Litania Narodu Polskiego

Czym jest Ojczyzna, dla której błagamy o miłosierdzie?

W książce „Pamięć i tożsamość” św. Jan Paweł II pisał: „Wyraz
»ojczyzna« łączy się z pojęciem i rzeczywistością ojca. Ojczyzna to jest
poniekąd to samo co ojcowizna, czyli zasób dóbr, które otrzymaliśmy w
dziedzictwie po ojcach”. I dalej: „Ojczyzna więc to jest dziedzictwo, a
równocześnie jest to wynikający z tego dziedzictwa stan posiadania – w
tym również ziemi, terytorium, ale jeszcze bardziej wartości i treści
duchowych, jakie składają się na kulturę danego narodu”.

Ale czy jest jeszcze do czego się odwołać? Młoda piosenkarka śpiewa:
„Sorry, Polsko”, i woła: „Nie oddałabym ci, Polsko, ani jednej kropli
krwi”. Nie interesują jej dobra będące podwaliną ojczystej tożsamości.
Można przecież mieszkać i żyć wszędzie – głoszą liberalni inżynierowie
dusz. Bez różnicy, czy będzie to Londyn, czy Gdańsk. Żadna ziemia nie
jest lepsza ani gorsza, żadnej nie trzeba ani nawet nie należy
„bardziej” bronić czy „bardziej” miłować. Współczesny (a jeszcze
bardziej przyszły) Polak będzie się definiował poprzez dobra, jakie sam
wypracuje z łaski potężnych organizmów korporacyjnych oraz poprzez
wspólny z wszystkimi mieszkańcami globu kod popkulturowy. Wszędzie te
same filmy, książki, portale (zwłaszcza społecznościowe), restauracje,
potrawy, gazety, nazwy, hasła, symbole. Tylko gdzieniegdzie ocaleją,
jako swoiste skanseny dla hobbystów, małe wysepki tradycji, getto dla
nieprzystosowanych. Modlimy się więc o to, aby Bóg działający w historii
rozbił ten plac budowy nowoczesnej wieży Babel.

Ojcowizna to ziemia praojców, ale także to ziemia żyjącego ojca. To
dziedzictwo, które trzeba dopiero stworzyć, aby móc potem obdarować
własne dzieci. Wielu, budząc się z ideologicznego letargu, z
przerażeniem odkrywa własną pustkę. Zerwawszy z wartościami pradziadków,
przekonując się o oszustwie współczesności, nie wiedzą, czym nakarmić
własne dzieci. Co pozostawić tym, którzy przyjdą. Często pozostawiają im
własne wątpliwości, pytania mnożone w nieskończoność czy też mity,
jakimi żyli, choć w głębi serca sami nie wierzą w ich prawdziwość.
Modląc się o miłosierdzie dla Ojczyzny, módlmy się także, aby dzisiejsze
pokolenie matek i ojców mogło zbudować realne dobra duchowe, kulturowe
oraz materialne. Trzeba bowiem budować teraźniejszość – poszerzać ów
stan ojczystego posiadania, o jakim pisał Papież Polak.

Obok modlitwy pozostaje pytanie, albo raczej zadanie – co będzie
dziedzictwem, jakie pozostawisz swoim dzieciom. Jakie wartości? Jakie
wzorce zachowań?

Niech miłosierdzie Pana dziejów i Ojca wszystkiego umocni w nas
troskę o wspólne dziedzictwo Polaków i natchnie do rozwijania dzieł z
niego wynikających.

---

 

Treść Litanii Narodu Polskiego z możliwością jej wydruku dostępna jest TUTAJ.

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Czemu mówimy o sobie „naród męczenników”? Zwłaszcza dzisiaj, w dobie
kultu przyjemności i nachalnego „odbrązawiania” bohaterów, takie
sformułowanie może razić uszy niektórych. Wielu Polaków wręcz wstydzi
się własnej historii, w której gęsto od przelanej krwi walczących za
Ojczyznę.

Od św. Wojciecha i św. Stanisława, aż po bł. ks. Jerzego trwa
misterium przelanej krwi męczeńskiej, rzeka cierpień ludzi niezłomnych,
bólu i mąk niejednokrotnie zadawanych braterską ręką. Rzesza męczenników
polskich to nie tylko wielkie jednostki, kanonizowani święci i
błogosławieni, ludzie o życiorysach będących wzorem i umocnieniem dla
wielu. To także miliony mężczyzn i kobiet o nieznanych imionach i
nazwiskach, przeżywający swoje trudne życie w upodleniu, upokorzeniu i
nieznanych historii cierpieniach. To bezimienne ofiary wojen (zwłaszcza
tych światowych), powstań, carskich więzień, wywózek, katyńskich dołów
czy ubeckich katowni. To ci, którzy dochowując wierności Bogu, Krzyżowi i
Ewangelii, trwali w prostocie serca mimo nieczułości innych. Matki
oddające życie za własne dzieci, ojcowie wydający ostatnie tchnienie,
aby wyżywić najbliższych, kapłani wierni swemu powołaniu i
nieopuszczający owiec na mroźnej Syberii. Ich świadectwo życia woła do
nas z głębin ponadtysiącletniej historii Narodu, który w
najmroczniejszych czasach zawsze podnosił głowę ku Słońcu
Sprawiedliwości i Królowi Męczenników.

Wszyscy oni są dla nas świadkami wierności prawdzie. Mówią o tym, że
nie można jej sprzedać „za parę srebrników jałowego spokoju”, jak
nauczał ks. Popiełuszko. Że ponad „ciepłą wodę w kranie” należy postawić
miłość Chrystusa i własną godność. Że cierpienie złączone z Męką
Zbawiciela jest cenne i potrzebne dla wybawienia wielu z kajdan, przede
wszystkim duchowych. Że bez ofiary nie ma miłości.

Współczesny Polak nie chce być ofiarny, choć często cierpi. Patrząc
na twarze ludzi na ulicy, widzimy ból i permanentne zmęczenie.
Zagłuszają je kolorowymi obrazkami telewizji bądź internetu,
przyjemnościami czy zaspokajaniem namiętności i nałogów. Ale tak
przeżywane cierpienie staje się bezsensowne. Wielu nie wierzy w
przemieniającą świat moc ofiary, bo nie wierzy w miłość i poświęcenie.
Modlimy się o miłosierdzie.

Modlimy się o to, aby Chrystus, który objawił św. Siostrze Faustynie
moc swego miłosierdzia, uczynił nas godnymi męczenników lat minionych.
Prosimy, aby wzbudzał ogień pragnienia w duszach ofiarnych, które będą
chciały upodobnić się do Ukrzyżowanego dla zbawienia swoich braci.
Prosimy o męstwo i wytrwałość dla cichych męczenników naszych dni –
tych, co trwają przy wartościach moralnych wynikających z Ewangelii
często wbrew swoim bliskim.

Prosimy, abyśmy stali się dziś świadkami wiary i wierności prawdzie
wszędzie tam, gdzie przyszło nam żyć, w rodzinie, małżeństwie, pracy,
pośród lokalnych społeczności, na uczelniach i w szkołach. Niech Boże
Miłosierdzie zaowocuje w nas wytrwałością.

---

 

Treść Litanii Narodu Polskiego z możliwością jej wydruku dostępna jest TUTAJ.

ks. Łukasz Kadziński

„Ojczyzno moja, ile ty mnie kosztujesz, nie ma dnia, w którym bym się nie modliła za ciebie” (św. Faustyna).

To z Polski wyszło Orędzie o Bożym Miłosierdziu jako odpowiedź
miłości Boga na ogrom zła i grzechu, którego w XX wieku dopuścił się
człowiek. Gdyby nie przypomnienie prawdy o tym przymiocie Boga i
uczczenie Go poprzez nabożeństwo, obraz i zawołanie, nie byłoby dla
świata nadziei, bo człowiek znienawidził Boga i Jego stworzenie i
odrzucił Jego zbawienie... Nie sposób ogarnąć świadomością dziesiątek
milionów ludzi zamordowanych w XX wieku – w wojnach, obozach,
więzieniach i w szpitalach – z rąk lekarzy... „W naszych czasach, w
których człowiek doznaje zagubienia w obliczu wielorakich przejawów
zła... trzeba, aby wołanie o Boże miłosierdzie płynęło z głębi serc
ludzkich, pełnych cierpienia, niepokoju i zwątpienia, poszukujących
niezawodnego źródła nadziei” (św. Jan Paweł II).

Dziś każdy z nas potrzebuje nadziei miłosierdzia, nieskończonego miłosierdzia.

Czy w moim domu odmawiana jest Koronka do Bożego Miłosierdzia? Czy
uczczona jest godzina 15.00? „Ile razy usłyszysz, jak zegar bije trzecią
godzinę, zanurzaj się cała w miłosierdziu Moim, uwielbiając i
wysławiając je; wzywaj Jego wszechmocy dla świata całego, a szczególnie
dla biednych grzeszników, bo w tej chwili zostało na oścież otwarte dla
wszelkiej duszy. W godzinie tej uprosisz wszystko dla siebie i dla
innych” (z „Dzienniczka” św. Siostry Faustyny). Czy modlę się o
miłosierdzie dla świata, dla Polski, dla moich bliskich i siebie samego?
Bóg podaje człowiekowi narzędzie ratunku, ale czy chcemy Mu uwierzyć?

„Często się modlę za Polskę, ale widzę wielkie zagniewanie Boże na
nią, iż jest niewdzięczna. Całą duszę wytężam, aby ją bronić.
Nieustannie przypominam Bogu Jego obietnice miłosierdzia. Kiedy widzę
Jego zagniewanie, rzucam się z ufnością w przepaść miłosierdzia i w nim
zanurzam całą Polskę, a wtenczas nie może użyć swej sprawiedliwości”
(św. Siostra Faustyna).

Zmiłuj się nad nami Boże – „Pochyl się nad nami grzesznymi, ulecz
naszą słabość, przezwycięż wszelkie zło, pozwól wszystkim mieszkańcom
ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, aby w Tobie, trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei. Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki
i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego
świata!” (św. Jan Paweł II).

ks. Łukasz Kadziński

Maryja jest Królową Polski, a dokładnie Królową Korony Polskiej.

Ten fakt jest jednym z najbardziej znaczących w rozumieniu Polski i
Polaków. Maryja jest Królową formalnie od 1 kwietnia 1656 roku, kiedy to
król Polski Jan Kazimierz zwrócił się do Niej tymi słowami: „Wielka
Boga Człowieka Rodzicielko i Panno Najświętsza! Ja, Jan Kazimierz, z
łaski Syna Twego, Króla królów i Pana mego, i z Twego miłosierdzia król,
padłszy do stóp Twoich najświętszych, Ciebie za Patronkę moją i za
Królowę państw moich dzisiaj obieram”.

W drugim roku potopu szwedzkiego, kiedy Polska ginęła z mapy Europy,
coraz słabiej opierając się wewnętrznym i zewnętrznym wojnom: z Rosją,
ze Szwecją, z Turcją, z Kozakami i Tatarami, zdarzył się niewątpliwy cud
bohaterskiej obrony Jasnej Góry przed zakusami Szwedów. Pozostający na
wygnaniu król Polski zrozumiał wymowę tego znaku. W chwili wielkiej
klęski narodowej zwrócił się do Tej, która mogła Polskę uratować, i
poddał Jej całe Królestwo. Było to ewidentne Boże natchnienie, aby to
uczynić. Król wcale nie należał do ludzi świątobliwych ani
odznaczających się wybitnymi cechami charakteru czy zdolnościami. Matka
Boża przyjęła już ten tytuł wcześniej, gdyż już w 1617 roku, objawiając
się jezuicie Juliuszowi Mancinellemu, poleciła nazywać się Królową
Polski.

Od tego czasu Maryja jest władczynią naszej Ojczyzny i nie zostawiła nas, w szczególnych momentach przychodząc z cudowną pomocą.

Bardzo ważne jest, byśmy zrozumieli, że obok, a właściwe ponad tym,
co dzieje się na tak zwanej scenie politycznej, obok walk, manipulacji,
afer, podsłuchów etc. rzeczywiście jest i panuje Królowa. Takim małym,
można by powiedzieć – prywatnym znakiem, był dzień, kiedy obraz
nawiedzenia przybył do stolicy, a w tym samym czasie ujawniła się prawda
o wielu politykach w nagraniach ich rozmów. Wobec prawdziwej władczyni
opadły maski wielu ludzi, dla których Polska nic nie znaczy.

Wielkim ubóstwem współczesnej Polski jest to, że nie posiadamy
polityków, którzy mogliby być otwarci na Boże natchnienia, tak jak Jan
Kazimierz. Dlatego ciągle grzęźniemy w bagnie i rozbijamy się o małość i
partykularyzm polityków. Nawet ci szlachetniejsi nie potrafią myśleć
kategoriami duchowymi.

Czy modlimy się za polityków i o dobrych polityków? Czy modlimy się za Polskę?

Ześlij, Panie, Ducha Świętego na sługi swoje, rządy kraju naszego
sprawujące, by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym mądrze i
sprawiedliwie zdołali kierować.

ks. Łukasz Kadziński

Można by wyliczać całą listę życiowych
porażek i błędów tego kapłana i trudno by wymienić jedną rzecz, która mu
się w życiu udała, poza… śmiercią.

Drugi, obok św. Stanisława, patron i fundament rodzącej się Polski to
nieudany pasterz, niezrealizowany mnich, nieskuteczny misjonarz,
idealistyczny polityk i do tego Czech, nie Polak. Co mu zawdzięczamy?
Niezależność. To na jego grobie cesarz Otton III złożył swój diadem,
dając tym samym zgodę, by polski książę został ukoronowany, a Polska
stała się królestwem. Wtedy powstała metropolia gnieźnieńska niezależna
od struktur niemieckiego Kościoła i podległa bezpośrednio Stolicy
Świętej oraz trzy diecezje: w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Śmierć
św. Wojciecha była zasiewem, której plonem stało się istnienie
niezależnej Polski.

Bóg kieruje losami człowieka i narodów, jak chce, ważne jest naprawdę
tylko jedno: by Mu w tym nie przeszkadzać. Niestety, my często wolimy
realizować swoje pomysły i wizje niż zamysł Boży, objawiający się
różnymi sytuacjami w naszym życiu. Szczególnie buntujemy się wtedy,
kiedy musimy coś stracić lub pogodzić się z porażką. A życiorys św.
Wojciecha to przykład, jak Bóg może wykorzystać nawet to, co po ludzku
wydaje się najgorszym bezsensem i trudem – śmierć. Tym bardziej może On z
naszych porażek, trudności, a nawet upadków wyprowadzić wiele dobra,
jeśli Mu w tym nie będziemy przeszkadzali.

Jak znoszę trudy, porażki i cierpienia w życiu? Czy próbuję zobaczyć w
tym drogę, którą Bóg mnie wiedzie, by przynieść wielkie owoce? On
oczekuje od nas przede wszystkim ufności, która hartuje się w
trudnościach. Czy Polacy są jeszcze zdolni do tego, by cierpieć z
ufnością? Czy umiemy dawać swoje życie, czas, dobra, by inni mogli z
tego kiedyś skorzystać?

Niech św. Wojciech, biskup i męczennik, wyjedna nam miłosierdzie
Twoje, Panie, abyś nam grzechy i błędy darował i upragnionych
dobrodziejstw użyczył. Amen.

Święty Andrzeju Bobolo, patronie Polski,wielki męczenniku, autorze ślubów lwowskich Jana Kazimierza, módl się za nami

Podczas kanonizacji Andrzeja Boboli Pius XI mówił: „Ten zaś, którego
słusznie ’łowcą dusz’ nazwano, Andrzej Bobola, kapłan Towarzystwa
Jezusowego, uczy nas gorliwie pracować nad rozszerzeniem Królestwa
Bożego, a jako nieugięty męczennik skłania do męstwa gnuśnych ludzi
naszych czasów, do podejmowania wszelkich trudów dla Boga i Kościoła
według zasady ’magna facere et perpeti christianum est’ (chrześcijańską
sprawą jest czynić wielkie rzeczy). Pojmany w Janowie przez kozaków za
to, że odrzucał błędy schizmatyków i z wielkim pożytkiem głosił wiarę
katolicką, sieczony batogami, na wzór Jezusa Chrystusa uwieńczony ostrą
koroną, ciężko spoliczkowany, leżał poraniony szablą. Wkrótce wyłupiono
mu prawe oko, ściągnięto skórę z różnych części ciała i zaczęto okrutnie
przypalać rany i rozcierać je szorstkimi wiechciami. Nie dosyć na tym;
odcięto mu uszy, nos i wargi, wyciągnięto język z tyłu głowy, wreszcie
wbito szydło w serce”.

Czytając powyższy opis męczeństwa, przeraża ilość cierpień zadawanych
przez kozacką dzicz. Jest jednak w tej scenie zapowiedź wielkich mąk,
jakie po dwustu latach przyjdą ze Wschodu, najpierw carskiego, a potem –
w o wiele większy sposób – sowieckiego. Z podobnym bestialstwem będą
się obchodzić z Polakami żołnierze Armii Czerwonej podczas marszu na
Warszawę w 1920 roku. Również w obrazach stosów ciał z katyńskich dołów
pobrzmiewa dalekie echo rzezi janowskiej.

Spełnia się więc już w dziejach św. Andrzeja Boboli (zarówno w
męczeństwie, jak i w skomplikowanych i cudownych zarazem losach jego
relikwii) ów wyśmiewany przez wielu mit przedmurza chrześcijaństwa.
Polska, a z nią Kościół będący duszą tego Narodu, poprzez krew
męczenników, jest realną granicą dla barbarzyńskiego ateizmu czy objawów
buntu przed zachodnim chrześcijaństwem. Pius XII w encyklice
poświęconej św. Andrzejowi pisał do Polaków: „Niech to sobie mają mocnym
przekonaniem za największą chwałę swojej Ojczyzny, jeżeli przez
nieugięte naśladowanie niezachwianej cnoty przodków to osiągną; żeby
Polska zawsze wierna była dalej przedmurzem chrześcijaństwa. Zdaje się
bowiem wskazywać ’historia, jako świadek czasów, światło prawdy i
nauczycielka życia’, że Bóg te właśnie role narodowi polskiemu
przeznaczył”.

Czy dzisiaj, wobec odgłosów dochodzących znów ze Wschodu, nie
powinniśmy na nowo odnaleźć się w powyż-szych słowach? Czy św. Andrzej
nie zadaje kolejnemu pokoleniu do odrobienia lekcji męstwa i walki z
gnuśnością widoczną w rozmiękczaniu przykazań i obyczajów? A przede
wszystkim – czy stoisz, Drogi Czytelniku, pośród swoich dzieci, w swoim
małżeństwie, miejscu pracy czy wreszcie w Ojczyźnie jako mur zdolny (za
cenę cierpienia i odrzucenia) powstrzymać na sobie wszelką złość wobec
Boga i Kościoła? Święty Andrzej przyjął na siebie wściekłość diabelską,
może także za to, że przyczynił się do obrania Matki Bożej za Królową
Korony Polskiej. Jaką cenę jesteś gotowy zapłacić za obronę
nieprzemijających wartości?

ks. Łukasz Kadziński

Święci pierwsi męczennicy Polski: Benedykcie, Janie, Mateuszu, Izaaku i Krystynie – módlcie się za nami

Dwóch z nich przybyło z daleka, Jan z Wenecji, a Benedykt z
Benewentu. Pozostali byli Polakami, Mateusz i Izaak z możnego, może
książęcego rodu, a Krystyn, jako sługa klasztorny, pochodził z wsi w
pobliżu Międzyrzecza. Co kazało dwóm kamedułom ze słonecznej Italii
zamieszkać w dzikiej (jak mówiono) krainie, aby nauczywszy się języka
tubylców, głosić im Ewangelię? Co sprawiło, że tak szybko przyłączyli
się do nich polscy nowicjusze?

Wiemy o Janie, że porzucił wygodne życie weneckiego patrycjusza na
rzecz pustelni św. Romualda na zboczu Monte Cassino. Młodszy od niego o
trzydzieści lat Benedykt nie chciał być bogatym prałatem i również
zatęsknił za życiem eremickim. Obaj gorliwie szukali Boga, przedkładając
ewangeliczny radykalizm ponad ducha tego świata. Niespodziewanie
przyszło zaproszenie do prowadzenia misji w księstwie Bolesława
Chrobrego. Był to prawdopodobnie pomysł Ottona III, młodziutkiego
cesarza marzącego o prawdziwie chrześcijańskiej Europie, w której wiara
będzie spoiwem i fundamentem, a nauka Chrystusa prawem.

Dlaczego zginęli? Powód wydaje się tyleż prozaiczny, co tragiczny i
rzutujący na stosunek Polaków do duchowieństwa po dziś dzień. Banda,
która wpadła do ich klasztoru w nocy z 10 na 11 listopada 1003 roku,
szukała po prostu pieniędzy. Okoliczni mieszkańcy wiedzieli, że
zakonnicy posiadają jakieś pieniądze dane im przez Chrobrego na
prowadzenie misji. Może szukano wielkich bogactw, a może zabito ich z
powodu paru sztuk srebra. A może motyw rabunkowy był tylko pretekstem i
bardziej chodziło o pogańską niechęć do białych braci? Niektórzy
podejrzewają, że na czele grupy, która napadła na międzyrzeckich
zakonników, mógł stać nawet książęcy włodarz, a wówczas całe zajście
zahaczałoby o bunt wobec władcy i szerzenia wiary.

Co jakiś czas powraca temat finansów Kościoła, jego bogactw,
nieuprawnionych roszczeń, dóbr ziemskich czy luksusów, w jakich żyją
duchowni. Pojawiają się medialne doniesienia o morderstwach dokonywanych
na plebanii z motywów rabunkowych. Podejrzliwość w tej sferze życia
wydaje się jakimś historycznym dziedzictwem, grzechem pierworodnym
polskiego laikatu. Warto zrobić sobie rachunek sumienia z własnych
grzechów w tej dziedzinie, zwłaszcza grzechów języka. Warto zadać sobie
pytanie, w jaki sposób bronię ludzi Kościoła przed niesłusznymi
zarzutami oraz czy nie uczestniczę w plotkach i obmowie.

Książę Bolesław Chrobry wiedział, że aby rozszerzyć wiarę
chrześcijańską w kraju ciągle przenikniętym pogaństwem, należy wspomóc
misjonarzy materialnie. W jaki sposób troszczysz się o potrzeby misyjne
Kościoła? Jakie dzieła wspierasz – modlitwą, ofiarą oraz darem
pieniężnym? Oby pierwsi polscy męczennicy, którzy wielkodusznie
odpowiedzieli na wołanie polskiego księcia, otworzyli nasze serca na
autentyczne potrzeby w szerzeniu Ewangelii i umacnianiu wiary.

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Święto św. Stanisława Kostki, patrona Polski

Dziś przypada święto św. Stanisława Kostki, zakonnika,
patrona Polski, którego cechowało szczególne nabożeństwo dla Maryi. To
właśnie temu świętemu przypisuje się zwycięstwo Polski w bitwie pod
Chocimiem w 1621 r.

Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu
(obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego,
i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali
eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+
1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy
imię tylko jednej, Anny. Historia nie przekazała nam bliższych
szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu
beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie
przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał
gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.

Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat
razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w
Wiedniu. Kostkowie przybyli do Wiednia w dzień po śmierci cesarza
Ferdynanda, to znaczy 24 lipca 1564 r. Wiedeńska szkoła jezuitów
cieszyła się wówczas zasłużoną sławą. Codziennie odprawiano Mszę świętą.
Przynajmniej raz w miesiącu studenci przystępowali do sakramentu pokuty
i do Komunii. Modlono się przed lekcjami i po nich. Na pierwszym roku
wykładano gramatykę, na drugim “nauki wyzwolone”, na trzecim – retorykę.

W grudniu 1565 r. ciężko zachorował. Według własnej relacji, był
pewien śmierci, a nie mógł otrzymać Komunii świętej, gdyż właściciel
domu nie chciał wpuścić kapłana katolickiego. Wówczas sama św. Barbara,
patronka dobrej śmierci, do której się zwrócił, w towarzystwie dwóch
aniołów nawiedziła jego pokój i przyniosła mu Wiatyk. W tej samej
chorobie zjawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem, które
złożyła mu na ręce. Od Niej też doznał cudu uzdrowienia i usłyszał
polecenie, aby wstąpił do Towarzystwa Jezusowego.

Jezuici jednak nie mieli zwyczaju przyjmować kandydatów bez
zezwolenia rodziców, a na to Stanisław nie mógł liczyć. Zdobył się więc
na heroiczny czyn: zorganizował ucieczkę, do której się starannie
przygotował. Było to 10 sierpnia 1567 r. Legenda osnuła ucieczkę
szeregiem niezwykłych wydarzeń. O jej prawdziwym przebiegu dowiadujemy
się z listu samego Stanisława. Za poradą swojego spowiednika, o.
Franciszka Antonio, który był wtajemniczony w jego plany, Stanisław udał
się nie wprost do Rzymu, gdzie byłby łatwo pochwycony w drodze, ale do
Augsburga, gdzie przebywał św. Piotr Kanizjusz, przełożony prowincji
niemieckiej. Spowiednik Stanisława stwierdza, że w drodze otrzymał on
również łaskę Komunii świętej z rąk anioła, kiedy wstąpił do
protestanckiego kościoła w przekonaniu, że jest to kościół katolicki. W
Augsburgu nie zastał Piotra Kanizjusza, dlatego podążył dalej do
Dylingi. Trasa z Wiednia do Dylingi wynosi około 650 km. W Dylindze
jezuici mieli swoje kolegium. Tam Stanisław został przyjęty na próbę.

Wyznaczono mu zajęcia służby u konwiktorów: sprzątanie ich pokoi i
pomaganie w kuchni. Stanisław boleśnie przecierpiał tę decyzję. Ufając
jednak Bogu, starał się wypełniać swoje obowiązki jak najlepiej. Po
powrocie do Dylingi św. Piotr Kanizjusz bał się przyjąć Stanisława do
swojej prowincji w obawie przed gniewem rodziców i ich zemstą na
jezuitach w Wiedniu. Mając jednak od miejscowych przełożonych bardzo
dobre rekomendacje, skierował go wraz z dwoma młodymi zakonnikami do
Rzymu z listem polecającym do generała. Droga była długa i uciążliwa.
Stanisław z towarzyszami odbywał ją przeważnie pieszo. Dotarli tam 28
października 1567 r.

Stanisław został przyjęty do nowicjatu, który znajdował się przy
kościele św. Andrzeja. Było z nim wtedy około 40 nowicjuszów, w tym
czterech Polaków. Rozkład zajęć nowicjatu był prosty: modlitwy, praca
umysłowa i fizyczna, posługi w domu i w szpitalach, konferencje mistrza
nowicjatu i przyjezdnych gości, dyskusje na tematy życia wewnętrznego i
kościelnego. Stanisław rozpoczął nowicjat pełen szczęścia, że nareszcie
spełniły się jego marzenia. Ojciec jednak postanowił za wszelką cenę go
stamtąd wydostać. Wykorzystał w tym celu wszystkie możliwości. Do
Stanisława wysłał list, pełen wymówek i gróźb. Za poradą przełożonych
Stanisław odpisał ojcu, że ten powinien raczej dziękować Bogu, że wybrał
jego syna na swoją służbę. W lutym 1568 r. Stanisław przeniósł się z
kolegium jezuitów, gdzie mieszkał przełożony generalny zakonu, do domu
św. Andrzeja na Kwirynale, w którym pozostał do śmierci.

Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował
całe otoczenie. W pierwszych miesiącach 1568 r. Stanisław złożył śluby
zakonne. Miał wtedy zaledwie 18 lat. W prostocie serca w uroczystość św.
Wawrzyńca (10 sierpnia) napisał list do Matki Bożej i schował go na
swojej piersi. Przyjmując tego dnia Komunię świętą, prosił św.
Wawrzyńca, aby uprosił mu u Boga łaskę śmierci w święto Wniebowzięcia.
Prośba została wysłuchana. Wieczorem tego samego dnia poczuł się bardzo
źle. 13 sierpnia gorączka nagle wzrosła. Przeniesiono go do infirmerii.
14 sierpnia męczyły Stanisława mdłości. Wystąpił zimny pot i dreszcze, z
ust popłynęła krew. Była późna noc, kiedy zaopatrzono go na drogę do
wieczności. Prosił, aby go położono na ziemi. Prośbę jego spełniono.
Przepraszał wszystkich. Kiedy mu dano do ręki różaniec, ucałował go i
wyszeptał: “To jest własność Najświętszej Matki”.

Zapytany, czy nie ma jakiegoś niepokoju, odparł, że nie, bo ma ufność w
miłosierdziu Bożym i zgadza się najzupełniej z wolą Bożą. Nagle w pewnej
chwili, jak zeznał naoczny świadek, kiedy Stanisław modlił się, twarz
jego zajaśniała tajemniczym blaskiem. Kiedy ktoś zbliżył się do niego,
by zapytać, czy czegoś nie potrzebuje, odparł, że widzi Matkę Bożą z
orszakiem świętych dziewic, które po niego przychodzą. Po północy 15
sierpnia 1568 r. przeszedł do wieczności. Kiedy podano mu obrazek Matki
Bożej, a on nie zareagował na to uśmiechem, przekonano się, że cieszy
się już oglądaniem Najświętszej Maryi Panny w niebie.

Jego kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Wieść o śmierci
świętego Polaka rozeszła się szybko po Rzymie. Starsi ojcowie
przychodzili do ciała i całowali je ze czcią. Wbrew zwyczajowi zakonu
ustrojono je kwiatami. Z polecenia św. Franciszka Borgiasza, generała
zakonu, ciało Stanisława złożono do drewnianej trumny, co również w
owych czasach było wyjątkiem. Także na polecenie generała magister
nowicjatu napisał o Stanisławie krótkie wspomnienie, które rozesłano po
wszystkich domach Towarzystwa Jezusowego. Ojciec Warszewicki ułożył
dłuższą biografię Stanisława. W dwa lata po śmierci współbracia udali
się do przełożonego domu nowicjatu, aby pozwolił im zabrać ze sobą
relikwię głowy Stanisława. Kiedy otwarto grób, znaleziono ciało
nienaruszone.

Proces kanoniczny trwał jednak długo. W latach 1602-1604 Klemens VII
zezwolił na kult. 18 lutego 1605 r. Paweł V zezwolił na wniesienie
obrazu Stanisława do kościoła św. Andrzeja w Rzymie oraz na zawieszenie
przed nim lampy i wotów; w 1606 r. ten sam papież uroczyście zatwierdził
tytuł błogosławionego. Uroczystości beatyfikacyjne odbyły się najpierw w
Rzymie w domu św. Andrzeja, a potem w Polsce. Był to pierwszy
błogosławiony Towarzystwa Jezusowego. Klemens X zezwolił zakonowi
jezuitów w roku 1670 na odprawianie Mszy świętej i brewiarza o
Stanisławie w dniu 13 listopada. W roku 1674 tenże papież ogłosił bł.
Stanisława jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego
Księstwa Litwy. Dekret kanonizacyjny wydał Klemens XI w 1714 r. Jednak z
powodu śmierci papieża obrzędu uroczystej kanonizacji dokonał dopiero
Benedykt XIV 31 grudnia 1726 r. Wraz z naszym Rodakiem chwały świętych
dostąpił tego dnia również św. Alojzy Gonzaga (+ 1591). Jan XXIII uznał
św. Stanisława szczególnym patronem młodzieży polskiej.

Relikwie Świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w
Rzymie. Św. Stanisław Kostka jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy,
archidiecezji łódzkiej i warszawskiej oraz diecezji płockiej, a także
Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania i Warszawy; oręduje także za
studentami i nowicjuszami jezuickimi, a także za polską młodzieżą.

Św. Stanisławowi Kostce przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione
nad Turkami pod Chocimiem w 1621 r. W tym dniu o. Oborski, jezuita,
widział św. Stanisława na obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król
Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo odniesione
pod Beresteczkiem (1651).

W ikonografii św. Stanisław Kostka przedstawiany jest w stroju
jezuity. Jego atrybutami są: anioł podający mu Komunię, Dziecię Jezus na
ręku, krucyfiks, laska pielgrzymia, lilia, Madonna, różaniec.

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Od początków XIX wieku mówi się i pisze coraz więcej i
głębiej o wolności, ale przede wszystkim o wolności socjalnej,
gospodarczej, politycznej, naukowej i kulturalnej. I to jest bardzo
ważne i doniosłe. Ale za mało jest uwzględniana wolność umysłowa,
moralna i duchowa. A właśnie w tych dziedzinach wolność jest coraz
bardziej zniewalana, paradoksalnie i przez współczesny skrajny
liberalizm, aż dochodzi do swego rodzaju terroryzmu w narzucaniu siłą
określonych ideologii, światopoglądów i różnych orientacji umysłowych.
Narzucanie to, rzekomo oparte na podstawach naukowych, bardziej oddala
współczesnego człowieka od prawdy i wolności osobowej niż pradawne
mitologie.

Alienacja umysłowa

Pierwszy chyba Hegel wskazał na dwuwartościowość ludzkiej twórczości,
która z jednej strony przynosi coraz więcej wolności w opanowywaniu
świata, ale jednocześnie z drugiej strony podbija człowieka w niewolę, i
to drugie nazwał „alienacją” (Entfremdung), czyli przez swoją moc
twórczości człowiek staje się sam sobie obcy. Zjawisko to dziś bardzo
się nasiliło i powstał paradoks, że skrajny liberalizm skrajnie zniewala
umysł człowieka. „Człowiek dzisiejszy – pisał św. Jan Paweł II już w
pierwszym roku swojego pontyfikatu 1979 – zdaje się być stale zagrożony
przez to, co jest jego własnym wytworem, co jest wynikiem pracy jego
rąk, a zarazem – i bardziej jeszcze – pracy jego umysłu, dążeń jego
woli. Owoce tej wielorakiej działalności człowieka […] skierowują się
zbyt rychło przeciw człowiekowi. Zostają przeciw niemu skierowane lub
mogą zostać skierowane przeciw niemu. Na tym zdaje się polegać główny
rozdział dramatu współczesnej ludzkiej egzystencji w jej najszerszym i
najpowszechniejszym wymiarze. Człowiek coraz bardziej bytuje w lęku”
(„Redemptor hominis”, nr 15).

Na płaszczyźnie umysłowej i duchowej zniewolenie niosą szczególnie
błędne kierunki umysłowe, fałszywe ideologie, irracjonalne formy
mentalności, światopoglądy, typy cywilizacyjne, mody myślowe, systemy
prawne i etyczne, i inne. Na przykład słusznie powiedział Michał
Łuczewski, że dziś sumienie i etykę wypiera mentalność
techniczno-mitologiczna („Gazeta Wyborcza”, 29-31.08.2014). W związku
zaś z 75. rocznicą wybuchu II wojny światowej i w czasie groźby wybuchu
na wschodzie III wojny światowej stajemy jeszcze raz przed tajemnicą,
jak to się dzieje, że jakiś jeden człowiek lub grupa ludzi o cechach,
jak się później okazuje, psychopaty, oszusta czy zbrodniarza, osiąga tak
olbrzymi i potężny wpływ, że nawet 80 proc. wielomilionowego państwa,
często ludzi mądrych skądinąd, uczonych i religijnych, podbija w niewolę
duchową i z pieśnią na ustach realizują jego zbrodnicze idee. Czy te
miliony hipnotyzuje władca dzięki swej magii? Czy on tylko odczytuje
głębsze nurty w świadomości tych ludzi? Myślę, że jedno i drugie
jednocześnie. Na przykład sam Hitler ze swoją ideologią nie
przekształciłby nigdy tysięcy i milionów Niemców w napastników i
morderców. Dlatego stoi zawsze przed społeczeństwami wielkie zadanie
prawdziwej religii, która jedna może dać wolność duchową.

Jezus nauczał, że ostatecznie wszelkie zniewolenie, tak jednostek,
jak i społeczeństw, pokonuje prawda o Bogu, czyli Bóg jako Prawda i
Wolność najwyższa. „Jezus powiedział do Żydów, którzy mu uwierzyli:
’Jeżeli będziecie trwali w nauce mojej, będziecie prawdziwie uczniami
moimi i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli’” (J 8,31-32). Prawda o
prawdziwym, żywym Bogu daje najwyższą duchową i doczesną wolność.
Wolność ta to uzyskanie dziecięctwa Bożego, przezwyciężenie
determinizmów doczesnych, czyli „żywiołów tego świata” (Ga 4,3-5). To
wolność „od” błędów religijnych, błędnego światopoglądu, fałszywych
wartości i błędnej drogi życia i zarazem wolność „do” Prawdy najwyższej,
do pełni życia ludzkiego, do pełnego rozwoju osoby i do osiągnięcia
ostatecznego sensu istnienia.

Samozniewalanie się przez nienawiść

Chrześcijaństwo przypomina, że jest takie paradoksalne zjawisko, iż
człowiek, który nienawidzi bliźniego, sam siebie zniewala duchowo i
czyni sobie wielką krzywdę. Kto nienawidzi bliźniego, nawet niekiedy źle
postępującego, nie widzi w nim żadnego dobra, nie przebacza mu, gdy ten
żałuje i przeprasza czy pokutuje, a zwłaszcza – co dziś się zdarza
coraz częściej u ludzi znieprawionych – kiedy ktoś nienawidzi człowieka
dlatego, że jest on uczciwy, sprawiedliwy, dobry i religijny, to sam
popada w niewolę swej nienawiści, z której nie ma wyjścia. „Kto
nienawidzi brata swego, jest w ciemności” (1 J 2,9). A nawet „każdy, kto
nienawidzi swego brata, jest zabójcą” (1 J 3,15). Bóg jest pełen
miłosierdzia, ale nienawidzi zła, grzechu (Jdt 5,17). „Przez zawiść
weszła na świat śmierć” (Mdr 2,24). Oczywiście, w miłości bliźniego nie
chodzi zawsze o afekt i naturalną sympatię, lecz o miłość duchową, o
życzliwość czerpaną od Boga. Poza tym taka miłość bliźniego godzi się z
„nienawiścią” do jego ciężkich grzechów i „Pan miłuje tych, co zła
nienawidzą” (Ps 47,10).

Tymczasem jest takie niewytłumaczalne zjawisko, że pewni ludzie,
nawet i mieniący się chrześcijanami, „mają w nienawiści dobro” (Mi 3,2).
I jest potworne, że i u nas zaistniały całe partie, ugrupowania i
ośrodki, które po prostu nienawidzą samego Boga, Chrystusa, Kościoła
Bożego, Ewangelii, etyki ogólnoludzkiej i całego dziedzictwa
katolickiego. A choć sam Chrystus zapowiadał, że On sam i jego wszyscy
uczniowie będą u wielu „w nienawiści bez powodu” (J 15,25, por. J 7,7;
15, 18 i inne), to jednak nie jest to dla dojrzałej osobowości ludzkiej
normalne. Jest to ciężki grzech. A choć ci nienawistnicy tłumaczą się,
że oni nienawidzą w chrześcijaństwie tylko samego zła, to jednak jest to
nadal tylko pogłębianie samozniewalania i samooszukiwania. Wypływa ono
albo z ciężkich win własnych, które chce się zdezawuować w ten sposób,
albo po prostu z wypaczeń osobowościowych, gdyż nie jest to tylko
spokojny ateizm, lecz haniebna i szatańska walka z Bogiem. Co ich pcha
do tego, by zabierać innym wiarę i tak mordować ich duchowo?

Wyrazistym przykładem tego jest żądanie owych ludzi, by w Polsce
zepchnąć Kościół katolicki, i tylko katolicki, do podziemia, zerwać
konkordat, uznać wiarę w Boga za coś negatywnego w państwie, usunąć ze
szkół nauczycieli religii, duchownych i świeckich, wyrzucić kapelanów ze
wszystkich instytucji i ośrodków, łącznie ze szpitalami i z wojskiem,
usunąć manifestujących wiarę katolików z wyższych stanowisk i urzędów,
znieść wszelkie dotacje dla katolickich szkół, domów opieki, hospicjów i
sierocińców, nie ubezpieczać katolickich misjonarzy polskich, nie
dopuszczać żadnych dotacji z UE na potrzeby Kościoła i jego działalności
publicznej, nie wspierać konserwacji budynków kościelnych ani ich
budowania. Skąd te wszystkie żądania? A bo katolicy jako tacy nie mogą
korzystać z budżetu państwowego. Jest to oczywiście obłędne, bo z
budżetu mogą korzystać tylko ateiści i wrogowie Kościoła. Tymczasem na
budżet płacą w 90 co najmniej procentach właśnie katolicy. Idąc za myślą
owych dziwnych ludzi, należałoby postawić sprawę podatków i budżetu
tak: niech owi ludzie utrzymują się tylko ze swoich podatków, a katolicy
ze swoich. Dlaczego katolicy mają łożyć na swoich wściekłych wrogów?
Podobnie np. i prof. Magdalena Środa zaatakowała („Gazeta Wyborcza”,
20.08.2014) niedawno red. Krzysztofa Ziemca za to, że przyjął on w TVP
wywiad – „nie za swoje pieniądze” – ojca Bashobory z Ugandy, żarliwego
głosiciela Chrystusa jako Uzdrowiciela duszy i ciała. Powstaje przecież
zasadnicze pytanie, dlaczego władze państwowe otwierają u nas coraz
szerzej drzwi dla tego rodzaju „nowoczesnych wolności”. I obawiamy się,
żeby nie za takie rzeczy nasi byli nagradzani stanowiskami w ateizującej
UE, przy czym nasi „domowi” okazują się bardziej antychrześcijańscy niż
na Zachodzie.

Apatrydzi, wasale i przeciwnicy powstań

Brak miłości Boga i bliźniego powoduje też duże osłabienie czy nawet
zupełny brak miłości ojczyzny i narodu. Niektórzy jeszcze wykazują
uczucie względem małej ojczyzny, czyli okolicy, regionu swojego
pochodzenia, ale już coraz mniej żywi uczucia względem wielkiej ojczyzny
(apatrydzi). Najczęściej umysłowość takich ludzi jest zniewolona przez
ideologie rewolucyjne i ateizujące. Od dawna już ludźmi
„bezojczyźnianymi” byli wszelkiego rodzaju lewicowcy. U nas chwalą się
oni, że „serce jest po lewej stronie”. Ale trzeba pamiętać, że „lewa
strona” już od tysiącleci była uważana za gorszą od prawej, za
buntowniczą i rujnującą porządek, dziedzictwo i kulturę, a także i
religię. Znaczenie to wyłania się choćby ze zdania Księgi Koheleta z III
w. przed n.Chr.: „Mędrzec zwraca się ku swej prawej stronie, a serce
głupca trzyma się strony lewej” (Koh 10,2). Rodzi się tu pytanie, czy
ewentualne przyjęcie przez nowoczesne lewice Boga jako najwyższego
Wyzwoliciela społecznego i duchowego, jak w latynoamerykańskiej
„teologii wyzwolenia”, nie tchnęłoby w lewicę nowego, bardzo twórczego
ducha. Papież Franciszek chce dialogować z potępianą dotychczas teologią
wyzwolenia, która chce wolność społeczną i polityczną wywieść z ducha
chrześcijaństwa. Ale problem jest bardzo trudny, bo grozi albo
upolitycznienie religii, albo ureligijnienie polityki. Lewica nie chce
zachowania całego kodeksu etyki chrześcijańskiej. Jednakże bardzo wielu
katolików czuje się socjalistami, ale jednocześnie i autentycznymi
katolikami, i uważają, że nie poddali się zniewalającej duchowo
ideologii socjalizmu ateistycznego. Tam jednak, gdzie nie ma i nie było
silniejszej tradycji chrześcijańskiej, etyka ruchów lewicowych jest
bardzo negatywna.

Mamy zatem również do czynienia ze zjawiskiem, że politycy
„bezojczyźniani” i „beznarodowi” nie mają swojej naturalnej tożsamości i
łatwo oddają swój kraj jakiemuś seniorowi jako wasalny, przynajmniej w
pewnych dziedzinach. Tak i nasze polskie władze po roku 1989 poszukują
jakby swojego seniora, o którego chcą oprzeć Polskę: a to o Rosję,
kontynuując komunizm, a to o Niemcy, silne gospodarczo i politycznie, a
to o UE jako o „nową ojczyznę europejską” i „nowy naród europejski”. Ale
tracimy przy tym naszą tożsamość i autentyczność. Może myślą, że Polskę
uratują i rozwijają, ale faktycznie ją powoli unicestwiają.
Niebezpieczeństwo to rozumieją głęboko wybitni profesorowie, jak Witold
J. Kieżun, Andrzej Nowak, Jacek Bartyzel, Piotr Jaroszyński, ks. bp Adam
Lepa, Zdzisław Krasnodębski, Andrzej Zybertowicz i wielu innych, a
także całe grupy bardzo bystrych i erudycyjnych dziennikarzy i pisarzy,
związanych z tygodnikami niezależnymi od mediów propagandowych, i inni,
ale mało jest polityków, którzy by to wielkie niebezpieczeństwo
dostrzegali i głęboko rozumieli.

Fatalna była zwłaszcza wasalizująca polityka PO wobec Rosji. Władimir
Putin to dalekosiężny polityk. Ukraińcy mówią, że on już od lat słał
swoich ludzi na Ukrainę Wschodnią. A my dopiero dziś zaczynamy lepiej
rozumieć, po co nakazał on patriarsze rosyjskiemu Cyrylowi dokonać
pojednania Cerkwi z Kościołem katolickim w Polsce. Cerkiew rosyjska
długo się opierała. Albo jakże fatalne było całkowite powierzenie Rosji
badań nad katastrofą smoleńską przez premiera Donalda Tuska, co
przypomina jako żywo akt oddania Rzeczypospolitej w „matczyne ręce”
carycy Katarzyny II w roku 1795. Podobną łaskawość carycową okazał
prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew, gdy w czasie wizyty w Warszawie
„oznajmił” na Zamku Królewskim, że wyniki polskich badań nad katastrofą
smoleńską „nie będą się różniły od wyników MAK”, choć jak się okazało,
MAK dokonał wielu manipulacji antypolskich. Co gorsza, nasi lennicy
postanowili, że kto u nas nie przyjmuje co do przecinka raportu MAK, a
następnie kalkującego go we wszystkim raportu polskiego, to ma być
traktowany i karany jako „kłamca smoleński” pod taką samą sankcją jak
„kłamca oświęcimski”. I do dziś właściwie przedstawia się, że wszystkie
zaniedbania i błędy w organizacji lotu Tu-154M nie wiązały się
bynajmniej z nienawiścią do suwerennej i wyraźnie propolskiej polityki
braci Kaczyńskich, lecz wypływały ze strony antyrosyjskiej postawy
prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Mają być bez żadnego znaczenia takie
sprawy jak: śmierć całej polskiej generalicji NATO, spętanie przy pomocy
Niemiec całej UE więzami gospodarczymi, zestrzelenie pasażerskiego
samolotu malezyjskiego rakietą wyprodukowaną w Rosji, ataki Rosji na
Polskę za to, że próbuje bronić Ukrainy, a nawet wygrażanie Polsce
bronią atomową. A wreszcie pewna grupa ludzi żąda gwałtownie, z
poparciem PO, kary za rozwiązanie WSI, tak silnie w swoim czasie
związanych z rosyjskim GRU. Lenniczy duch w stosunku do Rosji bynajmniej
nie wygasł. Takie są atuty imperium.

I wreszcie z apatrydami i materialistami nie warto dyskutować na
temat powstań patriotycznych i narodowych, a nawet i wojen obronnych, bo
oni po prostu są wewnętrznie zniewoleni i nie odbierają na falach
ojczyźnianych i narodowych, i mają materialistyczny i utylitarny system
wartości. Tymczasem w nauce historii są stosowane także duchowe sądy
wartościujące (J. Topolski). Faktycznie bywają u nas potępiane niemal
wszystkie powstania, nie tylko nieudane, ale czasami i udane – jako
zbyteczne. Są to: konfederacja barska (1768-1772), Insurekcja
Kościuszkowska (1794), Powstanie Listopadowe (1830-1831), Powstanie
Styczniowe (1863-1864), Powstania Wielkopolskie (1794, 1806, 1846, 1848,
1918-1919, 1956), Powstania Śląskie (1919-1921), Powstanie Sejneńskie
(1919), wojna obronna (1939), Zbrojny Ruch Oporu przeciwko Niemcom
(1940-1945) i przeciwko Sowietom (1944-1956), Powstanie Warszawskie
(1944), „Solidarność” (1980-1989). Otóż można i należy dyskutować nad
sytuacją powstania, nad jego organizacją, momentem wybuchu, przebiegiem,
o zakorzenieniu w społeczeństwie, o ideach, o racjach za i przeciw jego
materializacji, ale nie można dyskutować o samym jego sensie duchowym,
wartości wolnościowej i o znaczeniu dla egzystencji, bytowości i
tożsamości narodowej. Walka o wolność i niepodległość to nie jest ani
romantyzm, ani szaleństwo, choćby w najgorszych okolicznościach, ale
jest to obrona pełnego człowieczeństwa, indywidualnego i społecznego.
Nie wystarcza sama wolność fizyczna, ekonomiczna i behawioralna.
Rachmistrze materialni i czysto utylitarni powstań patriotycznych i
narodowych nie znają prawidłowości historycznej, że kraje i narody,
które nie podejmowały zrywów, choćby nieudanych, przeciwko zniewalającym
je wrogim siłom, wcześniej czy później ginęły na zawsze, jak Sumerowie,
Akadowie, Drawidowie, Medowie, Persowie, Egipcjanie, Celtowie i tylu
innych. A naród, zwłaszcza w sferze duchowej, jest, jak dotychczas,
najwyższym stopniem antropogenezy społecznej.

Zniewalająca niemoralność

Ze smutkiem trzeba stwierdzić, że dziś bardzo wielka liczba wybitnych
polityków prowadzi życie niemoralne. Ma temu sprzyjać ideologia
skrajnego liberalizmu. Ale niemoralność jest największym zniewoleniem
duchowym i umysłowym. Nawet „najczystszy” liberał nie jest wolny, jeśli
jest głęboko niemoralny. I taki typ człowieka po prostu „nie może” nie
być wrogiem chrześcijaństwa i Ewangelii, bo nie ma wolności. Chrystus
powiedział: „Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (J
8,34). Największe zniewolenie i spustoszenie duchowe sieją niewątpliwie:
powszechne zakłamanie i oszustwa w pracy i produkcji, żądza pieniądza,
rozpusta seksualna, korupcja, nieprzestrzeganie podstawowych praw,
pycha, cwaniactwo, lekkomyślność, no i chamstwo. Szlachetni, religijni i
starsi Polacy nie chcą na ogół przyjmować, że jest bardzo źle, ale
przesadny optymizm czyni społeczeństwo bezbronnym. Trzeba patrzeć
pozytywnie i twórczo, ale nie bezkrytycznie, bo pewne ugrupowania mogą
wszystko zniszczyć. Przede wszystkim na górze cementuje się jakaś czapa,
jak popsuty aparat radiowy czy telewizyjny, który fal duchowych,
moralnych i w ogóle o wysokich wartościach już po prostu nie odbiera.

I wtedy nie usłyszy się żadnego głosu spoza materii i ciała. Takich
ludzi – pisze św. Paweł – „wydał Bóg na pastwę bezecnych namiętności:
mianowicie kobiety ich przemieniły pożycie zgodne z naturą na przeciwne
naturze. Podobnie i mężczyźni, porzuciwszy normalne współżycie z
kobietą, zapałali nawzajem żądzą ku sobie, mężczyźni z mężczyznami
uprawiając bezwstyd i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za
zboczenie. A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie
Boga, wydał ich Bóg na pastwę nieczystych myśli, aby czynili to, co
niestosowne. Pełni są też wszelakiej nieprawości, przewrotności,
chciwości, niegodziwości. Oddani zazdrości, zabójstwu, waśniom,
podstępowi, złośliwości, potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga,
zuchwali, pyszni, chełpliwi, w tym, co złe – pomysłowi, rodzicom
nieposłuszni, bezrozumni, niestali, bez serca, bez litości” (Rz
1,26-31). I Pismo jeszcze dodaje, że sprawcy tych złych czynów „nie
tylko, że je sami popełniają, to jeszcze chwalą tych, którzy to czynią”
(w. 32).

Istotnie, taka pochwała wszelkiej niemoralności w rozumieniu Kościoła
ma dziś poczesne miejsce w ideologii UE pod przykrywką „fundamentalnych
praw” dzisiejszego człowieka. Kościół katolicki przeżywa dziś znowu
ciężką nawałnicę. W pierwszych wiekach w Imperium Romanum musiał
„świadczyć” krwią prawdy wiary, od końca IV wieku musiał bronić
moralności, która w wolności i w agonii imperium bardzo słabła (według
Papieża św. Leona Wielkiego), a dziś obie te fazy historii Kościoła
zeszły się razem i trzeba nawet krwią bronić na świecie i prawd
dogmatycznych, i zasad moralności (według św. Jana Pawła II i Papieża
Franciszka).

W Polsce – trzeba to wyraźnie powiedzieć – fala ta coraz bardziej i
nas zalewa, pochłaniając wolność umysłu i duszy. Mamy ponad milion
uzależnionych alkoholików i kilka milionów pijących za dużo, nawet
kierowców. Polacy – zwłaszcza młodzi – używają trzy razy więcej
narkotyków niż średnio w innych krajach Europy, może poza Holandią.
Szerzy się korupcja niemal na wszystkich szczeblach, złodziejstwo,
manipulacje, aborcje, in vitro, związki partnerskie, seksoholizm,
cwaniactwo, chamstwo, a przede wszystkim oszustwa i zakłamanie we
wszystkich dziedzinach, poczynając od władzy i mediów oficjalnych. No i
rządzi ciągle „sprawiedliwość inaczej”. Pobrzmiewa echo słów mędrca
Pańskiego z III w. przed n.Chr.: „Wynosi się głupotę na wysokie
stanowiska, podczas gdy zdolni siedzą nisko” (Koh 10,6). W ogóle życie
społeczne, polityczne i kulturalne jest spętane jakimiś ukrytymi dla
publiczności więzami, których też wyborcy jako „pożyteczni idioci” nie
mogą w żaden sposób zerwać ani nawet rozluźnić. I najgłośniej wołają, że
mamy pełną wolność, ci, którzy stają się naszymi dyktatorami i
niszczycielami dusz. Chciałoby się teraz głośno wołać słowami Księgi
Judyty: „Panie, Boże niebios, spójrz na ich pychę i zmiłuj się nad
poniżeniem naszego narodu!” (Jdt 6,19) – nad poniżeniem naszego Narodu
Polskiego – przez ludzi, którzy głoszą pełne wyzwolenie z religii i
Dekalogu, a sami są zniewoleni umysłowo i moralnie! Jakże słusznie „Nasz
Dziennik” w ramach dzisiejszej „Modlitwy Narodu Polskiego” nawołuje do
odmawiania i realizowania Litanii Narodu Polskiego zainicjowanej w roku
1914 przez pomocniczego biskupa lwowskiego Władysława Bandurskiego (zm.
1932), a obecnie dopełnionej aż do wezwania do św. Jana Pawła II i
zatwierdzonej przez ks. kard. Stanisława Dziwisza 26 sierpnia br. do
prywatnego odmawiania. Trzeba się modlić za Polskę, bo „czasy są złe”,
wbrew opinii ludzi, którzy się sami duchowo zniewalają. Trzeba się
modlić, żeby Bóg uwolnił Ojczyznę od takich ludzi.

I nie jest to chyba czysty przypadek, że podejmujemy dziś na nowo
Litanię Narodu Polskiego, Litanię, która była dziełem patriotów polskich
z roku 1914, a więc w czasie zaborów i w klimacie wszczynającej się
zawieruchy wojennej. Dzisiaj zaś jest bardzo niepokojące, że inspirator
imperialny Putina Aleksander Gielewicz Dugin podobno sugeruje Putinowi i
Niemcom coś podobnego do paktu Ribbentrop-Mołotow względem Polski, tyle
że, na razie, nie o charakterze militarnym, lecz ekonomicznym,
dyplomatycznym i politycznym. W każdym razie Polska nie byłaby państwem
ściśle samoistnym, lecz raczej tylko „korytarzem” między tymi
mocarstwami. Może dlatego, kiedy Amerykanie przyjmowali Polskę do NATO,
Niemcy w roku 1997 napierały, by zgodzić się na żądanie Rosji, żeby w
Polsce nie było baz NATO. I teraz Angela Merkel chce ten punkt za
wszelką cenę utrzymać. Toteż ostatnio na szczycie NATO w Newport
niemiecka kanclerz zgodziła się tylko na szpicę wojskową, i to tylko w
Szczecinie, który może uchodzić politycznie za miasto niemieckie.
Oczywiście. Owa szpica ma mieć charakter tylko „motelu natowskiego”, do
którego przyjeżdżałby wymieniające się grupy „turystów” wojskowych. Nie
jest jeszcze ustalone dokładnie, w jakiej liczbie. Mówi się o 5
tysiącach, ale nie wiadomo, czy to chodzi o sam Szczecin, czy też o
wszystkie cztery takie „hotele” w ogóle na wschodzie, czyli i w innych
państwach. I zakrawa już na ironię, że w razie ataku, np. rakietowego ze
strony Rosji, szpica będzie miała od 2 do 5 dni na reakcję.
Prawdopodobnie, gdyby np. Rosjanie zdobyli w ciągu 5 dni Warszawę, to
żołnierze NATO wyruszyliby na rowerach ze Szczecina „z pomocą” Polakom.
Podobnie została potraktowana Ukraina, która dostała tylko 15 mln euro,
co starczyłoby tylko na konsolację dla wojska po utracie Ukrainy
Wschodniej. W tej sytuacji rozumiemy lepiej, dlaczego Niemcy dołożyły
się do budowy North Stream, dlaczego nie chciały natowskiej komisji do
badania katastrofy smoleńskiej i dlaczego zabiegały o prorosyjską
politykę Tuska, a teraz Merkel wzięła go pod swoją bliższą „opiekę”.
Teraz Niemcy rozwijają pełną akcję, by w nowych wyborach nie wygrało
PiS, bo cała polityka rosyjsko-niemiecka wobec Polski by „się rypła”.
Niestety, tej rozmaitej ingerencji Niemiec w nasze życie wewnętrzne w
celu osłabienia naszej tożsamości nie rozumieją całe niektóre partie i
ogół słabych polityków.

***

Ludzie łatwo dostrzegają kryzysy gospodarcze, socjalne, polityczne i
kulturowe, a odsuwają na plan dalszy kryzysy umysłowe, duchowe i
moralne. Tymczasem te drugie są najwyższej wagi i one to zaległy obecnie
nad całą Europą i rujnują już i Polskę, która nie ma swojego
gospodarza. Choć wolność duchowa jest istotną strukturą człowieka, bez
której nie byłby bytem osobowym, to jednak niektóre kierunki i
ideologie, dążące jedynie do mitologicznej i fałszywej wolności czysto
materialnej, zniewalają jedną i drugą, czyli i materialną, i duchową.
Główną winę za to ponosi odrzucanie Boga i Kościoła. Bóg jest
miłosierny, lecz „nie łudźcie się! Bóg nie dozwoli z siebie szydzić” (Ga
6,7). I my, katolicy, którym Chrystus wywalczył wolność duchową, nie
powinniśmy dawać się zabijać na duszy. Jak to się dzieje, że Europą
chrześcijańską, a zwłaszcza naszym Narodem katolickim, rządzą z
wrogością niewielkie grupy, i to dzięki naszym wyborom, zwolennicy
„śmierci Boga w państwie”, a nawet tacy, co chcą zabić nasze dusze?
Jezus mówił: „Bójcie się Tego, który może zatracić ciało i duszę” (Mt
10,28).

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Święty Janie Sarkandrze, obrońco tajemnicy spowiedzi – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Jest rok 1453. Rynek Główny w Krakowie. Na
beczce ustawionej przed kościółkiem św. Wojciecha stoi zakonnik – niski,
chudy, łysy, z długą brodą. Przemawia codziennie przez dwie godziny.
Mówi po łacinie, a stojący obok profesor Akademii Krakowskiej Stanisław z
Kobylina tłumaczy jego słowa. Wśród zgromadzanych są mieszczanie i
ludzie prości, ale największą część słuchaczy stanowią studenci i
wykładowcy Jagiellońskiej Alma Mater. Dar wymowy głoszącego, jego
inteligencja i jasność wywodu mocno przemawiają do wykształconej elity
miasta. Już po kilku miesiącach kardynał Oleśnicki wprowadza do
klasztoru pod Wawelem pierwszych 16 zakonników zreformowanej gałęzi
Braci Mniejszych, zwanych w Polsce bernardynami. Płomiennym kaznodzieją,
obficie gestykulującym, jest zaś pochodzący z Italii Jan Kapistran,
późniejszy święty, reformator zakonu św. Franciszka.

Bardzo możliwe, że pośród słuchających na Rynku był młody student
Akademii, pochodzący z Lipnicy Szymon. Wśród kolegów ma opinię zdolnego,
aczkolwiek nieco zamkniętego w sobie. Jest pobożny i dobrze się uczy.
„Gdy – jak pisze hagiograf – ukończył wydział sztuk wyzwolonych i
uzyskał tytuł bakałarza, mógł rozpocząć studia teologiczne lub medyczne w
Akademii albo zostać nauczycielem w szkole parafialnej”. Wybiera jednak
zakon Jana Kapistrana, a słowa kaznodziei i jego styl życia staną się
dla niego wzorem do naśladowania.

Szymon z Lipnicy to człowiek o wielkim potencjale intelektualnym.
Jako pierwszy zakonnik z rodziny franciszkańskiej otrzymał urząd
kaznodziei wawelskiej katedry. Wcześniej godność tę sprawowali
dominikanie lub profesorowie Akademii. Dodać należy, że kazania głoszono
tam wyłącznie po łacinie. Żarliwość, płomienny styl wymowy i osobista
asceza przyciągały do niego słuchaczy. Mimo sukcesów potrafił też
niektórych zgorszyć. Miał zwyczaj przerywania kazań swoistym dialogiem –
trzykrotnie powtarzał imię „Jezus” jako swoistą inwokację, na co
zgromadzony lud odpowiadał tym samym imieniem. Kanonicy kapituły
katedralnej oskarżyli Szymona o bluźnierstwo, udało mu się jednak
oskarżenie obalić, a serca sędziów skruszyć na tyle, że prosili go o
modlitwę.

Podczas epidemii, jaka wybuchła w 1482 roku, nie opuścił Krakowa, ale
niósł pomoc potrzebującym. Umarł po kilku dniach od zakażenia i został
pochowany w swoim klasztorze pod wielkim ołtarzem.

Przemawia do mnie obraz młodego żaka szukającego swojej życiowej
drogi, ukrytego w tłumie słuchaczy charyzmatycznego włoskiego
bernardyna. Święty Szymon z Lipnicy odnalazł w naukach Jana Kapistrana
prawdę, którą tak bardzo pragnął odnaleźć w salach wykładowych Akademii
Krakowskiej. Niech wstawia się za dzisiejszymi studentami wszelkich
kierunków. Może znajdą się pośród nich tacy, którzy wbrew panującym
modom przedłożą pragnienie prawdy ponad utylitarne dobra i zaspokajanie
przyjemności…

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Święty Bracie Albercie, opiekunie biedoty krakowskiej – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Św. Maksymilianie Kolbe,apostole Niepokalanej, męczenniku Auschwitz – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Św. Tereso Benedykto od Krzyża
(Edyto Stein),pochodząca z piastowskiej ziemi wrocławianko, męczennico
nazizmu i współpatronko Europy – módl się za nami.

„Wszystko w niej jest wyrazem udręki poszukiwania i trudu
egzystencjalnego ’pielgrzymowania’. Nawet wówczas, gdy odnalazła już
prawdę w pokoju życia kontemplacyjnego, musiała przeżyć do końca
tajemnicę krzyża” – w ten sposób św. Jan Paweł II opisał św. Teresę
Benedyktę od Krzyża w swoim liście ogłaszającym ją współpatronką Europy.

Edyta Stein urodziła się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej i choć
dorastała w kręgu religii judaistycznej, sama określiła się w wieku lat
czternastu jako ateistka. Uparta, wścibska, zuchwała i „pozbawiona
marzeń właściwych podlotkom”, jak określi sama siebie. Studiuje na
Uniwersytecie Wrocławskim germanistykę, historię i psychologię. Obraca
się w kręgu sław – Wiliama Sterna, Edmunda Husserla, Maxa Schelera. Nie
wiedząc jeszcze o tym, gorliwie poszukuje Boga. Napisze później:
„Poszukiwanie prawdy było jedyną moją modlitwą”. Obserwuje wierzących
katolików. Badając „fenomen wiary” katolików, dochodzi do własnego
zawierzenia się Bogu. Szczególne wrażenie wywiera na niej pogoda ducha
wdowy, która straciła na froncie I wojny światowej ukochanego męża, a
przyjaciela Edyty. „Po raz pierwszy widziałam naocznie zrodzony ze
zbawczego cierpienia Chrystusa Kościół i jego zwycięstwo nad ościeniem
śmierci. Był to moment, w którym moja niewiara załamała się, judaizm
zbladł, a Chrystus zajaśniał: Chrystus w tajemnicy Krzyża”. Reszty
dopełniają lektury Nowego Testamentu, Kierkegaarda, Ćwiczeń duchowych
św. Ignacego i pisma św. Teresy Wielkiej. 1 stycznia 1922 r. przyjmuje
sakrament chrztu i Eucharystii. Dar obecności Chrystusa w Komunii św.
przekonuje ją w sposób szczególny do Kościoła katolickiego.

Dwanaście lat później wstępuje do Karmelu w Kolonii, jako Teresa
Benedykta od Krzyża. Skąd to świadome wejście w cień Krzyża? Tłumaczy to
w sposób następujący: „Przez krzyż rozumiałam cierpienia ludu Bożego,
które się właśnie wówczas zaczęły. Uważałam, że ci, którzy rozumieją, iż
to jest krzyż Chrystusowy, w imię reszty powinni wziąć go na siebie”. W
Testamencie z 1939 r., na trzy lata przed śmiercią w oświęcimskiej
komorze gazowej, napisze w duchu ofiary: „Już teraz przyjmuję śmierć
taką, jaką mi Bóg przeznaczył, z doskonałym poddaniem się Jego woli i z
radością. Proszę Pana, by zechciał przyjąć moje życie i śmierć na swoją
cześć i chwałę, za wszystkie sprawy Najświętszego Serca Jezusa i Maryi,
za św. Kościół, szczególnie za zachowanie, uświęcenie i doskonałość
naszego świętego Zakonu, za Karmel w Kolonii i Echt, w duchu ekspiacji
za niewiarę ludu żydowskiego, aby Pan został przez swoich przyjęty, aby
nadeszło Jego królestwo w chwale, na uproszenie ratunku dla Niemiec, za
pokój świata, wreszcie za moich bliskich żywych i umarłych”.

Córko Izraela i Patronko Europy! Módl się za nami oraz tymi, którzy
dzieląc z Tobą ród Abrahama, nie rozumieją ofiary, jaką złożyłaś!

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Święty Józefie Sebastianie Pelczarze – módl się za nami!

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiony Wincenty Kadłubku – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiony Sadoku – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiona Doroto z Mątowów – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Błogosławiony Jakubie Strzemię – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Nazywamy ją Matką Afrykanów, chociaż nigdy jej noga
nie stanęła na Czarnym Lądzie. Podobnie jak św. Teresa z Lisieux, będąca
patronką misji, pomimo że na misjach nigdy nie była, uczy nas, że
miłość i wiara przekraczają kontynenty i ludzkie ograniczenia.

Maria Teresa Ledóchowska pochodziła ze szlachetnej i arystokratycznej
rodziny, która dała Kościołowi wielu znakomitych synów i córki. Ojciec,
szambelan cesarski, po utracie sporej części majątku zdecydował się
opuścić Austrię (tam Maria Teresa przyszła na świat) i przenieść się do
Polski, gdzie kupił majątek w Lipnicy Murowanej. Tam dwudziestoletnia
Maria Teresa, jako najstarsza z dziewięciorga dzieci, musiała pomagać
matce w prowadzeniu gospodarstwa. W 1885 r. zachorowała na ospę, liczono
się nawet z możliwością jej śmierci. Przeżyła, lecz za cenę uporczywych
problemów zdrowotnych i oszpecenia. Ponieważ zdrowie nie pozwalało jej
na prace gospodarskie, rodzina wyprosiła dla niej funkcję damy dworu
książąt toskańskich rezydujących w Salzburgu. Tam po raz pierwszy
zetknęła się z opowieściami o misjach prowadzonych przez zakony w
Afryce. Przeczytawszy broszurę arcybiskupa Algieru, Karola Lavigerie,
odnalazła coś, czemu mogłaby poświęcić swoje życie. Uderzyły ją
zwłaszcza słowa: „Komu Bóg dał talent pisarski, niechaj go użyje na
korzyść tej sprawy, ponad którą nie ma świętszej”. Wiedziała, że posiada
nie tylko talent, ale i wielkie kontakty oraz możliwości organizacyjne.
Postanowiła zaangażować się w dzieło misyjne oraz walkę z
niewolnictwem.

Odeszła z dworu i wynajmując mały pokoik przy domu opieki Sióstr
Szarytek, zaczęła pisać sztukę o antyniewolniczej wymowie „Zaida
Murzynka” oraz wydawać pismo „Echo z Afryki”. Jednocześnie opracowała
statut Sodalicji św. Piotra Klawera (szesnastowiecznego jezuity
misjonarza z Czarnego Lądu), pobłogosławiony przez Leona XIII. Stworzyła
muzeum afrykańskie oraz kupiła i prowadziła własną drukarnię, gdzie
wydawano misyjne broszury, kalendarze, odezwy czy katechizmy. Jej
Sodalicja została ostatecznie zatwierdzona w 1910 r. jako nowe
zgromadzenie misyjne, chociaż jego członkowie na misje się nie udawali.
Matka Afrykanów działała w licznych dziełach i akcjach: Związek Mszalny,
Chleb św. Antoniego dla Afryki, Wykup dziecka murzyńskiego z niewoli,
Kształcenie seminarzysty i wiele innych.

Zmarła w Rzymie pośród swych duchowych córek w 1922 r., oddawszy
wszystkie swoje siły dla dzieci kontynentu, którego nie ujrzała, ale o
którym wiedziała, że potrzebuje takiego poświęcenia.

A jakiej Bożej myśli my jesteśmy gotowi oddać się bezwarunkowo? Czy stać nas na wielkoduszność?

Urodziła się w 1878 roku niedaleko Lubaczowa. W wieku
15 lat straciła matkę. Wkrótce zapoznała się ze św. Bratem Albertem.
Pod wpływem tego spotkania postanowiła w wieku 18 lat wstąpić do
założonego przez niego III Zakonu Franciszkańskiego Sióstr Posługujących
Ubogim – zwanych albertynkami. Brat Albert wkrótce rozpoznał w niej
swoją najpiękniejszą córkę duchową i już w wieku 24 lat uczynił
przełożoną całego zgromadzenia.

Kiedy wstępowała, zgromadzenie liczyło 41 sióstr. Kiedy odchodziła z tego świata, sióstr było ponad 500.

Tak mówił o niej św. Jan Paweł II: „Duchowa córka św. Brata Alberta
Chmielowskiego, współpracownica i kontynuatorka jego dzieła miłosierdzia
– żyjąc w ubóstwie dla Chrystusa, poświęciła się służbie najuboższym.
Kościół stawia nam dzisiaj za wzór tę świątobliwą zakonnicę, której
dewizą życia były słowa: ’dawać, wiecznie dawać’. Zapatrzona w
Chrystusa, szła wiernie za Nim, naśladując Go w miłości. Chciała
zadośćuczynić każdej prośbie ludzkiej, otrzeć każdą łzę, pocieszyć,
choćby słowem, każdą cierpiącą duszę. Chciała być dobrą zawsze dla
wszystkich, a najlepszą dla najbardziej pokrzywdzonych. ’Ból bliźnich
moich jest bólem moim’ – mawiała. Wraz ze św. Bratem Albertem zakładała
przytuliska dla chorych i tułaczy wojennych. Ta wielka, heroiczna miłość
dojrzewała na modlitwie, w ciszy pobliskiej pustelni na Kalatówkach,
gdzie przez jakiś czas przebywała”.

Matka Bernardyna oddała wszystkie swoje siły posłudze biednym i
pokrzywdzonym. Nieustanną pracę i ciągły brak czasu, także na modlitwę,
„uzupełniała” wielogodzinnym czuwaniem przed Najświętszym Sakramentem w
nocy. Z tego czerpała całą siłę i nadzieję.

Niech bł. Bernardyna wyprasza wszystkim siły w pracy dla
potrzebujących. Niech też nam przypomina, że dla katolika nie ma czegoś
takiego jak „czas wolny”. Taką koncepcję wymyślił protestantyzm. Każdą
chwilę mamy poświęcić na czynienie dobra i adorację Boga. Współczesny
człowiek myśli dziś tylko o tym, by mieć czas wolny, wolną niedzielę,
weekend, „długi” weekend, urlop. A takich pojęć nie ma w katolicyzmie,
gdyż prowadzi to do bezbożności i braku wrażliwości na potrzeby innych.
Mamy odpoczywać, ale nie czynić z tego „bożka”.

Niech święci tacy jak bł. Bernardyna, św. Brat Albert i św. Franciszek nas w tym wspierają.

Urodziła się w 1865 roku w Wielkopolsce, w rodzinie
ziemiańskiej, jako najmłodsze z jedenaściorga dzieci. W wieku 17 lat na
ręce spowiednika złożyła ślub dozgonnej czystości. W tym samym roku
zmarli jej rodzice. Jako niespełna 20-letnia dziewczyna podjęła pracę u
siostry w pracowni haftu i szycia jako instruktorka młodych dziewcząt.
Wkrótce zaczęła otaczać opieką, nie tylko w pracy, powierzone jej
dziewczęta. Były to czasy rozwoju zupełnie bezdusznego kapitalizmu,
który maksymalnie wykorzystywał tanią siłę roboczą, często zatrudniając
nawet dzieci do pracy w fabrykach i zakładach. Dzieci, młodzież, często
odrywane od biednych rodzin, bez wsparcia, stawały się obiektem
wykorzystywania. Maria zajmowała się nimi, a także ich ubogimi,
wielodzietnymi rodzinami.

Przełomowym momentem w życiu Marii Karłowskiej było spotkanie z młodą
prostytutką zatrzymaną przez policję. Pragnienie tej dziewczyny, by się
nawrócić, poruszyło Marię. Postanowiła zająć się najtrudniejszymi
dziewczętami. Założyła mały Zakład Dobrego Pasterza dla zagrożonych i
upadłych dziewcząt w Poznaniu. Maria zaczęła odwiedzać ulice, podwórka,
bramy oraz oddziały dla chorych wenerycznie w szpitalach, by ratować
dziewczęta z prostytucji.

Pełna ufności czekała na pomoc w rozwinięciu swojej działalności. I
tak się stało – hrabina Aniela Potulicka nabyła dla niej posiadłość
Winiary pod Poznaniem. Tam powstał ośrodek razem z zakładami
rękodzielniczymi dla reedukacji dziewcząt.

Dla pomagających jej kobiet założyła Zgromadzenie Sióstr Pasterek od
Opatrzności Bożej. Napisała jej konstytucję, regułę oraz podręczniki
ascetyczne, duchowe i pedagogiczne. Hasłem nowego zgromadzenia było
„Szukać i zbawiać to, co zginęło”.

Założyła w sumie 9 ośrodków, w tym nawet fabryki biszkoptów i zakłady
pracy ręcznej. Otworzyła także oddział dla kobiet chorych wenerycznie.

Była prawdziwie matką miłosierdzia dla wszystkich pogubionych i
zniszczonych grzechem. Toczyła walkę o każdą duszę, by wyrwać ją ze
szponów zła, nie bojąc się szukać ich nawet w domach publicznych.
Wiedziała, że nie ma nic ważniejszego niż dusza oraz życie w łasce
uświęcającej. Mówiła: „Nie ma na ziemi niczego, co dorównałoby
pięknością duszy ludzkiej. Dlatego warto zbudować dom choćby na jedną
noc, aby w nim choćby jedną duszę uchronić od grzechu śmiertelnego”.

Wspieraj nas, Matko Mario, w rozumieniu wartości życia bez grzechu, w
łasce Bożej. Umacniaj nas w walce o dusze naszych braci i sióstr
trwających w grzechach śmiertelnych. Naucz nas miłosierdzia i
apostolskiej gorliwości.

„Czego pragnął Chrystus? Założyć Królestwo Boże na
ziemi, to jest święty nasz Kościół. Jaką drogą do tego zmierzał? Drogą
całkowitego zaparcia się, drogą pracy, trudów, ubóstwa, poniżenia,
prześladowania i cierpienia. […] Co z tego wynika? Obowiązek dla każdego
z nas, aby dobrowolnie i całkowicie zaparłszy się siebie, bez
zastrzeżeń oddać się i poświęcić Kościołowi”. Tak pisał w 1910 roku ks.
Jerzy Matulewicz, późniejszy biskup wileński i odnowiciel Zgromadzenia
Księży Marianów.

Urodził się koło Mariampola w rodzinie rolników – Andrzeja i Urszuli
Matulaitisów. W wieku czterech lat został sierotą i przeszedł pod surowe
wychowanie starszego brata. Dom rodzinny pozostawił w nim ślady
głębokiej pobożności i dyscypliny. Codzienne wędrówki do oddalonej o
cztery kilometry szkoły spowodowały nierozpoznaną w porę gruźlicę kości.
Dzięki pomocy kuzyna, profesora greki, łaciny i rosyjskiego w Kielcach,
przyszły biskup ukończył kieleckie gimnazjum i wstąpił do tamtejszego
seminarium. Wówczas też zmienił swoje nazwisko na Matulewicz. Dalsze
studia seminaryjne kontynuował na Akademii Duchownej w Petersburgu,
gdzie przyjął święcenia kapłańskie w 1899 roku. Nawrót choroby sprawił,
że został wysłany na leczenie do Niemiec i Szwajcarii, gdzie podjął
specjalistyczne studia z teologii, uwieńczone doktoratem.

W 1902 r. ks. Matulewicz powrócił do kraju. Został wykładowcą w
kieleckim seminarium. Gruźlica zmusiła go jednak do przeprowadzki do
Warszawy. Tu założył Stowarzyszenie Robotników Katolików, redagował
pismo stowarzyszenia, głosił konferencje, spowiadał i organizował kursy
społecznikowskie. Pracując wśród robotników i inteligencji, stawiał na
konieczność istnienia zakonów jako widocznych znaków życia radami
ewangelicznymi. Niestety, wskutek kasaty carskiej, życie zakonne było
zniszczone. Ksiądz Jerzy postanowił więc zorganizować kapłanów
diecezjalnych w sposób tajny, aby stowarzyszeni mogli skuteczniej głosić
Ewangelię. Mając w pamięci swojego katechetę z czasów szkolnych i
klasztor Marianów, w cieniu którego wzrastał, postanowił zreformować
wymierający zakon i rozwijać go w ukryciu. 29 sierpnia 1909 r. ks.
Matulewicz złożył śluby zakonne, rok później Pius X zatwierdził nowe
konstytucje zakonne.

Widząc gorliwość apostolską, Benedykt XV mianował ks. Matulewicza
biskupem wileńskim, a w 1927 r. (po zrzeczeniu się diecezji dla większej
troski o Zgromadzenie Marianów) arcybiskupem i wizytatorem apostolskim
na Litwie. Jest też autorem konkordatu między Stolicą Apostolską a
Republiką Litewską. Zmarł, po nieudanej operacji, 27 I 1927 roku. W
ostatnich słowach napominał: „Bądźcie zjednoczeni i pracujcie ofiarnie”.
Niech uprasza dzisiejszym kapłanom łaskę życia ofiarnego i jedności
wokół prawdy, która buduje Kościół od dwóch tysięcy lat.

„Oto człowiek, jeszcze jeden wśród tych, w których
okazała się Chrystusowa władza ’w niebie i na ziemi’. Władza miłości –
przeciw obłędowi przemocy, zniszczenia, pogardy i nienawiści” – tak
scharakteryzował bł. Michała Kozala św. Jan Paweł II.

Na początku września 1939 r. pierwsze oddziały armii niemieckiej
wkroczyły do Włocławka. W myśl dyrektyw, nakazujących bezwzględną walkę z
Kościołem, o którym hitlerowcy wiedzieli, że jest ośrodkiem polskości,
rozpoczęło się usuwanie symboli chrześcijańskich. Zniszczono przydrożne
krzyże, kapliczki, figury świętych, co stanowiło preludium do
rozstrzeliwań i wysiedleń.

Na niesprawiedliwość postanowił zareagować biskup pomocniczy
włocławski Michał Kozal, zarządzający diecezją pod nieobecność
ordynariusza. Reakcją były rozpoczęte w połowie października masowe
aresztowania duchowieństwa, poczynając od kapłanów uczących religii i
duszpasterzujących wśród młodzieży, których od razu wywieziono do obozów
koncentracyjnych. Kolejne interwencje ks. bp. Kozala spełzały na niczym
i skończyły się listą niemieckich żądań związanych z organizacją życia
religijnego oraz dostarczeniem kompletnej listy księży i wprowadzeniem
języka okupantów do nabożeństw. Wobec odmowy współpracy ze strony ks.
bp. Kozala Niemcy aresztowali wszystkich kapłanów i kleryków Seminarium
Duchownego we Włocławku.

Ksiądz biskup Kozal zostaje aresztowany 7 listopada 1939 roku.
Hitlerowcy osadzają go najpierw w osobnej celi we włocławskim więzieniu.
Jest oślepiany kilkakrotnie zapalającymi się reflektorami w dzień i w
nocy. Musi słuchać wyczytywanych pod drzwiami jego celi nazwisk kapłanów
idących na śmierć. Po dziesięciu tygodniach różnych tortur przewieziono
go do obozu przejściowego w Lądzie, później w Inowrocławiu, Poznaniu,
Berlinie, Halle, Weimarze i Norymberdze. Wreszcie od lipca 1941 r. jest
więźniem obozu w Dachau, który stanie się ostatnią stacją drogi
krzyżowej dla niego i wielu kapłanów. Jak prawdziwy ojciec troszczył się
o kleryków, dzieląc się z nimi głodowymi porcjami chleba. Służył chorym
i umierającym współbraciom. Wycieńczony i osłabiony tyfusem, umarł
dobity zastrzykiem fenolu 26 stycznia 1943 r. jako jeden z 220 kapłanów
diecezji włocławskiej zamęczonych przez Niemców w Dachau.

„Tę miłość, którą Chrystus objawił, ks. bp Kozal przyjął w całej
pełni jej wymagań. Nie cofnął się nawet przed tym najtrudniejszym:
’Miłujcie waszych nieprzyjaciół’. Niech będzie jednym jeszcze patronem
naszych trudnych czasów, pełnych napięcia, nieprzyjaźni i konfliktów” –
mówił św. Jan Paweł II. W czasach, gdy człowieczeństwo przeciwstawia się
Bogu, niech bł. biskup męczennik przypomina, że można je odnaleźć tylko
na Chrystusowej drodze ofiarnej miłości.

Błogosławiona Bolesławo Lament - módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiony Stefanie Frelichowski – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiona Stello Mardosewicz – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiony Janie Wojciechu Balicki – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Urodził się pod Rzeszowem w 1869 roku.
Wstąpił do seminarium w Przemyślu, gdzie przyjął święcenia kapłańskie w
1892 roku. Od początku zasłynął jako znakomity kaznodzieja, którego
słowo poruszało słuchaczy i nieraz skłaniało do zmiany życia. Został
wysłany na studia do Rzymu, które ukończył doktoratem w 1897 roku. Po
powrocie rozpoczął pracę jako wychowawca i wykładowca w seminarium.
Równocześnie też zaczął posługę wśród robotników i rzemieślników. Tym
ostatnim ściągnął na siebie niechęć socjalistów, którzy kilkakrotnie
siłą rozpędzali spotkania dla robotników, które prowadził.

Podczas posługi w przemyskim szpitalu spotkał upadłe niewiasty.
Zobaczył ich nędzę i tragiczne położenie. Podjął odważną decyzję, nie
bardzo przystającą do jego funkcji wychowawcy kleryków i profesora, o
założeniu domu dla upadłych kobiet, by pomóc im oderwać się od grzechu.
Najpierw był to mały dom na obrzeżach miasta, później wydzierżawił
majątek. Przy pomocy Sióstr Opatrzności Bożej zorganizował w majątku
zakład, gdzie dziewczyny i kobiety mogły się uczyć krawiectwa, haftu,
bieliźniarstwa, gotowania i innych robót potrzebnych im do samodzielnego
życia. Dzieło to istniało dzięki staraniom ks. Balickiego, który
zbierał i oddawał wszystkie fundusze na utrzymanie ośrodka. Prowadzona
działalność sprowadzała też na niego wiele pomówień i oszczerstw.

Był słynnym kaznodzieją, rekolekcjonistą i spowiednikiem. Bardzo
wiele osób szukało u niego kierownictwa duchowego. Przez 6 lat pełnił
też funkcję rektora seminarium.

Zmarł w 1948 roku. Nazywano go „polskim Vianneyem”.

Tak mówił o nim ks. kard. Karol Wojtyła: „W czasach, gdy Kościół
poszukuje nowych wzorów duchowości dla kapłana diecezjalnego, w
sytuacji, gdy wśród samych kapłanów zdarzają się kontestacje,
niewierności oraz tendencje, by poszukiwać rzeczy materialnych bardziej
niż duchowych, sługa Boży może być przedstawiony jako model życia
kapłańskiego. W osobie ks. Balickiego kapłani mogą znaleźć wzór, w jaki
sposób połączyć działalność duszpasterską z codzienną kontemplacją
tajemnicy Boga”.

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiony Janie Beyzymie – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Błogosławiona Sancjo Szymkowiak – módl się za nami

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Był lipiec 2013 roku. W uroczystej procesji wniesiono
relikwie greckokatolickiego biskupa Przemyśla Jozafata Kocyłowskiego do
katedry. – Wrócił, skąd go zabrali, a zabrali go już na fotelu, bo nie
mógł chodzić. Porozrywali na nim szaty i wywieźli, a potem torturowali,
żeby zaparł się wiary – powiedział o nim ks. abp Jan Martyniak. I dodał:
– Wystarczyło, żeby przeszedł na prawosławie…

Biskup Jozafat Kocyłowski był grecko- katolickim ordynariuszem
sprawującym rządy w sowieckiej części diecezji przemyskiej, a Grzegorz
Łakota jego sufraganem zajmującym się niemiecką strefą okupacyjną. Obaj
zapłacili życiem za wierność Kościołowi w czasie, gdy wszelkie wartości
wydawały się ulegać zagładzie. W marcu 1946 r. zwołano pod dyktando
Stalina tzw. pseudosobór lwowski, podczas którego ogłoszono anulowanie
unii brzeskiej i włączenie unitów do Cerkwi. Biskupom zaproponowano
zachowanie stanowisk za cenę zerwania z Rzymem. Konsekwencją była śmierć
tysięcy męczenników i zesłańców na Sybirze, Workucie i wielu innych
łagrach.

Biskup Kocyłowski urodził się w 1876 r. we wsi Pakoszówka w powiecie
sanockim. Został wyświęcony w 1907 roku. Był profesorem teologii w
seminarium w Stanisławowie. Po kilku latach, złożywszy śluby wieczyste u
bazylianów, został biskupem. W listopadzie 1943 r. wraz z innymi
biskupami unickimi wydał list będący reakcją na krwawe wydarzenia na
Wołyniu i przestrzegający przed łamaniem zasad wiary i etyki. Dwukrotnie
aresztowany przez UB, przekazany NKWD, po odmowie przejścia na
prawosławie został skazany na wieloletnie więzienie. Wskutek tortur nie
mógł poruszać się o własnych siłach oraz przyjmować jedzenia. Zmarł po
przybyciu do łagru Czapawijka w 1947 roku.

Biskup Łakota przyszedł na świat we wsi Głodówka w 1883 roku.
Święcenia otrzymał w Przemyślu w 1908 roku. Jako doktor teologii po
studiach wiedeńskich, był wykładowcą i rektorem przemyskiego seminarium,
gdzie zreorganizował studia i formację alumnów. W 1926 r. został
biskupem pomocniczym, dużo pisał i prowadził wielorakie badania
historyczne, co było jego pasją. Deportowany przez polskich komunistów w
1946 r. do Lwowa, został tam aresztowany przez Sowietów i skazany na 10
lat łagru. Pracował w kopalni w Workucie, a potem w brygadzie
czyszczącej sanitariaty. Zmarł w 1950 roku.

Za wierność Stolicy Piotrowej zapłacili najwyższą cenę. Niech wymodlą
nam łaskę takiej samej wierności sięgającej dwa tysiące lat i niosącej w
sobie mądrość Kościoła zbudowanego na fundamencie apostołów i
męczenników. Obyśmy nie zagubili tego życiodajnego dziedzictwa.

Podsumowanie życia i dzieł tego błogosławionego budzi
refleksję, że to nie jest na siły jednego człowieka! Żył w latach
1866-1931. Był wykładowcą i wychowawcą w seminarium, wikariuszem na
parafii, później rektorem kościoła w Lublinie oraz opiekunem unitów.
Założył Lubelski Dom Zarobkowy – w celu pomocy w znalezieniu zajęcia
tym, którzy znaleźli się bez pracy. Stworzył Przytułek św. Antoniego dla
upadłych niewiast. Zakładał sierocińce i domy opieki. Pomagał tworzyć
szkoły wiejskie w podlubelskich wsiach.

Wydawca i dziennikarz – zaczynał od modlitewników i broszurek
religijno-patriotycznych. Później były to: dziennik „Polak – Katolik”,
tygodniki „Posiew” i „Anioł Stróż”, miesięczniki „Dobra Służąca” oraz
„Kółko Różańcowe”. Następnie wznowił i redagował „Przegląd katolicki” i
„Głos kapłański”. Nakład tych pism w sumie przekraczał 8 milionów
egzemplarzy! Później zajął się wydawaniem książek, gdyż powtarzał:
„Dobra książka niby cichy misjonarz wszędzie dotrze, nawet pod wiejską
strzechę”.

Z Lublina przeniósł się do Warszawy, gdzie rozwijał swoją działalność
pomimo walki z cenzurą oraz atakami liberalnych mediów. Tutaj objął
kościół na Freta, opuszczony przez dominikanów. Później został
proboszczem kościoła Matki Bożej Loretańskiej i dziekanem praskim.

Założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek. Przyczynił się do powstania
domów noclegowych, przytułków dla starców i kobiet oraz ochronek dla
dzieci i młodzieży w Warszawie. Założył Loretto k. Wyszkowa – ośrodek
kolonijny dla biednych dzieci i dla starszych niewiast. Organizował dla
najbiedniejszych bezpłatne kuchnie, kolonie, ochronki.

Nazwany dziś apostołem prasy katolickiej, tak pisał: „Jak pokarm dla
ciała może być posilny albo trujący, tak i książka lub pismo, które
bierzemy do czytania, może być złe albo dobre, użyteczne lub szkodliwe.
Dlatego ważną jest sprawą wybór tego, co czytać mamy, ważną jest sprawą,
w jaki pokarm duchowy siebie i swoich domowników mamy zaopatrzyć. […]
Czytajmy więc, ale co czytać mamy, baczmy pilnie i pilnie dobierajmy, bo
to bardzo ważna sprawa”.

„Pełno wszędzie rażącej sprzeczności pomiędzy tym, co się mówi,
głosi, a tym, co się czyni. […] Mówi, że jest katolikiem, uczęszcza
gorliwie do kościoła, a w domu czyta pisma i gazety, co w ohydny sposób
wyszydzają własną jego wiarę i plują w twarz temu wszystkiemu, co nosi
piętno i charakter katolicki! Jak to wszystko można pogodzić z honorem
godności i odwagi katolickiej?”.

W czasach, kiedy większość mediów jawi się jako antypolskie i
antykatolickie, módlmy się o nowych księży ma miarę bł. ks. Ignacego
Kłopotowskiego. A tego błogosławionego prośmy o wstawiennictwo, opiekę i
ducha męstwa dla współczesnych dziennikarzy i wydawców. Módlmy się też
za dzieła Radia Maryja, Telewizji Trwam i „Naszego Dziennika” oraz
dzieła podejmowane przez Siostry Loretanki. Niech bł. Ignacy im
dopomaga.

„Będąc świadomym grożących mu niebezpieczeństw, nie
uchylił się od obowiązków kapłańskich i nie szczędząc własnych sił,
okazał wielką troskę o dobro duchowe powierzonych mu wiernych”. O jakich
to niebezpieczeństwach wspomina Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w
dekrecie o męczeństwie ks. Władysława Findysza? Czym i komu się naraził?
Wychodzi na to, że – niczym Jan Chrzciciel – upominaniem żyjących w
grzechu parafian…

Przyszedł na świat w 1907 r. w Krościenku na Podkarpaciu. Po
ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miej- scowości oraz gimnazjum w
Krośnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Po
święceniach przeszedł typową drogę kapłańską – od wikariusza do
proboszcza – i jako pasterz parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w
Nowym Żmigrodzie k. Jasła przeszedł do historii niezłomnych proroków
Bożej prawdy.

Podczas mrocznych lat wojennych organizował pomoc dla potrzebujących
oraz utrzymywał listowny kontakt z parafianami wywiezionymi do pracy
przymusowej w Niemczech. Mimo krótkiego wysiedlenia nieustannie pełnił
ofiarną posługę – troszczył się o wszystkich, nie zważając na narodowość
i wyznanie, dzięki czemu wiele łemkowskich rodzin uniknęło wysiedlenia w
ramach akcji „Wisła”. Tak gorliwa praca, przynosząca odnowienie wiary,
praktyk religijnych oraz życia moralnego i sakramentalnego, spotkała się
z prześladowaniami. Mimo inwigilacji kierował w tym czasie ponad sto
listów do swoich parafian. Zachęcał w nich do uczęszczania do kościoła,
odnowienia życia sakramentalnego, zerwania z pijaństwem oraz
zaprzestania waśni rodzinnych i sąsiedzkich. Listy adresował także do
osób żyjących w związkach niesakramentalnych. Niektórzy adresaci poczuli
się dotknięci upomnieniem proboszcza i złożyli skargę do władz,
twierdząc, że jednych zmusza do praktyk religijnych, innym zaś ich
odmawia. To doprowadziło do aresztowania ks. Findysza i pokazowego
procesu, w wyniku którego został skazany na karę dwóch i pół roku
więzienia.

W obronie uwięzionego kapłana, wymagającego natychmiastowego
leczenia, interweniowały diecezja przemyska i adwokat. Zarówno
prokuratura, jak i sąd, celowo opóźniając procedury odwoławcze oraz
powołując się na fikcyjne przeszkody, odrzucały kolejne zażalenia,
odmawiały pozwolenia na właściwe leczenie i przeprowadzenie wcześniej
zaplanowanej operacji nowotworu. Wskutek tego, a także za sprawą
znęcania fizycznego i psychicznego, stan zdrowia więźnia gwałtownie się
pogarszał. W stanie skrajnego wycieńczenia 29 lutego 1964 r. został
warunkowo zwolniony z więzienia i powrócił do Nowego Żmigrodu, gdzie po
kilku miesiącach zmarł.

Niech przykład dobrego pasterza, jakim był żmigrodzki proboszcz,
stanie się przynagleniem do modlitwy za kapłanów, aby wolni od lęku i
wpływów przemijających mód tego świata, z mocą przypominali odwieczne
prawdy Boże.

Gdy Rzeczpospolita trwała jeszcze w swej potędze, we
wsi Podegrodzie, położonej pośród malowniczych okolic Kotliny Sądeckiej,
urodził się Jan Papczyński (18 maja 1631 r.), którego świat miał poznać
później pod zakonnym imieniem Stanisław.

Rodzice byli ludźmi prostymi, choć znaczącymi w lokalnej
społeczności, ojciec był kowalem i sołtysem, a matka wyróżniała się
pobożnością i zaradnością. Uznawszy, że syn powinien otrzymać solidne
wykształcenie, wysłali go do szkół w Nowym Sączu, Jarosławiu i we
Lwowie. Nauki pobierał długo, bo i przychodziły mu z trudem. Dodatkowym
utrudnieniem w zdobywaniu wiedzy były częste choroby czy epidemie
nawiedzające nasz kraj w czasie wojny.

W wieku 23 lat, mimo sprzeciwu rodziny, wstąpił do zakonu pijarów.
Jako kapłan bez granic poświęcił się duszpasterstwu, uczył retoryki,
pisał książki, starając się oddziaływać przede wszystkim na młodych. Był
ceniony jako kaznodzieja, spowiednik i ojciec duchowy. W kręgu jego
oddziaływania znajdowali się ludzie tej miary co nuncjusz apostolski
Antoni Pignatelli (późniejszy Papież Innocenty XII) czy hetman Jan
Sobieski. Jednocześnie bardzo angażował się w wewnętrzne sprawy zakonu
pijarów, mocno obstając przy radykalizmie pierwotnej reguły i wierności
duchowi założyciela. Nietrudno się domyślić, że spotkało się to z
ostrymi reakcjami innych pijarów. Sam o. Papczyński określał ten czas
jako „długotrwałe męczeństwo”. Nie mogąc porozumieć się ze współbraćmi,
otrzymawszy specjalną dyspensę Stolicy Apostolskiej, o. Stanisław
odszedł z zakonu, pragnąc poświęcić się założeniu nowego zgromadzenia,
które nazwał Towarzystwem Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia.
Przyodział biały habit i osiadł pośród grupki eremitów w Puszczy
Mariańskiej. Mimo pustelniczego charakteru tej wspólnoty o. Stanisław
nie ustawał w nadawaniu wspólnemu życiu bardziej apostolskiego
charakteru. Specyficznym charyzmatem pierwszych marianów był dar
szczególnej modlitwy za dusze czyśćcowe – owoc czasu wojen oraz
mistycznych wizji założyciela. Błogosławiony Stanisław przed śmiercią
doczekał się papieskiego błogosławieństwa dla nowej wspólnoty zakonnej.
Papież Innocenty XII – dawny penitent Papczyńskiego, polecił marianom
przestrzegać Reguły 10 cnót Najświętszej Maryi Panny i złożyć śluby na
ręce papieskiego nuncjusza. 6 czerwca 1701 r. o. Stanisław wypełnił
papieskie polecenie, a 17 września tego samego roku zmarł, mogąc z
czystym sercem wypowiedzieć Bogu: „Nunc dimittis…”.

Założyciel marianów był żarliwym czcicielem prawdy o Niepokalanym
Poczęciu Maryi, i to na kilkaset lat przed oficjalnym potwierdzeniem
tego dogmatu wiary przez Kościół. Może właśnie przez wzgląd na
szczególną wiarę w dar życia od poczęcia do naturalnej śmierci stał się
o. Papczyński przyczyną cudownego uzdrowienia dziecka w łonie matki,
które uznano za martwe. Warto przychodzić więc do tego błogosławionego z
wszelkimi problemami dotyczącymi życia poczętego, zwłaszcza że trwa
proces kanonizacyjny o. Stanisława Papczyńskiego.

Urodziła się w 1817 roku w Nysie na Śląsku w
niemieckiej rodzinie. Dzięki religijnej atmosferze panującej w domu od
najmłodszych lat uczyła się miłosierdzia, wrażliwości i dzielenia się
tym, co posiadała, z najbiedniejszymi. Jako dziewczynka straciła ojca, a
w wieku 23 lat matkę. Jej starsza siostra, Matylda, poznała Klarę
Wolff, młodą tercjarkę franciszkańską, która zajmowała się chorymi i
cierpiącymi. Postanowiła przyłączyć się do Klary wraz z Marią oraz jej
przyjaciółką Franciszką Werner. W 1842 roku w kościele św. Jakuba w
Nysie wszystkie trzy złożyły śluby i dały początek Stowarzyszeniu św.
Elżbiety Węgierskiej. Celem stowarzyszenia było zajmowanie się chorymi.
Dziewczyny objęły opieką bardzo wiele chorych w ich własnych domach.
Dzieło przeżywało na początku różne trudności, oskarżenia, plotki, które
kończyły się nawet przesłuchaniami na policji oraz zawieszeniem
działalności.

Matylda zmarła zarażona tyfusem w 1846 roku, Klara zginęła w wypadku w drodze do chorego w 1853 roku.

W 1859 roku udało się zatwierdzić zgromadzenie na prawie biskupim. Maria została główną przełożoną.

Matka Maria w ciszy i bez rozgłosu, z wielką miłością i miłosierdziem
pomagała biednym, opuszczonym chorym, sierotom, dzieciom i młodzieży.
Uczyła też współsiostry, by z wielką troską niosły pomoc chorym,
cierpiącym, opuszczonym w domach prywatnych i w szpitalach, oraz prosiła
je, aby z życzliwością opiekowały się osobami starszymi i były obecne
przy łóżku umierającego człowieka. Troszczyła się także o najmniejszych w
sierocińcach, żłobkach, przedszkolach, ochronkach i szkołach.
Organizowała dla dziewcząt kursy w dziedzinie gospodarstwa domowego i
robót ręcznych.

Jeszcze za życia matki Marii zgromadzenie podjęło posługę w Szwecji i
w niemieckiej diasporze, w Prusach Wschodnich i Zachodnich. Ta posługa
nie ograniczała się tylko do pielęgnacji chorych w ich domach. Siostry
otwierały szpitale, prowadziły szkoły pielęgniarskie, a gdy trzeba było,
służyły rannym i jeńcom na froncie podczas wojny duńsko-pruskiej (1864
r.), wojny austriacko-pruskiej (1866 r.) i wojny niemiecko-francuskiej
(1870 r.). W chwili śmierci Marii zgromadzenie liczyło prawie 500 osób w
87 domach.

Maria Merkert zmarła w 1872 roku, uzyskawszy dla zgromadzenia dekret pochwalny Papieża Piusa IX.

„Bóg nie wymaga zbyt wielu spraw od nas, lecz im więcej staramy się
wypełniać je dobrze i dla Jego większej chwały, tym więcej doznamy Jego
szczególnej miłości i łaski”.

„Widziałam Pana Jezusa […] był cały miłością i to, co
Go otaczało, było miłością, i zrozumiałam całe szczęście życia
przyszłego, które opisać ani uczuć człowiek nędzny nie może na tym
świecie”. Wiara w życie, które trwa mimo cierpienia i śmierci,
nieustannie ożywiała Celinę Borzęcką i pozwalała służyć Bogu na każdym
etapie życia ziemskiego – jako żonie, matce, wdowie i zakonnicy.

Celina Chludzińska przyszła na świat w zamożnej rodzinie ziemiańskiej
na Kresach Rzeczypospolitej. Odkrywszy powołanie do zakonu
kontemplacyjnego, postanowiła wstąpić do klasztoru Sióstr Wizytek, na co
jednak nie wyrazili zgody rodzice. Posłuszna im oraz radzie spowiednika
została żoną Józefa Borzęckiego. Przeżyła z nim ponad 20 lat. Urodziła
czworo dzieci. Lata spędzone w majątku męża koło Grodna naznaczone były
jednak śladami cierpień – najpierw zmarł pierworodny syn Kazimierz, po
nim córka Maria, w krótkim czasie Celina przeżyła też śmierć matki i
siostry. Po pomocy udzielonej powstańcom w 1863 r. została uwięziona
razem ze swoim najmłodszym dzieckiem, kilkumiesięczną Jadwigą. Kolejnym
ciosem był paraliż, jaki dotknął Józefa Borzęckiego. Mimo
najnowocześniejszych kuracji i leczenia w Wiedniu zmarł po kilku latach.

W 1875 r. Celina wraz z córką Jadwigą wyjechała do Rzymu. Tak odżyły
pragnienia związane z życiem zakonnym. Poznała tam generała
zmartwychwstańców, ks. Piotra Semenenkę, który stał się jej
spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Postanowiła założyć żeńską gałąź
tego zgromadzenia. W 1891 r. wraz z Jadwigą złożyły śluby wieczyste i
dały początek Zgromadzeniu Sióstr Zmartwychwstanek, którego celem była
edukacja i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt.

Przełom stuleci to dla bł. Celiny czas wytężonej pracy i tworzenia
nowych domów swego zgromadzenia. Dzięki energii matki przełożonej
zmartwychwstanki otwierają placówki w Bułgarii oraz Stanach
Zjednoczonych. Jednocześnie Celina stara się być dobrą babcią dla
pięciorga wnucząt, które wydaje na świat jej starsza córka. Młodsza,
współpracownica i współzałożycielka zgromadzenia oraz potencjalna
następczyni, umiera nieoczekiwanie w 1906 roku. Sama bł. Celina odchodzi
do Pana 26 października 1913 r. w Krakowie. Pozostawia 18 domów, w
których posługuje 214 sióstr. Została wyniesiona na ołtarze w 2007 r.
przez Benedykta XVI, po uznaniu cudownego uzdrowienia chłopca – jej
prawnuka w piątym pokoleniu, obecnie sportowca zaangażowanego we
wspinaczkę.

Wszystkim, którzy doświadczają w swoim życiu bólu płynącego z
rozbitych planów i niespełnionych marzeń, niech bł. Celina wyprosi
głęboką ufność w Bożą opiekę. Drogą do życia, które obiecuje Bóg, jest
realizacja powołania – do macierzyństwa i ojcostwa. Błogosławiona Celina
stała się matką w pełnym tego słowa znaczeniu – z ciała i z ducha. Oby
była wzorem dla współczesnych kobiet, by mimo trudów i cierpień
realizowały drogę macierzyństwa duchowego.

Urodziła się w 1874 roku na Pomorzu w powiecie
Kościerzyna w ziemiańskiej rodzinie. Miała dwanaścioro rodzeństwa. Jeden
z jej braci został kapłanem. Jej dom rodzinny był ostoją polskości,
świadomości narodowej podczas trwającego na terenach zaboru pruskiego
kulturkampfu. Na porządku dziennym była tam wspólna modlitwa, czytanie
pobożnej lektury, jak również dzielenie się treścią niedzielnych kazań. W
wieku dwóch lat, gdy jej życie było zagrożone poważną chorobą, została
zawierzona Matce Bożej. Marta od dziecka była pobożna, dobra i bardzo
uczynna. Z wielkim poświęceniem jak najczęściej chodziła do oddalonego o
12 km kościoła parafialnego. Jako młoda dziewczyna podjęła decyzję o
wstąpieniu do Sióstr Miłosierdzia (szarytek). Po początkowych
trudnościach związanych z jej młodym wiekiem i obostrzeniami carskimi
wobec zakonów wraz z przyjaciółką wstąpiły do zgromadzenia w Krakowie.
Pracowała w szpitalu we Lwowie, później w Podhajcach, w Bochni, a
ostatecznie w Śniatynie.

W miejscach tych dał się rozpoznać niezwykły charyzmat siostry Marty.
Z ogromnym poświęceniem służyła chorym, zawsze dobra, wrażliwa i
nieodmawiająca pomocy, przychodziła do szpitala na każde wezwanie, nie
zważając, czy jest to jej dzień wolny, czy dyżur. Ale to była tylko
jedna jej niezwykła umiejętność. Drugą było skłanianie wszystkich
chorych do pojednania z Bogiem, spowiedzi i przyjęcia sakramentów.
Potrafiła nawet niektórych Żydów doprowadzić do chrztu świętego. Mimo
młodego wieku, gdy miała zaledwie 20 lat, służyła radą w życiowych i
duchowych problemach. Lgnęli do niej wszyscy. Miała dar rozpoznawania
stanu i potrzeb duszy. Kiedy odprawiała w szpitalu Drogę Krzyżową,
potrafiło na nią przychodzić kilkudziesięciu pacjentów. Zmarła w wieku
30 lat po tym, kiedy postanowiła wyręczyć pielęgniarza, młodego ojca
rodziny, w obowiązku dezynfekcji sali po zmarłym na tyfus. Sama się
zaraziła i już następnego dnia trafiła do łóżka. Podczas jej choroby i
wobec zbliżającej się śmierci bardzo wiele osób modliło się za nią. Do
tej modlitwy dołączyła także gmina żydowska w synagodze.

Błogosławiona jest kolejnym świadkiem siły polskiego domu,
patriotyzmu i religijności. Z pewnością wspólna modlitwa, obowiązki,
dobra lektura, bliskość rodziny miały wpływ na kształtowanie polskiego
ducha i przyniosły tak wielu heroicznych błogosławionych z czasów
rozbiorów.

Metropolita białostocki ks. abp Edward Ozorowski z
okazji beatyfikacji ks. Michała Sopoćki napisał: „Kiedy pytamy, w czym
można naśladować nowego Błogosławionego, odpowiedź przychodzi sama: w
zawierzeniu Chrystusowi bez reszty – w doli i niedoli, w powodzeniu i
niepowodzeniu. Mogą go brać za patrona spowiednicy, kapelani wojskowi,
profesorowie, studenci i zwykli wierni, zwłaszcza borykający się z
przeciwnościami losu. Do wszystkich odnoszą się powtarzane przez niego
słowa: »Jezu, ufam Tobie«”.

Z jednej strony ziemskie życie ks. Michała było nieustannym
odkrywaniem wiary w miłosierdzie oraz wchodzeniem w głęboką nadzieję. Z
drugiej – o nikim chyba Pan Jezus nie powiedział do św. Faustyny: „Myśl
jego jest ściśle złączona z myślą moją, a więc bądź spokojna o dzieło
moje, nie dam mu się pomylić, a ty nic nie czyń bez jego pozwolenia”
(„Dzienniczek” 1408). Łaska, jaką otrzymał, i krzyż, który dźwigał, są
zaproszeniem dla wielu kapłanów. Czy jednak są tacy, którzy chcieliby te
dary ponieść?

Urodził się na Wileńszczyźnie. W Wilnie też przyjął święcenia
kapłańskie, ale pierwsze lata swej posługi związał z Warszawą, gdzie
studiował. Od gorących dni sierpnia 1920 r. do 1929 r. był też kapelanem
wojskowym. Powrócił do Wilna jako ojciec duchowny seminarium oraz
wykładowca. W 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim. Dwa
lata wcześniej został spowiednikiem w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej
Miłosierdzia, gdzie spotkał s. Faustynę Kowalską. Wiedza ks. Sopoćki
oraz jego mądrość i głęboka ufność staną się narzędziami, którymi
Chrystus będzie się posługiwał po śmierci Apostołki swego Miłosierdzia.

W czasie okupacji ks. Sopoćko ukrywa się w obawie przed
aresztowaniem, jednocześnie zakłada (w myśl wskazówek z „Dzienniczka”)
Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. Od wznowienia działalności
seminarium wileńskiego w 1944 r. aż do jego zamknięcia przez władze
sowieckie prowadzi działalność dydaktyczną, jednak po trzech latach musi
uchodzić do Białegostoku. Zostanie tam aż do śmierci w 1975 r.,
wykładając w tamtejszym seminarium pedagogikę, katechetykę, homiletykę,
teologię pastoralną i ascetyczną oraz ucząc języków łacińskiego i
rosyjskiego. Jest to też dla ks. Michała czas szczególnego cierpienia –
wiele pisze o Bożym Miłosierdziu, głosi rekolekcje, konferencje, zabiega
o ustanowienie Święta Miłosierdzia – wszystko wydaje się bezowocne.
Orędzie s. Faustyny napotyka trudności pośród ludzi Kościoła, a sam ks.
Sopoćko jest bezzasadnie atakowany, tak że w momencie śmierci nie ma
nikogo, kto by chciał kontynuować jego myśl teologiczną. Wszystkie
przeciwności bł. ks. Michał przyjmował zawsze jako Bożą wolę i
oczyszczenie. Spełnia się to, co zapowiedział o nim Pan Jezus: „Tyle
koron będzie w koronie jego, ile dusz się zbawi przez dzieło to. Nie za
pomyślność w pracy, ale za cierpienie nagradzam” („Dzienniczek” 90).

Módlmy się, abyśmy sami zapragnęli tak pracować dla ratunku dusz wielu.

Od dzieciństwa pragnął kapłaństwa, dlatego też jako
jedyny z pięciorga rodzeństwa poszedł do liceum w Suchowoli, aby potem
wstąpić do seminarium duchownego w Warszawie. Będąc wikariuszem w wielu
parafiach, jednocześnie towarzyszył warszawskim środowiskom medycznym
jako ich duszpasterz. Wkrótce, po ciężkiej operacji tarczycy, sam zaczął
mieć duże problemy ze zdrowiem, dlatego zamieszkał w parafii pw. św.
Stanisława Kostki jako rezydent z (teoretycznie) mniejszą liczbą
obowiązków. Ostatniego dnia sierpnia 1980 r. trochę przypadkowo (wszyscy
kapłani w parafii byli zajęci) został wysłannikiem Prymasa Tysiąclecia
do strajkujących z Huty Warszawa. Od tego spotkania przy ołtarzu
rozpoczął się niezwykle istotny etap kapłańskiej posługi ks. Jerzego –
towarzyszenia robotnikom.

Wraz z wprowadzeniem stanu wojennego razem z ks. proboszczem Teofilem
Boguckim rozpoczął odprawianie comiesięcznych Mszy św. za Ojczyznę.
Zaangażował się też w pomoc prześladowanym członkom zdelegalizowanej
„Solidarności”, uczestniczył w procesach aresztowanych robotników,
organizował wsparcie dla rodzin internowanych. Bezkompromisowość i
odsłaniające prawdę homilie ściągnęły na niego wściekłość władz: zaczęły
mnożyć się zastraszenia, dwukrotnie włamano się do mieszkania ks.
Jerzego, był śledzony i aresztowany pod spreparowanymi zarzutami. Lato
1984 r. stało się zaś początkiem nagonki medialnej sterowanej przez
ówczesnego rzecznika rządu, który Msze św. za Ojczyznę nazywał „seansami
nienawiści”.

19 października 1984 r. na drodze z Torunia do Warszawy ks. Jerzy
został uprowadzony przez funkcjonariuszy Departamentu IV MSW. Nie wiemy,
co się z nim działo aż do 30 października, kiedy to z zalewu we
Włocławku wyłowiono jego zmasakrowane ciało. Wydaje się, że nienawiść do
ks. Jerzego i prawdy, którą głosił, zatruła najważniejszych urzędników
ówczesnego systemu, którzy zapragnęli jego śmierci. Możliwe, że za tą
zbrodnią kryło się też piłatowe tchórzostwo przed niezadowoleniem
moskiewskich towarzyszy.

Ksiądz Jerzy Popiełuszko jest swoistym znakiem pewnego
nierozliczenia, wciąż pozostają aktualne (zwłaszcza dziś) słowa tego
kapłana męczennika wypowiedziane w maju 1984 r.: „Sami jesteśmy winni
naszemu zniewoleniu, gdy ze strachu albo dla wygodnictwa akceptujemy
zło, a nawet głosujemy na mechanizm jego działania. Jeśli z wygodnictwa
czy lęku poprzemy mechanizm działania zła, nie mamy wtedy prawa tego zła
piętnować, bo my sami stajemy się jego twórcami i pomagamy je
zalegalizować. […] Naród ginie, gdy brak mu męstwa, gdy oszukuje siebie,
mówiąc, że jest dobrze, gdy jest źle, gdy zadowala się tylko
półprawdami”.

Przyszła na świat w 1584 roku pod Krakowem w średnio
zamożnej rodzinie szlacheckiej. W wieku 16 lat została wydana za mąż za
Jana Czeskiego. W wieku 18 lat wstąpiła do Arcybractwa Miłosierdzia,
założonego przez ks. Piotra Skargę. Jej mąż zmarł po 6 latach
małżeństwa. Nie mieli dzieci. Mimo nacisków, a nawet porwania w celach
matrymonialnych, postanowiła pozostać wdową do końca życia. Zapragnęła
poświęcić się formacji młodych kobiet. Z żelazną konsekwencją zaczęła
planować i organizować ośrodek dla dziewcząt.

Przeznaczyła na ten cel spory majątek, którym dysponowała,
przekazując go na dzieła dobroczynne i kult. Obdarowywała hojnie
klasztory i kościoły Krakowa i okolic, tysiąc florenów ofiarowała na
ołtarz loretański w kościele Mariackim w Krakowie, była dobrodziejką
Domu Profesorów Ojców Jezuitów przy kościele św. Barbary, a także kilku
innych kościołów w mieście, fundowała Msze św. ku czci Najświętszej
Maryi Panny. Wykupiła kamienice na ul. Szpitalnej w Krakowie i
rozpoczęła ich remont. Był on wielokrotnie przerywany z powodu braku
funduszy oraz nawrotów zarazy. Sama mieszkała u Sióstr Karmelitanek.
Poświęciła się pracy wychowawczej, a pomysł na dalsze życie musiał
zrodzić się po wnikliwym odczytaniu znaków czasu, w którym żyła.

Wiek XVII był dla Rzeczypospolitej niespokojny, przetoczyło się przez
nią blisko kilkadziesiąt wojen – począwszy od niewielkich konfliktów
granicznych z sąsiadami aż po potop szwedzki. Plagą dla ówczesnych
Polaków były nie tylko wojny, ale też epidemie dziesiątkujące miasta i
wsie oraz klęski żywiołowe. Po każdej klęsce zostawała wielka liczba
sierot i tymi dziećmi postanowiła zaopiekować się Zofia Czeska. Po wielu
staraniach dom rozpoczął działalność w 1526 roku. Rok później Ojcowie
Jezuici oraz przedstawiciele biskupa dokonali wizytacji ośrodka, nie
znajdując niczego złego. Byli zdziwieni liczbą dziewcząt, które się tam
kształciły. Otrzymał on nazwę Domu Panieńskiego Ofiarowania Najświętszej
Mary Panny. Zofia Czeska została jego przełożoną. Była to pierwsza w
Polsce zorganizowana szkoła żeńska. Matka Zofia do końca swojego życia
oddawała się posłudze wychowawczej i nauczycielskiej, pełniąc w
założonym przez siebie Instytucie obowiązki przełożonej, wychowawczyni i
nauczycielki. Zabiegała też o prawne i materialne zabezpieczenie.
Starała się o nadanie Instytutowi charakteru zgromadzenia zakonnego,
jednak nie dokończyła dzieła, bowiem 1 kwietnia 1650 roku zmarła w
opinii świętości. Zgromadzenie, znane dziś jako Siostry Prezentki (od
słowa „ofiarowanie”), zostało zatwierdzone 10 lat później.

Błogosławiona Matko Zofio, wspieraj nas i wstawiaj się za nami, by
każdy dzień naszego życia jaśniał blaskiem zmartwychwstałego Pana i był
odpowiedzią na Boże wezwanie do miłości.

Urodziła się w 1828 roku w głęboko religijnej i
patriotycznej rodzinie polskiej w Szepetówce na Wołyniu. Były to ziemie w
wyniku zaborów wcielone do Rosji. Wychowywała się w czasach represji
carskich po Powstaniu Listopadowym. W wyniku tych represji, kiedy miała 7
lat, zmarł jej ojciec. Dwa lata później straciła matkę. Zajęła się nią
starsza, przyrodnia siostra, która zadbała o jej staranne wykształcenie.

Prześladowana szlachta polska trzymała się wiary i głębokiej
pobożności. Ponieważ uniemożliwiano działania zakonom, kwitł ruch
tercjarski franciszkański. Tworzył on swoistą, nieformalną względem
władz strukturę zacieśniającą więzy pomiędzy Polakami. Łucja od dziecka
była zafascynowana św. Franciszkiem i szybko sama stała się tercjarką.
Mając 20 lat, złożyła prywatne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Prowadziła dobroczynną działalność w swojej okolicy. Przełomem w jej
życiu była pielgrzymka do Ziemi Świętej w 1870 roku. Udała się w drogę
pieszo, wraz z towarzyszką. Przeszła w jedną stronę blisko 1800
kilometrów. W Palestynie spędziła 2 lata, służąc ubogim i chorym w
szpitalu francuskich sióstr św. Józefa. Podczas drogi powrotnej trafiła
na ogromny sztorm. Niebezpieczeństwo utraty życia skłoniło ją do
przemyśleń. Udała się do Loreto, gdzie została cudownie fizycznie
uzdrowiona. To wszystko zaowocowało prywatnym ślubem służenia
najbardziej potrzebującym. Szukając Bożej woli dla siebie, udała się do
o. Honorata Koźmińskiego do Zakroczymia. Powierzyła się jego
kierownictwu i wynajęła mieszkanie w Zakroczymiu, gdzie zaczęła
opiekować się opuszczonymi staruszkami. Kiedy przyłączyły się do niej
towarzyszki, wynajmowała kolejne lokale. Tak powstała Wspólnota
Siostrzyczek Ubogich, które Honorat powierzył Matce Bożej Bolesnej.
Życie bez habitu, w ukryciu, w obawie przed represjami, nie podobało się
s. Małgorzacie Łucji.

Postanowiła założyć dom w Galicji i tam przywdziać z towarzyszkami
habit. Otrzymała w darze majątek w okolicach Bielska-Białej. Siostry
Serafitki zostały przyjęte przez ks. kard. Dunajewskiego. Matka
Małgorzata otwarła dom nie tylko dla ubogich staruszek, ale także dla
sierot oraz dzieci pozbawionych opieki rodziców i warunków do rozwoju.
Dla ubogich dziewcząt utworzyła pracownię krawiecką i hafciarską. Z
czasem otworzyła domy w Oświęcimiu, Nieszawie, Żywcu, Przemyślu i
Jarosławiu. Później we Frydrychowicach, Stryju i Drohobyczu. Wszędzie
siostry zajmowały się ubogimi, potrzebującymi i zaniedbanymi. Matka
przez 23 lata pełniła funkcję przełożonej, z której zrezygnowała w 1904
roku. Rok później odeszła do Boga.

Czytając kolejne życiorysy błogosławionych niewiast – tercjarek,
można zauważyć wiele analogii. Urodzone w rodzinie bardzo pobożnej i
oddanej sprawie polskiej, straciły w dzieciństwie lub młodości rodziców.
Poszukiwały, często z trudem i bólem, swojej drogi, doznając
przeciwności. A potem powstaje i w zupełnie niezwykły sposób rozwija się
dzieło Boże, dzieło pomocy potrzebującym. A wszystko w duchu św.
Franciszka, w wielkiej czci Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej.

„Kto wyrywa młodzieży z serc wiarę w Chrystusa, jest
zbrodniarzem!”. Te słowa wypowiedziane podczas kazania jako reakcja na
zbezczeszczenie krzyża przez Hitlerjugend stały się podstawą
aresztowania młodego księdza. Patrząc na współczesne działania niszczące
wiarę w duszy dziecka, prośmy Boga o kapłanów i świeckich równie
bezkompromisowych jak bł. ks. Gerard z Kłodzka.

Z takim pochodzeniem miał małe szanse na kapłaństwo – nieślubny syn
prostej niemieckiej krawcowej i żydowskiego kupca przyszedł na świat w
1907 r. w Kłodzku. Po święceniach, które przyjął we Wrocławiu, został
skierowany do pracy w parafii Czermna w Kudowie-Zdroju, gdzie zajmował
się głównie dziećmi i młodzieżą. W tym samym czasie na horyzoncie Europy
zaczęły pojawiać się pierwsze ciemne chmury faszyzmu. Ksiądz
Hirschfelder konsekwentnie przeciwstawiał się tezom propagandy, stając
się wrogiem miejscowych wyznawców tej ideologii. Po jednym ze spotkań
formacyjnych z młodymi został dotkliwie pobity przez „nieznanych
sprawców”, co jednak nie zniechęciło go do dalszego działania. Mimo że
gestapo wymusiło przeniesienie Hirschfeldera z Czermnej do Bystrzycy
Kłodzkiej, to ks. Gerard został duszpasterzem młodzieży dekanatu
kłodzkiego.

Najcięższym ciosem była śmierć matki w nurtach Nysy Kłodzkiej.
Hirschfelder wciąż z wielką odwagą głosił kazania i działał (już w
okresie nasilonych ćwiczeń militarnych) w duszpasterstwie młodzieży.
Zorganizował pielgrzymkę do Wambierzyc, w której wzięło udział ponad dwa
tysiące młodych! Dwa miesiące później jednak był już w więzieniu.
Rozważając tam Drogę Krzyżową, napisał: „Jestem wybrany przez Ciebie,
aby cierpieć. Panie, dziękuję Ci za to. Taka jest Twoja wola, dlatego
chcę pozostać na miejscu cierpienia, jak długo zechcesz”.

Po czterech miesiącach, bez wyroku, został przewieziony do Dachau i
umieszczony pośród polskich kapłanów w baraku o zaostrzonym rygorze.
Wskutek pogarszającego się zdrowia przeniesiono go do księży
niemieckich, gdzie warunki były lżejsze, a nawet oficjalnie sprawowano
liturgię w kaplicy. Zmarł rok po swoim aresztowaniu w wieku 36 lat, jako
konsekwentny naśladowca Zbawiciela, wypełniając słowa zapisane na
prymicyjnym obrazku: „Chrystus nasz baranek paschalny został zabity.
Alleluja!!!”.

Ksiądz Gerard oddał swoje życie w walce o dusze młodych. Czy dziś
zbyt łatwo się w tej walce nie poddajemy? Czyż zbyt łatwo nie pozbywamy
się narzędzi tak bardzo potrzebnych w kształtowaniu człowieka duchowego?
Oddaliśmy wychowanie w ręce systemu państwowego, ufamy „specjalistom”
bardziej niż rodzicielskiej miłości i zdrowemu rozsądkowi, a moc wiary
wymieniliśmy na kult wiedzy, bardziej pragnąc dla naszych dzieci
znajomości języków, aniżeli życia w łasce uświęcającej.

Błogosławiony ks. Gerardzie, módl się za nami o jasne rozumienie obecnego czasu i odwagę!

Anna Maria Tauscher van den Bosch przyszła na świat w
1855 roku w niemieckiej rodzinie pastora protestanckiego w miejscowości
Sądów, dziś leżącej przy granicy niemieckiej. Kiedy miała 13 lat,
ojciec dostał posadę pastora w Choszcznie, gdzie zajął się również
prowadzeniem ośrodka katechetycznego i charytatywnego w ich własnym
domu. Liczni ubodzy i potrzebujący nawiedzali ich dom. Trzy lata później
ojciec otrzymał stanowisko superintendenta w Berlinie. Plany wyjazdu
Anny pokrzyżowała choroba. Została wysłana na wieś do krewnych. Czas
spędzony na wsi okazał się bardzo ważny dla jej życia. Dziewczyna
zapoznała się z katolicyzmem, który ją bardzo pociągnął.

Pierwsze napięcia okazały się wtedy, kiedy odmówiła przyjęcia
konfirmacji w zborze protestanckim, ujawniając przed ojcem swoje
pragnienia. Pastor zareagował zdecydowanie negatywnie. Dwa lata później
zmarła matka i Anna musiała zająć się domem. Zmianę sytuacji przyniosło
dopiero powtórne małżeństwo ojca. Była to okazja do wyprowadzki. Anna
przeniosła się do Kolonii, gdzie została dyrektorką domu dla umysłowo
chorych i upośledzonych. Tam też, wbrew woli ojca, przyjęła chrzest w
Kościele katolickim. Dalej prowadziła pracę na rzecz chorych i ubogich,
tworząc ośrodki dla dzieci i ludzi starych, potrzebujących opieki.
Dołączały do niej inne dziewczęta i kobiety pociągnięte jej sposobem
życia. Po jakimś czasie postanowiła założyć zgromadzenie, sama przyjęła
imię siostry Marii Teresy od św. Józefa. Pociągnięta duchowością św.
Teresy od Jezusa, nazwała zgromadzenie Karmelitankami Boskiego Serca
Jezusa. Zgromadzenie zajmowało się potrzebującymi, zwłaszcza dziećmi.
Ponieważ władze pruskie utrudniały działania zakonom, przeniosła dom
główny pod Rzym, a nowicjat do Holandii. Pojechała zakładać domy w
Ameryce. Podczas I wojny światowej dom generalny został skonfiskowany
przez władze. Matka Maria przeniosła się do Holandii. Tam zmarła w 1938
roku.

Zgromadzenie, które założyła, liczy dziś pięćset sióstr w 57 domach na świecie.

Księdza Władysława Bukowińskiego, dzisiaj już Sługę
Bożego, zmarłego 3 grudnia 1974 roku, na cmentarz w sowieckiej wtedy
Karagandzie odprowadzała garstka wiernych. U schyłku swego
siedemdziesięcioletniego życia zdążył jeszcze napisać, iż nie wie, jaka
jest przyszłość kapłanów i katolików w Związku Sowieckim, jak Opatrzność
Boża będzie czuwać „nad naszym Kościołem w tym kraju”.

Po ludzku nie do wyobrażenia było, iż zaledwie ponad ćwierć wieku
później do stolicy Kazachstanu przybędzie Następca św. Piotra i wypowie
słowa: „Znam cierpienia, którym wielu z was zostało poddanych, kiedy
poprzedni totalitarny reżim wyrwał was z własnej ziemi ojczystej i
deportował do rozpaczliwych warunków i strasznej nędzy”.

A następnie dodał, iż „wiele mówił mi o was niezapomniany ks.
Władysław Bukowiński, którego wielokrotnie spotykałem i zawsze
podziwiałem za kapłańską wierność i apostolski zapał”. Ksiądz kardynał
Karol Wojtyła spędził wiele czasu na rozmowach z ks. Bukowińskim, gdy
pod koniec lat 60. XX wieku apostołowi Kazachstanu udało się przyjechać
do Polski.

W Krakowie zatrzymywał się wtedy u państwa Stanisława i Anny
Pruszyńskich. W ich księdze gości zachował się wpis: „Rozmowy płytkie
pozostawiają pustkę, a nieraz i niesmak. Rozmowy pogłębione mają wartość
nieprzemijającą. Najpiękniejsze są rozmowy natchnione miłością Boga i
ludzi. Ufam, że coś z tego było w naszych rozmowach prowadzonych w
waszym gościnnym domu na szlaku Karaganda-Kraków. Ks. Władysław
Bukowiński. 9października 1969 roku”.

Te słowa dobrze oddają jego charakter, gdyż jak wspomina Anna
Pruszyńska, wiele razy powtarzał, że „życie jest za krótkie, aby przeżyć
je byle jak”.

„Przemoc ma swoje granice”

Władysław Bukowiński pochodził z Berdyczowa (urodził się w 1904r.).
Ukończył prawo i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W katedrze
wawelskiej z rąk księcia metropolity Adama Stefana Sapiehy przyjął
święcenia kapłańskie. Duszpasterzował w parafiach w Rabce i Suchej
Beskidzkiej, a następnie został wykładowcą w Seminarium Duchownym w
Łucku na Wołyniu. Już po sowieckiej agresji ksiądz biskup Adolf Szelążek
mianował go proboszczem łuckiej katedry.

Wkrótce został uwięziony przez Sowietów, uniknął jednak rozstrzelania
i doczekał wkroczenia Niemców. Ponownie został aresztowany przez NKWD w
styczniu 1945 roku. Po dwuletnim więzieniu w Łucku i Kijowie przez
następne osiem lat przebywał w obozach pracy w Czelabińsku i
Dżezkazganie leżącym 500 km od Karagandy, do której został przymusowo
zesłany w 1954 roku. „Opatrzność Boża działa nieraz i przez ateistów,
którzy zesłali mnie tam, gdzie ksiądz był potrzebny” – pisał we
wspomnieniach.

Jako zesłaniec musiał obowiązkowo pracować, ale zatrudnił się jako
stróż nocny na budowach, by jak najwięcej czasu móc poświęcić
duszpasterzowaniu. W 1955 roku dobrowolnie zrezygnował z możliwości
wyjazdu do Polski i pozostał w Związku Sowieckim, aby służyć ludziom
jako kapłan.

Już od następnego roku zaczął odbywać podróże misyjne, których było
osiem. Cztery wiodły do Turkiestanu, na granicy z Afganistanem, w
okolice Ałma Aty, dwie do Aktiubińska oraz jedna do Semipałatyńska i
okolic. Połowę wypraw zakończył pomyślnie, pozostałe zostały przerwane
przez władze. „Wyruszając na wyprawę misyjną, biorę paszport i
zaświadczenie, że jestem księdzem katolickim, bo w paszporcie jestem
zapisany jako ’raboczyj’. Biorę opłatki i wino mszalne oraz wszystko, co
jest niezbędne dla odprawiania Mszy św. i do udzielenia sakramentów”.

W 1958 roku został aresztowany i skazany na trzy lata więzienia, ale
jak pisał: „Przemoc ma także swoje granice. Któż może mi zabronić się
modlić? Ten najwyżej może się sam ośmieszyć. Modlić się można naprawdę
zawsze i wszędzie. Byle tylko była dobra wola ku temu. Ciało można
zamknąć i nawet całymi latami trzymać w pojedynczej celi więziennej,
lecz nie uwięzi się ducha, który i stamtąd znajduje drogę do Boga.
Prześladowanie wiary nie jest największym niebezpieczeństwem. Jest nim
odseparowanie dzieci i młodzieży, by one nigdy nie miały możności poznać
Boga. Wprawdzie łaska Boża niepojętymi dla nas ludzi drogami dociera i
do takich jednostek, tym niemniej sam Syn Człowieczy Jezus Chrystus woła
do nas ’Żniwo wielkie – robotników mało. Proście tedy Pana żniwa, aby
posłał robotników na żniwo swoje’”.

Nie żyć byle jak

W 1965 roku księdzu Bukowińskiemu po raz pierwszy udało się
przyjechać do Polski, potem gościł w niej jeszcze dwukrotnie. Nie miał
nawet sutanny, od ks. infułata Ferdynanda Machaya z kościoła Mariackiego
przyniósł ją Stanisław Pruszyński. Nie spędzał bezcelowo ani chwili.

– W kieszeniach zawsze miał ołówki i karteczki, na których notował.
Zawsze powtarzał, że trzeba się uczyć, uczyć i jeszcze raz uczyć,
poznawać polską historię, czerpać z tradycji, aby być gotowym do
odbudowy Ojczyzny. Uważał, iż chrześcijanin nigdy nie może być bierny,
nigdy nie rozpaczał, nie skarżył się na swój los – zapamiętała Anna
Pruszyńska. Nabierał tutaj sił i oddychał Polską, mimo że był to czas
ostrych ataków na Kościół za rządów Władysława Gomułki w okresie
uroczystości millenijnych.

Spotkanie z ks. Bukowińskim było dla niej ogromnym darem. –Sama
rozmowa z nim powodowała, iż człowiek wznosił się na duchowe wyżyny,
stawał się lepszy, ale tak emanuje miłość i dobro –podkreśla. Przed
kilkunastu laty Anna Pruszyńska zachorowała na chorobę nowotworową, były
już przerzuty. Modliła się za wstawiennictwem ks. Bukowińskiego. Jej
prośby zostały wysłuchane…

Kilkanaście lat spędzonych w sowieckich łagrach, więzieniach, na
zesłaniu nie pozostały bez wpływu na jego zdrowie. Kardynał Wojtyła
sugerował, aby pozostał w Krakowie. Wtedy odpowiadał: „Nie mogę zostawić
swych wiernych, muszę wracać, oni czekają”.

– Podążał tym wspaniałym szlakiem najszlachetniejszych polskich
kapłanów, którzy nigdy nie opuścili swych parafian, jak ks. Tadeusz
Fedorowicz ze Lwowa, który dobrowolnie w 1940 roku pojechał do
Kazachstanu, aby duszpasterzować wśród wywiezionych tam Polaków, czy ks.
Jan Cieński. Miałam szczęście i dar znać ich wszystkich – dodaje Anna
Pruszyńska. Ksiądz Cieński był jej wujem, po 1945 roku pozostał w
Złoczowie, a w latach sześćdziesiątych został sekretnie wyświęcony na
biskupa.

Nie idzie w zapomnienie

Ksiądz Bukowiński za namową Prymasa Polski ks. kard. Stefan
Wyszyńskiego podczas pobytów w Polsce spisał swe przeżycia, wydane
następnie w Paryżu pod tytułem „Wspomnienia z Kazachstanu”, a następnie
przedrukowane w niezależnych wydawnictwach. Tekst zakończył słowami:
„Wiem tylko jedno, iż słodkie jest jarzmo Chrystusowe, a brzemię Jego
jest lekkie”.

Gdy wiadomość o śmierci kapłana dotarła do Krakowa, państwo
Pruszyńscy zajęli się przygotowaniem ręcznie wykonanych nekrologów,
karteczek, telefonowali do znajomych. Poczta pantoflowa działała w
tamtych czasach skutecznie i krakowski kościół św. Floriana wypełnił się
wiernymi. Przybyli, aby połączyć się w modlitwie za duszę niezłomnego
apostoła Kazachstanu. Stawili się licznie pozbawieni swej ojczyzny
Kresowianie, wielu z tak tragicznie doświadczonego Wołynia, gdzie przed
wojną posługiwał ks. Władysław, wyzuci z własności ziemianie, wszyscy,
którym wcześniej przyszło zetknąć się z ks. Bukowińskim.

Nie mogło zabraknąć ks. kard. Karola Wojtyły, który powiedział wtedy:
„Cieszmy się, że Opatrzność tak wielki dar misyjny, misyjnego apostoła
złożyła w sercu polskiego kapłana”. Kilkadziesiąt lat później już jako
Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: „Cieszę się, że postać tego
bohaterskiego kapłana nie idzie w zapomnienie. Bogu dziękuję, że mogłem
go osobiście poznać, budować się jego świadectwem i wspierać w każdy
możliwy w tamtych czasach sposób. Nigdy oprócz modlitwy nie prosił o nic
dla siebie, ale zawsze był otwarty na wszystko, co mogło dać oparcie w
wierze i w cierpieniu tym, których Pan Bóg powierzył jego pieczy”.

Po wezwaniu wstawiennictwa świętych i błogosławionych
oraz przyjrzeniu się ich życiu ziemskiemu błagamy o wybawienie z
nieszczęść, jakie spadały, spadają bądź mogą spadać na Polskę.

Czym jest pokuta? Wiemy, że zadaje ją spowiednik jako karę za grzechy
i przypieczętowanie odpuszczenia win i kary wiecznej. Kara doczesna
odpuszczona zostaje jedynie częściowo, można jednak błagać o jej
odpuszczenie poprzez dobrowolne pokuty i umartwienia.

Katechizm przypomina o celu czynów pokutnych, którym ma być
wewnętrzne nawrócenie: „Pokuta wewnętrzna zawiera równocześnie
pragnienie i postanowienie zmiany życia oraz nadzieję na miłosierdzie
Boże i ufność w pomoc Jego łaski. Temu nawróceniu serca towarzyszy
zbawienny ból i smutek, który Ojcowie Kościoła nazywali smutkiem duszy i
skruchą serca” (KKK 1431).

Kiedy patrzy się na dzieje Polski, nasuwają się analogie z dziejami
Izraela. Przy ogromie łaski Bożej i obdarowania obie te społeczności
uciekały od Bożego wybrania i misji, jakie Pan historii im powierzał.
Przez blisko osiem stuleci na ziemiach polskich odpowiedzialność za
odrzucanie łaski ponoszą głównie królowie i książęta, którzy – choć nie
można im odmówić męstwa, politycznej przezorności czy sprytu – rzadko
byli prawdziwie pobożni i cnotliwi. Mimo składanego przed każdą
koronacją hołdu przed grobem św. Stanisława oraz moralnej lekcji, jaką
pozostawiło starcie infuły z koroną, nasi pomazańcy nie chcieli podążać
drogą świętości. Jest znamienne, że jedynym kanonizowanym królem Polski
pozostaje Jadwiga Andegaweńska.

Epokę elekcyjną zamykają władcy znani z rozwiązłości, zdrad,
przynależności do masonerii czy wprost indyferentni religijnie. Ówczesne
elity, przesiąknięte duchem oświecenia i poszukujące zbawienia bardziej
w lożach aniżeli w sakramentach, nie chciały trwać przy Ewangelii.
Rozbiory stały się prawdziwą pokutą za niewierność prawdzie o Bogu,
Ojczyźnie i człowieku. Nawet rok 1918 nie przyniósł pogłębienia wiary i
zrozumienia obecności chrześcijaństwa w Polsce. Odpowiedzialni za
odrodzone państwo zezwolili na masowe zabijanie nienarodzonych, szerzyła
się plaga rozwodów, prostytucji, okultyzmu i spirytyzmu.

Dzisiaj jesteśmy po hekatombie II wojny światowej i latach
socjalistycznego uciemiężenia. Mamy świadomość hektolitrów przelanej
krwi polskiej. Wiemy, że łaską są dla nas św. Jan Paweł II i Sługa Boży
Prymas Tysiąclecia. Ani tragedia jednak, ani łaska nie przemieniły duszy
Narodu. Popełniamy błędy przodków, a nawet prześcigamy ich w
nieprawości, przestaliśmy chcieć być „antemurale Christianitatis”.
Przyzwalamy na system niszczący moralność, demontujący prawo, zabijający
pamięć.

Módlmy się, aby Chrystus, o którego panowanie społeczne tak trudno
nam zabiegać, dając się zamknąć w kajdanach tolerancji i dialogu,
okazywał nam nadal miłosierdzie. Niech trwa jeszcze chwila łaskawości,
zanim nadejdzie osąd i pozostanie jedynie sprawiedliwość.

Od kajdan niewoli wybaw nas, Panie!

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Od godziny zwątpienia wybaw nas, Panie!

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

ks. Łukasz Kadziński

Od gnuśności naszej wybaw nas, Panie

Od wielu lat, mniej więcej od połowy XVIII w.,
pojawia się pytanie, kogo reprezentują rządzący naszym krajem? W czyim
interesie działają? I czy wiedzą, komu służą? Te pytania powracają od
czasów, kiedy posiedzenia sejmowe, porządek obrad i ich wynik ustawiali
ambasadorowie cesarzowej Katarzyny II, poprzez rządy czasów
rozbiorowych, przez rządy w PRL, aż po dzień dzisiejszy. Oczywiście
najbardziej bolą rządy nam współczesnych, więc nad nimi chwilę się
zatrzymajmy.

Zostawiając na boku wszelkie teorie (a może jednak fakty) „spiskowe”,
na pewno można powiedzieć, że rządzący, chociaż wybierani w wyborach,
nie mają żadnego poczucia (bądź nie chcą go mieć), że służą Narodowi, to
znaczy obywatelom, Polakom. Począwszy od wspomnianych wyborów, w
których bierze udział poniżej 50 proc. uprawnionych, rządząca partia
otrzymuje ok. 30 proc. głosów, tak więc ewentualnie posiada mandat do
sprawowania władzy od 15 proc. ogółu obywateli. Jeśli weźmiemy pod uwagę
dzieci, które nie głosują, ta liczba może się jeszcze zmniejszyć.
Wydaje się, że od czasów PRL, a może i rozbiorów, cały czas mamy do
czynienia z pewnym modelem: władza sobie, a ludzie sobie. Rządzący nie
bardzo przejmują się tym, że mają kogoś reprezentować. Prędzej służą
dyrektywom Unii Europejskiej czy postanowieniom Parlamentu Europejskiego
niż rodakom. Czytelnym tego znakiem są ignorowane wszelkie postulaty,
protesty, inicjatywy ustawodawcze, pochodzące wprost od ludzi, wyrażone w
złożonych podpisach: 200 tys., 500 tys., 1,5 mln podpisów i więcej.
Postulaty społeczeństwa kojarzą się z opozycją, a więc trzeba je
zignorować (sic!). Dlaczego? Bo „my mamy władzę i robimy, co chcemy bądź
to, co nam każą za granicą”.

Nawet jeśli weźmiemy pod uwagę tylko tragedię smoleńską, jej
przyczyny, przebieg i śledztwo, pytania o uczciwość wyborów, walkę z
wolnymi mediami, zadłużenie państwa i ruinę gospodarki, to należy
postawić pytanie politykom: komu Wy służycie? Ponieważ rządzący do
błędów czy grzechów się nie przyznają, my wołamy do Boga, aby im
przebaczył, a nad nami się zlitował.

Istniał w starożytnej republice rzymskiej urząd
trybuna ludowego, mającego chronić interesy plebejuszy przed dominacją
patrycjuszy. Początkowo trybunów było dwóch, później liczbę tę
powiększono do dziesięciu, aby mogli wykonywać swój urząd bez przeszkód,
gwarantowano im nietykalność. Z czasem, gdy ich funkcję przejął cesarz,
będący z urzędu obrońcą ludu, ta forma służby państwowej zanikła.

W historii Polski co jakiś czas obserwujemy pojawianie się mężów,
którzy odwoływali się do owej rzymskiej tradycji, stając w imieniu mas –
czy to szlacheckich, czy to chłopskich – broniąc ich interesów, albo
zwyczajnie wykorzystując ich łatwo zdobyte poparcie jako trampolinę do
osobistej kariery. Najsłynniejszym trybunem szlacheckim był oczywiście
Jan Zamoyski, który swoimi przemówieniami sejmikowymi zaistniał szerzej
podczas bezkrólewia po śmierci ostatniego Jagiellona. Odwołując się do
miłości Ojczyzny i zasad demokracji szlacheckiej, zwrócił ostrze swych
filipik przeciwko magnaterii. W ten sposób narodził się projekt, wsparty
później przez Sejm, elekcji viritim, czyli wybór króla przez całą
szlachtę. Kariera Zamoyskiego, jako wyraziciela myśli panów braci,
nabrała rozpędu i doprowadziła go do urzędu kanclerza Rzeczypospolitej
oraz do myśli o koronie. Spór o to, czy założyciel Zamościa był zwykłym
karierowiczem dorabiającym się znacznej fortuny, czy też szczerze
zatroskanym o los Ojczyzny patriotą, trwa wśród historyków do dzisiaj.

Wielu wyrazicieli myśli, nazwijmy to ludowej, czyli ogółu
społeczności, dość szybko, obrósłszy w zaszczyty i wpływy, porzucało
swoje przedstawicielskie korzenie. Wielu do dziś odbieramy przez pryzmat
swoistej mitologii. Tak jest choćby z pewną osobą z Wybrzeża, która
stała się światową ikoną robotniczego protestu, choć są poważne
wątpliwości, jakimi farbami i przez kogo ta ikona była napisana. Trudno
tu wspominać o tych, którzy niejako z urzędu komunistycznej ideologii
uważali siebie samych za obrońców ludu – opary idealizmu
marksistowskiego skutecznie odrzuciły ich od rzeczywistości,
upodabniając do rzymskiego cesarza, który w imię obrony ludu lud ten
traktował jak dostarczyciela żołnierzy i ogłupiałą masę potrzebującą
jedynie „chleba i igrzysk”.

Pogarda dla tych, w imieniu których się występuje, pycha żywota,
kłamstwo i manipulacja oraz zwykłe tchórzostwo, zgoda na bycie
marionetką w rękach zakulisowych sił – oto grzechy trybunów ludu naszych
demokratycznych czasów. Znajdziemy ich po każdej stronie politycznej
sceny, a także w bardziej krzykliwych ruchach odwołujących się do
pobożności. Oby Ten, który pociągnął ku sobie tysiące polskich świętych,
dał nam mądrość i rozeznanie, abyśmy umieli oddzielić plewy od ziarna!
Obyśmy ufność pokładali nie w ludziach, choćby najbardziej
charyzmatycznych, ale w Bogu, wiedząc, że On jest naszym Obrońcą!

Przez dwa tysiące lat Kościół był szczególnym
przewodnikiem Narodu – od św. Wojciecha aż po bł. ks. Jerzego
Popiełuszkę, pasterze Kościoła byli strażnikami, obrońcami polskości i
depozytariuszami niepodległości. Pamiętajmy jednak, że jak napisał św.
Jan Paweł II w „Familiaris consortio” – „historia nie jest po prostu
procesem, który z konieczności prowadzi ku lepszemu, lecz jest wynikiem
wolności, a raczej walki pomiędzy przeciwstawnymi wolnościami, czyli –
według znanego określenia św. Augustyna – konfliktem między dwiema
miłościami: miłością Boga, posuniętą aż do wzgardy sobą i miłością
siebie, posuniętą aż do pogardy Boga”. Ów augustyński dylemat pobrzmiewa
w sercach i umysłach ludzi wszystkich epok, także tych, których Pan
uczynił pasterzami innych. Obok wielkich świętych i błogosławionych,
których życie stało się komentarzem do Ewangelii, byli i tacy, których
decyzje zaważyły może na dziejach Narodu, nie w ten jednak sposób, w
jaki byśmy chcieli.

Gdy prosimy w Litanii Narodu o przebaczenie za grzechy naszych
przodków, królów, magnatów, to prośmy także o miłosierdzie wobec win
tych, których Bóg powołał do ukazywania drogi ku zbawieniu.

Pismo Święte przypomina, że kapłan jest „z ludzi brany” (Hbr 5,1),
dlatego też dźwiga w sobie wielorakie uwarunkowania, właściwe dla Narodu
w danym etapie historii. To, co było problemem szerokich rzesz
społecznych, często stawało się także problemem duszpasterzy. Wady
Narodu dotykały także życia i postępowania pasterzy. Miłosierdzie Boże
polegało zaś na budzeniu sumień kapłańskich poprzez świętych i przykład
ich życia oraz poprzez nieustannie przewijające się w naszych dziejach
wezwania do ofiary, a nawet męczeństwa.

Prymas Tysiąclecia przestrzegał: „Każdy, kto chce władać państwem,
narodem, Kościołem czy rodziną, musi naprzód nauczyć się władać sobą”.
Jest oczywiste, że nie każdy wybrany do posługi czy to wobec narodu, czy
to wobec Kościoła, czy to wobec własnej rodziny umie jednocześnie
ujarzmić samego siebie i poddać się w jarzmo woli Bożej. Były takie
okresy historii ojczystej, kiedy to zabrakło niemalże wszystkim elitom
dostatecznej formacji intelektu, a modne nowinki płynące z
rozlaicyzowanej Europy zatruwały wiarę. Na szczęście Pan dziejów
wyprowadził nas z tego, powołując coraz to nowych świadków swojej
Opatrzności.

Prosząc o przebaczenie win naszych pasterzy, jednocześnie prosimy
„Pana żniwa, aby wyprawiał nowych robotników na swe pola” (por. Łk
10,2). Pracy jest wiele, błąkających się w coraz to większych mrokach
mnóstwo. Nasi synowie i wnukowie potrzebują świętych pasterzy, a ci
potrzebują już teraz naszej modlitwy i ofiary. Potrzebują też pamięci o
przeszłości, aby nie popełniać błędów poprzednich pokoleń, bo – jak
uczył św. Jan Paweł II – „Jeśli prawdą jest, że historia magistra vitae,
jak mówi stare łacińskie przysłowie, to można z pewnością stwierdzić,
że historia Kościoła jest magistra vitae christianae”.

Po „wyspowiadaniu się” z grzechów różnych
stanów prosimy o przebaczenie win całego Narodu. Jest to jakby zebranie
wszystkich wspomnianych nieprawości, ale równocześnie przypomnienie, że
obowiązkiem każdego katolika jest modlić się i pokutować za cały Naród.
Jeżeli modlitwa i pokuta nie ogarną całej Ojczyzny, nie zmieni się nic,
bo zło i grzech nadal będą triumfować. Kiedy Bóg rozmawia z Abrahamem o
zburzeniu Sodomy, zgadza się, by dziesięciu sprawiedliwych ocaliło
społeczność całego miasta. Warto jest powrócić do tego obrazu. Dziesięć
osób może ocalić lud oddający się nieprawości, rozpuście i zbrodni. I
chociaż Sodomy nie udało się uratować, bo nie znalazło się w niej nawet
owych dziesięciu, to jednak jest to wielkie zaproszenie i wyzwanie, by
ocalić cały Naród.

Na tej drodze należy szukać odpowiedzi, jak ocalić Polskę. Wszystkie
kryzysy: ekonomiczne, polityczne, społeczne, są bliższym lub dalszym
przejawem kryzysu duchowego i moralnego. Nie wystarczy walczyć z tymi
pierwszymi. Najważniejsze jest dźwignąć Naród moralnie. Wśród wielu
akcji, protestów, manifestacji, słów zapomina się, że Bogu miłe są
pokora, nawrócenie, pokuta i modlitwa. To one przemieniają. W czasach
kiedy ludzie powszechnie odwracają się od Boga – nie tylko ci, którzy
oddali się lewicowo-liberalnej ideologii lub czerpią zyski ze zdrady
Polski, ale także ci, którym szczerze na Ojczyźnie zależy, żyją, nie
przejmując się przykazaniami i nie szukając nawrócenia dla siebie.

Warto w tym miejscu przywołać obraz coraz bardziej pustych kościołów
podczas niedzielnych Mszy św., coraz większe przyzwolenie w
społeczeństwie i rodzinach na życie w cudzołóstwie młodych ludzi,
zamknięte drzwi przed księdzem chodzącym po kolędzie, przyzwolenie na
genderyzację w szkołach. A dzieje się to równolegle z zaciekłą walką z
Kościołem, z duchowieństwem, z praktykami religijnymi, na którą wierni
zupełnie nie reagują, więcej: czytają, oglądają razem ze swoimi dziećmi,
jak poniża się Kościół Chrystusowy.

Mamy niewyobrażalnie wiele do zrobienia, by to wszystko odwrócić, by
uchronić nas przed zagładą. Szukajmy dziesięciu sprawiedliwych! A może
po prostu bądźmy tymi sprawiedliwymi…

ks. Łukasz Kadziński

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/119387,winy-calego-narodu-polskiego-przebacz-o-panie.html

Głos krwi męczenników naszych usłysz, o Panie

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Polski żołnierz zawsze był dumą wszystkich
Polaków. Ponieważ tyle razy musieliśmy walczyć o Ojczyznę, żołnierze
byli postrzegani często jako najważniejsza część społeczeństwa. Kiedy
myślimy o polskim żołnierzu, przychodzi na myśl polskie rycerstwo,
polska jazda – na czele z husarią, polscy konfederaci, ułani, żołnierze
Armii Krajowej, Żołnierze Wyklęci i wiele, wiele innych oddziałów,
rodzajów broni, słynnych dowódców…

Polscy żołnierze to także ci, którzy walczyli o Polskę i honor w wielu
miejscach świata: od odsieczy wiedeńskiej, przez wojny napoleońskie,
przez walki na wielu frontach I wojny światowej, po liczne groby
polskich żołnierzy z czasów II wojny światowej: Narwik, Tobruk, Monte
Cassino, Loreto, Bolonia, Newark, Teheran, Guzan, Tenger, Lommel i wiele
innych na całym świecie.

Wreszcie polscy żołnierze to również ci, którzy nie zginęli na frontach,
w walce, ale byli podstępnie gładzeni w Katyniu, Charkowie, Miednoje,
na Pawiaku, w obozach koncentracyjnych, gułagach, w więzieniach UB i SB.

Bardzo wielu żołnierzy polskich nie doczekało się swoich grobów i nie
odnaleziono ich ciał…

Głos krwi żołnierzy polskich to głos bohaterstwa, ofiary,
bezinteresowności i wierności, głos honoru ponad wszystko. Ale również
to głos bycia zdradzonym i w tajemnicy mordowanym. Niech dotrze przed
tron Boga i uprosi nam zmiłowanie!

ks. Łukasz Kadziński

Płacz matek i żon usłysz, o Panie

Medytacja do Litanii Narodu Polskiego

Płakały polskie matki w czasie okupacji niemieckiej, w okresie czystki
Kresów Wschodnich, kiedy wywożono Polaków znów na Syberię, całe rodziny.
Płakały, kiedy ich dzieci ginęły w ruchu oporu, w Powstaniu
Warszawskim, w łapankach i obozach koncentracyjnych. Płakały z powodu
morza tortur i cierpienia, które przez lata gotowano ich bliskim.

Ale płakały również z powodu grzechów: pijaństwa swych mężów i synów,
rozwiązłości i lenistwa. Płaczą i dziś z powodu niewiary, bezbożności i
rozwiązłości swych dzieci, tragedii swych wnuków z rozbitych rodzin,
skazanych na utonięcie w braku miłości i wiary. Wystarczy przyłożyć
ucho, by usłyszeć ten ból. I tak być musi, bo zło i grzech muszą boleć i
zawstydzać.

Niewiasty płaczą również nad sobą, nad decyzjami o zabiciu swoich
dzieci… Często zostawione bez pomocy mężczyzny czy swoich bliskich same
zgadzały się na najgorszą zbrodnię.

Niech głos tego cierpienia dotrze do Boga. Niech uratuje nasze mamy,
siostry i córki przed wyrzeknięciem się swojego macierzyństwa,
wyrzeknięciem się miłości. Niech uratuje przed utratą nadziei.

„Dziś trzeba spojrzeć na te niewiasty zapracowane, zapłakane,
zatroskane, cierpiące po cichu za grzechy mężów lub synów” – mówił
Prymas Polski Józef kard. Glemp na wałach jasnogórskich – „Wpatrzmy się w
twarze kobiet, które pracując i często niosąc krzyż, nie przegrały
swego życia. W ich rysach znać głęboką znajomość człowieka i świata. Z
ich twarzy wydobywa się mądrość, która jest osadzona w miłości. One nie
były torturowane dietą jak modelki, one niosły swój krzyż napełniony
życiem uczciwym i pięknym, które pochodzi od Boga”.

ks. Łukasz Kadziński

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/120007,placz-matek-i-zon-uslysz-o-panie.html