trzeba pisac i przypominać, bo polityka historyczna Niemiec realizowana przez Tuska w Polsce, zaciera ślady po wszystkich tych zbrodniach na Narodzie.

arch./-

Tusk odmawia Dzieciom Zamojszczyzny

Adam Białous

Polscy rolnicy z Zamojszczyzny, ograbiani i wypędzani przez Niemców ze swoich domów zimą 1942/1943 ()

Kalendarz polski codzienny

Z polskich łez i krwi

Piotr Szubarczyk

http://pamiec.pl/pa/tylko-u-nas/13033,ZAMOSC-PROBA-GENERALNA.html

Czy sprawcy cierpień Zamojszczyzny zos­tali ukarani? Jak przedstawiano Zamojszczyznę w Norymberdze?

Od października 1947 do marca 1948 roku w Norymberdze trwał proces, w trakcie którego przed trybunałem wojskowym stanęli ludzie związani z

instytucjami realizującymi niemiecką politykę wysiedleńczą i osadniczą. W tym gronie znalazł się Konrad Meyer. Nie został on jednak skazany za

opracowanie Generalnego Planu Wschodniego, lecz za przynależność do SS.

Strona niemiecka dowodziła, że wszelkie plany sporządzone w tym zakresie miały charakter jedynie naukowy. Że była to praca czysto koncepcyjna, a wykonujący ją ludzie nie mieli wpływu na jej wykorzystanie, ani nie uczestniczyli osobiście w tych działaniach. Przed sądem polskim stanął Jakob Sporrenberg, następca Globocnika, który został skazany na karę śmierci, wykonaną w więzieniu mokotowskim w 1952 roku. Nie stanął przed sądem komendant obozu w Zamościu Artur Schütz, który zginął w Lotaryngii. Z załogi obozu w Zamościu przed sądem w Łodzi stanęła Herta Belke, którą początkowo skazano na śmierć. Później wyrok zamieniono na dożywocie, a w 1956 roku po wyjściu z więzienia wyjechała do Niemiec Zachodnich. Z kolei szef oddziału Centrali Przesiedleńczej w Łodzi Hermann Krumey do początku lat sześćdziesiątych wiódł spokojne życie w Bawarii, udzielając się społecznie, był m.in. deputowanym do Kreistagu. W 1965 roku niemiecki sąd wydał wyrok w jego sprawie, ale nie obejmował on jego działalności jako szefa centrali przesiedleńczej. Po tym wyroku Główna Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce wystąpiła o ekstradycję, przedstawiając własny bogaty materiał dokumentacyjny.

Wniosek odrzucono, ale w kolejnym procesie uwzględniono dowody

zgromadzone przez stronę polską i Krumey został skazany na dożywocie.

Problem Zamojszczyzny był poruszany w Norymberdze. Świadkiem podczas procesu był m.in. Zygmunt Klukowski, lekarz, którego powołał jeden z prokuratorów amerykańskich. Zebrał on wiele świadectw i dowodów na temat zbrodni popełnionych przez Niemców na Zamojszczyźnie. Jesienią 1947 roku Klukowski i dwoje dzieci z Łodzi wraz z opiekunką wyjechali do Norymbergi. Klukowski w czasie procesu dokładnie opisał akcję wysiedleńczą, sprawę Rotundy, wspominał w losie 30 tys. dzieci Zamojszczyzny. Dzieci zeznawały w sprawie procederu germanizacji.

Szanowna Pani Marylo,

Wierzyc się nie chce, ze nasi najwięksi wrogowie, Niemcy, którzy w II Wojnie Światowej wymordowali metodami ludobójczymi 6 milionów naszych Rodaków, zniszczyli ca 80% majątku dziś są naszymi przyjaciółmi.

No cóż to Polacy wybrali sobie na premiera Niemca ! ! ! Donalda Tuska.

Wojskowy Trybunał w Norymberdze, uznał rabunek dzieci taki jaki Niemcy stosowali do Dzieci Zamojszczyzny za ludobójstwo

Ukłony moje najniższe

Lasowce to bitwa mojego ojca, który był wtedy w kompanii por."Podlaskiego". Mój brat, jako niemowlę, zmarł wtedy w lesie (była zima, luty 1943).
Koledzy ojca, żołnierze "Podlaskiego", leżą na cmentarzu w Dubie. Ale Zamojszczyzna pozostała polska i jest polska do dziś. Powstanie Zamojskie było chyba pierwszym zwycięstwem Armii Krajowej (wtedy jeszcze pod nazwą ZWZ) na taką skalę.

Szanowna Pani Marylo,

Za sprawa Aliantów, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Rosji sowieckiej, Polski nie było w Norymberdze.
Była Francja , która kolaborowała z Niemcami / rząd Vichy / M. Francis de Menthon, prokurator,prof.Henri Donnedieu de Vabres sędzia

Na procesie w Norymberdze zeznawało dwoje Polaków o rodowodzie żydowskim
Seweryna Szmaglewska / pięknie mówiła /
Samuel Reisman były więzień Treblinki, zeznający w języku Jidysz / Polak nie znający języka polskiego /

Zeznania Seweryny Szmaglewskiej, autorki ""Niewinni w Norymberdze":

"- Jest pani Polką?
- Tak.
- Kiedy aresztowana przez Gestapo?
- W lipcu 1942 roku.
- Czy w Oświęcimiu pełniła pani jakąś funkcję?
- Pracowałam fizycznie od początku do końca pobytu.
- Zawód pani?
- Byłam studentką w chwili wybuchu wojny.
- Jak świadek może udowodnić, że jest byłym więźniem Oświęcimia?
[...]
- Mam numer, który mi wytatuowano - mówię trochę zażenowana pytaniem.
- Czy była pani naocznym świadkiem sytuacji, kiedy ludzie z formacji SS zabijali dzieci?
- Tak."

Dalej Polka, opowiadała o terrorze Oświęcimia, wzruszając i poruszając całą salę. Szczególne wzburzenie wywołał fakt tatuowania również dzieci, tyle że na udach, gdyż rączki były zbyt małe, aby pomieścić aby pięciocyfrowy numer.

Ukłony moje najniższe

Serdeczne dzieki za jeszcze jeden rys historyczny, który z zainteresowaniem przeczytałam i pozwolę sobie uzupełnić filmami:

Pozdrawiam serdecznie Pana i Małżonkę

Szanowna Pani Ewo,

Pięknie dziękuję

„Walka o wolność, gdy się raz zaczyna, / Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna”,

Ukłony dla Wielce Szanownej Mamy i Pani

Jak  trudno wyrazić słowem... okrucieństwo zbrodni...
dokonanych przez Niemców na Narodzie Polskim...

Dziękuję za ten wpis i pozwolę sobie dołączyć film - Dzieci Zamojszczyzny
Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani Joanno,

Pięknie dziękuję.

Dziś administrujący Polską, tusku, sikorski, dziadzia namawiają nas byśmy zrzekli się tożsamości na rzecz niemieckich zbrodniarzy, dla mnie byli i są zbrodniarzami
Dla mnie to zdrajcy.

Ukłony

Zgermanizowane dzieci. Najwięcej było z Polski

Od dwóch lat nie­miec­kie sto­wa­rzy­sze­nie upo­mi­na się o za­dość­uczy­nie­nie dla ogra­bio­nych z dzie­ciń­stwa i toż­sa­mo­ści ty­się­cy osób, po­rwa­nych z kra­jów oku­po­wa­nych przez III Rze­szę. Naj­wię­cej ofiar było z Pol­ski.
Były "materiałem" do "odnowienia krwi niemieckiej" i "hodowli rasy nordyckiej". Miały co najwyżej 14 lat, jasne włosy i niebieskie oczy. Szef SS Heinrich Himmler nakazał szukania dzieci, chłopców i dziewczynek "dobrej rasy" na terenach okupowanych, w Polsce, Słowenii, Czechach, Rosji i Norwegii. Dzieci zabierano z sierocińców lub przemocą odbierano rodzicom. Następnie umieszczano je w nazistowskich ośrodkach wychowawczych lub działającej w strukturach SS instytucji "Lebensborn". Tam niszczono nie tylko ich metryki zastępując nowymi. Przemocą dokonywano germanizacji porwanych dzieci, "bito za każde polskie słowo", po pewnym czasie oddawano do adopcji rodzinom sympatyzującym z nazizmem. Pochodzenie dziewczynek i chłopców oczywiście zatajano. Wmawiano, że są niemieckimi sierotami. Dzieci, które opierały się germanizacji lub nie całkiem odpowiadały kryteriom rasowym zabijano lub wysyłano do obozów zagłady.Kryteria wyboru dziewczynek i chłopców przeznaczonych do udoskonalania rasy nordyckiej zmieniały się. Najpierw faworyzowano dzieci, których matki miały pochodzenie niemieckie. Lecz SS rozszerzyło z czasem kryteria selekcji i germanizacji poddawano nawet sieroty po poległych partyzantach.

Liczbę ofiar nazistowskiej polityki germanizacyjnej niemieccy historycy oceniają na 50 tys. do 200 tys. Po zakończeniu wojny udało się odnaleźć ok. 30 tys. porwanych polskich dzieci.

Przemilczane ofiary germanizacji

Nauczyciel historii z Fryburga w Badenii-Wirtembergii Christoph Schwarz przez 10 lat spisywał losy przemilczanych ofiar nazistowskiej polityki rasowej. O niemieckich obywatelach porwanych w dzieciństwie w krajach Europy Wschodniej i Środkowej i poddawanych germanizacji, 39-latek dowiedział się w latach 90-tych od pewnego polskiego arystokraty. Na południu Niemiec, gdzie Schwarz mieszka, znajdowały się dwa nazistowskie ośrodki wychowawcze. W Achern nieopodal Karlsruhe umieszczano dzieci z Zamościa i innych regionów okupowanej Polski.

Zebrany przez niemieckiego nauczyciela materiał biograficzny stał się kanwą przygotowanej przez niego wystawy, która będzie pokazywana w całych Niemczech i może być wypożyczana. Wystawa ma na celu upamiętnienie przemilczanych ofiar przymusowej germanizacji; ma też wesprzeć starania o wypłacenie im jednorazowych rekompensat w wysokości co najmniej 20 tys. euro za doznane krzywdy.

Upomina się o nie stowarzyszenie "Geraubte Kinder - vergessene Opfer" (Porwane dzieci - zapomniane ofiary, www.geraubte.de), które Christoph Schwarz założył wraz z osobami poszkodowanymi w 2012 roku.

Niemiecki rząd odmawia wypłaty odszkodowań, ubolewa Christoph Schwarz. Także porwane i germanizowane dzieci, które wróciły po wojnie do Polski nie znalazły się na liście odbiorców odszkodowań płaconych w Polsce ofiarom nazizmu z sumy ponad 5 mld euro otrzymanej z RFN. Dlatego stowarzyszenie "Geraubte Kinder - vergessene Opfer" zabiega o poparcie polityczne dla swych działań wśród posłów klubów parlamentarnych w Bundestagu. (petycja z 2013 i 2014 )

W dniu 22 maja 2014 Bundestag podjął decyzję, że zajmie się znalezieniem rozwiązania tej kwestii. To znaczy "zadeklarowano szukanie rozwiązania na szczeblu politycznym", odpisał stowarzyszeniu Bundestag w piśmie z 17 października 2014, po kolejnym ponagleniu. W liście zaznaczono też, że to wszystko wymaga czasu.

- Lecz czas nagli - mówi Christoph Schwarz - Bo poszkodowani są w podeszłym wieku. Dlatego 11 listopada 2014 stowarzyszenie skierowało kolejną, już trzecią petycję do Bundestagu. Tym razem poinformowano parlament, że jeżeli w ciągu trzech miesięcy nie zostaną podjęte żadne konkretne działania, stowarzyszenie zwróci się z prośbą o interwencję ws. rekompensat do amerykańskich kongresmenów.

- Berlin podejmie działania tylko pod presją społeczną i naciskami z zewnątrz - mówi niemiecki nauczyciel w rozmowie z "Deutsche Welle" wskazując, że "tak było też z przyznaniem odszkodowań robotnikom przymusowych".

Cierpienie przez całe życie

Wiele ofiar polityki rasowej III Rzeszy nie może od czasu ujawnienia ich podwójnej tożsamości odnaleźć się w życiu. Cierpią na bezsenność, depresje. Niektórzy przez całe życie szukają swoich biologicznych rodziców. Gros z nich ledwie wiąże na starość koniec z końcem. Nigdy nie otrzymali rekompensat za doznane krzywdy. A przecież w 2000 roku wypłaciła symboliczną sumę np. Austria i Norwegia.

RFN wypłaciła natomiast odszkodowania osobom, które w dzieciństwie zostały odebrane przeciwnikom enerdowskiego reżimu i przekazane do adopcji. Christoph Schwarz z żalem mówi o emeryturach kombatanckich, jakie otrzymują za odniesione na froncie rany byli żołnierze SS. - Symboliczna rekompensata dla ofiar rabunku i germanizacji byłaby ważnym sygnałem uznania doznanych krzywd - mówi Schwarz i dodaje, że "dla ofiar, które żyją obecnie w Polsce i jako emeryci ledwie wiążą koniec z końcem, byłaby to istotna pomoc humanitarna".

Okradzeni z dzieciństwa

W Niemczech żyją jeszcze tysiące ludzi, którzy nie mają pojęcia o tym, że ich rodzicami nie są Niemcy, zauważa Schwarz. Ci, którzy o tym wiedzą, często bezskutecznie szukają informacji o swoich biologicznych rodzicach. Do grona tych osób o podwójnych nazwiskach zalicza się porwany z Łodzi Hermann Lüdeking. - Nie wiem, kim jestem - mówi. - To przytłaczające uczucie - dodaje. Lüdekind wie, że nazywał się Roman Roszatowski, i nawet nie jest pewien, czy naprawdę ma 79 lat. Kiedy rozpoczął poszukiwania biologicznych rodziców wyrzekła się go jego druga matka.

Dzieciństwo Alojzego Twardeckiego alias Alfreda Hartmanna jest najbardziej znaną historią rabunku i germanizowania polskich dzieci. Była wielokrotnie opisywana i filmowana (posłuchaj rozmowy DW). Twardecki dzielił los ze swym kuzynem Leonem (na zdjęciu). W wieku 4,5 lat zabrano go przemocą matce, poddano w domu dziecka wstępnej germanizacji. Adoptowała go rodzina Binderbergów. O tym, że jego biologiczni rodzice są Polakami, Twardecki dowiedział się, kiedy miał 11 lat. Odnalazła go jego matka. Od 1956 roku Alojzy Twardecki mieszka w Polsce. Musiał na nowo uczyć się polskiego. Jego dzieciństwo absorbuje go przez całe życie. Do dzisiaj, jak mówi, nie miał odwagi wejść do sierocińca i zakładu wychowawczego, gdzie umieszczono go po porwaniu.

Alojzy Twardecki żyje w dwóch światach. Ciepło opowiada o swoich dwóch mamach, Małgorzacie i Margarete. O sobie mówi, że ma dwie ojczyzny, Wielkopolskę, gdzie się urodził i Palatynat, gdzie wzrastał w ukochanej Koblencji. Wejście Polski do Unii było mu bardzo pomocne w rozwiązaniu problemu tożsamości. Nie musi się deklarować jako Polak lub Niemiec. Mówi o sobie, że jest Europejczykiem i nie znosi nacjonalistycznego myślenia. Osoby takie jak Alojzy Twardecki i Hermann Lüdekind postrzegane są nie przez wszystkich jako ofiary nazizmu. Niektórzy mówią o nich "wypieszczone dzieci nazistów". - To są złamane życiorysy - komentuje to oburzony Twardecki. Zadośćuczynienie za to, że posłużono się nim jako "materiałem" dla celów ideologicznych jest dla niego sprawą bezdyskusyjną.

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/zgermanizowane-dzieci-najwiecej-bylo-z-p...

"Szanowna Pani Marylo,

Za sprawa Aliantów, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Rosji sowieckiej, Polski nie było w Norymberdze."
tylko dlaczego nie ma już Pana z nami ?

jak zawsze, tekst s.p. Michala. Zyl w najlepsze jeszcze w styczniu 2014 r.
Ci elitarni wehrmachtowcy ze zdjecia najwyrazniej strzelali w tyl glowy lezacym na ziemi rolnikom.

brak mi Jego żywych rozmów i świadectw Prawdy
Podziwiałam Jego bezkompromisowość i Odwagę i czytelną ocenę sytuacji...
Co do zdjęcia,to niestety ale bestialstwo Niemców nie miało granic,Rolnik,Dziecko,Kobieta ciężarna...to dla nich nie miało znaczenia...nawet ze zwierzętami lepiej się obchodzili...niż z Ludzmi...

więcej »

Do Auschwitz, by zrobić miejsce Niemcom

10 grudnia 1942 r. z obozu przejściowego w Zamościu wyruszył do
niemieckiego obozu Auschwitz pierwszy transport Polaków z Zamojszczyzny.
Deportowano 640 osób. W kolejowych wagonach byli tak stłoczeni, że nie
mogli usiąść. W drodze nie dostali żywności i wody.