Rachunek strategiczny wojny na Ukrainie

chcą jeszcze prowadzić tę wojnę, zapewne w nadziei na zwycięstwo, choćby symboliczne.
Przy czym wbrew pozorom nie jest to wojna Ukrainy tylko z Rosją. Jest to wojna z Rosją i jej sojusznikami. Sankcje ekonomiczne mimo, że dotkliwe to jednak za sprawą Niemiec i Francji są dziurawe. Dostawy sprzętu zbrojeniowego z Niemiec i Francji na Ukrainę niby są, ale sprzęt jest tak słabej jakości, że nadaje się głównie na defilady. Takie paradne armaty, paradne systemy przeciwlotnicze a podobno dobrych czołgów to Niemcy odmawiają. Akceptacje dla wojny widać dokładnie w propozycjach politycznych zarówno Niemiec jak i Francji. Można powiedzieć, ze kraje Dorzecza Renu są za zwycięstwem Rosji. Dążenie do pokoju jak najszybciej, to nic innego jak akceptacja dla rozbioru Ukrainy, akceptacja dla tej wojny i jej celu.
I teraz pytanie zasadnicze: jaki mają oni w tym interes i jak przegrana Rosji wpłynie na ich możliwości ekonomiczne i polityczne. Pamiętajmy, że Dorzecze Renu to najstarsze i zapewne największe zagłębie przemysłowe na świecie, ale nie zmodernizowane! W dalszym ciągu jego podstawą jest produkcja wyrobów metalowych, w tym maszyn i urządzeń, ciężka chemia i przemysł spożywczy. Natomiast nowe technologie są tam słabo rozwinięte. Mimo, ze automaty do produkcji tzw wafli krzemowych robione są w Holandii będącej częścią tego zgłębia, to jednak wafle robione są praktycznie tylko w USA, przynajmniej te nowoczesne. Prawdopodobnie te urządzenia są robione na licencji amerykańskiej i to amerykanie decydują , gdzie mogą być sprzedawane. Tak tradycyjne zagłębie potrzebuje tradycyjnego zaopatrzenia surowcowego a takowe może zapewnić tylko Rosja. Jeżeli jednak Rosja chciałaby bardziej przetwarzać choćby częściowo swoje surowce, to w tym momencie wyprodukowanie w Europie konkurencyjnych cenowo towarów handlowych było by praktycznie nie możliwe.
Wychodzi więc z tego, że warunkiem egzystencji ekonomicznej zagłębia Dorzecza Renu jest skupienie się Rosji na produkcji militarnej i na bardzo kosztownej ekspansji terytorialnej. Tylko wtedy Rosja nie będzie miała możliwości inwestowania w swój rozwój ekonomiczny i będzie musiała zaopatrywać się we wszystko, nawet w to co sama mogła by zrobić, w Europie płacąc za te towary surowcami.
Czyli ekspansywna polityka Rosji jest warunkiem egzystencji zarówno Francji jak i Niemiec, jak i Holandii czy Belgii! Powstrzymanie zaś jej ekspansji to dla Dorzecza Renu katastrofa geopolityczna.
Rodzi się wiec następne pytanie, czy pomagając Ukrainie Amerykanom bardziej chodzi o Rosję czy o ambicje stolic europejskich?
Jeżeli amerykanom chodzi o ambicje europejskie to oczywiście Ukraina wygra tę wojnę ale w ten sposób, by Rosja nie poniosła klęski totalnej a ceną za takie rozwiązanie może być ściślejsze związanie z USA niż z Europą. Jeżeli by do tego doszło, to USA mają duże szanse na wygranie konfliktu z Chinami , bo będą one jakby w kleszczach. Z jednej strony Indie, z drugiej Japonia , z trzeciej Rosja a od strony morza USA

Sankcje spowodowaly, ze Rosja traci 160 mln euro dziennie. Po wejsciu kolejnych sankcji w dniu 5 II 2023 r., suma tych wzrosnie do 280 mln. euro dziennie.

Przedmowa:
Znakomita jest ta analiza, która łącznie z hipotezą Upartego jest rekordem tak zwięzłej i zarazem trafnej strategicznej diagnozy geopolitycznej sytuacji rosyjskiego molocha. Mój tekst o micie rosyjskiej potęgi nie jest polemiką, a uzupełnieniem, które pomyślałem jako argument wzmacniający diagnozę zarówno Tymczasowego i Upartego. Szczególnie z tego powodu, że faktyczny stan Federacji Rosyjskiej jest obciążony bardzo poważnymi konfliktami wewnętrznymi, które stanowią samoistne zagrożenie stabilności całego systemu rosyjskiej państwowości. Bardzo możliwe, że wojna jest jedynym i ostatnim narzędziem stabilizacji systemów Federacji Rosyjskiej. Być może takie są rzeczywiste rachuby rosyjskich elit politycznych.
Wydaje się jednak, że te rosyjskie rachuby działają w sposób przeciwny do takich nadziei. Oryginał poniższego tekstu jest tam [link]

____________________________________________

MIT O ROSYJSKIEJ POTĘDZE

PISZĘ OD LAT O TYM CO WIDZĘ I WIEM O ROSJI. Na przykład - wiemy, że Rosja swoim produktem narodowym brutto (...), jest krajem, który rozmiarami swojej gospodarki jest porównywalny z jednym ze średnich krajów Unii Europejskiej. Rosyjska moc gospodarki jest podobna do holenderskiej, hiszpańskiej albo włoskiej. Czyli nie jest to żadne mocarstwo, nawet regionalne.

Pisząc o WIELKIEJ ROSJI zwykle informuję o tym, że nawet to porównanie oddala nas od zrozumienia rzeczywistości dlatego, że wielka przestrzeń Rosji nie jest świadectwem potęgi, lecz czymś zupełnie przeciwnym. Ten wielki rozmiar nie jest atutem, ale dodatkowym ciężarem, obciążajacym rosyjską gospodarkę kosztem transportu i obsługi całej logistyki.

Przykładem może być porównanie z Holandią, w której zaopatrzenie we wszelkie towary potrzebuje finansowania kosztów transportu na co najwyżej dwieście kilometrów, a w Rosji ze wschodu na zachód jest około 9.000 kilometrów, a od północy na południe, to mniej więcej 4 tysiące kilometrów. To sam rozmiar. A jeszcze położenie geograficzne Rosji przypomina wielką beczkę, w której są tylko trzy efektywne kurki umożiwiające dostęp, trzy okna do wymiany towarowej - na Bałtyku, na Morzu Czarnym i na Pacyfiku okienko we Władywostoku.

A to jeszcze małe piwo. Są jeszcze inne czynniki, na przykład struktura gospodarki, która jest zasilana głównie ropą i gazem, której wykorzystanie wymaga istnienia odpowiedniej dla tego źródła infrastruktury technicznej, czyli odpowiedniego zasilania inwestycji. Ale niestety.
Rosyjski budżet zasilany jest głównie ze sprzedaży surowców energetycznych czyli węgla, ropy i gazu, to połowa budżetu, ale ponad 30% czyli ponad jedna trzecia dochodów budżetu wydawana jest na wojsko i bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne. Już ta struktura sugeruje, że ta wielka moc rosyjskiego mocarstwa jest rozdętym balonem, jest bękartem zdegenerowanej struktury, prowadzacej rabunkową gospodarkę. Wszystko na armię.

Dla porównania Polska wydaje na podobne cele 3% PKB, i to jest prawie ponad siły. A Rosja wydaje ponad 30%. Taka jest prawda o rosyjskiej potędze.

A do tego należy dołączyć dyskusję o jakości tej gospodarki, łacznie z oceną jakości sily militarnej. I tu mamy kolejna bańkę mydlaną.
Pisałem wielokrotnie o ujawnieniu tej szalonej dysproporcji, poczynajac od informacji o przyczynach strategicznej klęski rosyjskiej technologii wojennej ujawnionej w czasie Wojny Sześciodniowej w czerwcu roku 1967 oraz w czasie operacji Pustynna Burza w 1991 roku. W obu wojnach setki pancernych pojazdów rosyjskiej produkcji było rozstrzeliwane nieomal bez strat własnych. To jest świadectwo rosyjskiej klęski w kolejnych wojnach, następującej w wyniku dysproporcji w systemach zarządzania polem walki i precyzją broni wykorzystywanej do walki. Mówiąc brutalnym językiem diagnoza jest następujaca - ogromne pieniądze idą na produkcję doskonałych czołgów, ale ich wykorzystanie jest do dupy. Jest to prymitywna diagnoza. Ale taka jest prawda.

Przewaga polskich haubic zwanych Krabami nie wynika z tego, że mają lufy z lepszej stali, ale ze względu na elektroniczny system TOPAZ służący do kierowania ogniem oraz inteligentną amunicję fruwającą na 60 kilometrów, a także ze względu na wygodę załogi, która dysponuje na pokładzie ekspresem do kawy. To nie luksus, ale przewaga cywilizacyjna, która od stu lat nie znika, lecz wciąż rośnie.

Jest w tym wszystkim sporo do powiedzenia, ale niestety. Mit rosyjskiego mocarstwa tkwi w ruskich i niemieckich "światowych elitach" takich jak na przyklad Donald Tusk albo Bronisław Komorowski, już nie mówiąc o takich mądrych generalskich głowach jak Mirosław Różański albo Piotr Pytel. Pomyślmy o takich intelektualistach jak Tomasz Nałęcz - niestety jest ich legion o średnim poziomie pani Izabeli Leszczyny albo Małgorzaty Kidawy-Błońskiej...

Mój świętej pamięci Ojciec mawiał, że komunistyczna polityka kadrowa działa jak ciąg w dobrym kominku - śmieci porywane są do góry...