Żałoba regulowana i cenzura zdrady

Jako kilkuletni brzdąc poznałem przyczynę niepełnego uzębienia mojego ojca, którego tuż po wojnie nie było stać na jego uzupełnienie. Zęby wybił niemiecki żandarm, który uderzył ojca karabinem w twarz i tak wyraził swoją dezaprobatę dla sposobu manifestowania żałoby po śmierci mojego dziadka...

W marcu 1953 r. chodziłem do drugiej klasy. Pamiętam młodą „panią nauczycielkę”, która w zielonej koszuli ZMP i czerwonym krawacie prowadziła szkolne apele. Na tym apelu nie intonowała jak zwykle okrzyków; „Stalin, Bierut, Pick!” – które musieliśmy skandować . Wtedy mówiła płacząc: „przestało bić serce wielkiego Stalina”. A w domu zniknęła cała rodzina sąsiadów, bo ich ojciec – gdy przyszli panowie w skórzanych płaszczach i zaczęli przyklejać w ich oknie portret „wodza rewolucji” – zasugerował, że może powinni zapytać go o zgodę...

Sąsiadów na dwa tygodnie ugoszczono w areszcie, a ich dzieci w domu dziecka. Kto to uczynił personalnie nie umiem powiedzieć, ale byli to z pewnością rodzice lub rodzeństwo wielu gwiazd mediów, które podnoszą głośny raban gdy czyny ich krewnych nazywamy zdradą. W tym roku owe gwiazdy jęły się regulacji naszej żałoby!

W marcu 1956 r. zostałem przymusem zaprowadzony na trasę konduktu pogrzebowego Bolesława Bieruta: szóstka karych ogierów ciągnęła armatnią lawetę – komuchów stać było na traki fason. Mówiło się wtedy – „Pojechał do Moskwy w futerku, przywieźli go w kuferku”. Wielu Polaków skłonnych było wtedy wybaczyć zdrajcy, bo – jak powszechnie i nie bezpodstawnie uważano – został zdradziecko uśmiercony...

1 sierpnia 1957 r. – nastała wtedy tzw. „odwilż” – można było wreszcie zamanifestować żałobę po tragedii Powstania Warszawskiego. Ale krewni wzmiankowanych gwiazd wtedy też nie pozwalali nam mówić „zdrada” na bezczynne obserwowanie zza Wisły, jak Niemcy  mordują Warszawę...

W związku ze wspomnianą odwilżą, uroczysty capstrzyk z okazji wybuchu II wojny światowej odbył się w roku 1957 z udziałem wrześniowych dowódców, generałów Juliusza Rómmla i Wiktora Thommee. Stałem nieopodal Grobu Nieznanego Żołnierza w towarzystwie ojca, który zdjął kapelusz i wyprężył się na baczność, gdy obok przechodził brzęcząc ostrogami niewysoki wąsaty starszy pan w długim płaszczu, rogatywce i „przy szabli”. „To mój dowódca” – szepnął ojciec. Do dzisiaj „eleganckie towarzystwo” nie lubi mówić o tym, że tamtego września Polskę zdradzono...

A co do tegorocznej żałoby... Knucie jednego organu państwa polskiego przeciwko drugiemu z poduszczenia władz obcego państwa, może być tylko zdradą lub przejawem skrajnej niekompetencji, wręcz głupoty. Może jestem w błędzie, ale nie mogę uwierzyć w aż taką głupotę panów Tuska, Sikorskiego et consortes...