Bł. Ks. Michał Sopoćko Apostoł Miłosierdzia Bożego

Bł. ks. Michał Sopoćko patronem Białegostoku

Bóg w nieskończony swym Miłosierdziu przygotował każdemu z nas liczne łaski cnoty wlane, dary, owoce i błogosławieństwa, ale do otrzymania ich potrzeba z naszej strony modlitwy, w której wyrażamy chęć otrzymania tych niezliczonych przejawów Miłosierdzia Bożego. Wbrew naszej chęci, nawet Bóg nie udziela łask swoich.

Skoro z serca naszego wyrwie się jęk, prośba, westchnienie i kieruje się ku Wszechmocnemu, wówczas bezzwłocznie wyciąga się ręka Jego ku nam, dźwiga nas, wyrywa z toni, osłania i ratuje. Odwieczny plan naszego uszczęśliwienia rozwija się i dopełnia przez modlitwę. Dopóki się nie modlimy, nie padniemy na kolana i nie powiemy w najgłębszym poczuciu własnej nicości: "Okaż mi, Panie, miłosierdzie Twoje!" (Ps 84,8 – Biblia Wujka), Bóg zwykle łask swych szczególniejszych nie udziela. Między modlitwą tedy a Miłosierdziem zachodzi wiekuiste przymierze.

Bóg pragnie udzielać nam darów swoich bardzo hojnie ale uzależnił swe łaski od naszej woli, której nie chce krępować, od naszej modlitwy, która jest jakby kluczem do Miłosierdzia. Można je przyrównać do fontanny, tryskającej dla wszystkich zdrojami żywota, ale by z tej fontanny korzystać, trzeba do niej przybliżyć wiadro kornej i ufnej modlitwy. Rzucić się na kolana przed Bogiem, uchwycić swe serce i cisnąć do stóp Wszechmocnego, - oto rzetelne postępowanie z Bogiem, jako z pierwszą Rzeczywistością, od której wszystko zawisło w czasie i w wieczności. Dlatego Zbawiciel powiedział:

"Zawsze powinni się modlić i nie ustawać" (Łk 18,1).

Po czym poznać można, że dusza jest umarła? - gdy się nie modli. Po czym poznać, że wraca do życia łaski? - kiedy zaczyna się modlić. Z dwóch łotrów na krzyżu jeden się modli i idzie do nieba, a drugi bluźni i ginie. Modlitwa jest konieczna dla wszystkich: grzeszników i sprawiedliwych. Bez modlitwy grzesznicy nie zerwą kajdan swych zastarzałych nałogów i nie otrzymają Miłosierdzia Bożego. Bez modlitwy sprawiedliwi nie postąpią na drodze cnoty i nie utrzymają się długo na jej wyżynach, lecz padną niebawem zwyciężeni pokusą.

(...) Bóg zstępuje do człowieka zachowując swa nieskończoność, a człowiek wznosi się do Boga zachowując swą nicość. Bóg pozostaje zawsze Panem na tronie, a człowiek pozostaje zawsze stworzeniem u stóp Jego tronu. Tam miejsce człowieka i tam, klęcząc, nabiera on dopiero prawdziwej wartości i radości:

"Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna" (J 16,24).

(...) Jaki to bezmiar Miłosierdzia swojego obiecuje tym, którzy się będą modlić. Nie tylko otrzymają to, o co proszą, ale jeszcze w tym życiu pełnia radości będzie ich udziałem. Tę obietnicę Pan Jezus potwierdza czynem.

Przypomnijmy sobie niewiastę kananejską, która z takim natręctwem prosi Jezusa o uleczenie jej córki. Pan Jezus - zdaje się - nie słucha jej, nie odpowiada i idzie spokojnie dalej, ale ona wciąż się modli! Jezus jest rozbrojony i wytrwałością tej poganki jakby zwyciężony:

"O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz! Od tej chwili jej córka była zdrowa" (Mt 15,28)

Czy tylko się my sami modlimy? Czy tę czynność wykonujemy własnymi tylko siłami naturalnymi? (...) Jeśli Duch Święty jest sprawcą naszego uświęcenia, w którym modlitwa tak ważną odgrywa rolę, to modlitwa ta musi w szczególniejszy sposób od Niego zależeć:

"Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus" (1 Kor 12,3).

On przede wszystkim pociąga nas do modlitwy, zapobiegając pierwszej i najszkodliwszej ułomności naszej, jaka jest niechęć do modlitwy. On ukazuje nam jej wzniosłość, konieczność i potęgę, wlewając zarazem pewną tęsknotę za nią. Inaczej mówiąc, On daje ducha modlitwy, który jest jednym z najkonieczniejszych warunków jej skuteczności. Przyjmujmy takie natchnienie z wdzięcznością otwierając szeroko swe serce działaniu tego Pocieszyciela. Duch Święty sprawia nadto, że się dobrze modlimy. On przenika głębie serc naszych i wie najlepiej, czego nam potrzeba do zbawienia. On podsuwa nam to właśnie, o co mamy się modlić i co prowadzi nas do doskonałości. On uczy nas również dobrego sposobu modlitwy napełniając nas pobożnością, gorliwością, ufnością i wytrwałością.

(...) Oto jak ścisła jest łączność Ducha Świętego z modlitwą, która jest drogą do Miłosierdzia Bożego, a zarazem i sama w skuteczności swojej - dziełem tegoż Miłosierdzia. Mamy przeto dziękować Mu, że dał nam tak ważny środek do otrzymania łask i jednocześnie wspiera nas przy korzystaniu z tego środka.

Ks. Michał Sopoćko, Miłosierdzie Boga w dziełach Jego, Paryż 1962, t. III, s. 148-151

Źródło: www.faustyna.eu
http://www.pch24.pl/modlitwa-droga-do-milosierdzia-bozego,1675,i.html

Uroczystości ku czci bł. Michała Sopoćki

Nie bójmy się patronatu błogosławionego Michała. Cieszmy
się z niego, świętujmy dzień patrona – powiedział ks. abp Edward
Ozorowski

Dziękuuuję... za wspólne...
Pozdrawiam całym sercem... i załączam jeszcze jedną relację:

Konsekracja pierwszego kościoła na świecie pw. bł. Michała Sopoćki

(przyp.: publikacja:2016-02-16 )

W Juodšiliu (Czarnym Borze) pod Wilnem abp Gintaras Grušas konsekrował wczoraj pierwszy na świecie kościół pw. bł. Michała Sopoćki - spowiednika św. s. Faustyny.

Uroczystość, która odbyła się w 41. rocznicę śmierci Błogosławionego, rozpoczęła się o godz. 15 Koronką do Bożego Miłosierdzia w języku litewskim i polskim, prowadzoną przez siostry ze Zgromadzenia Pana Jezusa Miłosiernego, założonego przez ks. Sopoćkę na polecenie Pana Jezusa, przekazane przez św. s. Faustynę.

W homilii metropolita wileński abp Grušas przypomniał, że bł. Michała Sopoćki był kapłanem archidiecezji wileńskiej i zaapelował do wiernych, aby przejęli jego dzieło - krzewienie kultu Bożego Miłosierdzia, uczynków miłosierdzia i dzielenia się z innymi. Abp Grušas przypomniał, że w Czarnym Borze, gdzie się ukrywał przed niemieckim okupantem, ks. Sopoćko zgłębiał tajemnicę Bożego Miłosierdzia. W listach i zapiskach pisał, że po śmierci św. s. Faustyny był to opatrznościowy czas, najdłuższe rekolekcje w życiu, w trakcie których dojrzewał i rozumiał wagę przesłania, przekazanego przez jego penitentkę. Był to też czas kształtowania młodego Zgromadzenia Pana Jezusa Miłosiernego, po złożenia ślubów w Wilnie przez pierwsze siostry, które były formowane w konspiracji.

We Mszy św. uczestniczyli kapłani archidiecezji wileńskiej, wileński bp pomocniczy Arunas Poniskaitis, kapłani z Niemiec, klerycy z Wyższego Seminarium Duchowego w Wilnie, siostry ze Zgromadzenia Pana Jezusa Miłosiernego, które wraz z rektorem kościoła, ks. Januszem Witkowskim przygotowały parafian do uroczystości. Obecna była matka generalna ich Zgromadzenia Joanna Kwiatkowska oraz konsul RP w Wilnie Stanisław Cygnarowski.

Dzień wcześniej w kościele św. Michała w Wilnie odbyła się konferencja poświęcona Bożemu Miłosierdziu. Obecnie mieści się tu muzeum sztuki sakralnej, a przed wojną właśnie w tej świątyni po raz pierwszy został wystawiony namalowany przez Eugeniusza Kazimirowskiego obraz Jezusa Miłosiernego "Jezu, ufam Tobie". Stąd został wywieziony przez Polkę i Litwinkę na Białoruś i ukrywany przez wiele lat. W konferencji wzięło udział dwóch prelegentów z Litwy i dwóch z Polski ks. Włodzimierz Sołowiej i bp pomocniczy archidiecezji białostockiej Henryk Ciereszko, autor biografii bł. Michała Sopoćki. Konferencja rozpoczęła się Msza św. w kościele ojców bernardynów - świątyni, w której po raz ostatni bł. Michał odprawił Mszę św. przed ukryciem się w Czarnym Borze.

Kościół w Czarnym Borze zaczęły budować w 1936 r. siostry urszulanki ze Zgromadzenia Serca Jezusa Konającego, które prowadziły tu liczne dzieła edukacyjne i charytatywne. W czasach sowieckich budynek, który obecnie został przebudowany na jednonawowy kościół, został zaadoptowany kolejno na potrzeby domu dziecka, szpitala, przychodni. Po pożarze, który wybuchł w latach 90. został odbudowany przy pomocą wiernych, którzy pomagali w pracach - zwozili cegły, gdy budynek stanął, pomagali w położeniu podłogi, przynosili dywany i krzesła. Rektor kościoła, ks. Jerzy Witkowski informuje, że samorząd rejonu wileńskiego bezpłatnie wydzierżawił działkę, na której stoi świątynia.

W Czarnym Borze i okolicach przeważają Polacy - jest ich 60 proc., Litwinów jest 20 proc., pozostali mieszkańcy to Rosjanie. Istnieją dwie szkoły - litewska - dla 400 dzieci i polska, im. św. Urszuli Ledóchowskiej, do której uczęszcza 200 dzieci. Starosta Czarnego Boru Tadeusz Aszkielaniec w rozmowie z KAI zapewnił, że nigdy nie było tu konfliktów na tle narodowym, zaś praca przy budowie świątyni, wspólne obchody świąt i modlitwa, zbliżają do siebie ludzi niezależnie od ich pochodzenia.

Ksiądz Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 r., ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Wilnie i tam w 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pełnił obowiązki wikariusza, kapelana wojskowego, ojca duchownego kleryków i wykładowcy uniwersyteckiego. W 1933 r. spotkał siostrę Faustynę i został jej spowiednikiem. Był pierwszym kapłanem, który uwierzył w otrzymywane przez nią objawienia. Zatroszczył się o potwierdzenie, że s. Faustyna jest osobą wiarygodną, a potem do końca swego życia propagował kult Miłosierdzia Bożego. Polecił s. Faustynie spisywać swoje prywatne objawienia, dzięki czemu powstał znany dziś na całym świecie "Dzienniczek". Postarał się też o namalowanie obrazu Jezusa Miłosiernego.

W czasie niemieckiej okupacji ks. Sopoćko ratował Żydów przed deportacjami. Z powodu tej pomocy Niemcy próbowali go aresztować, jednak uniknął w sposób cudowny uwięzienia - korzystając z heroicznej odwagi sióstr urszulanek z Czarnego Boru, które wywiozły go w przebraniu. Ukrywał się prawie 2,5 roku w okolicy, korzystając z fałszywych dokumentów - uchodził za stolarza.

Po zamieszkaniu w 1947 r. w Białymstoku, słowem i piórem głosił Boże Miłosierdzie. Wykazywał głęboką wiarę, heroiczną cierpliwość i miłość zwłaszcza do ludzi biednych. Dał wzór duszpasterza w niesprzyjających okolicznościach, spowiednika w sprawach trudnych, głosiciela Ewangelii różnym narodom. Zmarł w Białymstoku 15 lutego 1975 roku.

TAK,ufam Tobie
serd pozdr

9 marca 1989 r. doszło do najniebezpieczniejszego wypadku w historii Białegostoku. W pobliżu centrum miasta, na skraju osiedla im. Sienkiewicza wykoleiły się cztery 50-tonowe cysterny z ciekłym chlorem. Jechały one z ZSRR do Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Trzy cysterny przewróciły się. Specjaliści podkreślali, że gdyby doszło wtedy do wycieku trującej substancji i skażenia środowiska, zagrożone byłoby życie wielu tysięcy osób. Do dziś mieszkańcy uważają, że uniknięcie tragedii to cud.

Całe miasto było zagrożone
Cysterny przewróciły się łagodnie na nasyp kolejowy, kilkadziesiąt metrów przed wiaduktem. Gdyby do wypadku doszło na wiadukcie, cysterny spadłyby z dużej wysokości na jezdnię i - prawdopodobnie - rozszczelniły się. Chlor po wydostaniu się ze zbiorników utworzyłby trującą chmurę o zasięgu do pięćdziesięciu kilometrów.

Wypadek ten podlascy strażacy wciąż oceniają jako jedną z najtrudniejszych akcji ratunkowych w jakiej brali udział.

Pękła szyna

Przyczyną wypadku było pęknięcie szyny. Według ustaleń śledczych, była ona zakwalifikowana do wymiany już cztery lata przed katastrofą.

To był pociąg G-1, jadący ze Związku Radzieckiego do ówczesnej NRD. Liczył 32 wagony, w tym 15 cystern. Wiózł ciekły stężony chlor. Bardzo silną truciznę.
Transport przekroczył granicę Polski w nocy i kilkanaście minut przed godziną 3 nad ranem dotarł do granicy Białegostoku. Dworzec Fabryczny minął bez specjalnych opóźnień. O godz. 3.05 mieszkańców ul. Poleskiej obudził ogłuszający huk - opisywał następnego dnia w szczegółowej relacji "Kurier Podlaski”. - Kilkadziesiąt metrów od wylotu ul. Jagienki wykoleiła się część składu. Cysterny ważące 50 ton leżały powalone na ziemi.

Kilka minut później na miejsce przybyły dwie jednostki straży pożarnej. Jednocześnie zjawili się przedstawiciele kolei. O godz. 3.45 zawiadomiono specjalistyczną ekipę Centralnej Stacji Ratownictwa Chemicznego przy rafinerii w Płocku (nasza straż pożarna nie posiadała sprzętu specjalistycznego, który mógłby być użyty przy tego rodzaju katastrofach). Rozstawiono posterunki, mające na celu niedopuszczenie osób postronnych na miejsce wypadku. Całością akcji kierował ppłk poż. Krzysztof Wojtecki z Wojewódzkiej Komendy Straży Pożarnych. W pewnym momencie zgłoszono, że nastąpił wyciek z jednej cysterny. Na szczęście wiadomość ta nie znalazła potwierdzenia. O godz. 5 rozpoczął obrady specjalny sztab przy prezydencie Białegostoku. Wszyscy czekali na przybycie ratowników z Płocka.

Ludzie się bali, a władza milczała

Panika była ogromna. Ludzie bardzo się bali. Pamiętano przecież o wybuchu w elektrowni atomowej w Czarnobylu, w 1986 r.. Minęły raptem trzy lata. Poszła fama, że chlor idzie dołem, więc mieszkańcy bloków zaczęli się przenosić do sąsiadów i gromadzić na wyższych kondygnacjach. Kobiety na ulicach zakrywały twarze. Część osób postanowiła w ogóle wyjechać z miasta. Na rogatkach zaczęły się tworzyć korki.

W akcji uczestniczył specjalny pociąg ratowniczy z dźwigiem. Z pierwszą cysterną poszło dość łatwo. O 14 była już postawiona i zabezpieczona. Ale potem było trudniej. Drugą cysternę udało się postawić dopiero za czwartym podejściem, około godziny 21. A potem stanęły kolejne dwie.

Postawienie wszystkich cystern na torach nie oznaczało jednak końca pracy. Cztery zbiorniki z chlorem i jeden wagon kryty odholowano na Dworzec Fabryczny, stamtąd w piątek (10 marca), o godz. 17.15, wysłano je do Żedni - miejscowości oddalonej od Białegostoku o około 20 km - relacjonowała "Gazeta Współczesna”. Na miejsce dotarły po godzinie 18.

Prokuratura po dwóch tygodniach postępowania stwierdziła, że przyczyną wypadku było pęknięcie starej szyny, która nie wytrzymała ciężaru. Zarzuciła pracownikom PKP, że nie dopełnili swoich obowiązków (stan torowiska był niedostateczny) i narazili mieszkańców Białegostoku na wielkie zagrożenie.

Pięć lat po katastrofie, w miejscu wykolejenia się pociągu, przy ul. Poleskiej, wzniesiono pamiątkowy krzyż. Co roku, 9 marca, odbywają się tutaj uroczystości kościelne, upamiętniające wypadek. Gromadzą się tłumy białostoczan. Ludzie wierzą, że tylko cud uratował miasto. Według inicjatorów budowy krzyża do uratowania miasta miało się przyczynić wstawiennictwo bł. Michała Sopoćki.

mimo,ze daleko od nas się wydarzył,ale skąd mieliśmy o tym wiedzę,tego już nie pomnę...podejrzewam "nasze solidarnościowe ścieżki"
No coż,jedno tylko przychodzi na myśl..mieliście potężnego Patrona :)
serdeczności środowe :)

Ksiądz Michał Sopoćko po przyjeździe do Białegostoku w 1947 roku wynajął w tym domu mieszkanie pod nr. 4. Stąd chodził na zajęcia do Seminarium czy do kaplicy przy ul. Poleskiej, gdzie od 1955 roku posługiwał jako duszpasterz. Mieszkanie to było miejscem jego pracy naukowej, modlitwy, wypoczynku. Tu dojrzewały i zyskiwały zwieńczenie jego idee dotyczące apostolstwa Miłosierdzia Bożego oraz plany starań o kościelną aprobatę kultu. Przeżył tu resztę swego życia. Na początku lat 70., ze względu na wiek i potrzebę stałej opieki, zamieszkał w domu Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny przy ul. Poleskiej.

Katastrofa wydarzyła się nieopodal tego miejsca. Dlatego tym bardziej wierzę, że to Bł. Ks. Michał uratował moje miasto przed zagładą.

Serdeczności Tobie i Całej Budrysówce:-)

i serdecznie wierzy w Opiekę Waszego Patrona :) pięknie czcicie to Wydarzenie cudowne...Ten Krzyż i Modlitwa coroczna :)
ukłony dla Mamusi :)
i dla Pelargoniowa :)

"Miłosierny Boże, Ty uczyniłeś sługę swego Ks. Michała Sopoćko apostołem Twego nieograniczonego Miłosierdzia i żarliwym czcicielem Maryi, Matki Miłosierdzia. Spraw, abym dla rozsławienia Twego Miłosierdzia i rozbudzenia ufności w Twoją ojcowską dobroć, otrzymał(a) łaskę... za jego wstawiennictwem, o którą Cię proszę, przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Ojcze nasz ..... Zdrowaś Maryjo..... Chwała Ojcu ....."
http://mtrojnar.rzeszow.opoka.org.pl/swieci/michal_sopocko/
wieczorne serdeczności :)

Dziękuję Ci za uzupełnienie tego wpisu. Pozwolę sobie załączyć jeszcze zdjęcia upamiętniające tamto wydarzenie.

Wypadek pociągu z chlorem 1989 (ZDJĘCIA)

Tak, to CUD... za ocalenie Białegostoku, jego mieszkańców... trzeba Panu Bogu dziękować...
Jak i za potężnego Patrona, który oręduje u Pana Boga za Twoim miastem...
Oręduje za Polską... i za całym światem także...

Pozdrawiam serdecznie... Ciebie i Zofię... :)
i Wszystkich, do których to pozdrowienie dotrze...

Modlitwa dziękczynna w kolejną rocznicę ocalenia Białegostoku

Katastrofa kolejowa w Białymstoku 1989 r. Fot: Jan Malec/FORUM

O znaczeniu świętych patronów, którzy są pośrednikami i orędownikami człowieka u Boga mówił abp Edward Ozorowski w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku podczas uroczystej Mszy św. dziękczynnej w 27. rocznicę ocalenia miasta po katastrofie kolejowej pociągu przewożącego ciekły chlor. Uroczystości rozpoczęła wspólna modlitwa przy Krzyżu-Pomniku, nieopodal kaplicy gdzie przez lata pełnił posługę bł. ks. Michał Sopoćko.

„Bóg wybiera pośredników, przez których do nas mówi i przez których my możemy zanosić do Niego nasze prośby. Wciąż jeszcze trwamy w radości, że bł. ks. Michał Sopoćko został wybrany przez mieszkańców Białegostoku na tego, który ma reprezentować ich przed Bogiem i wstawiać się za nimi” – podkreślał metropolita białostocki.

„Dzisiejsze uroczystości są wyrazem czci, jaką wyrażamy wobec Boga i odzwierciedleniem naszej radości. Mieści ona w sobie jednocześnie całkowite zaufanie i bojaźń wobec Stwórcy” – mówił. Hierarcha wyjaśniał, że zarówno prawa fizyki jak i zasady etyki pochodzą od Boga. Zaznaczał, że same prawa, odcięte od ich dawcy, byłyby dla człowieka ciężarem i prowadziły do zagubienia się. Jednak dzięki Bożej obecności i ustanowionym przez Niego prawom, możliwy jest ład we wnętrzu człowieka i w świecie, w którym on żyje.

„Bóg jest miłością i miłosierdziem. Jedynie one utrzymują nas w istnieniu, pomimo naszej ludzkiej słabości. Dokonujące się w świecie praw natury cuda pokazują, że człowiek nie zawsze wszystkiego może dokonać. Jest zdany na Bożą pomoc, która zawsze przychodzi” – zaznaczał abp Ozorowski.

Metropolita białostocki życzył przybyłym na doroczne uroczystości dziękczynne, aby „uczestnictwo w dzisiejszej Drodze Krzyżowej pomogło im odnaleźć własną drogę w świecie, a także niezbędną wiarę i nadzieję, które są konieczne, by dojść do ostatecznego celu jakim jest zbawienie”.

W homilii ks. prał. Witold Skrouba przypomniał wydarzenia z 1989 r. Zauważył, że niespodziewane wypadki i katastrofy na zawsze zapisują się w ludzkiej pamięci, gdyż dają „drugą szansę”. Stwierdził, że w takich sytuacjach wielu ludzi umiera nieprzygotowanych na spotkanie z Bogiem, dlatego zachęcał do nieustannego trwania w stanie łaski uświęcającej, która powinna być dla człowieka wierzącego najważniejsza. „Chrześcijanin powinien być stale gotowy na dwie rzeczy – na przyjęcie Komunii św. i na śmierć” – mówił.

„Dziś dziękujemy Bogu za dar bł. ks. Michała. On pochylił się nad największym przymiotem Boga jakim jest Jego miłosierdzie. Był jego wielkim czcicielem i piewcą. Tym dziękczynieniem jest Eucharystia, w której uczestniczymy. «Zaprawdę godne to jest i sprawiedliwe (…)». Nie możemy zapominać o Bożym miłosierdziu tak, jak zapominali Izraelici na pustyni” – tłumaczył.

Kaznodzieja podkreślał, że przeżywany Wielki Post jest „sprzyjającym czasem” – okazją do przemiany życia i zwrócenia się ku Bogu, a nie tylko porzucenia grzechów i złych skłonności. Zachęcał, by w przeżywanym Roku Miłosierdzia „codziennie żyć miłosierdziem, które Bóg rozciąga nad nami”. „Bądźmy ludźmi miłosierdzia i za przykładem bł. ks. Michała ukazujmy Boże miłosierdzie w naszej mowie, modlitwie i w czynie” – mówił.

Uroczystości, w których wzięło udział kilkuset białostoczan rozpoczęły się od złożenia kwiatów i ekumenicznej modlitwy przy Krzyżu-Pomniku przy ul. Poleskiej, upamiętniającym ocalenie miasta. Obecni byli przedstawiciele władz Prezydentem Miasta i Wojewoda Podlaskim, parlamentarzyści, najwyżsi rangą reprezentanci służb mundurowych, a wśród nich strażacy, harcerze i uczniowie szkół oraz poczty sztandarowe. Spod pomnika uczestnicy uroczystości przeszli do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego odprawiając nabożeństwo Drogi Krzyżowej. i modląc się Koronką do Miłosierdzia Bożego do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Uroczystą Mszę św. dziękczynną pod przewodnictwem abp. Edwarda Ozorowskiego koncelebrowało kilkunastu kapłanów.

9 marca 1989 r. doszło do najbardziej niebezpiecznego wydarzenia we współczesnej historii Białegostoku. W pobliżu centrum miasta, nieopodal miejsca, gdzie ostatnie lata życia spędził ks. Michał Sopoćko, wykoleiły się cztery 50-tonowe cysterny z ciekłym chlorem. Skład pociągu jadącego z ówczesnego Związku Radzieckiego do NRD liczył 32 wagony, w tym 15 cystern zawierających ciekły stężony chlor. Specjaliści podkreślają, że gdyby doszło do wycieku trującej substancji i skażenia środowiska, śmiertelnie zagrożone byłoby życie mieszkańców miasta i osób mieszkających w promieniu kilkunastu kilometrów. Wypadek ten podlascy strażacy oceniają jako jedną z najtrudniejszych akcji ratunkowych.

Mieszkańcy Białegostoku uważają, że uniknięcie katastrofy to cud przypisywany miłosierdziu Bożemu i wstawiennictwu bł. ks. Michała Sopoćki, który od niedawna jest Patronem miasta. Jeszcze w 1989 r. do Kurii białostockiej wpłynął 13-stronicowy memoriał podpisany przez grupę osób „w imieniu wszystkich ocalonych i ufających Miłosierdziu Bożemu”, wyrażający opinię, że Białystok w sposób szczególny doświadczył Bożego miłosierdzia. Pięć lat po katastrofie, w miejscu wykolejenia się pociągu, wzniesiono pamiątkowy Krzyż-pomnik. Co roku, w dniu 9 marca, odbywają się w tym miejscu uroczystości miejskie i kościelne, upamiętniające ocalenie Stolicy Podlasia.

KAI
luk
http://www.pch24.pl

serdeczne pozdrowienia z drogi Zycia :)