Święto Matki Boskiej Częstochowskiej. Wołajmy do Niej z wiarą: „Zwyciężyłaś! Zwyciężaj!”

Jest zakątek na tej ziemi,
Gdzie powracać każdy chce,
Gdzie króluje Jej Oblicze,
Na Nim cięte rysy dwie.
Wzrok ma smutny, zatroskany,
Jakby chciała prosić cię,
Byś w matczyną Jej opiekę oddał się.

Ref.
Madonno, Czarna Madonno,
Jak dobrze Twym dzieckiem być!
O, pozwól, Czarna Madonno,
W ramiona Twoje się skryć!

W Jej ramionach znajdziesz spokój
I uchronisz się od zła,
Bo dla wszystkich swoich dzieci
Ona serce czułe ma.
I opieką cię otoczy,
Gdy Jej serce oddasz swe,
Gdy powtórzysz Jej z radością słowa te:

Dziś, gdy wokół nas niepokój,
Gdzie się człowiek schronić ma,
Gdzie ma pójść, jak nie do Matki,
Która ukojenie da?
Więc błagamy, o Madonno,
Skieruj wzrok na dzieci swe
I wysłuchaj, jak śpiewamy prosząc Cię:

Matko z pociętym obliczem

Znaczenie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w dziejach narodu polskiego
Ks. Czesław Walentowicz - doradca metodyczny MODM w Białymstoku
http://www.modm.bialystok.pl/index.php?option=com_content&view=article&i...
(..)

Na Jasnej Górze wielokrotnie modlili się polscy królowie i książęta: Kazimierz Jagiellończyk, św. Kazimierz Królewicz, Zygmunt I Stary, Stefan Batory, Zygmunt III Waza, Władysław IV, Jan Kazimierz, Michał Korbut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski, August II Sas, August III Sas. Jasną Górę wiele razy nawiedzał papież Jan Paweł II, nawet wtedy gdy tego nie było w oficjalnym programie. Podarował Maryi złotą różę, złote serce i pas papieski przestrzelony w czasie zamachu na jego życie. W 1991 roku Jasna Góra była gospodarzem Światowych Dni Młodzieży, a hymn tego spotkania „Abba, Ojcze” do dzisiaj jest najchętniej śpiewaną pieśnią. Również obecny papież Benedykt XVI w czasie pielgrzymki do naszej ojczyzny przybył do Matki Bożej Częstochowskiej. Fenomenem na skalę światową są pielgrzymki piesze, które idą w sierpniu na Uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej i Matki Bożej Częstochowskiej z całej Polski. Co roku w 250 pielgrzymkach pieszych przybywa około 140 tysięcy pątników. Historia tych pielgrzymek sięga już trzech wieków. Coraz więcej jest w ich obcokrajowców. Obecnie we wszystkich pielgrzymkach liczy się 70 różnych narodowości. Od momentu pojawienia się cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze dzieje Polski związały się z tym obrazem i z tym miejscem. Od początku został on uznany za relikwię Królestwa Polskiego. Stopniowo stawał się on naszym narodowym symbolem, niemal drugim narodowym godłem. Noszono go na sztandarach i proporcach, zdobił broń, ordery i ryngrafy. Zabierano go wszędzie ze sobą: na wojnę, na emigrację, na zsyłkę. Zawsze miał go przed sobą Prymas Tysiąclecia Stefan Kardynał Wyszyński i Sługa Boży Jan Paweł II. Jasnogórski klasztor i cudowny obraz Matki Bożej Częstochowskiej stały się inspiracją dla wielu pisarzy i poetów polskich: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, C. K. Norwida, Henryka Sinkiewicza, E. Orzeszkowej, W. Syrokomli, S. Grochowskiego, Jana Le-chonia i wielu innych.
Historia cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej to historia Polaków i Polek w kraju i za granicą, rozsianych po całym świecie. To dzieje narodów sąsiednich. Można powiedzieć, że to obecny kształt narodu polskiego i poszczególnych osób. Najważniejsze pozostaje jak zawsze niewidoczne dla oczu. To cuda i łaski nie zgłaszane i nie poddawane badaniom, nie zapisane w księgach. To przede wszystkim liczne wewnętrzne przemiany, wyzwolenia i nawrócenia.

Szanowna Pani Marylo,

Matka Boska, jest naszą Królową

Biskup Jan Długosz, żyjący w XV wieku, nazwał Matkę Boga jako

Maryję Panią świata i naszą.

Król Polski, Jan Kazimierz 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej ślubował przed wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej:

„Ciebie za patronkę moją i za królowę państw moich dzisiaj obieram

Ukłony moje najniższe

Matka Boska jest naszą Królową i Hetmanką.

Czy słowa wypowiedziane przez o. Augustyna Kordeckiego nie są nam fundamentem i tarczą również dzisiaj, kiedy dzikie hordy atakują ze wszystkich stron ?

„Szydzi z nas i pogardza nami nieprzyjaciel, pytając, co nam z dawnych cnót pozostało. A ja odpowiem: Wszystkie zginęły, jednak coś jeszcze pozostało, bo pozostała wiara i cześć dla Najświętszej Panny, na którym to fundamencie reszta odbudowaną być może... (...)

Jutro Imieniny naszej Królowej, pamiętajmy o tym.

Pozdrawiam serdecznie

Przypadająca 26 sierpnia uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej, nazywana także dniem imienin Matki Bożej, to jedno z głównych świąt maryjnych na Jasnej Górze. Ma ono przede wszystkim charakter dziękczynienia za szczególną rolę Maryi w dziejach całego narodu, jest też wyrazem czci dla Matki Bożej w jej jasnogórskim wizerunku.

Tradycyjnie w trakcie tego święta odbywa się Akt Odnowienia Ślubów Jasnogórskich – modlitwy napisanej ponad 50 lat temu przez ówczesnego prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, w której wierni powierzają Polskę w opiekę Matki Bożej.

Matka Boska Częstochowska,ubrana perłami,
Cała w złocie i brylantach,modli się za nami.
Aniołowie podtrzymują Jej ciężką koronę
I Jej szaty,co jak noc są gwiazdami znaczone.
Ona klęczy i swe lice,gdzie są rany krwawe,
Obracając,gdzie my wszyscy,patrzy na Warszawę.
O Ty,której obraz widać w każdej polskiej chacie
I w kościele i w sklepiku i w pysznej komnacie,
W ręku tego,co umiera ,nad kołyską dzieci,
I przed którą dniem i nocą wciąż się światło świeci.
/.../
Niechaj druty się rozlużnią,niechaj mury pękną
Ponad Polską ,błogosławiąc ,podnieść ,podnieś rękę piękną
I od Twego łez pełnego,Królowo spojrzenia
Niech ostatnia każń się wstrzyma,otworzą więzienia
Niech się znajdą ci,co z dala rozdzieleni giną,
Matko Boska Częstochowska ,za Twoją przyczyną
Nieraz potop nas zalewał ,krew się rzeką lała,
A wciąż klasztor w Częstochowie stoi jako skałą
I Tyś była też mieczami pogańskimi ranną
A wciąż świecisz ponad nami,Przenajświętsza Panno.
I wstajemy wciąż z popiołów,z pożarów,co płoną,
I Ty wszystkich nas powrócisz na Ojczyzny łono.
.........................................................................

Podniesiemy to,co legło w wojennej kurzawie,
Zbudujemy Zamek większy,piękniejszy w Warszawie.
I jak w złotych dniach dzieciństwa będziemy słuchali
Tego dzwonka sygnaturki,co Cię wiecznie chwali"
fragmenty wiersza
Jana Lechonia/Leszka Serafinowicza/

Tekst Ślubów króla Jana Kazimierza, Lwów, 1 kwietnia 1656 r.

Wielka Boga-Człowieka Matko, o Przeczysta Panno!

Ja, Jan Kazimierz, z łaski Twego Syna, Króla Królów i Pana mojego, i z Twojej łaski Król, u stóp Twoich Najświętszych na kolana padając, obieram Cię dzisiaj za Patronkę moją i moich państw Królową, i polecam Twojej szczególnej opiece a obronie siebie samego i moje Królestwo Polskie z Księstwami: Litewskim, Ruskim, Pruskim, Mazowieckim, Żmudzkim, Inflanckim i Czernihowskim, jako też wojska obydwu narodów i wszystek mój lud. Wzywam pokornie w tym opłakanym i zamieszanym Królestwa mego stanie Twego miłosierdzia i pomocy przeciw nieprzyjaciołom świętego Rzymskiego Kościoła.

A ponieważ największymi dobrodziejstwy Twymi zobowiązany, czuję w sobie gorącą żądzę służenia Ci gorliwie z narodem, przyrzekam więc moim, ministrów, senatorów, szlachty i ludu imieniem, Tobie i Twemu Synowi, Panu Naszemu Jezusowi Chrystusowi, że cześć Twoję wszędzie po krajach Królestwa Polskiego rozszerzać będę. Przyrzekam wreszcie i ślubuję wyjednać u Stolicy Apostolskiej, skoro tylko za przemożnym Twoim pośrednictwem wielkim Syna Twego miłosierdziem zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi a szczególniej nad Szwedami odniosę, aby dzień ten corocznie dla Ciebie i Syna Twojego, na zawdzięczenie łask wiecznymi czasy obchodzono i święcono, i dołożę z Biskupami Królestwa starania, ażeby moje obietnice przez ludy moje wypełnione były.

Ponieważ zaś z wielką boleścią mego serca widzę, że wszystkie klęski, jakie w ostatnich siedmiu latach na moje Królestwo spadły, jako to: zaraza, wojny i inne nieszczęścia, zesłane zostały przez Najwyższego Sędziego jako chłosta za jęki i uciemiężenie chłopów, przyrzekam wiec ślubuję, że po odzyskaniu pokoju użyję ze wszystkimi Stanami wszelkich sposobów, ażeby lud mego Królestwa od wszelkich niesprawiedliwych ciężarów i uciśnienia uwolnionym został.

Spraw to, o Najmiłosierniejsza Królowo i Pani, abym do wykonania moich przedsięwzięć którymiś mnie sama natchnęła, łaskę Twojego Syna otrzymał!

Król Jan II Kazimierz

,,Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego - tak nazywa się już od 50 lat zarówno sam tekst o treści religijno-moralnych przyrzeczeń, jak i samo wydarzenie, które miało miejsce na Jasnej Górze w Częstochowie w ciągu dwóch dni: 25 i 26 sierpnia 1956 roku. Dla powojennych dziejów narodu polskiego obydwie te rzeczywistości - fakt historyczny, jak i złożony wtedy akt ślubowania są nadal bardzo ważne, wprost fundamentalne.

Kilka kartek z tekstem „Ślubowania", napisanych przez uwięzionego przez komunistów kardynała Wyszyńskiego, znaczyć miało bowiem dla całego narodu nieporównanie więcej, niż oparta na bagnetach wojsk sowieckich i przyjęta w 1952 roku konstytucja państwa polskiego o nowej nazwie - Polska Rzeczypospolita Ludowa.
W perspektywie minionego półwiecza stwierdzić wypada, że w dziejach Kościoła w Polsce to jasnogórskie wydarzenie z 26 sierpnia 1956 roku, pozostaje też dniem o takiej randze i znaczeniu, o takiej doniosłości, że przyrównać je można by jedynie dziś do dnia... wyboru Polaka na papieża w październiku 1978 r.!

Co więc faktycznie miało miejsce w ten właśnie - 26 dzień sierpnia 1956 roku? Co takiego niecodziennego wydarzyło się wówczas w życiu zarówno przybyłej do Częstochowy milionowej rzeszy Polaków jak i wszystkich, którzy dowiedzieli się o nim już później od bezpośrednich świadków i uczestników tego wydarzenia? Co się więc wówczas takiego ważnego stało w klasztorze paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie? (..)
Trzeba jasno zdawać sobie sprawę, że w 1956 roku mijało zaledwie pierwsze dziesięć lat od zakończenia II wojny światowej. Od czasu klęski i pogardy. Ludzie z trudem odnajdywali się po przeżyciu gehenny wojennej. Potracili najbliższych, zdrowie, domy, całe mienie. Po pożodze wojennej nastał dla nich pokój, lecz szybko przekonali się, że był to terror oprawców z UB i MO. Pod hasłami odbudowy kraju ze zniszczeń wszyscy zdolni do pracy wykorzystani zostali przez partię do budowy nowego państwa - PRL.

Zaledwie w trzy lata po śmierci Stalina, kiedy zatrzeszczały okowy ludobójczego komunizmu, przybyło do Częstochowy - do sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze, około miliona ludzi. I to już dla sowietów i władzy „ludowej" PRL-u mogło być jednoznacznie manifestacją tylko jednego: patriotyzmu i wiary. I było w rzeczy samej! To był widoczny protest i głośne „nie" dla ich nowego porządku społecznego i socjalistycznej moralności. To był oczywisty sprzeciw społeczeństwa wobec usilnie wcielanych w życie zasad ideologii marksizmu-leninizmu. To było natomiast publiczne wyznanie wiary religijnej przez Polaków. To był czytelny znak udzielenia poparcia przez szerokie masy dla Kościoła i więzionego od trzech lat Prymasa Polski Wyszyńskiego. To wszystko było zatem jawnym podważaniem nowego ustroju i zdecydowanym sprzeciwem wobec dyktatury rządzącej partii - PZPR. Taki też, masowy sprzeciw wobec wszystkich dotychczasowych poczynań tzw. „ludowej" władzy, stawiał więc pod znakiem zapytania wiarygodność i dalsze rządy samej partii.

Z drugiej strony pamiętać trzeba, że „Ślubowania jasnogórskie" to był jawny znak życia Kościoła. Kościoła najpierw eksterminowanego w czasie wojny przez hitlerowców, a następnie metodycznie prześladowanego przez komunistów. Wobec słynącego od pokoleń łaskami, cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, Królowej Polski - starzy i młodzi, mężczyźni, kobiety i dzieci, duchowni, chłopi, robotnicy, inteligencja, słowem - ludzie każdej kondycji, warstwy społecznej i zawodu, składali w sposób uroczysty swoje religijne ślubowanie. Słowa ślubowania za odczytującym ze szczytu, mówił w sercu swoim każdy ze stojących na placu pod wałami Jasnej Góry. Lecz głośno, wszyscy razem wypowiadali to jedno, jedyne zdanie - „Królowo Polski, przyrzekamy!". A w treści swojej „Ślubowania" okazywały się być programem Kościoła zmierzającym do zachowania i odnowy życia moralnego, religijnego całego społeczeństwa polskiego.

Główne uroczystości odnowienia ślubów narodu, nawiązujących do ślubowania króla Jana Kazimierza z 1656r., odbyły się na Jasnej Górze w dniach 25-26 sierpnia 1956 r. w święto Matki Boskiej Częstochowskiej i na zakończenie Roku Maryjnego. Poprzedziła je odprawiana na Jasnej Górze dziewięciodniowa nowenna.(..)
Wymownym akcentem był, stojący najbliżej ołtarza, pusty fotel Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, na którym Przeor Jasnej Góry złożył wiązankę biało-czerwonych róż. „Na Jasnej Górze miał być Prymas, ale niestety go nie było, był w więzieniu. (..)
Na zakończenie uroczystości wystosowano apel do wiernych z prośbą o dotrzymanie ślubów i wytrwanie w cnotach chrześcijańskich''.../o. Stanisław Tomoń
na podstawie książki: Odnowione przymierze - Pamiątka Ślubów Narodu na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r.;

Bp Józef Sebastian Pelczar

Królowa narodu polskiego (*)


 

"Wyznawajcie Pana,
bo dobry jest, bo na wieki miłosierdzie Jego" (Ps.
106, 1).

Zaiste,
dobrym jest Pan, iż nas powołał do wiary katolickiej, a w niej otworzył
nam skarbnicę swej prawdy i łaski. Dobrym jest, że nas oddał opiece Bogarodzicy,
Królowej naszej Niebieskiej i zgromadził nas dzisiaj przed jedną z ziemskich
Jej stolic, rzeszy tak wielkiej, z Arcypasterzami i dostojnikami narodu
na czele. A na co zgromadził? Oto by Mu złożyć dzięki za przywilej
Niepokalanego Poczęcia, dany Najświętszej Pannie, i za dogmatyczne tegoż
przywileju orzeczenie i za wszystkie łaski, za przyczyną Niepokalanej użyczone
nam i ojcom naszym i narodowi całemu i wszystkim wiekom. Zaprawdę, ten
to jest dzień, który Pan sam sprawił.

Taki
dzień widziała ta świątynia 1 kwietnia 1656 roku, kiedy to przed ołtarzem
Najświętszej Panny Łaskawej, wobec nuncjusza Vidoniego, biskupów, senatu,
rycerstwa i ludu król Jan Kazimierz imieniem swojem i narodu składał uroczyste
śluby. Ale od onego dnia jakże wielkie zmiany.

Runęło
królestwo, upadła w proch korona, obróciła się w niwecz potęga i zamożność,
zniknął z widowni senat wraz z rycerstwem. Został jednak naród i żyje,
acz rozdarty i zgnębiony; została wiara katolicka, złożona głęboko w duszy
narodu, został Kościół łaciński z 17 owczarniami, została, ale tylko w
tej dzielnicy, cerkiew unicka; został tron Królowej Korony polskiej, niewzruszony
burzami czasu, bo oparty na barkach milionów Jej poddanych wszelakiego
stanu.

Imieniem
tych milionów zebraliśmy się tutaj, by wobec nieba i ziemi uznać się ponownie
królestwem Maryi, mnie zaś przypadło przypomnieć miłości waszej, co tej
Królowej naród nasz zawdzięcza i czego ta Królowa od niego żąda.

Lecz
pierwej podnieśmy oczy nasze w górę, aż do niebieskiego tronu Bogarodzicy
i aż do Jej Serca, a z serc naszych niech tam idzie błagalna modlitwa:
O Matko nasza, otośmy przyszli do Ciebie, my dzieci Twoje, dzieci biedne,
jakby sieroty wyrzucone z domu ojcowskiego, którym gdzieindziej wydzierają
wiarę i język i ziemię; więc Ty nas przytul do serca Swego i pociesz i
obroń. O Królowo nasza, oto upadamy do Stóp Twoich, my poddani Twoi, wprawdzie
nie wolni od win, ale mimo to wierni Twemu berłu i ufni w miłosierdzie
Twoje. Więc przyjm nasze hołdy i obdarz
nas skarbami swoimi, a teraz powstań z Twego tronu i pobłogosław nam tu
obecnym, jako też wszystkim braciom naszym. Wołamy do Ciebie z miłością
dzieci a z pokorą poddanych: Zdrowaś Maryjo!

Zaledwie
naród polski przyjął wiarę Chrystusową, aliści Najświętsza Panna wzięła
go pod płaszcz Swej opieki i z wielką miłością opatrywała duchowne i ziemskie
jego potrzeby. Wzajem naród polski od kolebki swojej przylgnął do Bogarodzicy,
znajdując w Jej czci pomoc potężną i przesłodką pociechę.

Zaiste, Najświętsza
Panna to Matka narodu, bo Ona wespół z drugą Matką, Kościołem, czuwała
nad nim ciągle, uczyła go dróg Bożych, strzegła go od utraty wiary, karmiła
go chlebem prawdy i łaski.

By
dzieci swoje zaprawiać w pobożności, zesłała im już w zaraniu dziejów pieśń
swoją "Bogarodzica Dziewica", jakby pierwszy katechizm, później zaś w wieku
trzynastym Różaniec przez Dominikanów, a Officium parvum
przez Franciszkanów, w czternastym Szkaplerz przez Karmelitów, w szesnastym
Sodalicje Mariańskie przez Jezuitów; a wszystkie te nabożeństwa tak się
przyjęły na ziemi naszej, że paciorki Różańca przesuwała nie tylko ręka
nawykła do pługa i wrzeciona, ale i dłoń dzierżąca berło, pióro lub miecz,
– że szkaplerz zdobił zarówno pierś wieśniaczą, jak hetmańską, – że do
Sodalicyj wpisywali się chętnie królowie
i dostojnicy.

Ta
Matka dzieciom swoim wypraszała i wyprasza dotąd łaski Boże, a w tym celu
wstawia się ciągle do Serca Jezusowego, to obchodzi każdy dom, nadstawia
ucha na prośby każdej duszy. Jej świątynie, to wielkie ubłaganie łaski,
a są między nimi i takie, gdzie Ona, acz wszędzie miłościwa, okazuje się
miłościwszą. Na ziemi polskiej naliczono 1114 obrazów N. Panny łaskami
słynących, wśród nich 35 uroczyście ukoronowanych (1);
a któż wypowie, ile tam dusz znalazło i znachodzi oczyszczenie lub uświęcenie,
ile serc pociechę i siłę!

Ta
Matka wychowała naszych świętych, a jeżeli mię spytacie, co młodzieniaszków
Kazimierza i Stanisława Kostkę w tak krótkim czasie uświęciło, odpowiem:
dziecięca miłość do Najświętszej Panny. Toteż słusznie zwracam się do ciebie,
młodzieży polska, z gorącym wezwaniem: jeżeli chcesz być czystą, świętą,
Bogu miłą, Kościołowi i Ojczyźnie pożyteczną; śpiewaj ciągle za św. Kazimierzem:
Omni
die dic Mariae mea laudes anima, i powtarzaj za św.
Stanisławem Kostką: "Jak nie miłować Najświętszej Panny, kiedy to moja
Matka".

Najświętsza
Panna to zarazem królowa narodu, bo Ona nie tylko odbiera od niego hołdy,
ale obsypuje go darami Swej hojności, której doznawały i doznają wszystkie
jego stany. Wszakże Ona to pomagała biskupom i kapłanom w pracy apostolskiej,
poddawała królom i senatorom dobre rady, ocierała kmiotkom pot z czoła,
koiła pędzonych w jasyr tęsknotę za rodziną, otwierała niebo milionom dusz,
co na ziemi polskiej wiernie służyły Bogu.
Słowem, cokolwiek na tej ziemi było i jest łaski, cnoty i dobra, wszystko
to przyszło nam przez ręce Boga-Rodzicy. I nic w tym dziwnego, bo wszakże
sam Duch Święty wkłada w Jej usta te słowa: "We mnie wszelaka łaska
drogi i prawdy, we mnie wszelka nadzieja żywota i cnoty" (2).
"Błogosławiony człowiek, który mnie słucha
i który czuwa u drzwi moich na każdy dzień" (3).
Zaprawdę, błogosławiony, kto pokornym sercem służy Boga-Rodzicy jako Pani,
miłuje Ją jako Matkę, czci Ją jako Królowę, słucha Jej jako Mistrzyni,
wzywa Jej jako Szafarki łask, bo on bierze dary przeobfite i według słów
jednego z Jej sług, tak pewnym jest nieba, jakoby już był w niebie. Któżby
tedy nie chciał ci służyć, o Najłaskawsza; kto by Cię nie miłował, o Najmiłościwsza;
kto by Cię nie czcił, o Najmożniejsza;
kto by Cię nie naśladował, o
Najdoskonalsza!

Najświętsza
Panna, to również Hetmanka narodu, bo Ona przewodziła duchownie jego hufcom
i niosła mu pomoc w chwilach utrapień. Opowiada stare podanie, że kiedy
Czesi zajęli Kraków z wielką częścią Polski, Władysław Łokietek, uklęknąwszy
przed obrazem Najświętszej Panny w Wiślicy, wołał ze łzami: Monstra
te esse Matrem –
Pokaż, żeś jest Matką! Wówczas miał usłyszeć głos: Ladislae surge,
spera, vinces –
Władysławie powstań, ufaj, zwyciężysz; poczym powstał pełen otuchy, pokonał
wrogów i koroną królewską skroń swoją ozdobił.

Oto
obraz naszych dziejów. Ilekroć naród w ucisku wołał z ufnością i skruchą:
Pokaż mi się Matką, – tyle razy zwyciężał. Sprawdziło się to pod Grunwaldem
(r. 1410) gdzie całe rycerstwo nasze, z Władysławem Jagiełłą i Witoldem
na czele padło na kolana i zaśpiewało przed bitwą pieśń: "Bogarodzica Dziewica",
Sprawdziło się pod Kirchholmem, gdzie nieliczne hufce Chodkiewicza rzuciły
się na Szwedów, wołając za wodzem: "Jezus Maryja".
Sprawdziło się pod Beresteczkiem (r. 1651), gdzie Jan Kazimierz długo w
nocy się modlił przed cudownym obrazem N. Panny, przyniesionym z Chełmu,
zanim uderzył na czerń kozacką i tatarską. Sprawdziło się na Jasnej Górze
i tu we Lwowie, kiedy to Najświętsza Panna obudziła otuchę w znękanym królu
i narodzie, a najeźdźców wyrzuciła z granic polskich.

Dzięki
tej Królowej i Hetmance przyszły jeszcze dni chwały, narzędziem zaś Bożym
był tu Jan III, wielki sługa Maryi. Oto w r. 1672 po wzięciu Kamieńca sułtan
Machomet IV z niezmiernym wojskiem zbliżał się do Lwowa. Garstka rycerstwa
polskiego zaszła mu drogę; ale kto ją do boju poprowadzi? Hetman Sobieski
wówczas ciężko zachorował a widząc, że lekarze pomóc mu nie mogą, zwrócił
się z gorącą modlitwą do Najświętszej
Panny Łaskawej, czczonej tu we Lwowie. Rzeczywiście nagle wyzdrowiał i
pod Kałuszem świetne odniósł zwycięstwo. Po bitwie uklęknął na ziemi i
wraz z 30000 jeńców polskich, oswobodzonych z Jasyru, gorące dzięki złożył
Królowej Niebieskiej, a potem srebrne
wotum do katedry lwowskiej posłał.

Rok
później wrzała znowu bitwa pod Chocimem; w tej samej chwili świętobliwy
zakonnik Mikołaj Oborski T. J., modląc się w Poznaniu, miał wizję, w której
widział nad polem bojowem unoszący się rydwan królewski, na nim Najświętszą
Pannę, a u stóp Jej św. Stanisława Kostkę; nie dziw też, że bisurmanie
poszli w rozsypkę. A pod Wiedniem kto zwyciężył? Oto modlitwa pobożnego
króla, przed obrazami N. Panny w Studziannie, w Częstochowie i w Krakowie
na Piasku, jako też różaniec czcicieli
Bogarodzicy, co właśnie wtenczas, kiedy nasza husaria z okrzykiem "Jezus
Maryja" natarła na janczarów, odbywali
procesje po ulicach Krakowa.

Był
to ostatni błysk chwały; po nim spadły klęski, jakby potop jaki. Niestety
śluby Jana Kazimierza nie zostały spełnione, bo ucisk ludu nie ustał, a
do dawnych grzechów przybyło niedowiarstwo z masonerią, rozwodami i zepsuciem
obyczajów, toteż sprawiedliwość Boża ogłosiła niebawem straszne: Mane,
Tekel, Fares.

Wówczas
Najświętsza Panna okazała się Opiekunką i Pocieszycielką narodu. Wołała
ona doń głosem kaznodziei: Narodzie grzeszny, popraw się, inaczej Bóg karać
cię będzie: a kiedy naród
nie upamiętał się i przyszła nań kara straszna, Najlitościwsza wstrzymywała
kielich gniewu Bożego, by się nie wylał na winowajców aż do dna, cierpiącym
zaś i walczącym dodawała męstwa i otuchy. Przed Jej to obrazem w Berdyczowie
konfederaci barscy przyrzekli zginąć za ojczyznę, poczym w obozach swoich
śpiewali: "Zowiesz się polską Królową, Bądź nam obroną gotową".
W Jej to Domku w Lorecie modlili się legioniści o powrót do kraju. Z Jej
imieniem na ustach a medalikiem na piersiach szli na pola bojowe nasi wojownicy.
Oto jeden z nich, późniejszy jenerał, Henryk Dembiński, po bitwie berezyńskiej
wlecze się ledwie żywy i już ma rzucić się na śnieg, by zasnąć snem wiecznym;
wtem przypomina sobie, że go matka nauczyła, by w ciężkich przygodach modlił
się: "Pomnij, o najdobrotliwsza Panno".
W tej chwili pada na kolana i odmawia tę modlitwę, a z niej taką czerpie
siłę, że idzie dalej mimo mrozu i głodu, aż wreszcie doszedł do jednego
z dworów polskich. Czyliż ten wojownik nie jest drogowskazem dla ciebie,
narodzie biedny, iż w chwilach ucisku masz szukać pomocy u Królowej Niebieskiej,
bo choćby cię wszyscy opuścili, Najdobrotliwsza nigdy cię nie opuści.

Wszakże
Ona to dodawała hartu prześladowanym za wiarę i ojczyznę; Ona umacniała
biednych unitów, odrywanych siłą od piersi Matki-Kościoła; Ona towarzyszyła
naszym wygnańcom w drodze na Sybir czy w daleką obczyznę, a umierających
jednała z Bogiem; Ona Namiestnikom Chrystusowym taką wlewała miłość dla
tego Joba pośród narodów, że śmiało stawali w jego obronie, a jeden z nich,
Pius IX, odbierając z rąk ks. Jełowickiego chorągiew z wizerunkiem Matki
Boskiej częstochowskiej, tak się modlił
głośno: Salve Regina, Mater misericordiae, spes nostra et spes
Poloniae salve.

Zaiste
nadzieją naszą Bogarodzica! Któż nie zna tego obrazu, w którym jeden z
naszych mistrzów przedstawił dziewicę Polkę, okutą w kajdany i pracującą
w kopalni; – boleść i tęsknota tak ją zgnębiły, że już chce przyzywać śmierci;
wtem okazuje się jej Najświętsza Panna, pełna blasku i słodyczy, a wnet
taka otucha wstępuje w serce wygnanki, że dźwiga się z ziemi i ima się
pracy. Kogóż wyobraża ta dziewica,
jeżeli nie naród polski, który byłby już dawno popadł w rozpacz, gdyby
go Bóg nie podtrzymywał i gdyby za nim nie modliła się Bogarodzica, a do
niego nie wołała ciągle: Narodzie mój, pokutuj, cierp, walcz i pracuj,
ale nie trać nadziei, bo ja nie przestanę
wstawiać się za tobą i wyjednam ci zmiłowanie Boże, jeżeli tylko spełnisz
to, czego od ciebie żądam.

A czegóż
to żąda od nas Królowa Niebieska?

Oto
najprzód większej żarliwości w wierze. Dzięki Bogu, naród nasz mimo pokus
reformacji w wieku XVI, wolterianizmu w XVIII, liberalizmu w XIX, nie utracił
wiary, nie odstąpił od Kościoła. Podczas gdy gdzieindziej niedowiarstwo,
rozzuchwalone poparciem rządów, wypowiada Kościołowi walkę na zabój a dla
obalenia go tworzy związki masonów, anarchistów i inne,
urządza wiece ateuszów, rozrzuca tysiącami bezbożne książki i dzienniki,
u nas podobne zamachy nie tak łatwo się udają, bo samo społeczeństwo broni
się przed tą dżumą, wiedząc, że religia jest nie tylko zbawieniem jednostek,
ale także najsilniejszą ostoją życia
narodowego i główną podwaliną społecznego ładu. Owoc to kilkowiekowego
sojuszu narodowości z wiarą, który oby nigdy nie został zerwany, i szczególna
Opatrzności łaska, która takimi drogami prowadziła nasz naród, iż tenże
przez nią niejako garnie się do Boga.

O Boże,
chłoszcz nas, bośmy zawinili, ale nie pozwól nam oderwać się od Ciebie!

Czy
jednak u nas życie z wiary jest mocne i płodne? Wiara ma być światłem dla
rozumu, siłą dla woli, pociechą dla serca, prawidłem dla wszelakich objawów
życia; ale czy tym jest wszędzie i zawsze? Niestety, nawet u tych, co się
nazywają chętnie dobrymi katolikami, jakże rzadkim jest głębsze poznanie
prawd wiary i doskonalsze przejęcie się jej duchem; jakże rzadkim wyznawstwo
wiary, czyli śmiała jej obrona i przyznawanie
się otwarte do zasad katolickich tam, gdzie grozi szyderstwo ludzi płytkich
albo napaść jakiegoś dziennika; jakże rzadkim apostolstwo wiary, czyli
czynna gorliwość o rozszerzenie królestwa Bożego w duszach, o chwałę Kościoła
i Stolicy [Świętej], o rozkwit dzieł
katolickich. Natomiast nierzadkim jest rozbrat między słowem i czynem,
między życiem prywatnym i publicznym; nierzadkim jest w domach katolickich
pogańskie iście wychowanie dzieci; nierzadkim jest lekceważenie Kościoła
i jego sług, a szczególnie łamanie
jego praw.

Najmilsi,
ta niewierność w życiu religijnym, to jedna z głównych chorób naszych,
którą koniecznie uleczyć potrzeba; bo wiara nie mająca ni korzeni ni owocu,
to jest, nie oparta na gruntownej znajomości prawd Bożych i na sumiennym
spełnieniu wszystkich przykazań, nie jest ani Bogu miła, ani duszy pożyteczna;
nie zbawi ona jednostek, nie podźwignie narodu. Starajcież się tedy wszyscy
o wiarę jasną, silną, czynną i nie tylko sami żyjcie z wiary, ale wprowadzajcie
to życie, o ile zdołacie, do rodzin waszych i w serce społeczeństwa; jeżeli
bowiem to serce bić będzie tętnem wiary, jeżeli rodzina, szkoła, piśmiennictwo,
nauka i wszystkie sprawy publiczne przejęte będą duchem iście katolickim,
błogo będzie nam i błogo narodowi.

Nuże
do pracy w tym kierunku, a zarazem do broni przeciw dwóm zwłaszcza wrogom.
Oto młodzież dojrzalszą stara się zatruć pozytywizm, okryty maską patriotyzmu,
obiecując jej w zamian za wiarę dać światło dla umysłu i zapewnić złotą
erę narodowi. Lecz ty, młodzieży droga,
odtrąć tę pokusę, pomnąc, że nauka bez Boga jest błędnym ognikiem, wiodącym
na bagniska, że za upadkiem wiary idzie zawsze skażenie ducha narodowego,
że nie masz zbawienia dla narodu, jedno w wierności dla Kościoła i Stolicy
Świętej. A wy rodzice i sternicy wychowania,
patrzcie, by z winy waszej nie zmarniało młode pokolenie.

Równocześnie
do warstw niższych wdziera się antyreligijny socjalizm, obiecując im niebo
na ziemi, byle tylko wyrzekły się Boga i Jego zakonu [(prawa)]. Nie wierzcie
mu, bracia robotnicy, inaczej zamiast nieba, znaleźlibyście piekło w życiu
i piekło po śmierci; raczej łączcie się w stowarzyszenia katolickie, na
obronę swej wiary i na poprawę swej doli. Wy zaś ludzie wielkiego serca,
tak mężczyźni jak i niewiasty, zbliżajcie się z miłością świętą w duszy
do braci niższej i uboższej, by jej nieść światło, chleb, ulgę, a przede
wszystkim Boga, by dla niej tworzyć dobre towarzystwa, zakłady, czytelnie,
– słowem, by rozwijać większą niż dotąd działalność na polu społecznym
i dobroczynnym.

I czegóż
jeszcze żąda od nas Królowa Niebieska?

Oto
porzucenia ulubionych wad narodowych. W społeczeństwie polskim jest znaczny
zasób dobrego, ale są też wady szkodliwe. Strzec się trzeba mianowicie
tej lekkomyślności i miękkości, co się objawia jako zamiłowanie zabaw,
próżnowania, karciarstwa i zbytku, a posuwa się u niektórych aż do szalonego
marnotrawstwa, do frymarczenia ziemią ojczystą i czcią narodową, aż do
nurzania się w bagnie pijaństwa, rozpusty czy oszustwa. Strzec się trzeba
lenistwa ducha, które ugania się za
tym, co chwilowo błyszczy i bawi, ucieka zaś przed pracą twardszą i dłuższą,
a nieraz porzuca święte obowiązki, i wskutek czego niemało wśród nas meteorów,
złudnym jaśniejących blaskiem, a niezbyt wiele gwiazd stałych, które by
przybite do codziennego obowiązku, jakby do sklepienia niebios, świeciły
trwale Bogu na chwałę, ludziom na pożytek. Strzec się trzeba małodusznej
niestałości, która sprawia, że serce polskie łatwo się zapala, a wtenczas,
niby wulkan, miota z siebie płomienie,
lecz łatwo także stygnie, a nawet ścina się mrozem zniechęcenia. Strzec
się trzeba szczególnie tych wad najzgubniejszych, które zrodzone w wiekach
anarchii a może klęsk, nie zatonęły, bo i dziś umysł polski, jak koń niesforny,
niemile znosi wędzidło, niechętnie
poddaje się władzy, niełatwo uznaje nad sobą powagę i wyższość i nie skorym
jest do pracy zgodnej i wytrwałej.

Stąd
to pochodzi to rozbijanie się najlepszych nieraz dzieł i przedsięwzięć,
– stąd to dzielenie się na wrogie obozy, – stąd to poniewieranie ludzi
zasłużonych, dlatego tylko, że do innego należą stronnictwa, – stąd te
smutne i gorszące waśnie, w których często nie idzie o dobro kraju, ale
o zadowolenie miłości własnej lub o zwycięstwo swego obozu.

Wszystkich tych wad, "a szczególnie
niekarności i niezgody" pozbyć się nam trzeba, jeżeli chcemy
naprawić błędy przeszłości i zbudować gmach zbożny a trwały; toż niech
każdy słucha słów przestrogi: mniej blichtru i złudzeń, a więcej prawdy
i rozumu; mniej folgowania żądzom i gnuśności, a więcej zaparcia się i
pracy; mniej płochości i życia nad stan, a więcej przezorności, trzeźwości
i oszczędności; mniej drażliwości i zniechęceń, a więcej wyrozumienia i
hartu; mniej uczuć przelotnych, a więcej zasad i charakterów, – mniej słów
pięknych, a więcej czynów i ofiar, mniej troski
o siebie, a więcej poświęcenia się dla chwały Boga, dobra Kościoła, pożytku
Ojczyzny.

I czegóż
wreszcie od nas żąda Królowa Niebieska?

Oto
gorętszego zapału w Jej służbie. Dawniej wszystkie stany służyły chętnie
swej Królowej, ale w wieku XVIII i XIX pod mroźnym powiewem obojętności
religijnej nastąpiło pewne oziębienie w warstwach wyższych i wykształconych,
wskutek czego niektóre praktyki pobożne, pierw wszystkim drogie, poszły
tu i ówdzie w poniewierkę. Dziś objawia
się zwrot ku lepszemu, ale czy u wszystkich i na długo? Odżyły też na nowo
Sodalicje Mariańskie, a ich to głównym dziełem kongres obecny; ale są one
jeszcze rzadkie i słabe; toż dążyć nam trzeba do tego, by warstwy niższe
związać bractwami, wykształcone zaś,
a zwłaszcza młodzież dojrzalszą wciągnąć do Sodalicyj.

Najmilsi,
jeżeli dobrze życzycie sobie, bądźcie wszyscy gorącymi miłośnikami Bogarodzicy
i czcijcie Ją po staremu, jak niegdyś przodkowie wasi. Jeżeli dobrze życzycie
rodzinom swoim, wprowadzajcie do nich bojaźń Bożą i cześć Niepokalanej
Dziewicy. Jeżeli dobrze życzycie narodowi całemu, przyczyniajcie się wedle
sił, by on był zawsze wiernym sługą Bożym, uległym poddanym Królowej Niebieskiej,
dobrym synem Kościoła i Stolicy Świętej.

O módlmy się
wszyscy gorąco, aby od nas, od naszych rodzin, od naszego narodu i wszystkich
narodów i wieków chwała była Bogu
w Trójcy Świętej Jedynemu i cześć Bogarodzicy!

Módlmy
się, by w wieku XX za przyczyną Najświętszej Panny nowe przybyły nam cuda
i nowe koronacje Jej obrazów!

Módlmy
się, by stara Jej stolica w Poczajowie odzyskaną została dla Kościoła i
by tam odżyła Unia święta, przemocą i zdradą zgładzona!

Módlmy
się, aby święto N. Panny, Królowej Korony Polskiej, za łaską Stolicy Świętej
zaprowadzone zostało w naszych diecezjach! Módlmy się, aby Bóg pobłogosławił
temu kongresowi i przezeń rozkrzewił cześć Niepokalanej!

O,
módl się o to cały narodzie Polski, a zapewniam Cię Jej imieniem, że gdy
wszystkie twe syny i córki stać będą mocno przy Jej tronie, gdy znikną
wśród ciebie dawne grzechy, ustąpią stare niezgody, przyspieszy się godzina
miłosierdzia Pańskiego.

Ty
zaś Najświętsza Panno, Królowo Polski, Litwy i Rusi, królujże nam do końca
wieków, Ty w narodzie Twoim utrzymuj wiarę i dobry obyczaj, rozpalaj pobożność,
hartuj męstwo. Ty mu wypraszaj u Boga przyjęcie pokuty i skrócenie kary.
Ty módl się i dzisiaj do Króla wieków i Władcy narodów: Przepuść, Panie,
przepuść ludowi mojemu. A wzajem odbieraj od wszystkich jego synów i córek
cześć, uległość i miłość; niech Imię Twoje jaśnieje na wieżycach naszych
miast i wiosek, na szczytach naszych gór, na falach naszych rzek, na wszystkich
domach i na wszystkich sercach polskich. Amen!

Bp Józef Sebastian Pelczar

Księga Pamiątkowa
Mariańska ku czci pięćdziesięciolecia ogłoszenia Dogmatu
o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Wydana staraniem
Sodalicji Mariańskich. Wstęp. Sprawozdanie z I. Polskiego Kongresu Mariańskiego
odbytego we Lwowie w dn. 28-30 września R. P. 1904.
Lwów – Warszawa 1905, ss. 55-67.

(Pisownię nieznacznie uwspółcześniono).

Przypisy:

(*) Kazanie
wygłoszone 28 września 1904 r. w katedrze lwowskiej po uroczystej Mszy
świętej (tuż przed otwarciem Kongresu Maryjnego); tytuł od red. Ultra
montes.

(1) O. Wacław Nowakowski,
kapucyn, w dziele: O obrazach w Polsce Przenajświętszej Matki Bożej.
Kraków 1902.

(2) Ekkl. XXIV, 24-25.

(3) Przyp. VIII, 35.

Prawdziwie Spadła Z Nieba - wszelkie prawa Klasztor OO Paulinów Jasna Góra -

http://www.niedziela.pl/artykul/97855/nd/Polskie-skarby-z-Tajnego-Archiwum

Wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej przekazany papieżowi Piusowi XII przez bp. Józefa Gawlinę

Wśród dokumentów dotyczących najnowszej historii Polski znajduje się
natomiast list biskupa Józefa Gawliny, który przekazał papieżowi
wykonany z blachy wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej - dar polskich
kobiet z niemieckiego obozu jenieckiego w Oberlangen. Obóz ten powstał
jeszcze przed wojną i na początku był przeznaczonych dla więźniów
politycznych, wrogów reżymu hitlerowskiego. W listopadzie 1944 r. , po
zakończeniu Powstania Warszawskiego i podpisaniu umowy kapitulacyjnej,
do obozu tego trafiło 1721 Polek-żołnierzy AK. Warunki w obozie były
bardzo ciężkie, ale zdecydowana większość więźniarek przeżyła, gdyż obóz
został wyzwolony 12 kwietnia 1945 r. przez żołnierzy polskiej Dywizji
Pancernej gen. Stanisława Maczka. Polki pozostały w obozie jeszcze cały
miesiąc w oczekiwaniu na koniec wojny. 3 maja odwiedził je bp Józef
Gawlina, biskup polowy WP i opiekun wychodźctwa polskiego, który
odprawił dla nich Mszę św., a niektórym z nich udzielił sakramentu
bierzmowania. Z okazji wizyty biskupa kobiety przygotowały prezenta dla
Piusa XII - wykonany przez Janinę Krassowską z różnych blach ryngraf
Matki Boskiej Częstochowskiej, który owinięto w opaskę powstańczą WSK
(Wojskowej Służby Kobiet). Kilka dni później bp Gawlina przekazał te
szczególne dary do papieskiego Sekretariatu Stanu wraz ze swym listem
napisanym po włosku. Dzisiaj te szczególe polskie pamiątki znajdują się w
Archiwum Watykańskim, wśród dokumentów, które nie są jeszcze
udostępnione do konsultacji.

Na wystawie eksponowany jest dokument ilustrujący martyrologię
narodu polskiego w czasach II wojny światowej - wykaz księży więźniów w
obozie w Dachau. Przygotował go austriacki ksiądz Andreas Rieser, który
przetrzymywany był w tym obozie od 1942 r. do 26 kwietnia 1945 r., tzn.
do dnia wyzwolenia Dachau, pracował tam jako księgowy w „Kommando 44”. W
dużym notesie udało mu się sporządzić w alfabetycznym porządku listę
księży, którzy w tych latach byli więzieni w obozie - w większości byli
to kapłani z Polski. W 1952 r. notes, na którego okładce widniał napis:
„Die Priester von Dachau”, otrzymał ks. prał. Giovanni Battista Montini,
ówczesny substytut w Sekretariacie Stanu, późniejszy papież Paweł VI.
Na wystawie notes ten jest otwarty na stronie, na której ks. prał.
Montini znalazł nazwisko swego przyjaciela - ks. Carlo Manziana,
oratorianina z Brescii. Na audiencji 13 września 1952 r. substytut
pokazał notes Piusowi XII, który z wielkim wzruszeniem przekartkował go i
kazał podziękować ks. Rieserowi za ten cenny dowód męczeństwa
duchowieństwa katolickiego za czasów reżimu hitlerowskiego.

http://www.niedziela.pl/artykul/86486/nd/Krol-Jan-III-i-Jasna-Gora

Roku Pańskiego 1683 do Kaplicy Cudownego Obrazu na
Jasnej Górze wszedł pewnym krokiem postawny mężczyzna. Tuż za nim szli
biali zakonnicy i wąsaci rycerze. Mężczyzna podszedł do ołtarza,
popatrzył w górę na słynącą cudami Ikonę, po czym wydobył zza pasa
słuckiego miecz. Jednym mocnym ruchem odłamał klingę od złotej
rękojeści, po czym położył ją wraz z wysadzaną szlachetnymi kamieniami
pochwą na ołtarzu i patrząc raz jeszcze na Ikonę, powiedział: - Żelazo
jeszcze mi się przyda. Tym mężczyzną był słynny polski król Jan III
Sobieski, powracający właśnie ze zwycięskiej wyprawy na Wiedeń, gdzie w
proch rozbił potęgę turecką, ratując Europę przed zagładą.

POD TWOJĄ OBRONĘ * Film fabularny * Produkcja: Polska * Rok produkcji: 1933 * Premiera: 1933. 04. 01 * Dane techniczne: 2022 m. 79 min.
Fot. Archiwum Kiejstuta Zacharewicza

Jeden z najbardziej kasowych filmów międzywojnia. W annałach rodzimej kinematografii zapisał się m.in. jako utwór, który przez blisko pół roku nieprzerwanie grano w warszawskim kinie "Apollo". Do dziś na tle ówczesnej produkcji "Pod Twoją obronę" wyróżnia się wysokim poziomem realizacji, montażu i zdjęć. Akcja filmu toczy się w latach trzydziestych. Głównym bohaterem jest Jan Podlaski, świeżo upieczony oficer sił lotniczych, kochający z wzajemnością Marylę. Podlaski wszakże to nie tylko zdolny pilot. Pracuje również nad wynalazkiem z dziedziny aeronautyki, którym interesuje się obcy wywiad. Na mityngu lotniczym samolot Jana z niewiadomych przyczyn spada i rozbija się. Maryla oddaje krew potrzebną do transfuzji i dzięki temu jej ukochany pozostaje wśród żywych. Po feralnym locie zostaje mu jednak tragiczna pamiątka - sparaliżowane nogi. Podlaski jest załamany. Maryla radzi mu, by nie tracił ducha i udał się po pomoc na Jasną Górę.
Ekipa * Reżyseria: Józef Lejtes, Edward Puchalski (dokończenie) * Scenariusz: Edward Puchalski, Ferdynand Goetel * Kierownictwo artystyczne: Mikołaj Mościcki * Dialogi: Karol Borowski * Zdjęcia: Albert Wywerka * Zdjęcia specjalne: Stanisław Meisenhalter (lotnicze) * Scenografia: Stefan Norris, Józef Galewski * Muzyka: Jan Maklakiewicz * Słowa piosenki (-ek): B. Pełka * Kierownictwo produkcji: Marek Libkow * Produkcja: Pol-Ton-Film * Obsada aktorska: Maria Bogda (Maryla), Tekla Trapszo (pani Polaska, opiekunka Maryli), Adam Brodzisz (Jan, syn Polaskiej), Władysław Walter (sierżant mechanik), Zofia Lindorfówna (zakonnica, siostra Gabriela), Zygmunt Chmielewski (szef obcego wywiadu), Bogusław Samborski (chirurg), Antoni Różycki (delegat szefa lotnictwa), Julian Zarzycki (adiutant), Zdzisław Karczewski (porucznik, przyjaciel Polaskiego), Janusz Ziejewski (porucznik, przyjaciel Polaskiego), Henryk Małkowski (sierżant), Gustaw Buszyński (agent wywiadu), Juliusz Łuszczewski (agent wywiadu), Stanisław Daniłowicz (agent wywiadu), Tadeusz Kański (agent wywiadu), Witold Zacharewicz (chórzysta)

Całość

http://www.youtube.com/playlist?list=PL80CBBEDCC91F90F1

Jako człowiek niewierzący sam zgłosił się do eskadry lotniczej wysłanej 2 września w celu zbombardowania jasnogórskiej kaplicy.

http://wroclaw.gosc.pl/doc/1671870.Z-Maryja-u-sw-Antoniego-i-na-Wielkiej-Wyspie

Jedno z przywołanych świadectw – potwierdzone w innych źródłach –
dotyczyło planowanego przez Niemców zbombardowania jasnogórskiego
klasztoru 2 września 1939 r. Przytoczone świadectwo zostało przesłane
paulinom przez Stanisława Biegalskiego. Pracując w Niemczech, goszczony
na śniadaniu u pewnej Niemki, miał okazję wysłuchać relacji jej syna,
niegdyś należącego do SS. Gdy zapisał się do tej formacji, nakazano mu
usunąć jakiekolwiek obrazy religijne z domu (jego mama schowała jeden za
szafą – od tego wspomnienia rozpoczęła się jej rozmowa z Polakiem na
tematy związane z wiarą). Jako człowiek niewierzący sam zgłosił się do
eskadry lotniczej wysłanej 2 września w celu zbombardowania
jasnogórskiej kaplicy. – Zaraz po wystartowaniu lot odbywał się
normalnie – opowiadał Niemiec, poruszający się o kulach. – Gdzieś w
połowie trasy nasze stery zaczęły działać samoczynnie. Samoloty nasze
zaczęły lecieć w różnych kierunkach, nie osiągając celu. Ja wylądowałem w
Czechosłowacji, na kartoflisku, z braku benzyny. O losach kolegów nic
nie wiem. Wiem, że kaleką będę do końca życia, ponieważ z Bogiem nie
wolno walczyć.

Podobną zasłyszaną opowieść – o pilocie lecącym nad jasnogórski
klasztor, który nie doleciał do celu i utracił władzę w nogach –
przytoczył Tadeusz Bińkowski, w 1940 r. wysłany na przymusowe roboty.
Relację tę potwierdza także opowieść mieszkającej w Częstochowie prof.
Heleny Mańko.

http://www.stacja7.pl/article/866/Jak+aresztowano+Maryj%C4%99

Ta historia jest tak nieprawdopodobna, że gdyby się nie wydarzyła naprawdę, nikt by jej nie wymyślił. Kto bowiem mógłby przypuszczać, że głupota komunistów mogła być aż tak wielka. Myśleli, że zamykając za kratami obraz Matki Bożej wygrają z Kościołem, z wiarą. Że wygrają z Matką Bożą. Komuniści obraz więzili przez sześć lat, od 1966 do 1972 roku. Ale zanim go „aresztowali”, SB obserwowała go przez dziewięć lat. Bo nie był to zwykły obraz, ale kopia cudownego wizerunku Matki Bożej z Jasnej Góry.(..)
W 1966 roku, czyli roku obchodów milenium chrztu Polski doszło do apogeum konfrontacji państwa i Kościoła. Ekipa Gomułki, widząc, że zaczyna przegrywać starcie z Kościołem o „rząd dusz” , zaczęła wykonywać nerwowe ruchy.

Prymasa Wyszyńskiego komuniści nie mogli aresztować po raz drugi ( choć prymas i tego nie wykluczał), „aresztowali” więc obraz. W 1966 roku nie wędrował on po diecezjach, ale towarzyszył głównym celebracjom milenijnym, poczynając od Gniezna w kwietniu 1966 roku, przez Poznań, Częstochowę, Kraków, Lublin, Warszawę itd.

W czasie każdego przejazdu milicja zatrzymywała samochód, przewożący obraz, a kilkakrotnie zmusiła kierowcę do jechania inną trasą niż tą, przy której, czekając na obraz, stali ludzie.

Tak stało się także 20 czerwca 1966 roku, gdy obraz w kolumnie aut, w której jechał także prymas, zmierzał z Fromborka do Warszawy. „Zatrzymano nas w pustym polu, w miejscowości Liksjany, w odległości 18 km od Ostródy (...) - notował tego samego dnia prymas Wyszyński. — Wokół pole; stoi radiowóz i motocykl. Wszystkie wozy zatrzymują się. Zjawiają się coraz liczniejsze wozy MO, głównie radiowozy, motocykle i syrenki. (...) Po godzinie daremnych rozmów zaczyna się akcja. Od strony Pasłęka nadjechały kolumny zmotoryzowane MO na motocyklach, mercedesach, radiowozach i syrenkach. Szyk bojowy.(..)

Fot. arch. Kurii Diecezjalnej w Radomiu.

Czuwanie Krucjaty Różańcowej 30.08.13 dr St. Krajski Co to znaczy być Rycerzem Maryi Królowej Polski

nie słyszałam o tym przypadku,dzięki za relacje...:)
serdeczne pozdrowienia :)

1000-lecie chrztu Polski: Pusty papieski tron i areszt kopii obrazu Matki Boskiej
Pół wieku temu na Jasnej Górze też miał być papież - Paweł VI.
Komunistyczne władze zrobiły jednak wszystko, aby do Częstochowy nie
przyjechał. Tak też się stało. Symboliczna Złota Róża, którą papież
chciał wtedy ofiarować naszemu sanktuarium, trafiła tam dopiero 40 lat
później.

Dwie cenne Złote Róże, podarunki papieży

Pierwszą Złotą Różę ofiarował sanktuarium na Jasnej Górze Paweł VI w
1966 roku z okazji Tysiąclecia Chrztu Polski. Ponieważ jednak władze
komunistyczne - a konkretnie Władysław Gomułka i jego ekipa - nie
dopuściły wówczas do jego wizyty w naszym kraju (rzekome zagrożenie
sanitarne), przywiózł ją dopiero Benedykt XVI w 2006 roku.
Wtedy, w 1966 roku, właśnie na Jasnej Górze odbywały się główne obchody milenijne. 3 maja 1966 roku, czyli w rocznicę Konstytucji 3 maja
i dzień Matki Boskiej Królowej Polski, mimo sprzeciwu PRL-owskich władz
na Jasnej Górze zgromadziło się według danych Kościoła 300-500 tysięcy
wiernych, według obliczeń ówczesnej władzy - 120 tys.

Dzień wcześniej Paweł VI zdecydował się uczynić kardynała
Wyszyńskiego swoim oficjalnym legatem. Podczas uroczystości kardynał
złożył przyrzeczenie "oddania Polski w macierzystą niewolę Maryi za
Wolność Kościoła Chrystusowego". To było wielkie wydarzenie, choć władza
robiła wszystko, aby je zwyczajnie zagłuszyć. Nie udało się. To było
wielkie zwycięstwo Kościoła.

Symboliczne zdjęcia papieża Pawła VI

2 maja 1966 roku plac przed Jasną Górą zalał ogromny tłum wiernych. Kazanie wygłosił arcybiskup Bolesław Kominek, autor listu biskupów polskich do niemieckich.

Przez całą noc w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej odprawiano msze święte dla pielgrzymów. Zaś 3 maja we wszystkich kościołach uderzono w dzwony. Rozpoczęło się wielkie nabożeństwo. Najpierw wałami przeszła procesja z Cudownym Obrazem. Niesiono też portret Pawła VI, którego nie wpuszczono do Polski. Celebransem był abp Karol Wojtyła. Kazanie wygłaszał prymas Stefan Wyszyński.

Historykon

59
lat temu, 6 października 1954 roku, władze PRL przeniosły więzionego
prymasa Stefana Wyszyńskiego z miejsca odosobnienia w Stoczku
Klasztornym do Prudnika Śląskiego.

25 września 1953 r., na
wniosek mocodawców z ZSRS, polskie władze państwowe aresztowały prymasa
Wyszyńskiego. Do 28 października 1956 r. był przetrzymywany w czterech
klasztorach, kolejno w Rywałdzie Królewskim, Stoczku Warmińskim,
Prudniku Śląskim i Komańczy. 6 października 1954 r. prymas Wyszyński
został przetransportowany drogą lotniczą ze Stoczka Warmińskiego do
Prudnika Śląskiego, gdzie umieszczono go w zamienionym na więzienie,
zrujnowanym klasztorze franciszkańskim. Wraz z prymasem uwięziono ks.
Stanisława Skorodeckiego oraz siostrę Leonię Graczyk (obydwoje podpisali
zobowiązanie do współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa). Wyszyńskiemu
zabroniono spacerów, w ciągu doby pilnowało go około trzydziestu
funkcjonariuszy, a cały teren przyklasztorny został ogrodzony drutem
kolczastym. Mimo wielu przeciwności podczas uwięzienia w Prudniku
Wyszyński pracował intensywniej niż wcześniej w Stoczku, a owocem jego
pracy były „Szkice na Rok Liturgiczny” i czteroczęściowy „List do
Neoprezbiterów”. Ponadto właśnie w celi prudnickiego klasztoru
zadecydował o odnowieniu ślubów Jana Kazimierza i rozpoczął pisanie
tekstu Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego. Wyszyński przebywał w
Prudniku do 26 października 1955 r., skąd przewieziono go do ostatniego
miejsca odosobnienia – Komańczy. /P.L.

(Zdjęcie współczesnej
izby pamięci przedstawiającej celę więzienną prymasa Stefana
Wyszyńskiego w Prudniku Śląskim. Fot. Instytut Prymasowski Stefana
Kardynała Wyszyńskiego.)

26 sierpnia parafie dokonają Aktu Zawierzenia Matce Bożej

W uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej 26
sierpnia br. polskie parafie dokonają Aktu Zawierzenia Matce Bożej
Królowej Polski. Jest to kolejny etap obchodów 1050-lecia chrztu Polski.

– Księża biskupi 3 maja dokonali Aktu Zawierzenia Matce
Bożej z okazji 1050. rocznicy chrztu Polski. Drugi etap zawierzenia
obejmuje wszystkie parafie Kościoła w Polsce i na emigracji, dlatego
księża biskupi proszą, aby w parafiach 26 sierpnia w uroczystość Matki
Bożej Częstochowskiej został ponowiony Akt Oddania Matce Najświętszej.
Do tego przygotowuje Triduum oparte na trzech cnotach teologalnych:
wiary, nadziei i miłości – powiedział ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Episkopatu.

W Akcie Zawierzenia z 26
sierpnia br. zwracamy się do Matki Bożej słowami: „Przyjmij, nasza Matko
i Królowo Polski, ten akt zawierzenia i oddania naszej parafii. Niech
będzie on odpowiedzią na Twoją matczyną miłość do naszego Narodu i
każdego z nas. Niech w Twoim Niepokalanym Sercu na nowo odsłoni się dla
wszystkich światło zbawczej nadziei”.

Uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej to okazja do dziękczynienia za szczególną rolę Maryi w dziejach naszego Narodu.

Ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik KEP

Abp Hoser przypomina: "tylko zawierzenie świata Maryi może uchronić go od katastrofy"

Na początek wiara

Wiara jest tematem przewodnim
pierwszego dnia triduum przygotowującego do Aktu zawierzenia polskich
parafii Matce Bożej Królowej Polski

Dziś uroczystość Matki Bożej Jasnogórskiej

Ma ona charakter dziękczynienia za
szczególną rolę Maryi w dziejach całego narodu, jest też wyrazem czci
dla jasnogórskiego obrazu Matki Boga

Witamy Jasnogórską Panią

Kopia Jasnogórskiego Wizerunku przybyła do diecezji warszawsko-praskiej

Na Jasnej Górze rozpoczął się drugi szczyt pielgrzymkowy. Na uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej przybywają kolejne tysiące pieszych, rowerowych i innych pątników. To głównie grupy parafialne i dekanalne z metropolii łódzkiej, katowickiej i częstochowskiej, ale są też diecezjalne kompanie. Wczoraj weszło ponad 20 grup, a dziś przyjdzie następnych ponad trzydzieści.