W 72. rocznicę agresji sowieckiej na Polskę zapłonęły znicze na symbolicznym Grobie Policjanta Polskiego

W czasie II wojny światowej zginęło lub zostało zamordowanych ok. 13 tys. spośród 36 tys. polskich funkcjonariuszy policji. Ponad 1200 z nich pochodziło ze Śląska. W symbolicznym Grobie Policjanta Polskiego przy Komendzie Wojewódzkiej Policji w Katowicach w 1993 roku złożono szczątki nieznanego polskiego policjanta ekshumowanego w Miednoje.

Grób Policjanta Polskiego – to jedyne takie miejsce w Polsce. Czczona jest tutaj pamięć bohaterów II Wojny Światowej, a przede wszystkim Policjantów II Rzeczpospolitej, którym sowieci odebrali życie wiosną 1940 roku. To również jedyny taki grób w Europie i na świecie, gdzie środowisko policyjne może spotykać się, by wspomnieć tych, którzy pełnili służbę przed nimi, a którym bieg historii nie pozwolił doczekać czasów wolnej Ojczyzny, choć za nią zginęli. Budowa pomnika trwała od 1992 r. W lipcu 1995 wokół grobu umieszczono płyty nagrobne z nazwiskami zamordowanych w 1940 przez NKWD. W 2000 drewniany krzyż obok pomnika zastąpiono krzyżem stalowym, a w 2003 zamontowano specjalne oświetlenie.

Głównym organizatorem obchodów było Ogólnopolskie Stowarzyszenie “Rodzina Policyjna 1939 r.” w Katowicach z przewodniczącą Marią Nowak. Stowarzyszenie "Rodzina Policyjna 1939" powstało w 1991 r. i skupia rodziny policjantów zamordowanych w czasie II wojny światowej. Nazwą nawiązuje do organizacji "Rodzina Policyjna", działającej w II Rzeczypospolitej od 1929 roku.

Młodzież, oprócz uczestnictwa w obchodach, przygotowała i przedstawiła etiudę teatralną pt."Miednoje 1940"- spektakl w reżyserii insp. Grzegorza Jacha.

Zbrodnia Katyńska to wymordowanie w 1940 roku blisko 22 tysięcy obywateli polskich - oficerów Wojska Polskiego i Korpusu Ochrony Pogranicza, funkcjonariuszy Policji Państwowej, Policji Województwa Śląskiego, Straży Granicznej i Straży Więziennej z obozów w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku oraz więźniów trzymanych w licznych więzieniach NKWD od Tarnopola, Stanisławowa, Lwowa, Drohobycza aż po Grodno, Wilejkę, Berezwecz i Mińsk.

Decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych zapadła na najwyższym szczeblu sowieckich władz. 5 marca 1940 r. Biuro Polityczne WKP(b) podjęło tę uchwałę na podstawie pisma, które ludowy komisarz spraw wewnętrznych Ławrientij Beria skierował do Stalina.