Krajobraz po klęsce

Krajobraz po klęsce

Nie dopili whisky, na łososiu pety,

ziarenka kawioru skrzypią pod stopami.

Wszak żałoba nie jest przeszkodą dla fety,

przeto towarzystwo bawi się z dziwkami.

Ta na rurze tańczy, tamta robi laskę,

tu i ówdzie parka dziko kopuluje.

Na stole gospodarz pieprzy dziwkę z wrzaskiem,

ona jęczy, krzyczy, chociaż nic nie czuje.

A w stolicy tłumy pod pałacem

i sam premier smutną pokazuje twarz.

Ochoczo objął honorową straż,

Lecz w głębi duszy aż z radości skacze.

Nie przestali ranić ni na jedną chwilę,

nie zdobyli się nawet na wstydu minutę –

Wciąż drukują listy, pamflety, paszkwile,

utwardzają serca, co już w stal zakute.

Pędzą do redakcji, studia, komputera,

by kłamać, mącić, szydzić, jątrzyć, judzić,

by głos nienawiści ludziom mózg wyżerał

i głos sumienia nie mógł się obudzić.

A w stolicy zjazd ambasadorów*,

i jest z samej Rosji honorowy gość,

lecz nie ma Rejtana, żeby krzyknąć: „Dość!”

Dosyć tych hołdów, ukłonów, honorów!

Jeszcze nie porwali tego sukna w strzępy –

chociaż chora Matka ciągle jeszcze żyje,

lekarze już dzisiaj przywołują sępy,

przyjmując srebrniki, gną tchórzliwe szyje.

Uciekną daleko, jak najdalej z kraju,

rzucą stanowiska objęte w złej wierze,

na plażach gorących w podatkowym raju

będą z swej ojczyzny rechotali szczerze.

A w stolicy wojna, kanonada,

rząd wydał rozkaz, premier hasło dał –

gdy obywatele wpadną w boju szał,

nie zobaczą nigdy, że wokoło zdrada.

Grilla nie skończyli,

whisky nie dopili,

Uciekli daleko, jak najdalej z kraju...

* Dziękuję Annie Mieszczanek za inspirację:

http://pojedyncze.salon24.pl/224199,czwartek-lawrow-relacje-spec-znaczenia