Marszałek Józef Piłsudski

Wieczna cześć i chwała Jego Pamięci !

Pamiętnik adiutanta Marszałka Piłsudskiego
(..)
Przyszedł Wieniawa, panie Marszałku, czy może wejść? Marszałek patrzył na mnie nie widzącymi oczami i nic nie odpowiedział. Zapytałem powtórnie.

Teraz w oczach Marszałka zapaliły się jakieś blaski, na usta wybiegł blady, słaby uśmiech. — Wieniawa... — wyszeptał. Wydało mi się to wystarczające, aby generała sprowadzić. Widok zmienionej twarzy Marszałka musiał na gen. Wieniawie wywrzeć wrażenie wstrząsające, gdyż zamiast wesoło opowiadać, stanął w miejscu, milcząc i tylko spoglądając w przerażeniu na cień swego Komendanta. Ja, patrząc codziennie na postępy choroby, mniej odczuwałem zmiany, ale człowiek, który nie widział Marszałka ze dwa miesiące musiał być wstrząśnięty. Nigdy nie zapomnę wyrazu rozpaczy w oczach biednego generała Wieniawy. Marszałek patrzał na generała przez chwilę, jakby na obcego. Myślałem, że może go już nie pozna. Ale nie... Za chwilę twarz rozjaśniła Mu się. — Wieniawa... Generał już się opamiętał. Zabrzęczały ostrogi, twarz ożywiła się. — Tak jest, Komendancie. Tymczasem Marszałek począł nagle wymyślać. Wiedziałem, co ostatnio zaprzątało Jego myśli, więc też bez trudu odgadłem co ma na myśli. — Pan Marszałek — rzekłem — wciąż myśli o Lavalu i Francuzach.
— No tak, właśnie.
Tymczasem gen. Wieniawa, zdaje się, odzyskał już zupełnie
równowagę.
— Nie trzeba, Komendancie, o nic się martwić. Już tam nimi
Józef (Beck) się zajmuje. On pewnie już Komendantowi wszystko meldował. Marszałek poruszył się z trudem. — Tak — rzekł — meldował. To przecież jego obowiązek. Generał Wieniawa począł coś opowiadać. Marszałek leżał bezwładnie i tylko od czasu do czasu uśmiechał się. W pewnej chwili głowa Marszałka osunęła się. Uniosłem poduszkę, poprawiłem na niej głowę. Marszałek Piłsudski spojrzał na mnie i rzekł: — Drogie dziecko... Były to ostatnie słowa, które wypowiedział do mnie bezpośrednio Marszałek Piłsudski.

Mieczysław Lepaecki

Źródło: Mieczysław Lepecki, Pamiętnik adiutanta Marszałka Piłsudskiego, Warszawa 1987.
http://www.jpilsudski.org/artykuly-historyczne-pilsudski/epizody-z-zycia...

A ja przytocze kilka cytatów z Wielkiego Marszałka:

Był cień, który biegł koło mnie – to wyprzedzał mnie, to zostawał w tyle. Cieniów takich było mnóstwo, cienie te otaczały mnie zawsze, cienie nieodstępne, chodzące krok w krok, śledzące mnie i przedrzeźniające. Czy na polu bitew, czy w spokojnej pracy w Belwederze, czy w pieszczotach dziecka – cień ten nieodstępny koło mnie ścigał mnie i prześladował. Zapluty, potworny karzeł na krzywych nóżkach, wypluwający swą brudną duszę, opluwający mnie zewsząd, nieszczędzący mi niczego, co szczędzić trzeba – rodziny, stosunków, bliskich mi ludzi, śledzący moje kroki, robiący małpie grymasy, przekształcający każdą myśl odwrotnie; ten potworny karzeł pełzał za mną jak nieodłączny druh, ubrany w chorągiewki różnych typów i kolorów – to obcego, to swego państwa, krzyczący frazesy, wykrzywiający potworną gębę, wymyślający jakieś niesłychane historie; ten karzeł był moim nieodstępnym druhem, nieodstępnym towarzyszem doli i niedoli, szczęścia i nie-szczęścia, zwycięstwa i klęski. (…) Ta szajka, ta banda, która czepiała się mego honoru, tu zechciała szukać krwi. Prezydent nasz zamordowany został po burdach ulicznych obniżających wartości pracy reprezentacyjnej, przez tych samych ludzi, którzy ongiś w stosunku do pierwszego reprezentanta, wolnym aktem wybranego, tyle brudu, tyle potwornej, niskiej nienawiści wykazali. Teraz spełnili zbrodnię.

A gdym się zastanowił nad narodem, z którym mnie wiązało wszystko, co cieszy, i wszystko, co boli, wszystko, co we mnie myśli, i wszystko, co czuje, przychodziłem do przekonania, że moje dziecinne marzenia i rojenia zespalają się z moim młodzieńczym światopoglądem. Socjalista w Polsce dążyć musi do niepodległości kraju, a niepodległość jest znamiennym warunkiem zwycięstwa socjalizmu w Polsce.

Gdy myślę o dziejach tak oryginalnych naszego państwa, naszego narodu, gdy myślą się przenoszę do dawnych czasów, gdy Polska z map świata, jako państwo polityczne, wymazana była, widzę historię wielką mistrzynię życia, jak cicho stąpa, zbiera swoje prawdy, zbiera wszystkie grozy świata, wszystkie jego radości. Myślę, że gdy przechodzi ona tak, jak ongi przed upadkiem Rzeczypospolitej, tak i teraz, i po naszej ziemi, po naszych osadach, tak samo cicho, patrząc na ludzi, zbierając wszystkie mądrości i wszystką głupotę, to sądzę, że nieraz wiele musi prawd przepuszczać, i tylko dzięki zaiste niepojętej, a tak wielkiej i niezbadanej litości boskiej, ludzie w tym kraju nie na czworakach chodzą, a na dwóch nogach, udając człowieka.

Głową muru nie przebijesz, ale jeśli zawiodły inne metody należy spróbować i tej.

Jednym z przekleństw naszego życia, jednym z przekleństw naszego budownictwa państwowego jest to, żeśmy się podzielili na kilka rodzajów Polaków, że mówimy jednym polskim językiem, a inaczej nawet słowa polskie rozumiemy, żeśmy wychowali wśród siebie Polaków różnych gatunków, Polaków z trudnością się porozumiewających, Polaków tak przyzwyczajonych do życia według obcych szablonów, według obcych narzuconych sposobów życia i metod postępowania, żeśmy prawie za swoje je uznali, że wyrzec się ich z trudnością możemy. (…) czeka nas pod tym względem wielki wysiłek, na który my wszyscy, nowoczesne pokolenie, zdobyć się musimy, jeżeli chcemy zabezpieczyć następnym pokoleniom łatwe życie, jeżeli chcemy obrócić tak daleko koło historii, aby wielka Rzeczpospolita Polska była największą potęga nie tylko wojenną, lecz także kulturalną na całym wschodzie.

Marząc ciągle o powstaniu, zacząłem się wówczas dobrze zastanawiać, czemu dotychczasowe się nie udały. Książek odpowiednich nie było, kłopoty majątkowe nieco oddaliły moich rodziców od dzieci, w rozmowach zaś starszych o ostatnim powstaniu mówiono bardzo mało, a to, co mówiono, było dla mnie wstrętnym – uważano bowiem, że powstanie było nie tylko błędem, lecz i zbrodnią. Ze specjalną ciekawością czytałem to, co mogłem dostać, o rewolucji francuskiej. Podłoża społecznego tego ruchu naturalnie nie rozumiałem, natomiast byłem zachwycony zapałem i zajadłością rewolucyjną oraz udziałem wielkich mas ludowych. A gdym się zapytał, czemu my, Polacy, nie zdobyliśmy się na taką energię rewolucyjną, znalazłem jedną odpowiedź – byliśmy i jesteśmy gorsi od Francuzów.

Myślałem już nieraz, że umierając przeklnę Polskę. Dziś wiem, że tego nie zrobię. Lecz gdy po śmierci stanę przed Bogiem, będę go prosił, aby nie przysyłał Polsce wielkich ludzi.

Prawda, że i obecnie te myśli są aktualne?

Pozdrawiam serdecznie Pana i Małżonkę

zamiast postu...fragment wiersza z książki""Filozofia czynu"Bohdan Urbankowski

"Kopiec Piłsudskiego na Sowińcu"

Podnoszę do oczy garść ziemi zebranej z pobojowisk
wszystkie jej ziarna są szare,wypalone jak popiół
i niczego więcej nie trzeba
by pojąć czym jest historia
/../
Podnosząc do oczu garść ziemi i myślę o historii:
Ten,który mocniej kochał
i mocniej nienawidził
musiał umrzeć dwukrotnie:odchodząc z życia
i odchodząc z pamięci,jeszcze dalej
w tę krainę daremnej wielkosci,
która rozciąga się już z tamtej strony
kraju umarłych
/.../"

Szanowna Pani Marylo,

Pamiętniki adiutanta Pana Marszałka majora Mieczysława Lepeckiego przeczytałem bez jedzenia i spania.
II Rzeczpospolita miała zwycięskiego na polu bitwy wodza.
Dziś ministrami od obrony są ludzie, którzy munduru nie widzieli jak ten obecny czy jego poprzednik.
Z takim wojskiem nawet na defiladę iść nie możemy.

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Marylo,

Marszałek Józef Piłsudski nie był królem ale swymi czynami udowadniał, że jest z nimi równy.
Konstytucja 3-Maja, przewidywała monarchię. Taki zapis istnieje,nawet wskazuje na Sasa. Pan Naczelnik odrzucił taka propozycję złożona przez Radę Regencyjną.

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Ewo,

Pan marszałek miał wizje państwa i Narodu w tym polskim państwie.
Dziś, nasi płatni pachołkowie, gadają po próżnicy a Polska staje się, bądź już się stała bananową republiką.

Długo będziemy czekac na Jego następce.

Ukłony dla Wielce Szanownej Mamy i Pani

Szanowna Pani Zofio,

Pięknie dziękuję za wiersz Pana Bohdana Urbankowskiego

Ukłony dla Pani I Budrysowa

Serdecznie zapraszam na nowy odcinek "Okruchów".:-)

Tym razem o tym, jak piękna Melania nieoczekiwanie została wdową.

Pozdrawiam serdecznie Pana i Małżonkę

Szanowna Pani Ewo,

W czasach mojej młodości mówiło się, że wdowę trzeba pocieszać jak mąż jest jeszcze ciepły w trumnie.
Myślę, że ta Amerykanka tak zrobi.

Ukłony dla Wielce Szanownej Mamy i Pani

Nie bedę uprzedzać faktów.
Trochę cierpliwości - następne odcinki są już gotowe.:-)

Pozdrawiam serdecznie Pana i Małżonkę

Szanowna Pani Ewo,

Z niecierpliwością czekam na amerykańskie wcielenie Hanny Glawari,

Ukłony dla Wielce Szanownej Mamy i Pani

Może; "Ewa",

Oczywiście, może mi Pan mówić po imieniu:-)



Serdeczne pozdrowienia Panu i Małżonce

Szanowna Pani Ewo,

Bardzo mi miło.

Pisząc "Ewa" w kawyczkach miałem na myśli "Ewę" bohaterkę operetki Lehára.
Libretto przypomina powieści Mniszkówny herbu Poraj

Ukłony

W sprawie Vide supra, napiszę prywatnie

Urodziny Józefa Piłsudskiego

W królewskiej katedrze na Wawelu świętowano dziś 147. rocznicę urodzin Marszałka Józefa Piłsudskiego

Małgorzata Pabis

12 maja 1935 r. o godz. 20:45 w Belwederze zmarł marszałek Józef Piłsudski – jeden z Ojców Niepodległości.