Mało znane fakty współpracy Żydów z Hitlerem: Umowa Haavara

Źródła: https://en.wikipedia.org/wiki/Haavara_Agreement, http://www.polishclub.org/2017/08/04/wspolpraca-zydow-adolfem-hitlerem-iii-rzesza-niemiecka/ – uzupełnione moją wiedzą na ten temat

Jakże wiele faktów historycznych jest przemilczanych, szczególnie tych związanych z tzw.: "narodem wybranym" a ten naród ma niezwykłą cechę (mimo, że już posiada swoje państwo): nie asymilując się z ludnością i tradycją oraz prawem określonego kraju, na którym pasożytuje to zawsze potrafi zadbać o siebie, nawet porozumiewając się z największym ich wrogiem.

Tak też było już w 1933 roku w Niemczech hitlerowskich, gdzie z Hitlerem Żydzi podpisali z tzw. umowę Haavara.

Umowa Haavara (z hebrajskiego: הֶסְכֵּם הַעֲבָרָה, czyli Heskem haavara: „umowa o przeniesienie”) była porozumieniem między Niemcami hitlerowskimi i syjonistycznymi Żydami niemieckimi podpisana w dniu 25 sierpnia 1933. Umowa została sfinalizowana po trzech miesiącach rozmów przez syjonistyczną Federację Niemieckich Żydów, Anglo-Palestine Bank (na mocy dyrektywy Agencji Żydowskiej ) i władze gospodarczo-polityczne nazistowskich Niemiec. Był to główny czynnik umożliwiający migrację około 60 000 niemieckich Żydów do Palestyny ​​w latach 1933–1939. Są też szacunki, że było to aż 150 tysięcy. Ciekawostką jest to, że emigrowali  tylko najbogatsi  Żydzi, których stać było na ową emigrację. Biedota żydowska pozostała. Podobnie było w Polsce tuż przed wojną 1939: najbogatsi Żydzi wyemigrowali a została aszkenazyjska biedota, która później poddana została Holocaustowi.

Porozumienie umożliwiło Żydom ucieczkę przed prześladowaniami w ramach nowego reżimu nazistowskiego, aby przekazać część swoich aktywów Brytyjskiej Palestynie. Emigranci sprzedali swoje aktywa w Niemczech, aby zapłacić za podstawowe towary (wyprodukowane w Niemczech), które miały zostać wysłane do Mandatory Palestine. Porozumienie było wówczas kontrowersyjne i było krytykowane przez wielu żydowskich przywódców zarówno w ruchu syjonistycznym (takim jak przywódca rewizjonistycznego syjonizmu Ze'ev Jabotinsky ), jak i poza nim, a także przez członków NSDAP i członkowie niemieckiej opinii publicznej. Dla niemieckich Żydów porozumienie umożliwiło opuszczenie coraz bardziej wrogiego środowiska w Niemczech; dla Jiszwi , nowej społeczności żydowskiej w Palestynie, oferowała dostęp zarówno do pracy imigrantów, jak i wsparcia ekonomicznego; dla Niemców ułatwiła emigrację niemieckich Żydów, łamiąc antynazistowski bojkot 1933 r. , który cieszył się ogromnym poparciem wśród europejskich Żydów i był uważany przez państwo niemieckie za potencjalne zagrożenie dla niemieckiej gospodarki.

Chociaż NSDAP zdobyła największe poparcie w głosowaniach w dwóch wyborach powszechnych w Reichstagu w 1932 roku to nie mieli większości, więc Hitler kierował krótkotrwałym koalicyjnym rządem utworzonym przez NSDAP i Niemiecką Narodową Partię Ludową. Pod naciskiem polityków, przemysłowców i innych, prezydent Paul von Hindenburg wyznaczył Hitlera na kanclerza Niemiec w dniu 30 stycznia 1933 r. Wydarzenie to nosi nazwę Machtergreifung (przejęcie władzy). W kolejnych miesiącach NSDAP zastosował proces nazwany Gleichschaltung (koordynacja) w celu konsolidacji władzy. Do czerwca 1933 r. Praktycznie jedynymi organizacjami, które nie były pod kontrolą NSDAP, były wojsko i kościoły.

W ramach ruchu nazistowskiego proponowano różnorodne (coraz bardziej radykalne) „rozwiązania” „kwestii żydowskiej ” zarówno przed rządem NSDAP, jak i po nim, w tym wydalenie i zachęcanie do dobrowolnej emigracji. Powszechne prześladowania niemieckich Żydów rozpoczęły się, gdy tylko NSDAP przejął władzę. Na przykład 1 kwietnia NSDAP zorganizował ogólnokrajowy bojkot przedsiębiorstw należących do Żydów w Niemczech ; zgodnie z ustawą o przywróceniu zawodowej służby cywilnej, która została wdrożona 7 kwietnia, Żydzi zostali wykluczeni ze służby cywilnej; 25 kwietnia nałożono kwoty na liczbę Żydów w szkołach i na uniwersytetach. Żydzi spoza Niemiec odpowiedzieli na te prześladowania bojkotem niemieckich towarów .

Tymczasem w Mandatory Palestine rosnąca populacja żydowska (174 610 w 1931 r., wzrosła do 384 078 w 1936 r.) zdobywała ziemię i rozwijała struktury przyszłego państwa żydowskiego pomimo sprzeciwu ludności arabskiej.Stąd te szacunki, że z Niemiec wyemigrowało do Palestyny 150 tysięcy Żydów a przeszło 50 tysięcy z innych krajów, m.in. w większości z Polski, bo Żydzi byli pewni, że Hitler zaatakuje Polskę i ci bogatsi też emigrowali na szybko z Polski.

Umowa transferowa stosowana przez Palästina Treuhandstelle (Biuro Powierników Palestyny), utworzona została specjalnie w celu pomocy Żydom uciekającym przed reżimem nazistowskim oraz w celu odzyskania części aktywów, które musieli oddać, gdy uciekli z nazistowskich Niemiec.
Hanotea ( הַנּוֹטֵעַ , „plantator”) była firmą Biura Powierników Palestyny zajmującą się sadzeniem cytrusów z siedzibą w Netanji i założoną w 1929 r. przez ugruntowanych żydowskich osadników w Palestynie zaangażowanych w ruch Benei Binyamin. W porozumieniu zawartym z Ministerstwem Gospodarki Rzeszy zablokowane niemieckie konta bankowe potencjalnych imigrantów żydowskich zostały odblokowane, a Hanotea wykorzystała środki z nich na zakup niemieckich produktów rolnych; towary te, wraz z imigrantami, byłyby następnie wysyłane do Palestyny, a imigranci otrzymywali dom lub plantację cytrusów od firmy do tej samej wartości. Dyrektor Hanotei, Sam Cohen, reprezentował firmę w bezpośrednich negocjacjach z Ministerstwem Gospodarki Rzeszy, począwszy od marca 1933 roku.W maju 1933 r. Hanotea złożył wniosek o zezwolenie na transfer kapitału z Niemiec do Palestyny. Podobno ten pilotażowy układ niemiecko-hitlerowski działał pomyślnie i dlatego utorował drogę późniejszemu porozumieniu z Haavara.

Biuro Zaufania i Transferu „Haavara” Ltd. oddała do dyspozycji Banków w Palestynie kwoty w Reichmarks, które zostały oddane do jej dyspozycji przez żydowskich imigrantów z Niemiec. Banki korzystały z tych kwot w Reichmarks w celu dokonywania płatności w imieniu palestyńskich kupców za towary importowane przez nich z Niemiec. Kupcy płacili wartość towarów bankom. W takim samym stopniu, w jakim lokalni kupcy korzystali z tego rozwiązania, import niemieckich towarów posłużył do wycofania kapitału żydowskiego z Niemiec.

Przykład świadectwa wydanego przez Haavarę Żydom emigrującym do Palestyny. The (Transfer), Umowa Haavara i wynegocjowane przez Eliezer Hoofein oraz dyrektora Anglo-Palestine Banku warunki umowy z Niemcami  zostały uzgodnione przez Reich Ministerstwa Gospodarki w 1933 roku i kontynuowana była dzięki niemieckiemu wsparciu rządowemu, choć już od 1936 roku pomoc ta była coraz mniejsza a w 1939 roku została przez Niemców całkowicie zaniechana.

Warto powtórzyć, że zgodnie z opisywaną umową, Żydzi emigrujący z Niemiec mogli wykorzystać swoje aktywa na zakup towarów wyprodukowanych w Niemczech na eksport, ratując w ten sposób swoje osobiste aktywa podczas emigracji. Porozumienie zapewniło znaczący rynek eksportowy dla niemieckich fabryk do rządzonej przez Brytyjczyków Palestyny. W okresie od listopada 1933 r. Do 31 grudnia 1937 roku w ramach programu wywieziono 77 000 000 towarów Reichmark, czyli 22 500 000 USD (wartości w walucie 1938), do żydowskich przedsiębiorstw w Palestynie (tyle zakupili Żydzi towarów Niemieckich).  Do czasu zakończenia programu wraz z początkiem II wojny światowej suma wzrosła do 105 000 000 marek.

Warto też jeszcze raz zwrócić uwagę na fakt, że emigracja dotyczyła tylko bogatych Żydów. Emigranci z kapitałem 1000 funtów (około 5000 dolarów w wartości waluty z lat trzydziestych) mogli przenieść się do Palestyny ​​pomimo poważnych brytyjskich ograniczeń dotyczących imigracji żydowskiej w ramach programu imigranckich inwestorów podobnego do współczesnej wizy EB-5 . Zgodnie z umową o przeniesieniu około 39% funduszy emigranta przekazano na żydowskie komunalne projekty rozwoju gospodarczego, pozostawiając osoby posiadające około 43% środków.

Porozumienie z Haavary było uważane wśród niektórych niemieckich kręgów za możliwy sposób rozwiązania „ problemu żydowskiego ”. Szef oddziału bliskowschodniego ministerstwa spraw zagranicznych, polityk anty-NSDAP Werner Otto von Hentig , poparł politykę osiedlania Żydów w Palestynie. Hentig uważał, że jeśli ludność żydowska zostanie skoncentrowana w jednym obcym podmiocie, wówczas zagraniczna polityka dyplomatyczna i powstrzymanie Żydów stanie się łatwiejsze. Własne wsparcie Hitlera dla Porozumienia z Haavara było niejasne i zróżnicowane w latach trzydziestych. Początkowo Hitler wydawał się obojętny na ekonomiczne szczegóły planu, ale wspierał go w okresie od września 1937 r. Do 1939 roku.

Po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 r. Program został zakończony. [18]

Owo porozumienie było kontrowersyjne zarówno w ramach NSDAP, jak i ruchu syjonistycznego. Jak ujął to historyk Edwin Black , „umowa transferowa rozerwała świat żydowski, zmieniając przywódcę w przywódcę, grożąc buntem, a nawet zabójstwem”. Opozycja przyszła w szczególności ze strony głównego nurtu amerykańskiego kierownictwa Światowego Kongresu Syjonistycznego, w szczególności Abby Hillela Silvera i prezydenta Kongresu Żydów Amerykańskich rabina Stephena Wise . Wise i inni przywódcy antynazistowskiego bojkotu z 1933 r. Sprzeciwiali się porozumieniu, w niewielkim stopniu nie przekonując XIX Kongresu Syjonistycznego w sierpniu 1935 roku.

Prawicowi syjoniści rewizjonistyczni i ich przywódca Władimir Jabotinsky byli jeszcze głośniejsi w opozycji do tej umowy. Gazeta rewizjonistyczna w Palestynie Hazit Haam opublikowała ostre potępienie osób zaangażowanych w porozumienie jako „zdrajców”, a wkrótce potem jeden z negocjatorów Haim Arlosoroff został zamordowany.

Tylko szkoda, że amerykańscy Żydzi nie pomogli tej biedocie z Europy, gdy została poddana strasznemu Holocaustowi. Umyli ręce, ale przecież ci najbogatsi w Holocauście nie zginęli...


Zostaw za sobą dobra, miłości i mądrości ślad...
http://krzysztofjaw.blogspot.com/ kjahog@gmail.com

Post jest chroniony prawem autorskim. Może być kopiowany w całości lub w części jedynie z podaniem źródła na bloggerze: https://krzysztofjaw.blogspot.com/ lub innym forum, gdzie autorsko publikuję. Dotyczy to również gazet i czasopism oraz wypowiedzi medialnych, w których konieczne jest podanie moich personaliów: Krzysztof Jaworucki, bloger "krzysztofjaw".