TW "ZDZISŁAWSKI" HERBU OSTOJA

TW „ZDZISŁAWSKI” HERBU OSTOJA http://blogmedia24.pl/node/59369 http://niepoprawni.pl/blog/1489/scibor-rylski-i-co-teraz Zbigniew Ścibor-Rylski - herbu Ostoja - rodziny Rylskich Zbigniew Dionizy Ścibor-Rylski, ps. Motyl, Stanisław (ur. 10 marca 1917 w Browkach) – polski lotnik, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich. Zbigniew Ścibor-Rylski urodził się 10 marca 1917 w Browkach k. Kijowa, w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Ostoja, syn Oskara Ścibor-Rylskiego i Marii z domu Raciborowskiej. Browki to centralny majątek w kluczu, do którego należały także Spiczyńce (po babce Marszyckiej) i Wolica Zarubieniecka (po dziadkach Raciborowskich). Przydomek Ścibor nadano Rylskim na pocz. XVIII w. Rok po wybuchu rewolucji październikowej, w 1918 uciekł wraz z rodziną do Białej Cerkwi, a następnie do Kijowa. Po zdobyciu Kijowa przez wojska polskie pod dowództwem Edwarda Śmigłego-Rydza opuścił rodzinne strony i w 1920 osiadł w pomniejszonych granicach odrodzonej Rzeczypospolitej. Rodzina Ścibor-Rylskich zamieszkała na Lubelszczyźnie, początkowo w Studziankach, następnie w Zwierzyńcu nad Wieprzem k. Zamościa, gdzie Oskar Ścibor-Rylski otrzymał posadę u hr. Maurycego Klemensa Zamoyskiego w Ordynacji Zamojskiej. Tam w latach 1920–1935 spędził całe swoje dalsze dzieciństwo. Uczęszczał do Realnego Gimnazjum Męskiego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu, a następnie – od IV. klasy – do Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie k. Leszna, gdzie ukończył klasę V i VI. W 1935 Maria Rylska przeniosła się z dziećmi do Kalisza, gdzie w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki Zbigniew Ścibor-Rylski ukończył VII i VIII klasę i w 1937 złożył egzamin dojrzałości typu matematyczno-przyrodniczego. Tuż po maturze zdał egzamin do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w grupie technicznej w Warszawie, poprzedzony kursem szybowcowym w Ustianowej. Początkowo szkolił się na "Wronach" i "Salamandrach" w Ustianowej, a następnie od 1939, w tunelu aerodynamicznym na Politechnice Warszawskiej oraz w obsłudze samolotów PZL-37 "Łoś", PZL-23 "Karaś" i myśliwcach PZL P-7 podczas kursu płatowcowego. W 1939 ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w stopniu sierżanta podchorążego ze specjalnością mechanika silników i przyrządów lotniczych. Jako prymus mający prawo wyboru miejsca dalszej służby, wybrał 1 Pułk Lotniczy na warszawskim Okęciu. Ukończenie studiów i promocję na stopień podporucznika uniemożliwił wybuch II wojny światowej. W czasie obrony z września 1939 roku służył w 1. Pułku Lotniczym. 6 września 1939 wraz z eskadrą pod dowództwem mjr Władysława Prohazko opuścił Warszawę. Początkowo ciężarówkami, następnie – po bitwie pod Mrozami – piechotą, grupa przebijała się na wschód. Dalszy szlak bitewny odbył z Samodzielną Grupą Operacyjną Polesie pod dowództwem gen. bryg. Franciszka Kleeberga. Po kapitulacji pod Kockiem podjął próbę przedarcia się do Rumunii, ale we wsi Krzywda dostał się do niewoli. Po ucieczce z oflagu wrócił do Warszawy i przeszedł do konspiracji, gdzie po poręczeniu, wprowadził go mjr Władysław Prohazko. Został zaprzysiężony we wrześniu 1940 otrzymując pseudonim Stanisław. Od 1940 do czerwca 1943 pracował w Przemysłowo-Handlowych Zakładach Chemicznych Ludwik Spiess i Syn S.A. – spółce farmaceutycznej produkującej leki. W latach 1941–1943 był partyzantem na Kowelszczyźnie. Od stycznia 1944 walczył na całym szlaku bojowym 27 Wołyńskiej Dywizji Armii Krajowej jako dowódca kompanii w batalionie Sokół 50 PP, od lipca 1944 w Warszawie, uczestnik powstania warszawskiego, żołnierz batalionu "Czata 49" w Zgrupowaniu "Radosław". Podczas okupacji hitlerowskiej i walk powstańczych dowódca 2 kompanii I batalionu 50 Pułku Piechoty. Koniec wojny zastał mjr Zbigniewa Ścibor-Rylskiego "Motyla" w Łowiczu. W związku z zakończeniem działań wojennych, 7 maja 1945 zameldował ppłk Janowi Mazurkiewiczowi "Radosławowi", że postanowił zakończyć pracę konspiracyjną i wyjechać do Poznania. Po wojnie początkowo trudnił się chałupnictwem z żoną Zofią Rylską 1°voto Rapp, 2°voto Kochańska (drugą żoną cc Jana Kochańskiego "Jarmy"). Od 1946 inspektor techniczny w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich, a od 1949 r. kierownik Biura Samochodów Remontowanych Motozbyt w Poznaniu. Następnie od 1956 pracował jako inspektor techniczny na terenie województwa poznańskiego w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych INCO. Na emeryturę przeszedł w 1977. Według dokumentów zgromadzonych w IPN, w 1947 został zarejestrowany przez Wydział I Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu jako TW „Zdzisławski” i był wykorzystywany przez służby do 1964. Przynajmniej od 1956 miał także współpracować z I i II departamentem MSW, rozpracowując m. in. środowiska polonijne w USA i Międzynarodowe Targi Poznańskie). W sierpniu 1984 wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40 Rocznicy Powstania Warszawskiego. Członek związku 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Związku Kleberczyków Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie. Należał do grupy inicjatywnej utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, był też w składzie Rady Honorowej Budowy Muzeum. Od 1 grudnia 2004 jest członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Rodzeństwo – trzy siostry: Kalina, Ewa, Danuta, żona – Zofia Kochańska, ps. Marie Springer, żołnierz wywiadu KG AK, potomstwo – syn Maciej. http://blogmedia24.pl/node/59369 http://niepoprawni.pl/blog/1489/scibor-rylski-i-co-teraz