Dlaczego Polska nie może być normalnym krajem ? cz.VII - głos z Poznania

              W dniach 14 – 20 grudnia 1981 roku odbył się IX Nadzwyczajny Zjazd PZPR, który wybrał generała armii Wojciecha Jaruzelskiego I Sekretarzem PZPR, a wcześniej, 11 lutego 1981 r. premierem rządu. Nastąpiły czasy, w których coraz bardziej narastała i potęgowała się ekstrema  „Solidarności”, by przechwycić władzę w Polsce. Polska stanęła w obliczu zagrożenia nie tylko istnienia państwa ale nawet bratobójczej wojny. Aby temu zapobiec, 13 grudnia 1981 r. ogłoszono w Polsce stan wojenny.

              Po wprowadzeniu stanu wojennego bardzo wielu najbardziej czynnych – aktywnych działaczy „Solidarności” internowano i umieszczono w ośrodkach odosobnienia, w tym również wypoczynkowych, ściśle nadzorowanych przez służby porządkowe. Obywatela Lecha Wałęsę zatrzymano w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. jednak nie był jeszcze internowany, gdyż przeprowadzano z nim rozmowy (Stanisław Ciosek). Przewieziono go do willi w Otwocku (wcześniej przebywał w niej Władysław Gomułka). W odróżnieniu od reszty internowanych i więzionych działaczy „Solidarności”, Lecha Wałęsę przetrzymywano w wyjątkowo komfortowych warunkach. Ksiądz Alojzy Orszulik – kapelan Wałęsy – wspomina, co podano im na obiad, cytuję: „…karpia smażonego, rosół z makaronem, mięsa: polędwica pieczona i wołowina gotowana, ziemniaki, frytki, kapustę, sałatę, kompot, wino białe i czerwone, wódki i koniaki, ciasta i herbatę” (źródło: Paweł Zyzak, „Lech Wałęsa, idea i historia” wyd. „Arkana” Kraków str. 406). Lecha Wałęsę często odwiedzała rodzina i inni goście. Z notatki Biura Ochrony Rządu i Biura Śledczego z 26 lipca 1982 r. wynika, że rodzina odwiedzała go 18 razy (i to na koszt państwa), 42 razy przedstawiciele Kościoła Katolickiego i czterokrotnie inne osoby lub przedstawiciele organizacji międzynarodowych. Z wyżej wymienionego źródła wiemy, że L. Wałęsa miał dostęp do radia, telewizji, bilardu, stołu tenisowego a nawet stawu rybnego, w którym godzinami mógł łowić ryby (a nawet rozmyślać). Z w/w notatki dowiadujemy się, że w ciągu prawie 8 m-cy Wałęsa wraz ze swoimi gośćmi skonsumował 85 butelek wódki, 35 butelek wina, 29 butelek winiaków i koniaków, 42 butelki szampana, 512 butelek piwa i 638 paczek papierosów. Podobno w Arłamowie warunki miał nieco gorsze. Po upływie kilku lat L. Wałęsa wspomina okres internowania, jak pobyt króla na wygnaniu. Ciekawe, czy jego koleżanki i koledzy z „Solidarności”, również internowani, mogą ten okres tak samo ocenić? Ciekawe, czym sobie L. Wałęsa zasłużył i komu mógł dziękować, że spędził blisko 9-cio miesięczne wczasy w niemal luksusowych warunkach na koszt polskiego podatnika. W dniu 14 listopada 1982 r. został zwolniony z internowania.

            Inni działacze „Solidarności”  internowani byli w Zakładach Karnych o różnym śtopniu represji, Domach Wczasowych, Domach Wypoczynko­wych, Ośrodkach Wypoczynkowych czy Ośrod­kach Szkoleniowych Kadr Kierowniczych itp. Ak­cja internowania odbyła się w okresie stanu wo­jennego i nosiła kryptonim „Jodła". Według źró­deł www.internowani.pl, ogółem objęto interno­waniem nieco ponad 9800 osób. W lipcu 1982 roku zwolniono wszystkie kobiety. W październi­ku tego roku było jeszcze 13 obozów internowa­nia, w których przebywało 1010 osób.

W tym miejscu warto przypomnieć, że w po­dobnych okolicznościach inwazja radziecka w listopadzie 1956 r. na Węgrzech pochłonę­ła 2500 ofiar śmiertelnych, a ponad 20 tys. osób aresztowano i internowano. Straty materialne wyniosły 220 min forintów, tj. 25 % rocznego dochodu narodowego Węgier. Około 200 tys. Węgrów opuściło swój kraj.

            Inwazja na Czechosłowację 21 sierpnia 1968 roku, w której brały udział wojska Układu War­szawskiego (ZSRR, Bułgarii, NRD, Polski i Wę­gier) w sile ok. 250 tys. żołnierzy pochłonęła 72 ofiary śmiertelne i setki rannych osób cywilnych.

            Wracając do stanu wojennego w Polsce, to niestety ale do dzisiaj nie opracowano szczegó­łowych danych o osobach internowanych, o stra­tach w ludziach i stratach materialnych. Infor­macje takie pozwoliłyby jednoznacznie ocenić, czy Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego uchroniła Naród Polski od tysięcy osób zabitych , wielu tysięcy rannych, nieszczęść ludzkich i tra­gedii, nie dopuszczając do wkroczenia Wojsk Układu Warszawskiego, czy być może komuś za­leżało, aby ponownie w naszej historii dokonać masakry na Polakach i zniszczyć jego mienie? Szkoda, że po prawie trzydziestu latach nie do­czekaliśmy się rzeczowych ustaleń i wyjaśnień w tej sprawie, tym bardziej, że jeszcze żyje wielu uczestników tych wydarzeń. Ustałyby przeróżne dyskusje zależne od sympatii politycznych, a mówilibyśmy tylko prawdę opartą na faktach. Tego rodzaju sprawy, czego przykładem jest KATYŃ, zawsze powodują większe lub mniejsze straty, cierpienia, nieszczęścia i tragedie oraz ogólny chaos w państwie. Zatem, aby nie wywo­ływać niepotrzebnych emocji i sprzeczek, takie opracowanie jest po prostu konieczne.

             Po wprowadzeniu stanu wojennego sytuacja powoli zaczęła się normować, stabilizować, wra­cać do równowagi, a gospodarka prawie nor­malnie funkcjonować. Minęło ponad półtora roku i stan wojenny został zniesiony (22.07,1983 r.). Mogłoby się wydawać, że opanowana sytuacja społeczno-gospodarcza pozwoli na dalszą spo­kojną pracę. Tak się jednak nie stało. Trudna sy­tuacja ekonomiczna kraju, jak również bardzo odczuwalny brak niezbędnych artykułów do co­dziennego życia, spowodowały niezadowolenie znaczącej części społeczeństwa, wyrażane w różnych formach protestu. Rząd i kierownictwo partii zaczęło rozumieć, że aby zmienić istniejącą niekorzystną sytuację, należy podjąć działania zmieniające istniejący stan społeczno- ekono­miczny. Tej okoliczności sprzyjał fakt, że 11 marca 1985 roku na czele władzy rządzącej w byłym ZSRR stanął Michaił Gorbaczow, który we własnym kraju zaczął wprowadzać znaczące przeobrażenia, jednocześnie liberalizując istnie­jące stosunki z krajami obozu socjalistycznego.

                Z biegiem upływu czasu coraz bardziej doj­rzewała konieczność rozmów „Solidarności" z władzami PRL Na wiosnę 1988 r. nowa fala strajków objęła: komunikację miejską w Byd­goszczy, Hutę Stalowa Wola, Hutę im. Lenina w Krakowie i Stocznię Gdańską. Tej fali nie udało się już powstrzymać. Lech Wałęsa za namową B. Geremka zaproponował władzom negocjacje. Z sekretarzem KC Józefem Czyrkiem i Stanisławem Cioskiem spotkał się Andrzej Wielowieyski (re­prezentujący „Solidarność" Żyd). Stawiane przez obie strony warunki wymagały wielu spokojnych rozmów prowadzących do wzajemnych ustępstw. Przeprowadzano wiele tajnych roz­mów, które praktycznie dotyczyły kierunków po­rozumienia przy „Okrągłym Stole". Następstwem tych tajnych ustaleń była supremacja (Żydów) nie tylko w kwestiach politycznych, ale i w per­sonalnym obsadzeniu najwyższych stanowisk w naszym państwie, szczególnie ekonomicznych i gospodarczych, zapewniając im oczekiwane od dawna korzystne skutki. W trybie poufnym An­drzej Stelmachowski (Żyd), spotkał się z J. Czyr­kiem przekazując mu notatkę opracowaną przez B. Geremka, która zawierała szkic ew. tematów do rozmów przy „Okrągłym Stole". Dnia 25 sierpnia 1988 r. L. Wałęsa vel Lejba Konne, w „swoim" oświadczeniu, które mu napisali: Gere­mek, Michnik, Stelmachowski i Mazowiecki, pod­kreślił potrzebę legalizacji „Solidarności". Na­stępnego dnia generał Cz. Kiszczak oświadczył, że istnieje możliwość rozmów ze środowiskami społecznymi i pracowniczymi. Rozmowy prowa­dzono od 16 sierpnia 1988 roku w Magdalence pod Warszawą. W dniu 27 stycznia 1989 r. tam właśnie dokonano wszystkich ustaleń przed „Okrągłym Stołem". Te końcowe ustalenia dyk­towało trzech Żydów: B. Geremek (vel Berele Lewartow), Adam Michnik (vel Aaron Szechter) i Jacek Kuroń (vel Icek Kordblum).

               Warto wspomnieć, że w sierpniu 1988 r. została powołana przez George'a Sorosa Fundacja im. Stefana Batorego w Warsza­wie. Jej celem było i nadal jest dezawu­owanie sił gospodarczych, wartości naro­dowych, kulturowych, a nawet politycz­nych Polaków. Celem G. Sorosa przy współ­udziale B. Geremka, W. Trzeciakowskiego i L. Balcerowicza vel Arona Bucholtza, któremu od 1989 roku doradzał prof. Stanisław Gomułka, było doprowadzenie do totalnego zniszczenia polskiej gospodarki, a szczególnie przemysłu, uzyskanie dużego bezrobocia i skierowanie tej ogromnej liczby bezrobotnych jako taniej siły roboczej do pracy na zachodzie Europy.

              Plan Sorosa polegał na złupieniu pol­skiego majątku i podkopaniu Europejskie­go Systemu Monetarnego. Przyznał, że było to jednym z jego zamiarów. Jego plan przyjął rząd Mieczysława Rakowskiego vel Rak i następ­ne rządy postkomunistyczne.

              W tej całej zbrodniczej żydo-masońskiej konstelacji przeciwko Polsce I Polakom „poczesne" miejsce zajęli:

     - Leszek Balcerowicz, który zajął się gospo­darką - pamiętamy tzw. „Plan Balcerowicza" -zamieniający najlepsze zakłady w Polsce w jed­nostki upadłościowe,

     - Bronisław Geremek, który jak mówi H. Pa­jąk, zajął się, cytuję:"...homogenizacją umysłów, które stosownie preparowane" miały uniemożli­wić Polakom normalne myślenie i widzenie udziału Żydów w dążeniu do likwidacji Polski.

               Jako ciekawostkę podam, że nowe oblicze masonerii w świecie zafundował Cecil Rhodes, prof. Uniwersytetu Oxford, który osiągnąwszy przeogromny majątek na eksploatacji złóż złota i diamentów w Rodezji stał się potentatem fi­nansowym i niemal cały swój majątek przekazał wspomnianemu wyżej uniwersytetowi, aby stał się kuźnią elit masońskich. Był członkiem loży „Apollo" i w lutym 1891 r. powołał tajne stowa­rzyszenie nazywając je „Round Table" („Okrągły Stół"). Celem stowarzyszenia było działanie zmierzające w kierunku stworzenia potęgi maso­nerii w Imperium Brytyjskim, a dalej w USA i Eu­ropie. Stowarzyszenie to ma rodowód masoński, podobnie jak „Solidarność". Ta myśl przewodnia C. Rhodesa, jak to dziś widać, bardzo się rozwi­nęła u nas Polaków i nasz Kraj ciągle osacza jak ośmiornica.

               Od czasu I-szej wojny światowej filie struktur „Okrągłego Stołu" działają w pię­ciu krajach: Anglii, Australii, Nowej Zelan­dii, Afryce Płd. i USA.

               Polakom również ci obywatele zafun­dowali „Okrągły Stół". Jego pierwsze po­siedzenie odbyło się 6 lutego 1989 r. Stronę rządową reprezentowali: Gen. Cz. Kiszczak, Sta­nisław Ciosek, Aleksander Kwaśniewski, Janusz Reykowski i A. Gduła, a tzw. „opozycyjną" oby­watele: Lech Wałęsa, J. Kuroń, B. Geremek, A. Michnik i T. Mazowiecki. Wbrew dzisiejszemu sposobowi zachowywania się, Lech Wałęsa nie był wcale w tym gremium naczelną postacią. Po rządowej stronie zasiadało około 20 % Żydów, zaś po stronie tzw. „Opozycji solidarnościowej" zasiadało ich ok. 80% (w tym styropianowcy i różnej maści kombatanci). Na posiedzeniu tym omówiono składy i uczestników, których wcze­śniej uzgodniono w Magdalence. Na 56 osób bę­dących oficjalnymi przedstawicielami układają­cych się stron, 20 przypadło tzw, „opozycji", 6 dla OPZZ, 14 dla koalicji, 14 dla tzw, „niezależ­nych autorytetów" oraz 2 dla przedstawicieli Ko­ścioła Katolickiego. Obradom tego gremium przewodniczył prof. Witold Trzeciakowski - Żyd. Ogólna liczba uczestników wynosiła nieco ponad 452 osoby. Działali oni w różnych zespołach i podzespołach. Trzy stanowiły zasadnicze zespoły problemowe:

            1. Gospodarki i polityki społecznej, której szefem był ob. Witold Trzeciakowski.

            2. Reform politycznych pod kierownic­twem ob. B. Geremka.

            3. Pluralizmu związkowego, którym kiero­wał ob. T. Mazowiecki

Równoległymi szefami tych zespołów byli obywatele: Władysław Baka, Janusz Reykowski, Aleksander Kwaśniewski i R. Sosnowski z OPZZ.

            Po uzgodnieniu przy „Okrągłym Stole" m.in. współrządzenia Polską, przez uzyskanie odpo­wiedniej ilości mandatów poselskich i senator­skich oraz tek ministerialnych, w dniu 5 kwietnia 1989 r. podpisano porozumienie. Skutkowało ono tym, ze wielu działaczy „Solidarności" będących pochodzenia ży­dowskiego objęło bardzo ważne i znaczące stanowiska państwowe, a mimo tego byli niezadowoleni. Na znacznie większe profity dla swoich liczyli w czerwcowych wyborach do Sej­mu i Senatu w 1989 r. Nie przeliczyli się. „Soli­darność" odniosła zdecydowane zwycięstwo, gdyż polskie społeczeństwo zaufało działaczom tej organizacji, którzy głosili, że po wyborach i zdobyciu władzy nastąpi sprawiedliwy podział dochodu narodowego. Tak mówią od ponad 20 lat.

Należy przypomnieć, że wiele osób, które nieprzychylnie wypowiadały się na temat „Okrą­głego Stołu", poniosło surowe, konsekwencje. Oto przykłady:

           - Tadeusz Fiszbach były I Sekretarz Komitetu Wojewódzkiego w Gdańsku zo­stał usunięty ze sceny politycznej, gdy po­wiedział, cytuję: „...na 57 uczestników „Okrą­głego Stołu", aż 47 było Żydami" (Źródło: H. Pa­jąk „Piąty rozbiór Polski" 1990-2000. Wydawnic­two Retro Lublin 1998 r. str. 78).

           - Znacznie gorszy los spotkał Mariana Jurczyka, gdyż zamordowano mu syna i synową - wyrzuconych z 10 piętra - po wygłoszeniu przez niego słynnego przemówienia z dnia 25.10.1981 r. w Trzebiatowie, którego fragment cytuję: „A nasi Panowie nie myślą, bo tam jest trzy czwarte Żydów, zdrajców, jak po­wiedziałem naszej Ojczyzny". (Źródło: j.w. str. 74),

           - Barbara Sadowska straciła syna Przemyka

           - Podobnie musieli później zginąć: Andrzej Krzepkowski (syn dowódcy oddziału WiN na Lubelszczyźnie, Michał Falzman, który wykrył aferę FOZZ, czy jego szef Prezes Najwyż­szej Izby Kontroli Walerian Pańko, który zbyt energicznie zaczął wyjaśniać tę aferę.

Zginęło wielu innych patriotów Polaków, a do dzisiaj żaden morderca czy zleceniodawca nie został ukarany. Zastanawiające jest to, że policja ani inne służby tych morderstw nie wykryły.

             Przy „Okrągłym Stole" nie było Polski ani Po­laków. Nie mogło więc być zdrady, chociaż wiele osób tak to wydarzenie określa. Tam nie zdradził brat - brata, przyjaciel - przyjaciela, Polak - Po­laka czy Żyd - Żyda. Byli to w ogromnej więk­szości wrogowie Polski i Polaków, często zwani „nietykalnymi", którzy do dzisiaj nie zostali rozli­czeni ze swojej działalności wobec Narodu Pol­skiego i Polski. Realizują oni powiedzenie ob. B. Geremka, by „...Żydom w Polsce żyło się lepiej, niż Polakom". Kto go upoważnił do takiej wypo­wiedzi, skoro miał swój kraj - Izrael!?

            No cóż, utworzony z inspiracji Żydów, Komitet Obrony Robotników (KOR) po­trzebował około 10 lat, by wejść w struk­tury „Solidarności" i konsekwentnie je rozsa­dzać od środka w różny nie budzący podejrzeń sposób, by uzyskać swój od dawna knuty cel. I tak „Okrągły Stół" rozpoczął demontaż gospo­darki polskiej i martyrologię Narodu Polskiego oraz piąty rozbiór Polski. Przypomnę najbardziej znanych obywateli „Okrągłego Stołu": Artur Ba­lazs, Ryszard Bender, Andrzej Celiński, Ryszard Bugaj, Władysław Frasyniuk, Michał Kulesza, Bogdan Lis, Jan Lityński, Tadeusz Mazowiecki, Adam Michnik, Andrzej Milczanowski, Jan Ol­szewski, Jan Maria Rokita, Zbigniew Romaszew­ski, Lech Wałęsa, Andrzej Zoll i inni.

dr.inż.Henryk Rajewicz

c.d.n.