Prezydent Andrzej Duda wykazał się wreszcie zdecydowaniem

i na wieczornej mszy w Katedrze była nas też garstka. Ponieważ w zasadzie nieustannie poszukuje pracowników to mniej więcej widzę jak się zmienia rynek pracy w Warszawie. O ile jeszcze kilka lat temu osoba, która zrezygnowała z pracy z powodów politycznych była ewenementem, to teraz jest normą. Wtedy, gdy kandydat zorientował się mam poglądy pisowskie to po prostu wstał i wyszedł, o tyle teraz ludzie są tak na to wyczuleni, że to jest w zasadzie norma, bo w rozmowie wstępnej dochodzi do wycofania kandydatury. Po czym się rozpoznajemy?
Ci z Pis`u są inaczej ubrani, mają inną mimikę, mówią trochę innym językiem.
Nie oglądałem pisowskiego Festiwalu Piosenki Tanecznej w Kielcach, ale znajomi którzy ten festiwal przynajmniej fragmentarycznie oglądali zwrócili uwagę na to, że żaden z widzianych przez nich wykonawców nie był wytatuowany. Później, gdy była w telewizji powtórka, sam co jakiś czas spoglądałem w telewizor i rzeczywiście nie widziałem tatuaży. Zwróciłem również uwagę, że wykonawcy są inaczej ubrani niż ci z mainstreamu. W zasadzie nie są wulgarni. Oczywiście zdarzały się panie mocno roznegliżowane, ale to jednak wyglądało to inaczej. Również i język w którym były napisane teksty był inny, i mimo swej prostoty odnosił się do innych wartości. Mimo wszystko propagowanie faktu, że "wszyscy Polacy to jedna rodzina" i traktowanie tego jako oczywistość wynika ze światopoglądu autora. Można mieć oczywiście zastrzeżenia do formy literackiej tekstów a muzyka też nie jest specjalnie wyrafinowana, ale to zupełnie inna kultura niż ta na festiwalu w Opolu i to widać już na pierwszy rzut oka.
Wracając do kwestii, czy to miesięcznic, czy protestów pod SN. Otóż pierwsze miesięcznice były skierowane do tych, co nie chcieli przyjąć do wiadomości faktu zamachu, do tych co uważali, że to był wypadek. Czyli ich sens wynikał z dążenia do uwspólnienia poglądów w społeczeństwie, był jakby integrujący społeczeństwo. To samo dotyczyło pierwszych demonstracji KOD`u. Wtedy rzeczywiście sprawa frekwencji była podstawowa, wskazywała na liczebność poszczególnych środowisk. Teraz jednak ludzie chyba przestali już liczyć na zbudowanie jakiejś jedności i doszli do w wniosku, że "nie wszyscy Polacy to jedna rodzina" i dotyczy to obu stron.
Skąd się bierze niemożność stworzenia wspólnoty. Tutaj znowu odwołam się do moich doświadczeń z rekrutacji pracowników. Przed kilku laty, chyba to było jakieś 6 lat temu do pracy na bardzo podrzędne stanowisko pracy zgłosiła się absolwentka studiów dziennych na Uniwersytecie Warszawskim. Gdy byłem zdziwiony, że osoba tak wykształcona chce tak w sumie marnej pracy odpowiedział mi coś takiego, ze ona szuka pracy na dwa lata, bo za dwa lata jej ojciec, nauczyciel w szkole w niedużej miejscowości przechodzi na emeryturę i ona obejmie jego etat, choć ma inna specjalność. Istnienie mechanizmu dziedziczenia etatu było dla niej oczywiste.
Dla mnie zaś oczywiste jest to, że mechanizm ten jest całkiem nie legalny, że jest aspołeczny, że nie mieści się w naszej kulturze politycznej. Dziedziczenie funkcji u nas, w naszej formacji, jest czymś absolutnie wyjątkowym i można powiedzieć, że jest formą odszkodowania. Stąd na listach PiS`u są nazwiska dzieci znanych polityków, ale tylko tych, którzy zostali zabici za swoje poglądy. To jednak co innego.
I teraz pytanie, czy ta pani nauczycielka z mniejszej miejscowości, której status społeczny wynika z patologi, kiedykolwiek poprze formację społeczną pragnącą naprawy stosunków społecznych? Oczywiście nigdy. Jaki więc sens mają demonstracje będące próbą przekonania innych o konieczności uwzględnienia poglądów demonstrujących?
Żaden!
Również funkcja integrująca środowisko na razie nie występuje, bo integracja musi być wokół czegoś, jakieś doktryny, hasła, czy sprawy do załatwienia. Dla ludzi staje się powoli oczywiste, że trzeba odbudować państwo poprzez eliminacje z instytucji państwowych ludzi aspołecznych, ale takiego hasła, takiego zadania jeszcze nikt nie sformułował, więc nie ma jakby ani co demonstrować za ani przeciw.