Rozłam w Ruchu Kontroli Wyborów

Wczoraj /22.06.2014/ byłam na spotkaniu w Klubie Ronina. Swoje wrażenia z niego przedstawię w następnej notce, a teraz zajmę się tylko jedną z wypowiedzi Józefa Orła, szefa Klubu Ronina. Powiedział on, że na Jasnej Górze odbyło się zebranie RKW, na którym powołano Stowarzyszenie Ruch Kontroli Wyborów - Ruch Kontroli Władzy" "RKW". Klub Ronina i Solidarni2010 nie przystąpili jednak do niego, tylko będą dalej działać jako ruch społeczny. Józef Orzeł inicjatywę powołania Stowarzyszenia przypisał Marcinowi Dybowskiemu z Krucjaty Różańcowej. Po powrocie z Klubu Ronina zajrzałam do Internetu i w portalu Wpolityce.pl znalazłam artykuł Jadwigi Chmielowskiej / http://wpolityce.pl/polityka/256891-ruch-kontroli-wyborow-powolal-stowarzyszenie-jego-przewodniczacym-bedzie-jerzy-targalski /, w którym pisze ona: "Przewodniczącym RKW został Jerzy Targalski, a do Zarządu Głównego weszli: Violetta Machniewska – Olsztyn, Sławomir Stańczuk – Suwałki, Jadwiga Chmielowska – Sosnowiec,. Ernest Nosko – Dzierżoniów, Jacek Kołodziejak – Nadarzyn, Maria Wilczańska – Lublin, Ryszard Jordan – Wałbrzych. Wybrano też Komisję Rewizyjną wskładzie: Maciej Kublikowski – Siedlce, Beata Pachnik – Łodzińska - Zielona Góra i Bogdan Dzakanowski – Bydgoszcz. Członkami Sądu Koleżeńskiego zostali: Waldemar Szwedowski - Radomsko, Piotr Wiśniewski - Puszcza Mariańska i Irena Bukalska – Dzierżoniów. Władze centralne Stowarzyszenia RKW stanowi również 16 osobowa Rada Koordynatorów Wojewódzkich. Warto wspomnieć, że inicjatywa Marcina Dybowskiego z Krucjaty Różańcowej i Jerzego Targalskiego poparta została na początku przez Stowarzyszenie „Solidarni 2010” i Klub Ronina.". Ważne jest to ostatnie zdanie. Wskazuje ono na to, że dopiero gdy okazało się, iż Klub Ronina i Solidarni 2010 nie będą reprezentowani we władzach stowarzyszenia - współpraca nie doszła do skutku. Dzisiaj w Salonie24 ukazała się notka Szamanki "Ruch Kontroli Wyborów czy Ruch Kontroli Władzy? O co tu znów chodzi?" / http://seneka.salon24.pl/655864,ruch-kontroli-wyborow-czy-ruch-kontroli-wladzy-o-co-tu-znow-chodzi /. Blogerka najpierw opisuje swą działalność w RKW, po czym stwierdza, że działacze nie byli informowani o konferencji mającej się odbyć na Jasnej Górze 20 czerwca. Pyta ona: "Dlaczego wcześniej nie znalazłam nigdzie informacji o zjeździe w Częstochowie? Kto zdecydował o terminie, sobocie, 20. czerwca? Bardzo źle trafiono, bowiem w tym dniu w Warszawie odbywała się Konwencja Prawa i Sprawiedliwości. Powinno być chyba jasne, że działaczami RKW byli i są członkowie PiS lub jej sympatycy. Dlaczego na zjeździe nie było założycieli pierwszej edycji Ruchu Kontroli Wyborów? Ich nazwisk nie ma w powołanym zarządzie. Pan Józef Orzeł, Pani Ewa Stankiewicz z Solidarnych 2010? Sami zrezygnowali? Czy nie powinniśmy wiedzieć, dlaczego RKW przeszedł w nowe ręce? Jakiś podział? Nowi kompetentni? Jeśli nas, działaczy, nie zawiadamiają, to kto będzie kontrolował przebieg głosowań w obwodach wyborczych? Macie tysiące nowych? Chcę wiedzieć, z kim trzeba będzie współpracować. I żadnych niespodzianek, bo wystarczająco dużo stresu dostarcza obowiązek zebrania wyników od poszczególnych komisji wyborczych, skopiowania i dostarczenia ich do koordynatora. Czy w ogóle potrzebni są działacze na dole, czy wystarczy sam zarząd…". Jest to rzeczywiście irytujące. Nie minął miesiąc od wyborów prezydenckich, gdy RKW udowodnił swą zdolność do działania, a już pojawiły się rozgrywki personalne, ujawniły się ambicje i ambicyjki, po czym doszło do rozłamu. To niezwykle częste na prawicy. W mojej notce z kwietnia zeszłego roku / http://blogmedia24.pl/node/67242 / tak o tym pisałam: "Zbytnie pielęgnowanie swych wybujałych ego czyni też współpracę na dłuższą metę z kimkolwiek - niemożliwą. Zawsze ktoś komuś nadepnie na odcisk i wszystko biorą diabli. Warto się zastanowić, czemu opisane wyżej zjawiska występują na prawicy, a nie na lewicy. Wydaje mi się, iż mamy tu do czynienia z głęboko filozoficznymi przyczynami. Lewica myśli kolektywistycznie: "jednostka zerem". Liczy się zbiorowy cel : zwycięstwo komunizmu, zatarcie różnic miedzy kobietą a mężczyzną, dobro uciskanych mas, a w zdegenerowanej formie - pomyślne trwanie naszego układu. Gdy jest on zagrożony, lewacy chowają swe ego do kieszeni, jednoczą się i walczą. Prawica jest indywidualistyczna, w centrum uwagi stawia jednostkę, osobę ludzką, a zwłaszcza jej wolność. W tych warunkach łatwo jest nadmuchiwać swe ego i wyrażać wszelkie możliwe frustracje. Dlatego prawica często przegrywa. To, co jest jej siłą, jest równocześnie największą słabością".