Bo zmarszczka była za gruba.

Tak brzmiały słowa jednej z piosenek Czerwonych gitar, którą to piosenkę z pewnością pamięta zwolniony właśnie przez Idola Fotograf.

Zadaniem Fotografa było dbanie o twarz Idola, czym zajmował się nieprzerwanie, przez ostatnich 5 lat.

Twarz Idola była piękna i gładka, i to do tego stopnia, że fotografowanie jej było czystą przyjemnością.

Niestety, okazało się, że niejaki Czas jest najwyraźniej na usługach opozycji i twarz Idola zaczęła się zmieniać, a konkretnie – marszczyć.

Fotograf był jednak gotów zrobić dla swego Idola wszystko: nawet powstrzymać Czas .

I dokonał tego z pomocą prorządowego Fotoszopa

.

I znów wszystko było po staremu (to znaczy – młodemu): twarz Idola była piękna i gładka, jak za starym porzekadłem –

.

Czar prysł, gdy z początkiem roku ktoś

Twarz Idola zareagowała nerwowym skurczem i bruzdami, jak na tych nieukończonych jeszcze autostradach.

I gdy Fotograf szykował się już z Fotoszopem, jakiś (zapewne będący na usługach opozycji) kret namówił Idola do zastosowania rozwiązania ostatecznego:

zamiast starego, dobrego Fotoszopa – niejaki Botoks.

I rozwiązanie rzeczywiście okazało się ostatecznym:

twarz Idola stała się gładka, sztywna i błyszcząca, jak blacha miedziana.

Czoło najbardziej.

Fotograf musiał na nowych zdjęciach dokonywać cudów, by twarzy Idola przywrócić życie.

Z pomocą wiernego Fotoszopa dodawał na nieskazitelnie sztywnej , jednolitej płaszczyźnie , która kiedyś była twarzą Idola…zmarszczki.

Niestety – po 60 trudno jest się przekwalifikować:  bajki na temat dwu i wielozawodowości, to mejnstrimowi dziennikarze opowiadać mogą, a i to dopóty, dopóki ich nie, przepraszam – posuną.

W rezultacie, dodawane przez Fotografa zmarszczki były nie takie, jakich od niego oczekiwano.

Więc wymienili go na nowy model.

I nawet im przy tym powieka nie drgnęła – wiadomo, botoks.