Tryptyk Grunwaldzki – nowe dzieło Lusi Ogińskiej

Na prośbę i z inicjatywę księdza proboszcza o. Krzysztofa Gołębiewskiego fDP, Lusia Ogińska stworzyła kompozycję z trzech swoich wierszy i niezwykle interesującej oprawy malarskiej – Tryptyk Grunwaldzki.

Tryptyk Lusi Ogińskiej wystawiony w kilku kościołach podwarszawskich cieszył się ogromnym zainteresowaniem a 22 lipca w Malborku w kościele pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela o godzinie 18-ej tryptyk zostanie poświęcony i umieszczony na stałe w kruchcie tego kościoła.

Tryptyk Grunwaldzki Lusi Ogińskiej to nie tylko dzieło nawiązujące do 600-ej rocznicy Wiktorii Grunwaldzkiej, ale zawiera on również refleksję do czasów współczesnych, do postępującej kolonizacji Polski, nie tylko przez Unię Europejską jako całość, ale przede wszystkim przez Republikę Federalną Niemiec.

Od admina: o ile wiemy, 22 lipca w Malborku będzie miało po raz pierwszy w historii Kościoła w Polsce poświęcenie wierszy.
A nawiasem mówiąc, Polskę odwiedził prezydent Republiki Federalnej Niemiec (czyżby z okazji Rocznicy Grunwaldzkiej?). Wykazał duże zadowolenie ze stanu i rozwoju polskiej gospodarki, co oznacza że interesy niemieckie rozwijają się dobrze a kolonizacja naszego kraju idzie pełną parą.
Obok prezydenta Niemiec stał jakiś facecik, który nie bardzo wiedział, co zrobić z rękami. Jak się dowiadujemy, był to prezydent-elekt Polski.

Poniżej zamieszczamy pomniejszoną reprodukcję Tryptyku Grunwaldzkiego, dającą przybliżony pogląd na to, czym ów Tryptyk jest.

Warto jednak obejrzeć go w nieco większej skali, by móc przeczytać również wiersz:
1. Średni format 1280×894 pikseli

http://marucha.files.wordpress.com/2010/07/tryptyk-grunwaldzki-1280x894.jpg

2. Duży format 4226×2953 pikseli

http://marucha.files.wordpress.com/2010/07/tryptyk-grunwaldzki-4226x2953.jpg

Gdyby jednak ktoś miał problemy z odczytaniem wiersza, oto on w postaci zwykłego tekstu:

Grunwald

Tuman kurzu opadał na pobojowisko,
oddech udręczonych i jęk konających.
W tej światowej krucjacie brała udział przyszłość,
użyźniała się ziemia truchłami zaborcy.

To krzyżackie rozstanie z Bogiem i z rozumem
kładło się okrucieństwem na lechickie ziemie,
Polak wydarł to ostrze, okrył je całunem
i jak łany kąkoli wrzucił je w płomienie.

Pycha, buta niemiecka legła na tym polu!
Ujawniła się wola – Boża nie człowiecza,
- to przestroga płynąca w cierpieniu i w bólu,
że gdy mieczem nawracasz – to zginiesz od miecza.

Europejskie chorągwie legły u stóp króla,
gdy on klęczał w modlitwie przed krwawym ołtarzem.
Wywyższona pokora, poniżona duma.
Król Jagiełło wyszeptał: „Tak Bóg pysznych karze!”

Z kolan wstaje ponownie – straszy cień Ulricha;
żądza władzy teutońskiej potokiem trucizny!
Znów nad ziemią słowiańską dłoń drapieżna czyha
na Wschód prących germańskich zaborców ojczyzny.

Dzisiaj Krzyżak przed nami nie zdejmie przyłbicy,
- zagarniając nam ziemię, czyniąc gest przyjazny -
on w tej wojnie podstępnej na Boga nie liczy,
bo miast krzyża na płaszczu błękitnym – ma gwiazdy.

Lusia Ogińska, 15 VII 2010r

Matka Boża Malborska

Wizerunek Twój święty na rozstajnych drogach
chronił przed nagłą śmiercią, przed pogańskim gniewem.
Tobie ślemy modlitwy – Rodzicielko Boga,
Drogowskazie tułaczy, Latarnio przed niebem!

Matko! Ziemia Słowianów Ciebie znała wcześniej,
zanim komtur krzyżacki przyłbicy uchylił,
by nam gardło rozerwać, godzić w polskie serce,
by postawić tu Malbork – zamek z naszej gliny!

Krzyżak mieczem ogłosił wyłączność na wiarę,
tu podpalał osady, gniazda pokrwawione.
Falkenberga wołanie tu się stało ciałem,
pierwszy krzyk: – „Polonorum exterminationem!”

Ty nas Matko obronisz, do Ciebie idziemy!
Pókiś Polski Królową – póty my żyjemy!

Lusia Ogińska, 15 VII 2010 r

Oblężenie Malborka

Proporzec z orłem lechickim powiewał
- zaległo polskie rycerstwo na trawie.
W czeluściach twierdzy lęk się rozpościerał ,
a zamek milczał, jak zgarbiony starzec!

Mnich zwyciężony darł swe szaty białe,
w głębinie lochów, w ponurej gardzieli.
Duchem już martwy – jeszcze żyw był ciałem.
Wciąż pragnął rządzić i ciągle chciał dzielić!

Klęska ciężarem dusiła mu piersi,
gdy sprawiedliwy grot w pancerz go trafił
- wciąż się szamotał, jak w agonii rzęził,
bo nie mógł skonać, a żyć nie potrafił!

Bóg mu pozwolił zostać ku przestrodze,
gdyż pomnik pychy ma gliniane serce,
jeśli go wznosi człek bez łaski bożej,
to dzieło takie przyniesie nieszczęście!

Słowa Bismarcka ciągle powracały
że: cała „Polska to jest stan przejściowy”!
A dziś w komnatach i w Malborku całym
rozbrzmiewa echo dźwiękiem polskiej mowy.

Poeta słowa kreśli własną ręką
- ona zastygnie i w mogile zgnije,
lecz w jego słowach zmartwychwstaje wielkość
zwycięstwa Polski – która tutaj żyje!

Lusia Ogińska, 15 VII 2010