Gross atakuje kłamstwem, podkarpackie PO, PSL i SLD zabierają pieniądze na Muzeum Polaków ratujących Żydów...



Ocenzurowanie uchwały sejmu w części o roli katolickiego duchowieństwa i Żegoty w ratowaniu Żydów.



Jadwiga Waszczuk została uhonorowana pośmiertnie tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata


Rocznica zamordowania Ulmów i ukrywanych przez nich Żydów

Tak dziękowała Polska (Henryk Sławik)- Grażyna Kuźnik, Polska Dziennik Zachodni


15 mln z polskich podatków na pomnik dla Niemca- gdzie muzeum Ireny Sendler?

IPN- Wystawa „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata” – Warszawa, 1–18 marca 2010


MAGAZYN POLACY NA RATUNEK ŻYDOM

Kaplica Pamięci – w hołdzie Polakom ratujących Żydów ...

Kaplica Pamięci o Sprawiedliwych - Nasz Dziennik

W tym roku obchodzony jest III Europejski Dzień Pamięci o
Sprawiedliwych. Datą corocznych obchodów jest 6 marca – rocznica śmierci
pochodzącego z Polski Mosze Bejskiego, który był inicjatorem Ogrodu
Sprawiedliwych w Jerozolimie oraz współtwórcą tytułu Sprawiedliwy wśród
Narodów Świata, najwyższego izraelskiego odznaczenia przyznawanego za
ratowanie ludności żydowskiej. Z czasem tytuł „Sprawiedliwy” przyjął
znaczenie bardziej uniwersalne i powstają inicjatywy mające na celu
uhonorowanie osób, które w czasach totalitaryzmów broniły godności
człowieka, czego przykładem są Ogrody Sprawiedliwych (także w
Warszawie).

Pragnienie oddania szacunku cichym bohaterom jest inspiracją do
powstania Kaplicy Pamięci w Toruniu, gdzie będą upamiętnione nazwiska
Polaków ratujących ludność żydowską. Na 6 marca 2015 r., po ponad
półtora roku prac, statystyki są następujące: ok. 20 tys. osób, tak
Polaków, jak i Żydów, złożyło swoje świadectwa; napłynęło ok. 1500
zdjęć, ponad 11 tys. stron dokumentów oraz ok. 1400 e-maili. Bardzo
wiele dokumentów nie było nigdy wcześniej publikowanych i nie znajduje
się w żadnym archiwum, ponieważ zostały one udostępnione ze zbiorów
rodzinnych. Dzięki temu udało się ustalić wiele nieznanych dotąd danych
personalnych zarówno Polaków, jak i polskich Żydów z czasu II wojny
światowej. Świadkowie wydarzeń sprzed ponad 70 lat przekazali także
informacje na temat miejsc zagłady i pochówków ludności żydowskiej,
które nie są w żaden sposób upamiętnione, a wiadomości o nich pozostały
tylko w ludzkiej pamięci. Ponadto w Polsce prowadzimy kwerendę w
różnych instytucjach, m.in. w Żydowskim Instytucie Historycznym w
Warszawie. Prace trwają nadal i przyjmowane są nowe zgłoszenia.

W związku z powstaniem unikalnego archiwum przy Kaplicy Pamięci w
Toruniu zainteresowanie współpracą wyraziły międzynarodowe centra
studiów nad holokaustem, w tym Instytut Yad Vashem z Jerozolimy i
Holocaust Memorial Museum z USA.

Kaplica Pamięci, będąc w kościele – wotum wdzięczności za św. Jana Pawła
II, jest również unikalnym w skali międzynarodowej wotum wdzięczności
tym, którzy z narażeniem życia swego i swej rodziny ratowali bliźnich,
bez względu na różnice narodowości czy religii.

Wszyscy, którzy wiedzą o przykładach ratowania ludności żydowskiej, a
jeszcze nie zadzwonili w tej sprawie, są proszeni o kontakt pod numerami
telefonów: 609 498 523 albo 609 002 482. Można też przesyłać
informacje na adres: Radio Maryja, ul. Żwirki i Wigury 80, 87-100 Toruń,
z dopiskiem na kopercie: Kaplica Pamięci, lub na adres e-mail:
relacje@kaplicapamieci.pl.

Ks. Paweł Rytel-Andrianik

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/131663,kaplica-pamieci-o-sprawiedliwych.html

Andrzej Duda na otwarciu muzeum w Markowej - nowiny24.pl

Otwarcie Muzeum Polaków Ratujących Żydów w Markowej ...

Instytut Pamięci Narodowej | Wkrótce otwarcie Muzeum ...

http://rzeszow.tvp.pl/24439151/otwarcie-muzeum-polakow-ratujacych-zydow-...

http://rzeszow.tvp.pl/24456921/historia-rodziny-ulmow

Pamięć o Markowej

Andrzej Grajewski

To zadziwiające, ile państwo polskie potrzebowało czasu, aby uczcić rodzinę Ulmów z Markowej i wielu podobnych.

Ulmowie byli gorliwymi katolikami. W znalezionym później w ich domu Piśmie Świętym jest podkreślony fragment przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie i być może to jest odpowiedź na pytanie o motywy, dla których ukrywali Żydów. Trwa ich proces beatyfikacyjny.

Zbrodnia miała zastraszyć mieszkańców Markowej. Dlatego Niemcy wymordowali rodzinę Ulmów z ostentacją, na oczach polskich świadków, aby innym opowiedzieli, co czeka tych, którzy pomagają Żydom. Jednak społeczności Markowej Niemcom nie udało się zastraszyć. Wojnę przeżyło tam 21 Żydów. Nie znane są losy trzech niemieckich żandarmów, uczestników zbrodni : Michaela Dziewulskiego, Ericha Wilde oraz Gustawa Unbehenda. Więcej wiemy o organizatorze mordu, dowódcy posterunku żandarmerii w Łańcucie por. Eilercie Diekenie. Wrócił do Niemiec i w amerykańskiej strefie okupacyjnej został poddany półrocznej kwarantannie, po czym został przyjęty do pracy w policji. Karierę zakończył jako inspektor w Essen. Zapewne nikt nie zadawał mu kłopotliwych pytań, czym zajmował się podczas służby w Generalnej Guberni. Może do dzisiaj jego rodzina przechowuje precjoza i sprzęty zabrane z domu Ulmów ?

Dieken formalnie nie był nazistą, gdyż nie należał do NSDAP. Po prostu solidny niemiecki policjant, który służbę rozpoczął przed wojną, a po wojnie ją kontynuował. Republika Federalna Niemiec bardzo długo nie chciała pytać swoich urzędników, czym się zajmowali podczas wojny. Mniej szczęścia miał żandarm Joseph Kokkot, Niemiec sudecki. Na rozkaz Diekena zastrzelił trójkę dzieci Ulmów. Zbrodnia w Markowej nie była jedyną w jakiej uczestniczył. Po wojnie wrócił do Czechosłowacji. Został przypadkowo rozpoznany w 1957 r. a rok później przekazany polskim sądom. Otrzymał karę śmierci, ale Rada Państwa zastosowała wobec niego prawo łaski, zamieniając wyrok na długoletnie więzienie. Zmarł w więzieniu w Raciborzu w 1980 r.

Najmniej szczęścia miał Włodzimierz Leś, posterunkowy granatowej policji z Łańcuta. Z pochodzenia Ukrainiec. Według ustaleń polskiego podziemia nie tylko był członkiem komanda śmierci w Markowej, ale także zadenuncjował Ulmów. Wcześniej przez jakiś czas ukrywał rodzinę Szallów. Robił to dla zysku. Płacili mu i przekazali część majątku. Gdy ryzyko zdemaskowania zwiększyło się, przegnał ich, a wówczas schronili się u Ulmów. Później jednak Leś obawiał się, że Żydzi upomną się o majątek. Poszedł więc do Diekena, aby zrobił z nimi porządek, a przy okazji także z Ulmami. We wrześniu 1944 r. z wyroku polskiego państwa podziemnego został zastrzelony.

Takich, jak Ulmowie było więcej. Na ścianie pamięci Muzeum utrwalono nazwiska 1056 osób z Podkarpacia, które w sposób udokumentowany pomagały Żydom podczas II wojny światowej. Nie jest to lista pełna. Co najmniej 151 spośród nich Niemcy zamordowali. Muzeum w Markowej powstało dzięki decyzji sejmiku województwa podkarpackiego i dokumentuje jedynie dzieje regionu. Niedawno otrzymało status ogólnopolski i jego ekspozycja będzie przebudowana w taki sposób, aby uhonorować także Polaków z innych regionów, ratujących Żydów. Wszystko to są jednak działania spóźnione i niepełne. Trudno zrozumieć, dlaczego w Warszawie nie powstało takie muzeum, skoro jak obliczają historycy, nawet milion Polaków mogło być zaangażowanych w ratowanie Żydów. Nie została nawet rozpoczęta budowa pomnika Polaków Ratujących Żydów, który ma stanąć na Placu Grzybowskim w Warszawie, chociaż konkurs na projekt został rozstrzygnięty. Muzeum w Markowej powinno być ważnym znakiem w pejzażu polskiej pamięci, ale nie jedynym. Potrzebuje dopełnienia w warstwie symbolicznej, naukowej oraz w postaci dzieł kultury masowej. To ważne zadanie, gdyż im dalej od wojny, tym prawda o zbrodniach nie tylko zaciera się, ale jest także intensywnie fałszowana.

modlitwą, myślą, sercem...

Transmisja w TVP Info o 17. 30.

Łańcut: prezydent Duda wręczył odznaczenia za pomoc Żydom podczas II wojny.
http://wpolityce.pl/polityka/285520-lancut-prezydent-duda-wreczyl-odznac...

Proszę, żebyście przyjęli te odznaczenia jako świadectwo i dowód tego, że Rzeczpospolita jest z Was dumna

— mówił prezydent Andrzej Duda w Łańcucie, gdzie wziął udział w uroczystości wręczenia odznaczeń potomkom Polaków, którzy ratowali Żydów podczas II wojny światowej.

Duda po podziękowaniu za obecność i organizację wydarzenia mówił o polskiej historii i polskich bohaterach.

To spotkanie znaczące dla dwóch narodów: narodu polskiego, którego
ja jako prezydent jestem synem i narodu żydowskiego, który z nami,
Polakami jest na tej ziemi od tysiąca lat. I którego przedstawiciele
niejednokrotnie w naszych dziejach, trudnych dziejach, przelewali krew
za Polskę - by tu spokojnie mieszkać i by państwo polskie trwało. Rzeczpospolita wielu narodów - Rzeczpospolita Przyjaciół.

Przez stulecia trwała ta symbioza Polaków i Żydów na tych terenach -
wspólnego życia obok siebie: sąsiedzkiego, realizowania codziennych potrzeb,
robienia interesów, budowania życia rodzinnego, budowania powodzenia.
Trwała aż do dramatycznego, tragicznego momentu, kiedy Polska, a tym
samym wszyscy ci, którzy tutaj mieszkali, z miesiąca na miesiąc utracili
wolność i szansę życiową. Kiedy Polska została napadnięta przez
hitlerowskie Niemcy, a potem Związek Sowiecki. Nie było państwa
polskiego w sensie instytucjonalnym i geograficznym, nie miał kto
w sposób bezpośredni obronić tutaj ludzi.

Polacy szybko się zorganizowali - powstało Polskie Państwo Podziemne,
rząd emigracyjny w Londynie, ale państwa polskiego i władz polskich
tu na miejscu nie było. Ale co najważniejsze, nie było także
jakichkolwiek władz instytucjonalnych, które podjęłyby kolaborację
z najeźdźcą. A najeźdźca okazał się straszny - nie tylko poniżał
w absolutny sposób ludzką godność, uważając się ideologicznie
za lepszego, wyższego rasowo i klasowo niż wszyscy ci, których napadł
i wziął w niewolę. Uważał, że konieczna jest eksterminacja - narodu
żydowskiego. Polaków uważano za niewolników i uważano, że wystarczy
wytępić niepokornych i elity: tak jak stało się z profesorami UJ uwięzionymi zaraz po rozpoczęciu II wojny światowej i wywiezionymi do obozów.

Naród żydowski postanowiono zniszczyć i wytępić całkowicie. Rozpoczął
się proces zagłady, którą tutaj na ziemiach, na których żyli Polacy
z Żydami, było widać wyraźnie. I był sprzeciw polskiego państwa
podziemnego, był sprzeciw polegający na utworzeniu Rady Pomocy Żydom -
Żegota, była misja Jana Karskiego, by zawieźć świadectwo o tym, co się na terenach Polski dzieje. Że jest Holokaust, a naród żydowski jest niszczony.

Były też odezwy do Polaków, wzywające ich przez Polskie Państwo
Podziemne do pomocy swoim współobywatelom pochodzenia żydowskiego. Gdzie
mówiono o moralnym i obywatelskim obowiązku pomocy. Mówiło o tym także
wielu księży - wprost do wiernych, w trakcie kazań. Mówiło, choć
zrządzeniem nazistowskich Niemców każda pomoc Żydom na byłych polskich
ziemiach miała być karana śmiercią. To było publicznie ogłoszone
i wszyscy o tym wiedzieli. To było jedyne miejsce w Europie, gdzie
za jakąkolwiek pomoc Żydom groziła śmierć ze strony najeźdźców.

Człowiek, który czegoś takiego nie przeżył, a nie daj nam Boże, byśmy
kiedykolwiek stanęli wobec takiej alternatywy - znajduje się pewnie
przed dramatycznym wyborem, gdy widzi człowieka: swojego sąsiada,
znajomego, wynędzniałego i przestraszonego. (…) Człowieka, który widział
śmierć swoich najbliższych - często wcześniej zamordowanych,
rozstrzelanych. Wszyscy wiemy, jak było - świadectw jest setki tysięcy.
Gdy ktoś taki staje na progu Twojego domu i masz świadomość,
że za plecami stoi Twoja żona czy mąż, dzieci, czasem wnuki, to musi być
moment zawahania… Ta iskra, która przebiega przez głowę: co zrobić? Czy
odwrócić się na pięcie i udawać, że tego kogoś tutaj nie było? Czy
otworzyć drzwi szerzej i powiedzieć: damy sobie jakoś radę.

Oczywiście nie wszyscy umieli te drzwi szerzej otworzyć. Ale były
w Polsce setki tysięcy ludzi, Polaków, którzy nie odmówili pomocy.
Niedawno miałem zaszczyt gościć w Pałacu panią Stellę Zylbersztajn,
który został stworzony przez pana Macieja Pawlickiego. To opowieść o jej
życiu i cudownym wręcz uratowaniu. I o tym, jakim jest dziś człowiekiem
- niosącym pomoc innym, solidarnym, przepojonym dobrem. Niewiele
spotkałem w swoim życiu ludzi tak przepojonych dobrem. (…) Jej
świadectwo o Polakach: 23 osoby wskazane uznane przez Yad Vashem
do grona Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Ale ona sama mówi,
że pomogło jej ok. 60 osób, choć nie wszystkich była
w stanie zidentyfikować.

Dziś miałem zaszczyt - wielki dla mnie, jako człowieka - idąc
w pewnym sensie śladami pana prezydenta prof. Lecha Kaczyńskiego,
odznaczyć tych, którzy nie zamknęli drzwi. Tych, którzy otwarli szeroko
drzwi i powiedzieli: „Chodźcie, damy radę”. Mając świadomość tego, czym
to grozi. Byli ludźmi od początku do końca, w każdym momencie, dzieląc
się schronieniem, chlebem, życiem.

Jestem zaszczycony, że mogę
o tym mówić w tym miejscu i że mogę w imieniu Rzeczypospolitej
wszystkim państwu - bohaterom i im najbliższym - dzisiaj podziękować.
W Yad Vashem jest napis: „Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat”.
To piękne i głębokie stwierdzenie - daliście państwo dowód tego.
To świadectwo tego, jakimi ludźmi jesteście i jakie są Wasze rodziny.
To szlachetność, to godność, którą nosi się w sercu. Bo godnością jest
odpowiedzialność za to, by godność zachowali inni. Za to dziękuję
z całego serca. Także dzięki temu, kim wtedy okazaliście się Wy i Wasi
najbliżsi, Rzeczpospolita może być dumna i traktować jako bohaterów.

Bohaterów, o których absolutnie nie wolno zapomnieć - którzy
w absolutnie bezprecedensowy sposób przyczynili się do tego, że byliśmy
w stanie przetrwać godnie,
jako naród. I możemy iść do Instytutu Yad Vashem, bo najwięcej drzew
upamiętnia tam Polaków. Ponad 6 tysięcy. I to jest nasz wielki powód
do dumy. My pamiętamy o naszej historii - umiemy sprawy nazywać
po imieniu. Kto był katem i zdrajcą, a kto bohaterem. Za to państwu
dziękuje. Za świadectwa,
za przyjaźń, za zrozumienie, za bohaterstwo. Rzeczpospolita może
je docenić poprzez wręczenie odznaczeń. (…) To wiele, a zarazem niewiele
- bo życie ludzkie, które ratowaliście, nie ma ceny. Proszę, żebyście
przyjęli te odznaczenia jako świadectwo i dowód tego, że Rzeczpospolita
jest z Was dumna. Jako świadectwo tego, kim jesteście.
Dziękuję serdecznie.

W uroczystości otwarcia Muzeum Polaków Ratujących Żydów na Podkarpaciu im. Rodziny Ulmów w Markowej oprócz prezydenta Andrzeja Dudy wzięli udział przedstawiciele władz Izraela, Niemiec i USA.

ONET

• 
  
  
  
  TYLKO W ONECIE Turcja postawiła twarde warunki. Tusk mówi o "nadzwyczajnym środku"
  

• 
  Będzie rezolucja PE ws. Polski? "Sytuacja dojrzała"
  

• 
  Szwedzi alarmują. "Rosja prowadzi z nami wojnę"
  

• 
  RMF FM: płk Berdychowski popełnił samobójstwo?
  

• 
  Zielona Góra: płonie kamienica w centrum miasta
  

• 
  Londyn: Polka próbowała przemycić narkotyki
  

• 
  Wrocław: decyzja radnych wzbudziła wiele emocji
  

• 
  "Lewicowe gremium, które poucza suwerena"
  

• 
  Holendrzy zatrzymani w Gdyni. Chcieli kupić broń
  

• 
  Rosja domaga się od Polski wycofania gry z rynku
  

• 
  Gdzie nie jechać na wakacje? MSZ publikuje listę
  

• 
  Byli członkowie SS przemaszerowali przez Rygę
  

• 
  Nowe drogi ekspresowe. Zatwierdzono projekty
  

• 
  Nie żyje Frank Sinatra Jr. Miał 72 lata

GAZETA WYBORCZA

• 17:55

  Pracownicy Biedronki znowu dostaną podwyżki. Prawie 3 razy wyższe niż w innych firmach next

• 17:47

  Jest śledztwo ws. wycieku wyroku TK. Zawiadomienia od PiS, Rzeplińskiego i osób prywatnych wiadomości

• 17:27

  Opłata audiowizualna wyniesie 15 zł/miesiąc. Płatne z rachunkiem za prąd. Tak chce wiceminister biznes

• 17:25

  Kubica już jutro wraca na tor. Miał kilka lat przerwy. Pamiętacie, co było wcześniej? sport

• 17:13

  Dziecko zmarło po "ospa-party". Tak rodzice chcieli "budować" jego odporność - zamiast szczepić wiadomości

• 17:05

  Profesor medioznawca nie pozostawia złudzeń: dobra zmiana to to nie jest wiadomości

http://www.polskatimes.pl/

• 17:39

  
  Bronisław Wildstein: Widzę pozytywną
  zmianę w mediach, ale były polityk nie powinien być szefem TVP
  

• 16:40

  
  Prokuratura wszczęła śledztwo ws.
  wycieku wyroku TK. Zawiadomienie złożył, m. in., prezes TK
  

• 16:23

  
  Dawid B., król dopalaczy, trafi za kratki

• 14:54

  
  Kamienicę wartą 6 mln zł biskup ma za 30 tysięcy!

• 14:46

  
  Stanowiska w spółkach dla znajomych premier Szydło

• 14:28

  
  Szczyt Unii Europejskiej ws. kryzysu
  migracyjnego. Będzie porozumienie z Turcją?

http://www.dziennik.pl/

• 18:02
  
  Clinton szczeka jak pies, Putin się śmieje... Rzecznik prezydenta Rosji krytykuje wyborczy spot Trumpa
• 17:41
  
  "W Trójce już się nie usłyszymy". Jerzy Sosnowski z wypowiedzeniem od Polskiego Radia
• 17:14
  
  Od kiedy stawka 12 złotych na godzinę pracy? Rząd ogłasza termin
• 16:58
  
  Sensacja naukowa! Polacy odkryli naczynia krwionośne z białkami sprzed ćwierć miliarda lat
  http://www.tvn24.pl/najnowsze,49

  18:59 Schulz "w imieniu Parlamentu Europejskiego" wzywa polski rząd, by "naprawił wady reform" 18:59 Milionowe odszkodowania za grunty. Problemy instytutów PAN 18:58 Bociany nie migrują, bo jedzą śmieci. Dyrektywa UE zabierze im żerowiska 18:53 Atmosfera ciągle gęsta. Francuskie powołania bez Benzemy i Valbueny 18:39 Nie żyje klacz z Janowa Podlaskiego. Była własnością żony perkusisty The Rolling Stones 18:16 Zawalił się pomost na terenie kopalni. Zdjęcia Reportera 24 18:08 Szydło spotka się z szefem Komisji Europejskiej 18:05 Jodłowiec przywiązany do Legii. Przedłużył kontakt 18:04 Ważą się losy unijnego porozumienia. "Jest na granicy prawa" 17:53 Protest rodziców po potrąceniu 7-latka na pasach. "Blokada ulicy" 17:45 Rząd PiS nie poprze drugiej kadencji Tuska? "Wszystko jest możliwe" 17:44 Kilka minut kopali mężczyznę w głowę. Zostali zatrzymani i... zwolnieni. Uwaga, drastyczne wideo 17:36 Posłowie: odtajnić materiały o inwigilacji dziennikarzy. "Decyzja po Wielkanocy" 17:26 Wnuczka Stalina lubi misie, pistolety i kajdanki. Dziadka nie 17:14 Lasek: wypowiedzi Macierewicza mogą wynikać z braku wiedzy (http://www.tvn24.pl)

Odznaczenia za bohaterską postawę w ratowaniu Żydów

Podczas wizyty w Muzeum Zamku w Łańcucie Prezydent RP Andrzej Duda
wręczył odznaczenia za bohaterską postawę i niezwykłą odwagę wykazaną w
ratowaniu życia Żydom podczas II wojny światowej oraz za zasługi w
pielęgnowaniu pamięci.

za bohaterską postawę i niezwykłą odwagę wykazaną w ratowaniu życia
Żydom  podczas II wojny światowej, za wybitne zasługi w obronie godności
człowieczeństwa i praw ludzkich

1.  Maria AUGUSTYN* wraz z rodziną przyjęła do swego domu małżeństwo Henę i Oskara Olinerów.

2. Leokadia KIELER wraz rodziną ukrywała rodzeństwo Mojżesza, Icka i Blimę Katzów oraz Majera Blau

3. Anna SZUBRYCHT wraz rodzicami ukrywała dwóch żydowskich uciekinierów Joszuę i Józefa Guzików

4. Eugeniusz SZYFNER wraz z rodzicami udzielił schronienia rodzinie Zuckerbrodtów  oraz Jankielowi Hellerowi

5. Eugeniusz SZYLAR wraz z rodziną przyjął do swojego domu rodzinę
Weltzów – Miriam z dziećmi Mońkiem, Abrahamem, Reśką oraz Arona z żoną
Shirley i synem Leonem

6. Andrzej WOŹNY* Wraz z rodzicami ukrywał rodzinę Kornreichów

KRZYŻEM KOMANDORSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI  - pośmiertnie

7.  Julia BARNAŚ- siostra Frydolina, Franciszka HAPOŃSKA- siostra
Gertruda,Balbina PIECZARA- siostra Seweryna -  Siostry Frydolina,
Gertruda i Seweryna w szpitalu w Gorlicach udzielały pomocy chorym
Żydom.

8.  Franciszek BELNIAK – Franciszek Belniak wraz z rodziną ukrywał
10-cio osobową rodzinę Eigerów. Za udzielaną pomoc został rozstrzelany
14 stycznia 1943 r.

9.  Helena BENISZ – Helena Benisz wspólnie z mężem Janem pomagała żydowskiej rodzinie Honigwachs

10. Zofia i Walerian BOMBOWIE – Zofia i Walerian Bomba w swoim domu w Szklarach ukrywali Aleksandra Metza

11.  Zofia BRODA, Helena KIELAR, Antoni i Dorota SZYLAROWIE – Antoni i
Dorota Szylarowie oraz ich córki Zofia Broda i Helena Kielar w swoim
domu ukrywali rodzinę Weltzów – Miriam z dziećmi Mońkiem, Abrahamem,
Reśką oraz Arona z żoną Shirley i synem Leonem.

12.   Mikołaj CHANAS – Mikołaj Chanas wraz z rodziną ukrywał w swoim
domu trzech żydowskich uciekinierów – Banka Lwa oraz Eliasza Marguliesa z
bratem. Za udzielaną pomoc został rozstrzelany 28 marca 1943 r.

13.   Feliks CIOŁKOSZ – Feliks Ciołkosz wraz z mieszkańcami wsi
Kozłówek udzielał pomocy grupie około 40 Żydów. Za udzielaną pomoc
został rozstrzelany 3 lipca 1943 r.

14.   Helena i Jan CWYNAROWIE –Państwo Helena i Jan Cwynarowie zaopiekowali się żydowskim dzieckiem Abrahamem Izaakiem Segalem

15.   Franciszek DWOJAK – Franciszek Dwojak wraz z rodziną ukrywał
sześcioosobową rodzinę Schwimmerów z Tarnowa. Za udzieloną pomoc został
rozstrzelany w 1943 r.

16.   Józef FĄFARA - Józef Fąfara wraz z mieszkańcami wsi Kozłówek,
Markuszowa i Oparówki udzielał pomocy grupie około 40 Żydów. Za
udzieloną pomoc został rozstrzelany 3 lipca 1943 r.

17.   Andrzej FENCZAK - Andrzej Fenczak wraz z rodziną dał schronienie pięciu Żydom wśród nich trzyosobowej rodzinie Iresów.

18.   Józefa i Franciszek FLORKOWIE- Józefa i Franciszek Florkowie od 1941 r. opiekowali się 11-letnim Marianem Reichem

19.   Katarzyna i Michał GERULOWIE - Katarzyna i Michał Gerulowie
udzielili schronienia siedmiu osobom pochodzenia żydowskiego. Za
udzielaną pomoc zostali rozstrzelani w 1944 r.

20.   Franciszek GNIEWEK* – Franciszek Gniewek dostarczał do rzeszowskiego getta żywność rodzinie Schipperów

21.    Katarzyna, Stanisław i Tadeusz GWIZDAKOWIE - Katarzyna i
Stanisław Gwizdakowie wraz z synem Tadeuszem od 1942 r. do końca
okupacji ukrywali sześcioro Żydów uciekinierów z rzeszowskiego getta

22.   Wiktor JADERNY - Wiktor Jaderny od początku okupacji wspierał
ludność żydowską Mielca, wysyłał paczki żywnościowe do obozu pracy dla
Żydów

23.   Maria, Franciszek i Stanisław KAZANOWSCY - Maria i Franciszek
Kazanowscy wraz z synem Stanisławem w swoim domu ukrywali rodzeństwo
Gellerów oraz Dawida Nehmer 

24.   Stefania KĄDZIELAWA-siostra Czesława, Zofia LISZKA- siostra
Serapiona, Marcjanna ŁĄCZNIAK- siostra Ambrozja, Julia MIKOŚ- siostra
Chrystiana, Zofia ŚLIWKA- siostra Atanazja - Siostry Czesława,
Serapiona, Ambrozja, Chrystiana i Atanazja na przełomie 1942 i 1943 r. w
Dominikowicach ukrywały na terenie klasztoru Sabinę Honigwachs, która
uciekła z getta w Gorlicach

25.   Helena i Jan KOSZYKOWIE- Helena i Jan Koszykowie w swoim domu
udzielali czasowego schronienia oraz dożywiali Popiela i Duweta
Bodensteinów

26.   Michał KRUK - Michał Kruk udzielał pomocy członkowi Żydowskiego
Związku Robotniczego „Bund” Aleksandrowi Hirschbergowi. Za udzielaną
pomoc został rozstrzelany 6 września 1943 r.

27.   Józef LASKA - Józef Laska zajmował się wyrabianiem i
dostarczaniem fałszywych dokumentów dla osób ściganych przez gestapo.
Organizował przerzuty Polaków i Żydów na Węgry

28.   Anna i Ludwik NIEMCOWIE - Państwo Anna i Ludwik Niemcowie udzielali pomocy Popielowi i Duwetowi Bodensteinom

29.   Stanisław OPAROWSKI - Stanisław Oparowski wraz z mieszkańcami
wsi Kozłówek, Markuszowa i Oparówki udzielał pomocy grupie około 40
Żydów. Za udzielaną pomoc został rozstrzelany 3 lipca 1943 r.

30.   Ksiądz Andrzej OSIKOWICZ* - Ksiądz Andrzej Osikowicz jako
proboszcz i dziekan dekanatu drohobyckiego wydawał Żydom metryki chrztu
oraz chrzcił i ukrywał dzieci żydowskie

31.   Ksiądz Jan PATRZYK - Ksiądz Jan Patrzyk wspólnie z rodziną uratował żydowską dziewczynkę Judytę Eisenberg

32.   Balwina PIECUCH i Stanisław PYREK* - Balwina Piecuch wraz z
synem Stanisławem w czasie okupacji uratowali 11-letniego Samuela
Olinera z Bielanki

33.   Józef PIETRZYKOWSKI - Józef Pietrzykowski udzielał pomocy
Żydom, którym dostarczał fałszywe dokumenty i przewoził ich w bezpieczne
miejsca. Za udzielaną pomoc został rozstrzelany 28 sierpnia 1942 r.

34.   Aleksandra PIRGA - Aleksandra Pirga wraz z mieszkańcami wsi
Kozłówek, Markuszowa i Oparówki udzielała pomocy grupie około 40 Żydów.
Za udzielaną pomoc została rozstrzelana 3 lipca 1943 r.

35.   Maria i Józef PRUCHNIEWICZOWIE – Maria i Józef Pruchniewiczowie
w swoim domu ukrywali 4-osobową rodzinę żydowską małżeństwo Yehuda i
Treana Lieb Bloum z córką Reizel oraz ich krewnego Mosze Kuflika. Za
udzielaną pomoc Józef Pruchniewicz został rozstrzelany w marcu 1944 r.

36.   Maria PYKA - Maria Pyka w czasie okupacji pomogła żydówce Sali Erenreich oraz jej dwuletniej córce Marii

37.   Maria i Stanisław RADZIKOWIE - Maria i Stanisław Radzikowie w
czasie okupacji niemieckiej przechowywali Salomeę, Rozalię i Annę
Wymisner, Jakuba Hoffmana oraz Rebe Urysia z Moszczenicy. Za udzielaną
pomoc Stanisław Radzik został rozstrzelany 30 września 1943 r., Jego
Żona Maria zmarła 26 stycznia 1944 r. po dotkliwym pobiciu.

38.   Roman SEGELIN - Roman Segelin wraz z rodziną udzielał czasowego
schronienia Helenie Kamienieckiej z dziećmi. Za udzielaną pomoc został
rozstrzelany wiosną

1944 r.

39.   Anna i Antoni SKROBACZOWIE - Anna i Antoni Skrobaczowie
pomagali doraźnie prześladowanej przez Niemców rodzinie Dörflerów.
Ukrywali w swoim domu wnuka Benziona Dörflera Abrahama Izaaka Segala

40.   Janina SOKOŁOWSKA – Janina Sokołowska współpracowała z Radą
Pomocy  Żydom „Żegota”, dostarczała żywność i lekarstwa więźniom getta w
Nowym Sączu. Ukrywała w swoim domu dwie Żydówki

41.   Władysława i Władysław STERKOWICZOWIE - Władysława i Władysław
Sterkowiczowie w piwnicy swojego domu ukrywali sześciu miejscowych
Żydów, którzy uciekli z getta. Byli to  Szymon Kracer, Hesztek Rott,
Mira Hoffman, Rozalia Hoffman, Fraga Berek i Moniek Mendel

42.   Marian SZAFRANIEC - Marian Szafraniec zajmował się wyrabianiem i
dostarczaniem fałszywych dokumentów osobistych dla osób ściganych przez
gestapo m.in. zaopatrzył w taką kenkartę prof. Hugo Steinhausa.

43.   Julia TWARDZIK* - Julia Twardzik wraz z rodzicami ukrywali
dziewięcioro Żydów z Jedlicza i Krosna – Leibę i Leję Lermanów z dwójką
dzieci, Chawę Lambek z córką, Menasze Najmana, Hersza Friesa oraz Irenę
Roschandler

44.   Anastazja TYLAWSKA - Anastazja Tylawska w czasie okupacji
pomagała Lejbie Joskowi z Męciny Wielkiej. Za udzielaną pomoc została
rozstrzelana 26 stycznia

1944 r.

45.   Kunegunda i Szymon WALĄGOWIE oraz Helena WOJTAS – Kunegunda i
Szymon Walągowie wraz z córką Heleną w czasie okupacji ukrywali czasowo
trzech Żydów

46.   Leon WANATOWICZ - Leon Wanatowicz w prowadzonej przez siebie
restauracji zatrudniał żydowskich muzyków. W 1944 r. przyjął pod swój
dach Żydówkę Helenę Frachowicz i jej bliskich

47.   Filip i Władysław WĄSOWSKI  - Filip Wąsowski wraz z synem Władysławem w swoim domu ukrywali siedmiu Żydów

48.   Maria i Piotr WĘGLOWSCY  - Maria i Piotr Węglowscy od jesieni
1942 r. do sierpnia 1944 r. ukrywali dwóch uciekinierów z dębickiego
getta – Neszka i Szlomo Taubów.

49.   Piotr ZAGÓRSKI - Piotr Zagórski wraz z mieszkańcami wsi
Kozłówek, Markuszowa i Oparówki udzielał pomocy grupie około 40 Żydów.
Za udzielaną pomoc został rozstrzelany 3 lipca 1943 r.

za wybitne zasługi w pielęgnowaniu pamięci i upowszechnianiu wiedzy o Polakach ratujących Żydów podczas II wojny światowej

50.   Abraham Izaak SEGAL*

za zasługi w pielęgnowaniu pamięci i upowszechnianiu wiedzy o
Polakach ratujących Żydów podczas II wojny światowej, za zaangażowanie w
tworzenie Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej

ZŁOTYM KRZYŻEM ZASŁUGI

51.   Urszula NIEMCZAK

52.  Bogdan ROMANIUK

SREBRNYM KRZYŻEM ZASŁUGI

53.   Mateusz SZPYTMA

* Ordery zostaną wręczone w terminie późniejszym

Prezydent: Rzeczpospolita może być z Was dumna

- Proszę, żebyście przyjęli te odznaczenia jako świadectwo i dowód
tego, że Rzeczpospolita jest z Was dumna – powiedział w Łańcucie
prezydent podczas ceremonii wręczenia odznaczeń za bohaterską postawę i
niezwykłą odwagę wykazaną w ratowaniu życia Żydom.Nie było państwa polskiego w sensie instytucjonalnym i geograficznym i
nie miał kto w sposób bezpośredni bronić mieszkających tutaj ludzi -
dodał. Jak mówił, najeźdźca uważał Polaków za niewolników, naród
żydowski postanowił zniszczyć. 

- Rozpoczął się proces zagłady, którą na tych ziemiach, na których
żyli Polacy razem z Żydami, widać było bardzo wyraźnie. I był sprzeciw
Polskiego Państwa Podziemnego, polegający na utworzeniu Rady Pomocy
Żydom „Żegota”; sprzeciw polegający na misji Jana Karskiego, wysłanego
by światu, Europie Zachodniej, Stanom Zjednoczonym zawieźć świadectwo co
się na terenach Polski dzieje, że jest Holokaust, że naród żydowski
jest niszczony - podkreślił prezydent.

Jak mówił, były też odezwy Polskiego Państwa Podziemnego do Polaków,
wzywające do pomocy współobywatelom pochodzenia żydowskiego, w których
mówiono "o moralnym i obywatelskim obowiązku pomocy". - Mówiło o tym
także wielu księży w Polsce, wprost do wiernych w trakcie kazań, choć
zarządzeniem nazistowskich Niemiec każda pomoc Żydom miała być karana
śmiercią - zaznaczył prezydent.

Jak podkreślił, mimo tego zagrożenia "były w Polsce setki tysięcy
ludzi, Polaków, którzy nie odmówili pomocy". - Dziś miałem zaszczyt,
wielki dla mnie jako człowieka, idąc śladami pana prezydenta profesora
Lecha Kaczyńskiego, odznaczyć tych, którzy nie zamknęli drzwi, którzy je
szeroko otwarli i powiedzieli: „Chodźcie, damy radę”, mając świadomość,
czym to grozi - powiedział prezydent.

- Jestem zaszczycony, że mogę w imieniu Rzeczpospolitej, wszystkim
państwu - tym bohaterom, ich najbliższym, tym, którzy uwieczniają pamięć
o tych niezwykłych czynach - podziękować. Dzięki temu, kim wtedy
okazaliście się wy i wasi najbliżsi, także dzięki temu, Rzeczpospolita
może być dzisiaj dumna - dodał.

Jak podkreślił, Polacy ratując Żydów, okazali się bohaterami równymi
tym, którzy walczyli z bronią w ręku z najeźdźcą. - Bohaterami, o
których absolutnie nie wolno zapomnieć, którzy w bezprecedensowy sposób
przyczynili się do tego, że byliśmy w stanie przetrwać godnie jako naród
i możemy iść dzisiaj - właśnie dzięki Państwu i Państwa najbliższym - z
podniesioną głową - powiedział prezydent.

- Możemy chodzić z podniesiona głową dzisiaj w Izraelu do Instytut
Jad Waszem, bo najwięcej drzew upamiętniających sprawiedliwych wśród
narodów świata upamiętnia tam Polaków, ponad 6 tys. To jest nasz wielki
powód do dumy  - powiedział Andrzej Duda.

Instytut Jad Waszem uhonorował dotychczas blisko 6,5 tys. Polaków Medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

W uroczystości otwarcia Muzeum Polaków Ratujących Żydów
na Podkarpaciu im. Rodziny Ulmów w Markowej oprócz prezydenta Andrzeja
Dudy wzięli udział przedstawiciele władz Izraela, Niemiec i USA.

To zadziwiające, ile państwo polskie potrzebowało czasu, aby uczcić rodzinę Ulmów z Markowej i wielu podobnych.
Trudno zrozumieć, dlaczego w Warszawie nie powstało takie muzeum, skoro
jak obliczają historycy, nawet milion Polaków mogło być zaangażowanych w
ratowanie Żydów. Nie została nawet rozpoczęta budowa pomnika Polaków
Ratujących Żydów, który ma stanąć na Placu Grzybowskim w Warszawie,
chociaż konkurs na projekt został rozstrzygnięty. Muzeum w Markowej
powinno być ważnym znakiem w pejzażu polskiej pamięci, ale nie jedynym.
Potrzebuje dopełnienia w warstwie symbolicznej, naukowej oraz w postaci
dzieł kultury masowej. To ważne zadanie, gdyż im dalej od wojny, tym
prawda o zbrodniach nie tylko zaciera się, ale jest także intensywnie
fałszowana.


20/10/2011

tvnwarszawa.pl - ZGODNIE PO I PIS

Będzie pomnik Polaków ratujących Żydów

Radni
miasta zdecydowali: na placu Grzybowskim ma powstać pomnik Polaków
ratujących Żydów. Jego wstępny koszt to 2,1 mln zł. 52.

Budowę pomnika ma poprzedzić konkurs na projekt. Monument
wyceniono wstępnie na 2,1 mln zł. Tę kwotę w swoim budżecie zarezerwuje
miasto. Dopiero później odbędą się rozmowy z Radą Pamięci Walk i
Męczeństwa w sprawie ewentualnego podziału kosztów.

Prof.

Strzembosz: „Ten pomnik należy się heroicznym Polakom, którzy ratowali

Żydów”. W Warszawie stanie monument z 10 tys. tabliczek z nazwiskami

bohaterów

„Jeżeli słusznie każe się i potępia szmalcowników, to tym bardziej

trzeba eksponować bohaterskich Polaków, którzy potrafili narazić własne

życie dla ratowania bliźnich. Im się to po prostu należy.”

Pomnik Polaków Ratujących Żydów.


Zobacz inne projekty

Zobacz projekty, które wzięły udział w konkursie na pomnik

Polaków Ratujących Żydów, i zyskały aprobatę jury. Oto II nagroda i...

czytaj dalej »

Projekt pomnika Polaków Ratujących Żydów, który ma stanąć na

placu Grzybowskim, został właśnie wybrany. Zwycięzcy zaproponowali

wstęgę z podświetlanymi literami, oplatającą część kościoła Wszystkich

Świętych. Zobacz projekt.

"Jury, po burzliwych dyskusjach, zdecydowało o wyborze I nagrody,

formułując zalecenia, które wzmocnią oddziaływanie pomnika. Zwrócono

uwagę na jedność idei i formy oraz siłę oddziaływania w konkretnej

scenerii placu Grzybowskiego i kościoła Wszystkich Świętych" – ogłosili jurorzy.

http://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,news,pomnik-polakow-ratujacych-zy...
Wygrał projekt autorstwa Piotra Musiałowskiego i Pauliny Pankiewicz, przy którym współpracował Michał Adamczyk.

To wstęga, która ma znajdować się w południowej części placu, tuż

przy kościele. Na niej umieszczone zostaną nazwiska tych, którzy

ratowali Żydów w czasie II wojny światowej.

"Wstęga jest przestrzennym gestem w skali placu, odpowiadającym

bohaterstwu jednostki wobec przemocy i śmierci. Intuicyjnie, nie zaś

dosłownie, odczuwamy symbol łączenia się, przenikania dwóch światów,

słowem: trudny optymizm, jaki wyrażał się w postawie Polaków ratujących

Żydów w czasie niemieckiej okupacji" – czytamy w opisie projektu.

Jury przedstawiło autorom zalecenia pokonkursowe.

"Jury opowiada się za zaproponowanym przez autorów wariantem 1 –

metalową okładziną żelbetowej wstęgi z liternictwem wycinanym laserem i

podświetlanym" – brzmi jedno z nich zalecenie.

Poza tym lista nazwisk ma być zestawiona szpaltami.

Autorzy mają też stworzyć niewielki plac - krąg zamknięty wstęgą.

10 000 nazwisk

Obecny na konferencji przewodniczący komisji historycznej Jan Żaryn z

Komitetu dla Upamiętnienia Polaków Ratujących Żydów pozytywnie ocenił

zwycięski projekt.

Los Pomnika Sprawiedliwych

Środowisko „Krytyki Politycznej” postanowiło wyrazić swój sprzeciw wobec pomysłu budowy pomnika upamiętniającego Polaków ratujących Żydów. Monument miałby stanąć tuż obok Muzeum Historii Żydów Polskich. - Taki pomnik nie powinien stanąć w miejscu byłego getta. Bo było to miejsce nie ocalania przez Polaków, ale umierania Żydów - uważa prof. Jan Grabowski z Centrum badań nad zagładą Żydów. - Spór wokół pomnika wymyśliła Krytyka

Polityczna, która ma jakieś marksistowskie zapędy, aby społeczeństwo

przeorać - broni inicjatywy Marek Jurek z Prawicy RP.

Marcin Gugulski Krótka historia budowy Pomnika Polaków Ratujących Żydów

Ponad 7 lat (2 XII 2006 – 17 XII 2013) nie wystarczyło prezydent

Hannie Gronkiewicz i jej zarządzającej Warszawę platformersko-eseldowskiej ekipie, żeby wybudować w stolicy Polski pomnik Polaków Ratujących Żydów podczas II Wojny Światowej.

Prof. Żaryn o upamiętnieniu Polaków ratujących Żydów: „Nie ma strony, która byłaby zainteresowana przybliżeniem pomnika na pl.Grzybowskim”.

"Pomoc udzielana Żydom przez społeczeństwo polskie, była wypełnieniem systemu wartości, które niosło ówczesne Polskie Państwo Podziemne, Rząd Polski na Uchodźstwie oraz etyka chrześcijańska, która byłą dominująca."

Nie jest to przypadkowa lokalizacja, bowiem ma ona uzasadnienie historyczne, ale także edukacyjno-bieżące.

arch./-

Polacy ratujący Żydów

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/53837,polacy-ratujacy-zydow.html

Około 1500 Polaków zginęło tylko dlatego, że

ratowało Żydów, a ponad 160 tys. niosło pomoc ludności żydowskiej z

narażeniem życia – udało się ustalić do tej pory. Badania naukowe wciąż

trwają. Do dziś Polacy ratujący Żydów nie doczekali się godnego pomnika.

Tę lukę wypełni Kaplica Pamięci, która powstaje w Toruniu.

W kaplicy pamięci zostaną wypisane na ścianach imiona i nazwiska

Polaków ratujących Żydów. Powstaje ona w dolnym kościele budowanej

świątyni pw. Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i bł.

Jana Pawła II.

arch./-

Nieznani bohaterowie

20 tys. nazwisk Polaków ratujących Żydów zgłoszonych w ciągu siedmiu miesięcy – to odpowiedź na apel Radia Maryja. Nadspodziewany odzew świadczy o bardzo dużym zakresie pomocy udzielanej w czasie zagłady oraz o potrzebie Kaplicy Pamięci w Polsce.

Powstanie pomnik upamiętniający Polaków ratujących Żydów w czasie okupacji. Tym razem z inicjatywy żydowskiej

"Nie wyobrażam sobie lepszego miejsca dla takiego pomnika, niż plac wokół Muzeum Historii Żydów Polskich. Tam tworzy się taka symboliczna przestrzeń - jest pomnik Bohaterów Getta, pomnik Jana Karskiego, popiersie Willy'ego Brandta." Szewach Weiss, Daniel Rotfeld, Elżbieta Ficowska to

niektórzy członkowie 27-osobowego komitetu  budowy pomnika

"Ratującym-Ocaleni", który ma stanąć na jesieni przyszłego roku w

okolicy Muzeum Historii Żydów Polskich. W piątek w Warszawie ogłoszono

jego powstanie.

Muzeum Polaków Ratujących Żydów w Markowej [ZDJĘCIA]

nowiny24
Dzisiaj w Markowej k. Łańcuta otwarto Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów.

Ks. abp Gądecki: Żaden naród w Europie nie złożył tak licznych ofiar na ołtarzu pomocy Żydom, jak złożyli Polacy

Polacy
podczas II wojny światowej dali świadectwo temu, że człowiek, w imię
miłości bliźniego, jest gotów poświęcić własne życie – mówił o tym
przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski ks. abp Stanisław Gądecki
17 marca, podczas uroczystości związanych z otwarciem Muzeum Polaków
Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej (archidiecezja przemyska).
Ks. abp Gądecki przewodniczył Mszy św. i wygłosił homilię.

fot. Robert Bińkowski/ BP KEP

W homilii wygłoszonej podczas uroczystości w Markowej,
miejscu życia i śmierci rodziny Ulmów, ks. abp Stanisław Gądecki
przywołał sylwetkę Józefa Ulmy. Jak powiedział, był on „człowiekiem
wszechstronnym, otwartym na sprawy ludzi”, wiele czytał, nieustannie się
dokształcał, pasjonował się fotografią, miał wiele planów na
przyszłość. W czasie II wojny światowej, Ulma zaangażował się w pomoc
eksterminowanym Żydom i w 1942 roku przyjął pod swój dach ośmioro Żydów
–  pięciu mężczyzn z Łańcuta oraz swoich sąsiadów. 24 marca 1944 roku
niemieccy żandarmi rozstrzelali najpierw Żydów mieszkających u Ulmów,
a następnie Józefa i Wiktorię Ulmów wraz z ich dziećmi.

Ks. abp Gądecki przytoczył w homilii
m.in. dane z badań naukowych prowadzonych dla Kaplicy Pamięci w Toruniu,
w których ustalono listę imienną ponad 1050 osób, które – podobnie jak
rodzina Ulmów – zginęły za pomoc ludności żydowskiej. Wśród opinii
historyków, Przewodniczący Episkopatu przytacza m.in. zdanie żydowskiego
historyka prof. Antony Polonsky’ego, który stwierdził, że aby ratować
jedną osobę żydowskiego pochodzenia w czasie Holokaustu, potrzeba było
przynajmniej dwóch lub trzech osób wspierających. „Przyjmując więc
zatem, że dzięki polskiej pomocy ocalało 40-60 tys. Żydów. To daje
liczbę między 160 000 a 360 000 Polaków, którzy z narażeniem swego życia
i życia członków swoich rodzin pomagali ocalić Żydów” – oceniał
Polensky.

Inny historyk, którego przywołał ks. abp
Gądecki, Hans Furth podaje liczbę ponad miliona obywateli polskich
pomagających Żydom w czasie II wojny światowej. „Żaden naród w Europie
nie złożył tak licznych ofiar na ołtarzu pomocy Żydom, jak złożyli ją
Polacy. Dali świadectwo temu, że człowiek w imię miłości bliźniego jest
gotów poświęcić własne życie” – podkreślił w homilii ks. abp Stanisław
Gądecki. Mówił też o zaangażowaniu Kościoła katolickiego w pomoc
niesioną Żydom. Zaznaczając, że wśród trzynastu biskupów diecezjalnych,
jedenastu było zaangażowanych w tę pomoc, a postawa kolejnych dwóch jest
w trakcie kwerendy. Około 1000 księży katolickich ratowało Żydów,
a około 30 zginęło z tego powodu. Pomocy udzielano też w 360 domach
sióstr zakonnych i 70 klasztorach męskich w Polsce.

W ostatniej części homilii ks. abp
Gądecki nawiązał do czytanego w dzisiejszej liturgii fragmentu Księgi
Rodzaju, według którego Abraham miał służyć Bogu i „być nieskazitelny”.
„Bycie nieskazitelnym i doskonałym nie leży w granicach ludzkich
możliwości. Staje się to możliwe tylko dzięki Bożej pomocy” – wskazywał
Przewodniczący Episkopatu. Mówiąc też o tym, że dobroć ostatecznie
wszystko obraca na korzyść sprawiedliwego, „przy okazji wystawiając na
próbę – aby po jej pokonaniu – tym jaśniej ukazała się jego pobożność”.
„W życiu i śmierci Ulmów, Baranków i wielu, wielu innych Polaków nie
było inaczej” – dodawał ks. abp Gądecki. Kończąc homilię, zachęcił do
dziękowania Bogu „za wszystkich, którzy przywracają pamięć
o bohaterskich Polakach, z czasów II wojny światowej, którzy – wierni
nakazowi Bożemu „służ mi i bądź nieskazitelny” – ratowali „tych, którzy
mieli zginąć”.

---

Tekst homilii:

Ks. Abp Stanisław Gądecki

Bądź doskonały we wszystkich próbach

Otwarcie Muzeum Ulmów (Markowa – 17.03.2016).

Uczestniczymy dzisiaj w bardzo znaczącym
wydarzeniu. Jego wagę podkreśla między innymi uczestnictwo w nim pana
Prezydenta. Dzięki wysiłkowi pana Marszałka i jego Współpracowników,
będziemy mogli wziąć udział w otwarciu ogólnopolskiej placówki muzealnej
poświęconej Polakom ratującym Żydów w czasie Zagłady. Dnia 13 listopada
2013 roku Ojciec Święty Franciszek pobłogosławił kamień węgielny tej
budowli. A dzisiaj, w tym nowoczesnym obiekcie można się zapoznać
z historią rodziny Sług Bożych Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich dzieci,
zamordowanych przez żandarmerię niemiecką 24 marca 1944 r., w odwecie za
przechowywanie Żydów. Jednakże cała ekspozycja dotyczy nie tylko
rodziny Sług Bożych, ale i wielu podobnych osób, jak choćby ok. 1100
osób znanych z nazwiska a pochodzących z samego tylko Podkarpacia, które
ratowały Żydów.

1. RODZINA ULMÓW

a. Sam Józef Ulma (Ulman) przyszedł na
świat w 1900 roku w ubogiej, wiejskiej rodzinie. Ukończył czteroklasową
szkołę powszechną a w 1921 roku został powołany do służby wojskowej.
W wieku 29 lat rozpoczął naukę w szkole rolniczej w Pilźnie, którą
ukończył z wyróżnieniem.

Józef był osobą aktywną i dobrze znaną
w lokalnej społeczności. Był on w pewnym sensie człowiekiem
wszechstronnym, otwartym na sprawy ludzi. Miał lotny umysł, wiele
czytał       i nieustannie się dokształcał. Propagował ogrodnictwo
i uprawę warzyw, zajmował się pszczelarstwem, garbarstwem i hodowla
jedwabników. Ponadto był introligatorem i bibliotekarzem w Kole
Młodzieży Katolickiej oraz aktywnym członkiem ZMW „Wici”. Jednakże jego
największą pasją była fotografia. Dzięki niej utrwalał życie
najbliższych, ale też miejscowe uroczystości, robił zdjęcia do
dokumentów. Niektóre z jego zdjęć jako żywo przypominają arcydzieła
mistrzów malarskich holenderskiego renesansu. W sumie, wokół niego wiele
się działo. Miał też przed sobą dalekosiężne plany. Zakupił 5 hektarów
ziemi w Wojsławicach koło Sokala, nabył prowizoryczny drewniany dom,
przygotowując się do przeprowadzki.

W wieku 35 lat poślubił młodszą 12 lat
Wiktorię Niemczak. Z tego związku małżonkowie doczekali się sześciorga
dzieci (Stanisławy, Barbary, Władysława, Franciszka, Antoniego, Marii),
a w momencie śmierci oczekiwali na siódmego potomka.

b. Gdy wybuchła wojna, Ulma wziął udział
w kampanii wrześniowej. Potem wrócił i – w sobotę dnia 9 września 1939
roku – niemieckie wojsko wkroczyło do jego rodzinnej wsi. Markowa
znalazła się później w kręgu zainteresowań „Instytutu Niemieckiej Pracy
na wschodzie”. Pracownicy tego instytutu prowadzili badania
antropologiczne, dokonywali pomiaru cząstek, studiowali etymologie
nazwisk mieszkańców oraz zabudowę wsi. Na podstawie tych badań
orzeczono, że miejscowa ludność jest zdatna do podpisania Volkslisty, ci
jednak niczego nie wskórali.

I wtedy Ulma zaangażował się w pomoc
eksterminowanym Żydom. Przed wojną społeczność żydowska liczyła ok. 120
osób. Po wkroczeniu Niemców Żydzi zostali pozbawieni wszelkich praw.
Wkrótce zmuszono ich do podejmowania różnych prac na rzecz okupanta. A w
październiku 1941 roku rozkaz gubernatora Generalnej Guberni, Hansa
Franka, głosił: „Żydzi, którzy bez upoważnienia opuszczają wyznaczoną im
dzielnicę, podlegają karze śmierci. Tej samej karze podlegają osoby,
które takim żydom świadomie dają kryjówkę. Podżegacze i pomocnicy
podlegają tej samej karze jak sprawca. Czyn usiłowany będzie karany, jak
czyn dokonany”. Dwa miesiące później w miastach utworzono getta a od 30
kwietnia zobowiązano ich do zaopatrzenia się w karty rozpoznawcze, co
pozwoliło władzom okupacyjnym na ich dokładną ewidencję. Latem 1942 roku
w całej Generalnej Guberni rozpoczęto likwidację żydowskich gett,
wywożąc ich mieszkańców do obozów zagłady. Działo się to także na
terenie Markowej, gdzie wyłapywano Żydów i rozstrzeliwano ich, grzebiąc
na obrzeżu wsi, w tzw. „okopie”. Ulmowie nie tylko słyszeli strzały, ale
widzieli również z daleka egzekucję Żydów.

Prawdopodobnie właśnie wtedy, w drugiej
połowie 1942 roku, Ulma przyjął pod swój dach ośmioro żydowskich
uciekinierów. Pięcioro mężczyzn z Łańcuta z rodzin Szallów oraz swoich
sąsiadów z rodziny Goldmanów, Grünfeldów i Dinerów, którzy ukrywali się
u niego półtora roku, aż do wiosny 1944 roku. Śmiertelny strach pokonała
ewangeliczna miłość bliźniego. Dom Ulmów był mały i z trudem mieściła
się w nim liczna rodzina. Dla ośmiorga Żydów pozostało tylko miejsce na
strychu. Przyjmując pod swój dach Żydów, Ulmowie byli świadomi
konsekwencji, jakie mogą ponieść. Mimo tego, Józef pomógł także innym
Żydom wybudować ziemiankę w pobliskim lesie, a następnie zaopatrywał ich
w żywność. Niestety, po pewnym czasie leśna ziemianka została odkryta
przez Niemców, a czworo ukrywających się w niej Żydów zostało
zamordowanych. Na szczęście fakt udzielania im pomocy przez Ulmę nie
został wówczas ujawniony.

Niestety, wiosną 1944 Ulmowie zostali
zadenuncjowani niemieckiej żandarmerii w Łańcucie przez granatowego
policjanta, Włodzimierza Lesia (z pochodzenia Ukraińca), który wcześniej
zagarnął majątek rodziny Szallów, a teraz zamierzał pozbyć się jego
prawowitych właścicieli. Dnia 24 marca 1944 niemieccy żandarmi z Łańcuta
przybyli do Markowej i rozstrzelali najpierw Żydów mieszkających
u Ulmów, a następnie także Józefa i Wiktorię. Od kul zginęły także
wszystkie dzieci Ulmów (8-letnia Stanisława, 6-letnia Barbara, 5-letni
Władysław, 4-letni Franciszek, 3-letni Antoni i półtoraroczna Maria)
a także siódme w łonie matki, która właśnie zaczęła rodzić siódme
dziecko. Pijanych żandarmów wraz ze zrabowanym dobytkiem Ulmów
odwieziono do Łańcuta.

„Nikt nie ma większej miłości od tej,
gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”  (J 15,13). A teraz
Ulmowie znaleźli się w grupie 122 kandydatów na ołtarze, męczenników II
wojny światowej. W sierpniu 2003 roku – dzięki inicjatywie księdza
arcybiskupa Józefa Michalika – rozpoczął się proces beatyfikacyjny
rodziny Ulmów, którego etap diecezjalny zakończył się w lipcu 2011 roku.
Wtedy też cała dokumentacja została przekazana do Watykanu. Ulmowie
stali się przykładem miłości bliźniego w czasie grozy, tym bardziej
w czasie pokoju, gdy za nasze wybory nie musimy płacić własnym życiem.

W Markowej doczekało końca niemieckiej
okupacji co najmniej 20 obywateli polskich narodowości żydowskiej.
Niektórzy ze sprawców ponieśli karę za swoją zbrodnię. I tak 10 września
1944 roku wykonano karę śmierci na Włodzimierzu Lesiu. Porucznik Eilert
Dieken uniknął doczesnej sprawiedliwości i – udekorowany w 1944 Krzyżem
Żelaznym – wrócił w RFN do służby w policji aż do śmierci w 1960 roku.
Josef Kokott został skazany na karę śmierci (30.08.1958), zmienionej na
25 lat więzienia, dwa lata przed końcem kary zmarł w bytomskim
więzieniu.

2. POMOC NIESIONA ŻYDOM PRZEZ POLAKÓW

Panuje u nas pogląd, że antysemityzm
wzmógł się znacznie w okresie II wojny światowej, że Polacy w swej
większości byli zadowoleni z nieszczęścia, jakie spotkało Żydów
w miastach i miasteczkach okupowanej Polski. Uważny czytelnik materiałów
znajdzie setki dokumentów świadczących o czymś wręcz przeciwnym.
I chociaż nie wiemy dokładnie, ilu Polaków było zaangażowanych w pomoc
ludności żydowskiej, bo dokonywało się to w ścisłej konspiracji, to
jednak historycy podają orientacyjne dane.

Szwedzki historyk Gunnar Paulsson
zauważył, że prawdopodobnie około 100 tysięcy Polaków zasłużyło na medal
sprawiedliwych. Setki tysięcy pomagały w drobniejszy sposób,
a większość polskiego społeczeństwa była przynajmniej „pozytywnie
neutralna”, czyli mogli nie pomagać aktywnie, ale nie współpracowali
z okupantem.

Żydowski historyk – prof. Antony
Polonsky na podstawie swoich badań i ustaleń Teresy Prekerowej
stwierdził, że aby ratować jedną osobę żydowskiego pochodzenia w czasie
Holokaustu, potrzeba było przynajmniej dwóch lub trzech osób
wspierających. „Przyjmując więc zatem, że dzięki polskiej pomocy ocalało
40-60 tys. Żydów. To daje liczbę między 160 000 a 360 000 Polaków,
którzy z narażeniem swego życia i życia członków swoich rodzin pomagali
ocalić Żydów” – konkluduje prof. Polonsky.

Historyk Hans Furth podaje liczbę ponad
miliona obywateli polskich pomagających Żydom w czasie II wojny
światowej. Żaden naród w Europie nie złożył tak licznych ofiar na
ołtarzu pomocy Żydom, jak złożyli ją Polacy. Dali świadectwo temu, że
człowiek w imię miłości bliźniego jest gotów poświęcić własne życie.

W ramach zaś badań naukowych
prowadzonych dla Kaplicy Pamięci w Toruniu, ustalono listę imienną ponad
1050 osób, które – podobnie jak rodzina Ulmów – zginęły za pomoc
ludności żydowskiej.

Polacy zamordowani przez niemieckich
nazistów za ukrywanie oraz pomoc Żydom to najczęściej osoby
indywidualne, ale w czasie wojny zdarzały się również sytuacje, kiedy za
ukrywanie Żydów pacyfikowano całe wsie i mordowano wszystkich
mieszkańców. Wobec wiosek gdzie zanotowano wypadki ukrywania się Żydów
Niemcy stosowali zasadę odpowiedzialności zbiorowej, karząc często
osoby, które nie niosły nawet żadnej pomocy Żydom, ale miały wiedzę na
ten temat i nie doniosły władzom okupacyjnym o tym fakcie, a nawet
takie, które nie miały o tym najmniejszego pojęcia. Często wystarczyła
sama obecność w miejscu, w którym stwierdzono przypadek pomocy ludności
żydowskiej.

Znaczną pomoc w czasie II wojny światowej niósł Żydom Kościół Katolicki. Wśród
trzynastu biskupów diecezjalnych lub administratorów pozostałych na
urzędzie, jedenastu było zaangażowanych w pomoc ludności żydowskiej.
Postawa kolejnych dwóch jest w trakcie kwerendy.

Spośród księży diecezjalnych i zakonnych, którzy nie byli w tym czasie uwięzieni w niemieckich obozach, ok. 1000księży
katolickich na terenie Polski ratowało Żydów. Księża, ukrywali Żydów na
plebaniach, zaangażowani byli w pomoc humanitarną oraz w wystawianie
metryk urodzenia i aktów chrztu. Około 30 kapłanów zginęło, ratując
ludność żydowską.

Podczas II wojny światowej na terenie
Polski było ponad 360 domów sióstr zakonnych, w których udzielano pomocy
Żydom. Żydzi byli ukrywani w ponad 70 klasztorach męskich w Polsce.

Pośród Polaków ratujących Żydów znalazły się też wybitne osobistości świeckie. Należała
do nich Irena Sendlerowa oraz współpracujące z nią osoby, które
w okresie okupacji uratowały ok. 2500 żydowskich dzieci.

Należał do nich też Henryk Sławik, który
– wraz z dr. Józsefem Antallem a przede wszystkim z prymasem
Jusztiniànem kardynałem Serédi – uratował życie prawie 30 000 polskim
uchodźcom, wśród których było ok. 5000 Żydów.

Od grudnia 1942 działała też Rada Pomocy
Żydom „Żegota”, która – jako jedyna instytucja w okupowanej Europie –
stawiała sobie za główny cel pomoc Żydom.

Niestety, jako że nie istnieje
społeczeństwo idealne, trzeba też powiedzieć, że pośród Polaków znaleźli
się i tacy, którzy rabowali, denuncjowali a nawet zabijali Żydów,
pomimo tego, że władze konspiracyjne w Polsce karały śmiercią tego
rodzaju przestępców.

3.  „SŁUŻ MI I BĄDŹ NIESKAZITELNY” (Rdz 17,1)

Usłyszany podczas dzisiejszej liturgii
fragment Księgi Rodzaju nie należy tylko do odległej przeszłości. On
rzuca także przejmujące światło na znacznie nam bliższe losy ludzi,
którzy podczas II wojny światowej zostali wystawieni na straszliwą
próbę. Ten tekst natchniony (Rdz 17,1) tłumaczy nam, czego Bóg oczekuje
od człowieka i jakim winien być człowiek według myśli Bożej. Abraham –
w zamian za obietnicę potomka i ziemi – miał służyć Bogu „ibyć nieskazitelny”,
czyli miał dochować pełnej wierności (por. Pwt 18,13). Co to znaczy
bądź nieskazitelny? „Bądź doskonały we wszystkich próbach, którym cię
poddam” – powie komentarz żydowski do tego tekstu (Chumasz Pardes Lauder, Kraków
2001, 98). Czy to w ogóle możliwe? Otóż, nie! Bycie nieskazitelnym
i doskonałym nie leży w granicach ludzkich możliwości. Staje się to
możliwe tylko dzięki Bożej pomocy, dzięki łasce, która pochodzi od
wszechmocy Boga: „Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar
doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł” (Jk 1,17).

To przymierze ze sprawiedliwym
Abrahamem, potwierdzono obrzezaniem – podobnie jak przymierze z Noem
(Rdz 9,16) oraz przymierze na Synaju (Wj 31,16; Kpł 24,8; Ps 105,10) –
jest przymierzem „wiecznym” czyli dotyczy ono nie tylko Abrahama, ale również wszystkich pokoleń Izraelitów, które nastaną po nim aż do skończenia świata.

Ale na tym nie koniec. Gdy Abraham zostanie nazwany ojcem „mnóstwa narodów” to
samo przymierze obejmie również inne, nie izraelskie narody. Abraham
stanie się ojcem wszystkich wierzących, tak obrzezanych, jak i nie
obrzezanych (Rz 4,11-12; Rupert z Deutz, De Sancta Trinitate…).
Będzie ono dotyczyć nie tylko jego wymiaru fizycznego (czyli
obrzezania), ale  i duchowego. Oba te elementy są równie niezbędne (rabi
Samson Rafael Hirsch). Katechizm Kościoła Katolickiego powie w tym
miejscu: „Aby zgromadzić w jedno rozproszoną ludzkość, Bóg wybiera
Abrama, […] aby uczynić go Abrahamem, to znaczy ‘ojcem mnóstwa narodów’
(Rdz 17,5): ‘W tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi’ (Rdz
12,3 LXX)’ (KKK, 59). Wraz z obietnicą uczynioną Abrahamowi, Pan Bóg
zakłada powszechne zbawienie, które rozciągnie się na wszystkie narody.

W następnych wydarzeniach z życia
Abrahama łatwo dostrzeżemy ową cudowną cierpliwość sprawiedliwego
Abrahama oraz niezmierzoną dobroć Bożą. Ta dobroć wszystko obraca na
korzyść sprawiedliwego, przy każdej okazji wystawiając na próbę, aby –
po jej pokonaniu – tym jaśniej ukazała się jego pobożność. Podobnie jak
złoto wytapia się w ogniu i pozbawia je wszelkich zanieczyszczeń, tak
cnota sprawiedliwego z każdą zwycięską próbą – nabiera coraz większej
chwały. Dobroć Boża nie tylko przewiduje uznanie dla swojej sługi, co
potwierdza Jezus w następującej obietnicy: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam
wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki” (J
8,51), czyli nie zazna śmierci wiecznej. Ona także zachwyca się całym
pięknem duszy sprawiedliwego i czystością tej tak cennej perły, pragnąc,
aby zabłysła przed naszymi oczyma, zostawiając dla potomnych wzór do
naśladowania. Wzór, który uczy nas bezwzględnej ufności Bożym obietnicom
i pokładania mniejszej ufności w rzeczach, które widzimy, aniżeli
w rzeczach niewidzialnych, które Bóg nam obiecuje (por. Chryzostom, Komentarz do Księgi Rodzaju…).

W życiu i śmierci Ulmów, Baranków i wielu, wielu innych Polaków nie było inaczej.

ZAKOŃCZENIE

A zatem, na koniec, podziękujmy Bogu za
wszystkich, którzy przywracają pamięć o bohaterskich Polakach, z czasów
II wojny światowej, którzy – wierni nakazowi Bożemu „służ mi i bądź
nieskazitelny” – ratowali „tych, którzy mieli zginąć”. A jednocześnie
prośmy, aby świadectwo heroicznej miłości bliźniego Sług Bożych,
małżonków Józefa i Wiktorii wraz z ich dziećmi napełniło świat Bożym
pokojem.

• Otwarto Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. rodziny Ulmów
• Prezydent A. Duda w Markowej: to Muzeum będzie wielkim świadectwem pamięci
• Prof. Jan Żaryn: Bohaterska rodzina męczenników
• Prezydent A. Duda: dzięki Polakom ratującym Żydów nasz naród przetrwał godnie

A teraz trzeba NA ZBITY PYSK wywalić szefostwo PISF - tekst sprzed pół roku, aktualny:
"Filmu o polskich antysemitach Ulmach nie będzie!"

trzeba na zbity pysk wywalic szefostwa PISF i Bufetową. Za brak pomnika .
Na razie idzie na zwarcie  kto kogo wywali na zbity pysk . Schetyna był dzisiaj z kolejnym donosem na Polskę u Tuska i Schulza. Szykuja sie na rozróbę majową w Warszawie.

http://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,news,pomnik-polakow-ratujacych-zy...
Wygrał projekt autorstwa Piotra Musiałowskiego i Pauliny Pankiewicz, przy którym współpracował Michał Adamczyk.

http://blogpress.pl/node/22530
Seminarium w PE na temat ofiar Holokaustu pt: „A
świat milczał – Pamięci ofiar Holokaustu i osób ratujących Żydów”,
zorganizowane w styczniu z inicjatywy p. Anny Fotygi przez Jej brukselskie Biuro
poselskie.

Uchwała Senatu RP w sprawie Polaków ratujących Żydów – 2 kwietnia 2009 r.

2 kwietnia 2009 roku Senat Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił uchwałę mającą na celu uczczenie pamięci Polaków, którzy podczas II wojny światowej oddali się sprawie ratowania Żydów.

U C H W A Ł A
SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 2 kwietnia 2009 r.
w sprawie uczczenia pamięci Polaków ratujących Żydów w czasie II wojny światowej

Senat Rzeczypospolitej Polskiej, przypominając przypadającą w tym roku sześćdziesiątą piątą rocznicę śmierci Józefa i Wiktorii Ulmów z Markowej na Podkarpaciu, którzy za ukrywanie ośmiu obywateli polskich narodowości żydowskiej z rodzin Szallów i Goldmanów zginęli wraz z nimi i siedmiorgiem dzieci, w tym jednym nienarodzonym, w dniu 24 marca 1944 roku z rąk niemieckiej żandarmerii, pragnie uczcić wszystkich Polaków ratujących Żydów w czasie II wojny światowej.

Poświęcenie rodziny Ulmów, którzy – jak napisano na pomniku w Markowej – "ratując życie innych złożyli w ofierze własne", winno być zaliczone do tego nurtu w tradycji narodu polskiego, który zasługuje na naszą pamięć i szczególną wdzięczność.

W Polsce uratowano ok. 60 tysięcy bliźnich, którzy byli naszymi rodakami, chociaż różnili się od nas wiarą, językiem, obyczajami czy szczególnym przywiązaniem do tradycji przodków. "Żaden naród – jak powiedział Arnold Mostowicz – nie złożył na ołtarzu pomocy Żydom takiej hekatomby ofiar jak Polacy, bowiem w wielu krajach okupowanych pomoc ta nie niosła ze sobą takiego ryzyka".

Ratujący, a było ich kilkaset tysięcy, wywodzili się z różnych środowisk społecznych, ich świadomość kształtowały odmienne, niekiedy skrajnie przeciwstawne, poglądy polityczne, kierowali się różnymi motywami ratowania. Ich poświęcenie nierzadko narażało ich na śmiertelne niebezpieczeństwo wynikające z niegodziwych postaw i działań tych nielicznych, którzy utracili zdolność honorową.

Wielu oddanych sprawie ratowania bliźnich z Narodu Żydowskiego nie chciało w swojej skromności zaszczytów, pochwał czy ludzkiej lub oficjalnej wdzięczności: "(…) pragnę – mówiła Irena Sendlerowa – jak najmocniej podkreślić, że nie my ratujący jesteśmy jakimiś bohaterami – te słowa nawet bardzo mnie drażnią. Odwrotnie – ciągle mam wyrzuty sumienia, że tak mało zrobiłam".

Wielu z nich – tak jak Ulmowie z Markowej – uczyniło "wystarczająco dużo".

Wykazali, że człowieczeństwo jest ważniejsze niżżycie. "Cześć oddawana (...) – mówił Jan Paweł II w Yad Vashem – Sprawiedliwym Wśród Narodów za bohaterskie działania w obronie Żydów, czasami aż do oddania własnego życia, jest uznaniem, iż nawet w najciemniejszej godzinie nie gaśnie wszelkie światło". Winni Oni znaleźć miejsce nie tylko w naszej polskiej zbiorowej świadomości i pamięci.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się do społeczeństwa i instytucji państwa polskiego o uznanie czynów rodziny Ulmów, Ireny Gut, Ireny Sendler, Henryka Sławika i wielu innych Sprawiedliwych za zasługujące na szczególną pamięć i miejsce w świadomości Polaków.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

MARSZAŁEK SENATU
Bogdan BORUSEWICZ

Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II WŚ w Markowej otwarte - marszałek Sejmu i posłowie wzięli udział w tym wydarzeniu
czwartek, 17 marca 2016 19:45

Marszałek Sejmu Marek Kuchciński wraz z posłami uczestniczyli dziś w otwarciu Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II Wojny Światowej im. Rodziny Ulmów (MPRŻ) w Markowej na Podkarpaciu. W uroczystości udział wzięli też m.in. prezydent RP Andrzej Duda wraz z małżonką, marszałek Senatu Stanisław Karczewski, przedstawiciele władz samorządowych i wojewódzkich oraz kierownictwo Kancelarii Sejmu.

– Nasze narody: polski i żydowski przez tysiąc lat żyły na tej ziemi. (…) Lata wspólnej historii doznały straszliwej wyrwy jaką był Holocaust na okupowanych przez Niemców polskich ziemiach – mówił podczas uroczystości prezydent RP. Andrzej Duda podkreślił, że otwarte dziś muzeum jest wyjątkowym miejscem, symbolicznym pomnikiem wszystkich Polaków, którzy pomagali przetrwać polskim obywatelom pochodzenia żydowskiego okres II wojny światowej. – To muzeum braterstwa, miłosierdzia i wspólnoty – mówił prezydent Duda.

Prezydent zaznaczył też, że pomoc Polaków żydowskim sąsiadom była ich wyrazem sprzeciwu wobec okrucieństwa, pogardy, nienawiści i antysemityzmu. – Niech to muzeum będzie dla nas i dla wszystkich odwiedzających wielkim świadectwem tragicznej, ale dobrej pamięci – powiedział Andrzej Duda. Podkreślał też wartości, za które rodzina Ulmów oddała życie pomagając Żydom: godność, uczciwość, wolność, sprawiedliwość i szacunek dla drugiego człowieka. – Żadne uczciwe i praworządne państwo nie może tolerować nawoływania do nienawiści, fobii narodowych i ksenofobii. Wierzę, że Polska nigdy tego tolerowała nie będzie – mówił prezydent Duda.

Muzeum w Markowej jest pierwszym w Polsce, które upamiętnia Polaków ratujących Żydów podczas okupacji. Jest to miejsce symboliczne. Podczas wojny Józef i Wiktoria Ulmowie ukrywali na poddaszu swojego domu osiem osób z rodzin żydowskich Szallów i Goldmanów. 24 marca 1944 r. Józef, Wiktoria oraz ich szóstka dzieci zostali za to rozstrzelani przez hitlerowców. W przyszłym tygodniu przypada 72. rocznica tego tragicznego wydarzenia. Jak podkreśla dyrektor nowego muzeum Mateusz Szpytma w Markowej nie tylko Ulmowie ukrywali Żydów. W ośmiu innych domach zagładę przeżyło co najmniej 20 innych Żydów. W 1995 r. Izraelski Instytut Pamięci Yad Vashem przyznał Ulmom tytuły Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.

Wczoraj Sejm podjął uchwałę towarzyszącą otwarciu Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej - W imieniu Narodu polskiego Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ponownie składa hołd wszystkim rodakom, którzy z narażeniem życia ratowali Żydów skazanych na zagładę, a szczególnie tym, którzy w odwecie za udzieloną pomoc zginęli z rąk niemieckiego okupanta. W związku z otwarciem Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża uznanie także dla samorządu województwa podkarpackiego, który poprzez budowę muzeum o ogólnopolskim charakterze pierwszy na tak szeroką skalę upamiętnił to nadzwyczajne bohaterstwo, realizując żywotny interes całego społeczeństwa - czytamy w podjętej dziś przez aklamację uchwale Sejmu.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podkreślił, że hołd dla sprawiedliwych Polaków – oddany tym dokumentem - jest jednocześnie wyraźnym przypomnieniem całemu światu, że w odróżnieniu od okupowanej zachodniej Europy na ziemiach polskich za nawet najmniejszą pomoc Żydom groziła kara śmierci. - Wśród tych, którzy zginęli za udzielanie pomocy Żydom, była rodzina Ulmów: Józef, będąca w stanie błogosławionym Wiktoria oraz sześcioro ich nieletnich dzieci. Wraz z ukrywanymi Didnerami, Grünfeldami i Goldmanami zostali oni zamordowani w swoim domu w Markowej 24 marca 1944 roku - czytamy w dokumencie.

Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uznał też w uchwale, że pamięć o Polakach ratujących Żydów winna stanowić ważną część edukacji publicznej. Wyraża też przekonanie, że będzie ona nie tylko kultywowana w nowo otwartym Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej, ale również w innych placówkach państwowych i samorządowych, w szczególności muzealnych i oświatowych oraz przez organizacje społeczne.

Decyzja o budowie muzeum w Markowej została podjęta przez sejmik województwa podkarpackiego w 2008 r. Prace nad projektem rozpoczęto jesienią 2013 r. Muzeum zaprojektował Mirosław Nizio. Wnętrze budynku jest wzorowane na domu, w którym mieszkała rodzina Ulmów. Zostały w nim umieszczone sprzęty gospodarstwa domowego, które udało się zachować. Na zewnątrz ustawiona została ściana pamięci, na której znajduje się ponad 830 nazwisk osób ratujących Żydów w czasie wojny.

Dotychczas nie było placówki, która w szerokim kontekście II wojny światowej i okupacji niemieckiej w usystematyzowany sposób prezentowałaby sylwetki Polaków, którzy mimo zagrożenia życia swojego i swoich bliskich zdecydowali się pomagać Żydom skazanym przez hitlerowskich Niemców na zagładę. Jak podkreśla marszałek województwa podkarpackiego Władysław Ortyl cichych bohaterów takich jak Ulmowie było wielu, a ich postawa jest godna upamiętnienia.

Do Markowej rokrocznie na grób rodziny Ulmów przybywa kilka tysięcy osób. Są wśród nich pielgrzymi, młodzież szkolna, a także młodzi Izraelczycy. Podstawowym celem MPRŻ jest upamiętnienie Polaków, którzy podczas okupacji niemieckiej – mimo grożącej im kary śmierci – pomagali ludności żydowskiej skazanej przez III Rzeszę na zagładę, a także upowszechnianie wiedzy o nich. MPRŻ będzie organizować też programy edukacyjne dla młodzieży, spotkania z Polakami ratującymi Żydów w czasie wojny i z ich rodzinami. MPRŻ prowadzić będzie też działalność dokumentacyjną. Muzeum ma być placówką nowoczesną - multimedialną. Początkowo zakładano, że będzie ono miało charakter regionalny. Ostatecznie Minister Kultury wyraził zgodę, aby była to placówka ogólnopolska.

Otwarcie muzeum poprzedziła uroczystość wręczenia odznaczeń państwowych Polakom ratującym Żydów podczas okupacji hitlerowskiej. Wziął w niej udział marszałek Sejmu Marek Kuchciński.

http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/komunikat.xsp?documentId=2EEC0DFDE530A5...

11.01.2008

Sprawiedliwi wśród narodów świata. Rodzina Ulmów - Słudzy Boży, którzy oddali życie za ratowanie Żydów. Część 1/2.
Zobacz również część 2/2: http://tnij.org/ulma2

Sejm podjął uchwałę towarzyszącą otwarciu Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej
środa, 16 marca 2016 18:05

- W imieniu Narodu polskiego Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ponownie składa hołd wszystkim rodakom, którzy z narażeniem życia ratowali Żydów skazanych na zagładę, a szczególnie tym, którzy w odwecie za udzieloną pomoc zginęli z rąk niemieckiego okupanta. W związku z otwarciem Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża uznanie także dla samorządu województwa podkarpackiego, który poprzez budowę muzeum o ogólnopolskim charakterze pierwszy na tak szeroką skalę upamiętnił to nadzwyczajne bohaterstwo, realizując żywotny interes całego społeczeństwa. - czytamy w podjętej dziś przez aklamację uchwale Sejmu.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podkreślił, że hołd dla sprawiedliwych Polaków – oddany tym dokumentem - jest jednocześnie wyraźnym przypomnieniem całemu światu, że w odróżnieniu od okupowanej zachodniej Europy na ziemiach polskich za nawet najmniejszą pomoc Żydom groziła kara śmierci. - Wśród tych, którzy zginęli za udzielanie pomocy Żydom, była rodzina Ulmów: Józef, będąca w stanie błogosławionym Wiktoria oraz sześcioro ich nieletnich dzieci. Wraz z ukrywanymi Didnerami, Grünfeldami i Goldmanami zostali oni zamordowani w swoim domu w Markowej 24 marca 1944 roku. - czytamy w dokumencie.

Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uznaje też , że pamięć o Polakach ratujących Żydów winna stanowić ważną część edukacji publicznej. Wyraża też przekonanie, że będzie ona nie tylko kultywowana w nowo otwartym Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej, ale również w innych placówkach państwowych i samorządowych, w szczególności muzealnych i oświatowych oraz przez organizacje społeczne.

Poznajcie historię ocalonego przez Polaków Żyda z wsi Markowa

W Markowej ukrywał się przez lata m.in. Abraham Segal, dziś 86
letni mężczyzna, który po wojnie wyemigrował do Izraela. Ocalony, który z
racji wieku nie będzie mógł odbyć podróży do...

Poświęcili się dla innych

http://www.naszdziennik.pl/galeria/154191,poswiecili-sie-dla-innych.html

Prawda historyczna nareszcie ma głos! Trzeba jeszcze odkłamać Jedwabne i dziejowa sprawiedliwość stanie się faktem. Prezydentura Dudy daje nadzieję.
http://wpolityce.pl/historia/285573-prawda-historyczna-nareszcie-ma-glos...

To pierwsze takie muzeum w naszym kraju. –
Żaden naród w Europie nie złożył tak licznych ofiar na ołtarzu pomocy
Żydom, jak złożyli Polacy. Dali świadectwo temu, że człowiek w imię
miłości bliźniego jest zdolny poświęcić własne życie – powiedział w
Markowej ks. abp Stanisław Gądecki,..

Pełna treść artykułu dostępna na stronie:
http://wp.naszdziennik.pl/2016-03-18/236627

pab / Markowa / KAI

Z udziałem prezydenta RP
Andrzeja Dudy oraz przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp.
Stanisława Gądeckiego w Markowej na Podkarpaciu otwarto Muzeum Polaków
Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów. Pozdrowienia dla uczestników
uroczystości przesłał w imieniu papieża Franciszka abp Angelo Becciu,
substytut Sekretariatu Stanu.

Fot. Muzeum w Markowej

Wiktoria i Józef Ulmowie oraz ich dzieci zostali zamordowani 24 marca 1944 r. za pomoc Żydom

„Papież dziękuje Bogu za bohaterów, którzy w tamtych dramatycznych
czasach aż do męczeństwa dali świadectwo człowieczeństwa, wiary i
miłości, zachowując w sercu słowa Chrystusa: ,,Nikt nie ma większej
miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J
15,14)” – napisał w liście do metropolity przemyskiego abp. Józefa
Michalika abp Becciu. Zapewnił przy tym o modlitewnej pamięci Ojca
Świętego i apostolskim błogosławieństwie dla wszystkich uczestników
ceremonii.

Uroczystości rozpoczęły się od modlitw żydowskich i chrześcijańskich
na cmentarzu w miejscowości Jagiełła, gdzie spoczywają Żydzi zamordowani
razem z Rodziną Ulmów. Następnie podobną modlitwę odmówiono w Markowej,
gdzie znajduje się grób Ulmów. Odmówili ją metropolita przemyski abp
Józef Michalik i naczelny rabin Polski Michael Schudrich.

W samo południe w kościele parafialnym pw. św. Doroty w Markowej
została odprawiona Msza św., której przewodniczył abp Stanisław Gądecki.
W swojej homilii przewodniczący KEP przypomniał historię życia Ulmów i
ich tragicznej śmierci oraz okoliczności, w jakich przyszło im żyć.
Zauważył, że w Polsce usiłowanie pomocy Żydom było równoznaczne z jej
udzieleniem, a za to Niemcy karali śmiercią. - Żaden inny naród w
Europie nie złożył tak licznych ofiar na ołtarzu pomocy Żydom, jak
złożyli ją Polacy. Dali świadectwo tego, że człowiek w imię miłości
bliźniego jest zdolny poświęcić własne życie – podkreślił abp Gądecki.

Główne uroczystości otwarcia muzeum miały miejsce wieczorem. Otwarcia
dokonał prezydent RP Andrzej Duda. - To wielkie miejsce dla
Rzeczypospolitej Polskiej, bo tu jak w soczewce skupia się to, o czym
możemy powiedzieć, że jest jednym, że my jako Polacy możemy się czuć
godnie, że byli wśród nas tacy, którzy nie bali się nawet za cenę życia.
Że byli wśród nas ludzie więcej niż przyzwoici, którzy byli bohaterami.
Bohaterami, których trzeba postawić na równi z tymi, którzy z bronią w
ręku walczyli o wolność Polski. Nie ma różnicy, jedni i drudzy oddali
życie za drugiego człowieka i za wolność, bo wolność to godność – mówił
Andrzej Duda.

Prezydent wyraził nadzieję, że muzeum w Markowej będzie miejscem
wielkim świadectwem tragicznej, ale dobrej pamięci i ostrzeżeniem co
pogarda czyni z ludźmi.

- Dzisiaj jesteśmy razem i modlimy się razem. My mamy obowiązek być
razem. Nasz Ojciec w niebie jest bardzo szczęśliwy, kiedy Jego dzieci są
razem – podkreślił Michael Schudrich.

Zebrani mieli również okazję wysłuchać relacji Abrahama Izaaka Segala
- Żyda, który przeżył wojnę u rodziny Cwynarów w Markowej.
Przedstawiany był wówczas jako Romek Kaliszczak. Ze względu na podeszły
wiek, nie mógł on osobiście uczestniczyć w uroczystości – jego opowieść
została nagrana wcześniej w Izraelu.

Oprócz pary prezydenckiej, przedstawicieli Sejmu i Senatu oraz władz
samorządowych, w uroczystości wzięli udział m.in. metropolita poznański i
przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki, metropolita przemyski abp
Józef Michalik, bp Carlos Azavedo, delegat kard. Gianfranco Ravasiego –
przewodniczącego Papieskiej Rady Kultury oraz biskupi z archidiecezji
przemyskiej i lubelskiej oraz z diecezji rzeszowskiej i zamojsko
lubaczowskiej.

Podczas otwarcia muzeum zaśpiewał, grając na fortepianie, Stanisław
Soyka, któremu towarzyszył chór Cracow Singers. Artyści wykonali psalmy
ze Starego Testamentu. Drugim elementem warstwy dźwiękowej było
słuchowisko radiowe, które opowiadało o życiu w Markowej przed wojną
oraz historię Rodziny Ulmów. Muzyka i dźwięk w niekonwencjonalny sposób
były obecne również w dalszej, oficjalnej części uroczystości, podobnie
jak wizualizacje przestrzenne i efekty świetlne.

Tuż przed otwarciem w „Sadzie Pamięci” na terenie nowego muzeum,
prezydent Duda wraz z małżonką zasadzili drzewko owocowe. Ogród ten ma
upamiętniać Polaków i Żydów zamordowanych podczas wojny i symbolicznie
nawiązywać do ogrodu w Yad Vashem.

Wcześniej w Muzeum-Zamku w Łańcucie prezydent wyróżnił Krzyżem
Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski 55 osób, które w czasie wojny
ratowały Żydów „za wybitne zasługi w obronie godności człowieczeństwa i
praw ludzkich”. 49 z nich zostało odznaczonych pośmiertnie.

Złotym Krzyżem Zasługi odznaczeni zostali: Urszula Niemczak i Bogdan
Romaniuk, a Srebrnym Krzyżem Zasługi Mateusz Szpytma. Zostali w ten
sposób wyróżnieni za zasługi w pielęgnowaniu pamięci i upowszechnianiu
wiedzy o Polakach ratujących Żydów oraz za zaangażowanie w tworzenie
muzeum w Markowej.

W Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej
prezentowane będą historie Polaków, którzy udzielali pomocy Żydom.
Wystawione eksponaty będą też prezentować relacje polsko-żydowskie
przed wojną, w trakcie okupacji, a także stosunki powojenne.

Muzeum zgromadziło pierwsze zabytki i dokumenty związane z Polakami
ratującymi Żydów podczas okupacji niemieckiej. Zakupiono między innymi
część wyposażenia domu rodziny Ulmów, zgromadzono też kopie zdjęć
wykonanych przez Józefa Ulmę. W zbiorach znalazła się część zdjęć
oryginalnych. Wśród nich zdjęcie wykonane w 1940 r., na które 24 marca
1944 r. padły krople krwi ofiar niemieckiej zbrodni. W zbiorach znajdują
się także drzwi ze śladami po kulach powstałymi podczas egzekucji
rodziny Baranków, których Niemcy zabili za pomoc udzieloną Żydom. Do
muzeum wpływają relacje dotyczące Polaków ratujących Żydów podczas
okupacji niemieckiej.

Małżonkowie Józef i Wiktoria Ulmowie mieszkali wraz z sześciorgiem
dzieci w Markowej na Podkarpaciu. W czasie okupacji ukrywali w swoim
gospodarstwie ośmioro Żydów. 24 marca 1944 r. w nocy do ich domu
wtargnęli hitlerowcy. Najpierw zamordowali ukrywanych Żydów, a potem
całą rodzinę Ulmów, w tym Wiktorię, która była w dziewiątym miesiącu
ciąży, a także dzieci, z których najstarsze miało 8 lat, a najmłodsze
1,5 roku.

W 1995 r. Józef i Wiktoria Ulmowie zostali uhonorowani tytułem
„Sprawiedliwi wśród Narodów Świata”. Proces beatyfikacyjny rodziny Ulmów
na etapie diecezjalnym zakończył się w 2008 r. W 2011 r. wszystkie
dokumenty trafiły do Watykanu. W 2004 r. odsłonięto pomnik
przypominający heroiczność rodziny Ulmów.

Czego o Polsce i Polakach dowiedzą się Francuzi z najnowszego
wydania francuskiego magazynu historycznego „L’Histoire” i serii
zamieszczonych tam artykułów reklamowanych na okładce pod wspólnym
tytułem „Żydzi z Polski. Od złotego wieku
do pogromów”? Ni mniej, ni więcej, tylko tego, że zaczęliśmy
eksterminować naród żydowski w wieku XVII, a potem było już tylko
gorzej… - pisze Tomasz Łysiak w najnowszym numerze tygodnika „Gazeta
Polska”.



Całe szczęście, że wpadł w moje ręce marcowy numer jednego z
największych francuskich pism historycznych, a mianowicie magazynu
„L’Histoire”. Całe szczęście – podkreślę – gdyż tkwiłbym dalej w nieco
naiwnym przekonaniu, że Polska była ofiarą II wojny światowej, a Polacy
nie tylko potwornie w jej wyniku ucierpieli, utracili wolne państwo i
miliony obywateli, ale jeszcze walczyli za wolność swoją, jak i innych
narodów, w tym zamieszkujących tak licznie przed 1939 r. nasz kraj
„starszych braci w wierze”. Dalej bym uważał, że postawy ludności
cywilnej w czasie wojny były oczywiście różne i że zdarzały się wypadki
haniebne – denuncjowania czy mordowania Żydów – lecz były to wyjątki, a
polski naród, jako jedyny w Europie, nie poszedł na współpracę z
Niemcami, nie dał się zniszczyć moralnie, stawił opór, alarmował świat o
Holokauście i czynił, co się dało, by walczyć z oboma okupantami.
Okazało się jednak, że się myliłem. Wystarczyło sięgnąć po francuską
gazetę, by się przekonać, że narracja podsuwana Europie przez J.T.
Grossa staje się powszechnie obowiązująca. Więc może i ja powinienem
zrewidować swoje poglądy? Bo gdybym miał odczytać przekaz podany mi
przez magazyn znad Sekwany, to musiałbym dojść do wniosku, że cała
historia relacji polsko-żydowskich zmierzała tylko do jednego. Do czego?
Dość dobrze wyjaśnia to już sama okładka, ze zdjęciem żydowskiego
chłopca i krzyczącym tytułem: „Żydzi z Polski. Od złotego wieku do
pogromów”.



Gościnna ziemia?



Temat marcowego numeru „L’Histoire” został powierzony specjalistom od
tematyki polsko-żydowskiej. Co prawda Gross, najbardziej znany z racji
medialnej wrzawy wokół a to skandalicznych książek, a to równie
skandalicznych wypowiedzi, sam nic tu nie napisał, ale za to jego myśli
zostały podchwycone i zacytowane przez innych autorów, redakcja zaś
poleciła czytelnikom jego książki jako te, które mogą stać się
fundamentem odpowiedniej, dobrze ukierunkowanej wiedzy.



Francuski czytelnik zaczyna lekturę od strony wprowadzającej. Mamy więc
zdjęcie chłopców uczących się w żydowskiej szkole w 1924 r. (jak wynika z
podpisu, w szkole państwowej nie otrzymaliby edukacji dotyczącej
żydowskich wartości czy języka). Obok fotografii widnieje wielki tytuł:
„Żydzi z Polski. Ziemia gościnna, ziemia krwi”. Czytamy we wstępie: „Już od XIII wieku
liczni Żydzi wypędzeni z zachodniej Europy znajdowali miejsce swojego
osiedlenia w Polsce, gdzie korzystali z opieki królów i szlachty. W
XVIII w. kraj ten zamieszkiwała połowa Żydów z całego świata. Ale
sytuacja pogarsza się wraz z rozbiorami Polski. W XIX stuleciu nadchodzi
wiek pogromów. Pomimo wszystko w 1939 r. populacja Żydów wynosi 3 mln.
90 proc. z nich zostało zamordowanych podczas Shoah. Kilka tysięcy – to
odpowiedzialność zaangażowanych w to Polaków. Dzisiaj w Polsce pozostało
już tylko 10 tys. Żydów”.



Francuz zaciekawiony tym, dlaczego „ziemia”, która była prawdziwym azylem, stała się nagle „ziemią krwi”, zaczyna lekturę.



Na początek w historię Żydów na ziemiach polskich wprowadza go prof.
Antony Polonsky, rysując ciekawe dzieje ludu wybranego, który właśnie w
Polsce odnalazł swoją prawdziwą „ziemię obiecaną”, trwale wpisując się w
kulturowy krajobraz państwa „Polin” (jak Żydzi nazywali
Rzeczpospolitą). Te dzieje to z jednej strony kwestie oficjalnego
istnienia żydowskiej mniejszości w Polsce, a więc także przywileje,
takie jak ten (kaliski – red.) Bolesława Pobożnego z 1264 r., a z
drugiej sprawy związane z kulturowym współistnieniem dwóch odrębnych
światów: polskiego i żydowskiego. Złoty wiek jest także złotym czasem
dla wyznawców judaizmu. Ale już w połowie wieku XVII przychodzą pierwsze
tragedie. „Pod koniec XVI wieku, na ok. 8 mln mieszkańców królestwa obu
narodów – czytamy w tekście – można było doliczyć się ok. 100 tys.
Żydów. Wielkość populacji spadła wraz z powstaniem kozackim
Chmielnickiego, które zaczęło się w 1648 r. i które, trwając prawie 10
lat, przyniosło prawie 14 tys. ofiar żydowskich, do których należy dodać
te z okresu inwazji szwedzkiej (1655–1660) i moskiewskiej (1654–1667).
Wielka liczba Żydów była więc zmuszona do ucieczki albo została
uwięziona i uprowadzona przez Tatarów. Jednocześnie całkowita populacja
królestwa spadła z 11 do 7 mln”. Konia z rzędem temu Francuzowi, który
czytając ów tekst, będzie w stanie zrozumieć zawiłości wydarzeń z
tamtego okresu. Wrażenie pozostaje jedno – w trakcie wojen z połowy
wieku XVII w Polsce dochodziło już do masakr na wielką skalę… Podobnie
zresztą rzecz wygląda z owym dziewiętnastowiecznym „czasem pogromów”.
Polonsky opisuje oczywiście fakt utraty niepodległości, wyraźnie
zaznacza kwestię podziału terytorium Polski między zaborców, ale gdy
dochodzi do wydarzeń z końca XIX wieku, znowu pisze enigmatycznie i
niekonkretnie. Tak, jakby chodziło o sprawienie wrażenia, że Żydzi
„kłuli w oczy” swoim bogactwem, toteż niejako z zadawnionej zawiści, z
owego już ugruntowanego antysemityzmu (bo przecież obwiniano ich za
epidemie dżumy, bo zarzucano im kontakty z siłami nieczystymi poprzez
kabałę, bo podejrzewano, że do rytualnych posiłków używają krwi
niemowląt chrześcijańskich) wybuchały tu i ówdzie, całymi seriami,
pogromy. Niestety, dokładniejszego ich opisu nie ma. A tymczasem w
imperium moskiewskim doszło w istocie do całych fal pogromów (pierwsza
1881–1884, druga 1903–1906), których początek brał się z reakcji
rosyjskich władz na zamach na cara w 1881 r. Dotykały one wielu miast i
miasteczek na terytorium rosyjskim, zanotowano je w m.in.
Jelizawietgardzie, Bałcie i Kijowie. Także w Warszawie, gdzie wybuchły
antyżydowskie zamieszki, zginęły dwie osoby. Wówczas polska
inteligencja, wstrząśnięta tymi wydarzeniami, przeprowadziła liczne
zbiórki pieniężne na rzecz poszkodowanych. Helena Modrzejewska
przekazała dochód z przedstawień krakowskich, a polska Resursa
Obywatelska chciała nawet tworzyć specjalną milicję, która dbałaby o
bezpieczeństwo sąsiadów pochodzenia żydowskiego. Władze carskie
odrzucały wszelkie takie projekty. Cała polska elita, na czele z
największymi nazwiskami epoki, m.in. Bolesławem Prusem, wyraźnie oraz
stanowczo potępiała i odcinała się od jakichkolwiek antyżydowskich
nastrojów. Jednak o tym wszystkim w „L’Histoire” – cicho.



Cicho też o wydarzeniach z lat 1903–1906. Być może dlatego, że mniej
ciekawe byłoby opisywanie masakr dokonywanych po prostu i bezpośrednio
przez władzę carską. W Kiszyniowe czy Odessie. Albo w Białymstoku, gdzie
do Żydów strzelało wojsko rosyjskie.



Rozwiązanie problemu żydowskiego



Najciekawiej jednak przedstawia się dla czytelnika francuskiego los
Żydów w Polsce w wieku XX. Tu głos zabiera autor słynnego „JUDENJAGD.
Polowanie na Żydów 1942–1945. Studium dziejów pewnego powiatu” prof. Jan
Grabowski, który w tekście pt. „Śledztwo w sprawie antysemityzmu”
zaczyna od razu mocno: „W 1918 r., po odrodzeniu państwa polskiego,
»rozwiązanie problemu żydowskiego« staje się jedną z priorytetowych
spraw dla władz”. I przechodzi do postaci Romana Dmowskiego oraz
jego wypowiedzi w trakcie negocjacji związanych z „małym traktatem
wersalskim”, a dotyczących wielkości populacji żydowskiej w Polsce. Ta
rzeczywistość polskiej niepodległości to także śmierć prezydenta
Gabriela Narutowicza, która była wynikiem potwornych antyżydowskich
nastrojów. Czytelnik z jednej strony przeczyta słówko ks. Kazimierza
Lutosławskiego („Jak śmieli Żydzi narzucić Polsce swego prezydenta?”), z drugiej popatrzy na zamieszczony obok plakat z wielką miotłą i czerwonym napisem „Żydzi do ghetta!”,
z trzeciej zobaczy odpowiedni cytat z Nowaczyńskiego i już rozumie,
jaka ta Polska przed wojną była. Przyznam, że i ja sądziłem do tej pory,
że po 1918 r. nasze władze miały inne „priorytetowe sprawy” na głowie
(jak obrona państwa przed bolszewikami czy odbudowa całego kraju), ale
okazuje się znowu, że się myliłem – priorytetem było „rozwiązanie kwestii żydowskiej”!
Jakże człowiek czasem błądzi! A przecież mogłem w głowie ułożyć sobie
taką opowieść o Polsce – gdzie tylko miotła, pogromy, gdzie numerus clausus i numerus nullus,
gdzie „getta ławkowe” i straszny antysemityzm. Czy chciałbym rzec, że w
Polsce go przed wojną nie było? A jakże – był, lecz czy rzeczywiście
był tak dominujący w polskim życiu społecznym i publicznym?



„Ludobójstwo pod okiem Polaków”



I teraz dochodzimy w tej narracji do wybuchu wojny. Już wiemy, już
jesteśmy przygotowani na to, jaką rolę mają spełnić Polacy. Wynika to
jasno z opisywanego toku wydarzeń (od „ziemi obiecanej” do „ziemi
krwi”). Grabowski wprowadza temat inwazji niemieckiej i od razu determinuje nasz udział w wydarzeniach związanych z „polityką represji” prowadzoną przez okupanta: „Według optyki niemieckiej
ludność miejscowa miała także swoją rolę do odegrania”. A potem się
zaczyna. Oto dowiemy się o utworzeniu getta i o roli polskiej
„granatowej policji”, która wspierała Niemców w dziele wielkiego
mordowania. Francuski czytelnik przeczyta, że „Polacy nie pozostali
obojętni” wobec represji, a nawet dostanie wzmiankę o Janie Karskim,
tyle że mówi ona tylko o tym, iż w lutym 1940 r. „kurier Ruchu Oporu Jan
Karski udał się do Francji, aby poinformować polski rząd o sytuacji
społeczeństwa polskiego pod okupacją”. Ale słowem już autor nie wspomni o
tym, że Karski przedostawał się za mury getta, by zdobyć wiedzę o tym,
co się tam dzieje, oraz że jednym z najważniejszych celów jego misji
było poinformowanie świata o tragedii tysięcy Żydów eksterminowanych
przez Niemców. Jak widać więc, i w tej mierze ja sam miałem jakieś
błędne informacje o Karskim. Moja wiedza o tym, że był jakiś Pilecki
przedostający się do Auschwitz, też jest chyba niepoprawna – o Pileckim,
jak można się domyślić, ani pół słówka w całym wielkim materiale. Chyba
powodem nie jest fakt, kto później w „wolnej” Polsce był jego katem,
ani też kto w ubeckich katowniach mordował patriotów? Być może ta część
prawdy, o jaką walczą politycznie poprawni demiurgowie opinii, nie jest
wystarczająco „prawdziwa”? Całe szczęście, że mogę się dokształcić, jak
ten Francuz przechadzający się po Montmartre, i dowiedzieć, jak to było
„w Polsce” w czasach okupacji. A trzeba dodać, że choć w tekście padają
wyjaśnienia o inwazji niemieckiej
i sowieckiej, to jednak zdjęcia pokazujące trupy pomordowanych Żydów są
„geograficznie” sytuowane „w Polsce”. Dowiedziałem się również z tekstu
pana Grabowskiego, że Polacy w czasie wojny zajmowali się przede
wszystkim rabowaniem „mienia pożydowskiego” i denuncjowaniem Żydów. Na
szczęście jest tu gdzieś przemycona informacja, że 6 tys. Polaków
zostało odznaczonych medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Ale już
za chwilę kolejny śródtytuł odziera ze złudzeń – „Ludobójstwo pod okiem
Polaków”. Dobrze się to czyta, bardzo dobrze, szczególnie że obok
wmontowano fragmencik z przedwojennej broszury Narodowej Demokracji
zatytułowanej „Odżydzanie naszego kraju”.



Kolejnym akapitem profesor raportuje:

„W 1942 r., od 200 tys. do 250 tys. Żydów usiłowało uciec z
likwidowanych gett i żyć »po aryjskiej stronie«, pomiędzy Polakami.
Tylko 35 tys. przeżyło. Relacje między Żydami i Polakami zostały więc
poddane egzaminowi najtrudniejszemu z możliwych, temu, w którym gra
toczyła się o życie i śmierć. I tak właśnie dziesiątki tysięcy
uciekających Żydów napotykały wrogi i często śmiertelnie groźny świat.
»Polowanie na Żydów« przez Polaków trwało aż do końca okupacji niemieckiej”.

Zatrzymałem się nad tym właśnie fragmentem, bo w pewnej mierze jest on
modelowy – pokazuje, w jaki sposób odpowiednio budowanymi zdaniami,
atmosferą, niedomówieniami przemieszanymi z sugestiami, wyrazistymi
sformułowaniami okraszanymi odpowiednio dobranym faktem czy liczbą
robiącą wrażenie, można budować perfekcyjną narrację propagandową.



Tekst kończy się jeszcze uderzeniem we współczesność, przywołaniem
obecnego antysemityzmu polskiego. Ma się on objawiać m.in. tym, że w
Polsce nie ma „żadnego muzeum Shoah”, nie ma „żadnego dzieła – syntezy
historycznej na temat Holocaustu”, a na polskich Uniwersytetach nie ma
„żadnej katedry zajmującej się badaniami nad historią Shoah”. Napisał to
prof. Jan Grabowski, pracownik… Centrum Badań nad Zagładą Żydów
Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.



***



Żałuję, że nie mogę streścić tu wszystkich informacji o polskim
antysemityzmie, jakie znajdują się w tym bogato ilustrowanym i
pieczołowicie przygotowanym numerze „L’Histoire”. Nadmienię tylko, że
czytelnik odnajdzie tam także dzieje naszej wojennej i powojennej
nienawiści do Żydów, przeczyta i o Jedwabnem („takich Jedwabnych były dziesiątki”),
i o Kielcach, i o 1968 r., i o filmie „Ida”, który ma ponoć doskonale
opisywać stosunki na ziemiach polskich po 1945 r. A nawet, a jakże, jest
odniesienie do współczesności. W tekście Audrey Kichelewski poczytamy o
Prawie i Sprawiedliwości, o rządach kato-prawicy narodowej, o Trybunale
Konstytucyjnym czy wreszcie o wypowiedzi Pawła Kukiza o „żydowskich bankierach”. Lekturę
kończy się, patrząc na zdjęcie żydowskich nagrobków sprofanowanych w
Małogoszczy w 2013 r., na których krzyczą czarne litery: „Jude won” i rzuca się w oczy dobrze wkomponowana, malowana sprayem swastyka – ani chybi symbol polskiego stosunku do Żydów.

http://niezalezna.pl/78326-ziemia-krwi-specjalisci-od-tematyki-polsko-zy...

Niemiecki FAZ o muzeum Ulmów: „Podkręcanie” liczby polskich bohaterów w celach politycznych....

„Instytut Pamięci Narodowej próbuje znaleźć coraz więcej bohaterskich Polaków, by utwierdzić rolę Polski jako ofiary”.

Berlin zaprasza do siebie byłych robotników przymusowych w ramach rekompensaty za II wojnę światową

Rafał A. Ziemkiewicz

:

Męczennicy wyklęci

Wydawałoby się, że upamiętnienie rodziny Ulmów, wymordowanej
przez Niemców za ukrywanie Żydów, nie powinno budzić żadnych
wątpliwości. Były jednak przecież jakieś powody, dla których tzw. kręgi
opiniotwórcze przez lata szturchały nas kontaminacjami Grossa, obcesowo
domagając się narodowego samobiczowania, prezydent Kwaśniewski
przepraszał wylewnie w naszym imieniu cały świat, a oUlmach, Kowalskich
i innych Sprawiedliwych było równie głucho jak o wyklętych.

Piotr Kadlčik, przez wiele lat przewodniczący związku gmin żydowskich
RP, skwitował to wydarzenie przedziwnym komentarzem, wprawdzie oddając
hołd Sprawiedliwym, którym także jego rodzina zawdzięcza przeżycie, ale
po to tylko, by podkreślić, że jednakowoż w pełni satysfakcjonujące
byłoby poświęcone ich pamięci muzeum, gdyby przypominano w nim również
szmalcowników i kolaborantów, którzy Niemcom w polowaniu na Żydów
pomagali.

Żeby uświadomić sobie cały bezczelny nonsens tych słów, zachęcam
do prostego eksperymentu. Proszę sobie wyobrazić, że ktoś – może sam
Piotr Kadlčik – proponuje waszyngtońskiemu Muzeum Holokaustu, aby obok
Żydów ofiar upamiętniało także żydowskich kolaborantów, choćby tych,
o których pełno w „Eichmannie w Jerozolimie” Arendt czy recenzowanej
na tych łamach książce Adama Sitarka. A co, nie było takich? Byli,
jeszcze jak. Niech więc w imię ścisłości pamięci w każdym memoriale
Shoah znajdzie się miejsce dla Chaima Rumkowskiego tudzież podobnych mu
handlarzy własnymi rodakami. Niech każdy hollywoodzki film o Holokauście
zostanie opatrzony przynajmniej napisem, przypominającym, czym były
judenraty i żydowska policja w gettach.

Rzecz nie dotyczy tylko Holokaustu, lecz każdej pamięci. Już widzę,
jak by się spodobał Francuzom pomysł, by pod Verdun, albo Amerykanom,
by w mauzoleum USS „Arizona”, wydzielić izby pamięci o dezerterach,
złodziejach, gwałcicielach i mordercach, których licznie wszak skazywały
wczasie wojny ich własne sądy polowe. Inne narody, właściwie wszystkie
poza naszym, mają jednak prawo do selektywnej pamięci. Tylko nam się
trafili tacy pedagodzy, którzy jeśli już nie mogą dłużej milczeć
o męczennikach, to przynajmniej ich jakoś pomniejszą i zrelatywizują. 

Niedawno organ prasowy Adama Michnika zaprotestował przeciw stałemu emitowaniu na falach poznańskiego Radia Merkury „Roty” Marii Konopnickiej. Redaktorów wzburzyła zwłaszcza zwrotka „Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz. Ni dzieci nam germanił”. Myślę, że równie dobrze można byłoby zakazać czytania „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza czy „Placówki” Bolesława Prusa jako utworów naruszającym nasze międzynarodowe sojusze.

Trzeba sobie jednak szczerze powiedzieć, że od wielu lat zwrotka utworu Marii Konopnickiej nie brzmiała tak aktualnie jak właśnie dziś. Wystarczy przypomnieć kilka faktów z ostatniego tylko czasu.

Do polskiego MSZ trafiła notatka o spotkaniu władz RFN z niemieckimi mediami. Instruowano tam dziennikarzy, jak mają w swoich materiałach szkalować Polskę, pisząc o „Putinowskim modelu władzy”, „dzikim Wschodzie”, „demontowaniu państwa prawa” i „zagrożeniu bezpieczeństwa całej UE”. To przecież nic innego jak szczucie na swoich sąsiadów.

Wystarczy poczytać „niezależne media” w Niemczech, by się przekonać, że ich teksty na temat Polski idealnie współbrzmią z dyrektywami władz. Większość medialnych potentatów – na czele z telewizją ZDF, dziennikami „Süddeutsche Zeitung” i „Frankfurter Allgemeine Zeitung” czy tygodnikami „Der Spiegel” lub „Wirtschaftswoche” – głosi to samo o Polsce. Możemy się więc np. dowiedzieć, że panuje u nas reżim faszystowski lub bolszewicki, a prawa człowieka są nagminnie łamane. Znawca problematyki niemieckiej, profesor Bogdan Musiał mówi wprost o systematycznej antypolskiej kampanii prowadzonej w mediach niemieckich.

Przykładem tego może być nakręcony przez telewizję ZDF teledysk, w którym obywatele Niemiec przedstawieni zostali jako lepszy gatunek człowieka stojący na wyższym stopniu cywilizacyjnego rozwoju (prawdziwi Übermenschen) na tle zacofanych i odrażających mieszkańców Europy Środkowej. Widać, że niemieccy dziennikarze czerpią pełnymi garściami z wypróbowanych wzorców z przeszłości. Niby tacy tolerancyjni, a wystarczy poskrobać tę tęczową farbę, a wyziera spod niej brunatny kolor.

Czy nie jest pluciem Polakom w twarz krytyka za to, że otworzyliśmy Muzeum Polaków Ratujących Żydów w Markowej? Czy nie jest szczytem buty ze strony Niemców, że zarzucają nam uratowanie podczas Holocaustu zbyt małej liczby Żydów, tak jak czyni to dziś „Frankfurter Allgemeine Zeitung”? I kto to rozpowszechnia?! Wnuki tych, którzy budowali i obsługiwali komory gazowe, a Polaków karali mordowaniem całych rodzin za pomaganie Żydom, dziś zarzucają nam, że zbyt mało Żydów uratowaliśmy przed pokoleniem ich dziadków?

Równie bezczelne są niemieckie media w Polsce dla Polaków, takie jak np. Onet.pl, który potrafił zamieścić tekst o Polkach oddających się w czasie II wojny światowej niemieckim okupantom, ilustrując to zdjęciem niemieckich zbrodniarzy prowadzących na śmierć polskie kobiety w Palmirach. Wnuki gwałcicieli i morderców zamieszczają teksty, w których pokazują idące na śmierć ofiary ich dziadków jako puszczalskie lafiryndy. Czy nie jest to plucie nam w twarz?

Dziś niemieckie media w Polsce dla Polaków specjalizują się głównie w propagandzie i taniej rozrywce. W ich perspektywie idealny status Polski to rynek zbytu, rezerwuar taniej siły roboczej i montownia dla niemieckiego przemysłu. Interes Polski ma być tożsamy z interesem Niemiec – nawet jeśli ci ostatni budują wspólnie z Rosją Nord Stream. Każda próba prowadzenia podmiotowej polityki zagranicznej spotyka się z atakiem. Żadnych marzeń o podmiotowości…

W czasie II wojny światowej także działały w Polsce niemieckie media dla Polaków. Nazywane były popularnie „gadzinówkami”. Ich przekaz ograniczał się głównie do propagandy i taniej rozrywki. Polacy mieli być bowiem w zamierzeniu rasy panów jedynie niewolnikami. Żadnych marzeń o niepodległości…

Dziś także mamy do czynienia z przypadkami germanizowania polskich dzieci. Jugendamty w Niemczech, czyli te same instytucje, które w czasie wojny deportowały do Rzeszy i germanizowały polskie dzieci, dziś także często odbierają pociechy polskim rodzicom w Niemczech i oddają je niemieckim rodzinom zastępczym, gdzie maluchy nie mogą mówić po polsku, a nawet są wykorzystywane.

Sytuację Polonii w Niemczech utrudnia fakt, że Polacy w tym kraju nie są traktowani jako mniejszość narodowa. Stało się to na podstawie rozporządzenia Hermanna Göringa z 27 lutego 1940 roku. To wtedy Związek Polaków w Niemczech został rozwiązany, a jego członkowie trafili m.in. do obozów koncentracyjnych, gdzie część z nich została zamordowana. W 2014 roku państwo niemieckie podtrzymało ten akt w mocy.

Dziś Niemcy zarzucają władzom polskim łamanie prawa przy okazji Trybunału Konstytucyjnego. A może zamiast nas pouczać zajęliby się sobą i wciąż obowiązującym u nich dyskryminacyjnym, rasistowskim prawem Hermanna Göringa? Jak widać, najbliższy współpracownik Hitlera jest dla nich nadal wielkim autorytetem prawnym.

Czy nie mamy prawa nadal śpiewać “Roty”?

PS. Moje uwagi dotyczą dużej części wpływowych środowisk politycznych i medialnych w Niemczech. Jestem przekonany, że większość obywateli Republiki Federalnej Niemiec nie podziela ich przekonania. Jest bardzo wielu przedstawicieli niemieckich elit, którzy mają wręcz przeciwne zdanie. Byłem zaszczycony, że na promocji mojej książki “Sprawiedliwi” w Parlamencie Europejskim mogłem występować wspólnie z byłym szefem Związku Przemysłowców Niemieckich, Hansem-Olafem Henkelem, który mówił, że dzisiejsza antypolska kampania w Niemczech jest niesprawiedliwa i akurat Niemcy mają najmniejsze prawo pouczać Polaków, czym jest i jak ma wyglądać demokracja. Z moich spotkań nad Renem i Szprewą wynika, że takich osób w RFN jest znacznie, znacznie więcej. Problem polega na tym, że nie są dopuszczani do głosu w niemieckich mediach.

autor: Grzegorz Górny

http://wpolityce.pl/swiat/288002-nie-bedzie-niemiec-plul-nam-w-twarz-ni-...

Dobrze powiedziane... Prezes IPN do Niemców: Ręce precz od naszych bohaterów

Prezes IPN na łamach "FAZ” odniósł się do artykułu na temat rodziny Ulmów i otwarcia Muzeum Polaków Ratujących Żydów w Markowej

Skąd Niemcy chcą wiedzieć, co jest typowo polskie? My wiemy tylko, co u nas było typowe podczas niemieckiej okupacji.

W ubiegłym miesiącu uczestniczyłem w poruszającej uroczystości
otwarcia nowego muzeum w Markowej, położonej w południowej Polsce.
Poświęcone jest ono Polakom, którzy ratowali Żydów podczas niemieckiej
okupacji. Muzeum patronuje rodzina Ulmów, zamordowana w marcu 1944 r. przez niemieckich żandarmów wraz z ukrywanymi przez siebie Żydami.

Wydarzenie to było szeroko relacjonowane, uczestniczyli w nim
przedstawiciele najwyższych władz państwowych. Obok polskiego prezydenta
głos zabrała ambasador Izraela w Polsce, odtworzono nagrane przesłanie
jednego z ocalonych w Markowej Żydów. Polacy w większości po raz
pierwszy usłyszeli historię Józefa i Wiktorii Ulmów, a także ich dzieci:
Stasi, Basi, Władzi, Franka, Antka, Marysi, a także siódmego, którego
poród rozpoczął się w czasie egzekucji. Najstarsze z nich miało osiem
lat. Po raz pierwszy padły także nazwiska ratowanych: Saula Goldmana
i jego czterech synów (zwanych Szallami), Gołdy Grünfeld i jej siostry Lei Didner wraz z małą córką.

W dziesiątkach komentarzy podkreślano heroizm Ulmów, wskazywano na takie wartości
jak miłość bliźniego i poświęcenie. Padały słowa o znaczeniu prawdy
i przestrodze, jaką dla współczesnych i przyszłych pokoleń jest historia
Zagłady. Przywoływano fakt, że w znalezionej w domu Ulmów
Biblii podkreślono przypowieść o miłosiernym Samarytaninie i cytowano
słowa Chrystusa: „Nikt nie ma większej miłości do tej, gdy ktoś oddaje życie za przyjaciół swoich”.

Tymczasem czytelnik artykułu Josepha Croitoru („Czy bohaterska rodzina Ulmów była typowa?”, FAZ 6 IV 2016
r.) mógł się dowiedzieć, że w rzeczywistości mieliśmy do czynienia
z partyjną imprezą nowych polskich władz, która „rozogniła debatę
historyczną”. Wbrew twierdzeniom autora ukończenie muzeum
przyspieszył nie wynik ostatnich wyborów, ale decyzja minister kultury
w poprzednim rządzie, która udzieliła inicjatywie wsparcia finansowego
i organizacyjnego. Uważnie śledziłem komentarze prasowe i internetowe,
jednakże żadnego „rozognienia” trwającej od lat debaty o relacjach
polsko-żydowskich w czasie wojny nie zauważyłem. Wiele kwestii dzieli współczesnych Polaków, ale z pewnością nie należy do nich potrzeba upamiętnienia bohaterów ratujących Żydów.

Pytanie zawarte w tytule artykułu Croitoru można traktować
bądź jako absurdalne, bądź jako retoryczne. Jest oczywistym, że postawa
Ulmów, oddających życie za ratowanie Żydów, nie była typowa. Postawy
heroiczne nigdy nie są typowe! Podobnie nie była typowa działalność
Ireny Sendler, która uratowała z rąk niemieckich morderców dwa i pół
tysiąca żydowskich dzieci, umieszczając je głównie w polskich rodzinach
i klasztorach katolickich.
Nie był typowy los kuriera polskich władz podziemnych, Jana Karskiego,
który tragedię polskich Żydów w 1943 roku przedstawił m.in. prezydentowi
Rooseveltowi, nie wywołując niestety żadnej realnej reakcji.

Postawa Ulmów i tysięcy im podobnych nie była typowa, podobnie jak
nie można uznać za typową postawy tych, którzy szantażowali i wydawali
Niemcom ukrywających się Żydów i pomagających im Polaków. Za taki czyn,
zgodnie z prawem ustanowionym przez Polskie Państwo Podziemne, od 1943
roku groziła kara śmierci. Taki wyrok polskie podziemie wydało także
na policjanta, który wydał Ulmów.

Muzeum w Markowej nie powstało po to, by sugerować,
że postawa Ulmów była typowa. Wprost przeciwnie – wskazuje ono
na wyjątkowość ich ofiary, także po to, by stawiać ich i im podobnych
jako wzór dla obecnego i przyszłych pokoleń. Jestem przekonany,
że wizyta w tym muzeum stawiać będzie przed odwiedzającymi, niezależnie
od ich narodowości, przede wszystkim fundamentalne pytania o naturę
człowieka, o istotę dobra i zła.

Typowe w okupowanej przez Niemców Polsce było co innego. Już
w pierwszych tygodniach typowe stały się masowe egzekucje, przede
wszystkim przedstawicieli polskich elit. W lutym 1940 r. generalny gubernator Hans Frank mówił w wywiadzie dla niemieckiej gazety:

W Pradze np. wywieszono wielkie czerwone plakaty
podające do wiadomości, że tego dnia rozstrzelano 7 Czechów.
Powiedziałem sobie wtedy: Gdybym chciał przeznaczyć po jednym plakacie
na każdych siedmiu rozstrzelanych Polaków, wówczas wszystkie lasy
polskie razem wzięte nie wystarczyłyby na wyprodukowanie dostatecznej
ilości papieru

Na obszarach włączonych do III Rzeszy
typowe były wysiedlenia ludności polskiej, które objęły ponad 800
tysięcy osób. Typowe były łapanki na ulicach miast, z których zatrzymani
trafiali do więzień, obozów koncentracyjnych a w najlepszym przypadku
na roboty przymusowe. Typowe były pacyfikacje wsi, podczas których
palono zabudowania i mordowano mieszkańców. Na Zamojszczyźnie typowym
stało się nie tylko wysiedlanie Polaków, ale także odbieranie im dzieci
w celu germanizacji. Typowym było zniszczenie całego
systemu edukacji, rabunek i niszczenie dzieł kultury, ekonomiczna
eksploatacja kraju. Typowym było wreszcie karanie za udzielenie pomocy
Żydom, którym Niemcy zgotowali całkowitą Zagładę, a na miejsce wykonania
swojego „ostatecznego rozwiązania” wybrali polską ziemię. Zgodnie
z zarządzeniami władz okupacyjnych groziła za to kara śmierci.

Te wszystkie zjawiska były typowe, ponieważ realizowano je zgodnie z wytycznymi Hitlera.
Jeszcze przed atakiem na Polskę, podczas narady w Obersalzbergu,
zapowiedział zgromadzonym generałom, że celem inwazji „nie jest
osiągnięcie określonej linii”, lecz „fizyczne zniszczenie przeciwnika”
i uprzedził: „przygotowałem więc, na razie tylko na Wschodzie,
oddziały Totenkopf i rozkazałem im zabijać bez litości i pardonu
mężczyzn, kobiety i dzieci polskiego pochodzenia i polskiej mowy. Tylko
w ten sposób zdobędziemy przestrzeń życiową, której potrzebujemy”.

To, że Polacy byli ofiarami niemieckiej (a także sowieckiej)
okupacji jest historycznym faktem. I nie jest potrzebne prowadzenie
żadnych specjalnych badań, by „scementować rolę Polaków jako ofiar”, jak
to sugerował w przywołanym artykule jeden z historyków. Martyrologia
Polaków nie umniejsza Zagłady i cierpień Żydów.

Instytut Pamięci Narodowej, a także wiele innych instytucji w Polsce
prowadzi badania nad losami Polaków ratujących Żydów nie po to,
by spełniać jakiekolwiek ideologiczne zapotrzebowanie. Uważamy, że jest to naszym podstawowym obowiązkiem wobec bohaterów, którzy ryzykując własnym życiem zasłużyli na to, by ich imiona zostały zapisane w pamięci potomnych.

Polacy są dumni ze swojej historii, z tego, że jako pierwsi
przeciwstawili się Hitlerowi i walczyli z Niemcami do ostatniego dnia
wojny, ponosząc ogromne ofiary. Pamiętamy, że jako jedyni
w okupowanej Europie stworzyliśmy podziemne państwo. Dysponowało ono
nie tylko strukturami wojskowymi, ale i administracją cywilną, w tym
Radą Pomocy Żydom „Żegota”.

Nie oznacza to, że nie toczy się dyskusja o trudnych aspektach tej
historii, przede wszystkim relacjach polsko-żydowskich. Stała się ona
możliwa dopiero po upadku systemu komunistycznego. Niestety coraz
bardziej zdominowana jest ona przez radykałów, co utrudnia prawdziwy
dialog. Tymczasem pamięć o Polakach ratujących Żydów nie unieważnia
przypadków zdrady, a nawet zbrodni i odwrotnie – pamięć o haniebnych
postawach niektórych Polaków nie wymaże z historii
heroizmu innych. Równie prawdziwe są stwierdzenia o tym, że można było
uratować więcej Żydów, jak i te wskazujące, że od nikogo nie można
wymagać ryzykowania życiem własnej rodziny. Taki sposób dyskusji nie
tylko nie zbliży nas do zrozumienia przeszłości, ale także oddala nas
od tego, co w tej debacie najważniejsze – fundamentalnych pytań
o ludzkie postawy w najtrudniejszym czasie.

W Polsce toczy się spór o to, jak wielu Polaków w czasie
wojny zaangażowanych było w pomoc Żydom. Wynika on z faktu, że nikt
takich statystyk podczas okupacji nie tworzył, a potem przez wiele lat
nie badano tego tematu. Niezależnie jednak od tej dyskusji jedno jest
pewne. Było ich znacznie więcej, niż członków antyhitlerowskiego ruchu
oporu w Niemczech, historię których można poznać w wielu muzeach
i miejscach pamięci. Polscy bohaterowie, którzy narażając własne życie
ratowali bliźnich zasługują na upamiętnienie. Zamiast kwestionować sens
budowy poświęconego im muzeum, należy się raczej zastanowić, dlaczego
powstało ono tak późno.

kk/IPN

Poseł PiS Dominik Tarczyński opublikował na Twitterze zapis projektu "Raportu o antysemityzmie", na podstawie którego Rada Europy przyjęła rezolucję.

Rada Europy przyjęła właśnie rezolucje na podstawie raportu w którym przeczytać można:

„(...) Praktykujący katolicy są w nieco większym stopniu antysemitami niż reszta populacji. Tylko niewielka część nowoczesnych wyznawców Islamu jest antysemicka” – napisał na swoim profilu na Facebooku Dominik Tarczyński. Poseł Prawa i Sprawiedliwości przebywał na posiedzeniu Rady Europy w Strasburgu.
„Aby zwalczać przejawy przemocy musimy zdecydowane walczyć ze stereotypami i uprzedzeniami. Musimy zrozumieć i zastanowić się, co może być źródłem tych uprzedzeń i dlaczego antysemicka mowa nienawiści stałą się tak powszechna” – czytamy w zapisie projektu.

Ponadto podkreślono, że osoby, które prezentują antysemickie postawy są negatywnie nastawione m.in. do muzułmanów i społeczności LGBT. W kolejnych akapitach czytamy, że „praktykujący katolicy są w nieco większym stopniu antysemitami, niż reszta populacji”.

https://www.wprost.pl/swiat/10004248/Praktykujacy-katolicy-to-antysemici...

Prezydent Duda w Portugalii: Polacy uratowali tysiące Żydów

fot. PAP/Jacek Turczyk

Wielu Polaków podczas II wojny światowej nie
godziło się, by ich sąsiedzi Żydzi, zostali wymordowani; słuchając apeli
Państwa Podziemnego, uratowali tysiące z nich – powiedział dziś w
Lizbonie prezydent Andrzej Duda, otwierając wystawę nt. muzeum w
Markowej.

Prezydent przybył do
Lizbony we wtorek wieczorem. Oficjalny program wizyty rozpoczął się w
środę od otwarcia przez Andrzeja Dudę na Portugalskim Uniwersytecie
Katolickim w Lizbonie wystawy poświęconej rodzinie Ulmów oraz Muzeum
Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej. Duda w połowie
marca uczestniczył w ceremonii otwarcia tego muzeum.

Andrzej Duda podkreślił, że Polacy i
Żydzi żyją razem na polskich ziemiach od tysiąca lat – kiedy istniało
państwo polskie, a także, gdy zostało ono „zniweczone przez zaborców” i
potem, kiedy „dzięki ofiarności żołnierzy odzyskiwało niepodległość”.

„Obywatele polscy różnych narodowości, w
tym Żydzi, ginęli za wolność Rzeczypospolitej – w 1918 roku, w 1920,
broniąc jej przed sowiecką napaścią i w 1939 roku walcząc przeciwko
Niemcom, którzy napadli na Polskę, i znów Rosji sowieckiej, która także
napadła na Polskę” – powiedział prezydent.

Andrzej Duda podkreślił, że niemiecka,
nazistowska okupacja Polski jest jednym z najczarniejszych czasów w
historii Rzeczpospolitej i historii narodu żydowskiego.

„Niemieccy naziści na okupowanych
ziemiach Polski, której wtedy w sensie politycznym nie było, zbudowali
obozy śmierci. Mordowali w nich Polaków, Cyganów, Rosjan i
przedstawicieli innych narodowości, ale przede wszystkim Żydów” –
powiedział Andrzej Duda.

Jak dodał, w odniesieniu do Żydów naziści przewidzieli ostateczną eksterminację, tzw. ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej.

Jak podkreślił prezydent, wielu Polaków nie pozostało obojętnych wobec tego, że ich sąsiedzi mają zostać wymordowani.

„Nie godząc się z tym, a także słuchając
apeli Polskiego Państwa Podziemnego, pomagali Żydom i bardzo wielu z
nich uratowali, tysiące” – podkreślił Andrzej Duda.

Polski prezydent dodał: „Oczywiście byli
też ludzie podli, ale bardzo wielu było Samarytanami” w tamtym trudnym
czasie, kiedy za pomoc Żydom groziła kara śmierci.

Prezydent podkreślił, że takim
tragicznym, ale zarazem pięknym przykładem tej ofiarności, jest rodzina
Józefa i Wiktorii Ulmów. „Na skutek donosu zostali zamordowani przez
Niemców razem z Żydami, których ukrywali” – przypomniał Duda.

Podkreślił, że bohaterstwo tych, który
pod groźbą kary śmierci ukrywali Żydów, jest porównywalne z bohaterstwem
tych, którzy walczyli w podziemiu przeciwko Niemcom, za co też groziła
kara śmierci. „Miłosierni Samarytanie, tak się nazywa ta wystawa, pewnie
dlatego, że w domu Ulmów po ich śmierci znaleziono Biblię, w której
przypowieść o miłosiernym Samarytaninie była w sposób szczególny
zaznaczona” – dodał Andrzej Duda.

Prezydent podkreślił, że mimo tej
masakry dokonanej na Ulmach i na ich żydowskich gościach, w Markowej
nadal inne rodziny przechowywały Żydów i do końca wojny 23 Żydów w tej
jednej wsi na Podkarpaciu zostało uratowanych.

„Ludzi niosących pomoc, jak mówią
historycy, były w Polsce setki tysięcy. Pewnie dlatego to właśnie Polacy
mają najwięcej drzewek pamięci w Instytucie Jad Waszem” – mówił.

Prezydent podziękował władzom
Portugalskiego Uniwersytetu Katolickiego za organizację wystawy.
Przekazał też studentom zaproszenie na Światowe Dni Młodzieży, które
odbędą się w lipcu w Polsce.

Muzeum Polaków Ratujących Żydów im.
Rodziny Ulmów w Markowej upamiętnia Polaków, którzy podczas niemieckiej
okupacji w czasie II wojny światowej, ryzykując życie, próbowali
uratować lub uratowali Żydów. Celem muzeum jest upamiętnienie, a także
upowszechnienie wiedzy o Polakach, którzy podczas okupacji niemieckiej –
mimo grożącej kary śmierci – pomagali ludności żydowskiej skazanej
przez III Rzeszę na zagładę.

Muzeum powstało we wsi Markowa na
Podkarpaciu, gdzie 24 marca 1944 r. niemieccy żandarmi zamordowali
ośmioro Żydów z rodzin Szallów i Goldmanów oraz ukrywających ich Józefa
Ulmę i jego żonę Wiktorię, będącą w ostatnim miesiącu ciąży. Zabili też
szóstkę dzieci Ulmów.

Lizbona / Otwarcie wystawy „Samarytanie z Markowej”

Wielu Polaków podczas II wojny światowej nie godziło się, by ich
sąsiedzi, Żydzi, zostali wymordowani; słuchając apeli Państwa
Podziemnego, uratowali tysiące z nich - mówił w Lizbonie prezydent
Andrzej Duda, otwierając wystawę nt. muzeum w Markowej.

Spotkanie ministra Andrzeja Dery z wicemarszałkiem Knesetu

Sekretarz Stanu Andrzej Dera oraz wicemarszałek Knesetu Hilik Bar
spotkali się w Pałacu Prezydenckim, aby omówić kwestie dotyczące pamięci
o Sprawiedliwych wśród Narodów Świata i propagowania ich świadectw
wśród młodego pokolenia Polaków i Żydów.

W spotkaniu uczestniczyli także Jonny Daniels - prezes fundacji From
the Depths, Lena Klaudel - koordynatorka projektu Matzeva oraz dyrektor
Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej Kancelarii Prezydenta RP Tomasz
Kulikowski.

W trakcie spotkania poruszone zostały także kwestie związane ze
wspólną, wielowiekową przeszłością dwóch narodów. Minister Andrzej Dera
podkreślił jak ważne jest nie tylko podtrzymywanie pamięci o tragedii II
wojny światowej i postawach Polaków ratujących Żydów, ale także
pokazywanie i uczenie o wzajemnym współzamieszkiwaniu oraz dziedzictwie
tradycji i historii. Ważną rolę w podtrzymywaniu pamięć o wspólnej
przeszłości odgrywają społeczności lokalne poprzez dbanie o kirkuty i
synagogi, upamiętnianie miejsc naznaczonych zagładą Żydów i Polaków.

Hilik Bar zadeklarował wprowadzenie pod obrady Knessetu uchwały
upamiętniającej osoby ratujące Żydów. A także zwrócił uwagę, że
uczestnicy tegorocznego Marszu Żywych spotkają się z Polakami ratującymi
Żydów oraz wysłuchają ich świadectw. Będzie to, dla młodych z 40 krajów
świata, unikatowa lekcja historii prowadzona przez naocznych świadków
wojennych wydarzeń.

Prezes fundacji From the Depths oraz Dyrektor Biura Interwencyjnej
Pomocy Prawnej Kancelarii Prezydenta RP zadeklarowali wspólne działania
na rzecz wspierania Towarzystwa Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata,
które zrzesza Polaków uhonorowanych medalem „Righteous Among the
Nations” („Sprawiedliwi wśród Narodów Świata”) przez Instytut Pamięci
Męczenników i Bohaterów Holokaustu Yad Vashem w Jerozolimie.

Wywiad udzielony 12 maja 2016 roku przez prezydenta Andrzeja Dudę kanadyjskiemu tygodnikowi "Maclean's"

Rząd polski rozważa przyjęcie ustawodawstwa, zgodnie z którym przestępstwem byłoby sugerowanie, że Polska ponosi odpowiedzialność za Holocaust. Powszechnie znany jest terror reżimu nazistowskiego wobec zwykłych Polaków, a także zacięty opór stawiany przez Polaków. Ale z pewnością opór ten nie był anonimowy? Z pewnością dopuszczalne byłoby zezwolenie historykom na przebadanie roli, jaką poszczególni Polacy odgrywali w trakcie lat wojny, nawet jeżeli niektórzy przyczyniali się do zbrodni nazistowskich.

Ponad sześć tysięcy Polaków znajduje się na liście Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata w Instytucie Yad Vashem. Czy mógłby Pan wymienić chociaż jednego z nich? Prawdopodobnie nie. Ich ofiara była w większości anonimowa. Kilka tygodni temu miałem zaszczyt uczestniczyć w ceremonii otwarcia muzeum w Markowej na południu Polski, upamiętniającego męczeństwo rodziny Ulmów. W trakcie wojny ocalili oni żydowską rodzinę przed zagładą. I za ten heroiczny czyn zapłacili życiem. Wszyscy członkowie rodziny Ulmów zostali zamordowani przez Niemców. Cała ósemka, nawet najmłodsze dzieci. Czy ta historia jest naprawdę dobrze znana za granicą ? Nie sądzę. Nazwa „Markowa” nie pojawia się zbyt często w zagranicznych mediach, podczas gdy oburzający termin „polskie obozy śmierci” tak. Czy wie Pan, że w okupacyjnej Polsce, nie tak jak w innych krajach Europy, Niemcy nie byli nawet w stanie narzucić marionetkowego reżimu? Czy wie Pan, że polski rząd na uchodźstwie, oraz polskie podziemne siły zbrojne wydały apel do wszystkich Polaków, by pomagali Żydom, pomimo faktu że za ukrywanie żydowskich sąsiadów groziła natychmiastowa egzekucja? Nowy rząd nie zamierza pozywać historyków, którzy badają polski antysemityzm. Ich książki są nie tylko akceptowalne , są wręcz potrzebne by w pełni zrozumieć wszystkie zawiłości wspólnej historii Polaków i Żydów. Niestety, od wielu lat byliśmy świadkami procesu zrzucania winy za Holocaust na innych. Nie, nie ponosiliśmy odpowiedzialności za Holocaust, to niemiecki reżim nazistowski był odpowiedzialny. Kropka.

Rządy Prawa i Sprawiedliwości skrupulatnie ustalały fakty kolaboracji z komunistami za czasów zimnej wojny, kolaboracji której dopuszczało się wielu Polaków, nadal żyjących. Jak fakt ich kolaboracji z reżimem autorytarnym może być teraz przyczyną do ich publicznego obwiniania, podczas gdy wzajemne relacje poprzedniego pokolenia Polaków z ówczesnym opresyjnym reżimem nazistów stały się tematem tabu, gdzie zakazane jest prowadzenie badań historycznych. To wygląda zasadniczo na stosowanie podwójnych standardów.

Nie, tak nie jest. Jak powiedziałem już wcześniej, nie było polskiego marionetkowego rządu kontrolowanego przez Niemców w czasie wojny. Akty antysemityzmu i okrucieństwa popełniane przez poszczególne jednostki były niczym nieusprawiedliwionymi, ale rzadkimi przypadkami. Tym niemniej przyznaliśmy się do nich i uznaliśmy fakt, że niektórzy Polacy w czasie wojny zachowywali się w okropny sposób. Natomiast większość aparatczyków z czasów komunizmu nigdy nie była ścigana, ani nie została oficjalnie potępiona za swoje czyny z lat pięćdziesiątych, czy osiemdziesiątych. Po upadku komunizmu, wielu z nich żyło bez przeszkód w swoich willach, inkasując pokaźne emerytury. I wielu Polaków, którzy kolaborowali z reżimem, kontynuowało potem swoje kariery w świecie akademickim, w kręgach biznesu czy polityki. Czy widzi Pan różnicę? Podam Panu jeden dobitny przykład: kiedy zostały opublikowane w Warszawie książki Jana Tomasza Grossa na temat polskiego antysemityzmu, zostały bardzo przychylnie przyjęte przez liberalnych krytyków. Jednocześnie historycy, który z próbowali opisać zaangażowanie obecnych elit w komunistyczny system opresji zostali ostentacyjnie zdyskredytowani i poddani ostracyzmowi. Tak, w Polsce były stosowane podwójne standardy, ale w zupełnie odwrotny sposób [niż Pan sugeruje].

http://www.prezydent.pl/aktualnosci/wypowiedzi-prezydenta-rp/wywiady/art...

Muzeum rodziny Ulmów świadectwem bohaterstwa Polaków ratujących Żydów. „Zainteresowanie większe niż się spodziewaliśmy”

Ponad 12 tys. turystów odwiedziło od otwarcia dwa miesiące temu Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej.

Wśród odwiedzjących w większości są Polacy, ale przyjmujemy coraz więcej wycieczek zagranicznych.
Do tej pory było ich blisko 15 proc., wśród nich zdecydowaną większość stanowią młodzi Żydzi z Izraela

– zauważył Szpytma.

Do Markowej oprócz wycieczek przyjeżdżają też turyści indywidualni.

Wielu z nich nie wiedziało o
istnieniu muzeum. Przyjechali na grób rodziny Ulmów i dopiero na miejscu dowiedzieli się o naszej placówce

– dodał dyrektor.

Muzeum interesują się także przedstawiciele zagranicznych mediów.

W najbliższym czasie niezależnie
od siebie mają się pojawić dziennikarze z Wielkiej Brytanii, Francji, Białorusi i Niemiec

– powiedział Szpytma.

Ponad tysiąc uczestników ŚDM odwiedzi Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej

"Wizyta wpisuje się więc znakomicie w założenia pielgrzymki papieża Franciszka do Polski".

Bramę „Arbeit macht frei” Franciszek przekroczył sam

Historyczna wizyta papieża.

Spotkanie z krewnymi Ulmów. „Życie jest silniejsze niż śmierć”

Dziewczynki zostały pobłogosławione przez Franciszka.

Na spotkanie z papieżem przybyło ponad 20 Sprawiedliwych.

Do papieża podeszły też dwie dziewczynki w bieli, krewne rodziny Ulmów z
Markowej, wymordowanej 24 marca 1944 r. w Markowej na Rzeszowszczyźnie
za ukrywanie Żydów. Jedna z nich trzymała portret rodziny Ulmów, a druga
– wizerunek Jezusa Miłosiernego.



Historia rodziny Ulmów



Pod koniec 1942 r. Józef i Wiktoria Ulmowie dali schronienie ośmiorgu
Żydom: Saulowi Goldmanowi i jego czterem synom o nieznanych imionach (w
Markowej nazywano ich Szallami), a ponadto dwóm córkom oraz wnuczce
Chaima Goldmana z Markowej – Lei/Layce Didner z córką o nieznanym
imieniu i Geni/Gołdzie Gruenfeld. 24 marca 1944 r. niemieccy żandarmi
zamordowali Żydów oraz ukrywających ich małżeństwo. Zabili też sześcioro
dzieci Ulmów, z których najstarsze – córka Stasia – miało osiem lat.



Ulmowie pochowani zostali na cmentarzu w Markowej, zaś Żydzi na
cmentarzu w Jagielle, miejscu pochówku 41 innych ofiar Holokaustu z
Markowej.

Papież spotkał się z nimi przed pomnikiem ofiar obozu w Auschwitz-Birkenau (fot. PAP/Darek Delmanowicz)

Proces beatyfikacyjny Ulmów



Obecnie toczy się ich proces beatyfikacyjny. Pośmiertnie zostali
odznaczeni przez Polskę i Izrael, a w 2013 roku na stronie Instytutu Yad
Vashem napisano: „Zbrodnia na Ulmach – gdy cała rodzina została
zamordowana razem z ukrywanymi Żydami – stała się symbolem polskiej
ofiary i męczeństwa podczas niemieckiej okupacji”.

Krewne Ulmów na spotkaniu z papieżem. "Te dzieci świadczą, że
trwa pamięć o tym, że Polacy bardzo pomagali Żydom podczas II wojny"

"Wieś Markowa jest symbolem, bo mimo iż rozstrzelano całą rodzinę, to tam wciąż chroniono Żydów".

Krewne Ulmów na spotkaniu z papieżem

"Te dzieci świadczą, że trwa pamięć o tym, że Polacy bardzo pomagali Żydom podczas II wojny".

Spotkanie Franciszka z 25 „Sprawiedliwymi wśród Narodów Świata” pod pomnikiem Ofiar Obozu w Brzezince

Instytut Yad Vashem uhonorował dotychczas ponad 25 tys. bohaterów z 47 krajów, w tym ponad 6,5 tys. Polaków.

Ks. prof. Chrostowski: cisza w Auschwitz przemówiła głośniej niż słowa

Wizyta papieża Franciszka w Auschwitz, choć odbyła się w ciszy - nie była milczeniem. Była wypełniona modlitwą, a są takie chwile i wydarzenia, w których cisza przemawia znacznie głośniej, niż jakiekolwiek słowa - ocenił ks. prof. Waldemar Chrostowski.

W piątek papież Franciszek odwiedził były niemiecki obóz Auschwitz I oraz Auschwitz II-Birkenau. Podczas wizyty papież m.in. modlił się w celi męczeńskiej śmierci ojca Maksymiliana Kolbego, a pod Ścianą Straceń zapalił lampę - swój dar dla muzeum. Podczas wizyty papież nie zabrał publicznie głosu; modlił się w ciszy, rozmawiając jednak z byłymi więźniami Auschwitz i Sprawiedliwymi Wśród Narodów Świata.

"Milczenie papieża Franciszka wpisuje się w kontekst wcześniejszych pobytów papieży w Auschwitz-Birkenau. Jan Paweł II pochodził z narodu ofiar, Benedykt XVI z narodu sprawców. To, co najważniejsze zostało już (przez nich - PAP) wypowiedziane. Zarówno Jan Paweł II jak i Benedykt XVI dali klucz teologiczny, religijny, kulturowy i społeczny do tego, aby zrozumieć" - powiedział PAP ks. prof. Waldemar Chrostowski z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Zdaniem biblisty dzisiejsza wizyta papieża w Auschwitz, choć "odbyła się w ciszy, nie była milczeniem". "Była wypełniona modlitwą, a są takie chwile i wydarzenia, w których cisza przemawia znacznie głośniej, niż jakiekolwiek słowa" - podkreślił rozmówca PAP.

"Dla papieża Franciszka - nawet, jeśli przed przyjazdem do Polski dowiedział się on wiele i o naszym kraju i o Auschwitz-Birkenau - to zderzenie z rzeczywistością byłego obozu było jeszcze silniejsze. Może nie było to zaskoczenie - bo był otwarty na wszystko, co tu zobaczy - ale myślę, że przerosło jego oczekiwania i wyobrażenia" - ocenił ks. prof. Chrostowski.

Przyznał, że najgłębiej przemówiła do niego obecność papieża Franciszka w celi śmierci głodowej św. Maksymiliana Kolbego. "Ten święty zakonnik, który konał tam przez kilkanaście dni, cierpiąc głód, dobity w końcu zastrzykiem z fenolu, chyba w najśmielszych wyobrażeniach nie mógł pomyśleć, że do tego mrocznego miejsca przyjdą papieże. Widok modlącego się w celi papieża Franciszka był dla mnie niezwykle poruszający" - podkreślił rozmówca PAP.

Równie poruszające - w ocenie ks. prof. Chrostowskiego - było spotkanie ze Sprawiedliwymi Wśród Narodów Świata i obecność papieża przed tablicami upamiętniającymi ofiary obozu. "Mają one kształt macew, czyli żydowskich kamieni nagrobnych. Niezwykle poruszająca była też modlitwa Psalmem 130, wypowiedzianym najpierw po hebrajsku, a następnie w języku polskim. Do tego doszły jeszcze dwie modlitwy: kadisz - modlitwa żydowska odmówiona przez rabina za zmarłych oraz chrześcijańska modlitwa: +Wieczny odpoczynek racz im dać Panie+. To był wzruszający moment, gdy nad miejscami kaźni ponad miliona ofiar unosiła się modlitwa" - opisał biblista.

Przyznał, że obecność papieża podczas Światowych Dni Młodzieży, trudno byłoby sobie wyobrazić, bez wizyty na Jasnej Górze i w Auschwitz. "Zarówno Jasna Góra kojarzy się z Polską, jak i obóz Auschwitz-Birkenau - usytuowany na ziemiach polskich - jest na świecie kojarzony z Polską. Miejmy nadzieję, że obecność papieża przyczyni się do tego wzmocnienia świadomości, że Auschwitz był niemieckim, nazistowskim obozem koncentracyjnym na ziemiach polskich" - podkreślił.

http://www.niedziela.pl/artykul/23758/Ks-prof-Chrostowski-cisza-w-Auschwitz

Rabin Schudrich: nie możemy milczeć o prześladowaniach chrześcijan

Dziś chrześcijanie są prześladowani, jak niegdyś Żydzi – wskazuje w rozmowie z KAI rabin Michael Schudrich. I przestrzega, by świat o tym nie milczał, tak jak milczał o Holokauście. Naczelny rabin Polski wyraził też uznanie dla Franciszka, który postanowił, że podczas jutrzejszej wizyty na terenie b. hitlerowskiego obozu w Auschwitz nie wygłosi przemówienia.

http://www.niedziela.pl/artykul/23722/Rabin-Schudrich-nie-mozemy-milczec-o

Piękno i dobro zrodzone z cierpienia

Słudzy Boży Ulmowie są inspiracją i pokazują, że na tym cierpieniu zrodziło się piękno i dobro – mówi ks. Stanisław Ruszała

Kaplica Pamięci ku czci Polaków ratujących Żydów podczas II wojny światowej

fot. kaplica-pamieci.pl

Kaplica Pamięci znajdująca się w sanktuarium
pw. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu jest
unikalnym dziełem w skali międzynarodowej. Powstała z pragnienia
oddania czci Polakom, którzy z narażeniem życia, własnego i rodziny,
ratowali Żydów podczas II wojny światowej.

Inicjatorem pomnika czci
jest o. dr Tadeusz Rydzyk CSsR – Założyciel i Dyrektor Radia Maryja.
Koncepcja, według której zbudowano Kaplicę Pamięci, należy do inż.
Andrzeja Ryczka – architekta i autora projektu Świątyni.

Po wejściu do Kaplicy Pamięci, na wprost
usytuowana jest figura Matki Bożej, a nad nią napis: „Męczennicy Polscy
módlcie się za nami”. Przed postacią Maryi znajduje się ołtarz
symbolizujący ofiarę życia składaną przez Polaków za ratowanych przez
nich bliźnich. Z kolei po bokach Kaplicy widać kolorowe witraże
ukazujące św. Jana Pawła II w różnych wydarzeniach i miejscach Kościoła.

Głównym obiektem Kaplicy są Tablice
Pamięci, które stanowią oddanie hołdu cichym bohaterom ratującym Żydów i
pomordowanym w czasie II wojny światowej. Na każdej z nich umieszczone
jest imię i nazwisko osoby niosącej pomoc ludności Żydowskiej. Pośród
Tablic Pamięci widnieje napis zaczerpnięty z Ewangelii wg. św. Jana: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13).

Dane wszystkich osób znajdujących się na
Tablicach Pamięci gromadzono i poddawano szczegółowej weryfikacji od
sierpnia 2013 roku. Świadectwa o ich losach sprawdzano w kilku źródłach,
m.in. poprzez kontakt z rodziną – jeśli była taka możliwość, kwerendę
zasobów Instytutu Pamięci Narodowej na ten temat, archiwa kościelne czy
publikacje.

Zainteresowanie współpracą przy
poszerzaniu archiwum przy Kaplicy Pamięci w Toruniu wyraziły
międzynarodowe centra studiów nad holokaustem, w tym Instytut Yad Vashem
z Jerozolimy i Holocaust Memorial Museum z USA. Projekt
współfinansowany jest przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej.

Więcej informacji na oficjalnej stronie kaplicy: www.kaplica-pamieci.pl.

RIRM

W muzeum Ulmów wręczono medale “Sprawiedliwy wśród narodów świata”

Pięć medali “Sprawiedliwy wśród narodów świata” wręczyła
ambasador Izraela w Polsce Anna Azari w poniedziałek w Muzeum Polaków
Ratujących Żydów.

Ambasador Azari powiedziała, że zwykle “wręczenie medali odbywa się w niewielkim gronie rodziny ratujących”.

– Tym razem,
co cieszy, na uroczystości jest niemal 200 przedstawicieli szkół z Tel
Awiwu. Udało się to dzięki współpracy z Muzeum im. Ulmów. Sprawiedliwi
to święci naszych czasów – podkreśliła.

Oprócz uczniów z Izraela w Markowej była też grupa polskiej młodzieży z Zespołu Szkół Elektronicznych w Rzeszowie.

Odznaczeni zostali związani z
Podkarpaciem Anna i Andrzej Antonikowie oraz ich córka Ludwika, Weronika
i Franciszek Łydowie, ks. Gabriel Marszałek, Maria i Piotr Węglowscy
oraz Marianna i Jan Gacowie z Zamościa.

Rodzina Antoników we wsi Lisie Jamy koło
Lubaczowa przez dwa lata ukrywała małżeństwo Brochów oraz ich syna i
siostrzenice. Dyplom i medal odebrała wnuczka Antoników. Z kolei w domu
Weroniki i Franciszka Łydów w Krzeszowie koło Niska przez 22 miesiące,
od 1942 roku do zakończenia okupacji niemieckiej, schronienie znalazło
rodzeństwo Abraham, Elżbieta i Maria Westrajchowie.

W Markowej dyplom i medal
“Sprawiedliwego wśród narodów świata” dla ks. Gabriela Marszałka odebrał
jego siostrzeniec z rodziną. Duchowny m.in. w Borowicach k. Lwowa
ukrywał Ginę Diamant.

W Zawadzie k. Dębicy Maria i Piotr
Węglowscy w specjalnie przygotowanej kryjówce w piwnicy pod oborą w
swoim gospodarstwie przez dwa lata ukrywali żydowskie małżeństwo Neszke i
Szlomo Taubów. W 2001 r. syn ocalałych napisał do Yad Vashem:

– Nie
znajduję słów, by wyrazić swoją wdzięczność dla odwagi i poświęcenia
państwa Węglowskich, którzy uratowali moich rodziców. Ryzykowali nie
tylko swoim życiem, ale również życiem swojej, wówczas czteroletniej,
córki Barbary – zaznaczył syn Taubów.

Marianna i Jan Gacowie z Zarzecza k.
Zamościa ukrywali kilkuletnią wówczas Sarę Sabinę Fizik. Na
poniedziałkową uroczystość przybył wnuk Gaców z rodziną oraz Sabina
Fizik ze swoją rodziną z Izraela.

– Ta
uroczystość jest symboliczna. Wręczenie medali Sprawiedliwych wśród
narodów świata odbywa się w muzeum im. Rodziny Ulmów w Markowej –
pierwszej w Polsce placówce poświęconej Polakom ratującym Żydów podczas
drugiej wojny światowej – powiedział PAP wiceprezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Mateusz Szpytma.

– Mimo że od
jego otwarcia mija niespełna pół roku, muzeum jest już ważnym miejscem
dla polskiej i żydowskiej historii”. “Jest dobrze przyjmowane i przez
Polaków, i przez Żydów – podkreślił wiceprezes IPN.

Medal “Sprawiedliwy wśród narodów
świata” przyznawany jest przez jerozolimski Instytut Yad Vashem osobom
niosącym pomoc Żydom w czasie II wojny światowej. Z wnioskiem mogą
występować ocaleni oraz ich krewni. Odznaczenie jest tytułem honorowym, a
wyróżnieni mogą dodatkowo ubiegać się o przyznanie honorowego
obywatelstwa Izraela.

„To ważne i symboliczne wydarzenie”. Prezydenci państw V4 odwiedzili Muzeum Ulmów

Prezydenci Polski, Słowacji, Czech i Węgier złożyli kwiaty i zapalili znicze. więcej

Prezydenci państw Grupy Wyszehradzkiej odwiedzili Muzeum Ulmów

Prezydent Andrzej Duda wraz z prezydentami państw Grupy
Wyszehradzkiej (V4) odwiedzili w piątek w Markowej k. Łańcuta Muzeum
Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów.

W trakcie wizyty w muzeum, która jest częścią dwudniowego spotkania
prezydentów V4, Andrzej Duda oraz prezydenci: Słowacji Andrej Kiska,
Czech Miloš Zeman i Węgier János Áder złożyli kwiaty pod monumentem
Ofiar Holokaustu i ich anonimowych Wspomożycieli oraz zapalili znicze
pod ścianą z listą nazwisk Polaków ratujących Żydów na Podkarpaciu.

- To ważne i symboliczne wydarzenie dla muzeum, które pół roku temu
otworzył pan prezydent Andrzej Duda. Muzeum Ulmów jest pierwszą w Polsce
placówką przypominającą Polaków ratujących Żydów podczas II wojny
światowej - powiedział PAP twórca muzeum, wiceprezes Instytutu Pamięci
Narodowej dr Mateusz Szpytma, który oprowadzał prezydentów po ekspozycji
muzeum.

WSKSiM: międzynarodowy kongres o zapomnianych bohaterach II wojny światowej

,,Przywracanie pamięci o zapomnianych bohaterach II wojny
światowej. Pomoc Polaków w ratowaniu Żydów” – to tytuł międzynarodowego
kongresu,

Ks. prof. P. Rytel-Andrianik: Kaplica Pamięci jest symbolicznym miejscem dla wszystkich Polaków

To jest miejsce bardzo symboliczne dla wszystkich Polaków,
ponieważ w tym miejscu są zebrane nazwiska osób ratujących ludność
żydowską, którzy zginęli – powiedział ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik.

Przeżyli dzięki Polakom

W relacjach polsko-żydowskich należy ukazywać heroiczne postawy Polaków – zaznaczył ks. prof. Waldemar Chrostowski

Ks. Chrostowski: "Rzetelna polityka historyczna jest obowiązkiem". WIDEO

"Mądra i rzetelna polityka historyczna
jest obowiązkiem. Jej brak stanowi wielki grzech zaniechania skutkujący
ignorancją, bezmyślnością i bezradnością".

Kongres w WSKSiM-pomoc Polaków w ratowaniu Żydów: Wykład ks. prof. Waldemara Chrostowskiego

Kongres w WSKSiM-pomoc Polaków w ratowaniu Żydów: Wystąpienie ks. prof. Pawła Rytel-Andrianika i Artura Rytel-Andrianika

Wystąpienie Chavy Nissimov

Wystąpienie dr. Mateusza Szpytmy

„Dlaczego trzymam z ojcem dyrektorem Rydzykiem”

W czasach, w których jest tak wiele zła i tyranii, potrzebujemy
Sprawiedliwych dzisiaj, znowu trzeba stać po stronie tego, co prawe –
pisze Jonny Daniels.

***

W zeszłym tygodniu zostałem zaproszony
do wzięcia udziału w konferencji poświęconej polskim Sprawiedliwym w
Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu, uniwersytecie
założonym przez ojca dyrektora Rydzyka. Nigdy wcześniej się z nim nie
spotkałem, słyszałem za to niezliczone ilości opowieści i plotek. Jednak
niezależnie od tego, przez kogo oraz gdzie konferencja była
organizowana, uważałem, że moim absolutnym obowiązkiem, jako Żyda, który
zajmuje się zarówno pamięcią o Holokauście, jak i stosunkami
polsko-żydowskimi, jest, aby w takich wydarzeniach uczestniczyć.

Pod koniec konferencji, kiedy byłem w
drodze na nagranie do Radia Maryja, miałem okazję zatrzymać się w
kaplicy Pamięci Polaków Ratujących Żydów zbudowaną przez ojca Rydzyka.
Kaplica to miejsce pamięci dla tych, którzy zostali zamordowani, kiedy
próbowali ratować swoich żydowskich sąsiadów. Byłem niezwykle poruszony i
pod wielkim wrażeniem. Kaplica służy jako miejsce do retrospekcji i
modlitwy w pamięci tych, którzy zrobili coś tak prawego, tak
niesamowicie odważnego i niecodziennego.

Kaplica stwarza miejsce dla nas, aby
modlić się za nich i o nich pamiętać. Prace badawcze wykonywane w czasie
tworzenia tej kaplicy przy współpracy z IPN są nadzwyczajne, każde imię
napisane na ścianie można wyszukać na dotykowym ekranie, który
wyświetli szczegółowo opisaną historię tych, którzy zostali zamordowani.

Łatwo jest oglądać „Listę Schindlera” i
powiedzieć, że zrobiliśmy to samo, jeszcze łatwiej jest nam ocenić i
zapytać, dlaczego więcej osób nie zachowało się tak samo. Jednak
bardziej niż w jakimkolwiek innym miejscu na świecie, w tej skromnej
kaplicy w Toruniu mamy szansę na zrozumienie niewiarygodnego ryzyka
związanego z próbą ratowania Żydów. Po doświadczeniu w kaplicy czuję, że
powinniśmy jeszcze bardziej oddawać cześć niewielu wciąż żyjącym
Sprawiedliwym.

Kiedy zamieściłem na Facebooku zdjęcie z
tej konferencji, zostałem potwornie zaatakowany za to, że spotkałem się
z ojcem Rydzykiem. Nie jestem w Polsce od wczoraj, rozumiem
kontrowersje i rozumiem, dlaczego ludzie mogą zakładać najgorsze. Jednak
w budowaniu relacji chodzi o spotkanie i znalezienie wspólnego języka.
Zatem jestem otwarty na spędzenie większej ilości czasu z ojcem
Rydzykiem, nie z osobowością medialną a człowiekiem, który zbudował tę
kaplicę. Zaprosiłem ojca Rydzyka do mojego domu na kolację Szabatową,
aby budować relacje i odbudować starożytne judeochrześcijańskie związki.

Są tacy, którzy mogą powiedzieć, że jest
to jakaś próba przerobienia historii lub odrzucenie przeszłości, ale
dokładnie tak, jak powiedziałem w Radiu Maria, i zaskakująco dla mnie,
każdy z dzwoniących w czasie audycji podkreślał: było dobre i złe.
Wszyscy słyszeliśmy historie o szmalcownikach i o Sprawiedliwych, a
musimy pamiętać o nich wszystkich.

Polscy studenci przybywający do tej
kaplicy, zdadzą sobie sprawę, że ci bohaterowie, których imiona są
wypisane na ścianie, zginęli, ratując Żydów. Przecież ludzie, którzy
nienawidzą Żydów, nie będą pochwalać tych, którzy ginęli za ich
ocalenie! Ci studenci będą zadawać sobie pytanie, dlaczego ratowano
Żydów? I bez Żydów wokół będą dochodzić do wniosku, zapisanego w Biblii,
że wszyscy ludzie są równi, wszyscy zostali stworzeni na obraz Boga,
podobnie Chrześcijanie, jak i Żydzi.

Kiedy wycieczki z całego świata
przyjeżdżają do Polski, aby odwiedzić niemieckie nazistowskie obozy
śmierci zbudowane w czasie wojny w okupowanej Polsce, ja będę je także
zachęcał do odwiedzenia tej kaplicy i oddania hołdu dla naszych polskich
braci i sióstr, którzy zapłacili najwyższą cenę.

W czasach, w których jest tak wiele zła i
tyranii, potrzebujemy Sprawiedliwych dzisiaj, znowu trzeba stać po
stronie tego, co prawe. Dziękuję Bogu, że zło nie sięga już po moich
ludzi, mamy naszą Biblijną ziemię, państwo Izrael, najlepszą armię na
świecie i wreszcie możemy zadbać o własny los. Ale ktoś może spytać,
gdzie są dzisiejsi sprawiedliwi, kiedy chrześcijanie są mordowani w
Syrii?

Więc głęboko pochwalam ojca dyrektora
Rydzyka za budowę tej pamiątkowej kaplicy pamięci Sprawiedliwych, którzy
stracili życie. Mogę mieć tylko nadzieję, że powstanie jeszcze więcej
takich miejsc, aby uczyć nasze dzieci, że każde życie jest święte i że
musimy stawać w obronie siebie nawzajem. Gdy moje dzieci będą starsze i
przywiozę je do Polski, pierwszym miejscem, w jakie je
zaprowadzę, będzie właśnie ta kaplica Sprawiedliwych – niech zapalą
świeczki, pomodlą się i oddadzą cześć tym, którzy byli światłem
świecącym w głębokiej ciemności.

„Chleba naszego powszedniego”

MSZ: wiceminister Dziedziczak o Polakach ratujących Żydów

Wiceszef MSZ wziął udział w konferencji „Codzienny heroizm – o
Polakach ratujących Żydów w czasie II Wojny Światowej“. Wygłosił wykład
pt. „Prawda o Polakach ratujących Żydów priorytetem polskiej polityki
zagranicznej”.

Wiceminister podkreślił, jak istotnym elementem budowania
bezpieczeństwa Polski w dobie społeczeństwa informacyjnego jest
przedstawianie prawdy o udziale naszego kraju w drugiej wojnie
światowej. – Jeśli w środowiskach opiniotwórczych będziemy odbierani
jako kraj, który zawsze zachowywał się szlachetnie, który stał po
stronie słabszych i realizował ideę miłosierdzia, wtedy będziemy
traktowani z sympatią, a w razie zagrożenia łatwiej będzie nam uzyskać
pomoc państw zachodnich na podstawie artykułu 5.Traktatu Atlantyckiego –
zaznaczył wiceminister Dziedziczak. ?

Sekretarz stanu w MSZ powiedział, że „budujemy dyplomację
historyczną, aby stworzyć pożądany wizerunek Polski na zewnątrz kraju,
ale także, aby wzmocnić pewność siebie Polaków”. W tym kontekście
wiceminister zaznaczył, że jednym z najważniejszych przedsięwzięć w
polskiej dyplomacji historycznej w bieżącym roku było powołanie Rady
Dyplomacji Historycznej. – Sztandarowym projektem polskiej dyplomacji
historycznej w 2016 roku była także promocja polskiej historii podczas
Światowych Dni Młodzieży i podczas otwarcia Muzeum Polaków Ratujących
Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej – ocenił
wiceszef MSZ.

W konferencji wzięli udział m.in. prof. Jan Żaryn z Komitetu dla
upamiętnienia Polaków Ratujących Żydów i dr Mateusz Szpytma, wiceprezes
Instytutu Pamięci Narodowej.

Konferencję organizował Regionalny Ośrodek Debaty Międzynarodowej w
Warszawie, który powstał w wyniku konkursu ogłoszonego przez MSZ na
realizację zadania publicznego: „Regionalny Ośrodek Debaty
Międzynarodowej 2016-2018”. Organizacją prowadzącą RODM w Warszawie jest
Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”.

Powstanie Centrum Edukacyjne Polskich Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata

fot. warsawnow.pl

Organizowaniem wykładów, wystaw, projektów
dokumentalnych, debat i warsztatów dla gości z całego świata zajmie się
Centrum Edukacyjne Polskich Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, które
powstać ma w Warszawie. W niedzielę podpisano list intencyjny w tej
sprawie.

Uroczystość odbyła się w
namiocie na pl. Grzybowskim, gdzie powstać ma nowa siedziba Towarzystwa
Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce. W niej mieścić się będzie Centrum
Edukacyjne Polskich Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.

Przewodniczący Towarzystwa
Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce Artur Hofman podkreślił, że jest
ono „żywym świadectwem na to, że życie żydowskie w Polsce przetrwało”.

– Kilka lat
temu podjęliśmy decyzję, że nasza warszawska siedziba musi odrodzić się
na nowo i będzie miejscem spotkań, dyskusji, edukacji i pamięci właśnie
tutaj przy pl. Grzybowskim w Warszawie – podkreślił Artur Hofman.

– Nasza nowa
siedziba nie może istnieć bez uhonorowania największych polskich
bohaterów, czyli Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. W czasach wojny to
właśnie ci ludzie byli światłem w ciemności i nadzieją na zwycięstwo
dobra. Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata to ludzie, którzy mieli odwagę
stanąć w obronie człowieczeństwa ryzykując własnym życiem i życiem
swoich najbliższych. Tu na pl. Grzybowskim powstanie Centrum Edukacji o
ich heroicznych czynach, miejsce pamięci, które przetrwa lata i będzie
służyć co najmniej kilku pokoleniom – zaznaczył Hofman.

Porozumienie w sprawie powstania Centrum
Edukacyjnego Polskich Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata podpisali w
czerwcu przedstawiciele Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w
Polsce i fundacja From the Depths. Centrum ma zajmować się
organizowaniem spotkań, wykładów, wystaw, projektów dokumentalnych,
debat i warsztatów dla gości z całego świata, zwłaszcza wycieczek z
Izraela, USA i Wielkiej Brytanii. Przewidywane jest też powstanie
centrum wolontariatu dla Polskich Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.

W połowie października Towarzystwo
Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce we współpracy z Fundacją From the
Depths i aktorem Jackiem Rozenkiem zainaugurowało nagrania, które mają
być wykorzystane na multimedialnej ekspozycji powstającego Centrum
Edukacji Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Powstać ma kilka nagrań
wideo w technologii hologramowej. Jako pierwsi nagrani zostali
Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata – Alicja Szczepaniak-Schnepf i Józef
Walaszczyk. Zwiedzający będą mieli możliwość przy pomocy detektora
dźwięku sami zadawać pytania Sprawiedliwym.

Alicja Szczepaniak-Schnepf
https://pl.wikipedia.org/wiki/Alicja_Schnepf
Urodziła się 20 sierpnia 1930 jako córka Antoniego Szczepaniaka i Natalii z domu Kuźniewskiej (1902-1999). Podczas II wojnie światowej i trwającej okupacji niemieckiej na przełomie 1942/1943 wraz z matką ukrywały osoby pochodzenia żydowskiego w mieszkaniu w dzielnicy Praga miasta Warszawy.
Podjęła działalność w Polskim Towarzystwie Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, w którym objęła funkcję sekretarza Zarządu Głównego.
Jej mężem był Maksymilian Sznepf, mają syna Ryszarda, dyplomatę,

Do pracy za ocean Moskwa kieruje najbardziej zaufanych ludzi. Jednym z nich jest Maksymilian Sznepf, żołnierz komunistycznej wojskowej bezpieki, czyli Zarządu II Sztabu Generalnego, który kilka lat wcześniej walczył z Żołnierzami Wyklętymi.

http://niezalezna.pl/78358-gazeta-polska-ujawnia-resortowy-ambasador-w-w...
Ryszard Schnepf od czterech lat jest ambasadorem Polski w Stanach Zjednoczonych. Blisko 60 lat wcześniej do służby dyplomatycznej w Waszyngtonie został skierowany przez GRU jego ojciec – Maksymilian Sznepf. Jako rezydent o pseudonimie „Czapla” oficjalnie miał pełnić obowiązki attaché wojskowego, morskiego i lotniczego przy ambasadzie PRL w Waszyngtonie. Rodzina obecnego ambasadora w USA zmieniła pisownię nazwiska – w metryce urodzenia figuruje on bowiem jako Ryszard Marian Sznepf, syn Maksymiliana i Alicji z domu Szczepaniak, pracownicy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
W 1946 r. przyjechał do Warszawy, gdzie poznał Alicję Szczepaniak. „Po wyzwoleniu Targówka przez Armię Czerwoną byłam jedną z pierwszych członkiń ZWM [Związku Walki Młodych, młodzieżowej przybudówki Polskiej Partii Robotniczej – red. ]” – czytamy w jej życiorysie. Alicja Szczepaniak pracowała najpierw w Ministerstwie Informacji i Propagandy, a następnie w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Po wyjściu za mąż w 1947 r. za Maksymiliana Sznepfa i po jego przeniesieniu służbowym do Wrocławia zaczęła pracę w tamtejszym Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego. We Wrocławiu urodził się starszy brat Ryszarda, Zygmunt.
Po powrocie do Warszawy od 1951 r. Alicja Sznepf pracowała w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. W tym samym roku urodził się Ryszard Sznepf. Trzy lata później Maksymilian Sznepf został skierowany do USA – był już wówczas po dwuletnim przeszkoleniu w Akademii Sztabu Generalnego.

Walaszczyk Józef - Polscy Sprawiedliwi - Przywracanie Pamięci

Walaszczyk Józef. Józef Walaszczyk ur. 13 listopada 1919. Sprawiedliwy wśród Narodów Świata - tytuł przyznany: 2002. Józef Walaszczyk ...

Polski Schindler - www.Focus.pl - Poznać i zrozumieć świat

16.02.2011 - Józef Walaszczyk uratowanych Żydów zatrudniał w swojej fabryce. Ryzykował życie. Nigdy się nie chwalił. Podziękował mu dopiero Barack ...

MSZ: wiceminister J. Dziedziczak spotkał się ze środowiskami żydowskimi z USA
Sekretarz stanu Jan Dziedziczak spotkał się z przedstawicielami diaspory
żydowskiej z USA przebywającymi w Polsce na zaproszenie MSZ i fundacji
From the Depths w ramach projektu „Ambasadorowie – pokazać Polsce
prawdziwych Polaków”. Pamiętajmy, że w strasznych czasach drugiej wojny światowej Polska
była jedynym państwem, w którym za udzielenie pomocy Żydowi groziła kara
śmierci, nie tylko osobie pomagającej, ale także całej jej rodzinie.
Mimo to wśród Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata najwięcej jest osób
narodowości polskiej. Jednym z przykładów takiej pomocy jest
niewątpliwie postawa Jana i Antoniny Żabińskich, w których willi obecnie
się znajdujemy – zaznaczył wiceminister Dziedziczak w swoim
przemówieniu.

Spotkanie odbyło się w siedzibie dyrektora warszawskiego zoo z
okresu II wojny światowej Jana Żabińskiego, który wraz z żoną Antoniną w
czasie niemieckiej okupacji na terenie ogrodu zoologicznego organizował
pomoc dla uciekinierów z warszawskiego getta. Dzisiejsze spotkanie z
wiceministrem Dziedziczakiem było jednym z wydarzeń wizyty studyjnej
przygotowanej przez MSZ w ramach dialogu polsko-żydowskiego. W wizycie
uczestniczą m.in. działacze wiodących amerykańskich organizacji
żydowskich, takich jak World Jewish Relief w USA, Fundacja Rodziny
Adelson (Adelson Family Foundation), jak również przedstawiciele mediów,
w tym Wall Street Journal, którzy podczas dalszego pobytu w Polsce
odwiedzą także m.in. Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny
światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej oraz Muzeum Historii Żydów
Polskich POLIN w Warszawie.

Fundacja From the Depths to charytatywna organizacja, która
współpracuje z osobami ocalałymi z Holokaustu oraz ze społecznościami
żydowskimi z całego świata, szczególnie z Europy Wschodniej.

 

IPN odpowiada GW po ataku na Muzeum Ulmów:
„Historia jest o wiele bardziej skomplikowana niż wydaje się autorom
tekstu”

Dziennikarze Gazety Wyborczej chcieliby, aby na ekspozycji była mowa
o wszystkich negatywnych zachowaniach Polaków wobec Żydów jakie miały
miejsce na Podkarpaciu. A w Muzeum z powodu skromności miejsca nie
ma nawet opisanych szerzej wszystkich przypadków ratowania Żydów
przez Polaków.

— mówi dr Mateusz Szpytma, wiceprezes IPN, współtwórca Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej.

wPolityce.pl: W Gazecie Wyborczej ukazał się artykuł Jana Grabowskiego i Dariusza Libionki, w którym twierdzą, że Muzeum Ulmów jest „częścią ambitnego, lecz opartego na półprawdach i niedomówieniach projektu, którego celem jest oswojenie Holokaustu dla polskiej pamięci”. Główne zarzuty mówią o tym, że w ekspozycji brak jest informacji o mordowaniu Żydów przez Polaków. Jak Pan odbiera ten zarzut?

Dr Mateusz Szpytma, wiceprezes IPN, współtwórca muzeum: Obaj autorzy znani są z tego, że starają się szukać w przeszłości negatywnych zachowań Polaków wobec Żydów. Od wielu lat nie kryją swojego negatywnego stanowiska wobec działań m.in. IPN mających na celu przywrócenie pamięci o Polakach ratujących Żydów. Szczególnie Jan Grabowski od dłuższego czasu stara się zdyskredytować działania mające na celu pokazanie w Polsce, Europie i świecie historii rodziny Ulmów i innych osób pomagającym Żydom w tej miejscowości. Zresztą obok Jana Tomasza Grossa jest osobą najczęściej przywoływaną w artykułach niemieckiej, amerykańskiej i izraelskiej prasy, w których obarcza się Polaków o udział w Holokauście i mordowaniu Żydów.

Na czym polegają jego zarzuty?

W listopadzie 2014 r. podczas międzynarodowej konferencji naukowej „Wokół pomocy dla Żydów w okupowanej Europie” zorganizowanej w Warszawie przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów, Instytut Filozofii i Socjologii PAN, Instytut Pamięci Narodowej oraz Żydowski Instytut Historyczny stwierdził m.in. że mieszkańcy Markowej po zbrodni na rodzinie Ulmów ze strachu wymordowali wszystkich ukrywających się Żydów. Nie przewidział jednak wówczas, że będę na sali i że skontruję jego wypowiedzi. Nieważne było dla niego to, że są inne wiarygodne dokumenty i znane mu książki, które mówią, że do końca tej okupacji w chłopskich domach w Markowej przeżyło 21 Żydów, a niektórzy z nich jeszcze w 2014 r. żyli (Abraham Izaak Segal z Hajfy jest w stałym kontakcie z ratującą go rodziną i mówi o tym szeroko w prasie). Dla autora tekstu w Wyborczej istotne było to, że w archiwum Yad Vashem znalazł żydowską relację, która mówi o mordowaniu Żydów po zbrodni na Ulmach. To że pochodzi od Yehudy Ehrlicha osoby, która nie mieszkała w Markowej (była ukrywana przez Polaków w sąsiedniej Sieteszy) i nie widziała tego na własne oczy oraz to, że nie ma żadnych wiarygodnych danych o takich mordach w Markowej jest już dla niego mało istotne.

Czy te oskarżenia powtórzył w Gazecie Wyborczej?

Teraz tylko cytuje ten dokument, ale sprytnie dodaje, że „że nie wymaga on komentarza”, co stwarza jednoznaczne wrażenie, że się z tym zgadza, ale zawsze może się w przyszłości bronić, że to nie są jego słowa. Największy obecnie zarzut dotyczy tego, że w ekspozycji muzealnej brak jest informacji o tym jak Polacy w Markowej oraz w innych miejscowościach podczas wojny „wyłapywali i okrutnie mordowali Żydów”. W rzeczywistości historia jest o wiele bardziej skomplikowana niż wydaje się autorom tekstu. Zbadałem ten temat bardzo dogłębnie, publikując w 2014 r. artykuł w Zeszytach Historycznych WiN pt. „Zbrodnie na ludności żydowskiej w Markowej w 1942 roku w kontekście postępowań karnych z lat 1949-1954”. W 2015 r. obszerną rozmowę na ten temat przeprowadziła ze mną PAP, napisałem także o tym w drugim wydaniu książki „Sprawiedliwi i ich świat. Markowa w fotografii Józefa Ulmy”. W artykule „Gazety Wyborczej” o tych akurat publikacjach naukowych nie ma żadnej wzmianki; czytelnik może odnieść wrażenie, że to oni są pierwszymi odkrywcami trudnych historii z Markowej, i że mówią na ten temat prawdę. Na marginesie dodam, że autorzy mieszają zresztą wydarzenia w różnych miejscowościach, piszą np., że kogoś zamordowano w Markowej, a w rzeczywistości miało to miejsce w innej wiosce do której wezwano Niemców. Nie ma też tym obszernym artykule miejsca by opisać to jak Niemcy zmuszali do poszukiwań nie tylko Żydów, ale i polskich partyzantów. Za odmowę udziału w takich poszukiwaniach groziła śmierć (oczywiście każdy indywidualnie odpowiada za to jak ten rozkaz realizował - odkryto 25 z co najmniej 54 ukrywanych i przekazano ich Niemcom). Śmiercią byli zagrożeni również wszyscy Ci, którzy pomagali Żydom. Powtórzę, że w Markowej mimo tego terroru przeżyło 21 Żydów, czyli niemal 20 proc. z grona ok. 120, którzy żyli w tej miejscowości przed wojną. Pozostali zginęli z rąk Niemców w Markowej, Pełkiniach oraz w obozie zagłady w Bełżcu.

Czy są na ekspozycji wyniki Pana badań na ten temat?

Znajduje się na niej kopia wyroku wobec mieszkańców Markowej, którzy na rozkaz Niemców poszukiwali Żydów (wszyscy zostali uniewinnieni, ale jego treść jest taka, że pokazuje jak takie „poszukiwania” wyglądały). Mówimy również bardzo wiele o strachu, który zapanował po mordzie na Ulmach oraz ukrywanych przez nich Żydach i zamiarze wyrzucenia Żydów przez ich dobroczyńców (ostatecznie tak się nie stało). Są również pokazane donosy Polaków z innych miejscowości na Żydów. Autorzy artykułu twierdzą, że to zbyt mało. Wygląda na to, że chcieliby, aby na ekspozycji była mowa o wszystkich negatywnych zachowaniach Polaków wobec Żydów jakie miały miejsce na Podkarpaciu. A w Muzeum z powodu skromności miejsca nie ma nawet opisanych szerzej wszystkich przypadków ratowania Żydów przez Polaków.

----------------------------------------------------

Dr Mateusz Szpytma z IPN: Polska w Holokauście nie uczestniczyła ani przez chwilę

„Polacy, którzy współpracowali z Niemcami podczas eksterminacji Żydów byli zdrajcami i to nie ich dziedzictwo obciąża nas jako zbiorowość” - mówi PAP wiceprezes IPN dr Mateusz Szpytma, autor książki „Sprawiedliwi i ich świat. Markowa w fotografii Józefa Ulmy”. „Polska w Holokauście nie uczestniczyła ani przez jedną chwilę” - podkreślił.

Norbert Nowotnik: W Polsce co jakiś czas wybucha spór dotyczący pamięci o polsko-żydowskich relacjach w czasie okupacji niemieckiej. Mówiąc najkrócej wyraża się on w pytaniu, czy Polacy bardziej pomagali Żydom, czy raczej byli im obojętni lub wręcz współuczestniczyli w zbrodni Holokaustu. Jakie jest pana zdanie na ten temat?

Mateusz Szpytma: Holokaust nie był spontanicznym przejawem działań takich czy innych grup narodowościowych. Był efektem działalności państwa – Rzeszy Niemieckiej, które podjęło ludobójcze decyzje, które użyło całej swojej potęgi, aby wymordować naród żydowski. Jako suwerenne państwo Niemców, państwo totalitarne, które okupowało terytoria innych narodów europejskich, próbowało do swoich zbrodniczych praktyk wciągać inne kraje. To się udawało w przypadku takich państw jak Słowacja czy Francja od 1940. Tam, gdzie nie mieli państw-kolaborantów – próbowali wykorzystywać zwykłą ludność z obszarów okupowanych zapewniając im ze strony państwa ochronę policyjną, wojskową, nagradzając za udział w zbrodniach lub co najmniej strzegąc ich bezkarności, stwarzając perspektywę kariery czy wzbogacenia się.
Rzeczypospolita Polska od pierwszej do ostatniej chwili wojny wszelkimi dostępnymi środkami zwalczała Niemcy i piętnowała ich zbrodnie. Uciekanie od perspektywy państwowej służy zaciemnianiu problemu. Niemcy oczywiście różnymi metodami próbowali wciągać inne narody do kolaboracji. Czasem przymusem - czasem zachętami. Niemieccy funkcjonariusze, jako uzbrojeni przedstawiciele swego państwa, na ziemiach polskich korzystali z pełni władzy, także w działaniach ludobójczych. Dzięki bezkompromisowej postawie władz RP – zarówno tych w podziemiu, jak i tych na uchodźstwie, które były reprezentantem całej zbiorowości obywateli RP – można z dumą powiedzieć, że Polska w Holokauście nie uczestniczyła ani przez jedną chwilę.
Polskie Państwo Podziemne - tak, ale już nie konkretni ludzie, Polacy, którzy współpracowali z okupantem albo na własną rękę dokonywali zbrodni.

Tam gdzie kolaborację podejmowali poszczególni obywatele – lub ich grupy – zawsze było to aktem zdrady wobec polskiego państwa. Decyzje o współpracy w zbrodni albo o usłużności wobec Niemców podejmowali indywidualnie i indywidualnie powinni być z nich rozliczani – niezależnie od tego czy faktyczną kolaborację podejmowali obywatele RP narodowości polskiej, czy też mniejszości narodowe.

Pamiętajmy bowiem, że tak jak wśród polskich, tak i wśród żydowskich obywateli RP, zamykanych w gettach, mamy przykłady indywidualnej kolaboracji z Niemcami przeciw współobywatelom. Choć trudno to porównywać to ten problem ich także dotyczy – i nie może być powodem nieuprawnionych uogólnień. Bowiem te indywidualne decyzje nie powinny nas prowadzić do fałszywych uogólnień: że Polacy albo Żydzi jako cała zbiorowość podjęli współpracę w zbrodni. To byłoby fałszowaniem historii, wybielaniem Niemców i zdejmowaniem zbrodniczego odium z ich państwa.(..)
W Polsce są jednak wartościowe badania dotyczącego tego tematu i konkretnych miejsc - wsi i miasteczek takich jak Jedwabne, ale i Markowa na Podkarpaciu. Pozwalają nam one zorientować się jak wyglądała ówczesna rzeczywistość. Badania te podejmuje m.in. Centrum Badań nad Zagładą Żydów PAN, dzięki któremu publikowane są ważne prace np. dotyczące jednego powiatu - Dąbrowy Tarnowskiej, który zbadał prof. Jan Grabowski.

Trudno tę publikację stawiać za wzór warsztatu naukowego. Została ona również ostro skrytykowana w recenzjach. W pracy prof. Grabowskiego cokolwiek przemawia na niekorzyść polskiej ludności jest natychmiast przez niego podnoszone, natomiast zaangażowanie Polaków w pomoc Żydom jest zminimalizowane, na co zwracano uwagę w recenzjach. Wątpliwości czy braki źródłowe rozstrzygane są niemal zawsze na niekorzyść polskich mieszkańców. Oczywiście ta i inne książki przynoszą nam dużo nowej wiedzy, ale należy traktować je ostrożnie, tak jak każdą publikację pisaną w prokuratorskim stylu. Nie można też zapominać o specyfice powojennych materiałów sądowych, na których w dużej mierze są oparte.
Budzą zażenowanie zarzuty autorów, że twórcy muzeum w Markowej nie znają takich źródeł jak wspomniane relacje Weltza czy Ehrlicha. Gdyby Grabowski i Libionka zapoznawali się z publikacjami naukowymi IPN na ten temat – wiedzieliby, że to nie jest prawdą. Tymczasem oni sięgnęli jedynie do dwóch publikacji o Ulmach sprzed dwunastu i siedmiu lat, ale już nie zadali sobie trudu, aby czytać kolejne wydania, zawierające późniejsze wyniki naszych badań. Nie trudzili się także lekturą innych publikacji, w tym najważniejszej dla tego tematu, opublikowanej w Zeszytach Historycznych WiN-u z 2014 roku pt. "Zbrodnie na ludności żydowskiej w Markowej w 1942 roku w kontekście postępowań karnych z lat 1949–1954", omawiającej szczegółowo tę tematykę. Nie czytali – albo w sposób nieuczciwy celowo ją pomijają. Jedno i drugie stawia pod znakiem zapytania ich naukową rzetelność.

http://ksiazki.wp.pl/tytul,Dr-Mateusz-Szpytma-z-IPN-Polska-w-Holokauscie...

Prezydent Duda odznaczył Szewacha Weissa Orderem Orła Białego.
„Jest pan, wobec Polski i Polaków, tym sprawiedliwym przed narodami
świata"

"Zawsze mówił pan prawdę, także trudną, ale mówił pan tę prawdę w taki sposób, żeby ją powiedzieć i nikogo nie zranić".

To bardzo poruszająca dla mnie chwila, że jako prezydent RP,
w imieniu Rzeczpospolitej, mogłem odznaczyć pana najwyższym polskim
orderem. Chcę to z całą mocą podkreślić - za wielkie zasługi dla RP i dla jej relacji z państwem Izrael i narodem żydowskim

— powiedział prezydent Andrzej Duda po odznaczeniu Szewacha Weissa Orderem Orła Białego.

Bardzo dziękuję za wszystkie lata, które, można powiedzieć, zaczęły się kiedyś, w II RP, kiedy pan profesor urodził się na polskiej ziemi. Kiedy
dzisiaj zastanawiałem się, jakie słowa powinienem wypowiedzieć,
to pomyślałem, że jest pan profesor synem narodu Żydowskiego i polskiej
ziemi i może to najlepiej oddaje to, kim pan profesor jest

— mówił prezydent.

Z całą
pewnością jest pan wielkim patriotą Izraela i wielkim patriotą państwa
izraelskiego. Równocześnie nigdy nie zapominał pan o tej ziemi, która -
w sensie przenośnym - była pana matką, wydała pana profesora na świat,
a potem też na tej ziemi w straszliwych czasach pan profesor z rodziną
ocalił życie, również dzięki pomocy, życzliwości i odwadze sąsiadów,
przyjaciół. Kiedy pan profesor opuścił Polskę udając się przez Włochy
do Izraela, państwa, które w zasadzie się wtedy tworzyło, jako ostoja
dla tych, którzy przeżyli zagładę, to myślę, że gdzieś w głębi duszy
myśl o Polsce pozostawała. Kiedy pan powrócił jako ambasador, to dało się odczuć to, że ten ambasador to człowiek życzliwy Polakom i Rzeczpospolitej

— podkreślił Andrzej Duda.

Był pan i jest pan, wobec Polski i Polaków, tym sprawiedliwym przed narodami świata. Za to w imieniu Rzeczpospolitej dziękuję. Zawsze mówił pan prawdę, także trudną, ale mówił pan tę prawdę w taki sposób, żeby ją powiedzieć i nikogo nie zranić

— przypomniał prezydent Duda i dodał:

Cieszę
się, ze mogę dzisiaj pana docenić, dziękując i prosząc o jeszcze.
Proszę, żeby pan profesor kontynuował tę misję zgodnie ze swoim
przekonaniem i sumieniem

— powiedział prezydent Andrzej Duda.

Wystąpienie Prezydenta podczas wizyty w Instytucie Yad Vashem

"Nigdy nie może być, nie tylko wśród polityków, ale także i wśród
zwykłych ludzi, obywateli świata, zgody na nienawiść, zgody na
antysemityzm" - mówił prezydent Andrzej Duda.
Bardzo trudno zebrać myśli, a tym bardziej wyrazić słowa po tym, co
przed momentem razem z moją małżonką i z delegacją zobaczyliśmy. To nie
jest tak, że nie byliśmy nigdy w miejscu pamięci ofiar Holokaustu.
Powiem więcej – byliśmy wielokrotnie, zarówno moja żona, jak i ja czy
reszta delegacji byliśmy choćby na terenie byłego niemieckiego,
nazistowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Ale to, co
można zobaczyć tutaj ‒ w Instytucie Yad Vashem, w muzeum, w tych
miejscach pamięci ‒ rzeczywiście robi ogromne wrażenie. Ponieważ
obrazuje absolutnie cały ogrom tragedii narodu żydowskiego, Holokaustu w
najpełniejszym tego słowa znaczeniu i bestialstwa, z jakim Niemcy
hitlerowscy próbowali dokonać zagłady narodu żydowskiego.

Dla mnie, jako Prezydenta Rzeczypospolitej, szczególnie dojmujący
jest fakt, że – tak jak powiedział do mnie w trakcie tej wizyty pan
profesor Szewach Weiss: „Panie Prezydencie, proszę sobie uświadomić, że
połowa z tych 6 milionów Żydów, którzy zginęli, to byli obywatele
Rzeczypospolitej”. To byli obywatele polscy, naszego kraju, których
zamordowano wtedy, gdy Polska straciła niepodległość, gdy Polski na
mapie nie było i gdy Polska nie była już w stanie obronić swoich
obywateli.

To, co obrazuje to muzeum, jest czymś niewyobrażalnym dla nas,
współczesnych. I dobrze, że jest – dzięki Bogu, że jest! Bo powinno tu
być, stanowiąc po wieczne czasy ostrzeżenie dla świata i ostrzeżenie dla
wszystkich przywódców, co oznacza chora nienawiść, do czego ona
prowadzi i jaką krzywdę może wyrządzić. Nie mam wątpliwości, że każdy,
kto to zobaczy, powie, tak jak ja mówiłem już wcześniej: nigdy nie może
być ‒ nie tylko wśród polityków, ale także wśród zwykłych ludzi,
obywateli świata ‒ zgody na nienawiść, zgody na antysemityzm. Nigdy nie
może być przejścia obojętnie wobec tych wszystkich ideologii, które
prowadzą do takiej nienawiści. Powtarzam: to wielka lekcja dla
ludzkości, z której ludzkość – mam nadzieję – na zawsze wyciągnie
wnioski.

Ale chcę też powiedzieć, że w tym wszystkim ‒ tak jak i w tym muzeum,
jak i w Instytucie Yad Vashem ‒ są dwie iskry: nie smutku, ale iskry
nadziei. Po pierwsze to obraz odradzającego się Izraela, to obraz
wszystkich tych, którzy przetrwawszy często cudem Zagładę, przyjechali
tutaj, by budować państwo, które będzie w stanie ochronić Żydów, które
nie dopuści już nigdy do takiej tragedii. Które będzie silne, które
będzie umiało obronić swoich obywateli.

Ale to także miejsce pamięci o Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Dla mnie, jako Prezydenta Rzeczypospolitej, nie ukrywam ‒ wśród tego
morza śmierci i tragedii ‒ w jakimś sensie jest to także miejsce do
dumy. Bo większość ze Sprawiedliwych wśród Narodów Świata upamiętnionych
tutaj, a więc ci, których heroizm, bo tak to trzeba nazwać, został
udowodniony i bezsprzecznie wykazany ‒ zdecydowana większość z nich to
moi rodacy, to Polacy. Ponad 6 tysięcy Polaków, najwięcej z wszystkich
narodów świata, jest tutaj upamiętnionych jako ci, którzy z narażeniem
życia ratowali Żydów. Chcę bardzo mocno podkreślić: często swoich
sąsiadów, swoich znajomych, ludzi z tego samego miasta, miasteczka, z
tej samej wioski. Wydaje się to naturalne, że się pomaga ludziom, ale
trzeba pamiętać, że na ziemiach polskich okupowanych przez hitlerowskie
Niemcy za pomoc Żydom groziła bezwzględna kara śmierci. Wszyscy, którzy
pomagali, ryzykowali życiem swoim i swojej rodziny.

Najbardziej wymownym tego przykładem jest upamiętniona w muzeum w
Polsce, na Podkarpaciu, rodzina Ulmów, która pomagała trzem żydowskim
rodzinom. Została wydana, zadenuncjowana i Ulmowie wraz ze swoimi
dziećmi zginęli razem ze swoimi żydowskimi sąsiadami zamordowani przez
Niemców. Taka była cena braterstwa, taka była cena także i
chrześcijańskiego miłosierdzia, którym – jak sądzę i jak wynika także z
dokumentów – kierowali się Ulmowie.

Dziękuję za tę możliwość odwiedzenia w czasie mojej oficjalnej wizyty
w Izraelu tego miejsca, które jest jednym z najważniejszych – jak sądzę
‒ na mapie świata. I niech takim pozostanie. Dziękuję bardzo.

Powstanie film o rodzinie Ulmów. Historię zekranizuje autor filmu "Popiełuszko. Wolność jest w nas"

Scenariusz filmu roboczo zatytułowanego "Spójrz mi w oczy" napisali Maria Wróbel-Wilgus i Rafał Wieczyński.

Głównym tematem jest miłość wystawiona na próbę przez
dramatyczne wydarzenia wojny. Bohaterowie muszą rozstrzygnąć dylematy:
czy mogę narażać własną rodzinę, żeby ratować obcych, czy mogę narażać
obcych, żeby ratować siebie?

— powiedział Wieczyński, który o rodzinie Ulmów zrobił już film dokumentalny pt. „Świat Józefa” w 2009 r.

Józef
i Wiktoria Ulma przyjęli w czasie okupacji pod swój dach ośmioro Żydów
z rodzin Goldmanów, Grnfeldów i Didnerów. Zdradzeni przez granatowego
policjanta, zostali bestialsko zamordowani - wraz z sześciorgiem
własnych dzieci, z których najstarsze miało 8 lat - przez Niemców
24 marca 1944 r. W momencie śmierci oczekiwali siódmego potomka.

Otwierając
17 marca 2016 r. Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów
prezydent Andrzej Duda nazwał Markową „wielkim miejscem
Rzeczypospolitej”, gdzie wydarzyły się rzeczy, dzięki którym „my, jako
Polacy, możemy czuć się godnie”.

Realizacja filmu
przygotowywana jest w koprodukcji międzynarodowej, bowiem twórcy chcą
uczynić historię Ulmów znaną i zrozumiałą na całym świecie.

Chcemy
pokazać bogactwo kulturowe tamtego świata i dwóch żyjących obok siebie
społeczności, polskiej i żydowskiej. Opowiemy o skomplikowanych
relacjach polsko-żydowskich w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej

— powiedziała producentka filmu Julita Świercz-Wieczyńska.

Gmina Gierałtowice, ze zbiorów Krystyny Augustyniak

Poprzednie
Następne

Przeglądaj również za pomocą strzałek na klawiaturze

Szewach Weiss: "Nikt z młodych Żydów nie powie już o Auschwitz - polski obóz”

„Walczyliście o wolność w warunkach, w których tak jak Żydzi,
byliście objęci przez niemieckiego okupanta planem systematycznej
zagłady".

Możemy zrobić coś dla Polski

Prośba o. dr. Tadeusza Rydzyka CSsR o pomoc w prowadzeniu
badań nad losem Polaków, którzy z narażeniem życia pomagali Żydom
podczas II wojny światowej

Ostatnie pożegnanie Stanisława Świerczewskiego

W czwartek na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie pożegnano Stanisława
Świerczewskiego, Kawalera Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia
Polski, Wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Sprawiedliwych wśród Narodów
Świata. 

Stanisław Świerczewski wraz ze swym ojcem Władysławem podczas II
wojny światowej przyszli z pomocą żydowskiemu przyjacielowi uciec z
płońskiego getta. W 2004 roku Instytut Jad Waszem uznał Stanisława i
Władysława Świerczewskich za Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. W 2012
roku Stanisławowi został ponadto nadany tytuł Honorowego Obywatela
Izraela.

Stanisław Świerczewski był emerytowanym pułkownikiem Wojska
Polskiego. Przez wiele lat pełnił funkcję Wiceprezesa Polskiego
Towarzystwa Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.

6 marca, o godz. 11.00, zapraszamy do Centrum Edukacyjnego im.
Janusza Kurtyki „Przystanek Historia” w Warszawie (ul. Marszałkowska
21/25) na konferencję prasową z okazji Europejskiego Dnia Pamięci o
Sprawiedliwych. W ramach obchodów zaprezentowany zostanie album „Polacy
ratujący Żydów w czasie Zagłady. Przywracanie pamięci”, wydany przez
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Kancelarię Prezydenta RP, Muzeum
Historii Żydów Polskich Polin oraz Instytut Pamięci Narodowej.

W konferencji wezmą udział m.in. podsekretarz stanu w Kancelarii
Prezydenta RP – minister Wojciech Kolarski, sekretarz stanu w
Ministerstwie Spraw Zagranicznych – wiceminister Jan Dziedziczak, a
także wiceprezes IPN dr Mateusz Szpytma, twórca i pierwszy dyrektor
Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej. Gościem
specjalnym będzie pochodzący właśnie z tej miejscowości Eugeniusz
Szylar, jeden z bohaterów prezentowanej publikacji, w czasie okupacji
zaangażowany w ratowanie żydowskiej rodziny Weltzów.

W dwujęzycznym albumie „Polacy ratujący Żydów w czasie Zagłady.
Przywracanie pamięci” przedstawiono sylwetki Polaków, którzy podczas
wojny ryzykowali życie, aby ratować eksterminowaną przez Niemców ludność
żydowską, a którzy ostatnio zostali odznaczeni przez Prezydenta RP
Andrzeja Dudę. Krótkie życiorysy i relacje dotyczące ich heroicznych –
bo zagrożonych karą śmierci – czynów uzupełnia przedmowa prezydenta RP
Andrzeja Dudy oraz teksty autorstwa m.in. prof. Szewacha Weissa –
ocalonego z Zagłady byłego ambasadora Izraela w Polsce, kawalera Orderu
Orła Białego, a także wiceprezesa IPN dr. Mateusza Szpytmy.

Data promocji albumu jest nieprzypadkowa – 6 marca przypada
Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych, ustanowiony 10 maja 2012 r.
decyzją Parlamentu Europejskiego z inicjatywy włoskiego Komitetu
Światowego Ogrodu Sprawiedliwych – Gariwo. Organizacja ta postuluje
utworzenie na całym świecie ogrodów Sprawiedliwych na wzór ogrodu
w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie, gdzie uhonorowane są osoby, które
ratowały Żydów w czasie Holokaustu.

Gościem specjalnym był Eugeniusz Szylar, jeden z bohaterów
prezentowanej publikacji, w czasie okupacji zaangażowany w ratowanie
żydowskiej rodziny Weltzów.

6 marca to Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych - w ramach
obchodów Instytut Pamięci Narodowej zaprezentował wyjątkowy album
„Polacy ratujący Żydów w czasie Zagłady. Przywracanie pamięci”, wydany
przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Kancelarię Prezydenta RP, Muzeum Historii Żydów Polskich Polin oraz Instytut Pamięci Narodowej.

Jak mówił minister Wojciech Kolarski, podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP:

Osoby,
które znalazły się w tym albumie to wielcy Polacy, to nasi narodowi
bohaterowie. W dzisiejszym dniu pamiętamy o wszystkich, którzy
w ciemnych chwilach zmagań z dwoma totalitaryzmami pokazali,
że człowieczeństwo nie zginęło. Oddajemy im cześć i pamięć.

Naszym
obowiązkiem jest w sposób szczególny pamiętać o naszych rodakach,
którzy w godzinie próby okazali człowieczeństwo i wyjątkowy patriotyzm.
W chwilach, gdy państwo polskie przestało istnieć, kiedy Polsce odebrano
wolność, gdy zniknęła z mapy świata na kilka lat, oni byli nośnikiem
państwowości polskiej. (…) Okazali obywatelską postawę w momencie,
w którym państwa polskiego nie było. I dlatego te osoby są honorowane
najwyższymi odznaczeniami państwowymi

— zaznaczył.

Jak
przypominał Kolarski, prezydent Andrzej Duda przyznał odznaczenia 114
osobom, wyrażając wdzięczność i oddając hołd właśnie za te zasługi.

Dzisiaj możemy już mówić o tym, że osoby ratujące Żydów w czasie II wojny światowej weszły do panteonu naszych narodowych bohaterów. Są bohaterami na równi z tymi, którzy stawiali zbrojny opór

— mówił Kolarski.

Wiceminister
spraw zagranicznych - Jan Dziedziczak - deklarował, że polska
dyplomacja chce pokazać światu prawdę o Polakach, a także kontekst
całej opowieści.

Tłumacząc historię Sprawiedliwych
trzeba opinii publicznej na świecie wytłumaczyc kontekst kary, ryzyka,
jakie na okupowanych przez Niemców ziemiach polskich ciążyły
na ratujących, pomagających. Często społeczeństwa zachodnie nie zdają
sobie sprawy, że w Polsce - w przeciwieństwie do innych krajów -
za jakąkolwiek pomoc Żydom groziła kara śmierci. A pomimo tego najwięcej Polaków uratowało swoich żydowskich sąsiadów

— przypominał Dziedziczak.

Wiceminister spraw zagranicznych przywoływał także przykład Muzeum im. Ulmów w Markowej.

My nie musimy niczego lukrować, naciągać. Wystarczy przedstawiać na zimno historię

— dodawał.

Dziedziczak
mówił o wysiłkach polskiej dyplomacji, która z mozołem upomina się
o polskich bohaterów i przedstawia ich takżę poza granicami.

To bardzo
ważne. Zwłaszcza w okresie komunizmu polska dyplomacja historyczna nie
istniała. (…) Nieobecni nie mają racji, historię napisali inni. Po 1989
roku różnie z tym bywało i tak naprawdę, co trzeba podkreślić, prezydent
Lech Kaczyński zaczął zmieniać to nastawienie

— zaznaczył.

Jolanta Gumula z Muzeum POLIN
zwracała uwagę, że dzięki wspólnemu wysiłkom instytucji publicznych uda
się przebić do opinii publicznej z historią Sprawiedliwych.

Do dziś
żyje ok. 220 Sprawiedliwych. Nie jesteśmy jedyną placówką, ale
apelujemy, by dzielić się wspomnieniami, by kolejni ratujący Żydów
odezwali się. By wydobyć na światło dzienne te historie, które jeszcze
nie zostały ujawnione

— podkreśliła.

Wiceprezes IPN dr Mateusz Szpytma zwracał uwagę na podtytuł albumu: „przywracanie pamięci”.

Staramy
się, by przekazać, pokazywać w naszej działalności nie tylko żołnierzy
Armii Krajowej, nie tylko żołnierzy polskiego podziemia
niepodległościowego, ale uważamy za niezwykle istotne zadanie,
by przypominać o polskich Sprawiedliwych. Ten album jest jedną z wielu
publikacji, w której mamy udział

— powiedział twórca i pierwszy dyrektor Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów w Markowej.

Eugeniusz Szylar - gość specjalny konferencji - powiedział z kolei:

Jestem
jednym członkiem rodziny Szylarów, która przechowała siedmioro Żydów.
Przebywali u nas siedemnaście miesięcy. (…) Wtedy schronili się
w stodole, na drugi dzień tatuś poszedł do stodoły, patrzy - w kącie
siedzi rodzina żydowska, zmarznięta, w kącie… Wszyscy przygarnęli się
do taty. Całowali po nogach, by przyjać ich, by choć dzień-dwa
ich przetrzymać…

Tatuś przyniósł im koce, jedzenie. Przez kilka
dni byli w stodole, a później tatuś porozmawiał z mamą i powiedział:
„Nie mamy wyjścia, trzeba coś zrobić, bo to są ludzie”…

— wspominał początki pomocy.

Mieliśmy
dużą rodzinę, a wziąć na siebie taki obowiązek… To było bardzo
ryzykowne. Ale mimo wszystko tato dawał sobie radę. Mówił: „Może jakoś
przetrwamy”. A dlatego mówił, że to byli nasi sąsiedzi. Tato z matką
tych Weltów, którzy byli przechowywani, chodził do szkoły… Z tego powodu
chyba ona zaufała tacie, że przyjdzie i nie odprawi jej…

— dodawał Szylar.

Jak
opowiadał, przez siedemnaście miesięcy rodzina żydowska zżyła się
z Szylarami, a kontakt był utrzymywany jeszcze długo później.

Nikt
o tej historii nie wiedział. Tatuś powiedział: „Nikomu się nie chwalić,
nie mówić”. Z całej rodziny nikt o tym nie mówił. Dopiero po pewnym
czasie, gdy czasy się zmieniły, jak już został wybrany nowy rząd, wtedy
zaczęli więcej rozmawiać na te tematy. Mówili o powstaniu muzeum
w Markowej… Z tego wszystkiego byłem adowolony, bo to mogło upamiętnić
moich rodziców - za taki wyczyn. By w takim czasie przetrzymać tyle
ludzi i swoją rodzinę…

— opowiadał.

Jak
naród nie ma historii, to nie istnieje. Jestem wdzięczny rządowi,
prezydentowi, wszystkim ministrom - by te historie poszły na cały świat

— ocenił Szylar.

Jak czytamy w opisie albumu:

W dwujęzycznym
albumie „Polacy ratujący Żydów w czasie Zagłady. Przywracanie pamięci”
przedstawiono sylwetki Polaków, którzy podczas wojny ryzykowali życie,
aby ratować eksterminowaną przez Niemców ludność żydowską, a którzy
ostatnio zostali odznaczeni przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę. Krótkie życiorysy i relacje dotyczące ich heroicznych – bo zagrożonych karą śmierci - czynów, uzupełnia przedmowa prezydenta RP Andrzeja
Dudy oraz teksty autorstwa m.in. prof. Szewacha Weissa – ocalonego
z Zagłady, byłego ambasadora Izraela w Polsce, kawalera Orderu Orła
Białego, a także wiceprezesa IPN dr. Mateusza Szpytmy.

Gorbaniewska, Jelinek i Kozak patronami drzewek w warszawskim Ogrodzie Sprawiedliwych

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN ogłosiło swoją decyzję.Rosyjska dysydentka Natalia Gorbaniewska, pastor Jan Jelinek
i argentyński dyplomata Roberto Kozak to patroni kolejnych drzewek
w warszawskim Ogrodzie Sprawiedliwych, które zostaną posadzone w tym
roku - ogłoszono w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Natalia Gorbaniewska, znana rosyjska poetka, dziennikarka
i dysydentka w 1968 r. była współorganizatorką demonstracji na Pl.
Czerwonym w Moskwie przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego
w Czechosłowacji. Została wówczas zatrzymana, uznana za psychicznie
chorą i uwięziona. W 1975 r. zmuszono ją do wyjazdu z ZSRR.
Zamieszkała w Paryżu, gdzie pracowała jako dziennikarka w rosyjskich
pismach emigracyjnych. W 2013 r. wraz z 11 innymi obrońcami praw
człowieka znów wyszła na Pl. Czerwony, by przypomnieć o demonstracji
sprzed 45 lat. Laureatka m.in. nagrody im. Jerzego Giedroycia, od 2005
r. była obywatelką RP.

Jan Jelinek,
urodzony pod Łodzią z pochodzenia Czech, był protestanckim pastorem,
który tuż przed wojną zamieszkał ze wsi Kupiczów na Wołyniu. Podczas
wojny pomagał Żydom, Polakom, Ukraińcom, Niemcom i Rosjanom. Przyjął pod
swój dach rodzinę żydowską, pomagał ludziom w getcie, a w czasie
ludobójstwa na Wołyniu ratował zarówno Polaków, jak i Ukraińców
i Niemców. Po wojnie zamieszkał w Czechosłowacji, gdzie pomagał
rosyjskim emigrantom, a za odmowę współpracy
z czeskimi służbami specjalnymi trafił do obozu pracy. Do czasu
aksamitnej rewolucji nie wolno mu było też pełnić posługi duchownej.

Roberto Kozak był argentyńskim dyplomatą, którego rodzina przybyła do Argentyny pod koniec XIX
w. z Ukrainy. W latach 70., w czasach dyktatury Augusto Pinocheta,
pomagał represjonowanym obywatelom Chile. Według szacunków tysiące ludzi
zawdzięcza mu życie lub korzystało z jego pomocy m.in. obecna prezydent
Chile Michelle Bachelet. Roberto Kozak nazywany jest „Schindlerem
Ameryki Łacińskiej”. Za życia niewielu wiedziało o jego zasługach, stał
się szerzej znany dopiero po otwarciu w 2010 r. muzeum poświęconego
prawom człowieka Museo de la Memoria w Santiago.

Idea
honorowania ludzi, którzy ryzykują swoje życie, zdrowie i wolność
w obronie życia innych albo ich wolności i godności jest ze wszech miar
godna poparcia. Historia Żydów polskich, którą tu przedstawiamy,
zwłaszcza w jej dramatycznych momentach pokazuje, że stajemy czasem
przed takim pytaniem z Nowego Testamentu +Kto jest naszym bliźnim?+.
Kiedy musimy podjąć ryzyko dotyczące naszego życia, zdrowia, wolności,
a czasami tylko majątku, by stanąć w obronie człowieka albo zasad, które
dotyczą wszystkich ludzi. Ci, którzy są honorowani tym tytułem,
to właśnie tacy ludzie, to wzór dla nas i kolejnych pokoleń

— mówił podczas poniedziałkowej uroczystości dyrektor Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN Dariusz Stola.

Piotr
Jakubowski, dyrektor Domu Spotkań z Historią promującego w Polsce „ideę
Sprawiedliwych” dodał, że osoby których nazwiska ogłoszono
w poniedziałek, 5 czerwca zostaną uhonorowane posadzeniem kolejnych
drzewek w stołecznym Ogrodzie Sprawiedliwych.

Od dzisiaj
15 Sprawiedliwych tworzyć będzie jeszcze bogatszą panoramę postaw
niosących nadzieję oraz wiarę w człowieka. I krzepiącą świadomość,
że w najgorszej opresji, gdy zło i przemoc zdają się bezapelacyjnie
triumfować, budzi się w jednostkach, często z narażeniem życia odruch
pomocy bliźniemu

— podkreślił.

Podczas
uroczystości przedstawiono również wojewódzki konkurs „Pójść za księdzem
Zieją”. Jego celem jest wyłonienie i realizacja najciekawszych
scenariuszy projektów promujących wartości i reguły wyznawane
i praktykowane przez ks. Zieję.

W czerwcu 2014 r. na skwerze im.
gen. Jana Jura-Gorzechowskiego na warszawskiej Woli otworzono pierwszy
w Polsce Ogród Sprawiedliwych. Co roku sadzone są tam drzewka dedykowane
tym w Europie i poza nią, którzy ratowali życie innych lub występowali
w obronie ludzkiej godności - w czasie nazizmu i komunizmu, ludobójstw,
masowych mordów, zbrodni przeciw ludzkości popełnionych w XX i XXI w. Towarzyszące im symboliczne kamienie opatrywane są inskrypcjami wyjaśniającymi za jaki czyn dana osoba została uhonorowana.

Jako
pierwsi w warszawskim Ogrodzie upamiętnieni zostali: Marek Edelman,
Magdalena Grodzka-Gużkowska, Jan Karski, Antonia Locatelli, Tadeusz
Mazowiecki, Anna Politkowska. Rok później w Ogrodzie Sprawiedliwych
posadzono drzewka Petrowi Hryhorence, Hasanowi Mazharowi i Nelsonowi
Mandeli. W roku ubiegłym uhonorowano w ten sposób Władysława
Bartoszewskiego, Witolda Pileckiego i ks. Jana Zieję.

Rzecznik Konferencji Episkopatu Polski: Mało znani Polacy ratujący Żydów to duchowni

Według rzecznika KEP, znana jest lista ponad 350 domów sióstr
zakonnych, gdzie udzielano pomocy ludności żydowskiej, głównie
osieroconym dzieciom.

"Samarytanie z Markowej". W Mińsku otwarto wystawę poświęconą Polakom ratującym Żydów w czasie…

Otwarcie wystawy o rodzinie Ulmów połączono z premierą filmu
dokumentalnego "Kronika mińskiego getta III - urodzeni po raz drugi".

Rok Muzeum Ulmów

W ciągu roku Muzeum Ulmów w Markowej odwiedziło już blisko 50 tysięcy osób.

Żołnierz AK i pierwszy dyrektor warszawskiego ZOO - Jan Żabiński, człowiek, o którego upomniało się Hollywood

W czasie wojny Żabiński ukrywał na terenie zoo broń i materiały wybuchowe oraz Żydów przeszmuglowanych z getta.

Doradcy Donalda Trumpa
w warszawskim zoo

Doradcy prezydenta Stanów Zjednoczonych
odwiedzili warszawski ogród zoologiczny. Piętnastoosobową delegację
zaproszono do zoo w związku z premierą filmu... więcej »

"Azyl". Arcypolskie arcydzieło o małżeństwie Żabińskich. I wielka lekcja dla polskiej kinematografii. RECENZJA

Arcypolskie arcydzieło, którego wydźwięk jest jednak na tyle zrozumiały, że trafi do serc nie tylko polskiego widza.
„Azyl” to film wyjątkowy pod wieloma względami.
Świetnie skonstruowana (artystycznie) opowieść o małżeństwie Antoniny
i Jana Żabińskich powinna na dobre zapisać się do kanonu filmów ważnych
dla Polaków i szeroko rozumianej polityki historycznej.

Takich historii jest w Polsce wiele, a jednak przez lata nie udało
się stworzyć obrazu, który w pełny, profesjonalny i ciekawy sposób
opowiedziałby je światu. „Azyl” opowiadający o Żabińskich ratujących
Żydów w czasie II wojny światowej doskonale wypełnia tę lukę.

Scenariusz filmu jest tyleż prosty, co prawdziwy. Idylla kierujących warszawskim ZOO
zostaje brutalnie zniszczona przez niemiecką agresję we wrześniu 1939
roku. Miłość do zwierząt, spokój i radość mieszkańców polskiej stolicy,
rodzinne szczęście Żabińskich - wszystko to musi ustąpić miejsca
hitlerowskiej napaści.

W dramacie przyniesionym Polsce i Polakom przez Niemców muszą odnaleźć się Żabińscy.
Ratują, ile mogą - z początku są to zwierzęta i los zoo, a wraz
z rozwojem hitlerowskiej okupacji ratunek dotyczy Żydów. Jan Żabiński
(doskonała rola Johana Heldenbergha) ukrywając ich w obierkach
przywożonych świniom do zoo, ratuje kolejne ludzkie istnienia, dosłownie
wyrywając je z objęć piekła w getcie.

„Azyl”
wyraźnie podkreśla, że za jakąkolwiek pomoc Żydom Żabińskim grozi
śmierć. A mimo to wybór Antoniny i Jana jest dość oczywisty - pomoc
Żydom, którzy przed wybuchem wojny byli ich sąsiadami, znajomymi,
polskimi obywatelami. A z czasem i tym, których nawet nie znali. Cała
historia jest nakręcona z rozmachem, ale zarazem z pewną uroczą
skromnością - film trzyma w napięciu, wzrusza, ale dawkę patosu
i wielkich słów podaje z umiarem.

Skoro o artystycznych walorach
filmu, to trzeba podkreślić bardzo dobrą rolę Jessici Chastain (gra
Antoninę Żabińską). Świetnie oddaje nie tylko delikatność i kobiecość,
ale i gigantyczny wysiłek i wielki strach przy pomocy ofiarowanej Żydom.
Szacunek, na jaki tą rolą zapracowała nie zmienia nawet udział Chastain
w manifestacji polskich feministek przy okazji uroczystej
premiery filmu.

Co ważne, zwłaszcza dla Polaków, film obył się bez popularnego przy takich okazjach niuansowania.
„Azyl” jasno i dobitnie pokazuje, że za tragedię mieszkańców Warszawy
odpowiadają Niemcy, a nie bliżej niezidentyfikowani naziści. Twórcy nie
ulegli nawet pokusie skonstruowania charakterystycznej postaci „dobrego
Niemca”. Gdy widzowi wydaje się, że do tego miana pretenduje jeden
z przedstawicieli niemieckiej maszyny (właściciel berlińskiego ZOO), szybko okazuje się, że to jeden z najbardziej odrażających charakterów w całej opowieści.

Na wyrost
okazały się także obawy tych, w tym autora tekstu, że film pokaże jakąś
politpoprawną scenerię okupowanej Polski, że Żabińscy zostaną
przedstawi jako wyjątek, jako wyspa człowieczeństwa na oceanie polskiego
antysemityzmu. Jest wręcz przeciwnie. Cichym bohaterem
filmu jest Jerzyk, pomocnik Żabińskich w warszawskim zoo, w pomoc
angażuje się (z czasem) gosposia, a rewelacyjną drugoplanową postacią
jest Janusz Korczak (w tej roli Arnošt Goldflam) i jego
postawa w getcie.

W tym sensie to nie tylko opowieść o walce dobra ze złem, jakich wiele.
Zarówno jedna, jak i druga strona ma tutaj wyraźnie nakreślone rysy -
„Azyl” to piękna relacja o polskim człowieczeństwie stawiającym czoła
niemieckiej niegodziwości.

Szukałem, nieco na siłę, jakiejś
skazy w tym filmie. Oczywiście, przyczepi się ktoś, dlaczego film
kręcono w Pradze, a nie w Warszawie. Twórcy tłumaczyli to względami
praktyczymi - „polska” Warszawa nie wygląda tak, jak za czasów wojny,
więc trzeba było poszukać innego, bardziej odpowiedniego miejsca. Nie
traci na tym ani film, ani „polskość” tego filmu. Akcentów zrozumiałych
głównie dla polskiego widza jest naprawdę sporo.

Trochę przykro
tylko, że na oficjalną premierę filmu w Warszawie (odbyła się
kilkanaście dni temu) nie zaproszono ani przedstawicieli władz, ani
nawet tych z polskich instytucji, które angażują się w odkopanie pamięci
o polskich Sprawiedliwych. Tak jakby tych wątków nie było w polskiej
debacie publicznej. A przecież są, coraz głośniejsze i z coraz
większymi sukcesami.

CZYTAJ WIĘCEJ:
Ponad podziałami - gramy do jednej bramki. Odkrywanie historii polskich
Sprawiedliwych idzie coraz lepiej. Jest się z czego cieszyć

Jeszcze
jeden mniej optymistyczny wniosek wyciągnięty z „Azylu” jest taki,
że taki film musieli kręcić Amerykanie, a nie Polacy. Tak jakby polska
kinematografia wciąż nie dorosła, nie dojrzała do tego tematu. Tematu,
który leży na ulicy od lat - nikt się po niego nie schylił. Dużo mówimy
w ostatnim czasie o polityce historycznej, o polskiej narracji
o historii, która powinna przebić się do Hollywood. Lekcję w imieniu Polaków odrobili Amerykanie.
Niech „Azyl” będzie wielkim wyrzutem sumienia dla tych, którzy snuli
gigantyczne projekty, z których nic nie wynika. Wyrzutem sumienia,
a zarazem wzorem postępowania. Choć i tutaj zaczyna się ciut poprawiać -
by wspomnieć film „Sprawiedliwy”.

WIĘCEJ: Reżyser „Sprawiedliwego”: „Moja mama uratowała Żydówkę. Dlatego ten film jest tak osobisty”. WYWIAD

Wracając
do filmu - „Azyl” to urocza, profesjonalna, a przy tym uczciwa opowieść
o polskim bohaterstwie, które stawia czoło niemieckiej maszynie
niszczącej nasz kraj. Arcypolskie arcydzieło, którego wydźwięk
jest jednak na tyle uiwersalny i zrozumiały, że trafi do serc nie tylko
polskiego widza. Od najbliższego piątku w kinach. Obecność obowiązkowa.

CZYTAJ TAKŻE: „Azyl”, czyli historia bohaterskich Polaków dostrzeżona przez Hollywood. Czy ten film stanie się naszą „Listą Schindlera”?

Nad
ranem, ok. godziny piątej, 24 marca 1944 r. w Markowej k. Łańcuta na
Podkarpaciu niemieccy żandarmi zamordowali ośmioro Żydów oraz
ukrywających ich Józefa Ulmę i będącą w ostatnim miesiącu ciąży jego
żonę Wiktorię.

Niemcy zabili też szóstkę dzieci Ulmów.
Najstarsza, Stasia, miała osiem lat, najmłodsze dziecko – półtora roku. W
piątek mija 73. rocznica zbrodni.

„Prawdopodobnie od końca 1942 r.
Ulmowie ukrywali członków trzech żydowskich rodzin Didnerów,
Gruenfeldów i Goldmanów. Byli to handlarz bydłem z Łańcuta Saul Goldman z
czterema nieznanymi z imienia synami oraz dwie córki i wnuczka Chaima
Goldmana z Markowej. Jedna z córek Goldmana, która zginęła z nieznaną z
imienia swoją córeczką nazywała się Lea Didner, a jej siostra Gienia
(używająca także imienia Gołda) Gruenfeld” – powiedział PAP
historyk badający od wielu lat okoliczności mordu w Markowej, wiceprezes
Instytutu Pamięci Narodowej dr Mateusz Szpytma.

Historyk dodał, że Saula Goldmana, od
jego imienia, w Łańcucie i w okolicy „tradycyjnie nazywano Szallem, a
jego rodzinę Szallami”.

Ulma był znany z życzliwości do Żydów.

„Wcześniej innej rodzinie żydowskiej pomógł wybudować kryjówkę”
– zauważył dr. Szpytma. Byli też świadkami jak na sąsiedniej parceli,
gdzie grzebano zwierzęta, Niemcy rozstrzelali w 1942 r. 34 Żydów z
Markowej i okolic.

Rodzinę Ulmów zadenuncjował
prawdopodobnie Włodzimierz Leś, granatowy policjant z Łańcuta.
Początkowo za wynagrodzenie sam pomagał rodzinie Szallów. Po pozyskaniu
od nich dóbr, wyrzucił ich z ukrycia. Ponieważ Żydzi domagali się zwrotu
swej własności, postanowił ich zamordować. Dowiedział się, że znaleźli
schronienie u Ulmów.

Pasją Józefa Ulmy była fotografia.
Policjant wykorzystał ten fakt. Przyjechał do jego domu i poprosił Ulmę o
zrobienie mu zdjęcia. W rzeczywistości sprawdzał, czy są u niego
Szallowie. 24 marca był w grupie dokonującej mordu. Kilka miesięcy
później, we wrześniu 1944 r. polskie podziemie wykonało na nim wyrok
śmierci.

Szpytma rolę Lesia ustalił na podstawie materiałów polskiego państwa podziemnego i dokumentów sądowych z lat 50. ub. wieku.

W przeddzień mordu niemiecka żandarmeria
w Łańcucie kazała stawić się wieczorem czterem woźnicom z końmi i
furmankami. Każdy był z innej wsi, nie było nikogo z Markowej. Żaden nie
znał powodu wezwania. Mieli czekać w stajni magistrackiej.

„Ok. 1 w nocy rozkazano im
stawić się pod budynkiem żandarmerii. Do Markowej jechało czterech
żandarmów i czterech policjantów granatowych. Grupą dowodził szef
posterunku żandarmerii w Łańcucie, porucznik Eilert Dieken. W jej skład
wchodzili żandarmi Josef Kokott, Michael Dziewulski, Gustaw Unbehend i
Erich Wilde. Spośród policjantów granatowych udało ustalić się
personalia dwóch – Eustachego Kolmana i Włodzimierza Lesia” – wyliczał Szpytma.

W pobliże położonego nieco na uboczu wsi
domostwa Ulmy dotarli przed świtem. Chwilę później Niemcy wtargnęli do
budynku. Padło kilka strzałów. Jako pierwsi, jeszcze podczas snu,
zginęli dwaj bracia Szallowie i Gołda Goldman. Wtedy rozkazano zawołać
furmanów. Mieli być świadkami kolejnych zabójstw.

Jeden z woźniców, Edward Nawojski z
Kraczkowej, widział, jak Niemcy mordowali trzeciego z braci Szallów, Leę
Didner i jej małe dziecko, wreszcie kolejnego mężczyznę z rodziny
Szallów. Na końcu zastrzelono ich ojca, 70-letniego Saula Goldmana.

Zaraz potem przed dom wyprowadzono i
zastrzelono 44-letniego Józefa Ulmę i jego 32-letnią żonę Wiktorię.
Kobieta była w ostatnim miesiącu ciąży.

W 1958 r. Nawojski na procesie jednego z
oprawców zeznał, że po zamordowaniu Ulmów, wśród krzyku ich dzieci,
Niemcy zastanawiali się, co z nimi zrobić.

Ostatecznie Dieken zadecydował, że je
także należy zabić. Trójkę lub czwórkę dzieci zabił pochodzący ze Śląska
Opawskiego 23-letni Josef Kokott, który po zajęciu Czechosłowacji przez
III Rzeszę przyjął narodowość niemiecką. Mord 16 osób trwał
kilkadziesiąt minut. Zabijali niemieccy żandarmi, policjanci granatowi
byli obstawą.

Potem zaczął się rabunek.

„Kokott zabrał Franciszka
Szylara, jednego z tych, których przyprowadzono, by kopali grób i
nakazał mu, nadzorując i świecąc latarką, dokładne przeszukanie
zamordowanych Żydów. Gdy Kokott zauważył przy zwłokach Gołdy Goldman
ukryte na piersi pudełko z kosztownościami, stwierdził: +Tego mi było
potrzeba+, i schował je do kieszeni” – pisze Szpytma w opracowaniu na ten temat.

Pozostali Niemcy rabowali dobytek Ulmów.
Kradli skrzynie, materace, łóżka, wynosili skóry zwierząt – w czasie
okupacji Ulmowie zdobywali środki na życie m.in. wyprawiając skóry. Nie
wszystko zmieściło się na czterech furmankach, którymi w nocy żandarmi i
policjanci przyjechali z Łańcuta. Dieken rozkazał, żeby sprowadzić dwie
następne z Markowej.

Równolegle wezwani wcześniej przez
żandarmów mieszkańcy Markowej otrzymali rozkaz zniesienia zwłok i
kopania dużego dołu. Szpytma ustalił, że w trakcie tej pracy do Niemców
podszedł jeden z kopiących Franciszek Szylar i poprosił, „by Żydzi i
katolicy zostali pochowani w odrębnych dołach”.

Później zaczęła się libacja alkoholowa.
Niemieccy żandarmi i policjanci granatowi wypili trzy litry wódki, którą
na rozkaz dowódcy grupy musiał przynieść sołtys. Po libacji sześć
załadowanych dobytkiem Ulmów wozów odjechało do Łańcuta.

Szpytma zwraca też uwagę, że „mimo
surowego zakazu w ciągu tygodnia, pod osłoną nocy, pięciu mężczyzn
odkopało grób Ulmów i w trumnach pochowało ich w tym samym miejscu”.
Jeden ze świadków tego zdarzenia zeznał: „Kładąc do trumny zwłoki
Wiktorii Ulma stwierdziłem, że była w ciąży. Twierdzenie to opieram na
tym, że z jej narządów rodnych było widać główkę i piersi dziecka”.

Tylko nieliczni wykonawcy zbrodni zostali ukarani.

„Wkrótce po wkroczeniu Sowietów
polskie podziemie wykonało wyrok na gorliwym policjancie Lesiu. Dowódca
tej straszliwej ekspedycji Eilert Dieken uniknął doczesnej
sprawiedliwości. Po wojnie, do emerytury i śmierci w 1960 r. był
funkcjonariuszem zachodnioniemieckiej policji, pełniąc nawet stanowiska
kierownicze na różnych posterunkach. Trudno określić, co stało się z
Dziewulskim i Wildem” – mówił Szpytma.

Odszukano i osądzono natomiast Józefa
Kokotta, który do 1957 r. ukrywał się w ówczesnej Czechosłowacji. W 1958
r. Sąd Wojewódzki w Rzeszowie skazał go na karę śmierci. Rada Państwa
PRL skorzystała z prawa łaski i zamieniła mu karę śmierci na dożywocie,
które później zmniejszono do 25 lat. Kokott zmarł w więzieniu w 1980 r.;
niecałe dwa lata przed końcem kary.

Gdyby nie wybuch wojny, Ulmowie nie
zostaliby w Markowej. Chcąc zapewnić lepszą przyszłość rodzinie
zamierzali się przenieść do nowego, większego gospodarstwa na Wołyniu.
Mieli wyjechać do Wojsławic koło Sokala. Przeprowadzkę zaplanowali na
jesień 1939 r.

Józef Ulma urodził się w 1900 r. Był
znanym w okolicy utalentowanym sadownikiem, hodował też pszczoły i
jedwabniki. Był zarazem społecznikiem, bibliotekarzem i działaczem
katolickim. Był również członkiem ZMW RP „Wici”, w tym przewodniczącym
komisji wychowania rolniczego przy powiatowym zarządzie tej organizacji.
Jego wielką pasją było fotografowanie. O 12 lat młodsza żona Wiktoria
zajmowała się domem i dziećmi.

W 1995 r. Józefowi i Wiktorii nadano
pośmiertnie tytuł Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. W 2010 r.
prezydent Lech Kaczyński odznaczył ich Krzyżem Komandorskim Orderu
Odrodzenia Polski. 17 marca 2016 r. otwarte zostało w Markowej pierwsze w
Polsce Muzeum Polaków Ratujących Żydów, które przyjęło ich imię.

Trwa proces beatyfikacyjny całej
rodziny. W lutym tego roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych Stolicy
Apostolskiej przychyliła się do prośby metropolity przemyskiego ks. abp
Adama Szala i sprawę rodziny Ulmów wyłączyła z procesu zbiorowego
Męczenników II wojny światowej, prowadzonego przez diecezję pelplińską. W
najbliższej przyszłości ks. abp Szal mianuje Postulatora dla sprawy
małżeństwa Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich siedmiorga dzieci.
Postulator będzie reprezentował Archidiecezję Przemyską wobec
watykańskiej kongregacji.

W liczącej ok. 4,5 tys. mieszkańców
Markowej Ulmowie nie byli jedyną rodziną, która ukrywała Żydów. 21
innych Żydów przeżyło okupację w sześciu chłopskich domach. Przed II
wojną światową w Markowej mieszkało ok. 120 Żydów.

„Pokazać tych, o których chciano zapomnieć”. Wyjątkowe
spotkanie doradców Trumpa i o. T. Rydzyka w imię pamięci o Polakach
ratujących Żydów

„W momentach ciemności możemy polegać na tych ludziach, których
odwaga jest światłem i może nas z tego wyzwolić” - podkreślił Kenneth
Blackwell

To coś szczególnego, poznanie historii Sprawiedliwych Wśród
Narodów Świata, którzy pomagali ratować Żydów przed Holocaustem w czasie
niemieckiej okupacji

powiedział Ralph Reed, członek Rady Konsultacyjnej ds. Religii
prezydenta Donalda Trumpa, w czasie spotkania z o. Tadeuszem Rydzykiem
CSsR i liderami wyznań chrześcijańskich.

Przebywający
od kilku dni w Polsce doradcy prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda
Trumpa i szef Fundacji „From the Depths”, zajmującej się relacjami
Polaków i Żydów, gościli w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek
Rodziny Maryi w Warszawie. Amerykanie spotkali się z o. Tadeuszem
Rydzykiem CSsR, a z 30 liderami różnych wyznań chrześcijańskich
wysłuchali historii Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Spotkanie
odbyło się pod auspicjami polskiego MSZ.

I choć
wielu nieprzychylnych Radiu Maryja i jej założycielowi złośliwie
komentowało spotkanie Amerykanów z toruńskim redemptorystą, to nie
da się zataić prawdy. Oskarżany bezpodstawnie o antysemityzm o. Tadeusz
Rydzyk w niezaprzeczalny sposób przysłużył się dziełu budowy
relacji polsko-żydowskich.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: TYLKO U NAS. Ojciec Tadeusz Rydzyk po wizycie w Ambasadzie Izraela: „Budujemy mosty. Trzeba realizować przede wszystkim miłość bliźniego”

To  z  jego inicjatywy przy Sanktuarium pw. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu  powstała Kaplica Pamięci ku czci Polaków ratujących Żydów. To miejsce jest unikalnym w świecie wotum wdzięczności wobec tych, którzy z narażeniem życia ratowali Żydów.

Tego nie zrobił dotąd żaden rząd w Polsce, żadna organizacja. Podjęliśmy się tego podjęli w Toruniu 

— podkreślił dyrektor Radia Maryja.

Doradcy
Trumpa nie bez powodu odwiedzili klasztor sióstr Franciszkanek Rodziny
Maryi. Narażając życie, siostry franciszkanki ukrywały w  swoich domach
i sierocińcach kilkaset żydowskich dzieci. Jednym z takim miejsc jest
właśnie warszawski klasztor tego zgromadzenia.

Pokazać
tych, o których chciano zapomnieć. Oddali życie (całe rodziny), ratując
Żydów. W Polsce, podczas okupacji niemieckiej, za podanie szklanki wody
czy kromki chleba Żydom, groziła śmierć, a Polacy jednak pomagali. Tak
jak te siostry

— mówił o. Tadeusz Rydzyk.

Siostry
wykazały się ogromną odwagą, prowadząc w czasie wojny tajne nauczanie,
ratując młodzież przed wywiezieniem na roboty do Niemiec oraz pomagająć
w wyrabianiu dokumentów.

To była odwaga, ale jednocześnie był to wielki nakaz sumienia

— podkreśliła s. Teresa Antonietta Frącek.

Wizyta
doradców prezydenta ma na celu wsparcie dzieła przełamywania
negatywnych stereotypów i ukazania najnowszej historii Żydów i Polaków
oraz zasług Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata z naszego kraju.

To coś
szczególnego, poznanie historii Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata,
którzy pomagali ratować Żydów przed Holocaustem w czasie
niemieckiej okupacji

— powiedział Ralph Reed, członek Rady Konsultacyjnej ds. Religii prezydenta Donalda Trumpa.

W momentach ciemności możemy polegać na tych ludziach, których odwaga jest światłem i może nas z tego wyzwolić

— stwierdził doradca prezydenta USA, Kenneth Blackwell.

Odkryto 40 tys. nowych świadectw o Polakach ratujących Żydów. "Chcemy upamiętnić jak najwięcej osób". WIDEO

"Brak świadomości historycznej ma także ujemny wpływ na ocenę
teraźniejszości i rozumienie stosunków międzynarodowych we współczesnym
świecie".Fundacja Lux Veritatis posiada obecnie około 40 tysięcy nowych,
dotychczas niepublikowanych świadectw świadków oraz liczne dokumenty
źródłowe, w tym ponad 8,5 tysiąca nagrań video i audio, obrazujących
bohaterskie zachowania ludności polskiej przeciwstawiającej się
okrucieństwu Niemców wobec narodu żydowskiego

Kolejnych
dziesięć osób zostało pośmiertnie uhonorowanych medalem Sprawiedliwy
Wśród Narodów Świata przyznawanym przez jerozolimski Instytut Yad Vashem
za pomoc udzieloną Żydom podczas II wojny światowej.

Tysiące nazwisk hitlerowskich zbrodniarzy. Odtajnione archiwum o Holocauście już dostępne
Londyńska biblioteka im. Alfreda Wienera udostępniła dziś tysiące
dokumentów ONZ, zawierających informacje o zagładzie Żydów podczas II
wojny światowej. Materiały można jednak przeglądać tylko w siedzibie
biblioteki.

Brytyjczycy i Amerykanie wiedzieli o zagładzie Żydów o wiele
wcześniej niż dotychczas twierdzili. Potwierdzają to dokumenty, które 70
lat trzymano pod kluczem. Przez wiele lat Stany Zjednoczone i Wlk.
Brytania zachowywały się tak, jakby nie miała pojęcia o zagładzie Żydów.
Aż w 1945 r. po wyzwoleniu obozów koncentracyjnych międzynarodowa
opinia publiczna dowiedziała się prawdy o Holocauście. Odtajnione
niedawno dokumenty z amerykańskich archiwów potwierdzają: alianci
wiedzieli o tym, co działo się w III Rzeszy więcej i wcześniej niż
twierdzili, bo już w 1942 roku.

Dokumenty te zbierała onzetowska
Komisja ds. Zbrodni Wojennych (UNWCC), która powstała w 1943 roku w
Londynie. Jej zadaniem było zabezpieczanie materiału dowodowego na
zbrodnie wojenne w okresie II wojny światowej. 70 lat przeleżały one w
archiwum w Nowym Jorku i były bardzo trudno dostępne. Zagraniczni
naukowcy musieli starać się o pozwolenie swoich rządów lub sekretarza
generalnego ONZ, aby uzyskać wgląd do tych dokumentów - nie mogli przy
tym robić ani ksero ani notatek.

Odtajniono 900 GB o Holokauście

Dlaczego
właściwie wcześniej nie odtajano tych dokumentów i nie udostępniono ich
szerokiej opinii publicznej? Ben Barkow, dyrektor Biblioteki im.
Alfreda Wienera przypuszcza w rozmowie z DW, że dotychczas naukowcy
najwyraźniej nie byli tym zainteresowani.

- W większości
publikacji o zbrodniach wojennych ignorowano oenzetowską Komisję ds.
Zbrodni Wojennych. Teraz biblioteka w Londynie udostępnia 900 GB danych
z dziesiątków tysięcy dokumentów, które m.in. zawierają informacje o
tym, jak alianci zachowywali się w latach 1943-1949, wiedząc o
hitlerowskich zbrodniach wojennych.

Alianci chcieli osądzić Hitlera za zbrodnie wojenne

Dan
Plesch, dyrektor Instytutu Międzynarodowych Studiów i Dyplomacji na
Uniwersytecie w Londynie przekonał archiwa w USA, aby odtajniły te
dokumenty. Wyniki
kwerendy opublikował w niedawno wydanej w języku angielskim książce:
"Human Rights After Hitler: The Lost History of Prosecuting Axis War
Crimes."

W publikacji Plesch zamieścił dokumentację, z której
wynika, że rządy: brytyjski, amerykański oraz sowiecki wiedziały o co
najmniej dwóch milionach zamordowanych Żydów oraz o zagrożeniu dla
kolejnych pięciu milionów.

Brytyjczycy i Amerykanie zbierali
dowody na zbrodnie wojenne nazistów, zeznania świadków i przygotowywali
wręcz akt oskarżenia przeciwko Hitlerowi.

Akta pomocne w obalaniu kłamstw o Holocauście

Odtajnione
i udostępnione użytkownikom archiwum zawiera też setki dokumentów o
obozie zagłady w Treblince, o którym niewiele wiadomo, ponieważ prawie
nikt go nie przeżył. Polski rząd na uchodźstwie zebrał dowody i zeznania
świadków o Treblince i Auschwitz i wywiózł z Europy Wschodniej.

"Ofiary
były zmuszane do rozbierania się. Mokre podłogi z terakoty w komorach
gazowych były śliskie" napisane jest w jednym z dokumentów z 1944 roku.
Pletsch ma nadzieję, że opublikowanie takich przekazów pomoże zwalczać
kłamstwa o Holocauście.

Brak kompleksowego ścigania zbrodni wojennych

W odtajnionym archiwum są też tysiące aktów oskarżenia, w których czarno na białym udokumentowane są zbrodnie wojenne nazistów.

A
mimo to alianci nie ścigali wszystkich odpowiedzialnych za
funkcjonowanie maszynerii zagłady także po zakończeniu wojny. - To na
skutek presji z Niemiec zakończono procesy zbrodniarzy wojennych i
zwolniono wielu już skazanych nazistów, których aresztowali alianci -
opowiada Plesch w rozmowie z DW.

Pierwszy kanclerz młodej
Republiki Federalnej Niemiec Konrad Adenauer chciał jak najszybciej
zamknąć rozdział nazistowskich zbrodni wojennych. Ponadto rząd Stanów
Zjednoczonych obawiał się, aby po zakończeniu wojny za mocno nie
nadwyrężać relacji gospodarczych z Niemcami. Niemcy
stały się dla USA głównym sojusznikiem w okresie zimnej wojny, wielu
nazistów wypuszczono na wolność, a Stany Zjednoczone prawie
uniemożliwiły historykom wgląd w dokumenty.

Archiwum dostępne online od 21 kwietnia

72
lata po zakończeniu II wojny światowej można rozpocząć opracowywanie
tych materiałów źródłowych. Odpowiednie jest miejsce ich udostępnienia:
już w 1934 roku Alfred Wiener utworzył bibliotekę po to, aby
dokumentować antysemityzm nazistów.

Tuż
przed wybuchem II wojny światowej Wiener przewiózł to archiwum do Wlk.
Brytanii, gdzie dostarczył brytyjskiemu rządowi dowodów na poczynania
reżimu hitlerowskiego oraz decydujących dokumentów na późniejsze
procesy norymberskie, w których skazani zostali główni zbrodniarze
wojenni.

Katalog tych tak długo nieodtajnianych dokumentów można
przeglądać online od 21 kwietnia 2017. Biblioteka im. Alfreda Wienera
spodziewa się dużego zainteresowania.

Artykuł pochodzi z serwisu ''Deutsche Welle''

wczoraj w Warszawie, kościół pw. Wszystkich Świętych, jako pierwszy w Polsce, został odznaczony tytułem „House of Life” (Dom Życia). W ten sposób Fundacja Wallenberga upamiętnia miejsca związane z ratowaniem Żydów w czasie Holokaustu.

Muzeum Polaków Ratujących Żydów będzie współprowadzone przez MKiDN

"Nikt nie może mieć żadnych wątpliwości, jak bardzo potrzebne było i jest to muzeum" - powiedział minister Gliński.Od 30 czerwca br. Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny
światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej k. Łańcuta na Podkarpaciu będzie
współprowadzone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W piątek podpisano umowę w tej sprawie.

Umowę w siedzibie muzeum w Markowej podpisali wicepremier, minister
kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński, marszałek woj.
podkarpackiego Władysław Ortyl i wicemarszałek Bogdan Romaniuk.

Nikt
nie może mieć żadnych wątpliwości, jak bardzo potrzebne było i jest
to muzeum. Ta niewielka przecież, odpowiadająca prostocie i skromności
bohaterów, o których opowiada, instytucja kultury stała się bardzo
ważnym, bardzo wyraźnie brzmiącym polskim głosem sprzeciwu wobec
wszelkiej agresji i zbrodni, dla której pożywkę stanowią różnego rodzaju
uprzedzenia narodowościowe, rasowe czy religijne. Głos ten, głos Polski
jest tym silniejszy iż poparty krwawą ofiarą rodziny Ulmów i wielu
innych Polaków, którzy starali się ratować Żydów z narażeniem życia
własnego i swoich rodzin

— mówił w czasie uroczystości wicepremier Gliński.

Podkreślił,
że wszyscy bez względu na narodowość, poglądy, wyznanie „winni jesteśmy
im pamięć i najwyższy szacunek”. Ponadto ciąży na nas też zobowiązanie
do upamiętniania „tych zwykłych, a przecież tak heroicznych, krańcowo
heroicznych ludzkich wyborów w czasach pogardy, w czasach najwyższej
próby ludzkich postaw i wartości” - mówił.

„Winni
jesteśmy pamiętać, by oddawać hołd ofiarom i bohaterom, ale także,
by wiedzieć kim jesteśmy teraz i jak powinniśmy żyć według
jakich wartości”

— dodał.

Jak mówił, jest
to kwestia naszej tożsamości i naszej przyszłości oraz i szansy
na szczęśliwe i dobre życie wspólnoty. Zapewnił jednocześnie, że „póki
Polska będzie suwerenna i polskie władze będą suwerenne nikt nam w tym
nie będzie przeszkadzał”. Podkreślił, że polski rząd będzie dalej
budował i współtworzył ważne dla polskiej pamięci, tożsamości i dla
polskiej teraźniejszości muzea.

Umowa będzie obowiązywać
od 30 czerwca 2017 r. do 31 grudnia 2027 r. W jej ramach minister
zapewni dotację dla muzeum w wysokości 1 mln zł rocznie, natomiast
województwo - 50 tys. zł. Muzeum będzie mogło też otrzymywać dodatkowe
środki finansowe od obu organizatorów na wydatki bieżące i majątkowe.

Placówka
została otwarta w marcu 2016 r. Upamiętnia Polaków, którzy podczas
niemieckiej okupacji, ryzykując życie, próbowali uratować lub uratowali
Żydów. Jest pierwszą placówką muzealną w Polsce upamiętniającą Polaków
ratujących Żydów podczas II wojny światowej.

Od momentu
obowiązywania umowy muzeum stanie się placówką samodzielną, do tej pory
działa bowiem jako oddział Muzeum-Zamku w Łańcucie.

W czasie
briefingu po podpisaniu umowy prof. Gliński zauważył, że to muzeum
zasłużyło na to, żeby być muzeum państwowym, prowadzonym przez MKiDN.

W tej chwili powstaje muzeum, za które odpowiedzialność, także finansową, bierzemy my wszyscy, czyli Polska

— mówił wicepremier.

Zauważył
jednocześnie, że ułatwi to dalsze inwestycje, rozszerzanie oferty
placówki. Podkreślił, że muzeum w Markowej wpisuje się w prace
prowadzone w ministerstwie dotyczące „budowy sieci muzeów, które
w Polsce przez kilkadziesiąt lat - z niewiadomych powodów - budowane
nie były”.

Muzeum w Markowej będzie funkcjonować na takich samych zasadach, jak inne instytucje współprowadzone przez ministra kultury.

Marszałek
woj. Władysław Ortyl podkreślił, że współprowadzenie przez resort
kultury to dla muzeum ogromna szansa na realizację swojej misji
w zakresie ogólnopolskim i międzynarodowym.

Przypomniał jedocześnie, że trwa realizacja Sadu Pamięci przy muzeum.

Myślę, że etap wsparcia samorządu z każdego poziomu (gminą Markowa i powiatem łańcuckim - PAP)
się tym aktem nie kończy. W dalszym ciągu będziemy o to muzeum dbać,
będziemy go rozwijać będziemy też chcieli wspólnie podejmować inicjatywy

— ocenił Ortyl.

Muzeum ma upowszechniać wiedzę o Polakach, którzy - mimo grożącej kary śmierci - pomagali ludności żydowskiej skazanej przez III
Rzeszę na zagładę. Są w nim realizowane m.in. programy edukacyjne dla
młodzieży. Na powierzchni 500 m kw. odtworzono dom Ulmów oraz wybudowano
sale wystawową i wykładową.

Decyzja o powstaniu muzeum została
podjęta przez sejmik woj. podkarpackiego w 2008 r. Budowę rozpoczęto
w 2013 r., zakończono dwa lata później. Inwestycja kosztowała ponad
8,6 mln zł, z czego 1 mln zł przekazało Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego, a ponad 7,5 mln zł pochodziło z budżetu woj.
podkarpackiego. Działki pod budowę przekazała nieodpłatnie
gmina Markowa.

Placówka powstała w Markowej, gdzie 24 marca 1944
r. niemieccy żandarmi zamordowali ośmioro Żydów z rodzin Didnerów,
Gruenfeldów i Goldmanów oraz ukrywających ich Józefa Ulmę i będącą
w ostatnim miesiącu ciąży jego żonę Wiktorię. Zabili też szóstkę dzieci
Ulmów; najstarsza spośród rodzeństwa córka Stasia miała osiem lat.

W 1995
r. Józefowi i Wiktorii nadano pośmiertnie tytuł Sprawiedliwych Wśród
Narodów Świata. Trwa proces beatyfikacyjny całej rodziny. W 2010 r.
prezydent Lech Kaczyński odznaczył ich Krzyżem Komandorskim Orderu
Odrodzenia Polski.

W liczącej ok. 4,5 tys. mieszkańców Markowej
Ulmowie nie byli jedyną rodziną, która ukrywała Żydów. 21 innych Żydów
przeżyło okupację w sześciu chłopskich domach. Przed II wojną światową w Markowej mieszkało ok. 120 Żydów.

W muzeum
znalazły się m.in. zdjęcia wykonane przez Józefa Ulmę, przedstawiające
Markową i jej mieszkańców w okresie przedwojennym i podczas II wojny
światowej; wśród nich fotografie wykonane w 1940 r., naznaczone krwią
ofiar niemieckiej zbrodni z 24 marca 1944 r. W zbiorach znajdują się
także drzwi ze śladami po kulach z egzekucji rodziny Baranków, których
Niemcy zabili za pomoc udzieloną Żydom.

W ciągu roku
funkcjonowania muzeum zwiedziło ponad 50 tys. osób z kraju i zagranicy.
Wśród turystów zagranicznych odwiedzających placówkę najwięcej jest
Izraelczyków, zarówno młodych, jak i osoby starsze, z których wielu
to bezpośredni potomkowie pamiętających czasy II wojny światowej.

W muzeum coraz częściej można też spotkać turystów ze Stanów Zjednoczonych, a ostatnio z Niemiec.

Współpraca między parlamentami Polski i Izreala, rozwój
polsko-izraelskiej współpracy gospodarczej i turystycznej, a także walka
z wzajemnymi stereotypami i mową nienawiści w internecie – to niektóre
tematy poniedziałkowej rozmowy marszałków Sejmu i Senatu z
przewodniczącym Knesetu.

Marszałek
Sejmu RP Marek Kuchciński (L), marsząłek Senatu RP Stanisław Karczewski
(P) i przewodniczący izraelskiego Knesetu Yuli Yoel Edelstein (C)
podczas wspólnej konferencji prasowej

Yuli Yoel Edelstein przyjechał do Polski na oficjalne zaproszenie
marszałka polskiego Sejmu Marka Kuchcińskiego. Przed południem izraelski
polityk ma spotkać się właśnie z marszałkiem Kuchcińskim i z
marszałkiem Senatu Stanisławem Karczewskim. Później złoży kwiaty przed
tablicą upamiętniającą polskich posłów, którzy zginęli w katastrofie
lotniczej pod Smoleńskiem i pojedzie do Pałacu Prezydenckiego na rozmowy
z Andrzejem Dudą. W planach ma także zwiedzanie Muzeum Historii Żydów
Polskich Polin.



„Sprawiedliwy wśród narodów świata”



W ubiegłym tygodniu Yuli Yoel Edelstein gościł w Krakowie, gdzie
uczestniczył w uroczystości wręczenia medali „Sprawiedliwy wśród narodów
świata”. To najwyższe izraelskie odznaczenia cywilne, wręczane osobom,
które w czasie II wojny światowej ratowały Żydów od zagłady z rąk
hitlerowców.


Yuli Yoel Edelstein to izraelski polityk, który urodził się na terenie
dzisiejszej Ukrainy. W 1987 roku wyemigrował do Izraela. Od 21 lat
nieprzerwanie zasiada w Knesecie. Był też ministrem do spraw imigracji
oraz żydowskiej diaspory na świecie.
Yuli Yoel Edelstein aktywnie włącza się też w walkę z antysemityzmem na
świecie. Według izraelskiej prasy, jest to jeden z 50 najbardziej
wpływowych Żydów na świecie.

Szef
izraelskiego parlamentu Juli Joel Edelstein przebywa w Warszawie na
zaproszenie marszałka Sejmu Marka Kuchcińskiego; rano spotkał się z
także z marszałkiem Senatu Stanisławem Karczewskim. Złożył też kwiaty
przed tablicą upamiętniającą parlamentarzystów, którzy zginęli w
katastrofie smoleńskiej oraz poświęconą posłom II RP – ofiarom II wojny
światowej.


Kuchciński podkreślił na konferencji prasowej po spotkaniu, że dotyczyło
ono m.in. współpracy między Sejmem i parlamentem Izraela, a także
rozwoju współpracy w dziedzinie gospodarczej, turystycznej i w sprawach
związanych z historią, z myślą jednak o przyszłości.


– Jesteśmy zainteresowani również, żeby zapraszać, włączać
przedstawicieli Knesetu do naszych działań w Europie Środkowej i
Wschodniej. Chcemy w ten sposób budować fundamenty pozytywnej współpracy
pomiędzy narodami, mimo dzielących je granic religijnych,
terytorialnych, państwowych, administracyjnych, wszelkich innych –
zadeklarował Kuchciński. – Liczę, że taka współpraca będzie rozwijała
się – dodał.Marszałek Karczewski relacjonował, że podczas spotkania poruszony został
temat funkcjonujących w obu krajach wzajemnych stereotypów, a także
mowy nienawiści w internecie. Zapowiedział podjęcie działań przeciwko
obu tym zjawiskom.



Juli Joel Edelstein ocenił spotkanie z marszałkami Sejmu i Senatu jako
bardzo owocne, a relacje polsko-izraelskie jako pozytywne i szybko
rozwijające się. – Zgodziliśmy się, że rola współpracy
międzyparlamentarnej jest niezwykle istotna. Postanowiliśmy również
wspólnie wspierać współpracę między parlamentarnymi grupami przyjaźni i
komisjami w naszych parlamentach – powiedział szef Knesetu.



Elestein zaprosił obu marszałków do złożenia wizyty w Izraelu.



Przewodniczący Knesetu ma w planach również spotkanie z prezydentem Andrzejem Dudą.
http://www.tvpparlament.pl/aktualnosci/marszalkowie-sejmu-i-senatu-z-sze...

Gorzkie słowa premiera Morawieckiego: Państwo Izrael prowadzi swoją twardą politykę historyczną, nasi poprzednicy w tej…

"Polskę odbudowali biedni ludzie, dlaczego oni ze swoich dzisiejszych podatków mieliby składać się na roszczenia?"

Ważne słowa prezesa PiS o ustawie IPN: Prawda nie obroni się
sama, trzeba stworzyć mechanizm, który będzie bronił tej prawdy. WIDEO

"Wiemy, że jesteśmy w pozycji słabszej, bo nasi przeciwnicy są
bardzo mocni, ale też wiemy, jakie mechanizmy tutaj funkcjonują" - mówił
Jarosław Kaczyński.

Premier Morawiecki odpowiada na pytanie wPolityce.pl: „Chcemy walczyć o całkowitą prawdę dotyczącą Holokaustu”

„Zrobimy wszystko dla kolejnych pokoleń, aby zrozumiało historię Polski, ale też historię Żydów w Polsce”.

Szef rządu zdecydowanie: Nie pozwolimy, by kłamliwie mówiono o "polskich obozach śmierci". To jest nasz Rubikon

"Polska jako kraj, jako naród nie była współodpowiedzialna za
Holokaust. To niezmiernie istotne, by w najbliższej przyszłości to
wyjaśnić".

Premier w Markowej: Polska nie była współodpowiedzialna za
Holokaust. Nie pozwolimy nikomu, aby używał frazy "polskie obozy
śmierci". RELACJA

Program wydarzenia obejmuje zwiedzanie muzeum, a także rozmowę o
stosunkach polsko-żydowskich, zarówno w czasie II wojny światowej, jak i
obecnie.

15:00.

Niewiele osób
ma doświadczenie i wykształcenie, żeby wiedzieć jak to robić, żeby nie
wyrządzić krzywdy naszym relacjom, jak docenić właściwy wysiłek, żeby
wspierać prawdziwy obraz naszych relacji. Myślę jednak, że powinna wejść
w nową fazę aktywności

— wyjaśnił premier, pytany o ocenę działań Polskiej Fundacji Narodowej.

14:53.
Na spotkaniu obecny jest również Jacek Karnowski. Stwierdził, że mamy
problem z tym, że straciliśmy gdzieś naszą historię. Zapytał premiera,
czy ma pomysł na to, jak odbudować historię wielkiego narodu, który
walczył przeciwko dwóm najeźdźcom

Powinno stać się
wiele rzeczy, których nie ma. Powinny być pisane książki, kręcone filmy.
Chcę walczyć ramię w ramię z moimi przyjaciółmi z Izraela, chcemy razem
walczyć o całkowitą prawdę dotyczącą Holokaustu. By móc odpowiedzieć
na to pytanie, to prawda, że można to osiągnąć przez różne formy
ekspresji. To bardzo dobre pytanie. Dlaczego nie stało się to przez
25 lat wolnej Polski to tego nie rozumiem. Myślę, że jesteśmy w stanie
to naprawić. Nasz rząd poświęcił 100 mln zł, żeby odnowić cmentarze
żydowskie w Polsce, żeby zachować pamieć o historii żydowskiej. Cieszę,
się, że obecna kultura żydowska jest na etapie odnawiania. Myślę,
że nasi przyjaciele z Izraela potwierdzą to, że to co zrobiliśmy przez
ostatnie dwa lata, jest bez precedensu. Będziemy to robić dalej, nawet
w obecnej sytuacji braku zrozumienia. Jestem przekonany, że historia
żydowska ubogacała całą Polskę i Europę. Zrobimy wszystko dla kolejnych
pokoleń, aby zrozumiało historię Polski, ale też historię
Żydów w Polsce.

— powiedział premier Morawiecki.

14:50. Dziennikarz TVN zadał pytanie o polityczne konsekwencje tej ustawy. Premier wyraził nadzieję, że relacje wkrótce się polepszą.

Nie
mogę zgodzić się z osobami, które nie mają pełnej wiedzy co do tego,
co stało się na tej ziemi, żeby mówili o „polskich obozach śmierci”.
Myślę, że ten temat będziemy w stanie wyjaśnić innym rządom. Zgadzam
się, że dla nas dobre stosunki z Izraelem są ważne. Mam nadzieję, że dla
Izraela również

— mówił premier.

14:48. Premier przyznał, ze martwi go to, co się dzieje wokół noweli ustawy o IPN.

Ale
nie mieści mi się w głowie, że osoby wykształcone, które mają wiedzę
o tym, co się stało, mówią o „polskich obozach śmierci”. Polska nie była
współodpowiedzialna za Holokaust. W 1939 roku zmieniliśmy historię
świata. Gdybyśmy nie walczyli z Niemcami, oni zapewne podbiliby ZSRR
i historia byłaby zupełnie inna. Zapłaciliśmy ogromną cenę i nie możemy
zgodzić się na to, żeby ktoś niedokształcony mówił takie rzeczy

— wyjaśnił premier.

14:45. Dziennikarze pytali o to, czy prezydent ma możliwość wprowadzenia zmian do noweli ustawy o IPN. Premier wyjaśnił, że według polskiego prawa, prezydent nie ma takich kompetencji. Może np. odesłać ustawę do TK.

14:42. Korespondentka AP pytała
o to, dlaczego dotykany jest tak delikatny temat, chociaż ustawa była
już wcześniej, premier wyjaśnił, że obecna ustawa jest niewłaściwa.
Przyznał jednak rację, że wybór czasu był niewłaściwy.

Chcemy
usiąść chociaż na chwile z naszymi przyjacielami z Izraela do rozmów.
Jestem przekonany, że znaleźlibyśmy najlepsze rozwiązanie, które
wyeliminowałoby wszelkie wątpliwości

— mówił premier.

14:40. Dziennikarka Deutsche Welle pytała premiera o to, kto będzie karany według nowej ustawy.

Będziemy karać za używanie fałszywego zwrotu „polskie obozy śmierci”. Czegoś takiego nie było

— mówił premier.

14:39.

Chcemy
znaleźć z Izraelem rozwiązanie na temat tego, jak mówić o naszej
historii, jak wyjaśnić wszelkie nieporozumienia. Wspieram wszelkie
sposoby wyjaśnienia

— podkreślił premier.

14:36. Premier zapewnił, ze nowela ustawy o IPN nie zamknie ust badaczom.

Wspieram
tę ustawę, ale również wspieram to, żebyśmy zrobili wszystko, żeby
wyjaśnić pełną intencję tej ustawy. Polska była jednym z niewielu
krajów, w którym nie było rządu marionetkowego. Polacy stawiali twardy
opór. Co jest całkowicie widoczne. Nie zrobiliśmy jednak wszystkiego,
żeby wyjaśnić naszą historię. Z mojego punktu widzenia, 25 lat wolnej
Polski było czasem straconym

— przyznał premier Morawiecki.

14:29.
Uczestnicy spotkania zadają pytania premierowi. Jedno z nich dotyczyły
pomagania Żydom przez ówczesne organizacje. Padło także pytanie o to,
ilu Polaków wydawało Żydów, działało na ich szkodę.

Myślę, że dla wszystkich jest oczywiste, że Polskie Państwo Podziemne i Armia Krajowa były aktywne w pomocy Żydom

— wyjaśnił premier.

Odnosząc się do drugiego pytania, podkreślił, że każdy Żyd, każda rodzina, która przeszła przez piekło II wojny
światowej, przeżyła to piekło tylko dzięki polskim rodzinom. Ilu
denuncjowało Żydów? Myślę, że było to nawet kilka tysięcy osób - takie
są dotychczasowe badania, jednak ta kwestia wymaga dokładnego zbadania.
Auschwitz w 1939 roku było połączone z Niemcami. Ludzie byli wtedy pod
presją. Denuncjowanie było wspierane przez Niemców, którzy byli u władzy
- cywilną policję, gestapo. Wiele osób zachowało się w sposób jak
najbardziej niewłaściwy

— mówił premier.

W Warszawie pomagało ok. 70 tys. Polaków, a szmalcowników było ok. 3 tys. Macie wiec państwo pewną skalę porównawczą

— dodał dr Mateusz Szpytma.

14:20.

Mamy ponad 1000 lat wspólnej historii i trzeba ja postrzegać w taki, a nie inny sposób. Zapewne wszyscy znacie nasza historię z XV, XVI wieku. Były to inne czasy, ale przez 600 lat żyli naprawdę szczeliwie razem z innymi grupami etnicznymi w RP.
To była unikalna kultura polskich żydów, nawet z ich unikalnym
językiem. To wszystko zniszczono, to była totalna anihilacja
przeprowadzona przez Niemców. To jest odpowiedzialność zbrodniarzy

— podkreślił premier.

14:10. Ważna deklaracja premiera Morawieckiego: Będę wspierał historyków, chcących prowadzić w Polsce badania nad II wojną światową.

Chciałbym
jasno powiedzieć, że badania historyczne muszą być nie tylko możliwe
i zupełnie wolne, ale osobiście chciałbym je wspierać i zaprosić
wszystkich historyków, którzy chcieliby bardziej zgłębić temat II wojny światowej do Polski

— powiedział premier Morawiecki w Markowej.

Wszystkie zbrodnie, wszystkie ofiary, wszystko, co stało się w II wojnie światowej – odpowiedzialność za to wszystko ponoszą Niemcy

— dodał premier.

13:45. W Muzeum im. Rodziny Ulmów rozpoczęła się dyskusja po angielsku o historii oraz o relacjach polsko-żydowskich

Bartłomiej Graczak‏ 

Premier Morawiecki: Polska jako kraj nie była współodpowiedzialna za Holokaust
http://www.tvp.info/35861742/premier-morawiecki-polska-jako-kraj-nie-byl... VIDEO

Polska jako kraj, jako naród nie była współodpowiedzialna za Holokaust; to niezmiernie istotne, by w najbliższej przyszłości to wyjaśnić, rozmawiać m.in. z przyjaciółmi w Izraelu i USA – powiedział premier Mateusz Morawiecki podczas piątkowej wizyty w Markowej (Podkarpacie).

Szef polskiego rządu spotkał się z przedstawicielami mediów zagranicznych i krajowych w Markowej koło Łańcuta, skąd pochodziła rodzina Ulmów, zamordowana za ukrywanie Żydów.

– Polska jako kraj, jako naród nie była współodpowiedzialna za Holokaust. Fakt, że niektórzy ludzie tego nie wiedzą, czy też tego nie rozumieją powoduje jednocześnie, że może nie znają faktów albo nie mają woli zrozumienia pewnych faktów – podkreślił podczas spotkania z mediami Morawiecki.

Jak dodał jest to dla niego „osobiście bardzo smutne”. – Z drugiej strony jest to niezmiernie istotne, by w ciągu następnych kilku lat, najbliższej przyszłości, aby to wyjaśnić – zaznaczył.

– Aby porozmawiać z naszymi przyjaciółmi w Izraelu, z naszymi przyjaciółmi w Stanach Zjednoczonych i z naszymi partnerami w innych krajach w Europie i aby to wyjaśnić – dodał szef polskiego rządu.

CIR: premier Mateusz Morawiecki: nigdy nie zgodzimy się, by ktoś mówił o współodpowiedzialności Polski za Holokaust
Nigdy nie zgodzimy się na to, żeby ktoś mówił, że Polska była
współodpowiedzialna za Holokaust – oświadczył premier Mateusz Morawiecki
podczas spotkania z przedstawicielami zagranicznych i krajowych mediów w
Markowej na Podkarpaciu, skąd pochodziła rodzina Ulmów, zamordowana za
ukrywanie Żydów. Naród polski oraz państwo polskie nie były współodpowiedzialne za Holokaust

„Polska jako kraj, jako naród, nie była współodpowiedzialna za
Holokaust. To niezmiernie istotne, by w najbliższej przyszłości to
wyjaśnić, rozmawiać m.in. z przyjaciółmi w Izraelu i Stanach
Zjednoczonych oraz z naszymi partnerami w innych krajach w Europie” –
powiedział premier Mateusz Morawiecki.

Premier przypomniał, że w czasie II wojny światowej zginęło 6 milionów obywateli Polski, z których 3 miliony to polscy Żydzi.

„To wszystko byli obywatele Polski, 6 milionów Polaków zginęło
podczas II wojny światowej. Nigdy nie zgodzimy się na to, by ktoś mówił,
że Polska była współodpowiedzialna za Holokaust” – podkreślił szef
rządu.

„Odpowiedzialność za zbrodnie, ofiary i wszystko co się stało w
trakcie II wojny światowej ponoszą hitlerowskie Niemcy" – oświadczył
premier Mateusz Morawiecki. Nie pozwolimy nikomu, aby używał frazy
„polskie obozy śmierci"

Premier Mateusz Morawiecki zaznaczył, że polski rząd nie pozwoli
nikomu, aby używał sformułowania „polskie obozy śmierci", gdyż stanowi
to obrazę dla wszystkich ofiar „w bestialski sposób brutalnie
zamordowanych przez nazistowskie Niemcy” –oświadczył premier.

„Jeżeli chcemy przypisać odpowiedzialność za te wszystkie zbrodnie
ich ofiarom, to jest to obelga w stosunku do tych ofiar, jak i do
wszystkich innych, którzy chcieli w tym czasie pomóc swoim bliźnim, jak
np. rodzina Ulmów" – zaznaczył szef rządu.

Premier podkreślił, że potępia wszelkie zbrodnie, które zostały
popełnione na Polakach, Ukraińcach, Żydach i osobach innych narodowości -
niezależnie od pochodzenia zbrodniarzy. Zadeklarował, że chciałby
wspierać badania historyczne nad II wojną światową i zaprosił historyków
z Izraela, Niemiec i z innych krajów do Polski, aby to w Polsce
przeprowadzili badania historyczne odnośnie tego, co naprawdę się stało
podczas II wojny światowej.

„Chciałbym zaprosić wszystkich historyków, którzy chcieliby jeszcze
bardziej zagłębić się w temat tych strasznych czasów II wojny światowej.
Badania dotyczące II wojny światowej muszą być możliwe, osobiście będę
je wspierać. Wszyscy, którzy chcą pomóc w odkryciu całej prawdy o
zbrodniarzach wojennych, są w Polsce mile widziani.” – oświadczył
premier Mateusz Morawiecki.

Straciliśmy naszą przyszłość

Szef rządu przypomniał, że Polska była okupowana podczas II wojny
światowej przez ponad 2 tys. dni. Dodał, że dzisiejsze życie gospodarcze
kraju nadal odczuwa skutki wojny i komunizmu. Wyraził przekonanie, że
także obecnie życie gospodarcze i społeczne Polski jest uwarunkowane
tym, co się stało podczas II wojny światowej, i jej skutkami.

„Nie chodzi tylko o prawdę i o historię, chodzi też o to, co
straciliśmy w roku 1939 - straciliśmy wtedy naszą przyszłość" –
oświadczył premier.

Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów

Przebywający dziś w województwie podkarpackim szef rządu Mateusz
Morawiecki złożył wizytę w Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II
wojny światowej im. Rodziny Ulmów. Premier swoją wizytę w Markowej
rozpoczął od złożenia kwiatów na grobie Rodziny Ulmów. Złożył także
kwiaty pod pomnikiem poświęconym „Pamięci Żydów ofiar zagłady i
Nieznanych Polaków zamordowanych za niesioną im pomoc oraz zapalił znicz
pod ścianą z listą nazwisk Polaków Ratujących Żydów na Podkarpaciu. Na
wspólne zwiedzanie muzeum im. Rodziny Ulmów premier zaprosił
korespondentów zagranicznych.

Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im.
Rodziny Ulmów to pierwsza w Polsce placówka muzealna zajmująca się
tematyką ratowania ludności żydowskiej na okupowanych ziemiach polskich
podczas Zagłady.

Józef i Wiktoria Ulmowie byli mieszkańcami wsi Markowa w dzisiejszym
województwie podkarpackim. Podczas okupacji niemieckiej, mimo biedy i
zagrożenia życia Ulmowie dali schronienie ośmiorgu Żydom, za co wraz ze
swoimi dziećmi zapłacili życiem.

W 1995 r. Wiktoria i Józef Ulmowie zostali uhonorowani pośmiertnie
tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. W 2010 r. ŚP prezydent RP
Lech Kaczyński odznaczył ich Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia
Polski.

Muzea martyrologiczne w Polsce pierwsze podjęły nierówną walkę z określeniem "polskie obozy śmierci"

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przypomniało
w komunikacie, że w Polsce jest osiem Pomników Zagłady objętych ustawową
ochroną prawną - świadectw najstraszniejszych zbrodni nazistowskich
Niemiec (ustawa z 7 maja 1999 r. o ochronie byłych hitlerowskich obozów
zagłady). Podkreślono, że ich ochrona jest zadaniem publicznym z zakresu
administracji rządowej, realizowanym przez ministra kultury.

Jak
poinformowano, obecnie pięć na osiem Pomników Zagłady to muzea
prowadzone i finansowane bezpośrednio przez MKiDN. W odniesieniu
do dwóch kolejnych (Treblinka i Gross Rosen) trwają „zaawansowane
działania zmierzające do ich współprowadzenia przez MKiDN, a Muzeum
w Chełmnie nad Nerem korzysta z dotacji ministra”.

Do Pomników
Zagłady, na terenie których działają państwowe lub samorządowe muzea
należą: Auschwitz-Birkenau, niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny
i zagłady; Majdanek (Państwowe Muzeum na Majdanku prowadzone przez
MKiDN); Muzeum Stutthof w Sztutowie (muzeum prowadzone przez MKiDN);
Muzeum Gross-Rosen w Rogoźnicy (obecnie muzeum prowadzone przez
województwo dolnośląskie; trwają rozmowy, aby stało się ono muzeum
współprowadzonym przez MKiDN), Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Treblince (
obecnie MKiDN finalizuje działania z Zarządem Województwa
Mazowieckiego, aby było to samodzielne muzeum współprowadzone przez
marszałka województwa i MKiDN), Obóz w Chełmnie nad Nerem (instytucja
województwa wielkopolskiego, wielokrotnie wspierana dotacjami MKiDN.),
były niemiecki obóz zagłady w Sobiborze (obecnie oddział Państwowego
Muzeum na Majdanku, czyli instytucja MKiDN; prace nad upamiętnieniem
i nową wystawą są realizowane i finansowane przy wsparciu
Międzynarodowego Komitetu Sterującego - Polska, Izrael, Holandia,
Słowacja), były niemiecki obóz zagłady w Bełżcu.

Ponadto, minister kultury wspólnie z województwem podkarpackim prowadzi Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny
światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej - pierwszej w Polsce placówki
muzealnej zajmującej się tematyką ratowania ludności żydowskiej
na okupowanych ziemiach polskich podczas Zagłady. Wystawa główna tej
instytucji pokazuje poznane i udokumentowane przypadki udzielania pomocy
Żydom na terenie obecnego województwa podkarpackiego.

MKiDN
zaznaczyło, że wszystkie Pomniki Zagłady używają powszechnie
sformułowań „były niemiecki, nazistowski”, „nazistowskie Niemcy”,
„niemieckie obozy” itp.

Nikt z odwiedzających te muzea nie może mieć wątpliwości kim były ofiary, a kim sprawcy Holocaustu

— podkreślono w komunikacie.

To właśnie
dzięki staraniom tych placówek, a w większości wypadków z ich
inicjatywy, rozpoczęło się rugowanie niedookreślonego pojęcia „nazi”
z dyskursu publicznego na świecie. To muzea martyrologiczne pierwsze
podjęły nierówną walkę z określeniem „polskie obozy śmierci”. W 2012 r.
wszystkie te muzea przeniosły swoje strony internetowe na domeny .eu lub
.org z domen .pl, aby dodatkowo zminimalizować ryzyko błędnego
kojarzenia byłych obozów z Polską

— napisano.

Zdaniem
autorów komunikatu fundamentalne znaczenie miała zmiana nazwy „byłego
obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu” na „Auschwitz-Birkenau: niemiecki
nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940-1945)” na Liście
Światowego Dziedzictwa Naturalnego i Kulturalnego UNESCO.
Jak przypomniano, udało się to w 2007 r., głównie dzięki staraniom śp.
Tomasza Merty, ówczesnego wiceministra kultury, ale także m.in. przy
wsparciu Izraela.

Z dzisiejszej perspektywy
trudno sobie uzmysłowić rangę tej zmiany, która de facto wyrugowała
pojęcie „obozu w Oświęcimiu” na rzecz „niemieckiego obozu
w Auschwitz-Birkenau” i na stałe wprowadziła do języka (nie tylko
polskiego!) termin „były niemiecki nazistowski…”

— zaznaczono.

W komunikacie
podkreślono także, że wszystkim pracownikom i dyrektorom muzeów
martyrologicznych w Polsce należą się wielkie wyrazy uznania za pełną
poświęcenia pracę na rzecz dokumentowania i edukacji o prawdzie
nt. Holocaustu.

Podczas gdy większość
krytyków ich działań ten temat dotyka okazjonalnie, ludzie Ci poświęcają
całe swoje życie zawodowe na dawanie świadectwa prawdzie i jednoczesne
łagodzenie wszelkich sporów i aktów agresji poprzez rzetelną informację
i prace edukacyjną

— napisano w komunikacie.

Honorowy Prezes IHRA (International Holocaust Remembrance Alliance) prof. Yehuda Bauer w oświadczeniu z 31 stycznia 2018 r., komentując nowelizację ustawy o IPN, stwierdził m.in., że „uporczywe powtarzanie przez rząd polski postulatu, uznanego przez praktycznie wszystkie Ośrodki Badań i Memoriały zajmujące się Holocaustem – z pewnością przez wszystkie główne centra w Jerozolimie, Waszyngtonie, Amsterdamie, Paryżu (i innych miejscach), stowarzyszone z IHRA – wydaje się ukrywać prawdziwy cel ustawy, który sprowadza się do ataku na wolne badania nad Holocaustem w Polsce”.

Ponadto prof. Bauer zaznaczył, że „muzeum utworzone w Markowej przedstawia naród polski jako naród ratujący Żydów, co jest rażącym kłamstwem”.

Prezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Jarosław Szarek informuje w piśmie adresowanym 5 lutego 2018 r. do Prezesa IHRA, że „w kwestii badań historycznych IPN z całą stanowczością podkreśla, że badania naukowe w Polsce były, są i będą wolne od ograniczeń i żadne obowiązujące i będące w procedowaniu przepisy tego nie zmieniają”.

Odnosząc się do stwierdzenia dotyczącego historii społeczności żydowskiej w Markowej, Prezes IPN informuje, że „Instytut Pamięci Narodowej jako pierwszy podjął badania dotyczące mordu na Żydach w ramach niemieckiej Akcji Reinhardt w tej miejscowości oraz udziału miejscowej ludności polskiej w wyszukiwaniu Żydów. Wynikiem tego było opublikowanie w 2014 r. obszernego artykułu dr. Mateusza Szpytmy, ówczesnego pracownika Oddziału IPN w Krakowie, obecnie Zastępcy Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej „Zbrodnie na ludności żydowskiej w Markowej w 1942 roku w kontekście postępowań karnych 1949–1954”.

„Chcielibyśmy zaznaczyć, że pojawiły się inne publikacje dot. Akcji Reinhardt w Markowej, niestety nie uwzględniły opublikowanych wcześniej ustaleń IPN w tej sprawie. Załączamy niniejszy artykuł w języku polskim oraz robocze tłumaczenie w języku angielskim. Zaznaczmy również, że sprawa, o której Pan Profesor pisze, jest ujęta w scenografii Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej” – czytamy w piśmie dr. Jarosława Szarka.

Zachęcamy do zapoznania się z pełną treścią pisma Prezesa IPN do Prezesa IHRA prof. Yehudy Bauera oraz artykułem Zastępcy Prezesa IPN dr Mateusza Szpytmy w języku polskim i angielskim.

https://www.ipn.gov.pl/pl/dla-mediow/komunikaty/46930,Odpowiedz-Prezesa-...

Marszałek Sejmu: jeszcze dziś rozmowy z prezydentem i szefem MSZ ws. dnia pamięci Polaków ratujących Żydów. Dyskusja w…

Pierwotnie II czytanie prezydenckiego projektu o ustanowieniu
Narodowego Dnia Pamięci Polaków ratujących Żydów podczas II wojny
światowej ustalono na środę, na…

Światowy Kongres Żydów: Chcemy, by Polacy i Żydzi usiedli przy stole oraz wrócili na drogę współpracy

"Powstały kryzys musi zostać zażegnany. Chcielibyśmy, by liderzy po
obydwu stronach Polskiej i Żydowskiej - usiedli przy stole, doszli do
porozumienia i wrócili na drogę
współpracy i rozwoju wzajemnych relacji" - napisali prezes ŚKŻ Ronald
Lauder i wiceprezes Robert Singer. List został opublikowany jako płatne
ogłoszenie w środowych polskich gazetach.

W liście szefowie Światowego Kongresu Żydów podkreślają, że przez ponad tysiąc lat Żydzi byli ważna grupą obywateli Polski i mieli duży wkład w rozwój kraju. "Byli Waszymi sąsiadami i przyjaciółmi, lekarzami, piekarzami, krawcami i nauczycielami. Pracowali z Wami ramię w ramię, pomagając w budowie ważnego państwa, jakim od zawsze była Polska" - podkreśla w liście Kongres.

"Straszliwy kres tego współistnienia nastąpił 1 września 1939 roku, gdy Niemcy napadły na Polskę. Powtórzmy to jeszcze raz: gdy Niemcy napadły na Polskę" - przypominają liderzy ŚKŻ w liście.

"Fakty są następujące: Adolf Hitler stworzył aparat, który pozbawił życia sześć milionów Żydów. Wielu z nich zginęło w obozach zagłady. W każdym okupowanym przez Niemcy kraju były osoby, które z własnej woli pomagały w obławach na Żydów i ich masowych mordach. Jednocześnie były też osoby, które ryzykowały własnym życiem, aby ratować żydowskie dzieci, kobiety i żydowskich mężczyzn. Oprócz Żydów, którzy byli głównym celem nazistów, w obozach koncentracyjnych zginęły setki tysięcy przedstawicieli innych grup - Polacy, Romowie, Jeńcy radzieccy, przeciwnicy polityczni, homoseksualiści, księża, intelektualiści, wszyscy ci, którzy przeciwstawiali się nazistowskiemu reżimowi" - zaznaczają autorzy listu.

Podkreślają, że tak działo się w każdym okupowanym kraju Europy, w tym i w Polsce. "Sugerowanie, że było inaczej, to nie tylko fałszowanie historii, to po prostu kłamstwo" - zaznacza Kongres.
"Byli polscy chrześcijanie, którzy ratowali Żydów, i byli też Polacy, którzy pomagali Żydów zabijać. Ostatecznie zamordowano ponad trzy miliony polskich Żydów, a społeczność żydowska w Polsce prawie przestała istnieć" - napisali w liście Lauder i Singer.

W ocenie Światowego Kongresu Żydów niedawne uchwalenie przez polski parlament prawa, na mocy którego "mówienie lub pisanie o tym, że Polski Naród był odpowiedzialny za mordowanie Żydów, jest nielegalne, wywołało gorącą falę oburzenia". "Tego sporu można było uniknąć" - dodali autorzy listu.

W ich ocenie przygnębiający jest też fakt, w do konfliktu doszło w okresie, gdy zniszczona w wyniku wojny kultura żydowska zaczęła się w Polsce odradzać i rozwijać, a partnerskie relacje między Polską, a żydowskim państwem Izrael są silne i ciągle się umacniają.

Przypomnieli też osobistą rolę prezesa Kongresu Ronalda S. Laudera w odbudowie życia żydowskiego w Polsce i efekty tych działań. "Wspólnota żydowska, choć niewielka, działa prężnie i pod wieloma względami jest to możliwe dzięki wsparciu polskiego rządu".

"Światowy Kongres Żydów uważa, że sytuacja, w której Polska zapewnia żydowskim obywatelom bezpieczeństwo i możliwość rozwoju, jest dobra nie tylko dla Żydów, ale dla wszystkich mieszkańców Polski" - podkreślili autorzy listu.

<h3 class="open"><a href="http://forsal.pl/swiat/aktualnosci/artykuly/1107766,jerusalem-post-zamiast-rozmawiac-w-izraelu-i-polsce-dolewaja-oliwy-do-ognia.html" title="&quot;Jerusalem Post&quot;: Zamiast rozmawiać, w Izraelu i Polsce dolewają oliwy do ognia">"Jerusalem Post": Zamiast rozmawiać, w Izraelu i Polsce dolewają oliwy do ognia</a></h3><div class="date"><span></span></div><div class="lead marginFoto is-truncated" style="overflow-wrap: break-word;">Zamiast
 dyskutować nad problemem i znaleźć kompromis obie strony
polsko-izraelskiego sporu celowo dolewają oliwy do ognia; obie
społeczności powinny zmierzyć się z wzajemnymi stereotypami - napisał
dziennik... </div>
Zdaniem autora artykułu opublikowanego we wtorek wieczorem na stronie internetowej dziennika Setha J. Frantzmana teza o podgrzewaniu temperatury sporu dotyczy „szczególnie strony izraelskiej i żydowskiej diaspory”. Jako przykład podaje m.in. fakt, że izraelscy „dziennikarze celowo używają terminu +polskie obozy zagłady+”. „Również polscy politycy i prasa odgryzają się” – uważa komentator.

Fala gniewu związanego z nowelizacją ustawy o IPN jest „nieproporcjonalna w stosunku do tego, co rzeczywiście zapisano w ustawie” – czytamy w artykule. „Jest ona większa niż fala gniewu wobec nazistowskich Niemiec, które faktycznie zaplanowały i przeprowadziły Holokaust, (…) czy wobec irańskiego reżimu, który oficjalnie zanegował Holokaust” – zauważa Frantzman. Dodaje, że kryzys na linii Izrael-Polska „tak naprawdę oczywiście nie dotyczy ustawy, ale nierozstrzygniętych spraw”. „Surowość gniewu i oskarżeń wskazuje na ranę niezabliźnioną od 1945 roku” – twierdzi publicysta.