Monumentalne fałszerstwo historii

.

 

 Najnowsze badania archeologiczne potwierdzają, że centrum praojczyzny Słowian znajdowało się w dorzeczu Bugu, Dniestru i Zbrucza. W tym centrum, praojczyźnie Prasłowian, zamieszkiwał ich zasadniczy, główny szczep, znany potem pod nazwą Lechitów (w średniowieczu zmienioną na Polaków). Aż do XIX wieku Polacy wiedzieli, że pierwotnie nazywali się Lechitami, a ziemie Lecha zwano Lechią, jego praojczyznę zaś - Ziemią Czerwieńską, a potem (od XIV wieku) Rusią Czerwoną. W czasie słowiańskich wędrówek ludów (wiek V-VI n.e.) Lechici zajęli tereny na zachodnim brzegu Wisły, stopniowo posuwając się aż do Warty i Odry, a w VI wieku nawet do Łaby, Soławy,Szprewy, Bałtyku. Na tych stosunkowo nowych terenach osiedlenia mały ich szczep pod nazwą Polan nabrał w ciągu IX wieku nieproporcjonalnie wielkiego znaczenia, organizując nowoczesne państwo pod panowaniem dynastii Piastów. Polanie stanowili w nim grupę uprzywilejowaną, jako członkowie drużyny księcia i jego urzędnicy. Oni nadali mu nową nazwę - Polski. Z niewielu zapisanych w ciągu następnych dwustu lat dokumentów wiadomo jednak, że nigdy nie zapomnieli swojej pierwotnej, zasadniczej nazwy, ani swojej najdawniejszej ojczyzny, skąd ich ród pochodził. Najważniejszy z tych dokumentów, to latopis Nestora, który stwierdza:

W leto 6489 ide Wołodimer’ k Liachom’ i zaja grady ich: Peremyszl’, Czerwien’, i iny grady jeże sut’ do sego dnie pod Rusiu.

Według nowego kalendarza był to rok 981. Przed tą datą, a od czasów niepamiętnych, wspomniane grody należały do Lachów – Lechitów. Na całym ogromnym terytorium Lechitów nie było granic międzypaństwowych, w szczególności rzeki nie stanowiły granic, a odwrotnie - ośrodki osiedlenia i równocześnie linie komunikacyjne. Możemy wobec tego mówić jedynie o ośrodkach i obszarach osiedlenia. Wyznaczanie Polsce Ziemomysła i Mieszka granicy na Bugu jest więc śmieszne również z tego względu. Sytuacja zmieniła się pod koniec X wieku, w roku 981, kiedy Warego-Rusowie zajęli nie tylko Grody Czerwieńskie, ale i ziemię przemyską i doszli aż do górnego biegu Bugu. Na początku XI wieku Bug mógł więc przez krótki czas rzeczywiście stanowić granicę Polski, ale Grody Czerwieńskie znajdowały się pod okupacją warego- ruską po jego wschodniej, a nie zachodniej stronie. Tak było aż do roku 1018, kiedy Chrobry walczył z Warego-Rusami prawdopodobnie właśnie nad Bugiem, po czym poszedł do Kijowa i odzyskał Grody Czerwieńskie.

Cała dyskusja o Grodach Czerwieńskich zaczyna się od zapisu Nestora. Właściwie Nestor nie używa , jak widzimy, wyrażenia Grody Czerwieńskie, a tylko Czerwień i inne grody. Wszystko, co potem napisano, jest tylko spekulacją. Z dokumentów wiadomo tylko, że Grody Czerwieńskie zostały odzyskane przez Bolesława Chrobrego dopiero w roku 1018, utracone na rzecz Warego-Rusów w 1031, odbite w 1069 przez Bolesława Śmiałego i znów utracone w 1079. Z wypadków tych widać, że władcy Polski uważali Ziemię Czerwieńską za istotną część Polski i za każdym razem, kiedy podporządkowywali sobie Kijów, Ziemia Czerwieńska była przyłączana bezpośrednio do Polski jako jej nieodłączna, starożytna część.  Nigdy nie określono obszaru, który należał do tych grodów, ani lokalizacji samego Czerwienia. W historii Polski przyjęto, że nazwa Czerwień jest tożsama z nazwą Czerwony Gród czyli Czerwonogród na Podolu, nad  rzeczką Dżuryn, tuż przy jej ujściu do Dniestru, a teren „Grodów” jest tożsamy z terenem późniejszej Rusi Czerwonej (plus część Podola, Wołynia i Bukowiny). Jest to dokładnie teren centrum praojczyzny Słowian.

Nazwa „Grody Czerwieńskie” implikuje istnienie skupiska przynajmniej kilku grodów w pobliżu siebie. Przemyśl w zapisie Nestora wydaje się być wymieniony oddzielnie i jak gdyby w opozycji do Grodów Czerwieńskich. Odpowiada to rzeczywistej randze Przemyśla w X wieku : był on stolicą Ziemi Przemyskiej, położonej na zachodzie krain zajętych w 981 przez Włodzimierza, podczas gdy „Czerwień i inne grody”, to jest grupa Grodów Czerwieńskich, była położona na wschodnich krańcach tych ziem lechickich. Koło Czerwonogrodu były inne grody: Horodenka, Horodnica, Gródek, Dźwinogrody (dwa), Holihrody, Okopy, Chocim, Kamieniec. Określano je wspólną nazwą Grodów Czerwieńskich, jako że leżały w bliskim sąsiedztwie Czerwienia, który był najpotężniejszym z tych grodów, niewątpliwie ich stolicą. W ten też sposób latopis określa cały wielki obszar kraju Lachów, który na długi czas (z przerwami w latach 1018 - 31 i 1069 - 79) dostał się pod panowanie kijowskich Warego- Rusów. To, że krainy te odpowiadają prawie dokładnie granicom późniejszej Rusi Czerwonej nie jest przypadkiem i podważanie związku między nazwą Grodów Czerwieńskich i nazwą Rusi Czerwonej nie wydaje się służyć żadnemu celowi prócz doraźnych celów sowieckiej propagandy politycznej XX wieku.

Nazwa Czerwienia, Ziemi Czerwieńskiej i Rusi Czerwonej (a także miesiąca czerwca i samego koloru czerwonego) pochodzi, według powszechnie uznanej obecnie teorii Brücknera, od owada - czerwca polskiego (Porphyrophora polonica, Margorodes polonicus), z którego wyrabiano czerwony barwnik, jeden z głównych artykułów eksportowych Polski od czasów niepamiętnych aż do XVI wieku naszej ery. Barwnika tego używano do farbowania tkanin i nici, które były używane w stroju lechickim. Czerwone świąteczne ubrania mogły ich odróżniać od sąsiadów- Białych Chrobatów, którzy nosili płócienne, białe stroje. Czerwiec żyje wyłącznie na korzeniach rośliny zwanej czerwcem trwałym. Czerwiec trwały (Scleranthus perennis) rośnie na całym historycznym obszarze wielkiej Polski od Szwecji i Meklemburgii do Moskwy i Donu, ale tylko na ziemiach piaszczystych, suchych, na wyżynach i pagórkach leśnych, ugorach-stepach. Nie rośnie na bagnistym czarnoziemie nad Huczwą. Jedyne dwa znane z Zamojszczyzny jego stanowiska w Górecku Kościelnym i Krasnobrodzie są właśnie piaszczyste i suche. To jest oczywiście teren lasów sosnowych Roztocza, będący dokładnym przeciwieństwem żyznych czarnoziemów doliny Huczwy.

               Jestem zwolennikiem hipotezy Brücknera o czerwonym czerwcu. Jest dobrze udokumentowana i  powszechnie przyjęta. Nie oznacza to jednak, że inne, uzupełniające hipotezy o sposobie przyjęcia nazwy Czerwienia i  Ziemi Czerwieńskiej nie są możliwe. Chciałbym zwrócić uwagę, że w samym Czerwonogrodzie i okolicach występują wielkie czerwone skały. Czerwone zbocza wzgórz i czerwone brzegi głębokich wąwozów rzek były z daleka widoczne i musiały uderzać swą niezwykłą barwą, dając może powód do nazwania tych ziem czerwonymi. Prócz Czerwonego Grodu inne liczne miejsca w pobliżu miały też przymiotnik czerwony w swoich nazwach, np. Czerwona Góra naprzeciwko Uścieczka. Dotychczas nie jest mi znana żadna praca historyczna, która zwróciłaby uwagę na ten fakt. W czerwcu i lipcu w wielu miejscach w tych okolicach kwitły też pola czerwonych maków. Dla podróżnego kolor tej ziemi stał więc w udarzającym kontraście do sąsiednich czarnych lasów czy białych pól i sadów. Wszystkie wspomniane wyżej czynniki (czerwiec, czerwony barwnik i czerwone stroje, czerwone skały, czerwone kwiaty) łącznie mogły się złożyć na ustalenie się nazwy Czerwienia.

Na równinnych mokradłach Czermna nie znajduje się nic, co by mogło przypominać kolor czerwony. Nie ma tu żadnych w ogóle skał. W IX-X wieku obszary te były pokryte ciemną, czarną puszczą i bagnami. Oczywiście miejsce grodziska, za rzeką (na zachodnim brzegu Huczwy) i otoczone bagnami, było miejscem obronnym, nadającym się na budowę grodu obronnego. I taki też gród został tu zbudowany. Lokalizacja między bagnami jest jedną z typowych lokalizacji grodów lechickich, jak to możemy obserwować na całym historycznym obszarze Polski. Sedno w tym, że był to gród mały, o lokalnym jedynie znaczeniu, służący jako schronienie dla okolicznej ludności w czasie najazdów  nieprzyjaciela ze wschodu, a nie ośrodek administracyjny. Nagłośniane ostatnio przez wiadome media odkrycie „romańskiego” kościółka po drugiej stronie Huczwy jest, po pierwsze, odkrywaniem Ameryki, bo kościół ten stał tam do pierwszej wojny światowej, a po drugie, nawet gdyby pochodził z IX wieku, nie dowodzi niczego oprócz tego, że Lechici byli chrześcijanami, co jest znów odkrywaniem Ameryki (byli ochrzczeni w IX wieku przez Cyryla i Metodego w ramach Państwa Wielkomorawskiego). Z terenów Zamojszczyzny znamy co najmniej kilkanaście rzeczywiście starych i dużych grodzisk. Obok Guciowa (Otroczy) wystarczy wymienić Sąsiadkę, Zamczysko, Gródek. Można by zjadliwie zapytać promotorów teorii stołecznej roli Czermna: dlaczego nie Otrocz, Sąsiadka czy Zamczysko miały być stolicą Ziemi Czerwieńskiej, a właśnie wioseczka czy gródek Czermno, z którego już w XIII wieku nie było śladu? Czy dlatego, że nazwa tej wsi zaczyna się na Cz ? Są setki miejscowości na tych ziemiach, których nazwa zaczyna się na Cz. Są także na obecnym terenie Polski przynajmniej 4 wsie o nazwie Czermno: koło Zamościa, Płocka, Piotrkowa i Włocławka  (także dwie miejscowości o nazwie Czermna). Dowodzi to tylko jednego: że jest to stara nazwa lechicka, występująca na całym lechickim terenie i – nie ulegająca przez ostatnie tysiąc lat żadnym zmianom, oprócz zmian w wymowie. Nie ma ona oczywiście żadnego związku z przymiotnikiem czerwony, a jedynie z nazwą botaniczną czeremcha (staropol. trzemcha), stąd nazwy Trzemcha, Trzemno, wschodnie Czeremoszno i Czeremno, wreszcie Czremno i oboczne Czermno. (Podobnie od czereśnia-trześnia powstały nazwy  Trzemeszna, Trzemesna, Trzemeszno.)

Prawda jest taka, że w Czermnie istniał starożyzny gródek lechicki, ale  stracił swoje znaczenie w okresie najazdów Warego-Rusów, Połowców, Pieczyngów i Tatarów. W tym czasie ważniejszą osadą stały się Tyszowce, które leżały przy szlaku handlowym z Lublina do Halicza i Kijowa. Zresztą - i trzeba to wyraźnie podkreślić - grodzisko, które w XX wieku przyjęło się nazywać umowną nazwą Czermna, mogło być od początku znane tylko i wyłącznie pod nazwą Tyszowiec. Odległość od wałów na łące do centrum Tyszowiec wynosi cztery i pół kilometra, (obecnie może mniej, a więc jest praktycznie częścią Tyszowiec). Wiem to dobrze, bo urodziłem się w tyszowieckim lesie, pięć kilometrów od grodziska i przemierzałem tę drogę nie raz. Właśnie Tyszowce są tym miasteczkiem, które kontynuuje tradycję tutejszego lechickiego grodu. Tyszowce są tam, gdzie były zawsze, podobnie jak Kraków, Przemyśl i Gniezno są tam, gdzie były zawsze. Niestety, gródek ten nigdy nie był stolicą Ziemi Czerwieńskiej, a nawet do niej nie należał. Lokalny patriotyzm jest mi równie drogi jak wszystkim entuzjastom wykopalisk na grodzisku nad Huczwą. Jesteśmy dumni, że mamy na łące taki zabytek, który świadczy o naszej obecności na Zamojszczyźnie od zawsze. Miłe to i bardzo cenne. Nie starajmy się naszej pięknej historii dodatkowo ubarwiać propagandą przynależną jedynie komunistycznej PRL.

               Nawet Troja, o istnieniu której w ogóle wątpiono, okazała się leżeć tam, gdzie Homer ją umiejscawia. Miasta starożytne i stołeczne w Polsce sąobecnie tam, gdzie były zawsze. Kalisz leży tam, gdzie był położony 2000 lat temu, Kraków leży dokładnie tam, gdzie leżał 2000 lat temu, Przemyśl leży tam, gdzie leżał w roku 981 i wcześniej. Nowa lokacja niektórych starych miast miała miejsce w odległości kilkuset metrów czy najwyżej kilku kilometrów od starego grodu. Dlatego też również Czerwongród jest nad Dniestrem, gdzie był w 981 roku, a nie na łące pod Tyszowcami.