Zdjęcia z kolekcji Yad Vashem

ta czarna wrona to zapewne "gołąbek pokoju" ? Komentarz pod zdjęciem:

It's practicly impossible, that on this pictures are members of Communist Party of Poland. If the date is correct (1939), this photo is made one year after dissolution of CPP (1938). In my opinion as a historian of political thought of polish left, the date is incorrect. As we can see on the sign behind the people sitting at the table, more correct date could be about 1934.
Przemysław Witkowski 1/27 Report abuse

policji w getcie był nawet podobno nasz sławny bohater-artysta Szpilman, a jego opowieści o cudownym ocaleniu to bajki. Mówiła o tym Wiera Gran, postać kontrowersyjna , ale jest to bardzo ciekawy wątek. Syn szpilmana oczywiście zapowiadał proces. Osobiście pamiętam jak starsi koledzy potwierdzali wersję Wiery Gran.

http://collections.yadvashem.org/photosarchive/en-us/5749732_10935.html

http://collections.yadvashem.org/photosarchive/en-us/103212_60312.html

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/spor-o-czarna-karte-historii-francji-pow...

We Francji powrócił ostatnio spór o czarną kartę historii tego kraju - francuską współodpowiedzialność za deportację Żydów w czasie ostatniej wojny. Symbolem tej hańby stała się tzw. łapanka Vel' d'Hiv z 1942 roku, zekranizowana niedawno w głośnym filmie Roselyne Bosch "Obława".

Historyczne dyskusje rozgorzały na nowo nad Sekwaną wiosną ubiegłego roku, gdy wspomniany film "La Rafle" ("Obława") wszedł do miejscowych kin. Powód rozgłosu był zrozumiały: po raz pierwszy odtworzono na dużym ekranie przebieg głośnej łapanki 16 lipca 1942 roku, podczas której francuska policja, kolaborująca z Niemcami, schwytała blisko 13 tysięcy Żydów z Paryża i okolic, w tym 4 tysięcy dzieci. Wszyscy oni zostali następnie wywiezieni do obozów zagłady; spośród ofiar tej łapanki holokaust przeżyło tylko 25 osób.

Ta gigantyczna operacja antyżydowska znana jest obecnie we Francji jako "łapanka Vel' d'Hiv" (skrót słów francuskich - "Velodrome d'Hiver") od nazwy dawnego toru kolarskiego w Paryżu, gdzie policja zapędziła wszystkich schwytanych 16 lipca 1942 roku Żydów.

Choć "Obława" nie jest dokumentem, tylko fabułą, opiera się ona nawet w drobnych detalach na faktach potwierdzonych przez znawców tej epoki. Aż 3,5 roku trwały przygotowania archiwalne i konsultacje ze świadkami zdarzeń, poprzedzające pracę na planie filmowym.

ak pisała prasa po premierze, w "Obławie" nie brakuje scen okrucieństwa, którego dopuszczali się francuscy funkcjonariusze wobec ludności żydowskiej. Jak zauważano, film stawia pytanie o współodpowiedzialność "zwykłych" Francuzów - np. stróżów, rabujących mienie pozostałe po prześladowanych Żydów, czy kolejarzy wywożących ich do obozów zagłady. Pojawiali się jednak w filmie Bosch także "sprawiedliwi", którzy - jak grana przez Laurent francuska pielęgniarka - spieszyli na pomoc ofiarom.

Film podzielił rodzimą krytykę. Tygodnik "Le Nouvel Observateur" w swoim dodatku kulturalnym pisał o "rzadkiej odwadze" reżyserki, wierności faktograficznej i poruszających kreacjach aktorskich. "Poziom emocji jest niebywały: nie można po prostu pozostać obojętnym, widząc ten spektakl hańby" - twierdziła gazeta.

Odmiennego zdania był recenzent "Le Monde", który wytykał twórcom obrazu, że w trosce o oddanie historycznych detali, zapomnieli o wartościach artystycznych. W przekonaniu dziennika, słabością "Obławy" jest nadmierny patos i brak dystansu reżyserki do pokazywanych wydarzeń.

Niezależnie od opinii recenzentów, film wywołał ponownie ogromne zainteresowanie tematem francuskiego antysemityzmu czasów II wojny światowej. Nadawany w ubiegłym roku wieczór dokumentalny poświecony łapance Vel' d'Hiv obejrzało w publicznym kanale France 2 3,5 milionów telewidzów, czyli więcej niż emitowany w tym czasie popularny program "Nouvelle Star" (odpowiednik polskiego "Idola").

W ubiegły czwartek w związku z Obchodami Dnia Pamięci o Holokauście w Orleanie otwarto muzeum pamięci 4 tysięcy dzieci żydowskich - ofiar łapanki Vel'd'Hiv. Uroczystości przewodzili była przewodnicząca Parlamentu Europejskiego Simone Veil, w dzieciństwie więźniarka Auschwitz, oraz były prezydent Jacques Chirac.

To właśnie Chirac - jako pierwszy przedstawiciel władz francuskich - przyznał oficjalnie 16 lipca 1995 roku, że Francja ponosi swoją część odpowiedzialności za zbrodnie nazistowskie przeciw Żydom popełnione w czasie ostatniej wojny.

"Zbrodnicze szaleństwo (niemieckiego) okupanta było wspierane przez Francuzów, przez państwo francuskie" - powiedział wtedy Chirac w rocznicę łapanki Vel'd'Hiv.

Biografia
żydowskiej śpiewaczki z warszawskiego getta, Wiery Gran, to druga
strona - nieopowiedziana - historii Władysława Szpilmana, słynnego
Pianisty z filmu Romana Polańskiego. To opowieść o cenie przeżycia i
cieniu, jaki rzuca na dalszy los. Szpilman grał na fortepianie w tej
samej kawiarni na Lesznie 2, w centrum żydowskiego Broadway'u, gdzie
Wiera Gran śpiewała swoje piosenki. Ona była gwiazdą, on akompaniatorem.
O nim po latach powstał film oklaskiwany przez cały świat z podziwem za
niezwykłą siłę trwania i męstwo w znoszeniu cierpienia, ją oskarżono o
współpracę z nazistami, okrzyknięto kolaborantką i unicestwiono za
życia.

Wiera Gran mieszkała w dziennicy zamkniętej od wiosny
1941 do lata 1942. Całe jej dalsze życie było konsekwencją tych kilku
miesięcy.
Miała wszystko, czego potrzeba wschodzącej gwieździe -
egzotyczną urodę, piękny niski kontralt, i muzykę we krwi. Była tak
nieśmiała, że pierwsze piosenki śpiewała zza sceny obawiając się zetknięcia z publicznością. Do lata 1939 nagrała kilkadziesiąt piosenek o wszelkich barwach miłości.

Uniewinniona w warszawskim procesie Centralnego Komitetu Żydów Polskich opuściła Polskę w 1950 roku.
Wielokrotnie i na kilku kontynentach wzywano do bojkotu "gestapowskiej kurwy".

A jednak trwała. Występowała w paryskim hotelu Lutetia i w kabarecie
Dinarzade, w sali Pleyel i Carnegie Hall, śpiewała gościnnie w
Sztokholmie i Londynie, wyjechała na tournee po Ameryce Północnej.
Koncertowała u boku Charlesa Aznavoura.
W Izraelu widzowie grożą
przebraniem się w obozowe pasiaki, jeśli ośmieli się wystąpić na scenie,
uciekła do Francji, stamtąd do Wenezueli, ale i tam dosięgła ją
przeszłość - pomówienie, znieważenie, zniesławienie, szkalowanie.

Czuła się pogrzebana za życia.
Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku


źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/74862/oskarzona-wiera-gran

http://www.youtube.com/watch?v=QhitfIQTijU&feature=youtu.be

Wiera Gran w filmie "Bezdomni" 1939

Wiera Gran speaks about Warsaw Ghetto.
http://www.youtube.com/watch?v=heT8bJXPyVA

Marcel Reich Ranicki - Getto Warszawskie vera gran

U Wiery Gran, polskiej pieśniarki. Sierpień 1991 roku - część 4.
http://www.youtube.com/watch?v=_sp1xlU2y-0

Wiera Gran