Ukonstytuował
się sąd, który przymierza się już do skazywania prezydenta Andrzeja
Dudy oraz ministrów rządu PiS. Ten sąd jest zresztą jednocześnie
prokuraturą. A składa się ze Zbigniewa Ćwiąkalskiego, ministra
sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska oraz z dziennikarki „Gazety
Wyborczej” Donaty Subbotko. Wszystko to w „Magazynie Świątecznym”. Gdy
Ćwiąkalski sobie nie radzi albo jest zbyt ostrożny, do akcji wkracza
Donata Subbotko, radykalna niczym sędzia Stefan Michnik.

„Myślę,
że po skończeniu kadencji – jednej czy dwóch – ktoś tym [zbrodniami
obecnie rządzących] się zajmie. Chyba że w Sejmie żadne ugrupowanie nie
będzie miało zdecydowanej większości i partie będą się
wzajemnie blokować”

– mówi były minister
sprawiedliwości. Ktoś powinien się PiS zając dlatego, że „aż tak jawne
łamanie konstytucji było niespotykane. Takiej pogardy dla prawa nie
okazywano nawet w PRL. Zarządzano wtedy sądami czy prokuraturą, ale
bardziej dyskretnie”. Czyli wszystkie zbrodnie sądowe PRL, które
wynikały z absolutnej pogardy dla prawa i dla człowieka, przy pełnej
ingerencji politycznej (a właściwie politrucznej) w pracę śledczych
i sędziów, to pestka przy „zbrodniach” PiS. Torturowanie,
skazywanie, a potem strzelanie w tył głowy, a także zabijanie bez sądu
to zapewne kaszka z mleczkiem. Podobnie jak skrytobójstwa inspirowane
przez władze polityczne i wykonywane przez bezpiekę, potem zmanipulowane
przez prokuratorów i osłaniane przez sędziów, a zdarzające się jeszcze
po „okrągłym stole”.

Zbigniew Ćwiąkalski ma pewne wątpliwości,
czy uda się osądzić prezydenta Andrzeja Dudę, skądinąd kolegę z wydziału
prawa, z którym był na „ty”. Jeśli nie sąd, to „prezydenta na pewno
osądzą historycy. Informacje o tym, co zrobił, przetrwają dziesiątki
lat. (…) Nikt chyba nie oczekuje, że Trybunał Stanu skaże go na karę
pozbawienia wolności. Według mnie ważniejsze jest publiczne wyrażenie
negatywnej oceny tego, co robił, przez organ do tego uprawniony”. Ale
Zbigniew Ćwiąkalski jest świadomy, że „bardziej by się podobało, gdybym
powiedział, że pójdzie na pięć lat do więzienia”. „Realnie to na ile?” –
dopytuje Donata Subbotko. „Realnie to na trzy lata” – odpowiada
Ćwiąkalski. Ale „zbrodnie” prezydenta, które wylicza były minister
sprawiedliwości, choćby te zaliczane do zamachu na konstytucję, są tak
liczne i ciężkie, że aż dziwi perspektywa zaledwie trzech lat w pudle.
Długa lista wskazywałaby na dożywocie.

„Zbrodnie”
prezydenta Andrzeja Dudy to jednak nic przy tym, co robią rząd i jego
parlamentarne oraz polityczne zaplecze. Na razie się dobrze maskują, ale
„ewidentną granicę przekroczą wtedy, gdy dojdzie do aresztowań,
bezprawnych zatrzymań. Teraz się zdarzają, ale nie jest to jeszcze
masowe. I jeszcze nie zabijają”. Uwaga!, uwaga! – jeszcze nie zabijają,
ale i to wisi w powietrzu. Wisi z tego powodu, że władza
zapewne sfałszuje wybory, żeby nie dało się jej odsunąć. A to dlatego,
„że o losie Polski po wyborach może poniekąd zdecydować Ziobro” – posuwa
wyjaśnienie Donata Subbotko. A Zbigniew Ćwiąkalski ochoczo ten
trop podejmuje:

„Powiedzmy, że PiS wygrywa wybory
minimalną większością, ale ktoś zaskarża, że zostały sfałszowane.
Minister sprawiedliwości, który nim został tylko dzięki temu wynikowi
wyborów, przebiera się w togę prokuratora generalnego, idzie
do SN i ma powiedzieć, czy wybory są sfałszowane, czy nie – ale jest
osobiście zainteresowany, żeby sąd orzekł, że nie są”.

I tak
nie da się stwierdzić oraz udowodnić fałszerstwa, przez co straszny
pisowski reżim będzie trwał i coraz bardziej się kryminalizował.

Największym
problemem jest dla Zbigniewa Ćwiąkalskiego (i jego asystentki Donaty
Subbotko) Jarosław Kaczyński, czyli złoczyńca numer 1.

„De facto rządzi Jarosław Kaczyński. Zasłużył na kratki, jak chcą niektórzy?”

– pyta Subbotko.

„Formalnie rzecz biorąc, nie ma podstaw”

– mówi Ćwiąkalski. A „sprawstwo kierownicze, próba zamachu stanu?” – dopytuje z nadzieją Subbotko.

„Jestem
przeciwny, żeby tworzyć specustawę, która po zakończeniu kadencji
obecnych władz pozwalałaby pociągnąć do odpowiedzialności człowieka,
który tym kieruje – bo bez wątpienia premier, marszałek czy prezydent
nie podejmują decyzji samodzielnie”

– mówi
Ćwiąkalski. A na karanie bez specustawy nie ma pomysłu. Ale nie tylko
to spędza mu sen z powiek. Trudno przecież „spać spokojnie, jeżeli
człowiek sobie wyobrazi, co może się stać za chwilę. Zwłaszcza
po 3 lipca”. „Co?” - trwożliwie pyta Donata Subbotko. „Ostateczny koniec
państwa prawa” – mówi Ćwiąkalski i odbiera wszelką nadzieję. Ostateczny
koniec brzmi jak ostateczne rozwiązanie. Cała nadzieja w tym, że „ci,
którzy teraz rządzą, (…) tę władzę utracą. Kiedy – to sprawa otwarta.
Na pewno nie będą rządzić po wsze czasy, chyba że poszliby metodą Putina
czy Erdogana. Ale każda władza przemija –
i przyjdzie im za to zapłacić”.

Obraz „ostatecznego
końca państwa prawa” jest tym bardziej przykry i straszny, że za czasów
sprawowania przez Zbigniewa Ćwiąkalskiego funkcji ministra
sprawiedliwości było wspaniale, wolność kwitła, a ówczesny premier
Donald Tusk do niczego się nie mieszał.

„Kiedyś
spytałem premiera Tuska, czy oczekuje ode mnie informacji, bo policja
czy prokuratura szykowały jakieś działania przeciwko zorganizowanym
grupom przestępczym i dziennikarze mogli go o to pytać. Powiedział,
że ja za to odpowiadam, a on będzie mnie rozliczał. Przez cały
14-miesięczny okres mojego ministrowania premier ani do mnie nie
zadzwonił, ani nie wzywał, żeby udzielić instrukcji w konkretnej sprawie
prokuratorskiej bądź sądowej”. Premier się niczym nie interesował,
a minister odpowiedzialnie robił swoje: „By żyło się
lepiej. Wszystkim!”.

Do czasu aż dobry szef rządu
musiał go jednak wywalić, gdyż jeden z odpowiedzialnych za zabójstwo
Krzysztofa Olewnika popełnił w celi samobójstwo czy też
mu je popełniono. Ale potem premier i minister żyli długo i szczęśliwie
jak prawdziwi przyjaciele, zaś Polska kwitła jako państwo prawa. Teraz
dogorywa, ale zbrodniarze zostaną surowo osądzeni. Dopilnuje tego jakiś
specjalny trybunał, a jeśli nie on, to Zbigniew Ćwiąkalski
i Donata Subbotko.