Wybory na Komorowskiego

 Ludzie są, normalnie, wariatami! Byłem przed chwilą w mieście i spotkałem Bruna. Ubrał się w czarny garnitur i obuł czarne buciki. Komplecik trumienny. Mijam go i tak sobie z ciekawości rzuciłem pytanie:

- Gdzie idziesz Bruno, odwalony jak stróż w Boże Ciało?

- Idę głosować na mojego kandydata! – Odpowiada i mija mnie, bo stanąłem zadziwiony taką deklaracją. Na szczęście miałem przy sobie psa. Spuściłem Różyczkę ze smyczy i zaraz mi Brunona przyprowadziła.

- Mnie, psem? – oburza się Bruno, ale już nie pędzi tylko stoi.

- Sorry, ale na jakie wybory podążasz?

- Normalnie! Na wybory Komorowskiego!

- Jakie znowuż wybory Komorowskiego? Były prawybory w PO, ale wybierali kandydata na prezydenta, a właściwie…

- Prezydentem – masz mnie Jarecki za idiotę? – Prezydentem jest Lech Kaczyński! Ja idę wybierać kandydata na Komorowskiego!

I zrób takiemu dziecko!

- Słuchaj – tłumaczę – Ideą prawyborów był wybór pomiędzy Komorowskim a Sikorskim. Wygrał Komorowski. Co chcesz jeszcze w sobotę po południu wybierać?

- Komorowskiego! – odpowiada i zaczyna się szarpać Różyczce nogawką. Wygląda to głupio bo ja trzymam suczkę słodką na smyczy a suczka Bruna. Przechodnie się oglądają.

- Jeszcze raz! Słuchaj Jarecki…

- Jarecki nie słucha! – No tak mi się wyrwało w ramach poezji

- Jak nie słuchasz to mnie puść tą swoja suką!
Tłumaczę i przepraszam, bo naprawdę chcę się dowiedzieć na czym polegają wybory na Komorowskiego? Wreszcie Bruno, ułagodzony popuszczeniem nogawki mówi:

- Kocham Donalda Tuska!

Też mi nowość! To samo mówił jak otwierali „Orlika” w sąsiedniej wiosce. Klękał, i całował murawę a nawet słupek bramki. Dobrze, że dostał piłką w łeb bo już się ludzie śmiali. Też mi miłośnik Tuska, skoro mu się kandydat Komorowski nie podoba.

- Kochasz Tuska a Komorowski Ci się nie podoba?

- Nie podoba mi się ten Komorowski, ale sobie wybierzemy innego

- Innego, innego Komorowskiego? Też Bronisława? Głupstwa opowiadasz. Po pierwsze to do wyborów jeszcze kilka miesięcy i…

- Toteż już teraz idę głosować na mojego własnego Komorosia. Takiego z wąsami, z pochodzeniem arystokratycznym i żeby chudy nie był ani trochę!

- To ten jest przecież taki!

- Taki, taki, pierdzi w znaki! Znasz mojego szwagra? – O, widzę już do czego dąży – Twojego szwagra znam, ale on się nazywa Jarząbek.

- No właśnie, chodzi o mity i tradycje kultury.

- Chyba podkultury?

I tak sobie gadamy przy psie, aż tu nagle mija nas grupa zorganizowana z transparentem.

„ Wybierzmy Komorowskiego na miarę naszych potrzeb i możliwości!”

Otworzyła mi się gęba na ten widok. Różyczce też. Uwolniony Bruno podbiegł nieco koślawo i dołączył do maszerujących.

- Idziemy, słoneczko, do domu – Powiedziałem do Róży i lekko pociągnąłem za smycz.

Za nami tupot. Oglądam się i widzę nadbiegających zwolenników PO. Bruno na czele wymachując partyjnym proporczykiem.

- Róża – mówię przyklęknąwszy przy uchu dzielniaczki – Komorosiowych bierz!