tryptyk wiosenny

Leśmian Bolesław Niewidzialni Niewidzialnych istot tłumy sąsiadują z nami wszędzie. I kto kogo ujrzy pierwej? I kto komu duchem będzie? Błąkają się między nami i po nocy, i o świcie - I nie wiedzą, że to właśnie jest wzajemność i współżycie. Oni o nas, a my o nich nic nie wiemy - tylko tyle. Że bywają nagłe zmierzchy i przychodzą pewne chwile... A łódź moja trwa u brzegu - ponad rzeki głęboczyzną - I ta woda, co śni siebie - jest jej grobem i ojczyzną. I ktoś bardzo wieloraki łodzią chwieje i kołysze - A stwierdziłem wokół zieleń i stwierdziłem wokół ciszę... A to oni łódź trącają, upojeni snem i trwogą - I odpłynąć chcą koniecznie, lecz nie mogą, bo nie mogą... Sił im starczy do majaczeń w mgle, co w śmierć się sączy błędna, Ale brak im dzielnej mocy, co do wioseł jest niezbędna... A ja pragnę, by lodź drgnęła, gdy się tłumnie zbliżą do niej, I by dłoń ich nieostrożna pozostała w mojej dłoni... Pozdrawiam serdecznie

Pozdrawiam.

benenota.