Nasz największy problem

Patrioci w naszym społeczeństwie stanowią ok. 60%, może więcej ale są oni bardzo zróżnicowani Z tych różnic nie zdajemy sobie sprawy często myśląc, że wszyscy „nasi” są tacy jak my. Nie mając świadomości różnorodności środowisk zachowujemy się często jak słonie w składzie porcelany i obijamy się o siebie osłabiając nawzajem. Wielu z nas utożsamia patriotyzm z modelem porządku społecznego. Ci chcą wolnej Polski ale o konkretnych cechach. O inną wolną Polskę walczyć nie chcą i dla tego przegrywamy z posttępakami. Żadne środowisko nie jest na tyle silne, by z nimi wygrać samodzielnie i potrzebna jest współdziałanie. W praktyce prowadzi to do konieczności ograniczenia działalności politycznej tylko do części wspólnej naszych poglądów.

Płaszczyzn podziałów jest kilka, więc i podgrup wśród patriotów jest wiele ( nieco mniej niż „kilka” do kwadratu, ale o tym później). Niestety, nie wszystkie te podgrupy mogą realizować swój światopogląd jednocześnie ale jeżeli nie będą naruszane podstawowe wartości żadnej podgrupy to możliwy jest konsensus i współdziałanie wszystkich patriotów w trosce o Wolną Polskę.

Przedstawię kilka z tych podgrup właśnie prze opis wartości podstawowych, by pokazać w czym jest problem i dlaczego stanowiąc zdecydowaną większość społeczeństwa dopuściliśmy posttępaków do władzy, co może skutkować nawet utratą państwa.

Pierwsza grupa i obecnie najważniejsza to patrioci solidarnościowo - inteligentcy. Wbrew nazwie ich światopogląd wcale nie ukształtowała Solidarność. Można powiedzieć, że ich ideologia to rozwinięcie tego, co przedstawił Żeromski w Syzyfowych Pracach i w Przedwiośniu, w lekturach inteligencji. Właśnie ci inteligenci, którzy zaczytywali się w Żeromskim ukształtowali etos Solidarności a sami wkomponowali się w ruch pracowniczy. Fenomenem Solidarności była właśnie ta integracja inteligencji wywodzącej się z wolnych zawodów ze środowiskiem robotniczym. W rezultacie ukształtowała się z tego mariażu oryginalna formacja światopoglądowa, której najwybitniejszym reprezentantem jest obecnie Prezes Kaczyński. Prawdą jest również i to, że ta ideologia była podstawą rzeczy wielkich, że miała ogromny wpływ na kierunek rozwoju całego świata w końcu XX w zarówno wprost jak i a rebus.

Drugą grupą patriotów ( nie ukrywam, że mi bliską) to pozytywiści, którzy w znacznym stopniu zintegrowali się z częścią ruchu chłopskiego i choć nie mają struktury instytucjonalnej, to jednak działają wspólnie i można mówić, że są jedną formacją. To ludzie, którzy myślą bardziej Marcinkiewiczem niż Żeromskim ( choć pewnie mało kto ich czytał). Pozytywiści uważają, że podstawą społeczeństwa jest rodzina żyjąca na swoim i chcą w spokoju swój własny chleb jeść. Dobrze w tą formacje wpisywała się B. Szydło. .

Trzecią grupą są postnarodowcy, może quasinarodowcy zwani u nas narodowcami, ale niesłusznie. Są to przede wszystkim ludzie ukształtowani przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego choć paradoksalnie nie wszyscy są wierzący. To wymaga dodatkowego wyjaśnienia. Otóż pierwsze pokolenia powojenne wychowywały się w zasadzie bez ojców a często i bez matek w życiu codziennym. Rodzice bowiem nie tyle pracowali, co tyrali całymi dniami na i tak skromy kawałek chleba. Nie było więc ich w domach. Bardzo dużą, wręcz podstawową rolę w ich wychowaniu odgrywały babcie, często owdowiałe. Natomiast już w zasadzie w pierwszych latach komunizmu Kardynał Stefan Wyszyński wszędzie poza Krakowem stał się archetypem mężczyzny, gdyż był on wzorem dla babć wychowujących wnuki, siłą rzeczy również wzorem mężczyzny ( bo innego w domu nie było) jak i Polaka. To oczywiście przeszło na wnuki. Ponieważ Kardynał Stefan Wyszyński za swoje zadanie uznał odbudowę narodu polskiego, więc wszyscy, dla których był on wzorem również uważali kwestie narodowe za podstawowe, jednak z zastrzeżeniem, że nie była to koncepcja narodu opartego o krew, czyli nie o Polaków z urodzenia a bardziej o reprezentowaną kulturę, o Polaków z wyboru. Tak więc to zupełnie co innego niż tradycyjny ruch narodowy wywodzący się z więzów krwi. Dla tego nasz Ruch Narodowy nie reprezentuje ideologii narodowej w jej rozumieniu w Europie Zachodniej.

Na ten podstawowy podział formacji patriotycznej nakładają się jeszcze podziały o charakterze religijnym. O ile wszyscy wywodzimy się z jednego pnia kultury chrześcijańskiej, to po pierwsze nie wszyscy chrześcijaństwo pojmujemy tak samo a po drugie nie wszyscy jesteśmy nim przesiąknięci w równym stopniu.

Najpierw o różnicach w doktrynie chrześcijańskiej, które mają wpływ na światopogląd polityczny. Problem leży w dwóch przykazaniach. W objawionym Dekalogu pierwszym przykazaniem jest oświadczenie, że „Ja jest Pan…” a ostatnie przykazanie to kwestia pożądania. Pożądanie cudzej żony jest zrównane z pożądaniem cudzego domu, i innych przedmiotów materialnych, obecnie np. samochodu. Czyli, to przykazanie w pierwotnej wersji dotyczy stanu psychicznego osoby wierzącej a wymienione przedmioty pożądania są tylko przykładami. W praktyce to przykazanie jest zakazem pragnienia czegokolwiek ponad wszystko. Jest nakazem samokontroli emocjonalnej.

Po tym, jak pierwsze przykazanie zostało przesunięte poza Dekalog, jako jego preambuła a ostanie podzielone na dwa, ( by było ich dalej 10) zmienił się akcent dyspozycji „nie pożądaj”, bo została ona przypisana konkretnym przedmiotom pożądania a nie dyspozycją samokontroli swego stanu psychicznego. To coś zupełnie innego. Przykłady stały się wyróżnikiem rodzajów pożądania a w ten sposób pożądanie innych, nie wymienionych rzeczy stało się z pozoru dopuszczalne, jak również zniknęła dyspozycja samokontroli stanu psychicznego. Tak więc samochodu bliźniego nie mogę pożądać ale np. jego pozycji społecznej już tak. Czyli m.inn. w karierowiczostwie, w ambicji wywyższenia ponad innych , czy narzucenia swojego sposobu myślenia nie ma nic złego.

I teraz, co bardzo ciekawe, na skutek splotu różnych czynników historycznych u podstaw polskiej kultury chrześcijańskiej jest bardziej pierwotna wersja Dekalogu a nie z ta z podzielonym 10-tym przykazaniem. Przekłada się to w praktyce na bardzo ważną sprawę, o kwestię narzucania swoich poglądów innym. Jednym z atrybutów pańskości, która po przesunięciu pierwszego przykazania do preambuły nie jest nie moralna, jest możliwość narzucenia swoich poglądów innym. Natomiast jeżeli uznajemy, że wszyscy jesteśmy poddanymi Jezusa ( „U Chrystusa my na ordynansach”), to kwestia poglądów innego jest sprawą miedzy nim a Jezusem i nic nam do tego. Przedstawiciele tej formacji nie rozumieją również dlaczego inni próbują narzucić wszystkim swoje poglądy, dlaczego starają się wejść między nich a Jezusa. Tu powstaje konflikt o znaczeniu fundamentalnym, silniejszym niż dążenie do wolnej Polski, bo dotyczy definicji wolności. Pozytywiści chcą być wolni od presji drugiej osoby, bo wszyscy są równi sobie i nie ma powodu, by jeden mówił drugiemu co ma myśleć i co robić. Oczywiście można w ramach tego poglądu chcieć by wszyscy zachowywali się zgodnie z tą normą ale nie można tego pożądać. Różnica jest taka, że chcieć to pojęcie bardziej logiczne a pożądać bardziej emocjonalne, a ci o poglądach solidanościowo – inteligenckich wymagają by wszyscy chcieli tego samego, bo to czego oni chcą jest w sposób oczywisty słuszne a jak nie chcą, to mają się temu podporządkować. Nie rozumiemy również tego, że również nie powinno być przedmiotem pożądania stanowisko, bo ono ma być narzędziem do kształtowania rzeczywistości a nie celem samym w sobie.

To już przekłada się bezpośrednio na bieżącą politykę.

Jeżeli dbałość o Ojczyznę będzie w rękach tylko pierwszej grupy patriotów solidarnościowo -inteligenckich to ich głównym celem społecznym będzie przeniesienie dobrostanu osób lepiej sytuowanych na tych sytuowanych najniżej. Uzasadnienia są u Żeromskiego. Czyli z punktu widzenia drugiej grupy, pozytywistycznej, działania te są działaniami na szkodę państwa, bo je osłabiają nie pozwalając Polakom żyć w spokoju na swoim, za swoje. Oczywiście problem w tym, że jak na razie za mało jest majtku narodowego, by każdy mógł tak żyć. Trzeba więc do systemu społecznego wprowadzić element dający tym mniej zamożnym, czy słabszym z jakiegokolwiek powodu jakąś podstawę egzystencji i to też jest nieodzowny element postawy pozytywistycznej. Nie mniej jednak nie może to być w formie relacji bezpośredniej, czyli nie może to być nałożenie obowiązku świadczenia na rzecz drugiego, czyniąc z niego uprzywilejowanego prawnie. Nikt nie może działać na szkodę drugiego ale drugi też nie może być uprzywilejowany.

Czyli program 500 + był w tym środowisku powszechnie akceptowany, natomiast obowiązek sąsiedzkiej zbiórki na każde dziecko tak by mu wypłacić 500 zł co miesiąc byłby uważany za niedopuszczalny, mimo że mogło by się to okazać, i tańszą, i bardziej sprawiedliwą formą wspomożenia społecznego. Przecież ci w lepszej sytuacji materialnej nigdy by nawet grosza nie zobaczyli. Natomiast tego typu rozwiązanie jak najbardziej mieści się w pojęciu słuszności środowiska solidarnościowo-inteligenckiego. Dr. Judym, który właśnie świadczył bezpośrednio jest w dalszym ciągu wzorem pozytywnym. Natomiast mało kto ze środowiska inteligenckiego zauważa, że swoją działalność Dr. Judym finansował, z majątku w który się wżenił, czyli nie za swoje pieniądze. W pewien sposób przymuszał on rodzinę żony do świadczenia na rzecz ubogich.

Tak więc konflikt postaw jest bardzo wyraźny. Należy wyciągnąć wniosek z faktu, że po rządach B.Szydło poparcie dla PiS doszło do 52 % w poprzednich wyborach parlamentarnych, bo my nikomu nie narzucamy, co ma myśleć i nie było presji instytucjonalnej na kształtowanie się relacji międzyludzkich, jak formacja pozytywistyczna zaczęła tracić wpływy na politykę PiS`u to wyborców zostało zaledwie 30 % a to za mało. Te wnioski musi wyciągnąć formacja inteligencko -solidarnościowa i dopuścić formację pozytywistyczną do współdecydowaniu o polityce patriotycznej.