Kazania o spowiedzi - Ks. Jacek Bałemba SDB

+†+

PRZYGOTOWANIE
DO SAKRAMENTU POKUTY.

R o z m y ś l a n i e
o miłosierdziu i sprawiedliwości Bożej.
(Fenelona)

Bóg nie chce śmierci grzesznika, byleby tylko sercem skruszonem i upokorzonem nawrócił się szczerze do Niego, i dlatego jakbądź ohydnemi byłyby grzechy nasze i przez swą liczbę i przez swą szkaradę, nie rozpaczajmy!

Miłosierdzie Boże jest większe, niżeli złości nasze. Bóg woli, abyśmy się sami karali przez dobrowolną ofiarę zdolną uśmierzyć gniew Jego, niż żeby był zmuszonym karać nas w wieczności przez nieskończone cierpienia, któreby zmiękczyć Go już nie mogły.

»Cóż to za dobroć!* woła święty Augustyn, co za miłosierdzie! co za cierpliwość! grzeszymy, a życie nasze się przedłuża; nasze grzechy się mnożą, a Bóg, którego obrażamy, nie przecina bynajmniej dni. naszych! Bóg słyszy codziennie, jak bluźnią Jego świętemu Imieniu; widzi codzień swe prawo zgwałcone przez ludzi, przez te stworzenia swoje, które obdarował najwięcej, i każe słońcu przyświecać złym i dobrym jednako.

Czyni i więcej jeszcze: ze wszech stron grzeszników na drogę obowiązku przyzywa, ze wszech stron do pokuty ich woła.

Zewnętrznie woła na nich przez spowiednika, przez kaznodzieję, dając im czas do żalu; wewnętrznie woła przez jakąś myśl serdeczną, przez poczucie pociechy, lub zasmucające serce wrażenie…
Dobry pasterz zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owieczek na pustyni, ażeby jednej zbłąkanej iść szukać…
Ojciec niebieski wybiega naprzeciwko grzesznikowi, który wyznać swe grzechy przychodzi, i anieli w niebiosach z jego się nawrócenia radują!…

Ale strzeżmy się nadużywać cierpliwości tak długiej, tak miłosierdzia pełnej, aby w dzień sądu i pomsty nie ściągnąć na siebie piorunów gniewu Jego…
Ach! zamiast ginąć w naszem rozbiciu, śpieszmy pochwycić tę deskę zbawienia, którą nam Chrystus ze swej dobroci podaje! ocalmy się! uciekajmy do Sakramentu pokuty, bo w nim jest lekarstwo, które Jezus Chrystus ustanowił dla zgładzenia grzechów naszych, po chrzcie świętym popełnionych, i dla przywrócenia nas do uczestnictwa zasług męki swojej.

Udajmy się do kapłanów, których uczynił sędziami przewinień serca ludzkiego i którym powierzył władzę rozwiązania lub zatrzymania grzechów z tem upewnieniem: że, co postanowią na ziemi, sprawując ten święty akt pojednania, to będzie potwierdzonem i w niebie.

Przewodnik do świętej spowiedzi

Uwaga: Aby się dobrze przygotować do spowiedzi, należy usunąć się w miejsce odosobnione i tam w cichości duszy ukorzyć się przed obecnością Boga, aby wystawić sobie, że ta spowiedź może będzie ostatnią już w życiu, i błagać Boga tak usilnie, jakby się to na łożu śmierci czyniło, o łaskę i światło do rozpoznania swych grzechów.

+†+

(Cdn.)

+†+

KRÓTKI RACHUNEK SUMIENIA
dla osób często do spowiedzi chodzących.

Ty, która często szukasz usprawiedliwienia w Sakramencie pokuty, rozważ, czy częste spowiedzi robią cię istotnie sprawiedliwszą przed Bogiem i lepszą względem ludzi?

Czy one nie stały się dla ciebie pobożnym, lecz bezpożytecznym dla duszy twej zwyczajem, jeśli na główne wady, na najczęstsze uchybienia twoje żadnego wpływu nie mają!

Czy przeciwnie nie nabierasz pysznego przekonania o sobie, żeś pobożniejsza, wyższa duchem, od tych, co takim jak ty praktykom religijnym nie są oddani dla ciężkiej pracy, lub obowiązków swoich?

Czy zobowiązania do wypełniania tych praktyk wypełniasz serdecznie, z uczuciem, a nietylko dla zwyczaju, bez zastosowania do nich całego postępowania i całego życia twojego?

Czy zamiast budować, nie gorszysz drugich takiem powierzchownem tylko nabożeństwem?

Czy dla miłych ci nabożeństw kościelnych, dla odmawiania długich pacierzy, nie zaniedbujesz obowiązków żony, matki i gospodyni domu?

Czy zamiast pociągać męża, dzieci i domowników swoich do uczęszczania na nabożeństwa, do Sakramentów świętych, nie zniechęcasz ich właśnie do tego przez nieład i bezrząd w domu, przez zachowanie się twoje, wyróżniające cię w kościele od drugich a ośmieszające najświętsze, najpobożniejsze praktyki?

Czy miłość Boża jest w tobie miłością czynną, to jest wylaną na spełnienie Jego woli, i na uczynki miłości względem bliźnich twoich?

Czy pamiętasz o tem, że nad pacierze milsze są Bogu uczynki miłosierdzia i gorliwe spełnianie obowiązków swojego powołania i stanu?

Czy rzeczywiście pobożna nie wpadasz w przesadę, nie męczysz swej duszy i swego spowiednika tysiącami drobnych skrupułów, które mącą twój spokój i oddalają od Boga, będącego Bogiem pokoju. To nie On ci je podsuwa; Bóg nie sprawia takich wstrząśnień wichrzących w twem sercu; Bóg wtedy nawet, gdy grzeszącym wyrzuca ich błędy, czyni to z nieopisaną słodyczą, i potępiając, pociesza nas zarazem. Bóg upokarza, nie wnosząc w duszę trwogi, i pociąga ku sobie w ten sposób, że wstydząc się swej nędzy, nie tracimy przecież pokoju. Niepokoje mają zawsze swe źródło w miłości własnej, gdy miłość Boża jest właśnie źródłem pokoju. Zresztą to, co wiesz, że nie z twej woli wynikło, to nie jest ani grzechem, ani nawet niedoskonałością, i nie bój się tego, czego nie chciałaś bynajmniej.

Jeżeli zaś o grzechy powszednie ci chodzi, to trzeba się upokarzać za nie, trzeba, zapłakać nad niemi, gdy się je spostrzeże, ale odżałowane należy zostawić już za sobą, a dążyć dalej ku Bogu, który nie jest nieprzyjacielem, czyniącym na nas zasadzki, lecz ojcem, który nas kocha i który nas chce zbawić.

Ale pomyślno i zastanów się dobrze, czy czyniąc sobie skrupuły z jednej mimowolnej myśli, z niedokończonego pacierza, z przełamanego dla bardzo ważnej przyczyny postu, czy ty, która się często spowiadasz z rzeczy, niewartych wcale spowiedzi, czy czynisz sobie skrupuły z twych uprzedzeń, posądzeń, plotek niby niewinnych, na jakich drudzy cierpią; czy ich doznajesz, przystępując często do stołu Pańskiego niepojednana z tymi, z którymi od dawna może poróżniona z winy twojej jesteś!

Czy czujesz te skrupuły, gdy bawisz się odmową nieobecnych i wydawaniem sądów surowych o ludziach, za błędy których może kto inny, może ty sama odpowiesz kiedyś przed Bogiem?

Czy czynisz je sobie z tego wszystkiego, czem dobrowolnie rujnujesz zdrowie swoje, bardzo może dla drugich, nietylko dla ciebie, potrzebne; czem zatruwasz pogodę myśli twojej, czem może szarpiesz zbolałe serce swoje i czem łasce Bożej zagradzasz do duszy swojej przystęp? To są skrupuły, jakieś mieć słuszne powinna, bo komu wiele jest dano, ten z wiela rachunek zdać musi, a w twoich częstych spowiedziach, po jakże wiele ty sięgasz!

[“Bądź Wola Twoja” (1883r.) – str. 86 – 89]
Cdn.

+†+

MODLITWY
PRZED SPOWIEDZIĄ.

Modlitwa po rachunku sumienia.
Sw. F ranciszka Salezego.

†
O Boże mój, jakże wielką jest niegodność moja! I jakże ja potrafię się ośmielić, ażeby stanąć przed Tobą? Nie byłam warta wszystkich dobrodziejstw Twoich, nadużywałam Twej łaski i pogardzałam Twemi świętemi prawami…

Lecz oto dzisiaj staję przed Tobą, o Boże, jak drugi syn marnotrawny i jak druga Magdalena rzucam się do stóp Twoich i wzywam miłosierdzia Twojego…

O Boże miłości! miej litość nad grzeszną duszą moją!
Nigdy już, o mój Panie, za pomocą Twej łaski dobrowolnie grzechu nie popełnię; dotąd ochotnie mu się poddawałam, ale dziś nienawidzę go i wracam do Ciebie, moj Boże; dla Ciebie jedynie żyć i umierać pragnę. Dla zmazania grzechów mych dawniejszych oskarżę się z nich odważnie i nie zataję żadnego; zrobię wszystko, co mogę, by je z korzeniem wyrwać z serca mego, a szczególnie też te, które mnie dręczą najwięcej, i w tym celu użyję wszystkich środków, jakie mi doradzone będą, czując, że nigdy dość za grzechy moje odpokutować nie mogę.

Ale jakże Ci podziękować, mój Boże, że na mnie z taką cierpliwością czekałeś aż dotąd; żeś wzbudził we mnie święte uczucie żalu, gorące pragnienie szczerej i prawdziwej pokuty?

Składam Ci więc całe serce moje; przyjmij je w połączeniu z goryczami Serca Syna Twojego Jezusa w ogrodzie Oliwnym, i niech Jego bezmierna boleść nad mojemi i wszystkich ludzi grzechami błaga Cię dzisiaj za mnie w niedostatku dość wielkiej i trwałej skruchy mojej.

Modlitwa o uproszenie skruchy.

†
0 dobry Jezu! pragnę obudzić w swem sercu skruchę i żal najszczerszy, jakiego po mnie za grzechy moje wymagasz: ale Ty wiesz, o Panie, że mieć go nie mogę, jeżeli Ty mi go nie dasz…
Dajże mi go więc z miłosierdzia swego, o Zbawicielu mój! wiem, żem jest niegodna, byś na mnie wejrzeć i wysłuchać mnie raczył, ale mam nadzieję, że mi udzielisz łaski, o którą Cię błagam usilnie przez zasługi Męki Twojej świętej i przez przyczynę Matki Twej najświętszej i wszystkich Świętych Twoich. Amen.

Akty skruchy.

I.

Zgrzeszyłam, o Sędzio sprawiedliwy, i zasłużyłam na ukaranie ciężkie!

Znieważyłam Cię bardzo swą winą, lecz błagam Cię o przebaczenie pokornie, i na zadośćuczynienie za nie ofiaruję Ci najdroższą Krew Syna Twojego, która za grzechy moje płynęła!

Z miłosierdzia jedynie, tylekroć razy udzieliłeś mi przebaczenia, gdy bynajmniej o nie się nie starałam, więc spodziewam się, że mi go nie odmówisz, gdy Cię o nie błagam gorąco.

Imię Twoje, o Jezu, które oznacza Zbawiciela mego, daje mi nadzieję, że zbawisz duszę moją, ponieważeś jest mem zbawieniem. Jestem chora, o Panie, więc uzdrów mnie; jestem słaba; więc umocnij mnie; jestem błąkająca się, więc nawróć mnie i ożyw, ażebym przyjemną Ci się stała, ażebym zawsze w Twej przytomności żyła, abym Cię chwaliła, błogosławiła i kochała z wybranymi Twoimi na wieki. Amen.

II.

O wielki Boże!
Ty jesteś nieskończenie dobrym, a więc w Imię Twej obietnicy, że nam udzielisz łask wszystkich przez zasługi Syna Twego, biegnę dziś do Twoich stóp z mą prośbą!
Znam potrzeby moje i znam skarby nieprzebrane Twoje, przychodzę więc po nie, lecz idę w Imię Syna Twojego.
Spójrz na mnie, w rany się Jego chroniącą… i przez te rany Jego, przez Jego Krew najdroższą, przez Jego życie i śmierć, błagam Cię, miej litość nade mną biedną grzesznicą!
Przebacz mi grzechy moje, a nadto, zapomnij o nich i wymaż je z Swej pamięci zupełnie!
Proszę Cię o tę łaskę, mój Boże, przez zasługi Syna Twojego i Zbawiciela i Odkupiciela mojego, i spodziewam się ją otrzymać wraz z łaską świętej obawy nieobrażania Cię więcej.

III.

O Boże mój! o najwyższe dobro mej duszy, godne nieskończonej czci i miłości za niewyczerpaną dobroć i miłosierdzie Twoje!
Smucę się całem sercem i całą duszą moją, żem Ciebie obraziła i Twojej woli nieposłuszną się stała, i chciałabym czuć z tego powodu tak nieskończoną boleść, jaką grzechy moje powinny we mnie obudzić.

O wielki Boże! nienawidzę wszystkich grzechów moich, i chcę je nienawidzić do końca życia mojego. Mam stałe postanowienie niepopełniania ich więcej dobrowolnie i wolę umrzeć, niż Cię obrazić śmiertelnie.
Przebacz mi więc, o mój Boże! przebacz mej biednej duszy, żałującej swych grzechów dla wielkiej Twej dobroci; błagam Cię o miłosierdzie nad nią, bo chociaż go nie jest godna, ale pragnie Cię czcić i miłować przez cały czas wieczności. Amen.

Modlitwa przed samą Spowiedzią.
Św. Alfonsa Liguory.

†
0 Boże! Ojcze światłości, który każdego człowieka na świat przychodzącego oświecasz, ześlij do niedołężnego serca mego promień świętego światła miłości i skruchy, abym popełnione przeciwko Tobie grzechy doskonale poznać, odżałować i wyznać zdołała. Ty zaś, Rodzicielko Boga mojego, tyle łaskawa grzesznikom, prawdziwie za grzechy swe żałować pragnącym, wspieraj mnie wszechwładną litością i łaską Twoją, najmilsza nadziejo moja, Maryo! Święty Aniele Stróżu, dopomóż mi do poznawania krzywd Bogu mojemu wyrządzonych.
Wszyscy Święci wybrani niebiescy, módlcie się za mną, abym osiągnęła godne owoce pokuty Amen.

Odszedłszy od konfesyonału.

0 Jezu i Panie mój! błagam Cię przez zasługi Twoje, przez zasługi najświętszej Matki Twojej, Anioła Stróża mego i wszystkich Świętych, ażebyś przyjął tę spowiedź, przebaczył mi wszystkie ” uchybienia, jakie w niej mogłam popełnić, i potwierdził w niebie to rozgrzeszenie, jakie otrzymałam w imieniu Twojem przez usta Twego zastępcy.

Modlitwa po Spowiedzi.

†
Przenajświętsza Trójco, jedyny Boże mój! uwielbiam Cię i dziękuję za wielkie miłosierdzie Twoje, jakieś mi okazał, pozwalając przystąpić do trybunału pokuty.
Jezu najsłodszy, Jezu mój, bądź ubłogosławiony, żeś mnie z grzechów mych obmył i do stanu łaski przywrócił.
Duchu Święty, Boże miłości, składam Ci dzięki pokorne, żeś mnie oświecił w wyznaniu grzechów moich; wspomóż mnie światłem swojem, abym już więcej nie obrażała Cię nigdy.
O Boże wielkiego miłosierdzia! dodaj mi łaski Swojej, bym nie wpadła już w grzechy, bo pragnę Ci służyć z większą wiernością i gorliwością niż dotąd.

[“Bądź Wola Twoja” (1883r.) – str. 89 – 95]
Cdn.