Święty Jan Chrzciciel

      
                  Święty Jan Chrzciciel

       * * *

       23 czerwca — Wigilia narodzenia św. Jana Chrzciciela

       „I oto Elżbieta, krewna twoja, i ona poczęła syna w starości swojej, a ten miesiąc jest szósty jest tej, którą zowią niepłodną. (…) Maryja zaś powstawszy w owe dni, poszła w góry z pośpiechem do miasta judzkiego. I weszła w dom Zachariasza, i pozdrowiła Elżbietę. (…) Mieszkała zaś z nią Maryja około trzech miesięcy, i wróciła się do domu swego.” (Łk 1, 36, 39, 56)

       Następstwem godziny Zwiastowania, tak obfitej w łaski jest ofiarna, trzymiesięczna praca służebna Maryi w domu krewnej, Elżbiety. Oto pierwsze działanie Syna Bożego, gdy stał się człowiekiem w łonie Matki: pobudza Ją do pokornej usłużności, w czynnej miłości bliźniego. Dozwala by Go w tym celu niosła poprzez góry. Oto zadanie kobiety w Królestwie Bożym: przynosić Zbawiciela ludziom, wnosić w społeczeństwo Jego ducha i świadczyć dobro innym dla Jego miłości.

       Maryja .jest kobietą w całej pełni; to też poznała współczującym sercem, że w domu Jej kuzynki potrzebna jest na najbliższe miesiące pomocna ręka i oddane serce.

       W kapłańskim domu Zachariasza dokonuje się pierwszy cud łaski Zbawicielowej. Jezus dopełnia go za pośrednictwem Matki Swojej, a przedmiotem cudu matka Przesłańca i jej dziecię. W poufnych rozmowach dzieliły się święte niewiasty swym szczęściem. W ciche wieczory, rozjaśnione światłem niezliczonych gwiazd, starały się zgłębić wspólnie tajemnicę prawdziwej kobiecości i doszły zgodnie do przekonania, że najistotniejszym celem i zadaniem bycia kobiecego jest służba Boża. Służebnicą Pańską jest każda kobieta i w tym jej wielkość. Dla miłości Bożej służyć swoim, bliższym i dalszym, rodzinie, społeczeństwu, ojczyźnie, ludzkości — oto jej zadanie.

       Maryja pozostała przez kwartał w domu Swej krewniaczki i przyjaciółki, wykonując prace służebne. Jedyna studnia w Ain Karim, mieście Nawiedzenia, nosi do dziś dnia Imię Maryi. Stąd czerpała Maryja codziennie wodę i nosiła ją dzbanem do domu Elżbiety — pomagała jej również i w innych zajęciach domowych i gospodarskich. Widzimy delikatne odczucie Maryi dla cudzych potrzeb i trosk, Jej zrozumienie życiowych zadań i rzeczywistości. Zajmuje się domem, pomaga i służy Elżbiecie, otacza ją atmosferą pogodnej miłości. Oto ideał kobiety ucieleśniony w Maryi. Im serce większymi, królewskimi obdarzone przymiotami, tym głębsza pokora — z miłości zaś wynika potrzeba i pragnienie służby.

na podst.: Piotr Ketter, Niepokalana, Warszawa 1937

       * * *

       Dnia 24. czerwca
       Narodzenie świętego Jana Chrzciciela (1. p. Chr.)

       Do plemienia Lewi należeli ci, co służbę sprawiali przy świątyni jerozolimskiej; wśród nich zajmowali kapłanie wybitniejsze stanowisko, a byli potomkami Arona; pierworodni zaś synowie z rodziny brata Mojżeszowego dzierżyli godność arcykapłańską. Sami kapłanie dzielili się na 24 klas, z których 16 pochodziło od Eleazara, 8 od Itamara, synów Aronowych. Do klasy kapłańskiej Abia należał Zacharyasz, ojciec Jana Chrzciciela. Matką Jana była Elżbieta z rodziny Aronowej, ale węzły pokrewieństwa łączyły ją z plemieniem Juda, a stąd i z Najśw. Maryą Panną. Małżonkowie, których sprawiedliwość Pismo św. osobno podkreśla, mieszkali w Hebron, około 8 mil oddalonem od Jerozolimy.
  
       Dowodem, że spełniły się czasy, że nadszedł okres zmiłowania Bożego przez zesłanie Zbawiciela, miało być urodzenie św. Jana. Cudowne okoliczności miały wskazać na powołanie syna Zacharyaszowego. Kiedy bowiem wedle zwyczaju ówczesnego kapłan z Hebron przybył do Jerozolimy, aby z członkami swej klasy Abia sprawiać czynności przy świątyni, a na mocy losowania przypadło mu w udziale składanie ofiary z kadzidła w wnętrzu samej świątyni, ukazał mu się Gabryel Archanioł, zapowiadając, że Elżbieta dotąd niepłodna pomimo późnej starości pocznie syna. Było bowiem gorącem pragnieniem Zacharyasza, doczekać się potomka, bo wedle pojęć Izraelitów mniejszego zażywali uznania ci, którzy byli bezdzietni. Gorące więc o potomstwo zasyłał Zacharyasz modlitwy do Boga, a niewątpliwą rzeczą, że i podczas ofiary z kadzidła podobne błagalne myśli napełniały jego duszę.
  
       Przerażonego niespodzianym widokiem posła anielskiego uspokoił Gabryel, kiedy w szerokich zarysach zakreślił wyroki Opatrzności Bożej, jakie miały się urzeczywistnić przy urodzeniu zapowiedzianego syna. Stosownie bowiem do powszechnego wówczas oczekiwania na podstawie obietnic starozakonnych, że czas przyjścia Odkupiciela już bliski, Archanioł wskazał, że syn, któremu należy dać imię Jana, ma być poprzednikiem Zbawiciela, rozwinąć taką siłę, jaką kiedyś rozwinął Eliasz, a działalnością swą pozyskać i przygotować Izraela na przyjęcie i uznanie Mesyasza. Nie doczesną więc ani ziemską odznaczać się będzie potęgą - przeciwnie mocą swą działać będzie na dusze, aby przez nawoływanie do pokuty takie w Izraelu wyrobić usposobienie, aby Zbawiciel dzieło Swe zwycięstwa nad grzechem mógł z jak najobfitszym dokonać skutkiem. Jan pokutniczem życiem miał na wzór nazireuszy starozakonnych wybitnym świecić przykładem, bo miał się powstrzymać od używania wszelkich upajających napojów; miał stanąć więc na równi pod tym względem z osobami Starego Zakonu, jak z Samuelem i Samsonem. A zewnętrzne to uświęcenie ciała miało w myśl powołania Janowego poprzedzić uświęcenie duszy jeszcze w łonie matki; innemi słowami św. Jan miał być wolny od grzechu pierworodnego łaską Bożą jeszcze przed urodzeniem podobnie jak prorok Jeremiasz w Starym Zakonie; nie dorównał wszakże Najśw. Maryi Pannie, która od pierwszej chwili swego Poczęcia, swego istnienia wolną była od wszelkiej zmazy grzechu. Miał więc św. Jan połączyć w sobie znamiona najwybitniejszych osób Starego Zakonu; miał połączyć w sobie i zadanie dawniejszych proroków i ich nawet przewyższyć, ponieważ miał wskazywać nie na przyszłego, ale na obecnego już Zbawiciela. Wielkość powołania Janowego miała się wedle słów Archanioła wykazać przy samem urodzeniu syna Zacharyasza, a stwierdzenie tej wielkości miało napełnić tak ojca jak innych weselem i radością wobec pewności, że nastają czasy miłosierdzia Bożego w osobie bliskiego już Zbawiciela.
  
       Wątpliwości ogarnęły Zacharyasza; nie dowierzał sobie, czy się czasem nie łudzi, czy widzenie jest rzeczywistem, czy też urojeniem lub może nieprawdziwą przynajmniej zapowiedź przyszłych wypadków. By je rozproszyć, wątpiącego ukarać, a zarazem podstawę stworzyć do cudownych okoliczności, wśród których miał św. Jan przyjść na świat, Gabryel Archanioł skazuje z woli Boga kapłana na utracenie mowy aż do chwili, w której proroctwo zupełnie się wykona. Widzenie zniknęło, Zacharyasz niemy wyszedł z świątyni, a po upływie tygodnia czynności kapłańskich powrócił do Hebron.

       Przepowiednia się spełniła, bo Elżbieta poczęła dziecię, a w radości wielkiej nad swym szczęściem wielbiła Pana za łaskę, przez jaką z niej zdjął rzekomą hańbę bezdzietności i bezpłodności. Mijało sześć miesięcy, kiedy archanioł Gabryel zwiastował Najśw. Maryi Pannie dziewicze Poczęcie Syna Bożego, a na dowód prawdziwości swego poselstwa wskazał na bliskie rozwiązanie Elżbiety. Niezwłocznie pospieszyła Najśw. Panna z Nazaret do Hebron, aby wziąść udział w radości swej krewnej nad łaską niespodziewanego macierzyństwa. Spotkanie dwóch tych niewiast Kościół w osobnej obchodzi uroczystości, a wiemy z Pisma św., że wtenczas to św. Jan, w łonie matki poruszeniem wskazał, Bóg zaś Elżbiecie objawił, że łono Najśw. Dziewicy kryje Jednorodzonego Syna Bożego, Zbawiciela świata. Łaska Ducha św. działała już w Janie św., nim światło ujrzał dzienne.
  
       Szereg Bożych cudów objął i chwile obrzezania Jana św. Kiedy bowiem wedle zwyczaju nowonarodzonemu synowi ośm dni po przyjściu na świat, należało nadać imię, a krewni różnie go chcieli nazywać, już Elżbieta oświadczyła się za imieniem Jana, a jej wolę potwierdził Zacharyasz, bo na podanej tabliczce ku zdumieniu krewnych i znajomych stosownie do słów Gabryela napisał, że Jan ma być imieniem dziecięcia. W tej chwili rozwiązał się język jego, a łaską Ducha św. wypowiedział wspaniałe pienie, które Kościół przejął do codziennych pacierzy kapłańskich. W pieśni sławił miłosierdzie Boże, które w myśl obietnic i proroctw nawiedziło ludzi; w niej sławił i przyszłe powołanie swego syna; w niej sławił i zesłanie światłości z niebios na usunięcie ciemności i śmierci ducha panującej wśród ludów.
  
       Dziwy to były niesłychane, stąd też wieść o narodzeniu przez Boga powołanego do wielkich czynów dziecka przebiegała góry Judzkie, a wszędzie pobudzała do pytania, cóż to będzie za dziecię, bo przecież ręka Pańska jest z niem. I nadal opieka Boska spoczywała na św. Janie, bo wedle podania zachował życie, kiedy Elżbieta uchodziła z nim na puszczę, aby ujść gwałtom zbirów i siepaczy Heroda, zabijających betlejemskie niewiniątka.

       W późniejszych latach widzimy św. Jana wedle opowiadania ewangelistów na puszczy, żyjącego dzikim miodem i korzonkami, w szatach pokutnika, bo w włosiennicy przewiązanej pasem. Gotował się na to, aby być głosem wołającego, aby w 30. roku życia rozpocząć działalność nawoływania do pokuty wśród puszczy świata znikczemniałego, a chrztem w wodach Jordanu tych znaczyć, co w usposobieniu pokutniczem godni byli wstąpić do królestwa niebieskiego Jezusa. Wrażenie jakie wywierał św. Jan na lud Izraela i wszystkie jego warstwy, było olbrzymie; zbiegały się do niego wielkie rzesze, nawet celnicy, żołnierze, a wielu Izraelitów myślało, że sam św. Jan jest zapowiedzianym Mesyaszem. Nawet najwyższa władza żydowska w Jerozolimie urzędowe wysłała doń poselstwo, aby oświadczył się jasno, z czyjego działa polecenia, jeśli sam nie mieni się być Zbawicielem. Wtedy to św. Jan wskazał na obecnego już Jezusa i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata; nie ofiary starozakonne z baranków uwalniają was od grzechów; uwolni was jedynie Ten, którego zapowiedział Jezajasz prorok a zarazem porównał dla przyszłej jego śmierci do baranka ofiarnego. W ten więc sposób spełniał św. Jan powołanie swoje, jakie mu Bóg naznaczył przez usta Archanioła, a potwierdził przez usta Zacharyasza, kiedy Duchem Bożym uniesiony zadanie zakreślił syna swego.

       Nauka

       Podobnej łaski jak św. Jan dostępujesz, chociaż dopiero po urodzeniu, przy Sakramencie Chrztu św.; wtenczas bowiem niszczą się wszelkie grzechy, a przy dziecięciu grzech pierworodny. W ten sposób z dziecka gniewu zostajesz dzieckiem łaski Bożej, upodobania Bożego, świątynią Ducha św.; zarazem zyskujesz prawo do dziedzictwa chwały Bożej Ojca niebieskiego, do wiecznej szczęśliwości.
  
       Patrzcie, jaką miłość dał nam Ojciec, że nazwani jesteśmy synami Bożymi i jesteśmy, woła św. Jan (I. św. Jana 3, 1). Łaskę tę swoją odebrałeś li tylko z miłosierdzia Bożego, a dostąpiłeś jej wybrany przed tylu innymi, co Boga nie uznają chrześcijańskiego. Czyś podziękował kiedy Bogu za to wielkie, a niczem nie zasłużone dobrodziejstwo?
  
       Niestety zamiast Bogu dziękować i wdzięczność swą stwierdzać przez życie uczciwe w naśladowaniu Jezusa, wielu traci dary odebrane, gdyż w grzechy popada ciężkie; wielu traci łaski zyskane, bo lekkomyślnie nie unika ani sposobności do grzechu, ani nie chce walczyć z złemi swemi skłonnościami. A jednak łaska sama nie działa, jeśli z nią nie współpracujemy, bo Bóg chce nas zbawić, ale nie chce bez nas tego uczynić.
  
       Powinieneś więc ciągle pamiętać o obowiązkach wobec Boga za łaskę Chrztu św. Walczyć ze wszystkiemi trudnościami na drodze zbawienia, aby jej nie utracić; przypominać sobie ten obowiązek, począwszy od pierwszej swej spowiedzi św., i mianowicie pierwszej św. Komunii aż do ostatniego tchnienia życia swego. Każda spowiedź, każda Komunia św. niechaj będzie dla ciebie sposobnością nowych, mocnych postanowień, niechaj będzie albo początkiem życia nowego bez grzechu, albo życia w łasce coraz doskonalszego i cnotliwszego.

"ŻYWOTY ŚWIĘTYCH PAŃSKICH" - Poznań, dnia 10 lutego 1908.
Na podstawie kalendarza kościelnego z uwzględnieniem dzieła ks. Piotra Skargi T.J.
oraz innych opracowań i źródeł na wszystkie dni całego roku ułożył
Ks. Władysław Hozakowski

       * * *

       24 czerwca .
       Żywot świętego Jana Chrzciciela
       (Przyszedł na świat około roku Pańskiego 1)

       Gdy przyjść miał z wysokości Bóg w ciele ludzkim, aby nas oświecić w ciemnościach i wybawić z niewoli wiecznej i gniewu Boskiego, rozgłosił przyjście Swoje, dawno obiecane u Proroków, przesławnym Janem jako Swym przesłańcem. Posłał przed Sobą wielką i głośną trąbę, człowieka wsławionego cudami dziwnymi przy narodzeniu, żywotem niesłychanym i nauką, iż wszystka ziemia żydowska, która najpierwej Mesjasza czekała, musiała na niego podnieść oko i ucho swoje. Dziecię jeszcze nie poczęte w żywocie, z Nieba przez wielkiego posła Archanioła Gabriela przy ołtarzu w kościele zwiastuje się i mianuje. Ojciec widzeniem Anielskim zastraszony, niedowiarstwa swego karanie odnosząc, mowę traci. Matka stara, z przyrodzonego biegu rzeczy niepłodna, rodzi. Potem otwierają się ojcu nieme usta i związany język na chwałę Bożą, i proroctwa mówić poczyna. Jan, dorósłszy, na puszczę wychodzi, gdzie pustelniczy i ostry żywot wiedzie. Pokarmem jego szarańcza i korzonki; chleba i wina nie zna. Odzieniem jego jest skóra wielbłądzia, poduszką kamień, łożem ziemia, niebo dachem. Doszedłszy lat trzydziestu, nie bywając w żadnej szkole, wychodzi na nauczanie ludzi. Wykłada Proroków, opowiada przyjście Mesjasza, gromi złości, napełnia bojaźnią królów, panów i wszystkie stany, nikomu nie folguje, karci grzechy wszystkich.

       Na głos takiej trąby biegli ludzie na puszczę. Zbiegali się panowie, uczeni, żołnierze i wszystkie inne stany. Na koniec kapłani i uczeni wyprawili do niego poselstwo, pytając, czy on jest owym oczekiwanym Mesjaszem. A on w pokorze serca wyznał i nie zaparł, że nie jest Chrystusem.

       O tym wszystkim opowiada nam Ewangelia Święta. Czytamy tam: "Stało się słowo Pańskie do Jana, syna Zachariaszowego, na puszczy. I przyszedł do wszystkiej krainy Jordanu, opowiadając chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów. Mówił tedy do rzesz, które wychodziły aby były ochrzczone od niego: Rodzaju jaszczurczy, kto wam pokazał, żebyście uciekali przed gniewem przyszłym? Czyńcie tedy owoce godne pokuty, a nie poczynajcie mówić: Ojca mamy Abrahama. Albowiem wam powiadam, iż mocen jest Bóg z tych kamieni wzbudzić syny Abrahamowe. Boć już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. A przetoż wszelkie drzewo nie rodzące owocu dobrego, będzie wycięte i w ogień wrzucone. I pytały go rzesze, mówiąc: Cóż tedy czynić będziemy? A odpowiadając, mówił im: Kto ma dwie suknie, niech da nie mającemu; a kto ma pokarmy, niech także uczyni. Przyszli też celnicy, aby byli ochrzczeni, i rzekli mu: Nauczycielu, co czynić będziemy? A on rzekł do nich: Nie pobierajcie nic nad to, co wam przepisano. Pytali go też i żołnierze, mówiąc: Co mamy czynić i my? I rzekł im: Nikogo nie uciskajcie, ani oszukujcie, ale na żołdzie waszym przestawajcie. A gdy się lud domniemywał i wszyscy myśleli w sercach swych o Janie, czy on nie jest Chrystusem, odpowiedział Jan wszystkim, mówiąc: Ja was chrzczę wodą, ale przyjdzie mocniejszy nad mię, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka obuwia Jego: Ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Którego łopata w ręku Jego, i wychędoży bojowisko Swoje, i zgromadzi pszenicę do spichlerza Swego, a plewy spali ogniem nieugaszonym. (Łk 3, 2-17)

       Tedy przyszedł Jezus do Jordanu do Jana, aby był ochrzczony przez niego. A Jan Mu nie dopuszczał, mówiąc: Ja mam być ochrzczony przez Ciebie, a Ty idziesz do mnie? A Jezus odpowiadając, rzekł mu: Zaniechaj teraz, albowiem tak nam się godzi wypełnić wszelką sprawiedliwość. I tak Go dopuścił. A gdy był Jezus ochrzczony, wnet wystąpił z wody. A oto się otworzyły Jemu Niebiosa, i widział Ducha Bożego zstępującego jako gołębicę i przychodzącego Nań. I oto głos z Nieba mówiący: Ten jest Syn Mój miły, w którymem Sobie upodobał (Mt 3, 13-17).

       - Nazajutrz ujrzał Jan Jezusa idącego i rzekł: Oto Baranek Boży,  k t ó r y  g ł a d z i  grzechy świata. Tenci jest, o którym powiedziałem: Idzie za mną mąż, który się stał przede mną, iż pierwej był, niż ja. I jam Go nie znał. Ale, iżby był objawiony w Izraelu, dlategom ja przyszedł, chrzcząc wodą. I dał świadectwo Jan, mówiąc: Iżem widział Ducha zstępującego jako gołębicę z Nieba, i został na Nim. A jam Go nie znał, ale, który mię posłał chrzcić wodą, ten mi powiedział: Na którego ujrzysz Ducha zstępującego i na Nim zostającego, Ten jest, który chrzci Duchem Świętym. A jam widział, i dałem świadectwo, że On jest Synem Bożym ( J 1, 29-34)

       
            Narodzenie św. Jana Chrzciciela

       Gdy Jan chrzcił w Ennon blizko Salim, wszczęło się gadanie od uczniów Janowych z żydy około oczyszczenia. I przyszli do Jana i rzekli mu: Rabbi, który z tobą był za Jordanem, któremuś ty dał świadectwo, ten oto chrzci, a wszyscy idą do Niego. Odpowiedział Jan i rzekł: Nie może nic wziąć człowiek, jeśliby mu nie było dano z Nieba. Wy sami jesteście mi świadkami, żem powiedział: Nie jestem ja Chrystus, ale iżem posłan przed Nim. Kto ma oblubienicę, oblubieńcem jest; lecz przyjaciel oblubieńca, który stoi a słucha go, weselem się weseli dla głosu oblubieńczego. To tedy wesele moje wypełnione jest. On ma rość, a ja się umniejszać. Który z wysoka przychodzi, nad wszystkiem jest. Który z ziemi jest, z ziemi jest i z ziemi mówi; który z Nieba przyszedł, jest nade wszystkimi, a co widział i słyszał, toż świadczy, a świadectwa jego żaden nie przyjmuje. Kto Jego świadectwo przyjął, zapieczętował, iż Bóg jest prawdziwy. Albowiem którego Bóg posłał, słowa Boże powiada, bo nie pod miarę Bóg dawa ducha. Ojciec miłuje Syna, i wszystko oddał w rękę Jego. Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, a kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota, ale gniew Boży na nim zostawa ( J 3, 22-36).

       Uczniowie Jana donieśli mu, gdy był już w więzieniu, o rozlicznych cudach Jezusowych. Jan tedy wezwał dwóch z uczniów swoich i posłał do Jezusa, mówiąc: Tyś jest, który ma przyjść, czyli innego czekamy? A gdy przyszli do Niego mężowie, rzekli: Jan Chrzciciel posłał nas do Ciebie, mówiąc: Tyś jest, który masz przyjść, czyli innego czekamy? A onejże godziny wiele ich Jezus uzdrowił od niemocy i chorób i od duchów złych, a wiele ślepych wzrokiem darował. A odpowiedziawszy, rzekł im: Szedłszy odnieście Janowi, coście słyszeli i widzieli: iż ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci bywają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli powstawają, ubodzy Ewangelię przyjmują. A błogosławiony jest, którykolwiek się nie zgorszy ze Mnie ( Mt 11, 2-6 ; Łuk 7, 19-23)

       "A gdy odeszli posłowie Janowi, począł Jezus o Janie mówić do rzeszy. Cóżeście wyszli na puszczę widzieć: trzcinę, która się od wiatru chwieje? Ale coście wyszli widzieć: człowieka w miękkie szaty obleczonego? Oto, którzyście wyszli widzieć i proroka? Zaiste, powiadam wam, i więcej niż proroka. Ten jest, o którym napisano: Oto posyłam Anioła mego przed obliczem twoim, który zgotuje drogę twoją przed tobą. Albowiem powiadam wam: Większy między narodzonymi z niewiast prorok nad Jana Chrzciciela żaden nie jest. Lecz, który mniejszym jest w Królestwie Bożym, większym jest, niźli on" (Łuk 7, 24-28 ; Mt 11, 7-11).

       Taką pochwałę oddał Janowi sam Pan Jezus.

       O końcu świętego Jana opowiadają Ewangeliści:

       "Herod tetrarcha pojmał Jana i związał i wsadził do ciemnicy, dla Herodiady, żony brata swego. Bo mu Jan mówił: Nie godzi się jej mieć tobie. A chcąc go zabić, bał się ludu, albowiem mieli go jako Proroka, a Herodiada czyhała nań. A gdy nadszedł czas sposobny, Herod na dzień urodzin swoich sprawił wieczerzę dostojnikom swoim i tysiącznikom i przedniejszym Galilei. A gdy weszła córka owej Herodiady i tańcowała i spodobała się Herodowi i wespół siedzącym, rzekł król dzieweczce: Proś mię, o co chcesz, a dam tobie. I przysiągł jej: Iż o cokolwiek prosić będziesz, dam ci, choćby i połowę królestwa mego. Ona wyszedłszy, rzekła matce swej. O co mam prosić? Ta zaś odrzekła: O głowę Jana Chrzciciela. I gdy do króla weszła, zaraz z pośpiechem poprosiła, mówiąc: Chcę, abyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. I zasmucił się król, ale dla przysięgi i dla społu siedzących nie chciał jej odmówić. Ale posławszy kata, rozkazał przynieść głowę jego na misie. I ściął go w więzieniu, i przyniósł głowę jego na misie, i oddał ją dzieweczce, a dzieweczka oddała ją matce swojej. Co usłyszawszy uczniowie Janowi, przyszli i wzięli ciało jego i położyli je w grobie" (Mk 6, 17- 29).

       Nauka moralna

       Czemu Jan święty w więzieniu? Pan Bóg wybrał go na to, ażeby jako drugi Eliasz wystąpił i serca ludzkie na przyjście Zbawiciela przysposobił. Więc było potrzeba, aby opowiadał pokutę, gromił grzechy. Ale kaznodzieje pokuty nie podobają się światu, a już najmniej mocarzom. Król Herod żył w kazirodztwie, bo z żoną brata swego. Dnia jednego staje przed nim kaznodzieja z nad Jordanu, staje święty Jan i z nieustraszonym sercem rzecze do niego: "Nie wolno ci mieć żony brata swego!" Na te słowa stary grzesznik zawrzał srogim gniewem, kazał świętego Jana pojmać i wtrącić do więzienia.

       Święty Jan padł ofiarą wiernego spełnienia obowiązku. Gdyby był milczał, czekały go zaszczyty na dworze królewskim. Ale święty Jan znał swą powinność, rzekł: "Nie wolno" i więzienie przeniósł nad względy królewskie.

       Co spotkało świętego Jana, dzieje się po wszystkie czasy. Gdy pasterz w parafii głosi prawdę Ewangelii, mówi do pysznych, do nieczystych, do pijanic: "Nie wolno" i nieraz spotyka go niewdzięczność, prześladowanie. Ale darmo: za przykładem świętego Jana trzeba spełnić obowiązek, chociażby spotkały i zelżywości, prześladowanie, śmierć.

       Święty Jan siedzi w podziemnym lochu - w strasznym więzieniu warownego zamku Macherus. A jednak nie narzeka, nie skarży się na Boga, nie złorzeczy Herodowi, w pokorze poddaje się woli Bożej.

       Św. Jan uczy, jak się należy zachować wobec utrapień i dopustów Bożych. Życie nasze tu na ziemi nie może być bez krzyżów. Na każdej ścieżce czekają nas smutki, dolegliwości, utrapienia. Kto wolny od krzyża?

       Wspomnij na świętego Jana w więzieniu i nie żal się na Boga, nie gniewaj na ludzi, ale mów z Prorokiem: "Właśnie to jest choroba moja, będę ją nosił".

       Święty Jan ściągnął na siebie gniew króla. Czy Herod przebaczy mu owo: "Nie wolno?" Nie przebaczy. Święty Jan jednak nie przestaje ufać w Panu. Uczmy się od niego ufać i w najstraszniejszej niedoli!

       Modlitwa

       Boże, któryś dzień dzisiejszy przeznaczył jako rocznicę narodzenia się świętego Jana Chrzciciela, racz to łaskawie sprawić, aby lud Twój zyskał obfite łaski pociech niebieskich, a dusze wszystkich wiernych skierowane zostały na drogę zbawienia wiecznego. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937r.

       * * *

       Anioł Gabriel zwiastuje narodzenie Jana

       Za czasów króla Heroda żył w ziemi żydowskiej kapłan, imieniem Zachariasz. Żonie jego było na imię Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi i wiernie wypełniali przykazania Pańskie. Zestarzeli się oni, a nie mieli dzieci. Dlatego smucili się bardzo i prosili Boga, żeby im dał syna.

       Wydarzyło się, iż na Zachariasza przyszła kolej, by sprawował służbę Bożą w Przybytku Pańskim, w świątyni jerozolimskiej. I wszedł do miejsca świętego, aby złożyć ofiarę kadzenia. Lud stał na dziedzińcu świątyni i modlił się. Wtem ukazał się Anioł po prawej stronie ołtarza. Przeląkł się Zachariasz, gdy ujrzał anioła. Ale Anioł rzekł;
      
       "Nie bój się, Zachariaszu! Bóg wysłuchał twoją modlitwę. Żona twoja, Elżbieta, porodzi ci syna i dasz mu imię Jan i stanie się on dla ciebie radością i weselem, bo będzie wielkim przed Panem. Wina i innych podobnych napojów pić nie będzie. Duch Święty go napełni, a wielu synów izraelskich nawróci do Boga."

       Zachariasz nie dowierzał tym słowom. Wtedy Anioł rzekł; "Jam jest Gabriel. Bóg mnie posyła, abym ci tę nowinę oznajmił. Dlatego zaś, że nie uwierzyłeś słowom moim, będziesz niemy aż do dnia gdy słowa moje się spełnią,"

       Po tych słowach zniknął Anioł, a Zachariasz utracił mowę.

Mała Historia Biblijna - Katowice 1953r.

       * * *

       Narodzenie Jana Chrzciciela

       A Elżbiecie wypełnił się czas rozwiązania i porodziła syna. I usłyszeli sąsiedzi i krewni jej, że Pan swe wielkie miłosierdzie jej okazał i radowali się wespół z nią. I stało się, że przybyli dnia ósmego, aby obrzezać dzieciątko i nazwać je imieniem ojca jego Zachariasza.

       A odpowiadając matka jego rzekła:
       - Żadną miarą, lecz nazwany będzie Janem.

       I rzekli do niej:
       - Nie masz nikogo w rodzie twoim, którego by zwano tym imieniem.

       I pytali przez znaki ojca jego, jakby go zechciał nazwać.

       On tedy zażądał tabliczki i napisał słowa:
       - Jan jest imię jego..

       I zdumieli się wszyscy. A w tejże chwili otwarły się usta jego i język jego i mówił wielbiąc Boga.

       I padł strach na wszystkich ich sąsiadów, a po wszystkich górach krainy judzkiej rozniosła się wieść o tym zdarzeniu.

       A wszyscy, którzy o tym posłyszeli, rozważali to w sercu swoim mówiąc:
       - Kimże, mniemasz, będzie owo dziecię?

       Albowiem ręka Pańska była z nim. A ojciec jego, Zachariasz, napełniony Duchem Świętym, prorokował mówiąc:

       - Błogosławiony Pan Bóg Izraela, że nawiedził i odkupił lud swój. Potęgę zbawienia wzbudził nam w rodzie Dawida, sługi swego. Jako od wieków zapowiadał był przez usta świętych proroków swoich, że nas wybawi od nieprzyjaciół naszych i z ręki wszystkich, co nas nienawidzą. Miłosierdzie ojcom naszym okaże, pomny na święte przymierze swoje. Według przysięgi, którą złożył Abrahamowi, ojcu naszemu, że sprawi to, byśmy bez trwogi służyć Mu mogli, z rąk nieprzyjaciół naszych uwolnieni. W świątobliwości i sprawiedliwości w Jego obliczu, po wszystkie dni nasze. A ty, dzieciątko, nazwane będziesz Prorokiem Najwyższego, bo pójdziesz przed obliczem Pana, by gotować drogi Jego. Ludowi Jego dasz poznać zbawienie, by odpuszczenia grzechów swych dostąpił. Przez zmiłowanie się Boga naszego, który nawiedził nas w światłości niebiańskiej, by oświecić tych, którzy są w ciemnościach i którzy mrokiem śmierci są spowici, by kroki nasze wieść drogą pokoju.

       A dziecię rosło i umacniało się w duchu i przebywało na miejscach pustynnych, aż do czasu ukazania się swego w Izraelu.

       (Łk. 1,57-80)

Pan Jezus Pośród Nas - Księgarnia św. Wojciecha 1959r.
  

(źródło)

       * * *

(...)  Św. Jan Chrzciciel jest Patronem Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier; Akwitanii, Aragonii; archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej; Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergi, Nysy, Wiednia, Wrocławia; jest patronem wielu zakonów, m. in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichów, dziewic, pasterzy i stad, kowali, krawców, kuśnierzy, rymarzy; abstynentów, niezamężnych matek, skazanych na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia i w epilepsji.
       W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako dziecko, młodzieniec lub mąż ascetyczny, ubrany w skórę zwierzęcą albo płaszcz z sierści wielbłąda. Jego atrybutami są: Baranek Boży, baranek na ramieniu, na księdze lub u stóp, baranek z kielichem, chłopiec bawiący się z barankiem, głowa na misie, krzyż. W tradycji wschodniej, zwłaszcza w ikonach, ukazywany jest jako zwiastun ze skrzydłami.

        * * *

.

        W załączeniu:

      29 sierpnia - Ścięcie Św. Jana Chrzciciela

.