Za głębokiej komuny i później w "najweselszym baraku" obozu demoludów to społeczeństwo konspirowało przeciwko władzy, a jednym z tego przejawów było stawianie skrycie krzyży a nawet pomników różnym bohaterom i patriotom, którzy dla rządzących byli tylko zaplutymi karłami reakcji, sanacyjnymi bankrutami i wrogami ludu, którzy na zawsze mieli zniknąć z kart historii.

Kiedy latem 1949 roku władze przygotowywały się do uroczystości związanych z 70 rocznicą urodzin Stalina w lubelskiej katedrze doszło do wydarzenia, które dziś znane jest, jako „cud lubelski.. Z obrazu Matki Bożej w tamtejszej katedrze zaczęły spływać krwawe łzy.

Rozpoczęły się liczne pielgrzymki, a prowokacje i represje komunistycznych służb i masowa akcja ośmieszania ówczesnych moherów hołdujących tradycyjnym formom świętowania tak charakterystycznym dla pięknej religijności ludowej spowodowały akcję czuwania pod obrazem.

Znam tamtą historię z przekazów rodzinnych gdyż moja matka, jako 16 letnia wówczas panienka brała w tych czuwaniach udział i opowiadała mi jak zwożony „aktyw robotniczy” z komunistyczną młodzieżówką prowokował szydził i drwił z modlących się.

Szerząca wówczas kult Stalina i Bieruta władza dokonywała licznych aresztowań „organizatorów cudu” i próbowała rozwiązać problem rękami Kościoła. Pod naciskiem komunistycznych władz ówczesny biskup lubelski Piotr Kałwa zaapelował o zaprzestanie pielgrzymek i czuwania pod obrazem. Wierni zignorowali wezwanie biskupa, a ten po aresztowaniach wśród księży zamknął wówczas na tydzień świątynię.

Kult obrazu Matki Bożej z lubelskiej katedry jest pielęgnowany do dziś jak również żywa jest pamięć o wydarzeniach z 1949 roku zaś Józef Stalin i agent NKWD Bierut zapisali się w historii, jeden, jako wielki zbrodniarz, a drugi, jako jego pomagier.

Od tamtych czasów minęło już przeszło 60 lat i przyszło nam żyć dzisiaj w dość dziwnej demokracji. To już nie społeczeństwo schodzi do podziemia, a władza w konspiracji godnej Zbycha i Rycha montuje chyłkiem w obawie przed narodem tablicę mającą w ich zamyśle zakończyć „prymitywne, ludyczne modły” pod krzyżem ustawionym przed pałacem prezydenckim.

To władza i sprzyjające jej media organizują dzisiaj „postępowy aktyw” do wyszydzania, wyśmiewania i prowokowania modlących się.

Modły owe burzą plan budowy kultu nowego prezydenta, którego portrety rozesłano już po wszystkich ambasadach i konsulatach Polski na całym świecie. Znowu do rozwiązania „kwestii krzyża” próbuje się zmusić hierarchów kościelnych i podobnie jak wówczas lud ignoruje wezwanie biskupów.

Jak historia oceni w przyszłości dzisiejsze wydarzenia? Jestem pewien, że dużo lepiej obejdzie się z czuwającymi pod krzyżem wiernymi niż rządzącymi, którzy boja się własnego społeczeństwa, a czasami odnoszę wrażenie, że go wręcz nienawidzą oraz mediami, które zdaja się mieś podobny stosunek do Polaków.