O eutanazji..trudne rozmowy

O eutanazji powiedziano już chyba wszystko. Z postów i artykułów wyłania się jeden wielki potwór. Na imię mu Kościół Katolicki. Jakiego by się tu argumentu nie przytaczało to wszystkiemu winni są katolicy i ich Kościół. Łatwo znaleźć sobie chłopca do bicia i okładać go z każdej strony. Nie od dziś taka sytuacja zachodzi. Pasuje to i stronie atakującej, bo ma realnego wroga a tym drugim, że wychodzą na męczennika. Najważniejszym dobrem człowieka jest jego życie. Nieistotne czy jest to dzieło Boga, czy innego człowieka. Życie bezapelacyjnie jest najważniejsze. Pytanie rodzi się, kiedy możemy je odebrać. I tu rodzi się spór ideologiczny i moralny. Tylko dlaczego rozpatrujemy tak ważną sprawę tylko w tych dwóch kategoriach? Przecież to nie jest sprawa polityków czy etyków. Kościoła stoi po stronie życia. Jego stanowisko jest niezmienne. W tej dyskusji pomija się tych, którzy dokonują eutanazji. Pomija się lekarzy. Każdy spór odbywa się na płaszczyźnie etycznym, moralnym i politycznym. A ten, któremu każe się lub nie odłączyć aparaturę jest na uboczu. Lekarze nie mają nic do powiedzenia. Nikt się ich nie pyta czy chcieliby, czy nie dokonywać eutanazji. Środowisko lekarzy ma się dostosować do orzeczeń społecznych czy politycznych. Skandaliczne zachowanie wszystkich środowisk prowadzi do wynaturzenia i samej eutanazji i samej dyskusji o niej. Kiedy lekarz dziś może odłączyć aparaturę? Jak można dowiedzieć się z każdego słownika np. PWN. „Śmierć mózgowa, śmierć mózgu, med. utrata kontroli nad podstawowymi czynnościami ośrodkowego układu nerwowego (gł. pnia mózgu); w tym nad krążeniem i oddychaniem, wskutek rozległych zmian w mózgu; ob. jest uważana za podstawę uznania osoby za zmarłą (mimo możliwości sztucznego podtrzymania krążenia i oddychania); rozpoznanie ś.m. stwarza możliwość wykorzystania narządów zmarłego do przeszczepu”. Tylko na tej podstawie lekarz może odłączyć aparaturę. Inne przypadki jak: „Stan wegetatywny - występuje u pacjenta, który jest przytomny, ale pozbawiony świadomości. Rdzeń przedłużony funkcjonuje prawidłowo, tzn. zachowane są reakcje odruchowe (np.: reakcje obronne, postawy ciała, regulacja temperatury, krążenie, chory samodzielnie oddycha, trawi podane mu pokarmy). Pacjent nie kontaktuje jednak ze światem rzeczywistym. Stan ten spowodowany jest uszkodzeniem półkul mózgowych, zapewniających człowiekowi świadomość siebie, otoczenia i kojarzenie. - wikipedia” „Śpiączka, koma (łac. coma) - głębokie zaburzenie świadomości. Często jest wynikiem uszkodzenia centralnego tworu siatkowatego. Może to być uszkodzenie pierwotne lub wtórne, powstałe w sposób pośredni wskutek np. procesu ekspansywnego lub uszkodzenia pochodzenia naczyniowego. - wikipedia”, są przykładami, które pokazują, że nadal mamy do czynienia z żywą osobą. Jedyną przeszkodą tych osób jest to, że niepotrafiąca uwidocznić swoich odczuć. W tym wszystkim trzeba by zdefiniować, czym jest uporczywa terapia. Z definicji: „Uporczywa terapia jest zespołem zabiegów medycznych, które przestały być adekwatne do realnej sytuacji chorego, ponieważ nie są już współmierne do rezultatów, jakich można by oczekiwać, lub też są zbyt uciążliwe dla samego chorego i dla jego rodziny. W takich sytuacjach, gdy śmierć jest bliska i nieuchronna, można w zgodzie z sumieniem zrezygnować z zabiegów, które spowodowałyby jedynie nietrwałe i bolesne przedłużenie życia, nie należy jednak przerywać normalnych terapii, jakich wymaga chory w takich wypadkach”. Tylko i wyłącznie ten przypadek trzeba by rozpatrzyć. Jednak to nie nasza decyzja tylko lekarzy. W debacie o eutanazji powinni zabierać głos lekarze, a nie świeccy czy duchowni. Decyzję czy się chce poddać kogoś bliskiego eutanazji, zawsze zależy od lekarza (po konsultacjach) i osób związanych z pacjentem. Prawo powinno obejmować wierzących i nie. To nie my decydujemy czy chcemy z tego świata zejść, czy nie. Dla wierzących decyduje o tym Bóg dla niewierzących lekarz. Każda zmiana prawa i przesuwania granicy, kiedy można człowieka uśmiercić jest niedopuszczalna. Doprowadzi to do wynaturzeń społecznych. A wszyscy, którzy chcą zmienić prawo, mówią o „godnej śmierci”. Może powinni mówić o „godnym uśmiercaniu”? Sprawa eutanazji jest dziś sprawą nie najważniejszą. W dobie kryzysu gospodarczego sprawy takie jak in vitro, jak i eutanazja są tematami zastępczymi. Dość dziwne, że rząd, który miał być odpowiedzialny za obywateli, wcale taki nie jest. Kryzys zagląda do polskich domów coraz częściej. Czy faktycznie in vitro i eutanazja to palące problemy takie jak rosnące ciągle bezrobocie?