Notka dobra- o spotkaniu w Warszawie.

Napisałam w poprzedniej notce o tym co jest żle, bo to widzą tylko nieliczni. Wizjonerów i umysłow krytycznych jest  nikły procent i to ważne, by dzielili się uwagami i pomysłami.

Teraz napiszę, co jest piękne i podnoszące na duchu. Piękne jest to, że krzyż Trwa nad Polską i że jest to krzyż mistyczny, razem ze wszystkim co niesie, a niesie Dobrą Nowinę dla Polski i świata.  Jego fizyczne przeniesienie nie usunie go nigdy stamtąd, bo My, Naród obraliśmy to miejsce jako Sanktuarium Krzyża i tam będziemy zawsze się modlić o błogosławieństwo dla żywych i umarłych, przyjście Królestwa Bożego i dobro Polski.

 W tym miejscu to się wyraźnie czuje.

To zdjęcie zrobiłam, kiedy pół godziny przed mszą w archikatedrze przyszłam pod krzyż i uderzyło mnie, że ta mała grupka oddzielona wszystkimi barierkami i jakby uwięziona, trzyma to przedsięwzięcie na swoich wątłych barkach. Wyglądali jak łódka na oceanie. Zdjęcie robiłam zoomem, więc oni byli jeszcze mniejsi i dalecy.

Upiekłam wcześniej ciasto i nie mogłam im go podać, bo stałam z tłumem za barierkami i tam nikogo nie dopuszczają. Krzyknęłam do nich, ale mnie nie słyszeli, dopiero jakiś dyżurny obok mnie, ktory wyrósł jak spod ziemii zawołał Elę i podeszła z trudem, bo o kulach, rozglądając się czujnie, jakby się czegoś obawiała ( oni tam ciągle mają poczucie bycia tam nielegalnie). Tyle miłości ile ona wypromieniowuje z siebie, dawno nie poczułam od nikogo. Jakaś olbrzymia moc płynąca z tego krzyża kumuluje się w tych ludziach, w Darku też, do którego dopchałam się już po mszy z całym pochodem, kiedy otworzyli barierki, niezwykły spokój i miłość, mimo olbrzymiego zmęczenia widocznego na twarzach. Po naszej stronie byli też jacyś ludzie pod wielkim parasolem wciśniętym z kąt pomiędzy kamienicami, jakby swoiste centrum informacyjno pomocnicze ze straganikiem i paczkami, ktore założyło chyba kilku bezdomnych,  szybko rozpoznający "swoich" i jakby od niechcenia półgębkiem pośredniczący w różnych sprawach, wszystko w atmosferze illegal. Wygląda, jakby Bóg upodobał sobie założyć tam swoje kondominium i wybrał do tego najmniejsze sługi, atmosfera jak znad Jordanu albo chrześcijańskich katakumb.

Pogalopowaliśmy do katedry, bo było mało czasu, po drodze dołączył do nas perskiej urody człowiek przedziwnie ubrany w biały garnitur i czarny prochowiec pod ktorym połyskiwał wielki ryngraf, krzyże i medaliki, zagajając rozmowę od tego, że widział nas przy straganiku, co było jakby znakiem przynależności do wtajemniczonych. Dowiedzieliśmy się, że codzień jest pod krzyżem, co jest dla niego tlenem, a potem opowiedział swój barwny przypadek, który nadaje się na osobną przypowieść o uzdrowieniu Łazarza.

Mój radiomaryjec zna wszystkie katedry, więc mimo tłumu poprowadził mnie swoimi ścieżkami pod sam ołtarz.

Msza była potężna, a wszystkie stany śpiewały wielkim głosem. Na koniec proboszcz dziwił się skąd u Warszawian tak potężny głos nagle, a ja dopowiedziałam półgłosem, że z Krakowa, co wzbudziło wesołość tych, którzy słyszeli. Faktem jednak, że byli i górale i podkarpacie, siła głosów. Na mszy czuło się wyraźną obecność Boga w Trójcy i aniołów, nie dlatego by tam się nagle pojawił, ale temu, że otwarła się na ten czas łaska Nieba i On dał nam się odczuć, że Jest i zesłał Ducha Pocieszyciela. Każde słowo wybrzmiewało w duszy, a my staliśmy w Splendorze i Chwale, jak owce gapiące się w deszcz meteorów.

Po mszy ludzie wychodzili powoli i dostojnie, wielu trwało na modlitwie wewnętrznej. Zwróciłam uwagę na piękną panią z wielka piwonią, ktorą zaczepiłam uśmiechem, a ta podążyła za nami i słysząc, że jesteśmy z Krakowa spytała nachylając się do ucha czy mamy gdzie spać i co jeść, bo chętnie zaprasza do siebie i poczułam się chciana i bezpieczna, jak w domu, jak mało kiedy na codzień i każdy w ten wieczór czuł się ważny, tak jak będzie w niebie, i to było braterstwo krzyża. Stanęło mi na moment w oczach, jak zbierałam pielgrzymów z Warszawy , kiedy przyjechali do Krakowa na papieża i oni wtedy musieli też tak się czuć i duchowa tęcza rozciągnęła się pomiędzy tymi miejscami i czasami i nasz papież też tam był, mam pewność.. Porozmawialiśmy z panią, okazało się Lwowianką i poszliśmy dalej, gdzie już otwierała się perspektywa na noc ognia na Krakowskim Przedmieściu.  Płynący z pochodniami uroczysty tłum śpiewający stare polskie pieśni maryjne, radosna swoboda nas idących w ten ciepły nagle wieczór i moc nam towarzysząca, ...spojrzałam na idącą obok parę i powiedziałam głośno "Jestem z nas dumna", a kobieta powiedziała z szerokim uśmiechem"Ja też" i tak szłyśmy gadając, a potem wymieniłyśmy się numerami telefonów, z Panią Borkowską, jak się okazało. Potem  poszłam dalej, zgubliliśmy się z moim towarzyszem z dziesięć razy i tyle samo bez szukania odnajdywaliśmy się w tłumie, bo wszystko jakoś samo się działo bez wysiłku. Z przemówienia Pana Kaczyńskiego usłyszałam tylko, że Polska musi iść razem z Kościołem i nie ma innej drogi i pomyślałam, że to mi wystarczy i poczułam się jak na uczcie, gdzie wszystko jest jak ma być. Potem spotkałam Kaszuba z filmu Solidarni z wielkim transperentem i figurą Chrystusa Króla i pomogłam mu trzymać transparent z flagą, ktora mu wypadywała, bo trzymał prawą rękę na sercu, kiedyśmy śpiewali Boże coś Polskę przez tak liczne dzieje...,  pogadałam z Darkiem i Elą i wyściskaliśmy się ze łzami i powiedziałam im, że są nadzieją świata, a Darek na to, bym im mężczyzn na nocne dyżury zorganizowała ( hej, ruszta się chłopaki). I był ks. Małkowski z najsłodszym uśmiechem w oczach i ks. Jacek Bałemba, ktory rozdawał obrazki z bł. ks. Jerzym i karteczki z adresem bloga i wszyscy brali i wszyscy się do siebie uśmiechali i odnajdywali w oczach to samo i nie trzeba było słow, bo wszystko było wiadome.

Potem lecieliśmy do autobusu i spotkaliśmy po drodze ludzi z Lublina, Panią Wysocką i rzeźbiarza, Kazimierza Stasza i wymieniliśmy kontaktami, by się zmówić później, bo wiele spraw i pomysłów się nawinęło.. Tak się zagadaliśmy, że doszliśmy do ich autobusu ( pełnego!) i oni podwieźli nas do naszego.

Zaraz za Wawą zaczął się deszcz i padał do samego Krakowa. Lublinianie, z którymi zdzwoniłam się następnego dnia mówili to samo. Tylko w Warszawie więc była pogoda i rozgwieżdzone niebo; - prosisz, masz.

O 4 rano byliśmy w Krakowie, w deszczu.

I tak to wyglądało po krótce, z dobrej strony.

Cała prawda po złożeniu z notką poprzednią.