Kulturowe źródła niemieckiego faszyzmu - III (Pożądliwi Żydzi)

Antysemicki stereotyp Żyda składał się z szeregu komponentów. Dociekania na ich temat służyły dociekaniu do "prawdy", czyli diagnozy czy Żyd ma właściwą, odpowiednią duszę pozwalającą na zaliczenie go do ludzkiej rasy. Przeszkodą w podjęciu pozytywnej decyzji był cały zestaw negatywnych popędów rządzących Żydem. Znajdowały one potwierdzenie  w wyglądzie zewnętrznym Żydów. Ten "dowód" występował w kulturze niemieckiej już w XVI w., tyle, że przetrwał jako element rozrywkowy, komiczny. W XIX w. przybrał groźniejszą formę.

Żyd według rozpowszechnionego szeroko stereotypu był brzydkim mężczyzną niskiego wzrostu, o krótkich nogach, otyłym,  z haczykowatym nosem  i z brodą, odzianym w kaftan. Bardzo kontrastowało to z ideałem piękna nordyckiego mężczyzny.

Wygląd, wyglądem, gorzej było z licznymi niepohamowanymi popędami Żyda. Do nich należała wrodzona lubieżność. Już samo wyobrażenie intymnych kontaktów takiego obrzydliwca z piękną, jasnowłosą niemiecką Arianką, budziło obrzydzenie i strach. Kobieta w ideologii niemieckiego nacjonalizmu była wierną żoną i matką. Do niej należało zachowanie czystości rasowej. Ideolodzy projektowali nawet  możliwość zawierania wielokrotnych małżeństw. Wszystko w imię czystości rasy.  Związki Niemek z Żydami prowadzić musiały do zepsucia rasy. Żydzi poprzez nie infiltrowali rasę niemiecką.  Pamiętam  fachową  dyskusję prowadzoną w czasie konferencji w Wannsee, kiedy to rozważano problem Niemców żydowskiego pochodzenia, pół-krwi i ćwierć-krwi.

Zwolennicy czystości rasowej na pierwszy plan wysuwali przewagę finansową Żydów. Ich bogactwo służyło przekupywaniu Aryjskich kobiet. Żydowska żądza pieniędzy służyła zaspkojeniu żądzy posiadania Aryjskich kobiet. W świadomości zbiorowej rozpowszechnione było wyobrałenie tlustego, bogatego żydowskiego bankiera ściskającego blondynkę siedzącą na jego kolanach. Osobnik nie dość, że wysysał z Niemców pieniądze, to na domiar złego pozbawiał ich siły rasowej. Przykładem książki należącej do tego nurtu może być "Die Sunde wider das Blut" (Grzech Przeciwko Krwi) napisana przez Artura Dintera w 1918 r. i wydana w kilkuset tysiącach egzemplarzy. A w niej, bogaty Żyd uwiódł Ariankę. Później ona odeszła, ale niestety została skażona - jej dzieci z Aryjczykiem nosiły żydowskie rysy.

Obsesje co do skażenia czystości rasowej miały później znaleźć przełlużenie w prawie. Jak już ujawniano olbrzymią ilość przypadków uwiedzenia biednych Aryjskich służących przez bogatych Żydów-pracodawców, to latwo było umieściś w Prawach Norymberskich zakaz zatrudniania chrzescijan jako służących w domach żydowskich.

W płaszczyźnie naukowej rozważano problem żydowski w modnych kategoriach naukowych. Efektownie wyglądają wyjaśnienia utrzymane w duchu ewolucjonistycznym. W kategoriach Darwinowskich, Żydzi byli anomalią, zahamowaną linią ewolucyjną. Jako pasożyci nie są w stanie czerpać sił żywotnych z własnych korzeni. Pozostają skamieliną.

Pisarz Teodor Fritsch napisał w 1881 r. książkę pt. "Leuchtkugeln", w ktorej dowodził, że Bóg stworzył Żydów jako bufor pomiędzy ludźmi i małpami. Skorzystali  później z tego faszystowscy propagandzisci głosząc, że ci pośrednicy ciągle przejawią cechy małp.

Zdarzylo sie w 1932 r., że agitator z NSDAP przemawiał do zamożnych przedstawicieli burżuazji mieszkających w bogatej dzielnicy Charlottenburg. Stwierdzłl, że Żydzi są jak owady i należy ich wybić. Sala zagrzmiała od burzy oklasków.

Ideologia antysemicka stała się tak przemożna, że wielu Żydów uwierzyło w jej słuszność i wstydziło się swojej żydowskości. 

Zrodlo:

George L.Mosse, "The Crisis of German Ideology. The Universal Library, New York 1964