Mesjaszy, Napoleonów i rewolucjonistów jest wielu — jednak niestety, armat im ciągle brakuje

 

 

 

Elementarnym odruchem człowieka jest niewąpliwie chęć niesienia pomocy swoim bliźnim, a także służenia swojemu krajowi. Dla rozwoju ludzkości olbrzymie znaczenie ma także wolność człowieka, o której pisano: "Jest to uderzający fakt, że wolność w całej historii ludzkości była uważana za tak wartościową, iż setki tysięcy osób poświęciły dla wolności swoje życie."[i]

 

Natomiast, popularny amerykański dziennikarz i autor wielu książek Marvin Kalb pisał o rozwoju swego kraju: "Przyszłość tego społeczeństwa będzie określona przez stopień, w jakim ludzie tego kraju będą się stosować do tych podstawowych wartości, jakie składają się na wolność polityczną."[ii]Warto dodać, że zdaniem Kalba, te podstawowe wartości są zawarte już w pierwszym przykazaniu Starego Testamentu.

 

“Nie należy natomiast do elementarnych odruchów ani sankcja metafizyczna, ani patos, ani znaczenie, jakie miłości bliźniego nadało chrześcijaństwo” — pisze Krzysztof Dorosz w zbiorze esejów "Maski Prometeusza", w eseju zatytułowanym "Faust współczesny czyli de pacto hominis politici cum diabolo".[iii][iv]

 

Pisząc w tym eseju o "Problemie miłości bliźniego" Dorosz powołuje się na Jaquesa Maritaina twierdzącego iż, myśl komunistyczna wykorzystała "energie chrześcijańskie"[v]. Jednak, jak pisze Dorosz:

 

"Wszelako chrześcijaństwo nie jest generatorem energii, skąd można w dowolny sposób czerpać, nie narażając się na żadne konsekwencje. Chrześcijaństwo, jak każda wielka religia, jest światem, którym rządzą pewne określone prawa, światem, gdzie mieszka nie tylko człowiek, lecz i Bóg."

 

Dlatego: "Akceptując zaś niektóre tylko zasady tego świata, oddając cześć niektórym tylko jego mieszkańcom, łatwo popadamy w bałwochwalstwo lub zabobon."

 

"Mitologia komunistyczna nie była pierwszą świecką wizją świata, która sięgnęła po mesjanizm" — pisze Dorosz, dodając iż: "Silne akcenty mesjanistyczne towarzyszyły zarówno rewolucji angielskiej, jak i francuskiej. Pewien wielbiciel Robespierre’a nazwał go ‘obiecanym przez Wieczną Istotę Mesjaszem, który zreformuje wszystko’".[vi]

 

Napoleon zaś, sławiąc "wielkie zasady naszej Rewolucji", nie cofnął się przed kreowaniem siebie jej Mesjaszem:

 

"Te prawdy zapanują nad światem. Będą stanowić credo, religię i moralność narodów. I cokolwiek by się nie mówiło, ta pamiętna era będzie związana z moją osobą, ponieważ to właśnie ja niosłem jej pochodnię i uświęciłem jej zasady i ponieważ prześladowanie uczyniło mnie teraz jej Mesjaszem."[vii]

 

"Jak widać, w kontekście naprawy i przebudowy świata nietrudno mianować się pomazańcem i zbawicielem. Wystarczy niezmącone sumienie oraz niewzruszone przekonanie o słuszności własnej sprawy, by każdemu cierpieniu nadać wymiar ofiary złożonej za grzechy świata" — stwierdza Dorosz.

 

Może choć kilku "wanna be" Mesjaszy, Napoleonów i rewolucjonistów marzących o wielkich armiach swoich "followers" — wyciągnie z tego jakieś mądre wnioski także dla siebie…