Przedszkole Potiomkinowskie.

Dawno, dawno temu… (naprawdę dawno, bo w czasach, gdy ludzie korzystali z tak archaicznego wynalazku, jak Internet), był sobie car.

Car, który, jak już wspominałem, był dobry* – dobry do tego stopnia, że opowiadał poddanym bajki.

Bajki, których było tak dużo, że nawet stacja  tefałen krugłyje sutki (co nie znaczy wcale to, co Państwo myślicie, ale w języku cara „całą dobę”  znaczy) nie mogła ich pomieścić.

I które ledwo się pomieściły w przygotowanym specjalnie Bajkobusie.

Ale car, ponieważ był dobry - bo car jest zawsze dobry, nie chciał się ze swoją dobrocią chować.

Chciał się nią dzielić ze swoimi zaufanymi.

Żeby mogli się na przykładzie uczyć, jak rządzić.

I urządzić.

Zabierał więc do Bajkobusa (oprócz gały, jakby się carowi na jakimś postoju haratnąć zachciało) swoją drużynę.

I wtedy oni pili carowi z ust.

I jedli z ręki.

I patrzyli w oczy z psią wiernością.

I jakby mogli, to by jak pieski machali ogonkami.

Jak Henia - Wielka Konfabulantka. O! – taka wielka !

I było pięknie. Nawet bardzo.

Choć opozycja (która, jak już wspomniałem, szczuła) przemycała do tego Internetu informacje o tym, że 2 miliony dzieci żyły na skraju nędzy. A co czwarte było codziennie głodne.

Car nie mógł tego znieść, bo psuło mu to dobry nastrój. I apetyt.

Na wino.

I nawet w gałę haratać mu się mniej chciało.

Dlatego (jak to car) postanowił zadać kłam.

Propagandzie.

Odwiedził   losowo wybrane przedszkole. Na dalekiej prowincji (w języku cara – w głubinkie) .

Spotkał tam losowo wybranych rodziców i takąż dyrekcję.

I zadał pytania wprost i (jak to car) bez ogródek.

* http://blogmedia24.pl/node/52008