„Ach łotry, szelmy, ach łajdaki” - Adam Mickiewicz "Dziady" cz. III. Bal u senatora.

Podczas sejmowej dyskusji na temat tragedii w łódzkim biurze PiS
mieliśmy do czynienia z kanonadą cynizmu. Politycy przerzucali się
oskarżeniami, obwiniając o spowodowanie zamachu na lokal albo en bloc
całą klasę polityczną, albo swoich najbliższych przeciwników.

Sprawa jest jasna jak słońce i nie zauważyć oczywistych faktów może
tylko ten, kto ich zauważyć nie chce: zginął współpracownik europosła
Prawa i Sprawiedliwości. Nie SLD, PSL, PO, działacz Unii Polityki
Realnej czy Polskiej Partii Pracy. Zbrodni dokonał nie anarchista
nienawidzący wszystkich polityków jak popadnie, ale Ryszard C., który
krzyczał, że nienawidzi PiS i chciał zabić Jarosława Kaczyńskiego.
Tragedia oczywiście mogła wydarzyć się w lokalu innej partii
politycznej, podobnie, jak mogła wydarzyć się w warzywniaku za rogiem.
Ale wydarzyła się w biurze PiS.

Dlaczego więc w takiej sytuacji, zamiast zastanowić się, dlaczego
atak miał miejsce tam, gdzie miał, „Gazeta Wyborcza” znów zajmuje się
Jarosławem Kaczyńskim, jego kulturą dyskusji i stanem emocjonalnym? - To
prawda, że Jarosław Kaczyński w ostatnim czasie zaostrzył ton
wypowiedzi. Postanowił nie uznać demokratycznie wybranego prezydenta
Bronisława Komorowskiego. I zażądał, by liderzy PO zniknęli natychmiast
ze sceny politycznej – pisze Dominika Wielowieyska. Problem w tym, że
„Gazeta Wyborcza” jeździ po liderze PiS jak po łysej kobyle nie od
momentu katastrofy smoleńskiej, ale od kilkunastu lat. Zdziwienie nagłą
przemianą polityka, który w latach 2005-2007 uchodził za potencjalnego
dyktatora, jest wyrazem zwyczajnej obłudy. Obłudy, która wychodzi już w
omawianym tekście. - Wydarzenia w Łodzi mogą popchnąć zwolenników PiS do
wystąpień i zamieszek. Bo czują się osaczeni. Jarosław Kaczyński nie
tylko ich nie zatrzyma, ale może stanąć na ich czele. I jest to sytuacja
niezwykle groźna. Bo spokój społeczny jest kruchy jak porcelana – pisze
publicystka. Tych pięciu zdań nie zastąpiła jednym („Jarosław Kaczyński
niebawem będzie usiłował przeprowadzić zamach stanu”) prawdopodobnie
tylko dlatego, że nie wyrobiłaby wierszówki.

-
Lider PiS stał się politykiem nieprzewidywalnym. Przestał myśleć w
kategoriach kalkulacji politycznej z powodu osobistego nieszczęścia,
jakim była śmierć brata kładąca kres wielkiej politycznej wizji. Dalej
już nic nie ma oprócz moralnego nakazu rozliczenia winnych katastrofy –
czytamy w „Koalicji ciszy”. I dalej: - Jarosława Kaczyńskiego nie można
dziś już traktować jak zwyczajnego polityka opozycyjnego. To już
przeszłość – pisze Wielowieyska. Tak, jakby „Wyborcza” Kaczyńskiego
kiedykolwiek traktowała jako polityka przewidywalnego, „zwyczajnego
polityka opozycyjnego”, myślącego w „kategoriach kalkulacji
politycznej”.

Publicystka
„GW” rozwiązanie widzi w zamilczeniu lidera PiS na śmierć. -
Odpowiadanie na słowa prezesa PiS, że każda krytyka jego partii będzie
wezwaniem do mordu, po prostu nie ma sensu. Musi zostać ogłoszona
ponadpartyjna koalicja ciszy wokół Jarosława Kaczyńskiego – czytamy. To
bezczelna manipulacja; Kaczyński nie mówił o jakiejkolwiek krytyce, ale o
„wpisywaniu się w wielką kampanię nienawiści do PiS”, o czym
Wielowieyska doskonale wie, gdyż sama wcześniej stwierdziła, że „ Stefan
Niesiołowski, Kazimierz Kutz i Janusz Palikot nie przebierają w
słowach. A ten ostatni użył przenośni daleko wykraczającej poza
dopuszczalne standardy, mówiąc o odstrzeleniu Kaczyńskiego". Ale
abstrahując od tego, można radę dziennikarki streścić w słowach: jak nie
kijem go, to pałką. Gdy się go wyzywa od najgorszych i używa wobec
niego języka rzeźnicko-myśliwskiego, to się obraża. W takim razie nie
będziemy się na jego temat w ogóle wypowiadać.

W
swej ocenie zachowań Jarosława Kaczyńskiego Dominika Wielowieyska ma
sporo racji. Tylko dopóki winni rozpętania kampanii nienawiści przeciwko
PiS – o asymetrii w traktowaniu tego ugrupowania od lat piszą liczni
publicyści, często bardzo krytyczni wobec Prawa i Sprawiedliwości – nie
uderzą się w piersi i nie przeproszą, słowa dziennikarki „GW” będą w
dużej mierze opisem skutków, a nie przyczyn zjawiska. Gdy w
patologicznej rodzinie mąż-pijak tłucze żonę, a ta mu w końcu odda,
wyprowadzi się z domu i nie chce z nim rozmawiać, nikt nie mówi, że
„wina leży po środku”.

Stefan Sękowski

http://fronda.pl/news/czytaj/jak_nie_kijem_go_to_palka