http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20100316&typ=po&id=po05.txt Po naszym artykule na temat zaskakującego umorzenia afery z Ludwigsburga sprawą archiwaliów wyeksportowanych bezprawnie do Niemiec zainteresował się rzecznik praw obywatelskich Janusz Kochanowski. Zapowiedział wystąpienie do warszawskiej prokuratury okręgowej z prośbą o szersze informacje. Nadal otwarte pozostaje pytanie, co dalej z tym skandalem i jak decydenci zamierzają odzyskać oryginalne akta zawierające dowody hitlerowskich zbrodni na Polakach. Wciąż czekamy na stanowisko Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Instytutu Pamięci Narodowej w tej sprawie. - Janusz Kochanowski przygotowuje wystąpienie do prokuratora okręgowego w Warszawie o udzielenie informacji na temat śledztwa w sprawie bezprawnego przekazania w ręce niemieckie tysięcy oryginalnych dowodów zbrodni na Polakach z okresu II wojny światowej przez byłą Główną Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu - poinformowała Anna Kabulska z Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. Jak dodała, Kochanowski zainteresował się tą sprawą po artykule "Naszego Dziennika" pt. "Ciche umorzenie afery z Ludwigsburga". Ujawniliśmy w nim przed tygodniem, że śledztwo zostało umorzone z powodu przedawnienia karalności czynu. Proceder "eksportu" archiwaliów do Niemiec (w końcowej fazie także na Ukrainę i do innych krajów) odbywał się w latach 1961-1999. Ze zbiorów IPN "zniknęło" w tym czasie blisko 63 tys. bezcennych dokumentów historycznych - dowodów niemieckich zbrodni na Polakach (zdjęć, aktów zgonu, zeznań świadków, szkiców sytuacyjnych, protokołów ekshumacji). Strona niemiecka odmawia obecnie ich zwrotu, uzasadniając to tym, że zostały już zarejestrowane w zasobie archiwalnym Niemiec i rozprowadzone po zbiorach w różnych miastach. Urzędnicy Głównej Komisji wysyłali oryginalne dokumenty za granicę nielegalnie, wiedząc, że nie ma dla nich prawnej ścieżki zwrotu. Z nieoficjalnych informacji, do jakich dotarliśmy, wynika, że śledztwo zostało umorzone już w fazie tzw. postępowania w sprawie. Jeśli tak było w istocie, może to oznaczać, że prokurator - mimo kilku lat pracy - nie pokusił się o ustalenie winnych tego procederu. "Nasz Dziennik" skierował do Prokuratury Okręgowej w Warszawie szereg pytań dotyczących tego śledztwa. Na odpowiedź wciąż czekamy. Mimo że afera wywołała prawdziwą burzę, jej umorzenie odbyło się bez rozgłosu. Nie tylko opinia publiczna, ale także zainteresowane środowisko, tj. pracownicy IPN, w tym prokuratorzy Głównej Komisji, o umorzeniu śledztwa dowiadywali się od nas. Decyzja zapadła już kilka miesięcy temu (12 października ubiegłego roku). - Umorzyli? Nic nie wiedziałem! - przyznał ze zdziwieniem jeden z prokuratorów pionu śledczego IPN, indagowany jeszcze przed opublikowaniem w "Naszym Dzienniku" informacji o umorzeniu. Dodał, że nie otrzymał na ten temat żadnej informacji od przełożonych. - Prokuratura zawsze zawiadamia o decyzji osobę, która złożyła doniesienie - zapewnił rzecznik warszawskiej prokuratury okręgowej prokurator Mateusz Martyniuk. Doniesienie do prokuratury w sprawie zaginięcia akt złożył w 2006 r. prezes IPN Janusz Kurtyka, toteż powinien zostać powiadomiony, jak sprawa się zakończyła. - Czy kierownictwo IPN otrzymało informację z prokuratury o umorzeniu śledztwa? - zapytaliśmy w IPN. - Z pewnością prezes Kurtyka ją otrzymał - powiedział rzecznik IPN Andrzej Arseniuk. Nie potrafił jednak podać, czy prezes odwołał się do sądu od decyzji prokuratora oraz czy poinformował o umorzeniu afery pion śledczy IPN. Arseniuk uchylił się też od udzielenia komentarza ze strony IPN na temat umorzenia tego śledztwa. Wczoraj zwróciliśmy się do MSZ z pytaniem, czy i w jaki sposób resort zamierza dochodzić zwrotu przekazanych nielegalnie do Niemiec dokumentów. Małgorzata Goss

...."Nie potrafił jednak podać, czy prezes odwołał się do sądu od decyzji prokuratora oraz czy poinformował o umorzeniu afery pion śledczy IPN.".... Dzieki Nurni! nie znając tego artykułu zadałam pytanie o odpowiedź na interwencję Pani Małgorzaty Goss. Wygląda na to, że Tylko Pani Małgorzata i Blogmedia24.pl sa zainteresowane losem archiwów. Smutne jest to, że żaden z dziennikarzy nie wsparł tych pytań........ A mówi sie o "prawicowych" dziennikarzach - Ehhhhhhhhhhh

>>>>Wczoraj zwróciliśmy się do MSZ z pytaniem, czy i w jaki sposób resort zamierza dochodzić zwrotu przekazanych nielegalnie do Niemiec dokumentów.>>>> My tez musimy iśc tym tropem i spytać MSZ.

Zbrodniarze bez kary Piotr Jendroszczyk 20-03-2010, ostatnia aktualizacja 20-03-2010 02:02 Byli żołnierze Dirlewangera mogą spać spokojnie, bo nie udało się znaleźć dowodów na to, że mordowali i rabowali Dirlewangerowcy w Warszawie w 1944 roku źródło: BEW W Niemczech żyje jeszcze 11 członków specjalnej brygady SS Oskara Dirlewangera uczestniczącej w krwawym tłumieniu powstania warszawskiego. Niczego nie muszą się obawiać. Nie ma żadnych dowodów pozwalających postawić ich przed sądem W czasie powstania warszawskiego palili, gwałcili, rabowali i mordowali. Złożona z kryminalistów brygada Dirlewangera (SS-Sturmbrigade Dirlewanger) pozostawiała po sobie krew i łzy, gdziekolwiek się pojawiała. Zwłaszcza w powstańczej Warszawie. Nikomu nie udało się jednak zebrać przekonujących dowodów winy żyjących jeszcze jej członków. – Na ławę oskarżonych mógłby trafić jedynie ktoś z grona byłych dirlewangerowców, kto sam przyznałby się do popełnionych zbrodni – tłumaczy Thomas Will, wiceszef Centralnego Urzędu Ścigania Zbrodni Nazistowskich w Ludwigsburgu. Byłby to cud. W Niemczech takie cuda się nie zdarzają. Mord w ruinach teatru Mało obiecująco rysują się także perspektywy śledztwa IPN w sprawie okoliczności mordu w ruinach Teatru Wielkiego 8 sierpnia 1944 roku. Niemcy zamordowali tam około 350 Polaków. – Z ekspertyzy historycznej dokonanej na potrzeby śledztwa wynika, że sprawcami tej zbrodni mogli być członkowie brygady Dirlewangera – mówi Piotr Dąbrowski, prokurator IPN. Co wydarzyło się tego dnia w Teatrze Wielkim, pamięta doskonale Marian Waldemar Świątkowski, emerytowany neurolog z Warszawy. – Siedzieliśmy w bunkrze pod teatrem. W pewnej chwili usłyszeliśmy potężny wybuch, który wysadził stalowe drzwi schronu. Wpadli Niemcy. Rozpoczęły się gwałty i rabunki – opowiada Świątkowski. Miał wtedy 11 lat. W bunkrze był z matką i ojcem. Po jakimś czasie Niemcy wyprowadzili wszystkich na ulicę i uformowali z cywilów żywą tarczę, atakując sąsiedni budynek ratusza, w którym bronili się powstańcy. Rozpoczęła się masakra, w której zginęło wielu Polaków oraz kilkudziesięciu Niemców. Ocaleli Polacy znów udali się do schronu. Następnego dnia Niemcy wyprowadzili wszystkich do holu teatru i po selekcji zaprowadzili mężczyzn na pierwsze piętro zrujnowanego budynku. – Ustawili ludzi w szeregu na skraju urwanego stropu i zaczęli strzelać z karabinu maszynowego znajdującego się na placu Teatralnym. Tak zginął mój ojciec – opowiada Świątkowski. Jest ostatnim żyjącym świadkiem tej zbrodni. Obrazy z tego dnia towarzyszą mu całe życie. Uratował się cudem. Nie jest w stanie powiedzieć, czy egzekucji dokonali esesmani Dirlewangera. Koblencja nic nie wie IPN liczy na to, że dowie się czegoś od prokuratury w Koblencji, którą poprosił o pomoc prawną. W Koblencji jednak o polskiej prośbie do tej pory nikt nie słyszał, mimo że pierwsza wysłana została prawie cztery lata temu. – Zajmiemy się sprawą, jeżeli otrzymamy oficjalny dokument – zapewnia prokurator Hans-Peter Gandner, wiceszef prokuratury w Koblencji. Warszawa ciągle czeka. – O działaniach brygady Dirlewangera w Warszawie wiadomo wiele z materiałów archiwalnych. Nie ulega wątpliwości, że była odpowiedzialna za rzeź większości z 40 tys. ofiar na Woli. Naoczni świadkowie nie byli jednak w stanie powiedzieć, czy sprawcami tych zbrodni byli wtedy dirlewangerowcy czy inne niemieckie jednostki – mówi Zbigniew Osiński z Muzeum Powstania Warszawskiego. Obszerną relację o zbrodniach brygady złożył Mathias Schenk, Belg, który jako 18-latek służył w jednostce saperów Wehrmachtu torującej drogę dirlewangerowcom w walczącej Warszawie. Jego opowieści mrożą krew w żyłach. Zdezerterował później i ukryła go polska rodzina. Czy to on uczestniczył w wysadzaniu pancernych drzwi bunkra pod Teatrem Wielkim? – Nie jestem pewien. Robiliśmy takie rzeczy w trójkę na rozkaz ludzi Dirlewangera. Pamiętam jedynie dokładnie, jak wysadzaliśmy drzwi do któregoś z banków – powiedział „Rz”. Egzekucji na placu Teatralnym nie pamięta. Ostatnia szansa – Relacje Schenka są nam znane. Dysponujemy też zeznaniami członków brygady Dirlewangera – mówi Thomas Will. Protokoły przesłuchań 11 żyjących jeszcze dirlewangerowców są już w IPN. Zdaniem śledczych z Ludwigsburga nie wynika z nich nic konkretnego, przynajmniej na tyle, aby sformułować akt oskarżenia. Członkowie brygady Dirlewangera utrzymują, że byli żołnierzami, walczyli i wykonywali rozkazy. Centrala w Ludwigsburgu będzie się zajmować sprawą najwyżej do końca tego roku. – Potem zamykamy ten rozdział – zapowiada Will. Sama służba nawet w takiej jednostce jak brygada Dirlewangera nie jest karalna. Także w Polsce. Z dekretu z 1944 roku o wymiarze kary dla zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną wykreślono w kolejnych nowelizacjach zapisy o karalności za samą przynależność do zbrodniczych formacji. W Niemczech zawsze tak było. Na ławie oskarżonych mogli zasiąść ci, przeciwko którym zebrano dowody, że sami mordowali. A takich dowodów brak. – Możemy polegać jedynie na dokumentach – tłumaczy prokurator Dąbrowski. Ich poszukiwania trwają. Czasu jest mało. Żyjący dirlewangerowcy są już po osiemdziesiątce. Nie mają sobie nic do zarzucenia. Jak Heinz K., na którego ślad natrafiła „Rz” dwa lata temu w Kolonii. Twierdził, że został przeniesiony do jednostki Dirlewangera za karę, w 1945 roku. O dowódcy mówił, że był to „wspaniały facet”. Po wojnie Dirlewanger został ujęty przez Francuzów. Zginął w czerwcu 1945 roku w Altshausen (południowo–zachodnie Niemcy), prawdopodobnie z rąk Polaków.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20100325&typ=po&id=po03.txt " Prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej - aby dokończyć śledztwa w sprawie niemieckich zbrodni wojennych - muszą prosić stronę niemiecką o dostarczenie decyzji procesowych podjętych w Niemczech i zweryfikować je pod kątem kwalifikacji prawnej czynu i respektowania praw polskich ofiar. Jeśli weryfikacja wypada negatywnie, podejmują własne śledztwa, ale o dowody zbrodni tym razem muszą pukać do niemieckich archiwów. Rzecznik praw obywatelskich otrzymał z Prokuratury Okręgowej w Warszawie dziewięć tomów akt tzw. sprawy Ludwigsburga wraz z informacją o prawomocnym umorzeniu postępowania z powodu przedawnienia karalności czynu. Chodzi o głośne śledztwo dotyczące nielegalnego przekazania archiwalnych dowodów zbrodni niemieckich na Polakach w ręce organów niemieckich przez byłą Główną Komisją Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Strona niemiecka zawłaszczyła te dokumenty, włączając je do własnych zbiorów. - Obecnie nasi prawnicy analizują dokumentację tego postępowania - poinformowała Anna Kabulska z biura RPO. Wskutek wydania Niemcom dowodów zbrodni pion śledczy IPN nie może prawomocnie zakończyć śledztw dotyczących zbrodni niemieckich na Polakach w okresie II wojny światowej. Oryginały materiału dowodowego wysyłane były do Centralnego Urzędu Administracyjnego Sądownictwa Krajowego ds. Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu, stamtąd rozsyłane do niemieckich prokuratur w celu weryfikacji karno-procesowej, a następnie przekazywane do niemieckich zbiorów archiwalnych. Była GKBZpNP, która kilometrami ekspediowała do Ludwigsburga archiwalia - zeznania świadków, zdjęcia, mapki sytuacyjne, protokoły oględzin i akty zgonu - nie była informowana o wynikach śledztw i procesów w Niemczech. Bynajmniej o to nie zabiegała! Cały proceder wysyłki odbywał się nielegalnie - ani strona polska, ani niemiecka nie odnalazły żadnych dokumentów, które świadczyłyby, że oba kraje łączyła umowa w tym względzie. W rezultacie przekazywana dokumentacja nie miała prawnie zagwarantowanej ścieżki zwrotu. Nierozliczone zbrodnie Z informacji IPN wynika, że otwartych pozostaje ponad 5 tys. postępowań karnych prowadzonych przez prokuratorów Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN. Najwięcej niezbadanych i nieosądzonych zbrodni niemieckich - aż 951, dotyczy Oddziałowej Komisji w Lublinie. W Łodzi pozostało do zamknięcia 439 śledztw, w Warszawie - 212, w Katowicach - 260. Za każdą z tych zbrodni kryje się śmierć, krzywda, upokorzenie Polaków, którym do dziś ramię sprawiedliwości nie przywróciło poczucia godności ludzkiej. Nawet jeśli w części tych postępowań zapadły decyzje procesowe niemieckich organów, wszystkie one są obarczone wadą w postaci nierespektowania praw pokrzywdzonych i ich sukcesorów, którzy nie byli informowani o przebiegu postępowania, nie mogli korzystać ze środków odwoławczych, a nawet nie zostali poinformowani o decyzji końcowej. Notabene, bilans sądownictwa zachodnioniemieckiego w zakresie karania za zbrodnie hitlerowskie prezentuje się niezbyt okazale. Od maja 1944 r. do grudnia 1986 r. skazano prawomocnymi wyrokami tylko ok. 6,5 tys. zbrodniarzy spośród blisko 91 tys. podejrzanych, którym przedstawione zostały zarzuty. A przecież sformułowanie oskarżeń świadczy o tym, że materiał dowodowy przeciwko tym sprawcom musiał być obszerny i wiarygodny. - Różnica między liczbą oskarżonych a skazanych jest ogromna - zwraca uwagę prokurator Antoni Kura z IPN, autor artykułu "Ściganie zbrodni nazistowskich a sprawa polskich dokumentów w Ludwigsburgu" opublikowanego w 2009 r. w cyklu zeszytów pionu śledczego IPN "Zbrodnie Przeszłości", tom 3., "Nazizm". Spośród zbrodniarzy, którzy doczekali się kary w Niemczech Zachodnich, 14 zostało skazanych na karę śmierci, 160 na dożywotnie więzienie, 6194 na czasowe pozbawienie wolności i 114 na... karę grzywny. Jeśli chodzi o zbrodnie hitlerowskie popełnione na terytorium Polski w granicach sprzed 1939 roku, sądownictwo zachodnioniemieckie prowadziło 140 procesów zakończonych prawomocnymi wyrokami. Na 355 oskarżonych w tych sprawach - 313 skazano, a 42 uniewinniono. Wobec rozmiaru zbrodni niemieckich, których świadkami było polskie pokolenie wojenne, liczby te mówią same za siebie. - Poza ściganiem pozostali chociażby kaci Powstania Warszawskiego - podkreśla prokurator Antoni Kura. Znacznie ostrzejszą politykę karania stosowała dawna NRD, gdzie na ponad 16,5 tys. oskarżonych przez prokuraturę o zbrodnie przeciwko ludzkości blisko 13 tys. skazano, w tym 118 na karę śmierci, 232 na dożywocie, a pozostałych na terminowe pozbawienie wolności. Zwalają na walkę z partyzantką Wiele postępowań karnych w Niemczech zostało umorzonych już na etapie postępowania w prokuraturze. Nie tylko z powodu śmierci, niewykrycia sprawców lub nieustalenia ich miejsca pobytu. Prokuratorzy IPN spotykają się z przypadkami, że przesyłane z Polski dowody zbrodni wojennych na ludności cywilnej były interpretowane przez organy niemieckie jako... dozwolone działania przeciwko partyzantom. Pion śledczy IPN otrzymał wytyczne, aby nie respektować orzeczeń niemieckich, które nie uwzględniają w opisie znamion "zbrodni wojennej" lub "zbrodni przeciwko ludzkości", ponieważ zachodzi "brak tożsamości czynu". Polscy prokuratorzy powinni więc w takich przypadkach kontynuować własne śledztwa o zbrodnie. W wyniku utraty dowodów prokuratorzy IPN zobowiązani do zamknięcia każdego śledztwa decyzją procesową (art. 1 i 45 ust. 3 ustawy o IPN) znaleźli się w wyjątkowo trudnej sytuacji: chcąc zakończyć postępowanie, muszą w każdej sprawie występować o informację, jaka decyzja procesowa została podjęta w Niemczech, zamówić tłumaczenie dokumentów, a następnie sprawdzić, czy była to decyzja w fazie ad rem czy ad personam, czy kwalifikacja czynu dotyczyła zbrodni wojennej lub zbrodni przeciwko ludzkości i czy przy jej podjęciu były respektowane prawa pokrzywdzonych. Jeśli nie, prokuratorzy IPN muszą podejmować zawieszone w Polsce postępowania. Stają wtedy w obliczu braku dowodów, które bezprawnie włączono do archiwów niemieckich. O każdy dokument muszą się zwracać do strony niemieckiej. Otrzymują go, jak pokazała praktyka, nie w oryginale, lecz w formie uwiarygodnionych kopii. Cała sytuacja uwłacza pamięci ofiar, a Polskę wystawia na pośmiewisko. - Zamykanie śledztw w sprawie zbrodni na Polakach przedłuży się o kolejne 10 lat - ocenia jeden z prokuratorów IPN. W październiku 2005 r., po wyborach, w których rządy objęła koalicja PiS - LPR - Samoobrona, władze IPN, nie wiedząc, jak uporać się z kuriozalną sytuacją w pionie śledczym, zwróciły się o zajęcie stanowiska do ministra sprawiedliwości. Wówczas funkcję tę pełnił Zbigniew Ziobro, który poinformował, że prowadzone przez IPN postępowania co do wszystkich czynów, które nie uległy przedawnieniu, należy - w świetle kodeksu postępowania karnego - uznać za pozostające w toku i fakt ten powinien stanowić podstawę żądania zwrotu dokumentów na potrzeby postępowania przygotowawczego. Minister nie wykluczył podjęcia konsultacji dyplomatycznych ze stroną niemiecką, jeśli IPN uzna to za potrzebne. Pozostawił przy tym prezesowi IPN decyzję, czy sprawę nielegalnej wysyłki akt za granicę skierować do prokuratury. Władze IPN energicznie zabrały się do porządków. Zarządzono skontrum w archiwach, aby ustalić, co zginęło z akt i gdzie zostało wyekspediowane. Wyniki przeszły najśmielsze oczekiwania: "stróże pamięci narodowej" z czasów PRL zdążyli pozbyć się blisko 63 tysięcy dokumentów, z czego prawie 60 tysięcy przekazali do RFN. Prezes IPN Janusz Kurtyka złożył w 2006 r. doniesienie do prokuratury. Jesienią ubiegłego roku Prokuratura Okręgowa w Warszawie po cichu umorzyła śledztwo z powodu przedawnienia karalności. Z naszych informacji wynika, że prokurator nie pokusił się nawet o wskazanie winnych. Rzecznik IPN Andrzej Arseniuk nie chciał komentować tej sprawy ani też odpowiedzieć na pytanie, czy IPN odwołał się od tej decyzji prokuratora do sądu. Nie mamy też odpowiedzi z MSZ, czy zamierza podjąć interwencję dyplomatyczną w celu odzyskania zawłaszczonych dowodów zbrodni. Małgorzata Goss."

Niemcy szybko przyjęli rolę ofiar

Prof. dr hab. Witold Kulesza

 

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/36787,niemcy-szybko-przyjeli-role-ofiar.html

Nierozliczone zbrodnie

Zenon Baranowski

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/49779,nierozliczone-zbrodnie.html

Pętanie IPN

Niemcy przyznają: Nie rozliczyliśmy naszych zbrodniarzy!