Do nieba jest najbliżej z Polski

Jacek Kaczmarski

Pan Wołodyjowski

Do nieba leci Mały Rycerz
Wybuchem rozerwany w strzępy,
W Rzeczypospolitej granice
Tureckie kładą się zastępy.
Pęka imperium pełne swobód,
Rozerwą je sąsiedzi rychło -
Jak Basi rzekł, tak powie Bogu
Pan Michał swoje credo: Nic to!

Trzęsie się z płaczu pan Zagłoba
Nad symboliczną Polski trumną
I krwi nie woła - sam nad grobem,
Bo umrzeć łatwo; żyć jest trudno.
Więc szloch w rycerskie ciśnie piersi
Kaja bohater się i nicpoń
Wobec tak niepojętej śmieci
O której Michał rzekł, że - Nic to!

Lecz "nic to" - śmierć, czy "nic to" - życie?
Potyczki, zwady i miłostki?
Do nieba leci Mały Rycerz,
Do nieba jest najbliżej - z Polski.
Swoje odsłuchał i odsłużył
Wiatraczkiem, sztychem, fintą płytką
I oto dzieło jego - w gruzy...
Więc chyba rację miał, że - Nic to!

Nie znał mądrości swej żołnierzyk
Zajęty Baśką i szabelką:
Nie wątpić, w sen ofiary wierzyć
Jest rzeczą łatwą - bywa wielką.
Lecz potem wbrew serc pokrzepieniu
Łzę cenić tylko na policzku
I na niebieskim, na sklepieniu
Wypisać krwią dewizę - Nic to!

„A komu droga otwarta do nieba – tym, ci służą Ojczyźnie”.

 Bo do nieba jest najbliżej z Polski.

Pojedynczo, czwórkami czy wielkim zastępem.

Niebo przyjmuje nas zawsze, gdy walczymy o Polskę i o każdy zakątek na świecie, w którym panuje terror, agresja, przemoc i gwałt. Udowodniliśmy to naszą tragiczną historią  i udowadniamy każdego dnia. Wielkim umiłowaniem człowieka, ludzkiej godności, ofiarnością, niezłomnością i energią. Wiemy, że „umrzeć przyjdzie, gdy się kochało wielkie sprawy głupią miłością”. Godzimy się z tym przygotowani w imię godności narodu i  godności człowieka,  ocalenia prawdy korzeni, bez której naród, jak wielkie drzewo, nie może istnieć. Choć nie szukamy rozgłosu i sławy,  mamy szacunek całego świata, jego wdzięczność za to, że z naszej krwi rozkwitły czerwone maki, a  nasza szkoła Solidarności przyniosła niepodległość i zadziwiła świat.

Dziś odchodzisz do nieba mój Prezydencie a z Tobą wszyscy polegli na warcie ojczyzny. Niebo stoi dla Ciebie otworem, a pieśń o Małym Rycerzu, która miała Ci towarzyszyć podczas kampanii, tym, którzy w boju i tym, którzy w znoju, brzmieć będzie zawsze. Przypominać będzie pokolenia tych, którzy walczyli z bolszewicką  agresją, których  święte kości skrywa las katyński, i tych,  którzy w Powstaniu oddali swe młode życie. To im poświeciłeś Muzeum,  uhonorowałeś odznaczeniami tych , którym od lat odmawiano dobrego imienia. Bo nikt, kto szlachetny, nie był Ci obojętny.

Byłeś zawsze tam, gdzie ludziom działa się krzywda; podczas strajku w Stoczni Gdańskiej, pomagałeś represjonowanym robotnikom, jako minister sprawiedliwości walczyłeś z przestępcami, którzy  Twoje odejście hucznie fetowali w warszawskiej restauracji.

Nie zgadzałeś się, by neoliberalne rządy zaprzepaściły hasła solidarności społecznej, by gangsterskimi chwytami wyniszczano Polskę i jej narodowy kapitał. Protestowałeś przeciw niszczeniu moralnemu  człowieka i rodziny, przeciw  fałszowaniu historii, walczyłeś, by pojęciom  takim jak rodzina, ojczyzna, miłość, wierność, obowiązek, prawo, prawda, dobro i piękno  przywrócić ich sens.

Dziś nas porzucasz i idziesz w cień, z duchami. Twoje dumne serce nigdy nie zabiegało o  świata oklaski. Ale wszyscy, którzy Cię znali wiedzą, że byłeś uczciwym, dobrym, ciepłym człowiekiem. Najlepszym prezydentem, jakiego można sobie wymarzyć. Człowiekiem, dla którego Ojczyzna jest najświętszym dobrem i obowiązkiem.

Żegnaj, Mały, Wielki Rycerzu!

Niech Twoje życie i poświęcenie nas „zjadaczy chleba – w aniołów przerobi”.