Dopaść zbrodniarzy z SB

W połowie grudnia 1990 r. w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości zorganizowano specjalną konferencję prasową. Odbyła się ona pod hasłem "Wyjaśnić prawdę". Ówczesny minister Wiesław Chrzanowski poinformował zebranych dziennikarzy, że Departament Prokuratury wszczyna śledztwo mające wyjaśnić wszystkie okoliczności zamordowania księdza Jerzego Popiełuszki. Sprawę miał prowadzić 38-letni prokurator Andrzej Witkowski. Doceniam fachową wiedzę i zaangażowanie prokuratora Witkowskiego – mówił na konferencji profesor Chrzanowski. – Jestem pewien, że będzie mógł wyjaśnić do końca mord, który 6 lat temu wstrząsnął nami wszystkimi. Grupa śledczych bardzo szybko odkryła, że w 1984 roku prokuratura toruńska popełniła rażące błędy podczas śledztwa (m.in. brak czynności w miejscach zdarzeń takich jak Górsk i Przysiek) oraz, że do sądu skierowano akt oskarżenia zbyt szybko, nie starając się nawet wskazać przyczyn i mocodawców zbrodni. Ludzie Witkowskiego dotarli do nowych świadków, zabezpieczyli nowe dowody. Dzięki temu udało się ustalić, że zbrodnia miała przebieg zupełnie inny od oficjalnego i brało w niej udział więcej osób. W czerwcu 1991 roku Witkowski dowiedział się, że nie prowadzi już tej sprawy. Decyzję taką podjął minister Chrzanowski. Śledztwo IPN-u prowadzone po roku 2002 wykazało, że w sprawie odwołania Witkowskiego, na Chrzanowskiego najmocniej naciskał Mieczysław Wachowski – sekretarz stanu w kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy. Byli pracownicy gabinetu politycznego Chrzanowskiego potwierdzili w śledztwie IPN-u, że Wachowski odwiedzał Chrzanowskiego w jego gabinecie i kategorycznie żądał odsunięcia od śledztwa Witkowskiego. Z ich zeznań wynika, że w tej samej sprawie naciskał w rozmowach telefonicznych generał Wojciech Jaruzelski. Zeznali również, że domagał się tego także generał Czesław Kiszczak, który w rządzie Tadeusza Mazowieckiego zachował tekę ministra spraw wewnętrznych. Naciski miały miejsce podczas częstych spotkań służbowych członków rządu, a także w gabinecie Chrzanowskiego. Uniewinnienie dygnitarzy Śledztwo utknęło w martwym punkcie. Prokuratorzy ministerstwa sprawiedliwości – mimo protestów odwołanego prokuratora – wyłączyli do osobnego rozpoznania sprawę zleceniodawców zbrodni. Konsekwencją ich działań było oskarżenie tylko dawnych najbliższych współpracowników Kiszczaka – generałów bezpieki Władysława Ciastonia (b. wiceministra spraw wewnętrznych) i Zenona Płatka (dyrektora IV Departamentu MSW). Oskarżono ich o "podżeganie i pomocnictwo w zbrodni". Proces przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie zakończył się uniewinnieniem obu dygnitarzy. W jego uzasadnieniu czytamy: Jest prawdopodobne, że oskarżeni Władysław Ciastoń i Zenon Płatek podżegali do zbrodni, ale postępowanie dowodowe wykazało, że mogli ją popełnić tylko czterej skazani już oficerowie. Braku przekonywujących dowodów nie wolno zastąpić przypuszczeniami. Pozostaje zatem domniemanie niewinności. Prokurator Jacek Szafnicki nie wniósł rewizji od tego wyroku. Zbulwersowało to oskarżycieli posiłkowych, którzy zapowiedzieli odwołanie. "Wyłączając sprawę do odrębnego prowadzenia, oskarżyciel publiczny skazał ją na porażkę. Nie wnosząc rewizji, akceptuje wyrok uniewinniający oskarżonych mimo mocnych dowodów w postaci zeznań wielu świadków" – czytamy w uzasadnieniu ich decyzji. Mimo tego, wyrok uniewinniający obu generałów ostatecznie uprawomocnił się. Oznacza to, że w przyszłości – nawet gdy znajdą się inne dowody – nie będzie można ponownie postawić im zarzutu kierowania morderstwem księdza Popiełuszki. Na wniosek Kiszczaka Ponowną szansą na wyjaśnienie sprawy była decyzja kierownictwa IPN o wszczęciu śledztwa w sprawie funkcjonowania w latach 1956-1989 związku przestępczego w MSW. Główną sprawą wielowątkowego śledztwa było uprowadzenie i zamordowanie księdza Jerzego Popiełuszki. Przez dwa i pół roku śledztwo prowadzone pod kierunkiem Andrzeja Witkowskiego ujawniło wiele istotnych faktów pozwalających odtworzyć faktyczny przebieg zbrodni. To właśnie wówczas śledczy odkryli, że Waldemar Chrostowski – kierowca księdza – był tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie "Desperat", a za pomoc w zbrodni 3 lata później wziął od MSW pieniądze w wysokości kilkuletniej wówczas średniej pensji. W październiku 2004 roku miała zostać zwołana specjalna konferencja prasowa, podczas której śledczy chcieli poinformować dziennikarzy o swoich ustaleniach w sprawie zbrodni. Tydzień wcześniej Witkowski przedstawił swoim zwierzchnikom dalszy plan śledztwa. Zamierzał skierować sprawę do sądu. Pierwszym oskarżonym miał być generał Czesław Kiszczak, drugim – Waldemar Chrostowski. Nie doszło do tego. 14 października 2004 r. – pięć dni przed planowaną konferencją prasową – Andrzej Witkowski dowiedział się, że nie będzie kontynuował dochodzenia. Decyzję taką podjął osobiście ówczesny szef pionu śledczego IPN – prof. Witold Kulesza. Kilka godzin wcześniej, w zaciszu swojego gabinetu, prokurator Kulesza odbył rozmowę z Piotrem Zającem – szefem lubelskiego oddziału IPN. Wiceszef Instytutu naciskał, aby Zając poinformował, że to on, a nie Kulesza zdymisjonował Witkowskiego. Zając odmówił. Wrócił do Lublina, o przebiegu rozmowy poinformował swoich podwładnych i tego samego dnia podał się do dymisji. Jeszcze bardziej wymowny jest fakt, że kilka dni wcześniej do Kuleszy wpłynął formalny wniosek o odwołanie Witkowskiego. Autorem wniosku był… generał Czesław Kiszczak. Zaszczuć prokuratora Pytany o to profesor Kulesza twierdzi, że musiał odwołać lubelskiego prokuratora ze względów formalnych. W latach 90. Witkowski został przesłuchany przez sąd jako świadek w procesie generałów Ciastonia i Płatka – uzasadnia. To wykluczało jego obiektywizm. Powstaje pytanie, dlaczego w takim razie Kulesza dwa lata wcześniej pozwolił Witkowskiemu podjąć śledztwo, skoro o tych "formalnych" przeszkodach doskonale wiedział? Przewodniczący Kolegium IPN – prof. Andrzej Friszke, który od początku domagał się przekazania śledztwa innej osobie, dodaje: Charakter śledztwa prowadzonego przez Witkowskiego uniemożliwia proces beatyfikacyjny księdza. Wtóruje mu ksiądz Andrzej Przekaziński – niegdyś bliski przyjaciel Popiełuszki, dziś dyrektor Muzeum Archidiecezji Warszawskiej: Jakiekolwiek rozgrzebywanie tej sprawy nie służy procesowi beatyfikacyjnemu. Podnoszone są jednak argumenty na rzecz tezy przeciwnej: proces beatyfikacyjny kapłana nie może ruszyć właśnie z tego powodu, że nie są jasne wszystkie okoliczności jego śmierci. Bez wyjaśnienia całego przebiegu zbrodni i ustalenia okoliczności śmierci księdza Popiełuszki, nie można rozpocząć jego procesu beatyfikacyjnego – tłumaczy ksiądz Grzegorz Kalwarczyk – główny sędzia w tym procesie. Dokładne wyjaśnienie okoliczności śmierci kandydata na ołtarze nakazuje Kodeks Prawa Kanonicznego. Na lubelskim prokuratorze suchej nitki nie pozostawia również Przemysław Piątek, który przejął po nim śledztwo. Prokurator Witkowski planował postawienie zarzutu Waldemarowi Chrostowskiemu. To absurdalny pomysł, bo Chrostowski nigdy nie był funkcjonariuszem państwowym. Próbowaliśmy przyjrzeć się argumentom wszystkich stron sporu. Było to o tyle skomplikowane, że Witold Kulesza zakazał Witkowskiemu jakichkolwiek kontaktów z prasą. Udało nam się za to dotrzeć do dokumentów Ministerstwa Sprawiedliwości, które nadzoruje pracę wszystkich prokuratorów. Wynika z nich, że Andrzej Witkowski, który jest publicznym oskarżycielem od pierwszej połowy roku 1981, nie przegrał ani jednej sprawy. Prokurator Piątek nigdy nie doprowadził natomiast do skazania jakiegokolwiek esbeka. Również zarzut dotyczący Chrostowskiego nie jest prawdziwy; ustawa o IPN nakazuje bowiem instytutowi ścigać nie tylko funkcjonariuszy państwowych, którzy łamali prawo, lecz także "osoby im pomagające". W sprawie zamordowania księdza, prokurator Piątek przez rok czasu przesłuchał tylko trzech mało istotnych świadków. Z tego powodu śledztwo utknęło w martwym punkcie. Profesor Kulesza nie widział w tym żadnej nieprawidłowości. Klauzula tajności Witold Kulesza, zdymisjonowany z funkcji szefa pionu śledczego IPN 13 października, zasłynął jako znakomity teoretyk i wykładowca prawa karnego. Jego pierwszą praktyką prokuratorską było stanowisko szefa pionu śledczego IPN, które zawdzięczał rekomendacji Hanny Suchockiej. Od początku Kulesza podejmował decyzje budzące zdumienie doświadczonych prokuratorów. Najwięcej kontrowersji wzbudziła decyzja o delegowaniu 16 prokuratorów do zbadania zbrodni katyńskiej (gdzie nie ma nawet cienia szansy na postawienie winnych przed sądem), podczas gdy związkiem przestępczym w MSW zajmował się tylko jeden prokurator. W sprawach zbrodni hitlerowskich i sowieckich toczy się dziś około 130 śledztw, tymczasem morderstwa na opozycjonistach z lat 80. w większości nie są wyjaśniane, bo brakuje do tego ludzi. Nieliczni prokuratorzy, którzy usiłują znaleźć winnych ponad 100 zabójstw z lat 1981-1989 muszą pokonać jeszcze wiele innych problemów. Najważniejszym jest brak policjantów do czynności śledczych. Ogromną przeszkodą są też utrudnienia w dostępie do zbioru zastrzeżonego. Przez kilka tygodni nie udało się dla mnie wyrobić identyfikatora pozwalającego na wstęp do kancelarii tajnej – mówi jeden z prokuratorów - Gdy w końcu identyfikator się znalazł, nie mogłem wejść ze względu na kody dostępu których nie znałem. W kancelarii tajnej znajdują się dokumenty, które nie mogą być ujawnione m.in. dane osobowe agentów zwerbowanych przez SB po 1983 roku, pisane przez nich donosy, notatki oficerów rozpracowujących najważniejszych duchownych, szczegóły działań specjalnych podejmowanych przeciwko nim. Wyjątkowo cenne są materiały dotyczące księdza Stanisława Suchowolca, które nie zostały spalone w latach 1989 – 1990. Na ich podstawie można próbować ustalić nazwiska esbeków, którzy w nocy z 29/30 stycznia 1989 roku zamordowali wikarego parafii na białostockich Dojlidach. Tak się nie stało, bowiem jeszcze w 1989 roku reżimowa prokuratura umorzyła śledztwo, uznając, że przyczyną śmierci księdza był pożar spowodowany przez niesprawny piec elektryczny. Trzy lata później śledztwo wznowił prokurator Lech Lebensztejn. Udało mu się ustalić prawdziwe okoliczności i motywy zbrodni. Pół roku później odebrano mu sprawę, a wiceminister spraw wewnętrznych Henryk Dankowski zobowiązał go do zachowania tajemnicy służbowej. Klauzulą tajności opatrzył również VIII tom akt śledztwa w tej sprawie. Znajdują się tam protokoły przesłuchań 27 esbeków, którzy rozpracowywali księdza. Dzięki tym zeznaniom, udało się zidentyfikować tajnych współpracowników z otoczenia kapłana. Ze względu na utajnienie akt, do dziś nie zostali oni ujawnieni. Wszystkie wnioski dowodowe, oraz prośby o ponowne rozpatrzenie sprawy, zgłaszane przez mec. Jana Chojnowskiego – pełnomocnika rodziny – pozostały bez echa. Przełom mógł nastąpić w 1995 roku kiedy morderstwo chciała wyjaśnić prokuratura we współpracy z Urzędem Ochrony Państwa. Rozpoczęto tajną operację mającą zidentyfikować sprawców zbrodni. Głównym świadkiem miał być ksiądz Edward Rafało – przyjaciel Suchowolca i jego najbliższy sąsiad z plebanii. Śledczy nie zdążyli jednak przesłuchać duchownego, bowiem kilka dni później, ksiądz Rafało zginął w tajemniczym wypadku samochodowym (ekspertyza kryminalistyczna wykazała, że było to zaplanowane morderstwo). Jedyny świadek zbrodni przez 6 lat pozostawał przy życiu, a zginął dopiero wtedy, gdy zapadła decyzja o wszczęciu śledztwa. Choć śledztwo ciągle trwa, prokuratorzy IPN wciąż nie mają dostępu do większości akt tej sprawy. Na fałszywe tory Nie przynosiły skutku nawet te śledztwa, które kończyły się zidentyfikowaniem sprawców zbrodni. Tak było, gdy prokuratorzy IPN ustalili, że mordercą 20-letniego robotnika z Nowej Huty Bogdana Włosika jest podoficer milicji Andrzej Augustynek (dziś krakowski biznesmen). Zabójcy nie udało się postawić przed sądem. Dwa lata temu, prokurator Andrzej Witkowski zebrał dowody przeciwko esbekom, którzy planowali otrucie Anny Walentynowicz. I to śledztwo mu odebrano, a akt oskarżenia nie trafił do sądu. Od ponad 20 lat, przed warszawskim sądem toczy się proces zabójców Grzegorza Przemyka. Świadkowie, którzy mogą pomóc w wyjaśnieniu prawdy, nadal są zastraszani, choć od zmiany ustroju minęło kilkanaście lat, a od zbrodni – ponad 20. Janusz Krupski – dzisiejszy wiceszef IPN-u rozpoznał w Grzegorzu Piotrowskim oprawcę, który w 1982 roku uprowadził go i wywiózł do Puszczy Kampinoskiej, lecz esbeka nie pociągnięto do odpowiedzialności. Takich przypadków jest dużo więcej. Wszystkie zaczynały się od ignorowania śladów zbrodni, oraz zepchnięcia śledztwa na fałszywe tory. Potem następowało dochodzenie, które nic nie mogło wyjaśnić i cała sprawa kończyła się fiaskiem. Wspólnym mianownikiem wszystkich tych spraw jest fakt, że ludzie zamieszani w zbrodnie lat 80. byli często wynagradzani przez reżim awansami na ważne, także państwowe stanowiska. Po transformacji ustrojowej, wielu z nich znalazło się w biznesie i ważnych urzędach. Bezpośredni przełożony morderców księdza Suchowolca i inicjator bezprawnych działań przeciwko niemu znalazł także swoje miejsce na liście SLD podczas wyborów samorządowych w Białymstoku. Do listopada 2005 roku był radnym z list tej partii. Człowiek, który wyprowadził księdza Zycha w odludne miejsce, do oprawców, w latach 90. zdobył koncesję na działalność gospodarczą w branży ochroniarskiej. Prokurator, który zatuszował sprawę, awansował. Mordercy księdza Niedzielaka znaleźli sobie ciepłe posady w warszawskim biznesie. Ich kolega, który w latach 80. podżegał do "twardych" działań wobec Kościoła, jeszcze kilka miesięcy temu był jedną z głównych postaci gangu mokotowskiego. Generał Ciastoń był przez kilka lat ambasadorem w Albanii, a szef kontrwywiadu – gen. Władysław Pożoga w Bułgarii. Wyjaśnienie tych szokujących przypadków wydaje się proste: morderstwa lat 80. były precyzyjnie zaplanowaną kombinacją operacyjną, mającą przynieść określone skutki polityczne (patrz teksty: Zbrodnie Okrągłego Stołu i Zbrodnia Polityczna). To tłumaczy dlaczego ludzie, którzy brali w nich udział, byli tak często nagradzani. W tej sytuacji nie dziwi fakt, że śledztwo w sprawie związku przestępczego w MSW, w której głównym oskarżonym miał być Czesław Kiszczak zostało wstrzymane właśnie na jego wniosek.