Rząd czy opera "Pajace"

 

Miłościwie premierujący  nam już trzeci rok pan Donald Tusk, chyba za bardzo przejął się żartobliwym mianem trzech tenorów, jak nazwano kiedyś budowniczych Platformy Obywatelskiej. Może to z powodu osamotnienia, za trzech odstawia nam operę, bo ostał się w Platformie sam jeden z owej trójki murarskiej. Polska molestowana jest więc co rusz świdrującą uszy arią – Zreformuję ja, ach jak zreformuję, zobaczycie jak zreformuję te finanse publiczne!...

 

Opery są różne, wesołe i smutne, komiczne i tragiczne. Jest też taka, która – nie dość, że jest tragikomiczna – to polega na tym, że w operze odstawiana jest opera. Po prostu jest to przedstawienie o wystawieniu przedstawienia. Szczerze mówiąc przypomina mi to dzisiejszą, rządową grę o tym, że się gra o dobro Polski i to dopiero jest opera!... 

 

Ale wpierw pomysł na grę o grze miał Ruggiero Leoncavallo i napisał był on zarówno muzykę jak i libretto, a opera zwie się – Pajace. Głównym bohaterem tragedii jest aktor, który w komedii (tej w środku) gra postać Pajaca. Cały dowcip – a właściwie chyba tragedia – polega na tym, że aktor grający aktora został przez najbliższych i przyjaciół wrobiony w pajaca i to nie przenośnie lecz dosłownie. Rzecz kończy się krwawą dintojrą i chyba nikt poza suflerem nie wychodzi z tego cało. W finale zawrzaśnie ktoś tragicznym tonem – La Commedia e finita!