"Mówiąc w TVP3, iż gdy usłyszał o śmierci Leppera to pomyślał o Andrzeju Czumie, jak on teraz się czuje ?"

Dzisiaj już Tymochowicz wypracowuje "właściwą" linię. Bezczelnym sugerowaniem, że dopóki Kaczyński nie zniknie z naszego życia politycznego, dramatyczne samobójstwa i niewyjaśnione śmierci będą nadal trwały (Polsat News, po 20:00, red. Agnieszka Gozdyra), powalił mnie na ziemię. O słowach Czumy za kilka dni już nikt nie będzie pamiętał, a raportu ostatecznego komisja naciskowa jeszcze nie ma. Zostanie odpowiednio zredagowany i po sprawie.

Co do Tymochowicza jeszcze, tego oficerka prowadzącego: miałam tę wątpliwą przyjemność wysłuchania wczoraj jego pierwszego, telefonicznego komentarza w sprawie śmierci A. Leppera (chyba nawet dla tej samej stacji). Nieomal płakał wówczas na łączach opowiadając, jak to śp. A. Lepper był ostatnio załamany, ile miał kłopotów, jak to niedobrze wszystko wyglądało...
Widocznie taka miała być pierwsza narracja. Na dzisiaj już są sformułowane nowe "zadania dnia". I będzie to namiar na Jarosława Kaczyńskiego.
Ktoś w sieci zgłosił propozycję, by JK zwołał krótką, minutową konferencję prasową i oświadczył jedynie, że nie zamierza popełnić samobójstwa...
mam tylko nadzieję, że ma zaufanych ochroniarzy.

Pozdrawiam.

No tak, bo na pokładzie 101 zabrakło JK a miał być.

Szanowna Pani,

A Leppera, zabili wszyscy politycy !
Wyjątków nie widziałem.

Koalicję PiS, Samoobrona, LPR, rozbił Roman Giertych. Doktor Jarosław Kaczyński bardziej powinien obawiać się Giertycha jak Tuska.

Ukłony

Najpierw o Żakowskim. Kilka dni temu w TOKFm zapytał: "Ile można mówić o jakimś samolocie, co spadł szesnaście miesięcy temu?" Dla tego ... naprawdę nie wiem jak go nazwać, bo jego słowa były nieludzkie, my rozmawiamy o "samolocie". Tak jakby chodziło o jakiś samoloŧ, który stoczył się ze zbocza i spadł w przepaść - całḱiem pusty.... Bez tych 96 osób na pokładzie. Chcę mu powiedzieć: "Człowieku! My rozmawiamy o ludziach, nie o samolocie!". Ale czy warto mu to mówić? Przecież on nie zrozumie czegoś, czego nie pojął przez szesnaście miesięcy. I jak użyć słowa "człowieku", do kogoś, kto śmierć 96 ofiar, tragedię ich rodzin i ból nas, polskich patriotów, sprowadził do niepotrzebnego i nudnego ględzenia o "samolocie"?
Co do Tymochowicza. Nie bardzo wierzę w samobójczą śmierć Andrzeja Leppera, nie zostawia się chorego syna i jeszcze te rusztowania za oknem... Ale słysząc słowa Tymochowicza dla TV pomyślałam, że powinien się naprawdę mocno się zastanowić czy nie one właśnie mogły być powodem załamania Andrzeja Leppera. On, ekspert od PR-u powiedział komuś, kto żyje polityką, żeby się z polityki wycofał, przez co dał do zrozumienia, że w polityce jest skończony....

Wiecie guantanamera z nim ( Tymochowiczem)  jest jak z tą brunetką zrobioną na blondynkę.

Może i jest farbowany. Ale swoją rolę niech przemyśli.
Albo inaczej - my zastanówmy się nad jego rolą....

"Wychowałem się w PGR... W domu było nas dziesięcioro. Cztery siostry i pięciu braci. Jestem ostatnim dzieckiem Jana i Anny Lepperów" Domu rodzinnego, w którym się urodziłem i wychowałem, już nie ma. Bloki na jego miejscu postawili. To była stara wiejska chata, a raczej czworaki. Przed domem było bajoro przypominające staw. I te krowy kąpiące się razem z nami, wiejskimi dzieciakami. Coś strasznego! Aż dziw bierze, że byliśmy zdrowi i jakieś choróbsko się nie przyplątało. Jestem dzieckiem PGR-u. A w sumie było nas dziesięcioro. Cztery siostry i pięciu braci. Jestem ostatnim dzieckiem Jana i Anny Lepperów. Dzisiaj na świecie zostało nas już tylko pięcioro (ja, trzy siostry i brat). Kontakt mamy ze sobą dobry, choć rzadki. Spotykamy się zazwyczaj na grobie rodziców i przy okazji pogrzebów. Dom rodzinny wspominam ciepło, mimo że - co tu ukrywać - bieda była. W dodatku ojciec zmarł, gdy miałem 11 lat. Cholesterol go zabił. Lania co prawda nigdy mi nie spuścił, ale i tak człowiek czuł do niego wielki respekt. Ale i szacunek. Zresztą jak całe rodzeństwo. Pamiętam to jego spojrzenie... Nieraz siostry Kazimiera, Genowefa i Maria przy stole śmiechu opanować nie potrafiły. Musiały wyjść z pokoju i jedzenie zostawało. Nie było zmiłuj się. Po śmierci ojca trzeba było wydorośleć i matce pomagać. A mama schorowana była. Już jako smarkacz smak ciężkiej pracy na roli poznałem. Mogłem mieć góra 12 lat, jak na selekcję ziemniaków do PGR-u biegałem. Praca może i ciężka nie była, ale za to jak uciążliwa. O 4 rano trzeba było wstawać, bo w promieniach słońca mozaiki (choroba ziemniaków) widać nie było. Wtedy też pierwsze pieniądze zarobiłem. Nie pamiętam dokładnie ile. Wiem, że wszystkie matce oddałem. Pamiętam, że od sierot mnie niektórzy wyzywali. I popychać próbowali. Nieraz do ostrych starć dochodziło i krew się lała. Brat Antoni, który w Czarnych Słupsk boksował, przywiózł do domu rękawice bokserskie. Okładałem więc worek ze zbożem albo ramę od drzwi. Gorącą głowę w kościele człowiek studził. A mama starannie dbała o nasze religijne wychowanie. Pomimo choroby codziennie do kościoła biegała. W ciężkich chwilach zwracam się do Boga słowami modlitwy, której mnie matka nauczyła: "Wspomnij o Najdobrotliwsza Matko, Panno Maryjo, już od wieku nie słyszano, aby ktokolwiek uciekając się do Ciebie, Twej pomocy wzywając, Ciebie o pomoc prosząc, miał być opuszczony...". Czasem też prostym, chłopskim językiem do Niego mówię. http://static1.wpolityce.pl/site_media/cache/9a/b0/9ab0f61c5350385e860f9...