Transport niemieckiej winy

„Transport niemieckiej winy”

artykuł z rozdawanej ulotki podczas demonstracji przed Radą Miasta w Gdańsku 25 marca 2010 r.

Mnóstwo nowych faktów dotyczących serii skandali związanych z postawieniem Pomnika Kindertransportów w Gdańsku, pomyślanego jako symbol wszystkich kindertransportów z całej III Rzeszy Niemieckiej (a więc, w efekcie, i ich przyczyny – nazizmu).

Pomnik wywołuje i utrwala opinie w świecie, że Polska była nie tylko miejscem, ale nawet centrum kindertransportów i nazizmu.

Pomnik postawiono bez rozpatrzenia opinii ROPWiM i – najprawdopodobniej – bez zgody Konserwatora Zabytków.

Protestujący trzymali tablice z hasłami:

„Adamowicz i radni! Nie róbcie z Polski symbolu nazizmu”, „Adamowicz i radni! Nie łamcie prawa! Dość waszej nielojalności, nieodpowiedzialności i tchórzostwa”, „Adamowicz! Oddaj Gdańskowi milion złotych”.

W pikiecie wzięło udział 12 osób, rozprowadzono w jej trakcie i w dniach następnych 5 tys. ulotek.

http://polskapamiec.wordpress.com/

                                            Transport  niemieckiej  winy

Próba ukrycia prawdy przez gdańskie władze w sprawie, którą boja się poruszać media

       Bez polskiej reakcji „Dziennik Bałtycki” (9.10.09r.) ogłosił akcję odnajdywania i przywracania niemieckich pomników na Pomorzu.

Niedawno usłyszeliśmy o upamiętnieniu w Gdyni niemieckich okupantów, ofiar zatopienia „Wilhelma Gustloffa”.

       Jednak najbardziej spektakularnym, bo ogólnoniemickim upamiętnieniem na naszej ziemi, było wcześniejsze postawienie Pomnika Kindertransportów w Gdańsku.

Ponieważ tło tego upamiętnienia, dotyczącego emigracji dzieci obywateli niemieckich z Niemiec do Anglii, jest podminowane ich żydowskim pochodzeniem, wchodzić na to pole – nawet ci, którzy je minowali – gdańscy radni, nie chcą. Potrafią minować, ale rozbroić niemiecki niewypał podsunięty im przez prezydenta Adamowicza, boją się…

                                              Skandal już podczas odsłonięcia

       Nawet podczas samego osłonięcia Pomnika Kindertransportów  w Gdańsku doszło do skandalu. Dostojni mówcy piętnowali czasy nazistowskiej „nienawiści i pogardy”, przyczynę owych kindertransportów, które były akcją wyjazdów do Anglii (przed wybuchem wojny) dzieci żydowskiego pochodzenia z III Rzeszy Niemieckiej (i ziem do niej wcielonych: Austrii i Czech), oraz… tak, tak – z Polski... .

Petra Pau, viceprzewodnicząca Bundestagu mówiła: “Rund 10.000 Kinder aus Deutschland, Österreich, Polen und der Tschechoslowakei konnten so nach Großbritannien emigrieren”.

       Ten pomnik wyjazdów dzieci obywateli niemieckich odsłonięty 07.05.2009 r. – jak możemy przeczytać na internetowej stronie Kancelarii Prezydenta P.Adamowicza – „symbolizować będzie wszystkie miejscowości, z których wyruszyły kindertransporty”.

Nazwy tych miejscowości odczytamy na pomniku: Berlin, Hanower, Hamburg, Frankfurt, Dusseldorf, Leipzig, Mannheim, Munchen, Nurnberg, Stuttgart, Koln, Bremen oraz przyłączonych  do  III Rzeszy  w  latach  1938, 1939  –  miast  Wien  i Praha, oraz Gdańsk (a nie Freie Stadt Danzig) i Wrocław (a nie Breslau).

Za jedyne 938 tys. zł  z kasy miasta P.Adamowicz i radni, swoim niemieckim z ducha upamiętnieniem, wczuwając się w nakaz niemieckich sumień, zagarnęli dla Polaków niesławę miejsc skąd wychodziły kindertransporty. Przecież Polski akcja nie dotyczyła, a z Wolnego Miasta Gdańska (jeśli już musi być ważne geograficzne odniesienie a nie sprawca – wszędzie ten sam, Niemcy owładnięci nazizmem) wyjechało zaledwie 113 dzieci.

Komu nie wystarczy wygląd pomnika na dowód, że wrzucono na nasze barki niemieckie winy, może się o tym przekonać z niemiecko- i anglojęzycznych publikacji, które w swych twierdzeniach o polskich kindertransportach są utrwalane czy wywołane pomnikiem jego inicjatora, P. Adamowicza.

       Na stronie internetowej Związku Niemieckiej Mniejszości w Gdańsku możemy przeczytać: „pomnik bez wątpienia jest najpiękniejszym w Gdańsku”, „wśród tych polskich,  powojennych, nie ma sobie równych”.

Ale też można tam właśnie odnaleźć wyrażoną obawę: „Oby tylko nie było z tego jakiejś afery w rodzaju tych  z  „polskimi obozami koncentracyjnymi” (to w reakcji na uroczyste zaliczenie Polski, przez „wszystkich mówców”, do państw z których wyjeżdżały kindertransporty).

                                                      Artysta zadowolony

      Zadowolony jest autor pomnika. Miejsce pod Dworcem Głównym w Gdańsku wskazał dlań sam. „To dobry, bo najbardziej centralny punkt miasta” – w licznych publikacjach przekonuje Frank Meisler.

To prawda. Lokalizacja żadnego z Polskich pomników nie może się równać z tą. Żadnego też pomnika polskich ofiar cywilnych w Gdańsku nie ma, bo do postawienia monumentu dla 60 tys. pomordowanych Pomorzan (w tym dzieci), wobec nieszczerej postawy Adamowicza i radnych, nie doszło w atmosferze równoległego skandalu w 70. rocznicę wybuchu wojny. Rzekomo nie było nań pieniędzy - 395 tys. zł. Identyczny pomnik (jak ten , przypisujący nam niesławę) powstał w Londynie. Tyle, że ku chwale Anglików przyjmujących dzieci żydowskiego pochodzenia i tam finansowały go środowiska żydowskie. W Gdańsku, z naszych kieszeni, władze zapłaciły milion za wyrządzenie nam szkody i bólu.

W Berlinie pomnik był prezentem od izraelskiego rzeźbiarza, choć tam, długo Niemcy nie godzili się na postawienie go. Do jego wymowy historycznej i estetycznej, wiele zastrzeżeń miano podczas dyskusji nad jego projektem. Jak donosił „Berliner Morgenpost” – w słowach żydowskiej inicjatorki pomnika, w Berlinie o „mały włos upamiętnienie nie doszłoby do skutku”; „ratunkiem okazał się burmistrz (berlińskiej) Dzielnicy Śródmieście” i  „długa walka” o pomnik „z wyświechtanymi argumentami dobiegła szczęśliwego końca”.

Tak postępują ludzie wolni i godni – dyskutują. U nas jest w tej sprawie nielojalność władz wobec Polaków, milczenie, zalęknienie, cynizm i zastraszanie.

Próbujemy walczyć z pomówieniami o „polskich obozach zagłady”, a pozwalamy na to, żeby nielojalne gdańskie władze, z Adamowiczem na czele, stwarzały uzasadnienie dla tych pomówień.

Pozwalamy stwarzać okazję, żeby gazety niemieckie mogły przedstawiać fałszywe wspomnienia autora tego pomnika.

W „Berliner Moregenpost” napisano, że gdy opuścił Niemcy (sic!) dzień przed wybuchem wojny w ramach kindertransportów (w rzeczywistości wyjechał z W.M. Gdańska 26.08.39 r.), jego rodziców, już drugiego dnia wojny, wywieziono do getta w Warszawie. Wniosek można więc wyciągnąć z tego jeden: widocznie Polacy musieli to getto założyć tam sami, jeszcze przed wojną.

                                          Przewoźnik opiniuje choć nie opiniuje?

       Inicjatorzy pomnika (wnioskodawcą i wykonawcą upamiętnienia był P.Adamowicz) podjęli decyzję o jego postawieniu bez rozpatrzenia opinii Rady Ochrony pamięci Walk i Męczeństwa. Taka opinia nie została nawet wydana przez Radę. Został zatem złamany art.4 Ustawy o ROPWiM.

Wprawdzie w reakcji na oddolne, społeczne zainteresowanie mieszkańców Gdańska szkodliwą wymową tego pomnika, 7 miesięcy po postawieniu go, P.Adamowicz postarał się o taką pozytywną „opinię” – jak chce on nazywać pismo od A.Przewoźnika z 30.11.2009 r. – ale jest ona - z kilku powodów - bezwartościowa.

1.) Nie można jej rozpatrzyć przed podjęciem decyzji, bo ta zapadła przed 6 maja 2009 r.; 2.) ROPWiM nie może, w oparciu o istniejącą Ustawę, opiniować upamiętnień po ich zrealizowaniu. Zapis ustawowy znakomicie chroni przed sytuacją, w której opinia ROPWiM formułowana po zrealizowaniu upamiętnienia, mogłaby budzić domniemania o jej pozamerytorycznym charakterze, np. na skutek usiłowań uniknięcia kompromitacji, skandalu, czy nawet na skutek nacisków; 3.) Dochodzi jeszcze bardzo poważny błąd rzeczowy w piśmie A.Przewoźnika. Przedmiotem tej „opinii” są kindertransporty z W.M. Gdańska w 1938 i w 1939 r. W rzeczywistości, pierwszy miał miejsce 3 maja 1939 r.

       Wiadomo również, że gdański Konserwator Zabytków odmawiał zgody na ten pomnik. Czy później zmienił zdanie? Nie wiadomo, ponieważ prezydent P. Adamowicz nie odpowiedział na pytanie w tej sprawie, przedstawione mu na piśmie. Nie odpowiedział również na prośbę o teksty przemówień, które były wygłoszone podczas uroczystego odsłonięcia pomnika.

                                                   Społeczna   inicjatywa

         Zaraz po postawieniu Pomnika Kindertransportów, oddolna, społeczna inicjatywa 360 mieszkańców Gdańska, Trójmiasta i innych polskich miast, chciała zaradzić jego fałszywej wymowie. Zaapelowała do władz o pomnik dla pomordowanych polskich dzieci, obok tego dla dzieci obywateli niemieckich pochodzenia żydowskiego, które nawet nie zobaczyły wojny na oczy, a uważane mają być za jej ofiary – i to w pierwszym rzędzie.

Ponieważ P.Adamowicz nie zgodził się, sygnatariusze Apelu do Rady Miasta zaczęli domagać się usunięcia Pomnika Kindertransportów i zastąpienia go tablicą pamiątkową, która upamiętniałaby emigrację jedynie 113 dzieci żydowskiego pochodzenia z W.M. Gdańska. Byłoby to tylko odrzucenie upamiętnienia ogólnoniemieckiego na naszej ziemi. Natomiast tablica mogłaby wzmiankować o szerszej akcji kindertransportów z Niemiec.

A przede wszystkim przypominać o tym, że nie tylko Anglia przyjęła żydowskich uchodźców. Dwakroć więcej przyjęła ich Polska przed wybuchem wojny – 21 tys. (otwierając granicę dla uciekinierów i wydalonych z Niemiec, w tym dzieci). Nie hańba się Polsce należy, zgotowana przez Adamowicza i jego wiernych kolegów, lecz chwała.

Polska nie domagała się od tych nieszczęśników pieniędzy i gwarancji, że się z niej, po czasowym pobycie, wyniosą. Nie grymasiła, że przyjmie tylko dzieci, bo gdyby jednak zostały, łatwiej się zasymilują. Polska nie kalkulowała jakim będą zagrożeniem dla naszego rynku pracy. Czynił to brytyjski MSZ. Ale Adamowicz jest głuchy na każdy argument. Czego się jednak spodziewać po człowieku, który o 3 lata odsuwa termin umieszczenia kilku tabliczek obcojęzycznych na niektórych polskich pomnikach (jakoby z braku z braku tej niewielkiej kwoty), gdy w tym samym czasie wydaje milion na cały pomnik, z opisami w czterech językach, który uderza w Polskę.

                                                        Postawa  radnych

        Wobec takiej postawy Adamowicza i wobec braku uczestnictwa ROPWiM i IPN na jakimkolwiek etapie przygotowań do upamiętnienia kindertransportów, grupa mieszkańców Gdańska skierowała pismo do Rady Miasta i Komisji Rewizyjnej RM, domagając się zbadania społecznych zastrzeżeń do wymowy historycznej i politycznej tego pomnika (jako upamiętnienia o charakterze ogólnoniemieckim, zrozumiałego, gdyby Gdańsk był dzisiaj częścią Niemiec).

Zdaniem strony obywatelskiej, taka analiza powinna zakończyć się usunięciem pomnika, który jest szkodliwy dla Polski, ale i dla środowisk żydowskich.

Postulowane jest zarazem upamiętnienie tablicą pamiątkową, o czym była już mowa. Chodzi też o stwierdzenie przez Komisję oczywistego faktu, że inicjatorzy upamiętnienia (P.Adamowicz) naruszyli art. 4 Ustawy o ROPWiM, stawiając pomnik bez rozpatrzenia opinii Rady.

W trakcie posiedzenia Komisji 16.12.2009 r. przy udziale przedstawiciela mieszkańców (stawiających te postulaty), strona prezydencka – dla odparcia zarzutu naruszenia prawa – wyznała, że i w innych przypadkach dokonywała upamiętnień bez rozpatrywania opinii ROPWiM. Komisja Rewizyjna chciałaby widzieć w tym zwyczaj, który – skoro taki się utarł – nie ma w sobie nic niezgodnego z prawem i usprawiedliwia brak opinii w przypadku Pomnika Kindertransportów. Dzieje się tak wbrew temu, że Ustawa na takie zwyczaje nie zostawia miejsca. Usprawiedliwiać seryjnego mordercę, bo nie poprzestał na jednym trupie i katrupi zwyczajowo? Czego to koledzy Adamowicza z PO i z PiS-u, poza tylko jednym chlubnym wyjątkiem, radnego R. Jędrzejczaka, nie wymyślą… .

       Sprawa pomnikowa była wniesiona do R.M. i Komisji Rewizyjnej 4 miesiące temu i nie zakończyła się żadnym rezultatem.

Postawę Rady Miasta i samej Komisji Rewizyjnej pokazuje też odmówienie stronie obywatelskiej wglądu do protokółu z posiedzenia Komisji Rewizyjnej z 16.12.2009 r., przed przyjęciem go przez Komisję. Natomiast po jego upublicznieniu, obywatelom, którzy wnieśli sprawę do Komisji, nie udzielono odpowiedzi na prośbę o umożliwienie im weryfikacji wypowiedzi z protokółu, z nagraniem z posiedzenia.

Za jedyną reakcję na pismo w sprawie szeregu zastrzeżeń do zapisów protokółu, należy chyba uznać nieupublicznienie protokółu z następnego posiedzenia, w którym również brali udział przedstawiciele osób podpisanych  pod Apelem do R.M. w sprawie pomnikowej.

Kilkanaście dni temu plik protokółu z posiedzenia styczniowego został w końcu umieszczony na stronie R.M., lecz ogromna większość komputerów nie otworzy go (bez najnowszego oprogramowania).

Wygląda to na sposób, żeby protokółu nie pokazać, ale zabezpieczyć się przed zarzutem ukrywania go.

                                                                                                        Andrzej Fic

                                                                            Reprezentant osób podpisanych pod „Apelem

                                                                                  do Rady Miasta”… (z 25.05.2009 r.)

               Więcej na http://polskapamiec.wordpress.com/

Gdańsk 24.03.2010 r.

  Kim są  demonstranci  Aktywnego  Społeczeństwa  Obywatelskiego  w Trójmieście ?

      Nie pytamy chętnych do uczestnictwa w demonstracjach, kto na jaką partię głosuje. Jednoczy nas, nie działaczy politycznych,  lecz  zwykłych  mieszkańców  Trójmiasta,  jedynie   konkretna   sprawa   publiczna.

W ubiegłym roku protestowaliśmy zaniepokojeni zagrożeniami dla sprawności instytucji państwowych jak: sądownictwo, służba  zdrowia,  zagrożeniami  dla  niezależności  NIK,  IPN  i  mediów  publicznych,  dla  pomyślności  naszej  gospodarki.

Każdy obywatel, przechodzień, może do nas dołączyć dla zamanifestowania poparcia dla słusznej sprawy w ramach tych działań,  które  prowadzimy  pod  hasłem  -  Aktywnego  Społeczeństwa  Obywatelskiego  w  Trójmieście.                          (tel. 505  930  470)

Tym  razem  manifestujemy  w  obronie  naszego  wizerunku  w  świecie  i  naszej  godności.

Nasz wizerunek w świecie warunkuje również naszą pomyślność we wszystkich sferach kontaktów w nim. Ludziom piętnowanym wyznacza się niskie miejsce w światowej społeczności. A Polacy są piętnowani w świecie mówiącym o „polskich obozach  zagłady”.  Bywa,  że  Bogu  ducha  winny  Polak,  w  różnych  krajach,  słyszy  zwrot :  „Wy,  polscy  naziści…”.

                          Mieszkańcy  Gdańska  !     Zapamiętajcie  tych  ludzi !

   W opisanym skandalu, w oparciu o wielomiesięczne badanie tej sprawy, dyskusję bezpośrednią i korespondencję z władzami, uważamy, że osobami najbardziej  odpowiedzialnymi  za  wyrządzoną  szkodę,  są:

Paweł Adamowicz (prezydent Gdańska) PO, Bogdan Oleszek (przewodniczący Rady Miasta) PO, Marek Bumblis (przew. Komisji Kultury R.M.) PO, Jarosław Gorecki (przew. Klubu PO w R.M.), Kazimierz Korolewski (przew. Klubu PiS R.M.), Jerzy Borowczak  (v-ce przew.  Komisji Rewizyjnej R.M.) PO,  radny  Paweł  Jaworski  (członek Komisji Rewizyjnej RM) PiS.

Mieszkańcy Gdańska! Na tych ludzi już nigdy nie głosujmy! Jeżeli chcemy poprawić działanie władz w mieście, musimy  rozliczać naszych przedstawicieli. Nie mogą być bezkarni! Ci ludzie będą nielojalni w każdej naszej sprawie!

Rozpowszechniajcie tę informację wśród znajomych. Czarną listę ludzi, którzy zawiedli, zachowajcie na zawsze!