Gangoland.

Nie mogę już na ten kraj patrzeć i to nie jest żadna metafora:

łapię się na tym, że czuję do tego kraju wstręt wręcz fizyczny, tak – fizyczny.

Pogarda dla zasad, które naiwni rodzice wpajają swoim niczemu niewinnym dzieciom, jako dające prawo do funkcjonowania w społeczeństwie,

bezczelność posunięta do granicy, poza którą jest tylko degeneracja,

korupcja na szczeblu wręcz niewyobrażanym,

finansowanie kampanii wyborczych nie dość, że nielegalne, to z pieniędzy najoględniej mówiąc – brudnych,

fałszowanie dokumentów,

bratanie się z hołotą najgorszego autoramentu,

nadużywanie stanowiska jako norma,

a kupczenie stanowiskami państwowymi – jako metoda działania.

To wszystko „w jednym”, czyli w tym samym miejscu, czasie i składzie personalnym.

Ja określam ten kraj nazwą gangoland, bo najtrafniej oddaje stopień panującej w nim deprawacji.

A, jeszcze należy się Wam doprecyzowanie, o jakim kraju piszę:

no jak to o jakim – o Francji!

Wszak to jej prezydent siedzi w  mamrze pod kryminalnymi zarzutami.