – według zaleceń tamtej pani, przyjrzeć się trzem
fragmentom Pisma Świętego, zestawić je ze sobą, podzielić na trzy i
potem zobaczyć, jakie urywki Ewangelii mogłem znaleźć w rezultacie tych
kombinacji”. A później mam oddzwonić do niego.

Wyjąłem Biblię z półki i zacząłem kartkować. U
Mateusza jest napisane: „Józef wziął ciało, owinął je w czyste lniane
płótno” (Mt 27,59). Marek z kolei notował: „I on (Józef) kupił lnianą
tkaninę… i położył go w grobie, który był wykuty w skale, i przytoczył
kamień u wejścia do grobu” (Mk 15,46). A u Łukasza (23,53) czytamy:
„Potem wziął (ciało Jezusa) i owinął je w lnianą tkaninę i położył w
grobie wykutym w skale, gdzie nikogo jeszcze wcześniej nie chowano”.

Nie słyszało się wcześniej o dodawaniu tych odniesień
w Piśmie Świętym i dzieleniu ich przez trzy: 27,59 + 15,46 + 23,53 =
66.58, a podzielone przez 3 równa się 22,193, co w zaokrągleniu daje
22,19. Ewangelia Marka ma tylko 16 rozdziałów, Ewangelia Jana 21, a więc
nie można było w nich znaleźć żadnego fragmentu o tak ułożonych
siglach. U Mateusza jednak czytamy: „I przynieśli mu monetę. A Jezus
zapytał: »Czyja to podobizna?«”. U Łukasza dla odmiany mamy w rozdziale
22 wers 19: „Wziął chleb i składając dzięki, łamał go i dawał im mówiąc:
»To jest ciało moje, które za was będzie wydane«. Przeczytałem to dwa,
trzy razy. Czyja to podobizna? „To jest ciało moje!” Czyja to podobizna?
„To jest ciało moje!”

Teraz już doskonale wiedziałem, dlaczego Bernhard tak
chichotał. On miał świadomość, podobnie jaki i ja, że cała ta
kalkulacja nic nie znaczy i niczego nie udowadnia. To po prostu czysty
przypadek. Wszystkie rozdziały i wersety w Ewangeliach są wynikiem
późnych, dowolnych podziałów, wprowadzonych tak, aby teologowie łatwiej
mogli celować w siebie wersetami z Biblii. Mateusz, Marek, Łukasz i Jan
oczywiście napisali swoje Ewangelie bez wprowadzania podrozdziałów,
nawet bez kropek i przecinków. Liczenie więc średniej z cyfr sigli
biblijnych i odnoszenie jej do fragmentu tekstu jest zatem grą bez
znaczenia. Choć „To jest ciało moje!” jako ukryte przesłanie Całunu z
Turynu niewątpliwie brzmi bardzo przejmująco. Któż z autorów zajmujących
się tematem płótna pozwoliłby sobie na przemilczenie tego zbiegu
okoliczności? Nawet jeśli nie może on być użyty jako dowód.

I dlatego właśnie tą anegdotą chciałbym pożegnać się z
prezentowaniem i ocenianiem dowodów na prawdziwość całunu. Badania nad
tym płótnem były tak liczne, że nie sposób tu o wszystkich wspomnieć.
Międzynarodowa, interdyscyplinarna komisja naukowców (STURP – Shroud of
Turin Research Project) dokonała ekscytujących odkryć związanych z
całunem w ostatnich dekadach. To od dawna najbardziej wnikliwie na
świecie badany kawałek materiału. A pochodzenie wizerunku, które
spoczywa na jego włóknach pozostaje... kompletnie niewytłumaczalne.
Ale na decydujące pytanie, czy całun to autentyczna tkanina, w której
Jezus został pochowany, nie można odpowiedzieć kompromisem pół na pół.
Po rozpatrzeniu wszystkich dowodów powinno wybrzmieć tylko zdecydowane
tak lub zdecydowane nie. Jeśli to właśnie ta tkanina, wszystkie
rozstrzygające argumenty nic nie dodają. Jeżeli zaś nią nie jest, wtedy
wszystkie dowody, i te za, i te przeciw, nie mogą nic zrobić, aby to
zmienić. A zatem odpowiadając na to pytanie, mamy do czynienia z
osobistą decyzją, tak jak w przypadku każdego prawdziwego pytania
dotyczącego wiary. Ta decyzja może być podjęta tylko w wolności.
„Zarówno wierzący, jak i niewierzący, każdy na swój sposób, doświadczają
zwątpienia i wiary, jeśli tylko nie ukrywają się sami przed sobą i
przed prawdą swego istnienia” – napisał swego czasu Józef Ratzinger we
„Wprowadzeniu w chrześcijaństwo”. Możliwe. Jednak ich drogi tu się
rozchodzą – mimo że oboje w coś wierzą.

Moja wiara w autentyczność całunu nie jest nieraz
podzielana nawet przez katolików. Ja sam wątpię, szczerze mówiąc, w
wiele rzeczy: wątpię w ostatnie wiadomości, wątpię w moje rachunki
telefoniczne, wiele recept itd., ale nie w to, że Całun (całun czy
Całun?) z Turynu okrywał przez dwie noce i szabas Jezusa z Nazaretu po
Jego śmierci. A z tą opinii przeważająca większość ludzkości się nie
zgadza.

Na kartach tej książki zamierzam pytać o całun nieco
przewrotnie. Nie: czy jest on prawdziwy?, ale: a jeśli jest prawdziwy,
to co z tego wynika? A więc całun w tej książce nie będzie broniony
przed argumentami jego licznych oponentów – raczej posłuży jako trop w
zupełnie innym dochodzeniu.

Zastanawiające, że cały grób Jezusa jest opisany
przez Jana w zaledwie dwunastu wersach. Ewangelista nie wspomina przy
tym, że grób był pusty, ale za to w tak krótkim fragmencie aż cztery
wersety poświęca na napisanie o tkaninach, które tam znalazł.
Przeciwnicy całunu twierdzą, że został on sfabrykowany, aby
korespondował z tekstem – coś w rodzaju fałszerstwa na podtrzymanie
kłamstwa (...).

Gdybyśmy byli w sądzie, całun wygrałby z łatwością
jakąkolwiek sprawę. Zostałoby potwierdzone oficjalnie, że jest
identyczny z tkaniną z „czystego lnu”, którą kupił Jezusowi Józef z
Arymatei. Nie tak dawno dr Markus van den Hovel z Bochum, sędzia, podjął
trud przebrnięcia przez proces oceny dowodu raz jeszcze. I jego osąd
jest jednoznaczny.

Paul Badde

To
jest fragment książki Paula Badde, Twarzą w twarz. Świadkowie koronni
zmartwychwstania, która ukazała się właśnie nakładem wydawnictwa
Niecałe.

http://www.fronda.pl/a/paul-badde-calun-wygralby-kazda-sprawe-w-sadzie,27210.html