Rotmistrz Witold Pilecki

Czas oddala, czas przywraca. Niektóre wydarzenia lub osoby giną w
mrokach przeszłości, inne, przeciwnie, stają się coraz bardziej
wyraziste. Tą drugą drogą toczą się losy Witolda Pileckiego, który miał
być unicestwiony absolutnie, i w wymiarze fizycznym, i w wymiarze
duchowym. Musiał System bać się go strasznie, skoro sam „prezydent” w
latach niewolenia Polski nie zastosował prawa łaski, skoro po dziś dzień
nie wiadomo, gdzie został pochowany, skoro przez długie lata otoczony
był zmową milczenia. A jednak do nas powraca, czego wyrazem są liczne
ulice i szkoły jego imienia, a w wolnej Polsce pośmiertne uhonorowanie
rotmistrza Orderem Orła Białego. Wraca jako pełnoprawny bohater,
czytelny i podziwiany nie tylko przez starsze pokolenie, ale i przez
młodzież, co napawa największą radością.

Kim był Witold Pilecki widziany z bliska? Ukazały się właśnie
wspomnienia córki bohatera, pani Zofii Pileckiej-Optułowicz, a więc
osoby rotmistrzowi najbliższej. Książka „Mój ojciec. Wspomnienia”
poprzedzone zostały słowem ks. abp. Sławoja Leszka Głódzia i wstępem
Jacka Pawłowicza, dyrektora Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów
Politycznych PRL przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Są wydane nadzwyczaj
starannie przez Wydawnictwo Sióstr Loretanek, co ma znaczenie nie tylko
ze względu na treść, ale również z uwagi na liczne zdjęcia, które
naocznie przybliżają samego bohatera i otoczenie, w którym przebywał. Te
zdjęcia są pierwszym kluczem, który pozwala zrozumieć nie tylko, kim
był Witold Pilecki, ale także dlaczego jego losy potoczyły się tak
dramatycznie.

– Do tej pory bardzo pilnie śledziłam politykę, ale teraz z uwagi na
obowiązki rodzinne nie jestem na bieżąco. Tym niemniej widzę, jakie
metody stosuje opozycja, atakując rząd Beaty Szydło. Myślę jednak, że
nasz Naród kieruje się zdrowym rozsądkiem. Nie można widzieć tylko złych
rzeczy. To, co robimy w tej chwili, my, czyli tzw. prawica, to jest coś
nadzwyczajnego. Rząd walczy z ogromną, niedobrą spuścizną po dawnych
władzach. Te braki są tak wielkie, że trzeba rządzić nie jedną kadencję,
ale co najmniej trzy, by uporządkować naszą rzeczywistość.
Wszystko jest ważne, gospodarka, programy społeczne, reformy ustrojowe,
ale gdy nie odrodzimy ducha Narodu, próżno będziemy się trudzić?

– Dla mnie najważniejsze jest młode pokolenie, wychowanie poprzez
szkoły, ale nie tylko, bo są również inne formy docierania do młodzieży.
Mam stały kontakt z uczniami szkół noszących imię Witolda Pileckiego,
poświęciłam się całkowicie tej misji i jestem bardzo zadowolona z ich
pracy. Mój tata zawsze mówił, że młoda skorupka musi nasiąknąć
wartościami od wczesnych lat życia i to potem daje efekty.
To są szkoły wyjątkowe, bo mają za patrona człowieka wyciosanego z
kryształu.

– Jest w tej chwili 40 szkół Witolda Pileckiego rozsianych po całej
Polsce, również w najtrudniejszych regionach dla polskości, jak
Szczecińskie. Na przykład jedna z ostatnich szkół powstała w Będargowie
na granicy polsko-niemieckiej. To było moje absolutne olśnienie, ta
szkoła cudownie pracuje, wiele szkół, które już przyjęły imię Witolda
Pileckiego, powinno do niej przyjechać na naukę.
Witold Pilecki jako patron to wielkie zobowiązanie.

– Ja zawsze mówię: opiekun i przyjaciel. „Patron” to słowo trochę trudne
dla dzieci ze szkół podstawowych, bliższa jest im nazwa „przyjaciel”,
bo on nigdy nie zawiedzie, przyjacielowi można się wypłakać.

W szkołach Witolda Pileckiego są oczywiście uroczyste obchody rocznic
związanych z rotmistrzem, różne warsztaty, ale nie tylko. Te szkoły
bardzo dbają o wychowanie na fundamencie najważniejszych wartości, od
początku nauki podkreśla się obowiązki wobec Polski. Dla Ojczyzny zawsze
i wszystko – pro patria semper et omnia.
Uczniowie chętnie słuchają o tacie?

– Podam gorący przykład. W poniedziałek, 23 października, spotkałam się w
Warszawie z uczniami piątej klasy Szkoły Podstawowej nr 2 im.
rotmistrza Witolda Pileckiego w Olsztynku. Te dzieci prawie trzy lata
czekały na patrona dla swojej szkoły. Ponieważ dorośli nie mogli się
porozumieć, uczniowie trzeciej klasy obrali Witolda Pileckiego tylko dla
swojej klasy. Coś nieprawdopodobnego, prawda? Dzisiaj szkoła już nosi
jego imię, dzieci są bardzo szczęśliwe z tego powodu. Trzeba było
widzieć, jak tuliły się do mnie, jakbym była ich mamą, każdy chciał być
ucałowany, wyściskany.
Jako pierwsza wolontariuszka Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Osób
Represjonowanych w PRL ma Pani prowadzić lekcje historii w tym miejscu
uświęconym krwią polskich patriotów. Udało się już rozpocząć tę bezcenną
formę edukacji?

– Spotkanie z uczniami z Olsztynka było właśnie tą pierwszą lekcją.
Dzieci rozpoczęły swoją wizytę w muzeum od złożenia kwiatów w celi, w
której więziony był Witold Pilecki. Potem zaprosiłam je na poczęstunek w
sali konferencyjnej – były owoce, słodycze, napoje. Zwiedziły też mój
gabinet, gdzie są m.in. wyeksponowane życzenia od uczniów szkół Witolda
Pileckiego. Sala jest w trakcie organizacji. Powinnam być w muzeum
przynajmniej dwa razy w tygodniu dla wszystkich, którzy chcą się ze mną
spotkać, ale z uwagi na obowiązki rodzinne jest to na razie niemożliwe.
O co dzieci najczęściej pytają podczas spotkań z Panią?

– Jeżeli chodzi o uczniów szkoły podstawowej, to są to trudne pytania,
przeróżne. Gdy z dyrektorem muzeum Jackiem Pawłowiczem mieliśmy
spotkanie w Olsztynku, oblewaliśmy się potem, chcąc zaspokoić ciekawość
dzieci. Te spotkania są dla mnie bardzo cenne. Cały czas mówię uczniom:
tu nie chodzi o rotmistrza Witolda Pileckiego, waszego opiekuna,
przyjaciela, ale o wartości, którymi on żył, bo i pracował dla Ojczyzny,
uczył się też dla Ojczyzny, walczył dla Polski, poszedł dobrowolnie do
Auschwitz dla niej, i poległ dla niej. Wartości, które reprezentuje
rotmistrz, są najważniejsze, nie sam Witold Pilecki. On tylko wskazuje
nam drogę, którą mamy kroczyć.
Sprostać jego wielkości? To tak jakby, mówiąc Słowackim, „zjadaczy
chleba w aniołów przerobić”.

– Zbliża się 1 listopada. Tylu Żołnierzy Niezłomnych, wielkich
bohaterów, jest jeszcze zagrzebanych, tyle mamy do zrobienia. Od naszej
pamięci, pracy zależy, żeby chociaż postawić im krzyż tam, gdzie dziś są
może tylko ich prochy. Ich ideały zawierają się w słowach „Bóg, Honor,
Ojczyzna” i przyświecają nam w walce o wolną, suwerenną, bezpieczną
Polskę. Niech młodzież będzie wdzięczna tym, których jeszcze dzisiaj
odkopać nie można, i tym, których już odnaleziono, bo oni przekazali
drogę życiową dla następnych pokoleń, dla moich dzieci i wnuków.
Jak przekuć te słowa w czyn, żeby to nie było tylko hasło?

– Przede wszystkim praca, począwszy od domu, który dziś niestety nie
zawsze jest w stanie podjąć tę misję, tak jak to bywało dawniej, gdy
byliśmy w niewoli. Wtedy przekaz naszej prawdziwej, wspaniałej historii
koncentrował się w domu. Szkoła nie mogła tego robić, ale to, co wyrosło
z domu, owocowało walką o naszą niepodległość, zwycięstwem w 1920 roku,
dbałością o dobro Polski.
Dom rodzinny ukształtował Witolda Pileckiego.

– Matka Witolda to wielka patriotka, wielki nauczyciel. Moja mama też
była wspaniałym pedagogiem, uczyła bardzo zaniedbane dzieci. Po wojnie
nie mogła pracować w szkole, bo była wyklęta ze względu na ojca. Nie
tylko on był wyklęty, wyklęta była mama, wyklęte były dzieci, czyli mój
brat Andrzej i ja, potem moje dzieci, czyli wnuki Witolda i Marii
Pileckich, nie mogły dostać się na studia.
1 listopada, o którym Pani wspomniała, przez tajemnicę świętych
obcowania umacnia w Pani nadzieję na odnalezienie rotmistrza?

– Ja się z Witoldem Pileckim kontaktuję codziennie. Idąc spać, nie
wyobrażam sobie, żeby nie przekazać tatusiowi relacji z dnia, który
minął. Myślałam, że może tu, na Rakowieckiej, odnajdą się prochy ojca.
Teraz, gdy znam doskonale teren więzienny, doszłam do wniosku, że
egzekucja taty odbyła się na zewnątrz, przy ścianie więzienia.
Więźniowie, m.in. ks. Jan Stępień, widzieli z okna, jak w dniu śmierci
prowadzony przez strażników Witold Pilecki w pewnym momencie skręcił na
lewo, bardzo blisko kotłowni. W ten sposób powstała legenda, że po
rozstrzelaniu jego ciało zostało spalone.
Ale ta wersja się nie potwierdza?

– Odkopane szczątki na Łączce są sukcesywnie badane. Jeżeli nie znajdą
kości ojca, to i tak jego prochy pozostaną w polskiej ziemi.
Którą tak ukochał, z poświęceniem podnosząc zrujnowany majątek w
Sukurczach.

– Pamiętam spotkania na polach, przy krynicy, jak nazywaliśmy źródło,
gdzie biła woda lecznicza, nie wolno jej było brać na zupę, tylko na
okłady. Ojciec, wskazując na ziemię, dawał mi lekcje: „Popatrz, to nasza
mama. Mama rodzi i ziemia też rodzi wszystko, co nam jest potrzebne, a
więc zioła, owies, który potem jesz jako owsiankę. Sukieneczka, którą
nosisz, jest z lnu, i serwetka, na której jesz. Wszystko, co Pan Bóg
chciał nam dać, to nam dał”. Takie były lekcje tatusia.
Wiara była ważna dla rotmistrza? Wiemy, że do końca krzepił się lekturą
„O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza à Kempis.

– Nie wiem, skąd dostał ten egzemplarz, prawdopodobnie już po wyroku
oddał go mamie. Powiedział wtedy: „Gdziekolwiek ty czy dzieci otworzysz,
czytaj. To ci da siłę”. Tata był bardzo wierzący. Mam do tej pory
medalik z Matką Bożą Ostrobramską z napisem „Zosi” i z datą chrztu. To
jest ikona w naszej rodzinie, czy jakiś egzamin, czy wyjazd, to Matka
Boża w tym medaliku jedzie z nami.

Wszystko, co się wiąże z wiarą, było ważne dla Witolda. Doskonale
pamiętam namalowany przez tatę cudowny, wielki obraz w sypialni rodziców
przedstawiający Matkę Bożą Karmiącą czy obraz Matki Bożej Nieustającej
Pomocy, który do dziś wisi w kościele w Krupie. Twierdzę, że ta Matka
Boża towarzyszyła tacie szczególnie w okresie 2 lat i 7 miesięcy w
Auschwitz. W więzieniu też miał Ją w sercu.

Skąd takie przekonanie?

– Wiele lat temu opowiadał mi kolega z pracy, pan Eugeniusz Mieszkowski,
który siedział na Rakowieckiej, że więźniowie, widząc od czasu do czasu
ojca na spacerniaku, zwracali uwagę na jego uduchowiony, promienny
wyraz twarzy. Dlatego uważam, że Matka Boża była z nim cały czas.
Żaden z oprawców Witolda Pileckiego ani nikt z sędziów, prokuratorów
winnych zbrodni sądowej, nie poniósł kary. Próba naprawy sądownictwa
oznacza, że odetniemy się od spuścizny PRL-owskiej?

– To są trudne sprawy w sensie mojej oceny, bo… mogę zostać uszkodzona.
Raz już tak było. Dostałam w głowę kamieniem, kiedy w 1979 roku robiłam z
Hanną Szczepanowską pierwszą tablicę poświęconą rotmistrzowi Pileckiemu
w kościele św. Stanisława Kostki, na zewnętrznej ścianie za figurą
Chrystusa Frasobliwego. Zza płotu ktoś rzucił kamieniem, dostałam w
głowę, trochę mnie zabolało.

Drugi raz to było kilka lat temu, blisko mojego domu, gdy wracałam z
wózkiem z zakupami. Jakieś trzy dziewczyny szły naprzeciwko, poczułam
uderzenie w głowę, osunęłam się na ogrodzenie. Może ktoś chciał mnie
zastraszyć…
Wracając do sądów III RP. Uczestniczyła Pani w procesie stalinowskiego
prokuratora Czesława Łapińskiego, który zażądał kary śmierci dla Witolda
Pileckiego. Nazwał go „wrzodem na ciele Polski Ludowej, który trzeba
wyciąć”.

– To było żenujące spotkanie, dla niego chyba też. Mówił, że kazali mu
wydać taki wyrok, że on nie był inicjatorem. Ktoś z ławy prokuratorskiej
zapytał mnie, jakiej kary oczekuję dla oskarżonego. Odpowiedziałam, że
żadnego wyroku nie feruję, dlatego że patrząc na postać oskarżonego, mam
tylko uczucie litości. Oskarżony żył długo i plugawie, a mój ojciec żył
krótko, ale szlachetnie.

Dla rotmistrza każdy człowiek był bratem.

– W ogóle kochał ludzi, miał wielki szacunek dla każdego człowieka. Gdy
mama z ojcem wracali z towarzyskich spotkań, kazał wyjeżdżać wcześnie
rano, bo nie chciał spotkać ludzi w polu. Jakby się wtedy czuł? Chętnie
by podniósł tę osobę ciężko pracującą i jeszcze za nią wykonał jej
obowiązki. Dla niego drugi człowiek był szalenie ważny. Dlaczego w
powstaniu wszyscy mówili do niego „tata”? Bo był bardzo opiekuńczy.
Janina Pieńkowska z Armii Krajowej opowiadała mi, jak tata, zmęczony po
dniu ciężkiej pracy, przyjechał po to, by pomóc jej w jakichś pracach
domowych, z którymi jako starsza osoba nie mogła sobie poradzić, np.
zawiesić obraz na ścianie.
Został ochotnikiem do Auschwitz po to, by walczyć, by „jak najwięcej
dodać braciom-Polakom sił do walki i jak najmniej oddać do komina
krematorium istnień polskich”.

– Po to tam poszedł, przecież nie wiedział, co to jest obóz
koncentracyjny. Stworzył Związek Organizacji Wojskowej, organizację,
która została przyjęta przez wszystkich, wszystkie opcje polityczne
podporządkowały się Witoldowi Pileckiemu. Rotmistrz pisze w swoim
Raporcie, że chciałby, żeby w Sejmie polskim na wolności tak się
zachowywali wspaniale, jak tu, w obliczu śmierci na co dzień, w obliczu
trupów, potrafili się zjednoczyć. A my wiecznie musimy walczyć ze sobą
nie wiadomo o co. Bo nie o Polskę.

O prywatę, o interesy, ukrywając je przewrotnie pod wzniosłymi ideami.

– Nie, to jest targowica. Politycy niech zastanowią się nad fragmentem
wiersza Asnyka „Nowa szkoła historyczna”: „W pełnym świetle jej
dochodzeń/ Jasną gwiazdą lśni despotyzm/ I wychodzi czysto na wierzch/
Targowicy patryjotyzm… […] Coraz śmielsze wnioski przędzie/ I, nicując
dawne sądy,/ Nie powstrzyma się w zapędzie,/ Aż dowiedzie, że król
Herod/ Dobroczyńcą był dla sierot”.
Prorocze. Dziś liberałowie chcą zabijać chore dzieci pod pozorem ulżenia
im w cierpieniu i z litości nad matkami.

– A może to jest właśnie ktoś, kto dostał taką rolę do spełnienia w
życiu, mając chore dziecko? Czy to nie jest jego droga do Nieba? W
kategoriach wiary trzeba to oceniać.
Popiera więc Pani projekt ustawy eliminującej aborcję eugeniczną?

– Niech pani mnie o takie rzeczy nie pyta, to jest oczywiste. Nie ma w
ogóle dyskusji na ten temat i niech nie będzie. Feministki tylko mącą
ludziom w głowach, szczególnie kobietom. A dla mnie kobieta to jest coś
Boskiego, bo ona przekazuje życie.
Pro-life jest szczególnie młodzież. To dla Pani źródło nadziei na zmianę
złego prawa?

– Wierzę, że młodzież jest piękna, wrażliwa na te wyjątkowe wartości:
Bóg, Honor, Ojczyzna. To są rzeczy tak piękne, że więcej nie potrzeba.
W roku stulecia odzyskania niepodległości obchodzić będziemy 70-lecie
śmierci rotmistrza Witolda Pileckiego, rycerza wolności. Nietrudno
zgadnąć, jakie jest Pani życzenie.

– Moim największym marzeniem jest otrzymać w przyszłym roku certyfikat
potwierdzający, że zidentyfikowano szczątki mojego taty.
Dziękuję za rozmowę.

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/mysl/190975,walczmy-o-lepsza-polske.html

"80 lat temu rozpoczęła się misja Witolda Pileckiego, w trakcie
której celowo trafił do Auschwitz, stworzył tam ruchu oporu oraz napisał
raport o Holokauście, w który świat nie chciał uwierzyć" - napisał szef
resortu kultury na Twitterze. "To był człowiek stworzony z Polski i
chrześcijaństwa, poświęcający siebie za innych" - podkreślił minister.

"Mamy obowiązek
przypominać zasługi jednego z największych herosów w dziejach świata.
Powołaliśmy więc @InstPileckiego i jego oddział w Berlinie oraz
@MuzeumPileckich, upamiętniamy tę postać w @muzeum1939, wspieramy
społeczne akcje pamięci" - dodaje Gliński.

Witold Pilecki, aby zdobyć materiały wywiadowcze o tworzonych
przez hitlerowców obozach koncentracyjnych, dobrowolnie dał się
hitlerowcom uwięzić podczas łapanki w Warszawie. Trafił do Auschwitz.
Założył tam wśród więźniów konspiracyjną organizację, przekazywał na
zewnątrz informacje o ludobójstwie w obozie. Uciekł z Auschwitz w 1943
r. Walczył w powstaniu warszawskim, po upadku powstania trafił do
niewoli niemieckiej.

Został schwytany przez
UB, był torturowany i w 1948 r. skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano
przez strzał w tył głowy 25 maja 1948 r. w więzieniu mokotowskim przy
ul. Rakowieckiej.