Tusk spadkobiercą Wałęsy

Dawno temu, w czasie kampanii prezydenckiej w 1990 roku Lech Bolesław Wałęsa obiecał każdemu dorosłemu Polakowi 100 milionów złotych. Pieniądze miały pochodzić z prywatyzacji przedsiębiorstw.

 

Była to olbrzymia kwota, gdyż ówczesne średnie wynagrodzenie miesięczne nie przekraczało 1 mln złotych. Wypłacenie po 100 milionów 28 milionom dorosłych Polaków ( w sumie 2,8 tryliona złotych) dwunastokrotnie przekraczało budżet państwa.

 

W grudniu 1995 r. Józef Gawęda z Kęt, nie doczekawszy się spełnienia obietnicy wyborczej Lecha Wałęsy, pozwał byłego już prezydenta do sądu, żądając wypłaty. Ze względu na wysokie wadium sądowe obniżył roszczenie do 10 mln starych złotych. „Chcę w ten sposób zwrócić uwagę politykom – uzasadniał Gawęda wniesienie pozwu – żeby brali odpowiedzialność za swoje słowa, żeby nie traktowali społeczeństwa jak bandy idiotów i tumanów, którym wszystko można wmówić”. Sąd Rejonowy w Gdańsku zobowiązał byłego prezydenta do zapłaty 10 mln zł. Jednak we wrześniu 1996 r. Sąd Najwyższy orzekł, że „obietnica wyborcza nie może być podstawą do roszczeń cywilnych w sądzie”, a więc Lech Wałęsa nie musi płacić swoim wyborcom (w tym czasie do sądów wpływały kolejne pozwy o wypłatę). Od tej pory politycy mogą obiecywać, co chcą.

 

– Nie zrobiłem tego, co obiecywałem, bo nie dali mi tego zrobić ludzie mali, bez wyobraźni – tłumaczył się Wałęsa. – Nie zrobiłem, bo demokracja mi na to nie pozwalała. A szkoda, bo dzisiaj nikt by nie mógł powiedzieć, że nie miał szansy, że tylko cwaniacy rozgrabili majątek. Walczyłem o system prezydencki, ale jak teraz widzę, co się dzieje, to może i dobrze, że go nie wywalczyłem.

 

Następca największego elektryka, Donald Tusk w trakcie kampanii wyborczej w 2007 roku złożył 10 obietnic, z których – jak sam deklarował – Polacy mieli go rozliczyć. Jedna z nich mówiła o przyspieszeniu wzrostu gospodarczego oraz likwidacji deficytu państwa. W momencie przejęcia władzy, ustępująca minister finansów prof. Zyta Gilowska pozostawiła ponad 200 milionów nadwyżki budżetowej, a w 2007 roku wzrost PKB wyniósł 6,7 %.

 

Od tego czasu najlepszy w historii premier Donald Tusk oraz najwspanialszy minister finansów w Europie Vincent Rostowski zwiększyli dług publiczny o ponad 280 miliardów złotych. Zrobili to bezkarnie, bo przecież żaden sąd nie uzna ich winnymi nie wywiązania się z obietnic wyborczych.

 

280 miliardów złotych stanowi, iż każdy dorosły Polak ma zapłacić 10.000 złotych. W 1995 przeprowadzono w Polsce denominację złotego w skali 1:10.000. Tak więc 10.000 złotych długu każdego z nas, to 100 milionów starych złotych.

 

Tym samym można powiedzieć, że Tusk zrealizował po 20 latach obietnicę Wałęsy – każdy dorosły Polak dostał 100 milionów złotych. Dostał do zapłacenia, ale przecież to szczegół.

 

Gdy słuchacze Radio Erewań pytali się: Czy to prawda, że na Placu Czerwonym rozdają samochody. Radio Erewań odpowiadało: tak, to prawda, ale nie samochody, tylko rowery, nie na Placu Czerwonym, tylko w okolicach dworca Warszawskiego i nie rozdają, tylko kradną.

 

Już w 1992 roku Kazik śpiewał (niewielka przeróbka):