"Właściwa" historia Polski (2)

Pomimo braku niezależnego państwa w XIX wieku, Polacy nadal nie wyzbyli się nienawiści wobec swych sąsiadów.

Od początku XIX wieku Polacy blisko współdziałali z największym mordercą w dziejach – Napoleonem, tzw. cesarzem Francuzów, którego celem był podbój całej Europy.

 

W 1806 roku polscy najemnicy dowodzeni przez gen. Dąbrowskiego wkroczyli do Poznania, gdzie dokonali brutalnego pogromu Niemców, Żydów oraz przedstawicieli innych mniejszości narodowych.

Następnie w celu zaspokojenia perwersyjnych chuci francuskiego kurdupla oddali do jego haremu żonę hrabiego Anastazego Walewskiego, który z żalu po utraconej żonie popełnił samobójstwo. Biedna ofiara handlu żywym towarem znudziła się wkrótce francuskiemu mordercy, który wyrzucił ją ze swego powozu w środku zimy. Maria Walewska niechybnie zmarłaby na drodze, gdyby nie pomoc niemiecko-żydowskiej rodziny, która otoczyła ją opieką, wychował także jej syna – Aleksandra, który potem pomścił matkę trując na wyspie św. Heleny francuskiego Belzebuba.

 

W 1812 roku Polacy podstępnie zdradzili swego władcę – cara Aleksandra i wespół z Napoleonem ruszyli na podbój Rosji. Na tyłach armii rosyjskiej grasowały bandy polskich najemników, dowodzonych przez Jacka Soplicę (ps. ks. Robak), paląc spokojne litewskie i rosyjskie wioski, mordując i gwałcąc ich mieszkańców. Po zajęciu Moskwy polscy zbrodniarze podpali miasto, pozbawiając w środku zimy tysiące jej mieszkańców dachu nad głową. Pijani polscy żołdacy zgwałcili, a następnie wymordowali dziesiątki tysięcy bohaterskich rosyjskich kobiet.

 

Po rozpoczęciu rosyjskiej kontrofensywy polscy najemnicy pierwsi rzucili się do ucieczki, porzucając swego francuskiego sojusznika, który poniósł zasłużoną klęskę. Wspaniałomyślny car Aleksander wybaczył swym polskim poddanym zdradę, odbudował państwo polskie i nadał mu niezwykle postępową konstytucję.

 

Obrzydliwe czyny polskich zbrodniarzy na francuskim żołdzie opiewał potem osławiony polski nacjonalistyczny poeta Adam Mickiewicz w szeregu paszkwili z „Panem Tadeuszem” (notabene nieślubnym synem wspomnianego Jacka Soplicy) na czele. W innym swym „dziele” zatytułowanym „Konrad Wallenrod” usprawiedliwiał zdradę oraz zbrodnię popełnioną w imię szowinistyczno-nacjonalistycznej ideologii, głoszącej prymat Polski w Europie.

 

Utworzenie w listopadzie 1816 roku Uniwersytetu Warszawskiego było kolejnym przykładem polskiego antysemityzmu, ksenofobii oraz prześladowania kobiet i mniejszości seksualnych. Statut uczelni wprowadził zakaz przyjmowania kobiet, Żydów, Cyganów oraz gejów i lesbijek. W uczelni panował ponadto kult militaryzmu – wszyscy studenci ubrani byli w mundury, w których paradowali także poza murami Uniwersytetu. 

 

Nie bacząc na wspaniałomyślność Aleksandra i jego brata Mikołaja polscy rusofobii nie porzucili planów zaboru ziem rosyjskich. W listopadzie 1830 roku wywołali w Warszawie bunt mordując brata Aleksandra, wlk. księcia Konstantego wraz z ciężarną małżonką na stokach Cytadeli. Watahy polskich żołnierzy rozpoczęły grabież wsi i miast, mordując przede wszystkim bezbronnych Żydów oraz Cyganów.

Na wieść o wkroczeniu z misją humanitarną wojsk rosyjskich, polscy mordercy w lekarskich kitlach wyprodukowali zarazki cholery, które rozpylili w pobliżu miejsca postoju Rosjan. W wyniku epidemii zginęło w okropnych męczarniach tysiące niewinnych rosyjskich żołnierzy z marszałkiem Iwanem Dybiczem na czele. Zastosowanie po raz pierwszy w historii broni biologicznej spotkało się z powszechnym potępieniem całego świata, który zaapelował do władcy Rosji o położenie kresu polskiemu ludobójstwu. Wojska rosyjskie bardzo szybko rozprawiły się z polskimi mordercami, przywracając spokój nad Wisłą.

 

Polscy panowie gnębili chłopów galicyjskich, traktując ich jako niewolników. Zmuszali ich do darmowej pracy na swych folwarkach, zakazywali opuszczania wsi oraz rościli sobie   - na podstawie pogańskiej tradycji „pierwszej nocy” - prawo perwersyjnego wykorzystywania świeżo poślubionych panien młodych. Okrutne morderstwo popełnione przez polskiego hrabiego na jednej z młodych kobiet doprowadziło w 1848 roku do buntu chłopskiego, który ogarnął całą Galicję. Wezwane na pomoc polskie wojsko w krwawy sposób zlikwidowało tzw. rabację galicyjską, bezpardonowo mordując tysiące chłopów. Po załapaniu jego przywódcy Jakuba Szeli, został on najpierw oślepiony, pozbawiony nosa i uszu, następnie wbity na pal na wzgórzu wawelskim. Polscy mordercy nie pozwolili na jego pochowanie, chcąc aby jego los stanowił przestrogę dla reszty chłopów.

            W 1901 roku kolejny polski szowinistyczny wierszokleta Stanisław Wyspiański w utworze „Wesele” ośmielił się usprawiedliwić tę zbrodnię, potępiając Szelę za podjęcie słusznego bunty w obronie godności chłopów.

 

W tym samym roku – 1848, Polacy podjęli również próbę zdobycia niemieckiego Poznania, mordując swych niemieckich sąsiadów oraz pomagającym im Żydów i chłopów. Zdecydowana interwencja wojska niemieckiego położyła kres ruchawce, przywracając spokój w Wielkopolsce. Niestety niemieccy przywódcy, kierując się zbytecznym w tych warunkach humanitaryzmem, nie ukarali przywódców polskiego buntu, którzy nie porzucili planów podboju niemieckiej prowincji oraz narzucenia ludności obowiązku wyznawania religii katolickiej. Prowadzona przez polskich mieszkańców Wielkopolski, wspieranych z wielką gorliwością przez katolicki kler,  tzw. polityka Kulturkampfu doprowadziła do wielu tragedii wśród prześladowanych innowierców i dopiero zdecydowane kroki podjęte przez kanclerza Bismarcka zakończyły ten proceder.

 

Powszechna wśród Polaków nienawiść wobec gejów i lesbijek sprawiła, iż wielka postępowa pisarka Maria Konopnicka zmuszona została do porzucenia swej partnerki i wyjścia za mąż za człowieka, który traktował ją jako maszynkę do rodzenia kolejnych dzieci.

W polskiej literaturze dominowała ideologia nacjonalizmu, czego najlepszym przykładem jest twórczość Henryka Sienkiewicza, propagującego w swoich utworach szowinizm, ksenofobię oraz militaryzm. Sienkiewicz wychwalał polskie zbrodnie popełnione na Niemcach, Żydach, Rosjanach, Cyganach, Szwedach, Tatarach, Turkach i innych narodach Europy, nawołując do odbudowy Wielkiej Polski.

 

Po wprowadzeniu w 1862 roku przez premiera hrabiego Aleksandra Wielopolskiego równouprawnienia dla Żydów, polscy antysemici wywołali w styczniu 1863 roku bunt, wspierany przez licznych przedstawicieli katolickiego kleru z ks. Brzóska na czele,  którego głównym celem było wysłanie polskich Żydów na Madagaskar. Fali okrutnych pogromów, które dotknęły dziesiątki tysięcy Żydów położyła kres dopiero interwencja wojsk rosyjskich, dowodzonych przez płk. Putina. Rosjanie aresztowali przywódców polskiej czarnej sotni z osławionym Romualdem Trauguttem na czele. Polscy zbrodniarze ponieśli zasłużoną , choć nader łagodną, karę – Trybunał Sprawiedliwości w Hadze skazał ich na długoletnie więzienie. Tuż przed opuszczeniem więzienia Traugutt z najbliższymi współpracownikami popełnili samobójstwo wieszając się na ręczniku w monitorowanej celi. Władze więzienne nieopatrznie pozwoliły na wydanie ich zwłok zwolennikom rasizmu, którzy pochowali ich na cmentarzu rakowickim w Krakowie. Grób tych antysemitów stał się miejscem pielgrzymek najbardziej skrajnych polskich rasistów i faszystów.

 

Na początku lat 90. XIX wieku polscy faszyści z Romanem Dmowskim na czele powołali partię Stronnictwo Narodowo-Faszystowskie, które w 1894 roku w stulecie niesławnej lustracji, podjęło – nieudaną na szczęście - próbę postawienia pomnika przywódcy morderców z 1794 roku Janowi Kilińskiemu.

 

Roman Dmowski w paszkwilu „Myśli nowoczesnego Polaka” wezwał do ostatecznej rozprawy z Żydami w Polsce. Pod tym enigmatycznym sformułowaniem krył się plan całkowitej eksterminacji polskich Żydów. Na szczęście władze rosyjskie udaremniły w zarodku realizację tego ludobójczego projektu. Należy jednak podkreślić, iż Adolf Hitler pisząc „Mein kampf” w dużej mierze wzorował się na koncepcjach polskiego faszysty, co jednoznacznie i ostatecznie udowodnił znany postępowy myśliciel i autorytet moralny – Michał Wojewódzki.

 

            W końcu XIX wieku inny polski faszysta Józef Piłsudski utworzył Polską Partię Socjalistyczno-Faszystowską, a w 1904 roku powołał bojówkę terrorystyczną, która w trakcie tzw. krwawej środy – 15 sierpnia 1906 roku, zamordowała w całym kraju kilkudziesięciu polskich Żydów, spaliła kilkaset sklepów należących do Żydów oraz próbowała przejąć władzę w Polsce.

            W 1908 bojówkarze Piłsudskiego zorganizowali napad na pociąg rosyjski kradnąc kilkaset tysięcy rubli, przeznaczonych na wypłatę pensji robotniczych. Ścigany przez policję Piłsudski ze swymi kamratami przeniósł się do Galicji, gdzie kontynuował swą zbrodniczą działalność, tworząc kolejną bojówkę – Związek Walki Czynnej, którego celem było zagarnięcie ziem rosyjskich.

 

W 1901 roku we Wrześni polscy duchowni katoliccy próbowali zmusić siłą dzieci tamtejszej szkoły podstawowej do przymusowej nauki religii. Sprzeciwiających się temu dotkliwie pobito, a następnie uwięziono w kaplicy. Rodziców starających się uwolnić swe dzieci brutalnie pobito, a wielu z nich pod pretekstem naruszenia porządku publicznego, wyrzucono z pracy. Wypadki we Wrześni spotkały się z powszechnym potępieniem przez europejską opinię publiczną, która wymusiła na władzach niemieckich wysłanie jednostki policji, która uwolniła uwięzione dzieci, zapobiegając dalszym bestialstwom polskich fanatyków w sutannach. 

 

 

Cdn.