Cień Rosji nad Polską cz. VI

 12 marca 1794  rozpoczyna się powstanie, generał Antoni Madaliński odmawia poddania się redukcji I Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej i wyrusza na jej czele z Ostrołęki w kierunku Krakowa. 24 marca. Około godziny 10 na rynku krakowskim pojawia się Tadeusz Kościuszko. Odczytany zostaje akt powstania a następnie Kościuszko składa przysięgę:

Ja Tadeusz Kościuszko przysięgam w obliczu Boga całemu Narodowi Polskiemu, iż powierzonej władzy na niczyj prywatny ucisk nie użyje, lecz jedynie dla obrony całości granic, odzyskania samowolności Narodu i ugruntowania powszechnej wolności używać będę. Tak mi dopomóż Bóg i niewinna Męka Syna Jego.

Akt powstania nadawał Kościuszce tytuł Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej i składał w jego ręce całkowitą władzę. Kościuszko wydał uniwersał, zgodnie z którym z każdych z 5 domów miał się stawić rekrut pieszy wyposażony w karabin, pikę lub siekierę. W przeciągu najbliższych dwóch tygodni miano też uzbroić ludność w wieku od 18 do 40 lat. Pobór do wojska przebiegał jednak z oporami i nie udało się na terenie województwa krakowskiego osiągnąć spodziewanej liczby 10 tysięcy żołnierzy. Były też ogromne trudności z uzbrojeniem. Dlatego też zaczęto formowanie nowych oddziałów uzbrojonych w piki i osadzone na sztorc kosy bojowe.

4 kwietnia 1794 pod Racławicami wojska powstańcze staczają wielką bitwę z wojskami rosyjskimi pod dowództwem generała majora Fiodora Denisowa. Bitwę wygrały oddziały powstańcze. Bitwa pod Racławicami miała niewielkie znaczenie militarne, gdyż Kościuszko, mimo odniesionego zwycięstwa nie zdołał rozbić korpusu Denisowa i oczyścić Małopolski z wojska rosyjskiego. Duży rozgłos nadany wiktorii racławickiej miał natomiast poważne następstwa polityczne i moralne, prowadzące do rozszerzenia się powstania na inne regiony kraju, a przede wszystkim do wybuchu insurekcji w Warszawie i nabrania przez Polaków wiary w możliwość pomyślnego rozstrzygnięcia powstania.

7 maja 1794 w miejscowości Połaniec wydał uniwersał urządzający powinności gruntowe włościan i zapewniający dla nich skuteczną opiekę rządową, bezpieczeństwo własności i sprawiedliwość w komisjach porządkowych, zwany inaczej Uniwersałem połanieckim. Akt ten stanowił uwieńczenie wielu rozporządzeń i proklamacji wydanych przez Kościuszkę w sprawie chłopskiej od chwili rozpoczęcia powstania.

6 czerwca odbyła się bitwa pod Szczekocinami. Przeciwko Kościuszce stanęły zjednoczone siły rosyjsko-pruskie. Po zaciętych walkach Polacy przegrali z przeważającymi siłami, a Kościuszko został lekko ranny.

Od 13 lipca do 6 września trwa oblężenie Warszawy, 19 września Tadeusz Kościuszko walczy w Siedlcach. 9-10 października odbywa się koncentracja oddziałów powstańczych na Podzamczu, której finałem jest 10 października bitwa pod Maciejowicami, po przegraniu której Kościuszko dostaje się do niewoli i następnie zostaje uwięziony w twierdzy pietropawłowskiej wPetersburgu. 4 listopada wojska Suworowa i Fersena  ruszają na Warszawę. Po zdobyciu szturmem Pragi dokonują rzezi ludności.
5 listopada kapitulują wojska broniące Warszawy.16 listopada pod Radoszycami następuje ostateczne rozwiązanie oddziałów powstańczych.

   [ http://www.zgapa.pl/zgapedia/Insurekcja_ko%C5%9Bciuszkowska.html]

Negocjacje w sprawie przeprowadzenie III rozbioru Rzeczypospolitej rozpoczęły się latem 1794 roku. Ich inicjatorem była Austria, chcąca powetować sobie brak udziału w II rozbiorze i swe niepowodzenia w wojnie z rewolucyjną Francją. Rola Austrii w negocjacjach rozbiorowych była dość specyficzna, gdyż państwo to nie uczestniczyło otwarcie w tłumieniu Insurekcji Kościuszkowskiej, zostawiając ciężar walk na barkach Rosji i Prus. Doprowadziło to do ostrego sporu z Prusami, który niemal przerodził się w wojnę. Cesarzowa Rosji Katarzyna II wystąpiła w charakterze arbitra pomiędzy zwaśnionymi zaborcami i wobec wystąpienia Prus z antyfrancuskiej koalicji zadecydowała o poparciu żądań austriackich. Granice zaborów uzgodniono ostatecznie po długotrwałych negocjacjach w październiku 1795 roku. Traktat rozbiorowy pomiędzy Rosją, Austrią i Prusami został podpisany 24 października 1795 roku. 

Ostatni król Polski Stanisław August Poniatowski wyjechał pod eskortą żołnierzy rosyjskich z Warszawy do Grodna i tam oddał się pod "opiekę" namiestnika carskiego.          25 listopada 1795 roku, w zamian za zobowiązanie państw zaborczych do spłaty jego długów, Stanisław August abdykował na rzecz Rosji, po czym wyjechał do Petersburga, gdzie zmarł w 1798 roku. W tymże Petersburgu mocarstwa zaborcze zawarły 26 stycznia 1797 roku konwencję w sprawie swych najnowszych nabytków kosztem Rzeczypospolitej. Konwencja ta stanowiła, że "nazwa królestwa polskiego" ma być na zawsze wymazana. [http://historia.gazeta.pl/historia/1,98870,6537506,III_rozbior_Polski.html].

Cień Rosji oraz Prus i Austrii całkowicie zasłonił Polskę na długie lata . Trzy czarne zdradzieckie orły rozszarpały naszą Ojczyznę.