Odmieńcy czyli antyści

I jeszcze to, co dzisiaj widać najwyraźniej: demokratycznie wybrana władza odchodzi od zasad demokracji liberalnej i państwa prawa. Idzie w kierunku populistycznej i narodowej demokracji ludowej - albo nawet tylko stwarza pozory takiej demokracji, bo faktycznie rządzi krajem jedna osoba. Nie ma ona żadnej prawnej legitymacji dla swojej władzy: nie jest urzędnikiem państwowym, nie jest ani wybranym, ani dynastycznym królem; nie ponosi prawnej odpowiedzialności za swoje decyzje. W tak zarządzanych krajach nie ma ani rozwoju ekonomicznego, ani spokoju społecznego; są kryzysy, agresja, regres.

>> I do tego odwieczny konflikt lini Arystotelesa i linii Platona - link

Przez dzieje ludzkości przewija się
tragiczne prawo dzielenia się większych społeczeństw na dwa
przeciwstawne obozy ideowe. Przy czym im wyższy był poziom społeczny,
kulturowy i duchowy, tym ów podział był ostrzejszy. Wystąpiło to bardzo
wyraziście w społecznościach starożytnej Grecji i Rzymu, gdzie już od VI
w. p.n.Chr. jednej społeczności, zawsze najliczniejszej, przewodziła
idea boga Apolla, a drugiej, znacznie mniej licznej, ale za to bardzo
destruktywnej, przewodziła idea boga Bachusa (Dionizosa).

Trzeba zatem poczynić pewną refleksję historiozoficzną. Otóż potocznie
sądzi się, że rozwój cywilizacyjny i duchowy zarazem biegną do przodu i
do góry po linii prostej, tymczasem historia powszechna pokazuje, że
choć rozwój techniczny idzie raczej po linii prostej wzwyż, to rozwój
duchowy, jeśli w ogóle nie pozostaje na tym samym poziomie, to biegnie
raczej po sinusoidzie, raz wyżej, raz niżej. A dziś wydaje się, że linia
ta ma swoje „siodło” w całym świecie, a szczególnie w UE i ostatnio
także w Polsce, co się staje bardzo smutne i aż haniebne.
Ludzie typu apollińskiego

Typ apolliński uosabiał w Grecji ok. VI w. p.n.Chr. Orfeusz, z czasem
już z całą swoją szkołą i naśladowcami. Mityczny Orfeusz to syn
Apollona, boga słońca, wiosny, kultury i wszystkich muz. A zatem przez
całe wieki czciciele Apollona to mieli być ludzie duchowi, mający w
sobie pierwiastek boski, ludzie dobra, światła, prawdy, kultury,
prawości, poezji, muzyki poruszającej bogów, przyrodę i skały, jak miał
to czynić Orfeusz. Ludzie wierzący w najwyższe wartości, w prawdę,
duchową miłość, szlachetność, nieśmiertelność duszy, mający poczucie
jedności ludzkiej, konieczności służenia społeczności, państwu i Bogu,
żyjący w czystości i sprawiedliwości, pokoju i odpowiedzialności. Życie
orfickie to doskonalenie się w cnotach, oczyszczanie z grzechów i
budowanie świata piękna, polegającego na światłości, harmonii, proporcji
i uwznioślaniu duszy.

Sam Orfeusz miał być śpiewakiem, lirnikiem, poetą, prorokiem,
propagatorem czystości życia i autorem religijności zespalającej z
bóstwem. Miał zostać rozszarpany przez feministki, bachantki z Tracji za
to, że potępiał ich orgie i kult ciała.
Świat bachański

W totalnej opozycji do apollonistów pozostawali bachanci, czciciele boga
Bachusa. Bachus był bogiem wina, żywej przyrody, zabaw, uczt i
hulaszczego życia. Jego kult przyszedł do Grecji z Tracji w VI w.
p.n.Ch. i w początkach napotykał duże opory ze strony apollonistów, ale z
czasem się przyjął, zwłaszcza w postaci tzw. bachanaliów, które były
misteriami ku czci boga Bachusa. Do Wielkiej Grecji wprowadził je kapłan
grecki, a do Rzymu, najbardziej rozwinięte, kapłanka Pocula Aninia.
Największe bachanalia odbywały się w południowej Italii, na Awentynie i w
Ostii. Na początku urządzały je same kobiety, po kilku latach już z
mężczyznami, kilka razy w roku. Uzyskiwały coraz większy wpływ na życie
rzymskie.

Bachanalia to świat absolutnie antyapolliński: kult orgiastyczny, tańce w
przebraniu, w przeświecających sukniach, z rogami na głowie, kręcenie
się w koło, latanie z pochodniami, szał, konwulsje, wrzaski, piski,
wycia, kult szału, twarze jak w transie pseudomistycznym, dzikie, żądne
plugastwa, ekstaza swobody. Poszły za tym: rozpusta, także pederastia,
pijaństwo, wielkie kłamstwa, grabieże, korupcja, bluźnierstwa,
morderstwa, otrucia, spiski polityczne, ataki na władze, odrzucanie
prawa i etyki, prześladowania, nieraz krwawe, inaczej myślących, rzekome
objawienia, drwienie z bogów apollińskich. Motorem wszystkiego było
wyzwolenie, uwolnienie od nakazów, zakazów, tradycji, porządku
społecznego i inicjacja nowego życia, nowego świata, zwłaszcza przez
swobodne zaspokajanie wszystkich popędów i namiętności.

W Rzymie republikańskim doszło do tego, że zainterweniował senat z
wojskiem w roku 186 p.n.Chr. i wytoczono wielki proces przeciwko 7
tysiącom bachantów. W samym Rzymie aresztowano 3 tysiące osób. Wiele
skazano na karę śmierci. Rzymianie mieli poczucie ładu i prawa. Jeszcze
raz powtarzam: zainterweniował senat Republiki Rzymskiej. Jednakże
bachanaliów całkowicie wygasić się nie udało środkami administracyjnymi.
Zrobiło to dopiero po kilku wiekach chrześcijaństwo.
Świat bachański dziś

Oto świat dzisiejszy jest zalewany przez bachalizm, i to już nie nocą i z
ukrycia, ale w biały dzień i z oficjalnym atakiem na cały porządek
apolliński. Nie sposób powiedzieć tu wszystko. Wspomnijmy pokrótce o
kilku zasadniczych syndromach.

1. Wolność ku zniewoleniu. Niewątpliwie bachalizm płynie głównie z
prądem dążenia do totalnej „wolności”. Tyle że jest to wolność oszukana,
sromotna niewola ubrana w szaty i hasła wolności. Ma to być wolność od
Boga, religii, etyki, prawa, prawdy absolutnej, od dobra, piękna,
rozumu, mądrości, tradycji, miłości szlachetnej i od sensu. Totalna
tendencja do wolności jest pokusą wieczną, kusi nią jednak sam diabeł
aniołów, ludzi i świat. Owszem, wolność jest konieczną strukturą osoby,
bez niej nie bylibyśmy ludźmi. Ale ta „wolność dla jednostki od
wszystkiego” jest diabelską podróbką. Zwróćmy uwagę choćby tylko na
niektóre zjawiska potoczne! Oto zakłamani politycy zazwyczaj
„ofiarowują” wolność innym, ale tylko po to, by mogli ich sobie pozyskać
i zniewolić. I tak młodzieży głosi się wolność od etyki seksualnej,
nierobom wolność od cięższej pracy, kombinatorom wolność od kontroli,
korupcjonistom – sądy przedawniające, zdrajcom ojczyzny tłumaczą
„naukowo”, że dziś już ojczyzn nie ma, aborcjonistom tłumaczą
„postępowo”, że zabita istota nie była człowiekiem, oszustów pocieszają,
że dziś już prawdy nie ma, a przeżywającym wielkie grzechy wyjaśniają,
że grzech to wymysł księży. Dlaczego tak wielu ludzi niby mądrych i
wykształconych nie może zrozumieć, że nie ma wolności bez prawa, bez
prawdy, bez miłości, bez sprawiedliwości, bez ciężkiej pracy i że
potworny egoizm nie jest żadną wolnością, lecz najcięższą niewolą w
szponach zła?

2. Totalna opozycja. Również typowo bachiczna jest postawa totalnej
opozycji, która przeciwstawia się bardzo ostro postawie apollińskiej.
Opiera się ona na obłędnych założeniach: że władza wybrana przez
większość wyborców jest nielegalna, że wyborcy w swych wyborach
popełnili wielki błąd lub nawet przestępstwo, że władza należy się tylko
niewybranym, że tylko opozycja jest we wszystkim kompetentna, posiada
pełną prawdę i jest w pełni etyczna itd. Że nawet uchwały i ustawy
ratujące życie muszą być odrzucane.

A przy tym wszystkim jest zasadnicza sprzeczność, którą mało kto
zauważa. Oto nowa władza jest nielegalna, bo jest za takimi wartościami,
jak: naród, państwo, ojczyzna, rodzina, Kościół, suwerenność, tradycja
itd., a opozycja, gdyby była wybrana, to byłaby za odsunięciem tych
wartości na dalszy plan, a pierwsze miejsce zajęłyby właściwie ateizm,
niesuwerenność i beznarodowość, bezojczyźnianość, czysty materializm.
Niektórzy, co bardziej roztropni, powiadają, że będą popierać dobre
decyzje władzy. Ale kto będzie oceniał, czy są to decyzje dobre? Racji
trzeba dowieść. Przy złej woli każde zachowanie przeciwnika może być
uznane za złe. Jest bowiem prawie powszechny taki idiotyzm, że nasz
przełożony nie chce dialogu, że jest niedemokratyczny. Dlaczego? Bo nie
przyjmuje mojego zdania w całości. Przecież w obszarze państwowym takie
zdania nie mogą funkcjonować. 3. Totalne zakłamanie. Do wielkiej
polityki nie powinni iść ludzie niemądrzy, głęboko niemoralni, egoiści,
chciwi, a przede wszystkim fałszywi i zakłamani; nie powinni dostawać
się, przynajmniej na wyższe stanowiska, czy to świeckie, czy to
kościelne. Dziś widzimy, że tacy nie powinni być także dziennikarzami,
artystami i twórcami kultury. Już po wielekroć człowiek woli kogoś
nieprzyjaznego, ale szczerego, jak pewnego prezydenta, który mówi do
nas, Polaków: „wy macie zasady, a my mamy fundusze”.

Dlaczego tak wielu ludzi spośród inteligencji nie chce prawdy, światła,
pokoju, rzetelności, życzliwości, tworzenia dobra, naturalności, tylko
wszystko jakoś zakłamują: i Polskę, i swoją wspólnotę, i kulturę, i
samych siebie? Co tak niektórych wabi do świata kłamstwa? Nieraz to
robią w jakimś szale, bezwzględnie i jakby mieli posłannictwo
oszukiwania, jak w przypadku głosicieli niemoralnych i przestępczych
ideologii. Jakże trudno jest słuchać takich ludzi w rozmowach zwykłych i
w dyskusjach publicznych, kiedy niemal każde zdanie jest zakłamane,
kiedy kłamliwość jest wprost wymalowana na ich twarzach. W ogóle zresztą
coś się stało współczesnym ludziom „publicznym”, że kłamanie jest
główną strukturą ich mówienia, działania i życia.

Takie zafałszowanie człowieczeństwa i piękna jest także w dziedzinie
dzisiejszej twórczości artystycznej w stylu bluźnierczym i morderczym
duchowo, jak ostatnio w walce z krzyżem posmoleńskim i teraz z
wystawianiem „Klątwy”. Tylu jest w Warszawie bachantów i tyle bachantek,
którym, nawet podobno i katolickim, nie sposób wytłumaczyć, że akt
bluźnierstwa i przestępstwa nie jest ani sztuką, ani pięknem. Przez to
sama stolica Polski jest fałszowana. Ale pycha i złość wielu ludzi nie
ma bojaźni Bożej. Sługa Boży Prymas August Hlond mówił przed wojną, żeby
Warszawa bała się kary Bożej. Odpowiadano mu, że to głupota dewocji, bo
Bóg jest miłosierny i jest „z nimi”. Dziś tak samo mówią bachanci. A
jeśli Prymas Hlond miał ducha proroczego? To, co się stało z Warszawą,
nie było błogosławieństwem Pana historii, choć narodziło się tak wielu
świętych męczenników. Czy miłosierny Jezus nie powiedział do pewnej
stolicy: „Bo przyjdą na ciebie dni…” (Łk 19,43). Zwyrodnienie sztuki i
kultury zawsze zwiastuje jakiś kres. 4. Totalna nienawiść. Trudno
wytłumaczyć, dlaczego dzisiejsi bachanci mają taką totalną nienawiść do
ludzi typu apollińskiego i – co jeszcze bardziej dziwne – wiedząc, że
dla chrześcijanina nienawiść jest największym grzechem, oskarżają o
totalną nienawiść właśnie ludzi, którzy nie mają nienawiści do nich.
Jest to chyba dalszy ciąg demonicznego zakłamania. Może przez swą
totalną nienawiść do partii zwycięskich, do braci Kaczyńskich i do
Polaków typu apollińskiego chcą rzeczywiście sprowokować jakąś
spektakularną akcję ze strony nienawidzonych, żeby oszukać całą scenę
katolicką w Polsce i w Europie? Ale raczej trzeba się obawiać, że
ideologia bachańska opanowała ich już tak dalece, że po prostu robią to
wszystko z nienawiści do prawdy, dobra i piękna w klasycznej postaci, do
klasycznej Polski i do Kościoła Chrystusowego, a także z wściekłości –
niektórych ośrodków naszych i zagranicznych zaborczych, że Orzeł Biały
wyrwał się już im z rąk myśliwskich. Jakże inaczej tłumaczyć te ataki na
krzyż po Smoleńsku, brutalne ataki na ludzi modlących się na grobach
swoich zmarłych albo też na wiarę i czystość dzieci i młodzieży.
Varia

Jest jeszcze tak dużo cierpień, które nam zadają ideologiczni
niszczyciele, obcy i nasi.

Nie można ciągle zrozumieć żądań feministek, żeby prawo pozwalało im
decydować dowolnie o życiu ich dziecka, żeby w szkołach była
przedstawiana pseudonauka o gender, żeby wolno było sugerować dzieciom i
młodzieży samogwałty, żeby dziewczęta mogły kupować poronną pigułkę
ellaOne bez recepty, żeby państwo finansowało in vitro, żeby uznać za
małżeńskie związki homoseksualne, żeby znieść „500+”, poczynając od
drugiego dziecka, żeby uznać religię i Kościół za omylne w nauce o
małżeństwie i rodzinie, żeby oficjalnie uważać kobiety za zdolniejsze,
lepsze i uczciwsze pracownice niż mężczyźni itp. Bardzo smutny był jeden
transparent z hasłem: „Dość wyzysku reprodukcyjnego” – czyżby od teraz
mieli rodzić w sobie mężczyźni albo tylko jakieś inkubatory techniczne,
od zapłodnienia do końca? Czyżby mężczyzna i kobieta mieli być tylko
swoimi wrogami? To wszystko jest chore, jak mówią normalni ludzie.

Albo niektórzy nowocześni bachiści polscy cieszą się z tragedii
smoleńskiej, a także radują się bardzo, gdy nowej władzy coś się nie
udaje, i wolno pewnym osobom wołać, żeby zabić Jarosława Kaczyńskiego –
bo może Polskę usamodzielnić i uratować przed rozgrabieniem.

Wmawiają, że korupcjoniści z kręgu dawnej władzy są niewinni, a są
oskarżani tylko z motywów politycznych i ewentualni sędziowie okazaliby
się w służbie politycznej.

Są ciągle szkalowani zarówno Żołnierze Wyklęci, jak i dawni nasi
bohaterowie oraz wybitne jednostki, żeby nie rozbudzać patriotyzmu. Z
tego ma wychodzić, że wszyscy nasi wielcy byli łajdakami, a jeśli
rzeczywiście był ktoś wielki, to tylko nie etniczny Polak.

Atakowany jest bezzasadnie prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump i
jego rząd, żeby nie doszło do głębszych więzi między Polską a Ameryką,
zwłaszcza w przywracaniu klasycznych wartości w życiu publicznym.

Woła się ciągle, byśmy wstąpili do strefy euro, bo wtedy osłabimy naszą
swobodę i państwo.

Nasi bachanci chcą utrzymać naszą wielką zależność od obcych koncernów
medialnych (co najmniej w trzech czwartych), jak np. koncern
niemiecko-szwajcarski Ringier Axel Springer, żebyśmy trwali jako poddani
ideologii zachodniej i posiadali pewnego rodzaju świadomość zależności
kolonialnej. W tym też celu media zachodnie i światowe bardzo nas
oczerniają.

Gwałtownie jest popierana idea przyjmowania do nas mas, może nawet
wielomilionowych, imigrantów, przeważnie muzułmańskich, bo inżynierowie
duchowi współczesnej UE chcą stworzyć „nowego człowieka”, „nowe państwo”
i multi-kulti, głównie żeby zniszczyć naszą kulturę i Kościół, które
dla tych strategów stanowią wielką przeszkodę w ich planach. Dołącza się
do tego obawa, że nasza postawa religijna może „zarazić” mdlejące
Kościoły zachodnie.

Nasi bachanci próbują ustawić samorządy przeciwko władzy państwowej,
inspirują demonstracje specjalnych najemników przeciwko Polsce. W
rezultacie chcą społeczeństwo rozbić, zmęczyć, sparaliżować rząd i
dostać w swe ręce Polskę, nawet choćby konającą. Takiej haniebnej
perfidii jeszcze w Polsce nie było, wiek XVIII, wiek zaborów, to był
Wersal w porównaniu ze współczesnymi próbami zniszczenia
Rzeczypospolitej.

W całości niszczy się zmysł etyczny i moralny, bo on stanowi potężny
hamulec w lepieniu nowego człowieka i społeczeństwa, czysto
materialistycznego, pozbawionego dążenia do wyższych wartości, a
zwłaszcza religijnego, głównie katolickiego. Słabsze wyznania i religie
podburza się przeciwko Kościołowi. Na przykład w Kodeksie Handlowym nie
ma już ani śladu dawnej części etyki handlowej (Piotr Ł.J.
Andrzejewski). Zresztą etykę wyrzuca się ze wszystkich dziedzin życia
publicznego, a wykłady etyki niereligijnej pokazują, że takowa nie
istnieje, poza strzępami tradycji religijnej. Największą słabością
ideologii UE jest brak etyki we właściwym znaczeniu tego słowa, a etyka
chrześcijańska jest wyrzucona.

Hańbą okryły i siebie, i Polskę uniwersytety: Jagielloński, Warszawski,
Wrocławski i Mikołaja Kopernika w Toruniu, ponieważ nie zgodziły się na
prelekcję Żydówki amerykańskiej Rebeki Kiessling, która została poczęta z
gwałtu i miała być zabita, ale uratował ją zakaz aborcji. Jeździ teraz
po świecie z odczytami w obronie życia nienarodzonych i mówi, że
pierwszy raz zdarzyło się właśnie w Polsce, że jej nie wpuścili na
uniwersytet z odczytem, jakoby nienaukowym. To coś tragicznego, że
uczeni polscy upadli tak nisko moralnie i kulturowo. Dobrze, że zostali
pouczeni przez wicepremiera Jarosława Gowina. Może tamci rektorzy bali
się bojówek bachińskich? Dobrze, ale kto wychował te bojówki albo kto
nimi teraz dowodzi? Kiessling została przyjęta tylko przez uniwersytety
katolickie. Zapewne będą z tego powodu jeszcze bardziej krytykowane.
Potrzeba doktryny

Utrwalił się dziś ogólnie pogląd, że postępowanie człowieka dobre albo
złe jest zależne raczej tylko od przypadkowej sytuacji, a więc gdy się
chce tworzyć dobro, to wystarczy tylko odpowiednie oddziaływanie
praktyczne na sytuację, na dany przypadek.

Albo: dwoje ludzi dyskutuje, czy aborcja jest grzechem czy czymś dobrym,
i dostaje białej gorączki. Nie uświadamiają sobie, że zakładają
przeciwstawne systemy i kodeksy etyczne, np. któraś strona może
przyjmować materializm, dla którego grzech nie istnieje.

W ogóle dla mądrego człowieka poglądy nie są rozsypane jak mak, każde
ziarnko sobie, ale żeby były logiczne, muszą tworzyć organiczną całość.
Kiedyś prof. Roman Ingarden miał publiczny odczyt na Uniwersytecie Marii
Curie-Skłodowskiej w Lublinie i mówił o sądzie egzystencjalnym, czy coś
istnieje, czy nie istnieje. Po wykładzie w dyskusji pewien student
filozofii zaatakował go gwałtownie, że osłabia poznanie zmysłowe na
rzecz umysłowego. W odpowiedzi profesor zapytał: „Jaki pan wyznaje
system?”. Student odpowiedział: „Żaden”. „To wypowiedź pana nie ma sensu
i nie zasługuje na odpowiedź”. Albo: do niczego nie prowadzi dyskusja z
prawnikiem liberalnym, jak długa ma być kara więzienia za jakieś
przestępstwo, gdyż jako liberał uważa on, że kara nie naprawia
człowieka, lecz w ogóle czyni karanego jeszcze gorszym.

Tak to cała potworność ludobójstw, bolszewizmu, hitleryzmu, polpotyzmu,
maoizmu, terroryzmu rodzi się przede wszystkim z potwornej ideologii,
której zwykli realizatorzy mogą nawet sobie nie uświadamiać konkretnie.
Wszystkie wielkie działania społeczne – pomijając choroby psychiczne –
wypływają najpierw z rozumu, z poglądów, z doktryny, ze światopoglądu.
Dlatego u nas nie można mówić o jakimś głębszym zjednoczeniu
Zjednoczonej Prawicy z opozycją, bo opozycja jest opanowana przez złą
ideologię: przez skrajny i nieetyczny liberalizm, lewactwo, ateizm
społeczno-polityczny i postmodernizm nihilistyczny.

Niektórzy mówią, że można się pogodzić w wielu dziedzinach na
płaszczyźnie praktycznej. Ale jest to co najmniej krótkotrwałe, jeśli w
ogóle możliwe, bo cała opozycja musiałaby zrezygnować ze swoich złych
dogmatów, które niszczą z natury rzeczy całe życie społeczno-polityczne i
duchowe społeczeństw. Toteż z naszej strony trzeba przede wszystkim
wypracować mocną ideologię prawdy i dobra, oczyszczoną z dziedzictwa
marksizmu, liberalizmu i nihilizmu. Ze złymi, nieraz potwornymi,
ideologiami trzeba walczyć nie tylko praktycznie, ale jednocześnie
przede wszystkim naukowo, teoretycznie, systemowo.

rzez dzieje ludzkości przewija się tragiczne prawo dzielenia się
większych społeczeństw na dwa przeciwstawne obozy ideowe. Przy czym im
wyższy był poziom społeczny, kulturowy i duchowy, tym ów podział był
ostrzejszy. Wystąpiło to bardzo wyraziście w społecznościach starożytnej
Grecji i Rzymu, gdzie już od VI w. p.n.Chr. jednej społeczności, zawsze
najliczniejszej, przewodziła idea boga Apolla, a drugiej, znacznie
mniej licznej, ale za to bardzo destruktywnej, przewodziła idea boga
Bachusa (Dionizosa).

Trzeba zatem poczynić pewną refleksję historiozoficzną. Otóż potocznie
sądzi się, że rozwój cywilizacyjny i duchowy zarazem biegną do przodu i
do góry po linii prostej, tymczasem historia powszechna pokazuje, że
choć rozwój techniczny idzie raczej po linii prostej wzwyż, to rozwój
duchowy, jeśli w ogóle nie pozostaje na tym samym poziomie, to biegnie
raczej po sinusoidzie, raz wyżej, raz niżej. A dziś wydaje się, że linia
ta ma swoje „siodło” w całym świecie, a szczególnie w UE i ostatnio
także w Polsce, co się staje bardzo smutne i aż haniebne.
Ludzie typu apollińskiego

Typ apolliński uosabiał w Grecji ok. VI w. p.n.Chr. Orfeusz, z czasem
już z całą swoją szkołą i naśladowcami. Mityczny Orfeusz to syn
Apollona, boga słońca, wiosny, kultury i wszystkich muz. A zatem przez
całe wieki czciciele Apollona to mieli być ludzie duchowi, mający w
sobie pierwiastek boski, ludzie dobra, światła, prawdy, kultury,
prawości, poezji, muzyki poruszającej bogów, przyrodę i skały, jak miał
to czynić Orfeusz. Ludzie wierzący w najwyższe wartości, w prawdę,
duchową miłość, szlachetność, nieśmiertelność duszy, mający poczucie
jedności ludzkiej, konieczności służenia społeczności, państwu i Bogu,
żyjący w czystości i sprawiedliwości, pokoju i odpowiedzialności. Życie
orfickie to doskonalenie się w cnotach, oczyszczanie z grzechów i
budowanie świata piękna, polegającego na światłości, harmonii, proporcji
i uwznioślaniu duszy.

Sam Orfeusz miał być śpiewakiem, lirnikiem, poetą, prorokiem,
propagatorem czystości życia i autorem religijności zespalającej z
bóstwem. Miał zostać rozszarpany przez feministki, bachantki z Tracji za
to, że potępiał ich orgie i kult ciała.
Świat bachański

W totalnej opozycji do apollonistów pozostawali bachanci, czciciele boga
Bachusa. Bachus był bogiem wina, żywej przyrody, zabaw, uczt i
hulaszczego życia. Jego kult przyszedł do Grecji z Tracji w VI w.
p.n.Ch. i w początkach napotykał duże opory ze strony apollonistów, ale z
czasem się przyjął, zwłaszcza w postaci tzw. bachanaliów, które były
misteriami ku czci boga Bachusa. Do Wielkiej Grecji wprowadził je kapłan
grecki, a do Rzymu, najbardziej rozwinięte, kapłanka Pocula Aninia.
Największe bachanalia odbywały się w południowej Italii, na Awentynie i w
Ostii. Na początku urządzały je same kobiety, po kilku latach już z
mężczyznami, kilka razy w roku. Uzyskiwały coraz większy wpływ na życie
rzymskie.

Bachanalia to świat absolutnie antyapolliński: kult orgiastyczny, tańce w
przebraniu, w przeświecających sukniach, z rogami na głowie, kręcenie
się w koło, latanie z pochodniami, szał, konwulsje, wrzaski, piski,
wycia, kult szału, twarze jak w transie pseudomistycznym, dzikie, żądne
plugastwa, ekstaza swobody. Poszły za tym: rozpusta, także pederastia,
pijaństwo, wielkie kłamstwa, grabieże, korupcja, bluźnierstwa,
morderstwa, otrucia, spiski polityczne, ataki na władze, odrzucanie
prawa i etyki, prześladowania, nieraz krwawe, inaczej myślących, rzekome
objawienia, drwienie z bogów apollińskich. Motorem wszystkiego było
wyzwolenie, uwolnienie od nakazów, zakazów, tradycji, porządku
społecznego i inicjacja nowego życia, nowego świata, zwłaszcza przez
swobodne zaspokajanie wszystkich popędów i namiętności.

W Rzymie republikańskim doszło do tego, że zainterweniował senat z
wojskiem w roku 186 p.n.Chr. i wytoczono wielki proces przeciwko 7
tysiącom bachantów. W samym Rzymie aresztowano 3 tysiące osób. Wiele
skazano na karę śmierci. Rzymianie mieli poczucie ładu i prawa. Jeszcze
raz powtarzam: zainterweniował senat Republiki Rzymskiej. Jednakże
bachanaliów całkowicie wygasić się nie udało środkami administracyjnymi.
Zrobiło to dopiero po kilku wiekach chrześcijaństwo.
Świat bachański dziś

Oto świat dzisiejszy jest zalewany przez bachalizm, i to już nie nocą i z
ukrycia, ale w biały dzień i z oficjalnym atakiem na cały porządek
apolliński. Nie sposób powiedzieć tu wszystko. Wspomnijmy pokrótce o
kilku zasadniczych syndromach.

1. Wolność ku zniewoleniu. Niewątpliwie bachalizm płynie głównie z
prądem dążenia do totalnej „wolności”. Tyle że jest to wolność oszukana,
sromotna niewola ubrana w szaty i hasła wolności. Ma to być wolność od
Boga, religii, etyki, prawa, prawdy absolutnej, od dobra, piękna,
rozumu, mądrości, tradycji, miłości szlachetnej i od sensu. Totalna
tendencja do wolności jest pokusą wieczną, kusi nią jednak sam diabeł
aniołów, ludzi i świat. Owszem, wolność jest konieczną strukturą osoby,
bez niej nie bylibyśmy ludźmi. Ale ta „wolność dla jednostki od
wszystkiego” jest diabelską podróbką. Zwróćmy uwagę choćby tylko na
niektóre zjawiska potoczne! Oto zakłamani politycy zazwyczaj
„ofiarowują” wolność innym, ale tylko po to, by mogli ich sobie pozyskać
i zniewolić. I tak młodzieży głosi się wolność od etyki seksualnej,
nierobom wolność od cięższej pracy, kombinatorom wolność od kontroli,
korupcjonistom – sądy przedawniające, zdrajcom ojczyzny tłumaczą
„naukowo”, że dziś już ojczyzn nie ma, aborcjonistom tłumaczą
„postępowo”, że zabita istota nie była człowiekiem, oszustów pocieszają,
że dziś już prawdy nie ma, a przeżywającym wielkie grzechy wyjaśniają,
że grzech to wymysł księży. Dlaczego tak wielu ludzi niby mądrych i
wykształconych nie może zrozumieć, że nie ma wolności bez prawa, bez
prawdy, bez miłości, bez sprawiedliwości, bez ciężkiej pracy i że
potworny egoizm nie jest żadną wolnością, lecz najcięższą niewolą w
szponach zła?

2. Totalna opozycja. Również typowo bachiczna jest postawa totalnej
opozycji, która przeciwstawia się bardzo ostro postawie apollińskiej.
Opiera się ona na obłędnych założeniach: że władza wybrana przez
większość wyborców jest nielegalna, że wyborcy w swych wyborach
popełnili wielki błąd lub nawet przestępstwo, że władza należy się tylko
niewybranym, że tylko opozycja jest we wszystkim kompetentna, posiada
pełną prawdę i jest w pełni etyczna itd. Że nawet uchwały i ustawy
ratujące życie muszą być odrzucane.

A przy tym wszystkim jest zasadnicza sprzeczność, którą mało kto
zauważa. Oto nowa władza jest nielegalna, bo jest za takimi wartościami,
jak: naród, państwo, ojczyzna, rodzina, Kościół, suwerenność, tradycja
itd., a opozycja, gdyby była wybrana, to byłaby za odsunięciem tych
wartości na dalszy plan, a pierwsze miejsce zajęłyby właściwie ateizm,
niesuwerenność i beznarodowość, bezojczyźnianość, czysty materializm.
Niektórzy, co bardziej roztropni, powiadają, że będą popierać dobre
decyzje władzy. Ale kto będzie oceniał, czy są to decyzje dobre? Racji
trzeba dowieść. Przy złej woli każde zachowanie przeciwnika może być
uznane za złe. Jest bowiem prawie powszechny taki idiotyzm, że nasz
przełożony nie chce dialogu, że jest niedemokratyczny. Dlaczego? Bo nie
przyjmuje mojego zdania w całości. Przecież w obszarze państwowym takie
zdania nie mogą funkcjonować. 3. Totalne zakłamanie. Do wielkiej
polityki nie powinni iść ludzie niemądrzy, głęboko niemoralni, egoiści,
chciwi, a przede wszystkim fałszywi i zakłamani; nie powinni dostawać
się, przynajmniej na wyższe stanowiska, czy to świeckie, czy to
kościelne. Dziś widzimy, że tacy nie powinni być także dziennikarzami,
artystami i twórcami kultury. Już po wielekroć człowiek woli kogoś
nieprzyjaznego, ale szczerego, jak pewnego prezydenta, który mówi do
nas, Polaków: „wy macie zasady, a my mamy fundusze”.

Dlaczego tak wielu ludzi spośród inteligencji nie chce prawdy, światła,
pokoju, rzetelności, życzliwości, tworzenia dobra, naturalności, tylko
wszystko jakoś zakłamują: i Polskę, i swoją wspólnotę, i kulturę, i
samych siebie? Co tak niektórych wabi do świata kłamstwa? Nieraz to
robią w jakimś szale, bezwzględnie i jakby mieli posłannictwo
oszukiwania, jak w przypadku głosicieli niemoralnych i przestępczych
ideologii. Jakże trudno jest słuchać takich ludzi w rozmowach zwykłych i
w dyskusjach publicznych, kiedy niemal każde zdanie jest zakłamane,
kiedy kłamliwość jest wprost wymalowana na ich twarzach. W ogóle zresztą
coś się stało współczesnym ludziom „publicznym”, że kłamanie jest
główną strukturą ich mówienia, działania i życia.

Takie zafałszowanie człowieczeństwa i piękna jest także w dziedzinie
dzisiejszej twórczości artystycznej w stylu bluźnierczym i morderczym
duchowo, jak ostatnio w walce z krzyżem posmoleńskim i teraz z
wystawianiem „Klątwy”. Tylu jest w Warszawie bachantów i tyle bachantek,
którym, nawet podobno i katolickim, nie sposób wytłumaczyć, że akt
bluźnierstwa i przestępstwa nie jest ani sztuką, ani pięknem. Przez to
sama stolica Polski jest fałszowana. Ale pycha i złość wielu ludzi nie
ma bojaźni Bożej. Sługa Boży Prymas August Hlond mówił przed wojną, żeby
Warszawa bała się kary Bożej. Odpowiadano mu, że to głupota dewocji, bo
Bóg jest miłosierny i jest „z nimi”. Dziś tak samo mówią bachanci. A
jeśli Prymas Hlond miał ducha proroczego? To, co się stało z Warszawą,
nie było błogosławieństwem Pana historii, choć narodziło się tak wielu
świętych męczenników. Czy miłosierny Jezus nie powiedział do pewnej
stolicy: „Bo przyjdą na ciebie dni…” (Łk 19,43). Zwyrodnienie sztuki i
kultury zawsze zwiastuje jakiś kres. 4. Totalna nienawiść. Trudno
wytłumaczyć, dlaczego dzisiejsi bachanci mają taką totalną nienawiść do
ludzi typu apollińskiego i – co jeszcze bardziej dziwne – wiedząc, że
dla chrześcijanina nienawiść jest największym grzechem, oskarżają o
totalną nienawiść właśnie ludzi, którzy nie mają nienawiści do nich.
Jest to chyba dalszy ciąg demonicznego zakłamania. Może przez swą
totalną nienawiść do partii zwycięskich, do braci Kaczyńskich i do
Polaków typu apollińskiego chcą rzeczywiście sprowokować jakąś
spektakularną akcję ze strony nienawidzonych, żeby oszukać całą scenę
katolicką w Polsce i w Europie? Ale raczej trzeba się obawiać, że
ideologia bachańska opanowała ich już tak dalece, że po prostu robią to
wszystko z nienawiści do prawdy, dobra i piękna w klasycznej postaci, do
klasycznej Polski i do Kościoła Chrystusowego, a także z wściekłości –
niektórych ośrodków naszych i zagranicznych zaborczych, że Orzeł Biały
wyrwał się już im z rąk myśliwskich. Jakże inaczej tłumaczyć te ataki na
krzyż po Smoleńsku, brutalne ataki na ludzi modlących się na grobach
swoich zmarłych albo też na wiarę i czystość dzieci i młodzieży.
Varia

Jest jeszcze tak dużo cierpień, które nam zadają ideologiczni
niszczyciele, obcy i nasi.

Nie można ciągle zrozumieć żądań feministek, żeby prawo pozwalało im
decydować dowolnie o życiu ich dziecka, żeby w szkołach była
przedstawiana pseudonauka o gender, żeby wolno było sugerować dzieciom i
młodzieży samogwałty, żeby dziewczęta mogły kupować poronną pigułkę
ellaOne bez recepty, żeby państwo finansowało in vitro, żeby uznać za
małżeńskie związki homoseksualne, żeby znieść „500+”, poczynając od
drugiego dziecka, żeby uznać religię i Kościół za omylne w nauce o
małżeństwie i rodzinie, żeby oficjalnie uważać kobiety za zdolniejsze,
lepsze i uczciwsze pracownice niż mężczyźni itp. Bardzo smutny był jeden
transparent z hasłem: „Dość wyzysku reprodukcyjnego” – czyżby od teraz
mieli rodzić w sobie mężczyźni albo tylko jakieś inkubatory techniczne,
od zapłodnienia do końca? Czyżby mężczyzna i kobieta mieli być tylko
swoimi wrogami? To wszystko jest chore, jak mówią normalni ludzie.

Albo niektórzy nowocześni bachiści polscy cieszą się z tragedii
smoleńskiej, a także radują się bardzo, gdy nowej władzy coś się nie
udaje, i wolno pewnym osobom wołać, żeby zabić Jarosława Kaczyńskiego –
bo może Polskę usamodzielnić i uratować przed rozgrabieniem.

Wmawiają, że korupcjoniści z kręgu dawnej władzy są niewinni, a są
oskarżani tylko z motywów politycznych i ewentualni sędziowie okazaliby
się w służbie politycznej.

Są ciągle szkalowani zarówno Żołnierze Wyklęci, jak i dawni nasi
bohaterowie oraz wybitne jednostki, żeby nie rozbudzać patriotyzmu. Z
tego ma wychodzić, że wszyscy nasi wielcy byli łajdakami, a jeśli
rzeczywiście był ktoś wielki, to tylko nie etniczny Polak.

Atakowany jest bezzasadnie prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump i
jego rząd, żeby nie doszło do głębszych więzi między Polską a Ameryką,
zwłaszcza w przywracaniu klasycznych wartości w życiu publicznym.

Woła się ciągle, byśmy wstąpili do strefy euro, bo wtedy osłabimy naszą
swobodę i państwo.

Nasi bachanci chcą utrzymać naszą wielką zależność od obcych koncernów
medialnych (co najmniej w trzech czwartych), jak np. koncern
niemiecko-szwajcarski Ringier Axel Springer, żebyśmy trwali jako poddani
ideologii zachodniej i posiadali pewnego rodzaju świadomość zależności
kolonialnej. W tym też celu media zachodnie i światowe bardzo nas
oczerniają.

Gwałtownie jest popierana idea przyjmowania do nas mas, może nawet
wielomilionowych, imigrantów, przeważnie muzułmańskich, bo inżynierowie
duchowi współczesnej UE chcą stworzyć „nowego człowieka”, „nowe państwo”
i multi-kulti, głównie żeby zniszczyć naszą kulturę i Kościół, które
dla tych strategów stanowią wielką przeszkodę w ich planach. Dołącza się
do tego obawa, że nasza postawa religijna może „zarazić” mdlejące
Kościoły zachodnie.

Nasi bachanci próbują ustawić samorządy przeciwko władzy państwowej,
inspirują demonstracje specjalnych najemników przeciwko Polsce. W
rezultacie chcą społeczeństwo rozbić, zmęczyć, sparaliżować rząd i
dostać w swe ręce Polskę, nawet choćby konającą. Takiej haniebnej
perfidii jeszcze w Polsce nie było, wiek XVIII, wiek zaborów, to był
Wersal w porównaniu ze współczesnymi próbami zniszczenia
Rzeczypospolitej.

W całości niszczy się zmysł etyczny i moralny, bo on stanowi potężny
hamulec w lepieniu nowego człowieka i społeczeństwa, czysto
materialistycznego, pozbawionego dążenia do wyższych wartości, a
zwłaszcza religijnego, głównie katolickiego. Słabsze wyznania i religie
podburza się przeciwko Kościołowi. Na przykład w Kodeksie Handlowym nie
ma już ani śladu dawnej części etyki handlowej (Piotr Ł.J.
Andrzejewski). Zresztą etykę wyrzuca się ze wszystkich dziedzin życia
publicznego, a wykłady etyki niereligijnej pokazują, że takowa nie
istnieje, poza strzępami tradycji religijnej. Największą słabością
ideologii UE jest brak etyki we właściwym znaczeniu tego słowa, a etyka
chrześcijańska jest wyrzucona.

Hańbą okryły i siebie, i Polskę uniwersytety: Jagielloński, Warszawski,
Wrocławski i Mikołaja Kopernika w Toruniu, ponieważ nie zgodziły się na
prelekcję Żydówki amerykańskiej Rebeki Kiessling, która została poczęta z
gwałtu i miała być zabita, ale uratował ją zakaz aborcji. Jeździ teraz
po świecie z odczytami w obronie życia nienarodzonych i mówi, że
pierwszy raz zdarzyło się właśnie w Polsce, że jej nie wpuścili na
uniwersytet z odczytem, jakoby nienaukowym. To coś tragicznego, że
uczeni polscy upadli tak nisko moralnie i kulturowo. Dobrze, że zostali
pouczeni przez wicepremiera Jarosława Gowina. Może tamci rektorzy bali
się bojówek bachińskich? Dobrze, ale kto wychował te bojówki albo kto
nimi teraz dowodzi? Kiessling została przyjęta tylko przez uniwersytety
katolickie. Zapewne będą z tego powodu jeszcze bardziej krytykowane.
Potrzeba doktryny

Utrwalił się dziś ogólnie pogląd, że postępowanie człowieka dobre albo
złe jest zależne raczej tylko od przypadkowej sytuacji, a więc gdy się
chce tworzyć dobro, to wystarczy tylko odpowiednie oddziaływanie
praktyczne na sytuację, na dany przypadek.

Albo: dwoje ludzi dyskutuje, czy aborcja jest grzechem czy czymś dobrym,
i dostaje białej gorączki. Nie uświadamiają sobie, że zakładają
przeciwstawne systemy i kodeksy etyczne, np. któraś strona może
przyjmować materializm, dla którego grzech nie istnieje.

W ogóle dla mądrego człowieka poglądy nie są rozsypane jak mak, każde
ziarnko sobie, ale żeby były logiczne, muszą tworzyć organiczną całość.
Kiedyś prof. Roman Ingarden miał publiczny odczyt na Uniwersytecie Marii
Curie-Skłodowskiej w Lublinie i mówił o sądzie egzystencjalnym, czy coś
istnieje, czy nie istnieje. Po wykładzie w dyskusji pewien student
filozofii zaatakował go gwałtownie, że osłabia poznanie zmysłowe na
rzecz umysłowego. W odpowiedzi profesor zapytał: „Jaki pan wyznaje
system?”. Student odpowiedział: „Żaden”. „To wypowiedź pana nie ma sensu
i nie zasługuje na odpowiedź”. Albo: do niczego nie prowadzi dyskusja z
prawnikiem liberalnym, jak długa ma być kara więzienia za jakieś
przestępstwo, gdyż jako liberał uważa on, że kara nie naprawia
człowieka, lecz w ogóle czyni karanego jeszcze gorszym.

Tak to cała potworność ludobójstw, bolszewizmu, hitleryzmu, polpotyzmu,
maoizmu, terroryzmu rodzi się przede wszystkim z potwornej ideologii,
której zwykli realizatorzy mogą nawet sobie nie uświadamiać konkretnie.
Wszystkie wielkie działania społeczne – pomijając choroby psychiczne –
wypływają najpierw z rozumu, z poglądów, z doktryny, ze światopoglądu.
Dlatego u nas nie można mówić o jakimś głębszym zjednoczeniu
Zjednoczonej Prawicy z opozycją, bo opozycja jest opanowana przez złą
ideologię: przez skrajny i nieetyczny liberalizm, lewactwo, ateizm
społeczno-polityczny i postmodernizm nihilistyczny.

Niektórzy mówią, że można się pogodzić w wielu dziedzinach na
płaszczyźnie praktycznej. Ale jest to co najmniej krótkotrwałe, jeśli w
ogóle możliwe, bo cała opozycja musiałaby zrezygnować ze swoich złych
dogmatów, które niszczą z natury rzeczy całe życie społeczno-polityczne i
duchowe społeczeństw. Toteż z naszej strony trzeba przede wszystkim
wypracować mocną ideologię prawdy i dobra, oczyszczoną z dziedzictwa
marksizmu, liberalizmu i nihilizmu. Ze złymi, nieraz potwornymi,
ideologiami trzeba walczyć nie tylko praktycznie, ale jednocześnie
przede wszystkim naukowo, teoretycznie, systemowo.

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/mysl/179333,apollonisci-i-bachanci.html