Sk...syny!

Sk...syny!

Kobiety, mężczyźni, chłopcy i dziewczęta,
coście swym rechotem struli Polskę całą,
wasze słowa–kule będziemy pamiętać,
nie damy zapomnieć, co przez was się stało.
Nie zaznacie spokoju ni dnia, ni godziny,
bo wszyscyście winni – łotry, sk...syny!

Politycy obmowy, nienawiści szczwacze,
bywalcy nagonki, mistrzowie obławy,
co znacie jedynie szacunek inaczej,
podłe macie myśli i język plugawy.
Nie zwiodą nas wasze niewiniątek miny –
wiemy, żeście winni – łotry, sk...syny!

Pijany wesołku z Biłgoraja rodem,
samotnych do Brukseli wypraw miłośniku,
żyrandolu z wąsem, któryś głosił zgodę,
bufetowo i ty, mistrzu elektryków –
spisane są wasze obelgi i czyny,
i to, żeście winni – wszyscy, sk...syny!

Gwiazdy internetu – półświatku wesoły,
rozsyłacze spamu, co wart tylko chlewa,
blogerki z Krakowa, islamu anioły
nie martwcie się niczym – o was też zaśpiewam.
Gadajcie zdrowo: „My czyści, bez winy”.
Brudne macie dusze – łotry, sk...syny!

Przepełnieni pychą, gdy świat na was patrzy,
ślepi na człowieka i na prawdę głusi,
gdy gaśnie reflektor i kończy teatrzyk
wpadacie w snu otchłań, gdzie zmora was dusi
i gdzie z krzykiem swoje wyznajecie winy:
„Tak! Jesteśmy świnie, łotry, sk...syny!”.

My także – milczący, wychowani dobrze,
grzeczni, kulturalni, rozważni, cierpliwi,
rozgrzeszeniem wokół szafujący szczodrze,
tchórzliwe mądrale, herosi leniwi –
przyznajmy, że mamy rozliczne przyczyny
uderzyć się w piersi, tchórze, sk...syny!