*   *   *

       13 czerwca .
       Żywot świętego Antoniego z Padwy
       (Żył około roku Pańskiego 1231)

       Było to w roku 1230, gdy papież Grzegorz XI udzielił ogólnego odpustu wszystkim, którzy odbędą wyprawę krzyżową do Ziemi świętej. Zbiegły się do Rzymu tysiące pobożnych z całej chrześcijańskiej Europy a wszystkim na życzenie papieża głosił kazania i nauki ubogi franciszkanin. Mężem tym był św. Antoni Padewski.

       Urodził się on w Lizbonie, stolicy Portugalii, w roku 1195 z majętnych rodziców. Otrzymawszy w domu troskliwe wychowanie, w piętnastym roku życia wstąpił do klasztoru augustianów w pobliżu miasta rodzinnego, i tam z zapałem oddawał się dalszym naukom, a przy tym szczerej, nabożnej modlitwie. Z powodu licznych odwiedzin krewnych prosił przełożonych, aby go przeniesiono do klasztoru bardziej oddalonego od Lizbony, a mianowicie do Koimbry. Przybył tam w czasie, kiedy uroczyście chowano święte ciała pierwszych pięciu Męczenników z zakonu św. Franciszka, których niedawno zabili poganie na misji w Maroku. Widok tych świętych Męczenników tak zapalił 23-letniego Ferdynanda - gdyż takie imię otrzymał na Chrzcie świętym - że zawołał: "O gdybym i ja mógł być Męczennikiem, i oddać życie za Pana Jezusa!" Tym pragnieniem powodowany uprosił sobie, aby mu pozwolono wstąpić do zakonu Franciszkanów. Tam dano mu ubogą suknię zakonną, a z nią imię Antoniego, sławnego na cały świat chrześcijański pustelnika, którego wiernym miał zostać naśladowcą. Po kilku latach pokutniczego i nader pobożnego życia wyjednał sobie, że mu pozwolono udać się do Afryki dla głoszenia Ewangelii Świętej. Pełen radości i odwagi udał się w podróż, ale ciężka choroba zmusiła go do powrotu. Udał się teraz do Asyżu, powodowany gorącym pragnieniem poznania św. zakonnika Franciszka i zbudowania się jego świątobliwym życiem. Ten pozwolił mu pozostać we Włoszech, ale żaden klasztor nie chciał go przyjąć, gdyż był bardzo chory i słabowity, a nikt nie znał jego nauki i świątobliwości. Z wielką trudnością uzyskał w końcu ciasną, ubogą celę w klasztorze w Bolonii. Tam oddał się całkiem rozmyślaniom i tak był pokorny i cichy, że go uważano za pobożnego braciszka zakonnego, ale nie miano wielkiego zaufania do jego rozumu. Atoli wkrótce przekonano się o pomyłce.

       Pewnego razu zebrało się w Forli wielu młodych franciszkanów i dominikanów, aby przyjąć święcenia kapłańskie. Gwardian z Bolonii, który również przybył na tę uroczystość przybrawszy sobie Antoniego za towarzysza, pewnego dnia po wieczerzy zażądał, ażeby którykolwiek z tych młodzieńców miał przemowę, atoli wszyscy uniewinniali się, że nie są przygotowani. Wtedy gwardian dla żartu kazał przemówić Antoniemu. Antoni usłuchał rozkazu przełożonego z wszelką pokorą i przemówił do zebranych z takim talentem i gruntownością, a zarazem tak pięknym językiem, że wszyscy obecni osłupieli z podziwu. Wkrótce potem przełożeni posłali Antoniego na studia teologiczne do Vercelli, a gdy je ukończył powołali go na nauczyciela w zakonie. Później, powołany na misjonarza ludowego, rozwinął Antoni szeroką działalność we Włoszech i w południowej Francji. Najczęściej miewał kazania i nauki pod gołym niebem, były bowiem tak ciekawe i pełne głębokiej nauki, że spieszyły na nie tłumy, których nie mógł pomieścić żaden kościół. Często do trzydziestu tysięcy nabożnych słuchało jego kazania z wytężoną uwagę. Potęga jego wymowy działała prawdziwe cuda. Szczególną sławą otoczyło go nawrócenie Ezzelina, przywódcy partii cesarskiej w południowych Włoszech. Spotkawszy tego krwawego tyrana, który szydził z papieża, że go wyklął z Kościoła, stanął przed nim bez obawy i odezwał się do niego: "Jak długo jeszcze będziesz Niebo znieważał? Czy sądzisz, że ucho Boskie jest nieczułe na okrzyki zemsty za krew przez ciebie wylaną? Miara zbrodni twoich już przepełniona, a Bóg skruszy cię i w niwecz obróci, jeśli natychmiast nie będziesz żałował za zbrodnie swoje i nie będziesz się starał zmazać ich życiem pełnym pokuty. Usłuchaj głosu mojego, bo mój głos jest głosem Boga!" Słuchacze byli pewni, że Ezzelin wywrze na Antonim za te odważne słowa krwawą zemstę, ale ku zdziwieniu wszystkich tyran zstąpił z tronu, na którym siedział, włożył sobie pasek pokutniczy na szyję, ukląkł przed Antonim, uznał swe winy, przyrzekł poprawę, a potem odezwał się do towarzyszy: "Nie dziwcie się temu, co teraz uczyniłem. Spostrzegłem na twarzy tego męża taki nieziemski blask, że strach mnie ogarnął i miałem wrażenie, jakobym już był potępiony".

       Wielkie szkody wyrządzały wówczas Kościołowi liczne herezje, a zwłaszcza ta, która przeczyła, że Jezus Chrystus jest obecny w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza. Głównym siedliskiem kacerzy było miasto Rimini. Antoni chciał im prawdę głosić, ale mieszczanie zatykali uszy. Pełen smutku poszedł na brzeg morza i zawołał: "Pokażcie się ryby i słuchajcie Słowa Bożego, gdy zatwardziali ludzie słyszeć go nie chcą!" Natychmiast wielkie i małe ryby powysuwały łby z wody i słuchały, jak Święty modlił się i błagał Stwórcy o nawrócenie niewiernych, a pobłogosławione znów w morze się pochowały. Zawstydzeni tym cudem odszczepieńcy słuchali odtąd Świętego gorliwie i wielu się nawróciło.

       Czynami swymi zasłużył sobie święty Antoni na nazwę "młota na odszczepieńców", a niemniej usilnie pracował nad własnym zbawieniem. Całe noce przepędzał na modlitwie przed Sakramentem Ołtarza i zadawał sobie różne ćwiczenia pokutnicze, jakkolwiek i cierpieniami Bóg go nawiedzał.

      
                   Święty Antoni z Padwy

       Papież na jego prośbę udzielił mu łaski, że nie wolno go było zmuszać do przyjęcia jakiegokolwiek urzędu w zakonie. Chociaż łatwo mógł był zostać generałem zakonu, uczynił to z prawdziwej pokory, gdyż nie chciał wywyższenia nad innymi. Udał się potem na większą samotność do klasztoru w Padwie i tam po kilku miesiącach zakończył żywot doczesny dnia 13 czerwca roku 1231. Nad grobem jego działo się dużo cudów.

       Już w rok po śmierci Kościół uznał go za Świętego, a miasto Padwa zbudowało na jego cześć wspaniały kościół. Przy przenoszeniu jego relikwii do nowego kościoła ciało znaleziono spróchniałe, ale język jakby u żywego człowieka. Na widok tego cudu generał zakonu św. Franciszka, św. Bonawentura, ukląkł z całym zebranym ludem i sławił Świętego.

       Nauka moralna

       Nie każdy musi być uczonym teologiem lub wielkim kaznodzieją, ale każdemu z nas w każdym stanie udzielił Pan Bóg w języku władzy, której użyć możemy na Jego chwałę lub na potępienie wieczne.

       Święty Antoni niechaj wszystkim służy za przykład: przemawiał on tylko wtedy, gdy Bóg przez przełożonych pozwolił mu przemawiać, a używał języka tylko na sławę i cześć Boga i na zjednanie Mu wyznawców. My tak samo czynić możemy i pokazać bliźnim, że mamy serce czyste, a to ich pociągnie ku dobremu. W języku człowiek ma wielką potęgę, niechaj jej zatem używa tylko do celów szlachetnych i zbawiennych.

       Modlitwa

       Kościół Twój, Boże, niech uroczystość świętego Antoniego, Wyznawcy Twojego, rozwesela, abyśmy duchownymi pomocami zawsze byli wsparci i wysłużyli sobie wieczne wesele w Niebie. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

Św. Antoni z Padwy
urodzony dla świata 1195 roku,
urodzony dla Nieba 13.06.1231 roku,
kanonizowany 1232 roku,
doktor Kościoła 1946 roku,
wspomnienie 13 czerwca
    
Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937r.

       *    *   *

       Dnia 13. czerwca
       Święty Antoni z Padwy. (1195 - 1231.)

       Ojczyzną św. Antoniego Padewskiego jest Portugalia; urodził się bowiem w Lizbonie r. 1195 z ojca Marcina de Bullones i matki Maryi de Trevera, cnotą i urodzeniem zacnych rodziców. Na chrzcie św. otrzymał imię Ferdynanda, które później przy wstąpieniu do zakonu Frańciszkanów zamienił na imię Antoniego. Nazywają go Padewskim, bo w Padwie rozwinął główną swoją działalność.
  
       Odczuwając szczególniejszy pociąg do życia duchownego, wstąpił św. Antoni jako 15 letni młodzieniec do klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna pod Lizboną. Roztargnienia, na jakie był narażony odwiedzinami ciagłemi przyjaciół i znajomych, spowodowały cichą prośbę, aby przełożeni zechcieli go wysłać do odleglejszego klasztoru. Przeniósł się wkrótce do klasztoru św. Krzyża w Coimbra.
  
       Zajęcia naukowe i ascetyczne ćwiczenia wypełniały wszystek czas św. Antoniego. Po kilku latach życia spokojnego i Bogu oddanego wyższe zrządzenie nowym pragnieniem napełniło duszę świętego zakonnika. Otóż przywieziono do klasztoru szczątki pięciu Franciszkanów, którzy niedawno przedtem śmierć byli ponieśli męczeńską za wiarę w Afryce. Widok skrwawionych zwłok, pamięć na chwałę wieczystą, jaką zdobyli sobie męczennicy, skłoniły świątobliwego młodzieńca do opuszczenia swego zakonu i do przyjęcia habitu franciszkańskiego. Wtenczas to otrzymał imię Antoniego, pod którym zwykle jest wielbiony. Było to r. 1221.
  
       Przygotowany w zaciszu klasztornem na nowe prace misyonarskie, które były jego marzeniem, ruszył z współbraćmi do Afryki; ale choroba nagła nie pozwoliła mu żadnej rozpocząć działalności; widocznie Bóg go przeznaczał do innego powołania. Wracając z Afryki do Hiszpanii został zagnany burzą na brzegi Sycylii, a dowiedziawszy się w Messina, że św. Frańciszek zwołał jeneralną kapitułę do Asyżu, podążył tamdotąd, aby prosić o umieszczenie w jakimkolwiek klasztorze. Wrażenie, jakie robił św. Antoni na zebranych, nie było zbyt korzystne; wymarniały i schorzały zdawał się wymagać opieki; pokorny spokój nie pozwalał mu też zdradzić się ze swemi zdolnościami umysłu i przymiotami duszy. Ulitował się nad nim nakoniec prowincyał z Romagna, imieniem Gracyan, i posłał go do klasztoru pod górą św. Pawła niedaleko Bologni. Tutaj przejął nowy przybysz obowiązek najniższych posług.
  
       Ale Bóg czuwał nad nim i do właściwego miał go podnieść znaczenia. Do klasztoru w Forli, gdzie św. Antoni przebywał celem odebrania święceń, przybyli zaprzyjaźnieni z Frańciszkanami Dominikanie; kiedy nikt z ojców nie chciał wypowiedzieć nauki do zebranych, gwardyan klasztoru wezwał do tego obowiązku św. Antoniego. Nieprzygotowany tak wzniosłe myśli wygłosił w swej nauce, z taką siłą i wymową, że w zdumienie wprowadził wszystkich, najwięcej samego gwardyana, który cichemu i skromnemu zakonnikowi odmawiał dotąd wszelkich zdolności.
  
       Napotkawszy ukryty dotąd talent przełożeni wysłali Antoniego na dalsze nauki do Vercelli, potem zlecili mu po święceniach kapłańskich urząd kaznodziejski oraz nauczycielski dla młodszych zakonników. Naukami swemi odzyskał dla Chrystusa wielu grzeszników i innowierców, pomiędzy nimi i Bonowila, który przeczył obecności Pana Jezusa w Najśw. Sakramencie. Wtenczas to miał się dopełnić ów głośny cud, którym św. Antoni chciał stwierdzić prawdę nauki katolickiej o istocie Najśw. Sakramentu. Powiadają bowiem, że osieł, z rozmysłem głodzony przez trzy dni, na wezwanie świętego upadł na kolana przed wyniesionym Najśw. Sakramentem, nie tykając wcale pożywienia, jakie mu Bonowilus rzucał. Cud ten nawrócił dotychczasowego heretyka i przeciwnika świętego sługi Bożego. W Rimini znowu wielu pozyskał innowierców, gdy na jego wezwanie zgromadziła się nad brzegami rzeki olbrzymia liczba ryb, którym chciał głosić prawdy Boże, bo ludzie ich słuchać nie chcieli. Innym razem wypił truciznę z kielicha bez żadnej dla siebie szkody, przeżegnawszy go znakiem krzyża, św.; cud ten także posłużył do nawrócenia tych, co nie wierzyli w prawdy Kościoła katolickiego. Cudem były też kazania, głoszone w jednym języku, a zrozumiałe dla wszystkich zebranych, jakakolwiek była ich mowa ojczysta. Takimi to cudami Bóg opromieniał chwałę swego wybrańca, pomnażał skuteczność jego nauk; to też Grzegorz IX. pod wpływem kazań, jakie słyszał z ust św. Antoniego w Rzymie r. 1227, nazwał go prawdziwą arką przymierza, zawierającą w sobie najszczytniejsze skarby duchowe.
  
       Nie mniejszymi cudami Bóg darzył św. Antoniego, kiedy chodziło o nawrócenie grzeszników. Powiadali sami, nieraz ukazywał im się święty, wzywając, aby bezwłocznie grzechów się wyspowiadali. Dla grzeszników był gotów narazić święty zakonnik własne swe życie. Śmiało więc stanął przed Ezelinem w Weronie, który w postrachu krwawym trzymał cały szereg miast włoskich, a nie zważał na kilkakrotne kary kościelne; w oczy zarzucił mu zbrodnie popełnione, a owocem napomnień była przynajmniej chwilowa pokuta dumnego pana. Mówią, że podczas publicznego tego wystąpienia wśród zgromadzonych rycerzy twarz św. Antoniego promieniała jasnymi przebłyskami.
  
       Niezwykłe są też cuda, którymi dowiódł niewinności swego ojca wobec fałszywych oskarżeń. Ojciec bowiem świętego zakonnika żył jeszcze w Lizbonie; sprawował wiernie obowiązki skarbnika królewskiego. Tymczasem razu pewnego uległ prośbom kilku urzędników, aby im wydał przed czasem pewną sumę pieniędzy, którą się ustnie zobowiązali oddać. Gdy nadszedł czas zwrotu, zaprzeczyli wogóle pożyczki. W zmartwieniu swem błagał Boga o pomoc; otrzymał ją przez własnego syna. Bo kiedy już przed sądem oczekiwał potępiającego niesumienność oczywistą wyroku, pojawił się niespodzianie św. Antoni, stwierdził niewinność swego ojca, zarazem jasno i dobytnie wyłuszczył i przedłożył wszystkie okoliczności całej sprawy. Urzędnicy przerażeni tak dokładną znajomością rzeczy, nie wahali się uznać swych zobowiązań i potwierdzić łatwowierność, ale i zarazem niewinność królewskiego skarbnika. Nagłem i cudownem przeniesieniem się z Padwy do Lizbony uwolnił ojca swego św. Antoni od fałszywego zarzutu zabójstwa; kiedy sędziowie nie chcieli uwierzyć jego zapewnieniom, wskrzesił zabitego na to, aby dał świadectwo niewinności.
  
       Przejęty gorliwością o sumienne zachowywanie reguły, tem większą św. Antoni rozwijał działalność w klasztorach, gdy został prowincyałem w Romagna; on też się przyczynił do podtrzymania ducha reguły, skoro po śmierci św. Frańciszka r. 1226 został jenerałem Eliasz, mąż pełen zasad światowych. Nie pomagały żadne uwagi ani napomnienia; wtedy to zwrócił się św. Antoni z anglikiem Adamem do papieża Grzegorza IX. i spowodował złożenie z urzędu jenerała, popieranego niestety pomimo swych swobodnych zapatrywań przez kilku prowincyałów i gwardyanów.
  
       W tym samym czasie uzyskał św. Antoni w Rzymie pozwolenie na złożenie swych urzędów celem samotnego życia na górze Alwerno, skąd usunął się do klasztoru w Padwie. Tutaj zbliżyła się dla niego godzina śmierci. Jak często za życia tak i teraz jeszcze doznał łaski cudownego objawienia Najśw. Maryi Panny i Dzieciątka Jezus. Rozstał się z światem z modlitwą do Bogarodzicy na ustach dnia 13. czerwca 1231. r., licząc lat 36, w Arcella, przedmieściu Padwy. Na wieść o śmierci zakonnika dzieci wołały pierwsze po ulicach miast: Święty umarł. Po 32 latach otworzono grób św. Antoniego i znaleziono język zupełnie świeży i niezepsuty. Ówczesny jenerał Franciszkanów, św. Bonawentura podniósł wobec tego cudu działalność św. Antoniego i miłościwość Boga. Już r. 1232 zaliczony został Antoni Padewski przez Grzegorza IX. w poczet świętych; szczątki jego spoczywają w Padwie w kościele na cześć jego zbudowanym. Przedstawiają św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus, bo w jednym z objawień miało go Dzieciątko Boże objąć rączkami Swemi. Lilia na obrazach św. Antoniego jest symbolem niewinności i czystości. Odbiera cześć jako patron od zgubionych rzeczy.

       Nauka

       Sprawą św. Antoniego nierozumne zwierzę upada przed Najśw. Sakramentem na znak czci i uwielbienia. Jakże to zawstydzające dla niejednego chrześcijanina. Wiesz przecież, że w Najśw. Sakramencie utajony Bóg twój i Pan, Zbawiciel twój i Sędzia Przedwieczny. Wiesz przecież, że Bóg czci Swej żąda od ciebie, kiedy mówi: Panu Bogu twemu kłaniać się będziesz (Mat. 4. 10). Św. Paweł powtarza zaś za prorokiem Starego Zakonu: Bo jest napisano: żyję ja, mówi Pan, iż mi się wszelkie kolano pokłoni i wszelki język wyzna Boga (Rzym. 14. 11.)
  
       Iluż pomimo to jest chrześcijan, którzy albo ze wstydu jakiegoś grzesznego nie oddają wcale czci Panu Jezusowi w Najśw. Sakramencie albo wręcz z niedbałości niesfornie się zachowują wobec Niego. Nie zapierają się swej wiary, ale nie umieją lub nie chcą uszanować tajemnic wiary. Gdybym był przekonany, mówił raz pewien poganin, o obecności Boga w kościołach katolickich, całe życie przetrwałbym na najkorniejszem uwielbieniu. Nam nieraz trudno pomimo wiary, kolana zgiąć i przyklęknąć przed ołtarzem, na którym króluje Zbawiciel.
  
       Brak życia z wiary, brak współdziałania z łaską Bożą, oto główne źródło tej niepojętej obojętności. Nie ten wnijdzie przecież do królestwa Bożego, który słowami l ustami będzie wyznawał Pana swego; Jezus przyrzekł chwałę wieczną tylko tym, którzy całe swe życie i w najdrobniejszych rysach przenikną gorącą wiarą i we wszystkiem ją zechcą objawiać i stwierdzać.
  
       Stąd też jednym z objawów życia twego prawdziwie chrześcijańskiego niechaj będzie żywe uwielbienie Jezusa w Najśw. Sakramencie przy każdej nadarzającej, a nieraz i dobrowolnie poszukanej sposobności. Nie stracisz nic na tem, jeno zyskasz. Spełnisz swój obowiązek, utwierdzisz się w wierze, odbierzesz natchnienie Boże, może niezbędne ci w sprawach swego stanu, zachęcisz się do dobrego, dasz przykład innym, oddziałasz więc tak na siebie jak na innych ku większej chwale Boga i ku własnemu i drugich pożytkowi.

"ŻYWOTY ŚWIĘTYCH PAŃSKICH" - Poznań, dnia 10 lutego 1908.
Na podstawie kalendarza kościelnego z uwzględnieniem dzieła ks. Piotra Skargi T.J.
oraz innych opracowań i źródeł na wszystkie dni całego roku ułożył
Ks. Władysław Hozakowski

       *   *   *

(...)  Św. Antoni Padewski jest patronem zakonów: franciszkanów, antoninek oraz wielu bractw; Padwy, Lizbony, Padeborn, Splitu; dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, ludzi i rzeczy zaginionych. Na miejscu grobu św. Antoniego - Il Santo - wznosi się potężna bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie. Przeprowadzone w 1981 r. badania szczątków Świętego ustaliły, że miał 190 cm wzrostu, pociągłą twarz i ciemnobrązowe włosy. Na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.

       W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest w habicie franciszkańskim; nieraz głosi kazanie, czasami trzyma Dziecię Jezus, które mu się według legendy ukazało (podobnie jedynie legendą jest jego kazanie do ryb czy zniewolenie muła, żeby oddał cześć Najświętszemu Sakramentowi, by w ten sposób zawstydzić heretyka). Jego atrybutami są: księga, lilia, serce, ogień - symbol gorliwości, bochen chleba, osioł, ryba.

       *   *   *

       LITANIA DO ŚW. ANTONIEGO Z PADWY
†
Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z Nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, bez zmazy pierworodnej poczęta, módl się za nami.
Święty Antoni, chwało miasta Padwy, módl się za nami.
Święty Antoni, przyjacielu serdeczny Dzieciątka Jezus, módl się za nami.
Święty Antoni, wierny synu świętego Franciszka, módl się za nami.
Święty Antoni, mężu świętej modlitwy, módl się za nami.
Święty Antoni, perło ubóstwa świętego, módl się za nami.
Święty Antoni, lilio czystości; módl się za nami.
Święty Antoni, wzorze posłuszeństwa, módl się za nami.
Święty Antoni, zwierciadło cnoty, módl się za nami.
Święty Antoni, miłujący życie ukryte, módl się za nami.
Święty Antoni, gardzący chwałą ziemską, módl się za nami.
Święty Antoni, żarliwy apostole, módl się za nami.
Święty Antoni, gotowy na męczeństwo za wiarę, módl się za nami.
Święty Antoni, filarze Kościoła świętego, módl się za nami.
Święty Antoni, przewodniku dusz, módl się za nami.
Święty Antoni, gorliwy krzewicielu wiary, módl się za nami.
Święty Antoni, nauczycielu prawdy, módl się za nami.
Święty Antoni, skarbnico Pisma świętego, módl się za nami.
Święty Antoni, niestrudzony w głoszeniu Ewangelii, módl się za nami.
Święty Antoni, nawracający grzeszników, módl się za nami.
Święty Antoni, zwalczający występki, módl się za nami.
Święty Antoni, aniele pokoju, módl się za nami.
Święty Antoni, odnowicielu obyczajów, módl się za nami.
Święty Antoni, zdobywający serca dla Chrystusa, módl się za nami.
Święty Antoni, opiekunie uciśnionych, módl się za nami.
Święty Antoni, postrachu złych duchów, módl się za nami.
Święty Antoni, wskrzeszający umarłych, módl się za nami.
Święty Antoni, odnajdujący rzeczy zgubione, módl się za nami.
Święty Antoni, chwalebny cudotwórco, módl się za nami.
Święty Antoni, ozdobo Zakonu Serafickiego, módl się za nami.
Święty Antoni, odbierający cześć w każdej świątyni naszego kraju, módl się za nami.
Święty Antoni, Święty całego świata, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

V: Módl się za nami, święty Antoni,
R. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się:
Prosimy Cię, Panie, niech pomoże ludowi Twojemu ustawiczna modlitwa przezacnego Wyznawcy Twego i Doktora, świętego Antoniego, i niech nas uczyni godnymi Twej łaski na tym świecie,* a w przyszłym obdarzy wieczną radością. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

.
      
       https://youtu.be/4eSnMfRno7E

.